Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 9η, Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2023
Split (Κροατία) – Trebinje (Βοσνία & Ερζεγοβίνη)
Χιλ. ημέρας: 289 (Σύνολο: 2513)
Βοσνία και πάλι…

Το αρχικό μας πλάνο έλεγε ότι σήμερα θα πηγαίναμε στο Dubrovnik, αλλά τα πλάνα είναι για να αλλάζουν. Και οι τέσσερις της παρέας το έχουμε επισκεφτεί παλαιότερα, και η τρελή διαφήμιση που έχει φάει λόγω του Game of Thrones, μας κάνει όλους να θέλουμε να το αποφύγουμε.

Ανοίγουμε λοιπόν τον χάρτη κατά τη διάρκεια του πρωινού και ψάχνουμε εναλλακτικές. Ακούστηκαν διάφοροι προορισμοί, αλλά η πρόταση που επικρατεί είναι αυτή του Νίκου, του οποίου το δάχτυλο δείχνει το Trebinje της Βοσνίας. Όπως είπαμε και στην αρχή του ταξιδιωτικού, αγαπάμε τη Βοσνία, και σε συνδυασμό με δύο φωτογραφίες της πόλης που βλέπουμε στο διαδίκτυο, βάζουμε πινέζα για εκεί.

Στη διαδρομή έχουμε πολλά καλούδια να δούμε, με πρώτο και καλύτερο το φαράγγι που έχει δημιουργήσει ο ποταμός Cetina λίγο πιο βόρεια από την κοντινή πόλη Omis. Όσοι ήταν προσεκτικοί στο «χτεσινό μάθημα» θα θυμούνται ότι χθες ήμασταν στις πηγές του ποταμού – στο «Μάτι της Γης» – και σήμερα βρισκόμαστε στις εκβολές του.

Η γέφυρα στην φωτογραφία είναι κομμάτι του υπό κατασκευή καινούργιου δρόμου που θα παρακάμπτει το Omis. Θαύμα μηχανικής το αποκαλούν στο ίντερνετ, καθώς η γέφυρα ενώνει δύο τούνελ που είναι σκαμμένα στα αντικριστά βουνά!

Λίγο πιο βόρεια από τη γέφυρα, ο δρόμος σκαρφαλώνει για μερικές εκατοντάδες μέτρα, προσφέροντας υπέροχη θέα της γύρω περιοχής.

Χαζεύουμε για αρκετή ώρα πριν κατηφορίσουμε και πάλι προς την πόλη του Omis για να ξαναπιάσουμε τον παραλιακό δρόμο. Εντύπωση μας κάνει η κατασκευή ενός δρόμου, ο οποίος χτίζεται κυριολεκτικά μέσα στη θάλασσα!

Το σκηνικό είναι ίδιο με χθες. Κίνηση, έργα, συνεχόμενα χωριά και ένας όμορφος δρόμος που γλύφει τις Δαλματικές ακτές. Έχοντας κάνει πια το μεγαλύτερο μέρος αυτών, μπορώ με σιγουριά να πω ότι το πιο απολαυστικό κομμάτι είναι αυτό που ενώνει την πόλη της Rijeka με αυτήν του Zadar.

Λίγο πριν πιάσουμε το Tucepi, αφήνουμε για λίγο και πάλι τα παράλια, για να δούμε το εθνικό πάρκο Biokovo. Πριν μπω σε λεπτομέρειες για το πάρκο, να σημειώσω ότι έχει είσοδο (8€) και χθες το βράδυ προσπαθούσαμε να κλείσουμε εισιτήρια, γιατί διαβάσαμε στην ιστοσελίδα τους ότι δέχονται συγκεκριμένο αριθμό οχημάτων μέσα στο πάρκο. Αν και καταφέραμε να κλείσουμε, τελικά δεν χρειάζονταν, καθώς το μέτρο αυτό δεν ισχύει για μοτοσυκλέτες.

Ο λόγος για αυτούς τους περιορισμούς είναι ότι η διαδρομή μέσα στο πάρκο αποτελείται από έναν μέτριας ποιότητας δρόμο, διπλής κατεύθυνσης, με μια λωρίδα και για τις δύο κατευθύνσεις, με μερικά passing places ανά τακτά διαστήματα. Επικίνδυνος μεν, πανέμορφος δε…

Μετά από 13 ανηφορικά χιλιόμετρα κάνουμε στάση στο «μαργαριτάρι» του εθνικού πάρκου, στο Biokovo Skywalk.

Πρόκειται για μια πλατφόρμα με γυάλινο πάτωμα, η οποία εκτείνεται 11 μέτρα στο κενό!

Κατασκευάστηκε το 2020, βρίσκεται σε υψόμετρο 1228 μέτρων και λέγεται ότι αν ο καιρός είναι καθαρός, μπορείς να δεις μέχρι και την Ιταλία!

Κλικ για μεγέθυνση

Δυστυχώς, και σήμερα ο καιρός δεν είναι σύμμαχος με το πετούμενο μας, καθώς φυσάει αρκετά και απαγορευτικά, έτσι θα αρκεστούμε σε μερικά επίγεια πλάνα.

Συνεχίζουμε να κινούμαστε νοτιοανατολικά, κάνοντας μια σύντομη στάση για μερικές φωτογραφίες σε ένα όμορφο σημείο με θέα πάνω από τη λίμνη Bacinska.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, συναντάμε τη νέα καλωδιακή γέφυρα Pelješki, η οποία εγκαινιάστηκε στις 26 Ιουλίου του 2022. Στην πραγματικότητα, ο δρόμος ολοκληρώθηκε το 2023, στις αρχές του Απριλίου, όπου παραδόθηκε στην κυκλοφορία και το κομμάτι που παρακάμπτει την πόλη του Ston.

Πρόκειται για ένα πολυδιαφημισμένο και εθνικής σημασίας έργο, καθώς πριν από την κατασκευή της γέφυρας, η Κροατία διαιρούταν σε δύο κομμάτια από μια στενή λωρίδα γης που ανήκε στη γειτονική Βοσνία, γνωστή και ως Βοσνιακή Ριβιέρα, καθώς είναι το μόνο κομμάτι της Βοσνίας που βρέχεται από τις Δαλματικές ακτές.

Η γέφυρα έχει μήκος 2404 μ. (400 μικρότερη από τη δικιά μας του Ρίου-Αντιρρίου) και, λόγω της εθνικής σημασίας της, έχει νομοθετηθεί ότι δεν θα έχει ποτέ διόδια!

Καθώς χαζεύουμε τη γέφυρα, καταφθάνουν 2 GS με πολωνικές πινακίδες. Ανταλλάσσουμε χαιρετισμό και ο ένας εκ των δύο μας πλησιάζει και μας μιλά με σπαστά ελληνικά. Στην ερώτησή μας «που τα έμαθες;», μας είπε ότι ήταν ερωτικός μετανάστης σε κάποιο νησί στην χώρα μας. Νομίζω πως είπε στην Κέρκυρα, αλλά δεν είμαι 100% σίγουρος. «Και ποιος ο λόγος που την έκανες;» τον ρωτήσαμε, για να πάρουμε την απάντηση «η πεθερά»…

Αφού γελάσαμε με την ψυχή μας, καβαλάμε ξανά και συνεχίζουμε κάνοντας όλη την παράκαμψη, όπου είναι ένας εκπληκτικός σε κατασκευή δρόμος, με αρκετές γέφυρες και τούνελ, και έχει μια άγρια ομορφιά, καθώς κατά πλείστον διασχίζει ερημικές, καταπράσινες εκτάσεις.

Από το πρωί ψάχνουμε μια παραλία που να μας γεμίζει το μάτι για να ρίξουμε μια βουτιά, αλλά λόγω του ότι είμαστε νησιώτες και τα στάνταρ μας είναι υψηλά (ή είμαστε γεροπαράξενοι στην τελική), προσπερνάμε τη μία μετά την άλλη, χωρίς καν να σταματήσουμε. Τώρα πια, τα σύννεφα που έχουν συγκεντρωθεί στον ορίζοντα μοιάζουν απειλητικά και έτσι αποφασίζουμε να κάνουμε στάση για έναν καφέ κάπου παραλιακά. Το χωριουδάκι Slano, χτισμένο μέσα σε ένα μικρό όρμο, μας κέντρισε το ενδιαφέρον και αφήσαμε λίγο τον κεντρικό δρόμο για να του ρίξουμε μια ματιά.

Πλήρεις καφεΐνης, ξαναβγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και σε σύντομο χρόνο διασχίζουμε τη δυτική γέφυρα του Ντουμπρόβνικ, η οποία ονομάζεται Franjo Tuđman, όνομα που το πήρε από τον πρώτο πρόεδρο της Κροατίας.

Το Dubrovnik μας υποδέχεται με ψιλόβροχο, αλλά ο καιρός μπροστά κλείνει επικίνδυνα και φαίνεται ότι σύντομα θα ρίξει αρκετό νερό. Στάση για αδιάβροχα με θέα το ηλιοβασίλεμα πάνω από το λιμάνι της πόλης…

Η βροχή δεν αργεί να μας κάνει παρέα καθώς διασχίζουμε την πόλη, η οποία φυσικά έχει τραγική κίνηση. Κάπου χάνω τον παρακαμπτήριο δρόμο και αναγκαζόμαστε να περάσουμε σημειωτόν λόγω κίνησης δίπλα από το κάστρο της πόλης. Η στάση για φωτογραφία γίνεται στο κλασικό σημείο, ανατολικά της πόλης. Μπορεί να το παρακάμψαμε, αλλά το Ντουμπρόβνικ είναι πραγματικά πανέμορφο.

Ακολουθούμε τον παραλιακό δρόμο για λίγα ακόμα χιλιόμετρα και στη συνέχεια μπαίνουμε στην ενδοχώρα με κατεύθυνση προς τα βοσνιακά σύνορα. Η βροχή σταματάει λίγο πριν τα σύνορα, τα οποία διασχίζουμε με τυπικές διαδικασίες. Η διαδρομή που ακολουθεί είναι έρημη και υπέροχη.

Το Trebinje δεν αργεί να φανεί, αλλά η εύρεση του δωματίου που κλείσαμε — στην εκπληκτική τιμή των 31€ — αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Τελικά επικοινωνήσαμε με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήρθε και μας μάζεψε για να μας οδηγήσει στο καλά κρυμμένο κατάλυμα.

Τακτοποιούμαστε, κλασικά πια, με γοργές κινήσεις και τραβάμε να ρίξουμε μια ματιά στην πόλη. Όταν φτάσαμε, είχαμε δει ένα κάδρο που μας άρεσε: την παλιά γέφυρα με μια εκκλησία στο λόφο πίσω της, και τραβάμε προς τα εκεί για να το αποθανατίσουμε. Απογοητευόμαστε όταν ανακαλύπτουμε ότι η εκκλησία δεν φωτίζεται το βράδυ, όπως αρχικά υποθέσαμε. Συνεχίζουμε να κινούμαστε προς τη γέφυρα και, μόλις φτάνουμε στο κατάλληλο σημείο, το σύμπαν συνωμοτεί και τα φώτα στην εκκλησία ανάβουν!

Διασχίζουμε τη γέφυρα Arslanagić, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως εθνικό μνημείο της χώρας από το 2006. Κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα με δωρεά του Sokollu Mehmed Pasha, αλλά καταστράφηκε τμηματικά κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1972, μεταφέρθηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα και ανακατασκευάστηκε βάσει της αρχικής κατασκευής.

Ο δρόμος δίπλα στο ποτάμι μας οδηγεί σύντομα στο όμορφα φωτισμένο παλιό τμήμα της πόλης, χτισμένο στις όχθες του ποταμού Trebisnjica.

Ψάχνουμε κάπου να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας, και η ονομασία του παρακάτω μαγαζιού μας κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Στην πραγματικότητα, μας το είχε προτείνει ο ιδιοκτήτης του καταλύματος. 😉

Μετά το καταπληκτικό δείπνο, κάνουμε μια βόλτα στον άδειο από κόσμο πεζόδρομο της πόλης (Jovan Dučić) και στο πραγματικά υπέροχο πάρκο της.

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο; Έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας…

Επιστροφή στο κατάλυμα για ξεκούραση, αλλά και για να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα, προσπαθώντας να χωρέσουμε όλα αυτά που θέλουμε να δούμε γύρω από το φιόρδ του Κότορ.