Οι «μηχανές» του χρόνου

11 Αυγούστου, Piatra Neamt-Chisinau (χλμ 308)
“Γιατί να πας εκεί;” Αυτή ήταν η απάντηση του φίλου Ρουμάνου Dan όταν του πρωτοανέφερα ότι θα πάω Μολδαβία. Ωστόσο κανείς ντόπιος δεν μου είχε δώσει την παραμικρή πληροφορία για το τι παίζει στα σύνορα και οι πληροφορίες που είχα βρει στο internet δεν ήταν σαφείς. Η πρωινή αναχώρηση επιβαλλόταν μιας και δεν είχαμε ιδέα για το τι θα συναντήσουμε μπροστά μας. Άλλωστε δεν είχαμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε σε αυτήν την πόλη…

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η διαδρομή μέχρι και το Vaslui ήταν μέσω επαρχιακού δρόμου μέτριας ποιότητας και, αδιάφορου τοπίου,. Από εκεί και μέχρι τα σύνορα ο δρόμος ήταν σε καλύτερη κατάσταση και το τοπίο θύμιζε τις πράσινες πεδιάδες που διασχίσαμε λίγο έξω από την Brasov.

Ήταν σειρά μου να με επισκεφτεί μέλισσα η οποία πέρασε από την ανοικτή ζελατίνα μου, κάτω από τα γυαλιά μου και με φιλοδώρησε με μια τσιμπιά λίγο πιο κάτω από το μάτι. Αχ τι τραβάμε και εμείς που μας αρέσει να μας βαράει ο αέρας στο πρόσωπο…

Φτάνουμε στα σύνορα όπου όλη η διαδικασία δεν διαρκεί πάνω από είκοσι λεπτά. Σύγχρονοι συνοριακοί σταθμοί και εξυπηρετικότατοι υπάλληλοι και ας μην μιλούν γρι αγγλικά. Πληρώνουμε κάτι παραπάνω από 1€ ανά μοτοσυκλέτα για διόδια και συνεχίζουμε μέσω ενός Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Υ δρόμου προς Κισινάου, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Τρομερή ποιότητα ασφάλτου και παντελής έλλειψη κίνησης. Μακάρι να είχε και μερικές στροφές παραπάνω…

Στάση σε κάποιο ωραία διαμορφωμένο πάρκινγκ για ξεκούραση, όπου και παίζουμε με το παραπλήσιο πηγάδι! Όπως ανακαλύψαμε αργότερα σε όλους τους οργανωμένους χώρους στάθμευσης υπήρχαν πηγάδια με νερό το οποίο μάλλον δεν ήταν πόσιμο. Ή τουλάχιστον αυτό που αντλήσαμε εμείς δεν υπήρχε καμία περίπτωση να το πιούμε.

Λίγη ώρα αργότερα βλέπουμε την πρώτη πινακίδα που αναφέρει ότι μπαίνουμε στην πόλη. Δραματική αλλαγή εικόνων… Από την απόλυτη ηρεμία στο χάος…Τρελό μποτιλιάρισμα και κοσμοσυρροή. Το navigator μου δείχνει δώδεκα χιλιόμετρα για το ξενοδοχείο και απορώ για το μέγεθος της πόλης. Ωστόσο το θερμόμετρο βαράει κόκκινα και μας κάνει να αναπολούμε την ανακουφιστική δροσούλα της Ρουμανίας.

Εν τέλει το “κομουνιστικό” ξενοδοχείο Cosmos ξεπροβάλει μπροστά μας. Δεν θα πω πολλά, ψηφίστηκε ομόφωνα με διαφορά το χειρότερο ξενοδοχείο της εκδρομής και ίσως το χειρότερο που έχω μείνει ποτέ. Αρχαία έπιπλα, ετοιμόρροπο μπαλκόνι, χωρίς τηλέφωνο ούτε και κλιματισμό. Οι φωτογραφίες από το μπάνιο τα λένε όλα…

Λίγη ώρα αργότερα εξορμούμε στην πόλη η οποία δεν έχει και τίποτα το σπουδαίο να επιδείξει, λόγω του ότι η παλιά πόλη καταστράφηκε ολοσχερώς κατά τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Όλα τα αξιοθέατα τα βλέπεις μέσα σε δύο ώρες… και πολλές λέω. Καταρχάς η Μολδαβία σύμφωνα με το δείκτη ΑΕΠ της Ευρωβουλής, θεωρείται η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης. Τώρα το πως κυκλοφορεί τέτοιος πλούτος είναι άλλο θέμα. Οι αντιθέσεις που συναντά κανείς είναι χαοτικές. Οι αστυνομικοί με Lada:

Και τα Hammer λιμουζίνες…

Το πιο εντυπωσιακό από τα αξιοθέατα που διασώζονται είναι η αψίδα του θριάμβου η οποία βρίσκεται ανάμεσα από το προεδρικό μέγαρο και την ορθόδοξη εκκλησία με το συμπαθητικό καμπαναριό που χρονολογείται από το 1836.

Απέναντί τους ένα πάρκο στο οποίο και ψάχνουμε προστασία από τον καύσωνα. Τα πυκνά δέντρα κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους και εμείς καθισμένοι σε ένα παγκάκι χαζεύουμε τους ντόπιους. Όλοι κάθονται με το laptop τους στα χέρια χρησιμοποιώντας τη δημόσια παροχή ρεύματος η οποία υπάρχει σε κάθε παγκάκι!

Ωστόσο στην πόλη κυκλοφορούν τόσο όμορφες γυναίκες που αν κλείσεις τα μάτια σου και διαλέξεις στην τύχη στην ξεφτίλα θα επιλέξεις την Κλόντια Σίφερ. Κινδυνεύουμε άμεσα να πάθουμε αυχενικό και αφού άντεξαν και δεν μας χώρισαν τότε οι κοπέλες μας, νομίζω πως δεν πρόκειται να το κάνουν ποτέ. Από την άλλη, πολλοί από τους άντρες που κυκλοφορούν μοιάζουν σαν να έχουν βγει από κάποια γκανγκστερική ταινία του Hollywood. Ογκώδεις, με μαύρα ρούχα και με χοντρές αλυσίδες στον λαιμό τους. Μην περιμένετε φωτογραφίες τους, μόνο ένας τρελός θα επιχειρούσε να τους σημαδέψει με τη φωτογραφική του.

Σκοτώνουμε την ώρα σε μια παραπλήσια λαϊκή η οποία ευτυχώς για εμάς, δυστυχώς για τις κοπέλες της παρέας, έχει αρχίσει να κατεβάζει ρολά και στη συνέχεια τραβάμε να χαζέψουμε το ανοικτό πολεμικό μουσείο. Έχουμε διαβάσει ότι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο το οποίο και αποδεικνύετε 100% αληθές. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι ανάμεσα στα άρματα λειτουργεί μια καφετέρια. Τι καλύτερο από το απολαμβάνεις τον καφέ σου ανάμεσα σε τανκς και αντιαρματικά!

Ο μοναχικός κόσμος, το Lonely Planet ντε, μας προτείνει το Bear House για φαγητό στο οποίο και πηγαίνουμε. Το ντεκόρ θυμίζει κάστρο -όλο από γυψοσανίδα παρακαλώ-, το φαγητό μούρλια, αν και ήρθε αρκετά αργοπορημένο και ήταν ακριβούτσικο σε σχέση με ότι άλλο είχαμε ψωνίσει στην πόλη, και η μπύρα παραγωγής τους, απλά καταπληκτική.

Κάνουμε μια μάταιη προσπάθεια να βρούμε κάποιο μαγαζί για ποτό αλλά οι νταβατζήδες που συναντάμε έξω από αυτά μας αναγκάζουν να ξαναγυρίσουμε στο Bear House για ένα δεύτερο γύρο μπύρας πριν επιστρέψουμε στο τραγικό ξενοδοχείο μας για να προσπαθήσουμε να ξεκουραστούμε στα άθλια κρεβάτια. Το παράδοξο ήταν ότι όχι μόνο η τηλεόραση του δωματίου δούλευε αλλά παρακολουθήσαμε, μέσω της δορυφορικής, ντοκιμαντέρ σε άγνωστο κανάλι με ελληνικούς υπότιτλους!