Οι «μηχανές» του χρόνου

2 Αυγούστου, Βουδαπέστη
Τόσα πολλά αξιοθέατα, αλλά τόσο λίγος χρόνος. Ξεκινάμε αρκετά νωρίς προς Βούδα, περνώντας για ακόμα μία φορά από την Chain Bridge.

Παίρνουμε το τελεφερίκ το οποίο βρίσκεται απέναντι από την γέφυρα (κόστος περίπου 3€/άτομο) και ανηφορίζουμε στο κάστρο της Βούδας. Για το σημερινό «σύμπλεγμα» κτιρίων ευθύνονται οι διάφοροι βασιλιάδες της Ουγγαρίας. Η κατασκευή του ξεκίνησε γύρω στο 1250 μ.Χ. και οι προσθήκες συνεχίστηκαν για περίπου 700 χρόνια, μέχρι να πάρει την σημερινή του μορφή. Λεπτομέρειες για τα αξιοθέατά του θα αναφέρω καθώς τα επισκεπτόμαστε.

Βγαίνοντας από το τελεφερίκ το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς είναι το επιβλητικό άγαλμα του Turul, πτηνό της μυθολογίας που φέρεται να ήταν αγγελιοφόρος του Θεού.

Το μάτι μαγνητίζεται από την υπέροχη θέα προς τον Δούναβη και την Πέστη.

Κλικ για μεγέθυνση...

Λίγο πιο δυτικά βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ματθαίου η οποία σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε αρχικά το 1015 σε Ρωμανικό ρυθμό. Το σημερινό κτίριο, κατασκευάστηκε περί το 1450-1500 σε Γοτθικό ρυθμό. Εντυπωσιακή μεν, αλλά οι σκαλωσιές μας χάλασαν τα φωτογραφικά πλάνα. Αρκεστείτε με μερικά κομμάτια απ’ αυτήν…

Παραδίπλα της βρίσκεται το άγαλμα του πρώτου χριστιανού βασιλιά της Ουγγαρίας, του Στέφανου του πρώτου. Έχει ανακηρυχθεί άγιος λόγω του ότι οι Ούγγροι του οφείλουν πολλά από την σημερινή μορφή της χώρας τους. Στο κέντρο της Πέστης υπάρχει μία εκκλησία αφιερωμένη σε αυτόν, στην οποία εκθέτεται και το μουμιοποιημένο χέρι του. Δυστυχώς όμως δεν προλάβαμε να την επισκεφτούμε.

Λίγο πιο βόρεια υπάρχει τo Fisherman Bastion (προμαχώνας των ψαράδων) το οποίο σχεδιάστηκε από τον Σούλεκ για τη Συντεχνία των Ψαράδων το 1895. Καταλαμβάνει τη θέση όπου βρίσκονταν τα αμυντικά τείχη της Βούδας και μια πλατεία όπου παλαιότερα πωλούνταν ψάρια. Το κτίριο, από όπου προσφέρεται θέα στο Δούναβη και την Πέστη, είναι μια καθαρά αισθητική προσθήκη στα τείχη του κάστρου. Εμάς πάλι, ο συνδυασμός του ονόματος με την εικόνα που αντικρίσαμε, μας έφερε κάτι από ψάρεμα τουριστών. Δεκάδες καφετέριες ανάμεσα στις κολώνες του κτιρίου και ελάχιστος χώρος για να απολαύσει κανείς την θέα. Στριμωχτήκαμε πάντως για να τραβήξουμε μερικές καλές φωτογραφίες.

Προχωράμε προς την νοτιοδυτική πλευρά του κάστρου για να δούμε τα συντρίμμια της εκκλησίας που ήταν αφιερωμένη στην Μαρία την Μαγδαληνή. Κατά την οθωμανική αυτοκρατορία ήταν η μοναδική Χριστιανική εκκλησία στο κάστρο, αλλά ανατινάχτηκε το 1686 όταν μετά την ήττα των Τούρκων παραδόθηκε στο δόγμα των Φραγκισκανών. Στην θέση της χτίσθηκε μια νέα εκκλησία σε ρυθμό μπαρόκ η οποία και καταστράφηκε κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Διασώζεται μόνο ο πύργος της φωτογραφίας.

Επιστρέφουμε προς το τελεφερίκ για να συνεχίσουμε το τουρ μας στο βασιλικό παλάτι το οποίο φιλοξενεί και το ιστορικό μουσείο.

Κλικ για μεγέθυνση...

Στην πίσω πλευρά του υπάρχει το πολυφωτογραφημένο σιντριβάνι του βασιλιά Ματθαίου το οποίο φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Alajos Stróbl. Απεικονίζει μία ομάδα κυνηγών που βρίσκεται πάνω σε βράχους των οποίων ηγείται ο βασιλιάς. Μαζί τους μερικά κυνηγετικά σκυλιά και ένα νεκρό ελάφι.

Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσω μίας αρένας που πραγματοποιούσαν επιδείξεις με άλογα και στη συνέχεια αποχαιρετάμε το κάστρο κατηφορίζοντας προς την γραφική συνοικία Taban.

Περπατάμε για λίγο παράλληλα με τον Δούναβη μέχρι να φτάσουμε στους πρόποδες του λόφου Gellert. Η ανάσα κόβεται μόνο στη σκέψη για άνοδο στον απότομο λόφο. Όμως, η θέα μας ανταμείβει καθ’ όλη την πορεία.

Σε κάποιο πλάτωμα παίζουν τον παπά. Βλέπουν τουρίστες και στήνουν σκηνικό. “This here, this here, this where?” Ένας ποντάρει συνεχώς λάθος και άλλοι δύο τον διορθώνουν δείχνοντάς του το σωστό χαρτί. Εμφανίζεται ακόμα ένας και μπαίνει στο παιχνίδι. Κερδίζει και φεύγει. Καλοστημένη κομπίνα. Εμείς τραβάμε λίγο πιο δίπλα για να χαζέψουμε το άγαλμα του Ιταλού αρχιεπίσκοπου Gellert ο οποίος κλήθηκε από τον βασιλιά Στέφανο για να προσηλυτίσει τους Ούγγρους στο Χριστιανισμό. Οι αντιφρονούντες παγανιστές τον έβαλαν μέσα σε ένα βαρέλι και τον πέταξαν από τον λόφο στον Δούναβη.

Επιστρέφοντας, πιάνουμε τους παπατζήδες στα πράσα να έχουν στήσει πηγαδάκι. Ακολουθούν μερικά δευτερόλεπτα σιγής και αφού βλέπουν ότι δεν προλαβαίνουν να στήσουν το σκηνικό τους, συνεχίζουν ατάραχοι την κουβέντα τους. Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε για αρκετή ώρα μέχρι επιτέλους να ξεκορφήσουμε στο εντυπωσιακό άγαλμα της ελευθερίας το οποίο απεικονίζει την απελευθέρωση της πόλης από τα ναζιστικά δεσμά.

Η ιστορία λέει ότι το μνημείο κατασκευάστηκε αρχικά εις μνήμη του υιού του αντιβασιλέα Horthy, ηγέτη της Ουγγαρίας μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων του οποίου ο γιος είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα!

Το άγαλμα αρχικά σχεδιάστηκε να κρατά ένα σπαθί στα χέρια του, αλλά κατά την εποχή της ανέγερσης ο αντιβασιλέας καθαιρέθηκε και ένα φύλλο φοίνικα αντικατέστησε το σπαθί. Ο Ρώσος στρατιώτης ήταν η κομουνιστική πινελιά που προστέθηκε στην βάση του αγάλματος.

Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι όλα τα κομουνιστικά αγάλματα έχουν μεταφερθεί στο πάρκο αγαλμάτων, μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη, εκτός από το συγκεκριμένο. Ο λόγος είναι βέβαια ότι το μνημείο της ελευθερίας θεωρείται το πιο σημαντικό μνημείο στην Βουδαπέστη.

Πίσω από το άγαλμα υπάρχει το Citadella (στα ουγγρικά σημαίνει φρούριο) το οποίο χτίστηκε στον στρατηγικής σημασίας λόφο το 1851. Στο φρούριο αρχικά εγκαταστάθηκαν αυστριακά στρατεύματα, μέρος της συνθήκης συμμαχίας των δύο χωρών το 1967, ενώ στη συνέχεια ο χώρος χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή και ως μέρος στέγασης άστεγων. Από το 1960 είναι τουριστικό αξιοθέατο.

Μερικά αντιαρματικά φιλοξενούνται στην πλευρά του φρουρίου που βλέπει προς τον Δούναβη.

Η πόλη φημίζεται για τα ιαματικά λουτρά της και τα διασημότερα από αυτά υπάρχουν στο ξενοδοχείο Gellert το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του ομώνυμου λόφου που μόλις επισκεφτήκαμε. Έχοντας γράψει αρκετά χιλιόμετρα θα δίναμε και το βασίλειο μας για μια νεροτσουλήθρα… αλλά μιας και δεν διαθέτουμε κανένα κατηφορίζουμε τον λόφο για να βρεθούμε ακριβώς στην είσοδο του.

Τρώμε λίγη ώρα επιλέγοντας τι θα κάνουμε μέσα από ένα αρκετά μεγάλο κατάλογο και τελικά ως γνήσιοι Έλληνες αποφασίζουμε να πάρουμε το βασικό πακέτο. Τα υπόλοιπα πακέτα περιλάμβαναν χαλαρωτικά σπα, λάσπες, βούρκα και άλλα καλλωπιστικά καλούδια, τα οποία λόγω της αδιαμφισβήτητης ομορφιάς μας, δεν τα είχαμε ανάγκη. Αν κάποιος σας πει ότι δεν τα κάναμε γιατί δεν θα διόρθωναν και τίποτα είναι κακεντρεχής και ζηλιάρης.

Το βασικό πακέτο λοιπόν, κόστιζε 3600 φιορίνια ανά άτομο (~12€) και 600 (~2€) για πετσέτα για τους βλάκες -εμάς δηλαδή- που δεν πήραμε μια από το ξενοδοχείο. Πλερώνουμε και τραβάμε αρχικά στην διάσημη και πολυφωτογραφισμένη πισίνα του με το πανέμορφο αρτ-νουβό εσωτερικό της, τις μαρμάρινες κολόνες και τα πολύχρωμα μωσαϊκά.

Δίπλα ακριβώς μια μικρότερη πισίνα με θερμό νερό στους 36^ο Κελσίου…

Αφού έχουμε σπαταλήσει αρκετές ώρες στα εσωτερικά λουτρά, οδεύουμε να πάρουμε και μια γεύση από τα εξωτερικά. Αρχικά στην πισίνα με τα τεχνητά κύματα, η οποία τελικά μας αφήνει αδιάφορους, για να μετακομίσουμε στη συνέχεια στην παραπλήσια θερμή. Χαλαρώνουμε εκτελώντας άριστα το Ελληνικό σπορ “κουτσομπολεύω τους πάντες” για αρκετή ώρα, μέχρι να αποφασίσουμε ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε.

Το hi tech ντουλάπι μου το οποίο άνοιγε με το βραχιολάκι που μου είχανε δώσει στην είσοδο δεν λέει να ανοίξει και η ανεύρεση κάποιου υπεύθυνου ήταν ολίγον δύσκολη υπόθεση.

Αφήνουμε πίσω τα λουτρά περνώντας από την πλευρά της Πέστης έχοντας θέα το εκκλησάκι του σπηλαίου του λόφου Gellert, γνωστό και ως σπήλαιο του Αγίου Ιβάν αναφερόμενο σε έναν ερημίτη ο οποίος ζούσε στο σπήλαιο και πραγματοποιούσε θαύματα στην ιαματική πηγή που βρισκόταν εκεί. Η εκκλησία κτίστηκε από τους Ιερείς του τάγματος του Παύλου το 1962 και σχεδιάστηκε έτσι, ώστε να μοιάζει με το άγιο σπήλαιο της Λούρδης.

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Γρήγορο μπανάκι και βουρ για βόλτα στην πόλη μετά μοτοσυκλέτας. Περνάμε από την φωτισμένη Chain Bridge και σταματάμε απέναντι από το μέγαρο του Κοινοβουλίου.

Είναι το μεγαλύτερο κτίριο της χώρας με μήκος 268 μέτρα και ύψος 96 και αποτελείται από 691 δωμάτια. Το σχέδιο του βασίζεται στο κοινοβούλιο του Λονδίνου και οι εργασίες κατασκευής κράτησαν από το 1884 μέχρι το 1902.

Συνεχίζουμε περνώντας πάνω από το Margaret Island για να καταλήξουμε στο Tabani Terasz για φαγητό. Ο χώρος του εστιατορίου πάνω στο δρόμο είναι γεμάτος και οι σερβιτόροι μας οδηγούν σε μια πανέμορφη εσωτερική αυλή. Δοκιμάζουμε όλες τις τοπικές σούπες και τα πιάτα τα οποία είναι πεντανόστιμα.