Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Κώστας Τζαγκαράκης

Η πρώτη μου επαφή με τα παράλια της Αδριατικής ήταν το 2008, τα οποία με κέρδισαν από την πρώτη ματιά. Οι ατελείωτες ακτογραμμές, τα γραφικά λιμάνια και η γοητεία των ιστορικών πόλεων κατά μήκος της θάλασσας έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου. Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα, όχι όμως στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, αλλά off season, όπως λένε και στο χωριό μου, για να τα απολαύσω πιο ήσυχα και αυθεντικά.

Τα χρόνια πέρασαν, κι ενώ άλλα ταξίδια έμπαιναν συνεχώς σφήνα, η επιθυμία μου να επιστρέψω, ποτέ δεν χάθηκε. Η ιδέα παρέμενε εκεί, σαν ένα όνειρο που περίμενε τη κατάλληλη στιγμή.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, ήρθε επιτέλους η ώρα. Άνοιξα τους παλιούς χάρτες και άρχισα να σχεδιάζω τις νέες διαδρομές. Η Αδριατική με καλούσε ξανά, και αυτή τη φορά θα την εξερευνούσα όπως την είχα φανταστεί: με την ηρεμία και την ελευθερία που προσφέρει το φθινόπωρο, μακριά από τα πλήθη, για να ανακαλύψω ξανά όσα με είχαν εντυπωσιάσει τότε και όσα ακόμα δεν μπόρεσα να δω τότε.

The dream team
Η ομάδα, που έχει ως κοινό παρονομαστή το Μαρόκο, αποτελείται μόνο από νησιώτες: ο Κώστας, ο Νίκος, η αφεντομουτσουνάρα μου από τα Χανιά τσι Κρήτης, και ο Μάκης από τη Σίφνο. Και τι σχέση έχει το Μαρόκο θα αναρωτηθείτε; Οι τρεις πρώτοι ήμασταν παρέα στο Μαρόκο στα τέλη Απριλίου του 2023, και ο τέταρτος ήταν να πάει τις ημέρες του ταξιδιού μας, αλλά αυτό ακυρώθηκε λόγω του καταστροφικού σεισμού της 12ης Σεπτεμβρίου. Και τσουπ, ήρθε και κόλλησε στη Βαλκανοπαρέα μας 😉

Δε πλαν
Η βασική ιδέα ήταν να οδηγήσουμε σε όλα (σχεδόν) τα παράλια της Αδριατικής, από την Κροατία μέχρι να ξαναφτάσουμε στην Ελλάδα. Αρχικά, σκεφτόμουν να πάρουμε πλοίο από την Πάτρα για τη Βενετία και να ξεκινήσουμε από εκεί, αλλά το υψηλό κόστος του πλοίου, σε συνδυασμό με τη βαρεμάρα της μιάμισης μέρας που χρειάζεται το ταξίδι, με έκανε να ψάξω για εναλλακτικές. Στην πορεία ανακάλυψα ένα καράβι από το Δυρράχιο που πάει στην Τεργέστη και προσπαθούσα να προσαρμόσω το πλάνο μας στα δρομολόγια του πλοίου. Τίποτα, όμως, δεν ταίριαζε όπως ήθελα -μάλλον επειδή, ως νησιώτης, έχω βαρεθεί τα καράβια- και χαζεύοντας τον χάρτη, μου μπήκε η ιδέα να το κάνουμε όλο οδικά.

Ανέβα μέσω Κοσόβου, που συνεχώς το «αποφεύγω», βόρειο Μαυροβούνιο και, φυσικά, Βοσνία, που είναι μια από τις αγαπημένες μου χώρες· έπειτα Κροατία, Μαυροβούνιο ξανά, Αλβανία και πίσω στην Ελλαδίτσα μας. Οι διαδρομές στον χάρτη άρχισαν να αποκτούν ενδιαφέρον, and so the story goes…

Ημέρα 1η, Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2023
Χανιά-Πειραιάς
Δεν περνάς κυρά Μαρία…

Λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μας, η Ελλάδα κόβεται στα δύο από τις καταστροφικές πλημμύρες που κυριολεκτικά τσάκισαν τη Θεσσαλία στα μέσα Σεπτεμβρίου. Οι δρόμοι είναι κομμένοι, και το πώς θα φτάσουμε στα βόρεια της χώρας γίνεται εφικτό μόλις δύο μέρες πριν από την προγραμματισμένη αναχώρησή μας.

Κλασικά πλέον, τρέξιμο μέχρι την τελευταία στιγμή για να φορτώσουμε τα απαραίτητα, και το ραντεβού με τον Νίκο και τον Κώστα δίνεται έξω από το πλοίο για τις καθιερωμένες αναμνηστικές φωτογραφίες. Φτάνοντας, συνειδητοποιώ ότι, πάνω στη βιασύνη μου, έχω ξεχάσει να βάλω το προστατευτικό πλάτης στο καινούργιο μου μοτοσυκλετιστικό μπουφάν. Μεταβολή και τρέξιμο για να προλάβω, και επιστροφή για δύο γρήγορες φωτογραφίες ώστε να μη χάσουμε το πλοίο…

Το σφίξιμο στο στομάχι που νιώθω κάθε φορά που ξεκινά ένα ταξίδι είναι φυσικά παρόν και σε αυτό. Μερικά μπυράκια στο σαλόνι του πλοίου θα βοηθήσουν να χαλαρώσω, και γύρω στα μεσάνυχτα πάμε να χωθούμε στις κουκέτες μας, καθώς η αυριανή μέρα προμηνύεται μεγάλη… και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια…

Επόμενη Σελίδα »