Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Πέμπτη 22 Αυγούστου, Η απέραντη ομορφιά του Μαύρου Βουνού (χλμ. 351)
Η σημερινή διαδρομή κυριολεκτικά βγήκε την τελευταία στιγμή. Αρχικά το πλάνο έλεγε να κατέβουμε παράλια και να δούμε το Sveti Stefan. Αλλά τα πλάνα είναι για να αλλάζουν… Οι τελευταίες μου πληροφορίες έλεγαν πως το Sveti Stefan δεν ήταν επισκέψιμο λόγω έργων και ο Ιάκωβος με τον Αντώνη που βρέθηκαν πριν λίγο καιρό στις ίδιες περιοχές ήταν κατηγορηματικοί. Εθνικά πάρκα δαγκωτό… Σιγά μην τους πάω κόντρα, να μου το χτυπάνε μετά μια ζωή 😉

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η πρώτη μας πρωινή στάση είναι μερικά χιλιόμετρα έξω από το Μόσταρ, στο χωριό Blagaj για να θαυμάσουμε τις πηγές του ποταμού Buna όπου αναβλύζουν μέσα από μια χαράδρα.

Τραβάμε μερικές βιαστικές φωτογραφίες καθώς δεν μας αφήνουν να παρκάρουμε ούτε έξω από τα κλειστά μαγαζιά και θέλουν να μας στείλουν στο οργανωμένο πάρκινγκ για να δώσουμε τον οβολό μας…αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.

Το χωριό βρίσκεται λίγο έξω από την σημερινή μας διαδρομή και σύμφωνα με τον χάρτη θα πρέπει να επιστρέψουμε στο Mostar για να πάρουμε το σωστό δρόμο. Το GPS όμως έχει άλλη γνώμη. Μας βάζει από κάτι τρελά στενά, σχεδόν μέσα από αυλές σπιτιών για να μας βγάλει τελικά στο σωστό δρόμο ακριβώς μπροστά από το ιστορικό κάστρο της πόλης το οποίο βρίσκεται σε ένα λόφο πάνω απ’ αυτήν.

Δεν έχουμε χρόνο όμως να το επισκεφτούμε και έτσι συνεχίζουμε την βουνίσια, στριφτερή μας διαδρομή. Πραγματικά απόλαυση…

Στην είσοδο του χωριού Gacko συναντάμε ένα κατασκευαστικό έκτρωμα, ένα θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο το οποίο καταστρέφει το μέχρι τώρα πανέμορφο τοπίο. Πινακίδες δε, ενημερώνουν ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση, μάλλον για να γλιτώσουν το παγκόσμιο κράξιμο.

Λίγο παρακάτω περνάμε δίπλα από την λίμνη Klinje και στη συνέχεια μέσω ενός ολόφρεσκου μη χαρτογραφημένου δρόμου μπαίνουμε στο μαγευτικό εθνικό πάρκο Sutjeska.

Στο κέντρο του πάρκου σταματάμε στο μνημείο το οποίο είναι αφιερωμένο στην ομώνυμη μάχη η οποία κράτησε από της 15 Μαίου μέχρι και τις 16 Ιουνίου του 1943 κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Για την ιστορία, οι Παρτιζάνοι υπό της οδηγίες του Τίτο, κατατρόπωσαν τον Γερμανικό στρατό, παρόλες τις μεγάλες τους απώλειες. Φημολογείται δε, ότι ο Τίτο σκοτώθηκε σε αυτή τη μάχη και οι Σοβιετικοί έβαλαν στη θέση του έναν σωσία που δρούσε ως κατάσκοπός τους. Πάντα κατά τη θεωρία συνωμοσίας, αντικαταστάτης του ήταν ένας ξεπεσμένος Πολωνός αριστοκράτης. Λέγεται μάλιστα πως οι συγχωριανοί του δεν τον αναγνώρισαν μετά τον πόλεμο, καθώς ο αληθινός Τίτο είχε χάσει τρία δάχτυλα, ενώ ο αντικαταστάτης του έπαιζε ακόμα και πιάνο.

Μετά το σύντομο διάλειμμα, ξανακαβαλάμε τις μοτοσυκλέτες και συνεχίζουμε ακολουθώντας τον ποταμό Drina.

Έλα Στράτο τον έχεις… 😉

Στο χωριό Brod -όπου υπάρχει γέφυρα- αλλάζουμε όχθη και τραβάμε μέσω μιας κάκιστης διαδρομής προς τα σύνορα με Μαυροβούνιο. Όσα ταξίδια και αν έχω κάνει, πραγματικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει αλλού πινακίδα που να ορίζει όριο ταχύτητας στα 10 χιλιόμετρα!

Σε κάποια στροφή έχασα το μπροστινό και ζορίστικα ολίγον να το μαζέψω. Το γελοίο όμως της υπόθεσης ήταν ότι δύο τύποι που πουλούσαν την πραμάτεια τους σε παρακείμενη παράγκα πήδηξαν, από το φόβο τους, κυριολεκτικά στο γκρεμό λες και ερχόταν πάνω τους νταλίκα. Άσε που ήταν και στο αντίθετο ρεύμα από εκεί που είχα την έξοδο.

Διασχίζουμε εύκολα τα άδεια σύνορα με Μαυροβούνιο και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε ακόμα μια υπέροχη διαδρομή δίπλα στο ποταμό Piva.

Τα λόγια μερικές φορές είναι περιττά…

Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε φτάνουμε στην ομώνυμη λίμνη.

Κλικ για μεγέθυνση

Μερικές φωτογραφίες και ανηφορίζουμε μέσω μιας στενής και γεμάτης τρομακτικά τούνελ διαδρομής, προς το εθνικό πάρκο Durmitor. Όμολογώ ότι πρώτη φορά συναντώ τούνελ που να περιέχει στροφή σχεδόν 180 μοιρών, και φυσικά χωρίς φωταγώγιση! Παρόλα αυτά η οδήγηση παραμένει διασκεδαστική και με ωραία θέα προς την τεράστια λίμνη.

Κάπου στη διαδρομή υπήρχε ένα λατομείο και δυο φορτηγά που συναντήσαμε μας βγάλαν την πίστη για να τα προσπεράσουμε.

Όπως θα έλεγε και ο φίλος Μανώλης, έχουμε πάθει “κοκομπλόκο” από την ομορφιά του τοπίου και καθώς φτάνουμε σε ένα οροπέδιο αράζουμε σε ένα καφέ, πραγματικά στη μέση του πουθενά το οποίο είχε παρακαλώ και φραπέ! Σύντομη ξεκούραση και διατάσεις στα σαγόνια μας, καθώς έχουν πιαστεί τόση ώρα που είμαστε με το στόμα ανοιχτό.

Φραπέ που λέει ο λόγος δηλαδή. Αυτό που ήρθε ήταν με πολύ γάλα και σοκολάτα…

Κλικ για μεγέθυνση

Η συνέχεια είναι ακόμα καλύτερη καθώς λίγο μετά την αναχώρησή μας από το καφέ, στρίβουμε στην πλαγιά του βουνού και αντικρίζουμε το εντυπωσιακό πάρκο Durmitor. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1000 με 1500μ και το τοπίο είναι αλπικό και σχεδόν απόκοσμο. Τεράστιοι όγκοι βουνού και διασκορπισμένοι βράχοι σε μια απέραντη έκταση που σου προκαλούν κυριολεκτικά δέος. Η φωτογραφική μηχανή έχει πάρει φωτιά καθώς απολαμβάνουμε το τοπίο με αργούς ρυθμούς μέχρι την ψηλότερη κορυφή του πάρκου στα 1907μ.

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Το ‘δαμε και αυτό… Μια μπασκέτα στη μέση του πουθενά…

Παρατηρήστε καλά την παραπάνω φώτο. Ξεχωρίζει στα αριστερά πάνω στο δρόμο η μπασκέτα, στα δεξιά ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ΕΝΑ μικρό σπίτι στο απέραντο λιβάδι.

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Αρχίζουμε και κατηφορίζουμε, με το Speed Triple να κατεβαίνει σβηστό καθώς ο δείκτης καυσίμου είναι αρκετά χαμηλός και η ανεύρεση βενζίνης σε τέτοια μέρη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ευτυχώς, το GPS δεν πέφτει έξω και κάνοντας μία σύντομη παράκαμψη βρίσκουμε βενζινάδικο, και μάλιστα ΕΚΟ, σε ένα χωριό – χειμερινό θέρετρο.

Συνεχίζουμε να κατηφορίζουμε για να χωθούμε μέσα στο φαράγγι του ποταμού Tara, κάνοντας αρχικά μια στάση στη πανύψηλη γέφυρα του (172μ).

Κατά μήκος και παράλληλα με την γέφυρα υπάρχουν συρματόσχοινα και τροχαλίες με τα οποία μπορούσες να κάνεις ενάερια διάσχιση του ποταμού με αντίτιμο 5€. Οι θαρραλέοι της παρέας ο Πέλος και η Γιάννα ρώτησαν … αλλά μέχρι εκεί. Πάρτε λοιπόν φώτο από τον τύπο που διαχειριζόταν το κόλπο, ο οποίος μας έκανε ένα ντεμοστρέσιον…

Το φαράγγι έχει μήκος 82 χλμ, είναι το βαθύτερο της Ευρώπης με το βαθύτερό του σημείο να φτάνει τα 1.300 μέτρα και συμπεριλαμβάνεται στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Φωτογραφίζουμε, χαζεύουμε και συνεχίζουμε την πορεία μας δίπλα στον μαγευτικό ποταμό Tara.

Αργά το απόγευμα πλησιάζουμε το σημερινό μας προορισμό, το χωριό Kolasin. Έχουμε κλείσει ένα σαλέ (Log House Tara) λίγο έξω από την πόλη το οποίο και βρίσκουμε εύκολα. Είναι ένα ολοκαίνουργιο -προκάτ μάλλον- ξύλινο κουκλόσπιτο, με τρία διπλά υπνοδωμάτια στον πάνω όροφο και μια μεγάλη κουζινοσαλονοτραπεζαρία όπου κοιμίζει και άτομα στους καναπέδες στον κάτω όροφο. Μειονέκτημα του κατά τ’ άλλα άψογου σπιτιού, το ένα και μοναδικό μπάνιο που όταν θέλουν να μπανιαριστούν 8 άτομα υπάρχει θέμα. Και ένα παραπάνω σε εμάς που η αποχέτευσή ήταν φραγμένη με αποτέλεσμα να πλημμυρίσουμε κανονικά.

Καλή διάθεση να υπάρχει όμως και όλα ξεπερνιούνται. “Πιπί άουτσαϊντ” όπως έλεγε και ο Πέλος στην ιδιοκτήτρια όταν πήρε να την ενημερώσει, και η οποία μιλούσε τα βασικά αγγλικά.

Η κούραση της ημέρας μας οδηγεί στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες και δείπνο από τα χεράκια των κοριτσιών της παρέας, στο σαλονάκι μας.

Δευτερόλεπτα αργότερα οι τοίχοι από τσιγαρόχαρτο τρέμουν από το ροχαλητό μας.