Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Τετάρτη 14 Αυγούστου, Πράγα τουρ 1 από 2
Ο προσωπικός μας “ξεναγός”, μας περίμενε πρωί-πρωί έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου με ολοήμερα εισιτήρια που ισχύουν για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (σημ: τα βγάζουν τα λεφτά τους).
Μετρό λοιπόν και πρώτη στάση στο εβραϊκό νεκροταφείο το οποίο βρίσκεται που αλλού, στην εβραϊκή συνοικία. Η περιοχή λέγεται και Γιόζεφοβ και έχει πάρει το όνομά της από τον Αυτοκράτορα Ιωσήφ τον δεύτερο του οποίου οι μεταρρυθμίσεις έκαναν καλύτερες τις συνθήκες διαβίωσης των Εβραίων.

Το κοιμητήριο ήταν από τους λιγοστούς χώρους της πόλης στον οποίο επιτρεπόταν να κηδεύονται οι Εβραίοι. Έτσι, όταν γέμισε, οι νέοι τάφοι κατασκευαζόταν επάνω από τους ήδη υπάρχοντες! Σύμφωνα με εκτιμήσεις περίπου 200.000 άνθρωποι έχουν ταφεί εδώ με την παλιότερη ταφόπλακα χρονολογείται από το 1439 ενώ η τελευταία κηδεία πραγματοποιήθηκε το 1787.

Ιστορίες, θρύλοι και λοιπά μυστήρια είναι συνυφασμένα με πολλά μέρη της Πράγας. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Γκόλεμ που λέγεται ότι κρύβεται στη σοφίτα της Παλιάς-Νέας Εβραϊκής Συναγωγής. Είναι ένα πανίσχυρο ον φτιαγμένο από πηλό, το οποίο, σύμφωνα με το θρύλο, δημιουργήθηκε από τον Ραβίνο Λεβ για να προστατέψει την Εβραϊκή Πόλη. Το Γκόλεμ αυτό, ενέπνευσε στον Τόλκιν στον ομώνυμο χαρακτήρα του βιβλίου του.

Επόμενος σταθμός μια όχι και τόσο γνωστή εκκλησία σύμφωνα με τον οδηγό μας. Αυτή του Αγίου Ιακώβου με το μύθο του ταριχευμένου χεριού.

Ο μύθος λέει πως κάποτε ένας ληστής προσπάθησε να κλέψει λεφτά από την εκκλησία. Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο (στην περίπτωση μας το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας), το οποίο σήκωσε το χέρι του, τον άρπαξε και τον κράτησε μέχρι να έρθουν οι αρχές. Ο ληστής ακρωτηριάστηκε και το χέρι του κρεμάστηκε πάνω από την πόρτα.

Εσωτερικά τώρα η εκκλησία έχει εκπληκτικές τοιχογραφίες και αγάλματα, όλα φτιαγμένα από τους κορυφαίους Τσέχους ζωγράφους και γλύπτες του 17ου αιώνα.

Λίγα μέτρα παρακάτω βρίσκεται η κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης (Starometske Namesti). Όποιο κτήριο και να κοιτάξεις είναι απλά καταπληκτικό και το καθένα έχει την δικιά του ιστορία.

Ας αρχίσουμε όμως με το φημισμένο αστρολογικό ρολόι (πηγή: βικιπαίδεια).
Η αρχική κατασκευή του Ορλόι (όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι και το οποίο προέρχεται από παράφραση της ελληνικής λέξης ωρολόγιον) στη βάση του γοτθικού πύργου του Δημαρχείου της Πράγας, υπολογίζεται ότι πραγματοποιήθηκε το 1410 επί βασιλείας Βενσεσλάου Δ΄ (1378-1419) από τον ονομαστό ωρολογοποιό Νικόλαο του Καντάν. Φαίνεται όμως ότι ο Νικόλαος βασίσθηκε στις συμβουλές και αστρονομικές γνώσεις του Γιάν Οντρέγιοφ, του επονομαζόμενου Sintel ο οποίος ήταν καθηγητής Μαθηματικών και Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου. Κατά την περίοδο αυτή κατασκευάσθηκε η πρώτη και βασική αστρονομική «ωρολογοπλάκα» με το μηχανισμό της, ενώ 80 χρόνια αργότερα, το 1490, προστέθηκε και η ημερολογιακή περιστρεφόμενη πλάκα. Η όλη κατασκευή ολοκληρώθηκε τότε από τον ονομαστό αρχιτεχνίτη ωρολογοποιό Γιάν Χάνους του Ρόδου και το βοηθό του, τον Γιακούπ Τσεχ. Λέγεται μάλιστα ότι προκειμένου να μην επαναλάβει ο Χάνους σε κάποια άλλη πόλη αυτό το αριστούργημά του, οι δημοτικοί σύμβουλοι της Πράγας αποφάσισαν να τον τυφλώσουν!

Από το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα, είχε ήδη διακοσμηθεί η πρόσοψη της όλης κατασκευής στη βάση του γοτθικού πύργου με ανάγλυφες παραστάσεις, που έλαβαν την τελική τους μορφή στις αρχές του 16ου αιώνα με γλυπτά από το εργαστήριο του γνωστού γλύπτη της εποχής Πετρ Παρλέζ.

Το Ρολόι ανακαινίσθηκε κατά τη χρονική περίοδο από το 1552 μέχρι το 1560 από τον Γιάν Ταμπόρσκι, ο οποίος τελειοποίησε και το μηχανισμό του ρολογιού. Στις αρχές του 19ου αιώνα, και ειδικότερα από το 1838 μέχρι το 1845, το παλαιό Δημαρχείο ανακατασκευάστηκε. Κάποια γλυπτά προστέθηκαν, κάποια αφαιρέθηκαν και άλλα μεταφέρθηκαν σε διαφορετική θέση, όπως για παράδειγμα ο Χάροντας (με τη μορφή του σκελετού), ο οποίος τοποθετήθηκε στη δεξιά πλευρά του ρολογιού και έκτοτε παραμένει σε αυτή τη θέση.

Κάθε ώρα, όταν χτυπάει το ρολόι, επικρατεί πραγματικά πανικός!

Η διακόσμηση του ρολογιού ολοκληρώθηκε το 1865 με το ζωγραφιστό «ημερολόγιο» σε έναν κυκλικό δίσκο κάτω από το ρολόι, έργο του γνωστού Τσέχου ζωγράφου και αρχιτέκτονα Γιόζεφ Μάνες. Η ιδιόμορφη αυτή απεικόνιση, κάτω ακριβώς από τις πλάκες του κυρίως ρολογιού, αντικατέστησε το παλαιότερο περιστρεφόμενο ημερολόγιο. Στον κυκλικό αυτό δίσκο απεικονίζονται: 1) Στον εξωτερικό κυκλικό δακτύλιο οι 365 ημέρες του έτους, με τις αντίστοιχες εορτές των αγίων. 2) Στον αμέσως επόμενο δακτύλιο οι εικόνες του Μάνες γύρω από την αγροτική ζωή της Βοημίας μετατράπηκαν σε 12 κυκλικές απεικονίσεις που συμβολίζουν σε αλληγορική μορφή τους ισάριθμους μήνες του έτους. 3) Στον επόμενο εσωτερικό δακτύλιο δώδεκα μικρότερες σε μέγεθος κυκλικές παραστάσεις των ζωδιακών συμβόλων. 4) Τέλος, στον εσώτατο μικρό κεντρικό δίσκο απεικονίζεται η σχηματική παράσταση του Κάστρου της Πράγας, που αποτελεί το θυρεό της.

Παράλληλα, κατά την περίοδο αυτή έλαβε χώρα ουσιαστική συντήρηση της όλης κατασκευής, ενώ επιπλέον τοποθετήθηκαν τα ξύλινα γλυπτά αγαλματίδια των 12 Αποστόλων, που σε κάθε ακέραια ώρα εμφανίζονται με τον αντίστοιχο χτύπο των ωρών από δύο μικρά παράθυρα πάνω από το κυρίως Αστρονομικό Ρολόι.

Στην πλατεία μπορεί κανείς να θαυμάσει και την εκκλησία της Παναγίας του Τυν με τα δυο πανέμορφα δίδυμα καμπαναριά που διακρίνονται σχεδόν από οποιοδήποτε σημείο της πόλης. Χτίστηκε τον 14ο αιώνα και ήταν το κυριότερο μέρος λατρείας των ξένων εμπόρων που επισκέπτονταν την πόλη.

Ακριβώς μπροστά της βρίσκεται το άγαλμα του Γιάν Χους το οποίο υψώθηκε στις 6 Ιουλίου του 1915 για να σηματοδοτήσει την 500η επέτειο από τον θάνατο του μεταρρυθμιστή. Το διογκούμενο ρεύμα των υποστηρικτών των ιδεών του Χους κατά την διάρκεια του 14ου και του 15ου αιώνα, οδήγησε τελικά στους Χουσσιτικούς πολέμους. Παρά την αρχική αποδοκιμασία για το μοντέρνο στυλ της γλυπτικής του, το άγαλμα υψώνεται σαν σύμβολο της Τσεχικής ταυτότητας.

Λιγότερο σημαντικά αλλά άξια προσοχής είναι το παλαιό Δημαρχείο (παρατηρήστε την ένωση του με το αστρονομικό ρολόι) η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το μικροσκοπικό σπίτι, το μέγαρο της Πέτρινης Καμπάνας και το Άγαλμα της Μαρίας.

Το παλαιό Δημαρχείο

Tο Μικροσκοπικό Σπίτι στο οποίο έμενε ο Τσέχος συγγραφέας Φραντς Κάφκα

Αλλά αρκετά χαζολογήσαμε στην πλατεία. Ας χωθούμε στα σοκάκια με πορεία προς το άλλο διάσημο αξιοθέατο της πόλης, την γέφυρα του Καρόλου πάνω από τον ποταμό Μολδάβα.

Αυτό το εντυπωσιακό κτίριο στέγαζε το γραφείο πληροφοριών για τους τουρίστες.

Οι γωνίες των περισσοτέρων κτιρίων ήταν διακοσμημένες με διάφορα αγάλματα σαν αυτό της φωτογραφίας. Με αυτό τον τρόπο προφύλασσαν τις γωνίες από τις ρόδες των αμαξών.

Ακριβώς πριν από την γέφυρα βρίσκεται το άγαλμα του βασιλιά Καρόλου. Σηκώνω την φωτογραφική μηχανή και ο Γιάν με τραβάει από το χέρι λέγοντας μου: “‘Έλα, υπάρχει καλύτερη οπτική γωνία”. Ο νοών νοείτω…

Η κατασκευή της γέφυρας άρχισε το 1357 υπό την αιγίδα του βασιλιά Καρόλου Δ’ προς τιμή του οποίου και φέρει το όνομα, και τελείωσε στις αρχές του 15ου αιώνα. Ήταν η σημαντικότερη σύνδεση μεταξύ της Παλαιάς Πόλης και των παρακείμενων περιοχών μέχρι το 1841 και κατέστησε την Πράγα σημαντικό κόμβο στον εμπορικό δρόμο μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης.

Η γέφυρα έχει μήκος 516 μέτρα και σχεδόν 10 μέτρα πλάτος, είναι αψιδωτή με 16 αψίδες που στηρίζονται σε 15 εγκάρσια βάθρα. Διακοσμείται σ΄ όλο το μήκος της με 30 αγάλματα και γλυπτά, τα περισσότερα από τα οποία χρονολογούνται από το 1700. Μερικά από αυτά μπορείτε να δείτε στις παρακάτω φωτογραφίες:

Ο Άγιος Βερνάρδος γονατίζει μπροστά στην Παναγία συνοδευόμενος από μερικούς αγγέλους. Το άγαλμα κατασκευάστηκε το 1709 από τον Matej Vaclav Jackal.

Στο κέντρο η Αγία Βαρβάρα, προστάτιδα των μεταλλωρύχων, αριστερά της η Αγία Μαργαρίτα και δεξιά η Αγία Ελισάβετ.

Το άγαλμα αυτό είναι κατασκευασμένο επίσης από τον Matej Vaclav Jackal το 1708 και παρουσιάζει την Παναγία να δίνει ένα κομποσκοίνι στον Άγιο Δομίνικο υπό το βλέμμα του Άγιου Θωμά του Ακινάτη.

Το άγαλμα αυτό παρουσιάζει το Θρήνο του Χριστού και ήταν τόπος εκτελέσεων στο παρελθόν. Χρονολογείται από το 1859 και ήταν γλυπτό του Emmanual Max.

Το πρώτο άγαλμα (από ξύλο) που παρουσίαζε την Σταύρωση ήταν ένα από τα παλαιότερα της γέφυρας. Αρχικά υπήρχε μόνο το άγαλμα του Χριστού πάνω στο Σταυρό και το 19ο αιώνα προστέθηκαν τα αγάλματα της Παναγίας και του Ιωάννη του Ευαγγελιστή.

Η Αγία Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, κρατάει στα χέρια της το Χριστό, ο οποίος κρατάει στα χέρια του μια σφαίρα που αντιπροσωπεύει τον κόσμο. Το άγαλμα είναι του 1707 κατασκευασμένο από τον Matej Vaclav Jackel.

Τα αγάλματα του Κύριλλου και Μεθόδιου οι οποίοι επινόησαν το κυριλλικό αλφάβητο και διέδωσαν τον Χριστιανισμό. Το άγαλμα δημιουργήθηκε από τον Karel Dvorak στον 20ο αιώνα και δείχνει τους Κύριλλο και Μεθόδιο ως εκπαιδευτικούς.

Στο άγαλμα αυτό απεικονίζεται ο Άγιος Φραγκίσκος Χαβιέρ να εκχριστιανίζει τέσσερις μη Ευρωπαίους πρίγκηπες.

Ο Αγ. Χριστόφορος με τον Ιησού ως παιδί στον ώμο του. Μια εικόνα που αναπαρίσταται στο άγαλμα του Emmanual Max.

Το γλυπτό του Josef Max, απεικονίζει τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή να κρατάει ένα σταυρό.

Στο κέντρο σχεδόν της γέφυρας υπάρχει το άγαλμα του Αγίου Ιωάννη του Νέπομουκ, εθνικός Άγιος της Τσεχίας, ο οποίος πνίγηκε στον Μολδάβα. Υπάρχει θρύλος που λέει ότι όποιος ακουμπήσει το άγαλμα θα έχει καλή τύχη και ότι θα ξαναγυρίσει σύντομα πάλι στην Πράγα.

Άγιος Ιωάννης του Νέπομουκ. Χρονολογείται από το 1683 και είναι ένα από τα παλαιότερα αγάλματα της γέφυρας.

Ο Άγιος Βίτος, πολιούχος της πόλης, απεικονίζεται με ρωμαϊκή φορεσιά πάνω σε ένα βράχο. Πεινασμένα λιοντάρια προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τον βράχο όπου βρίσκεται ο Άγιος, σηματοδοτώντας με αυτόν τον τρόπο τον θάνατο του. Το άγαλμα είναι δημιουργία του Ferdinand Brokoff το 1714.

Αφού διασχίσαμε τη γέφυρα με ρυθμούς χελώνας φωτογραφίζοντας οποιαδήποτε γωνιά της, ανηφορίσαμε προς ακόμα ένα ορόσημο της πόλης, το κάστρο, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα, παλαιότερα, κατοικήσιμα κάστρα του κόσμου.

Η ιστορία του ξεκινά τον 9ο αιώνα και ως συνήθως, κάθε βασιλιάς ή κατακτητής έβαζε την δικιά του πινελιά. Μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος του το 1541 αλλά ανοικοδομήθηκε στην σημερινή του μορφή αρχικά υπό την βασιλεία των Αψβούργων και στην συνέχεια από Αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα.

Το 1918, το κάστρο έγινε έδρα του Προέδρου της Δημοκρατίας της τότε Τσεχοσλοβακίας. Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γερμανική κατοχή, το κάστρο της Πράγας έγινε το επιτελείο του Ράινχαρντ Χάιντριχ. Λέγεται ότι τοποθέτησε στο κεφάλι του το Στέμμα της Βοημίας, πιστεύοντας ότι ήταν μεγάλος βασιλιάς και, σύμφωνα με παλιούς θρύλους, όποιος σφετεριστής φορέσει το στέμμα στο κεφάλι του, είναι καταδικασμένος να πεθάνει μέσα σε ένα χρόνο. Σε λιγότερο από χρόνο μετά την ανάληψη εξουσίας, ο Ράινχαρντ Χάιντριχ δολοφονήθηκε.

Με την απελευθέρωση της Τσεχοσλοβακίας, το κάστρο στέγασε τα γραφεία της κομμουνιστικής κυβέρνησης, ενώ με τη διάλυσή της έγινε η έδρα των Προέδρων της Δημοκρατίας της Τσεχίας.

Ο “ξεναγός” μας ξέρει τι αξίζει να δούμε έτσι μας γλιτώνει από τα περιττά έξοδα βγάζοντας εισιτήριο μόνο για τα χάιλαιτς (άλλα της). Πριν μπούμε όμως εντός καθόμαστε να χαζέψουμε την αλλαγή της φρουράς που υποτίθεται είναι συναρπαστική.
Όποιος έχει δει αλλαγή φρουράς από τους Έυζωνες μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, μην σπαταλήσει χρόνο σ’ αυτήν. Εκτός και αν είναι 12 το μεσημέρι που τους συνοδεύει μια μπάντα. Εκεί πάω πάσο, δεν είδα, δεν ξέρω.
Στο σημείο όμως που γίνεται η αλλαγή φρουράς υπάρχουν κάτι πανέμορφα γιγάντια αγάλματα που αναπαριστούν μια τιτανομαχία.

Μέσα στο κάστρο, λοιπόν, και το πρώτο αξιοθέατο είναι ο καθεδρικός ναός του Αγίου Βίτου.

Ο πρίγκηπας Βέντσεσλος έχτισε αρχικά εδώ μια μικρή ροτόντα, πάνω στα ερείπια ενός παγανιστικού ναού, την οποία αφιέρωσε στον καθολικό Άγιο Βίτο. Οι εργασίες για την κατασκευή του μεγάλου καθεδρικού ναού άρχισαν το 1344, όταν η Πράγα είχε ήδη ορισθεί αρχιεπισκοπή, με επικεφαλή τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ματιού ντ’ Αρά. Λίγο αργότερο όμως ο αρχιτέκτονας πέθανε και ο Κάρολος Δ’ ανέθεσε στον Πέτερ Πάρλερ την ολοκλήρωση του έργου. Η έναρξη των Χουσσιτικών Πολέμων έγινε αιτία να διακοπούν για άλλη μια φορά οι εργασίες, οι οποίες τελικά ολοκληρώθηκαν το 1929.

Ο τάφος του Αγίου Ιωάννη του Νέπομουκ με το 1680 κιλών φέρετρο από ασήμι!

Στην εκκλησία φυλάσσονται δυο πολύτιμοι θησαυροί της Τσεχίας, το στέμμα και το σκήπτρο της Βοημίας.

Αφήνουμε πίσω μας το ναό και κατευθυνόμαστε για το παλιό βασιλικό ανάκτορο. Αρχικά ήταν ένα ξύλινο οχυρό χτισμένο από τον πρίγκηπα Μποριβόι, αλλά οι κατοπινοί κυβερνήτες με επεμβάσεις το έφεραν στην σημερινή του μορφή. Εντυπωσιακή είναι η σκάλα των ιππέων, με τα χαμηλά σκαλοπάτια και τον τοξοειδή θόλο, τα οποία έδιναν θριαμβευτικό τόνο στην είσοδο των έφιππων ιπποτών στην αίθουσα Βλάντισλαφ όπου γινόταν κονταρομαχίες.

Στην αίθουσα που ονομάζεται “Καγκελαρία της Βοημίας” συνέβαινε ένα ασυνήθιστο γεγονός, η εκπαραθύρωση, όπου οι πολιτικοί αντίπαλοι πετούσαν του εκάστοτε κυβερνήτες από το παράθυρο! Το πρώτο περιστατικό χρονολογείται το 1419 κατά τους Χουσσιτικούς πολέμους, ενώ το δεύτερο καταγράφεται το 1483. Το 1618, περισσότεροι από 100 προτεστάντες ευγενείς κατέκλυσαν το παλιό Βασιλικό ανάκτορο και πέταξαν δύο καθολικούς κυβερνήτες και τους γραμματείς τους από το παράθυρο. Τα θύματα όμως σώθηκαν καθώς έπεσαν πάνω σε ένα σωρό κοπριά που είχε καθαριστεί από την αίθουσα Βλάντισλαφ μετά από αγώνα κονταρομαχίας. Το περιστατικό αυτό θεωρείται η αφορμή του Τριακονταετούς πολέμου.

Φώτο κλεμμένη από το net

Επόμενος σταθμός ο Λευκός Πύργος (όχι της Θεσσαλονίκης ντε) όπου φιλοξενεί μια αίθουσα βασανιστηρίων και μια τεράστια συλλογή από πανοπλίες και όπλα στα οποία δηλώνω ότι έχω τρελή αδυναμία.

Αφού με τραβάνε με το ζόρι έξω από τον πύργο, κατηφορίζουμε το Χρυσό σοκάκι με τα μικροσκοπικά σπίτια τα οποία αποτελούσαν τις κατοικίες των χρυσοχόων το 19ο αιώνα.

Στο Νο 22 υπάρχει το σπίτι του γνωστού Τσέχου συγγραφέα Franz Kafka. Στην πραγματικότητα ήταν το σπίτι της αδελφής του, αλλά ο ίδιος διέμενε και συνέγραφε εκεί.

Πριν αφήσουμε πίσω μας το κάστρο, ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά στον Πύργο Ντάλιμπορ. Ο Ντάλιμπορ ήταν η Τσέχικη εκδοχή του Ρομπέν των Δασών και ήταν ο πρώτος που συνελήφθη και φυλακίστηκε σε αυτό το κάστρο.

Κάστρο τέλος, και επιστροφή στην παλιά πόλη. Ο Γιάν μας ρωτάει αν πεινάμε. Του απαντάμε αρνητικά, αλλά αυτός συνεχίζει. Έχει εδώ κοντά ένα εστιατόριο-μπυραρία που φτιάχνει την πιο δυνατή στον κόσμο…

Μάλλον μας έμαθε πολύ καλά… Λάτρεις της μπύρας δεν θα μπορούσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό. Μπαίνουμε λοιπόν στο χαοτικό U Medvidku. Αν δεν με απατά η μνήμη μου πρέπει να είχε 5 διαφορετικές αίθουσες για μπύρα και φαγητό. Επειδή όμως εμείς θέλουμε τη συγκεκριμένη, μας οδηγούν σε ένα όροφο με μερικά τραπέζια και το ζυθοποιείο φάτσα κάρτα. Η ατμόσφαιρα μύριζε αποπνικτικά ζύμωση, αλλά ευτυχώς το συνηθίσαμε γρήγορα. Δοκιμάσαμε τις τοπικές λιχουδιές και αφήσαμε την μπύρα για το τέλος, καθώς μας συμβούλεψαν ότι πίνεται ως επιδόρπιο.

Η γεύση της γλυκιά και βαριά. Κάθε γουλιά ήταν σαν να έπεφτε βαρίδι στο στομάχι. Το ποσοστό της σε αλκοόλ είναι 11.8%. Η ιστοσελίδα της εν λόγω ζυθοποιίας επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Γιάν, γράφοντας πως παράγουν την πιο δυνατή μπύρα στον κόσμο. Όμως, σύμφωνα με το έγκυρο ratebeer.com δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε στις 50 πιο δυνατές, με την πιο δυνατή να αριθμεί τον εκπληκτικό ποσοστό σε αλκοόλ….. κάθεστε; 65%…

Μπυρογευσία τέλος και ο “ξεναγός” μας θέλει να μας δείξει τα δικά του λημέρια. Ασχολείται με την τοξοβολία και το μέρος εξάσκησης τους είναι πολύ κοντά. Σε ένα νησάκι μέσα στο ποταμό Μολδάβα παράλληλα με την γέφυρα του Καρόλου. Φυσικά και δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και αυτό το σπορ…

Για τις κακές βολές μας ευθύνεται η μπύρα, διαφορετικά μόνο “bulls eye” θα πετυχαίναμε…

Και αφού τα καταφέραμε να μην σκοτώσουμε κανένα περαστικό, είπαμε να πάμε στην δυτική πλευρά την πόλης, δυτικά του ποταμού Μολδάβα δηλαδή. Διασχίζουμε ένα μικρό παρκάκι και καταλήγουμε μπροστά στον τοίχο του John Lennon.

Το γκράφιτι στο τοίχο ξεκίνησε το 1980 μετά την δολοφονία του σκαθαριού. Αρχικά υπήρχε ένα πορτραίτο του καθώς και στοίχοι από τα τραγούδια του αλλά στη συνέχεια γέμισε με μηνύματα ειρήνης και διάφορα άλλα άσχετα γκράφιτι. Γίναμε και μάρτυρες ενός τέτοιου όπου μια νεαρή κοπέλα ζωγράφιζε μια τεράστια καρδιά συνοδευόμενη από αρχικά γράμματα, καταστρέφοντας πολύ πιο ουσιώδη πράγματα τα οποία υπήρχαν ήδη στον τοίχο.

Ο τοίχος καθαρίζεται μία στο τόσο από τις αρχές, αλλά σύντομα ξαναγεμίζει με συνθήματα του τύπου… All I can say, just give peace a chance… ή ακόμα καλύτερα:

Λίγο παρακάτω συναντάμε την “Βενετία” της Πράγας ή όπως το λένε οι ντόπιοι, το κανάλι του διαβόλου. Μικρές γέφυρες με ξεχασμένες κλειδωμένες αγάπες σε οδηγούν από νησάκι σε νησάκι.

Δίπλα τους κάτι παλιοί νερόμυλοι και ένα πράσινο αγαλματάκι, πνεύμα του νερού (Vodnik στα Τσέχικα). Η μυθολογία λέει πως υπάρχουν καλά και κακά τέτοια πλασματάκια, τα οποία εμφανίζονται πάντα δίπλα σε νερό και προσπαθούν, τα καλά μεν να προστατέψουν τους ανθρώπους από τον πνιγμό, ενώ τα κακά είναι συλλέκτες των ψυχών των πνιγμένων.

Λίγο πιο κάτω συναντάμε το πιο στενό δρόμο της Πράγας και ένα από τους στενότερους του κόσμου. Τόσο στενός που χρειάζεται φανάρια για τους πεζούς…

Παραδίπλα κρύβεται ένα εκκεντρικό αξιοθέατο, το οποίο βρίσκεται στο προαύλιο ενός εστιατορίου. Η περιγραφή νομίζω πως περιττεύει…

Και με αυτό τελειώνει η ξενάγηση μας στην πόλη. Είδαμε τόσα πολλά σήμερα που χωρίς ξεναγό νομίζω πως χρειαζόμαστε τουλάχιστον 2 μέρες για τα ίδια πράγματα. Πάμε όμως να το γιορτάσουμε με ένα μπυράκι παρέα με ένα ακόμα φίλο τον Χόνζα.

Το ρολόι δείχνει και πάλι περασμένες 12 όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Κατάκοποι απλά σωριαζόμαστε στα κρεβάτια μας.