Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Δευτέρα 19 Αυγούστου, Διασχίζοντας την Σλοβενία (χλμ. 409)
Ακόμα μια δύσκολη μέρα μας περιμένει και σήμερα και λόγω της χτεσινής κούρασης καθυστερούμε να ξεκινήσουμε ολίγον. Το πρώτο σημερινό αξιοθέατο βρίσκεται μόλις μερικά χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας και δεν είναι άλλο από το ιδιαίτερο Vrsic pass (1611μ).

Προβολή Χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Είναι γνωστό και ως “Ρωσικός δρόμος” προς τιμήν των Ρώσων κρατούμενων που το έφτιαξαν κατά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιδιαιτερότητα του είναι πως σχεδόν όλες οι φουρκέτες της βορινής του πλευράς, είναι πλακόστρωτες!

Κατά την κατάβαση συναντάμε το μνημείο προς τιμήν του συγγραφέα και εξερευνητή Julius Kugy ο οποίος ήταν από τους πρώτους που γνώρισαν την μαγεία των Ιουλιανών Άλπεων και τις οποίες υμνούσε στα βιβλία του.

Κατηφορίζουμε και “πιάνουμε” τον ποταμό Σόκα με τα καταγάλανα νερά του και παρέα του φτάνουμε μέχρι και την ομώνυμη λίμνη.

Εκεί αλλάζουμε ποτάμι, ακολουθώντας τον Idrijca σε μια απίστευτα όμορφη διαδρομή η οποία ανεβοκατέβαινε συνεχώς βουνά χωρίς ίχνος ευθείας.

Στο ίδιο μοτίβο, αλλά χωρίς ποτάμι παρέα και μέσα από συνεχόμενα δάση φτάνουμε μετά από αρκετή ώρα στα σύνορα με Κροατία.

Ο έλεγχος τυπικός και σε τάχιστο χρόνο βρισκόμαστε σε Κροατικό έδαφος. Κατευθυνόμαστε προς το εθνικό πάρκο Plitvice μέσα από μία ξεχασμένη μάλλον διαδρομή. Απορώ μερικές φορές τι στο διάολο βλέπω στους χάρτες όταν σχεδιάζω. Ο δρόμος είναι απελπιστικά στενός και διασχίζει ένα πυκνό δάσος…

Βενζίνη φυσικά πουθενά και το Speed Triple αρχίζει να διαμαρτύρεται. Το navi λέει πως υπάρχει βενζινάδικο μπροστά μας σε καμιά 20αρια χιλιόμετρα… αλλά δεν… Ωστόσο έχουμε μπει σε κεντρικό δρόμο ο οποίος δεν έχει ούτε ένα βενζινάδικο. Και πάνω που είμαστε εντελώς οριακά να μείνουμε βγαίνουμε από τον κεντρικό άξονα σε ένα χωριουδάκι όπου πετυχαίνουμε μπενζίνα.

Φουλάρουμε και συνεχίζουμε για να μπούμε μέσα στον εθνικό δρυμό σε ένα καταπράσινο τοπίο με πλάτος δρόμου “ένα αυτοκίνητο με το ζόρι”. Αν από την άλλη κατεύθυνση ερχόταν κάτι μεγαλύτερο από Panda, έκανες απλά το σταυρό σου…

Εν τέλει φτάνουμε στο διαμέρισμα που έχουμε κλείσει (Katica Bicanic) το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από τον 2ο όροφο του σπιτιού του συμπαθητικού ζευγαριού. Για το καλό -που λέμε στο χωριό μου- μία σφίγγα (μάλλον) επισκέπτεται το χέρι της Γιάννας και της τραβάει μια τόσο γερή τσιμπιά, που έκανε πάνω από ώρα για να ξανανιώσει το χέρι της… Τι κι αν βάλαμε αμμωνία μέσα σε δευτερόλεπτα…

Τακτοποιούμαστε και ρωτάμε τους φιλόξενους ιδιοκτήτες που μπορούμε να πάμε για φαγητό. μας προτείνουν ένα κοντινό εστιατόριο στο οποίο όμως είχε τρελή ουρά να περιμένει! Έλεος… Αφήνω τους υπόλοιπους εκεί και μαζί με το Στράτο ψάχνουμε εναλλακτική. Συναντάμε άλλο ένα πιο κάτω στο οποίο και αυτό περίμενε ουρά… Δεν μας κόβω να τρώμε σήμερα. Ανοίγω το GPS και μου δείχνει άλλο ένα σε ένα παράδρομο δεξιά. Πάμε εκεί και στεκόμαστε τυχεροί, έχει τραπέζι. Ο Στράτος μένει να κρατάει γερά το τραπέζι και εγώ επιστρέφω για να φέρω τους υπολοίπους.

Οι πίτσες στο Sedra αποδείχτηκαν τεράστιες, νόστιμες και φτηνές, ασχέτως αν αργότερα μάθαμε από τους ιδιοκτήτες της πανσιόν ότι από το μενού του μαγαζιού αξίζει μόνο η πίτσα.

Αφού την κάνουμε ταράτσα, επιστρέφουμε στο διαμέρισμα για ξεκούραση καθώς οι δύο δύσκολες μέρες μας έχουν καταβάλει όλους. Και αύριο μας περιμένει τρελό περπάτημα εντός του πάρκου.

Κλικ για μεγέθυνση