Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Παρασκευή 23 Αυγούστου, Πως να κάνεις 450χλμ σε 10 ώρες (χλμ. 452)

Πρωινό στην αυλή μας, φόρτωμα και πορεία προς την Πρωτεύουσα. Υπάρχουν 2 διαδρομές, ο παλιός και ο καινούργιος δρόμος. Και οι δυο φαίνονται φιδίσιοι στο χάρτη.

Επιλέγουμε τον νέο για να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Έχει πολύ κίνηση αλλά το φαράγγι του ποταμού Μοράκα είναι και αυτό καταπληκτικό.

Τα παραφορτωμένα φορτηγά δεν λείπουν ποτέ από τα Βαλκάνια

Διασχίζουμε την Ποντγκόριτσα και τραβάμε στα κοντινά σύνορα με Αλβανία.

Τα όσα έχω διαβάσει τελευταία για αυτήν την χώρα με έχουν κάνει να φοβάμαι ιδιαίτερα και ας έχω παλαιότερη εμπειρία. Η πρώτες εικόνες πάντως είναι Ευρωπαϊκές. Ολόφρεσκο οδικό δίκτυο, με ά-ρ-ι-σ-τ-η σήμανση και χωρίς να περνάει μέσα από κανένα χωριό. Τρίβουμε τα μάτια μας…

<p align=center”>

Κλικ για μεγέθυνση

Όλα τα όμορφα τελειώνουν όμως, και το δικό μας τελείωσε κάπως απότομα μόλις μπήκαμε στα Σκόδρα, όπου μας υποδέχτηκαν δύο πιτσιρίκια που μας κατάβρεξαν με λάστιχα. Στην πόλη επικρατεί το απόλυτο χάος. Λακκούβες, που δεν σου επιτρέπουν να κινείσαι σε ευθεία πορεία, αυτοκίνητα, μηχανάκια και ποδήλατα που ξεπετιούνται από παντού διεκδικώντας την προτεραιότητά τους, κόσμος πολύς, που δε χωράει στα πεζοδρόμια με αποτέλεσμα να μοιράζεται το οδόστρωμα με τα υπόλοιπα οχήματα, πλανόδιοι πωλητές με απλωμένες πραμάτειες στα πεζοδρόμια, και πολύ μα πάρα πολύ φασαρία.

Φυσικά δεν υπάρχει σήμανση πουθενά, έτσι το GPS αναλαμβάνει να μας βγάλει από τον χαμό και τα καταφέρνει επιτυχώς.

Η συνέχεια του έργου είναι ακατάλληλη για κάθε είδους μοτοσυκλέτα. Περίπου 100 βασανιστικά χιλιόμετρα, διασχίζοντας μια μικρή οροσειρά, με στενούς δρόμους, αμέτρητες λακκούβες και πολλά φορτηγά που αγκομαχούν και αφήνουν λίγο από το φορτίο τους σε κάθε στροφή.

Κάποια στιγμή πιάνουμε λίγο πιο φρέσκια άσφαλτο. Και πάνω που είμαστε έτοιμοι να το γιορτάσουμε να σου ένα αυλάκι σε σχήμα ζιγκ-ζαγκ. Όπως φαίνεται ο εργολάβος που ανέλαβε να περάσει τις οπτικές ίνες (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) βιαζόταν να τελειώσει τη βάρδιά του και αποφάσισε αντί να ακολουθήσει την διεύθυνση του δρόμου, να κόβει εγκάρσια το οδόστρωμα περνώντας από το ένα ρεύμα στο άλλο. Δια του λόγου το αληθές:

Το 90% των οχημάτων που συναντάμε είναι αρχαιολογικές Μερσεντές και Μπεμβέ.

Το τεστ των αναρτήσεων αλλά και των οπισθίων μας τελειώνει με το που φτάνουμε κοντά στο Kukes. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχα αντλήσει από τον Γιάννη από το Motoraid (θενκς Γιάννη), από εκεί ξεκινάει ένας ολόφρεσκος δρόμος που οδηγεί στο Peshkopi. Πινακίδα καμία αλλά ρωτώντας βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε.

Η διαδρομή είναι πανέμορφη, το τοπίο είναι καθαρό αλπικό, αλλά η κούραση δεν μας αφήνει να την απολαύσουμε. Η ώρα είναι ήδη 5 το απόγευμα και εμείς έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Στροφιλίκι τρελό, μέχρι ναυτίας… αλλά και χώματα σε τυφλές στροφές, κοπάδια από ζώα και πιτσιρίκια που μας πετούν πέτρες. Έλεος…

Κάνουμε μια στάση για αναπλήρωση δυνάμεων δίπλα σε ένα βενζινάδικο, όπου ο Στράτος καταπονημένος -ως συνήθως- παρατάει την μοτοσυκλέτα του στη μέση ενός κατηφορικού παράδρομου. Ξαφνικά, από το πουθενά, μια αρχαιολογική Mercedes κάνει την εμφάνιση της και αγκομαχεί για να ανέβει την σχετικά απότομη ανηφόρα. Το αμάξι ζορίζεται, καθώς επιβαίνουν πέντε νεαροί και λίγο πριν φτάσει στην κορυφή της ανηφόρας, αρχίζει και βγαίνει καπνός από το καπό. Καθώς ο Στράτος δεν έχει προλάβει να μετακινήσει τη μηχανή, η Mercedes δεν τα καταφέρνει και το αμάξι παίρνει πάλι τον κατήφορο τσουλώντας προς τα πίσω. Η σκηνή είναι βγαλμένη από ταινία του Κουστουρίτσα και είναι τόσο γελοία που δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας. Δεύτερη προσπάθεια, με περισσότερη φόρα και περισσότερο καπνό, και το αμάξι καταφέρνει να φτάσει το βενζινάδικο – μπυραρία – μαγειρείο – στριπτιτζάδικο.

Το Peshkopi θέλω να το διαγράψω από το μυαλό μου αλλά δεν γίνεται. Δρόμοι χωρίς άσφαλτο, σκόνη, λακκούβες και καμουφλαρισμένα σαμαράκια. Στα δύο πρώτα απογειώθηκα…

Εδώ ο Πέλος ακολουθεί τα βήματα μου… ας πρόσεχε…

Αν και το Peshkopi φαίνεται για μεγάλη κωμόπολη, κανένα βενζινάδικο δεν παίρνει ούτε ευρώ, αλλά ούτε και κάρτα και φυσικά δεν έχουμε συνάλλαγμα. Καθώς βγαίνουμε από την πόλη με πορεία προς τα σύνορα με τα Σκόπια, σταματάμε σε ένα καινούριο πρατήριο και ρωτάω τον πιτσιρικά στην αντλία:

– Κρέντιτ;

Με κοιτάει σαν να είδε εξωγήινο…

– Καρντ;

Το ύφος παραμένει ακόμα το ίδιο… Αρχίζω και πιστεύω πως είμαι πράσινος, αλλά συνεχίζω…

– Γιούρο;

Για να πάρω την αποστομωτική απάντηση:

– Ελληνικά μιλάς;

Ακολουθεί ένα απίστευτο σκηνικό όπου ο πρατηριούχος, ο παραγιός και τέσσερις Αλβανοί πελάτες μιλάνε όλοι άπταιστα Ελληνικά, καθώς όλοι έχουν περάσει από την χώρα μας. Θεσσαλονίκη ο ένας, Ηράκλειο ο άλλος, λίγο θέλει να βγούμε και γειτόνοι. Πιάνουμε λίγο την κουβέντα και όταν μας ρωτούν πως μας φάνηκε η χώρα τους κανείς μας δεν απαντά, όχι από αγένεια αλλά μάλλον η κούραση της ημέρας δεν μας άφησε να βρούμε μια καλή κουβέντα να πούμε αυθόρμητα.

Φουλάρουμε και περνάμε τα σύνορα. Δεν πίστευα ποτέ στην ζωή μου πως πατώντας τις ρόδες μου στα Σκόπια θα αναφωνούσα “Αχ Ευρώπη”… Κι όμως, μπροστά στο αχούρι της Αλβανίας τα Σκόπια μοιάζουν με λούξουρι χοτέλ…

Βραδιάζει και έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Η διαδρομή δίπλα στη λίμνη Debar είναι απίστευτη και πρόσφατα ασφαλτοστρωμένη (πιο πρόσφατα δεν γίνεται… η ασφαλτόστρωση μάλλον τελείωσε χτες). Θα μπει στα υπόψιν για να οδηγηθεί κάποια στιγμή και με το φως της ημέρας.

Περίπου 9:00 το βράδυ φτάνουμε στην Οχρίδα και τακτοποιούμαστε στα ολοκαίνουργια διαμερίσματα Marina. Τόσο φρέσκα που η ρεσεψιόν δεν ήταν ακόμα ολοκληρωμένη.
Με γοργές κινήσεις τραβάμε προς το κέντρο της πόλης όπου γίνεται κάποια γιορτή με χορούς από διάφορες χώρες του κόσμου.

Χαζεύουμε για λίγο και τραβάμε σε μια γνωστή μας από παλιά πιτσαρία, αυτή του Leonardo, όπου με 6€ ανά κεφαλή, φάγαμε από μια πίτσα ο καθένας, 2 σαλάτες στη μέση και κάμποσες μπύρες. Άλλα κόλπα…