Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Σάββατο 24 Αυγούστου, Welcome to Greece (χλμ. 226)
Αν και δεν είχαμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε σήμερα το παρεάκι ήθελε να την κάνει νωρίς για να απλώσει -όσο πιο γρήγορα γίνεται- τις κορμάρες του στα λουτρά Πόζαρ. Όταν ο άνθρωπος όμως κάνει σχέδια, ο κυριούλης εκεί πάνω γελά…

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Αναχωρούμε από την Οχρίδα με πορεία νότια για να βρεθούμε σύντομα στο εθνικό πάρκο Galicica.

Γίναμε μάρτυρες μιας επικής κόντρας…

Κάνουμε μια στάση για να χαζέψουμε πανοραμικά την λίμνη Οχρίδα.

Κλικ για μεγέθυνση

Και κατηφορίζουμε προς μεγάλη Πρέσπα με σκοπό να περάσουμε για λίγο και πάλι Αλβανία και στη συνέχεια Ελλάδα.

Και εκεί που στρίβουμε στο φιδίσιο δρόμο και έχω τον Στράτο στον καθρέφτη μου, ξάφνου τον χάνω… Κόβω λίγο και λέω θα φανεί… αλλά τίποτα. Σταματάω και περιμένω λίγο… πάλι τίποτα. Αναστροφή και πριν προλάβω να κάνω 100 μέτρα να ‘σου ο Μήτσος να κατεβαίνει μονός πλακωμένος. “Λάστιχο ο Στράτος” μου λέει, αλλά μέχρι να μου το πει έχει πάει η καρδιά στη Κούλουρη.
Επιστρέφουμε και η αυτοψία δεν είναι καλή. Μια τεράστια τρύπα στην οποία χαλαρά χωράνε 3 δάκτυλα μέσα. Μόνη επιλογή να βγάλουμε τον τροχό και να ψάξουμε για βουλκανιζατέρ. Ψάχνω στο GPS και το πιο κοντινό που βρίσκω είναι στα 50 χιλιόμετρα στην Bitola.

Ένας ντόπιος διερχόμενος με την οικογένεια του, μοτοσικλετιστής όπως αποδείχτηκε αργότερα, σταματάει για να δει αν έχουμε πρόβλημα. Του εξηγούμε τι έγινε και με μεταφραστή τον γιο του μας λέει ότι υπάρχει βουλκανιζατέρ σε πιο κοντινή πόλη, στην Resen.

Προθυμοποιείται δε και παίρνει τηλέφωνο για να επιβεβαιώσει αν είναι ανοικτό και επίσης δηλώνει πρόθυμος να φορτώσουμε το λάστιχο στο αυτοκίνητό του για να μας πάει αυτός. Αρνούμαστε ευγενικά καθώς δεν θέλουμε να τους χαλάσουμε την εκδρομή και επίσης μας είναι το ίδιο εύκολο να δέσουμε το λάστιχο σε κάποια άλλη μοτοσυκλέτα με τους έξτρα ιμάντες που πάντα κουβαλάμε μαζί μας. Φορτώνουμε λοιπόν και βουρ για το μαστρο Μήτσο (έτσι τον έλεγαν), ο οποίος αποδείχτηκε τρελή μαστοράντζα.
Για αρχή, κόβει ένα μεγάλο κομμάτι ελαστικό το οποίο προσαρμόζει με αρκετή κόλλα και θερμοκόλληση στην τεράστια τρύπα. Στη συνέχεια παίρνει μια μεγάλη λουρίδα ελαστικού και την κολλάει πάλι με θερμοκόλληση στην εσωτερική πλευρά του ελαστικού, πάνω και γύρω από την τρύπα. Η συνεννόηση μπουζούκι που κάναμε περιείχε μερικές καταπληκτικές ατάκες. Όπως τα τα “ψι” που ρωτούσε ο μάστορας εννοώντας τα PSΙ στο λάστιχο και το “ροτασιόν” εννοώντας την φορά του ελαστικού καθώς δεν κάτεχε και πολλά από μοτοσυκλέτες.

Η δουλειά ολοκληρώνεται, μας ρίχνει και το κορυφαίο “νο γκαραντί”, τσιμπάει και ένα 20ευρω, που αντιστοιχεί μάλλον σε βδομαδιάτικο, και εξαφανίζεται με ένα Aprilia SR 50 σκούτερ στα χρώματα του Max Biaggi.. Δυστυχώς στα καλύτερα δεν έχουμε κάμερα ή φωτογραφική μηχανή.

Η τοποθέτηση του τροχού αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Ας είναι καλά τα παλικάρια από το V-Strom club Ιωαννίνων, που έτυχε να περάσουν από την περιοχή και μας βοήθησαν όσο μπορούσαν. Εν τέλει το ελαστικό μπήκε στη θέση του αλλά η ώρα είχε ήδη κυλήσει και τα πλάνα έπρεπε να αλλάξουν. Το λάστιχο δεν ήταν για πολλά-πολλά -καθώς ένα μεγάλο “βυζί” πετούσε στο σημείο του σχισίματος- και στην καμία δεν προλαβαίναμε να ακολουθήσουμε το αρχικό μας πρόγραμμα.

Πλαν μπι λοιπόν και πορεία προς Bitola, περνώντας από την βορινή πλευρά της Μεγάλης Πρέσπας.

Κάνουμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό (καθώς η βενζίνη είναι πολύ φτηνότερη στη γειτονική αυτή χώρα), όπου και συναντάμε αρκετούς ντόπιους μοτοσυκλετιστές. Είναι η ετήσια συγκέντρωση τους όπως μαθαίνουμε αργότερα.

Διασχίζουμε την πόλη και πλησιάζουμε τα σύνορα. Οι ταμπέλες στα μαγαζιά όλες και στα Ελληνικά. Κομμωτήρια, πλυντήρια, μανάβικα… από όλα έχει ο μπαξές.

Μπαίνουμε στην Ελλάδα από το συνοριακό φυλάκιο της Νίκης. Τυπική διαδικασία και σύντομα βρισκόμαστε να κυλάμε τις ρόδες μας σε πάτρια εδάφη.

Μια όμορφη ορεινή διαδρομή μας οδηγεί προς το σημερινό μας προορισμό, το χωριό Λουτράκι.

Ο καιρός όμως έχει κλείσει επικίνδυνα. Μας κάνει την χάρη, μέχρι να φτάσουμε 2 χιλιόμετρα πριν το προορισμό μας όπου και οι ουρανοί ανοίγουν. Μέχρι να φτάσουμε γινόμαστε παπιά…

Το χλιδάτο Μελίες όμως, μας κάνει να ξεχάσουμε γρήγορα την σημερινή ταλαιπωρία. Τακτοποιούμαστε τάχιστα και με ταξί (λόγω του ότι έκανε πραγματικά κατακλυσμό) τραβάμε για τα λουτρά Πόζαρ. Ότι ακριβώς έπρεπε μετά από 15 μέρες στο δρόμο.

Οι ιαματικές πηγές Λουτρών Λουτρακίου ή Λουτρών Πόζαρ αναβλύζουν σε υψόμετρο 360-390 μέτρων και η θερμοκρασία του νερού αγγίζει τους 37 οC. Τα ιαματικά νερά είναι αποτέλεσμα μιας φυσικής διαδικασίας κατά την οποία τα νερά της βροχής εισχωρούν βαθιά στο έδαφος όπου αυξάνεται η θερμοκρασία τους. Έπειτα ανεβαίνουν ψηλότερα πλούσια σε μέταλλα και ωφέλιμα συστατικά. Στη λέξη Πόζαρ αποδίδεται η ερμηνεία “κάτω από τη φωτιά” και είναι φανερό πως σχετίζεται με την παραπάνω διαδικασία.

Αφού λιώνουμε για τα καλά στις εσωτερικές αλλά και στις εξωτερικές πισίνες, επιστρέφουμε στην πόλη για φαγητό αλλά Ελληνικά. Επιλογή μας η ταβέρνα Καρατζοβίτισα σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο, όπου μετά την παραγγελία μας το τραπέζι θύμιζε κρεατογορά.