Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Δευτέρα 12 Αυγούστου, Μπρατισλάβα
Η παρέα θα μεγάλωνε σήμερα το πρωί, καθώς η Γιάννα θα κατέφθανε αεροπορικώς στην Βιέννη το πρωί, όπου και θα έπαιρνε λεωφορείο προς Μπρατισλάβα (1 ωρίτσα). Ο σταθμός είναι δίπλα στο ξενοδοχείο μας, έτσι παραλαμβάνουμε το “πακέτο” και τραβάμε να δούμε την πόλη.

Το πρώτο πράγμα που συναντάμε είναι το μνημείο του κωμικού Julius Satinsky, ο οποίος καβάλα σε ένα ποδήλατο δείχνει ένα τεράστιο αυτί, ψηλά σε ένα κτήριο. Από ότι κατάφερα να βρω στο δίκτυο, το κτήριο αυτό ήταν της μυστικής αστυνομίας της τότε Τσεχοσλοβακίας. Λόγω του ότι οι αναφορές ήταν ελάχιστες, δεν είμαι όμως 100% σίγουρος γι αυτό.

Λίγο παρακάτω μπαίνουμε στην παλιά πόλη όπου και πέφτουμε πάνω στο νεοκλασσικό παλάτι του Αρχιεπισκόπου, το οποίο χτίστηκε μεταξύ του 1778-1781 και τώρα εκτελεί χρέη κατοικίας του Δημάρχου.

Στο κέντρο του παλατιού βρίσκεται το άγαλμα του ιππότη Αγίου Γεωργίου να μάχεται με το δράκο

Ακριβώς δίπλα στο παλάτι βρίσκετε η Hlavne Namestie, δηλαδή η κεντρική πλατεία της πόλης.

Κυριότερα της αξιοθέατα, το παλαιό Δημαρχείο και το συντριβάνι του Ρόλαντ. Το τελευταίο κατασκευάστηκε το 1572 από τον βασιλιά της Ουγγρικής Αυτοκρατορίας Μαξιμιλιανό τον 2ο και θεωρείται από τα σημαντικότερα μνημεία της πόλης.

Σε μία γωνιά της πλατείας βρίσκεται και η Ελληνική Πρεσβεία

Συνεχίζουμε την βόλτα μας στα σοκάκια για να βρεθούμε μπροστά στον Cumil, ένα άγαλμα σύμβολο της πόλης.

Είναι τόσο δημοφιλές, που έχει αποκτήσει και την δικιά του πινακίδα. Περισσότερο βέβαια διότι λόγω του ότι βρίσκεται στην συμβολή 2 δρόμων, έχει κινδυνέψει αρκετές φορές να “χάσει το κεφάλι του” από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Δεν είναι όμως το μοναδικό. Λίγο πιο βόρεια υπάρχει το άγαλμα του όμορφου Ιγκνάζ (Schoener Naci), ο οποίος καλωσόριζε τους περαστικούς της οδούς Rybarska στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο μύθος λέει πως έχασε τα λογικά του λόγω ενός μεγάλου έρωτα. Παρότι ήταν πολύ φτωχός κυκλοφορούσε πάντα ντυμένος στην πένα. Οι περαστικοί του δίναν φαγητό και αυτός ως αντάλλαγμα έδινε λουλούδια στις γυναίκες που περνούσαν τον δρόμο.

Υπάρχουν ακόμα δύο αγάλματα στις γύρω περιοχές, ο Παπαράτσι ο οποίος φωτογραφίζει του περαστικούς έξω από το ομώνυμο εστιατόριο και ο Γάλλος στρατιώτης (ο οποίος μοιάζει με τον Ναπολέων) και ο οποίος ακουμπά σε ένα παγκάκι της κεντρικής πλατείας. Δυστυχώς το εστιατόριο έκλεισε στις 30 Απριλίου του 2013 (αν καταλάβαμε καλά την χειρόγραφη πινακίδα στην πόρτα) και το άγαλμα είχε αφαιρεθεί από την θέση του και τον στρατιώτη δεν τον είδαμε πουθενά… Φορ δε ρέκορντ, δυο φώτος κλεμμένες από το νετ:

Στους πρόποδες του λόφου που δεσπόζει το κάστρο, βρίσκεται ο ναός του Αγίου Μαρτίνου. Άνοιξε επίσημα το 1452 όμως χρειάστηκαν άλλοι δύο αιώνες για να ολοκληρωθεί η κατασκευή του. Από το 1563 και μετά χρησιμοποιήθηκε ως σημείο για την στέψη 11 βασιλιάδων της Ουγγαρίας και επίσης έχει στεγάσει την πρεμιέρα του έργου του Μπετόβεν, Missa Solemnis. Ο πύργος του καθεδρικού έχει 85 μέτρα ύψος και ήταν αρχικά μέρος της μεσαιωνικής οχύρωσης. Στην κορυφή του, βρίσκεται μια μεγάλη χρυσή κορώνα, 300 κιλών, που τοποθετήθηκε το 1847 για να θυμίζει τη σημαντικότητα του ναού.

Συνεχίζουμε την πορεία μας προς το κάστρο το οποίο βρίσκεται στον λόφο πάνω από την πόλη. Κατασκευάστηκε αρχικά τον 10 αιώνα ενώ όπως είναι φυσικό μέσα στα χρόνια δεχόταν αλλαγές, προσθέσεις και αφαιρέσεις μέχρι και τα τέλη του 18ου αιώνα όπου και σταδιακά μετατράπηκε σε ερείπιο. Το 1953 ανακατασκευάστηκε ακολουθώντας την αρχιτεκτονική Μπαρόκ.

Δευτέρα είπαμε σήμερα, και εσωτερικά το κάστρο ήταν κλειστό. Υπήρχαν όμως αρκετοί δωρεάν επισκέψιμοι χώροι στους οποίους και περιηγηθήκαμε.

Κατηφορίζουμε από την βορεινή του πλευρά για να κάνουμε μια στάση στο παλάτι Grassalkovich, το οποίο χτίστηκε τον 18ο αιώνα και ήταν η καλοκαιρινή κατοικία του ομώνυμου Κώμη. Στη σημερινή εποχή χρησιμοποιείται ως κατοικία του προέδρου της Σλοβακίας.

Είσοδος και πάλι στην παλιά πόλη, αυτή την φορά από την βορινή της πλευρά και πιο συγκεκριμένα από την πύλη του Μιχαήλ η οποία είναι η μοναδική που έχει επιβιώσει από την μεσαιωνική οχύρωση.

Θεωρείτε το κέντρο της πόλης και στην βάση του ακριβώς βρίσκετε ένας δίσκος με τις χιλιομετρικές αποστάσεις άλλων πρωτευουσών.

Πίνουμε ένα καφεδάκι στην κεντρική πλατεία και συνεχίζουμε να βολτάρουμε τα γραφικά σοκάκια.

Η περιποιημένη πόλη σταματά μόλις ξεπεράσεις τα “περπατημένα”, μερικά στενά έξω από το κέντρο.

Συνεχίζουμε προς την πλατεία Hviezdoslav στην οποία φιλοξενείται το νέο αναγεννησιακό εθνικό θέατρο της Σλοβακίας το οποίο κτίστηκε το 1886 κατά την διάρκεια της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.

Μπροστά από το θέατρο βρίσκεται το συντριβάνι του Γανυμήδη της Τροίας, που σχεδιάστηκε από τον ντόπιο γλύπτη Victor Tilgner το 1888.

Ένας όμορφος πεζόδρομος παράλληλα -αλλά όχι παραποτάμια- με τον Δούναβη μας οδηγεί στην πιο γνωστή γέφυρα της πόλης, την Νέα Γέφυρα (Novy Most).

Είναι μια καλωδιακή γέφυρα με μήκος 430.8 μέτρα και πλάτος 21 μέτρα. Το πραγματικά όμως εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της γέφυρας είναι ένα ιπτάμενο πιάτο που στέκεται στον πύργο της μιας πλευράς και το οποίο μπορεί κανείς να επισκεφτεί πληρώνοντας ένα μικρό εισιτήριο (6.64€). Η πανοραμική θέα αξίζει το αντίτιμο…

Κλικ για μεγέθυνση

Στον ιπτάμενο δίσκο λειτουργεί και ένα κυριλέ καφέ-εστιατόριο. Αράζουμε για να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα επιλέγοντας ότι πιο φτηνό είχε ο κατάλογος ο οποίος περιείχε και ένα νερό που κόστιζε 85 ευρώπουλα! Με λίγο ψάξιμο στον γούγλη βρήκα ότι το νερό αυτό έρχεται από το Χόλιγουντ από κάποια πηγή του Τενεσί και η μποτίλια του είναι στολισμένη με κρυστάλλους Σβαρόφσκι… Ματαιότης, ματαιοτήτων… τουλάχιστον το ηλιοβασίλεμα ήταν όλα τα λεφτά.

Ντάουν τάουν ξανά και ο ολοήμερος ποδαρόδρομος μας έχει τρυπήσει τα στομάχια. Είμαστε μεταξύ δύο επιλογών, μια που προτείνει το trip advisor αλλά είναι κρυμμένη χωρίς θέα και μια που μας γέμισε το μάτι στο κεντρικό πεζόδρομο. Επιλέγουμε το δεύτερο, ονόματι Verdict, στο οποίο τρώμε σχετικά καλά αλλά ακριβά. Τελευταίος περίπατος στην νυχτερινή πια Μπρατισλάβα και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.