Από τα Ευρωπαϊκά σαλόνια στα Βαλκανικά αλώνια

Κυριακή 18 Αυγούστου, Αυστρία, ότι πάρεις 20 ευρώ (χλμ. 360)
Στο πρωινό πέφτουμε θύματα τις Αυστριακής οργάνωσης. Στα τραπέζια γράφει διάφορα ονόματα. Άδειο δεν βρίσκουμε πουθενά.. Κοίτα να δεις που κάνουν ρεζερβέ από το προηγούμενο βράδυ σκέφτεται ο χωριάτης… Καθόμαστε σε ένα στην τύχη λοιπόν και ας έγραφε άλλα ονόματα, μέχρι να ανακαλύψουμε ότι σε κάποιο άλλο τραπέζι έγραφε το δικό μας. Και αφού έχουμε φάει ότι υπάρχει πάνω σε αυτό το τραπέζι, μεταφερόμαστε για να συνεχίσουμε και με το άλλο. Πρέπει να παραγγείλαμε 4 φορές ψωμί και άλλες τόσες συνοδευτικά (τυροζαμπονάκια) για να καταφέρουμε να σβήσουμε την πείνα μας. Βέβαια όλοι οι υπόλοιποι θαμώνες του πρωινού μια χαρά την πάλευαν με μια φέτα ψωμί και ένα τυροζαμπονάκι… Ή εμείς έχουμε πρόβλημα ή αυτοί δουλεύουν σαν ρομπότ…

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Εν πάσει περιπτώσει, αναχωρούμε βιαστικά όσο το δυνατόν πιο νωρίς προς το passo Gossau, με μια παράκαμψη για βενζίνη στο Χάλστατ. Οι κορυφές των Άλπεων ζωγραφίζουν ένα πανέμορφο πίνακα στον οποίο κινούμαστε…

Πιάνουμε τον Α10 νότια του Σάλτσμπουργκ και τραβάμε προς το πρώτο σημερινό μας αξιοθέατο, το Eisriesenwelt (μετάφραση: Ο κόσμος των γιγάντων του πάγου). Είναι η μεγαλύτερη παγωμένη σπηλιά στον κόσμο η οποία εκτείνεται σε μήκος 42 χιλ!

Κατά τη διαδρομή, η θέα προς το κάστρο Hohenwerfen είναι εκπληκτική

Το τουρ κρατάει περίπου μια ώρα εντός της σπηλιάς, αλλά υπολογίστε ότι θέλετε στην καλύτερη περίπτωση 40 λεπτά για να φτάσετε στην είσοδο της (αρκετός ποδαρόδρομος και ένα τελεφερίκ). Οι θερμοκρασίες εντός είναι ΠΟΛΥ χαμηλές. Όση ώρα περιμέναμε για να μπούμε μέσα, είδαμε αρκετούς να βγαίνουν άρων-άρων. Δυστυχώς οι φωτογραφίες απαγορεύονται και ότι βλέπετε παρακάτω είναι τραβηγμένο στη ζούλα, άρα υστερεί σε ποιότητα…

Εντός λοιπόν καλούμαστε να ανεβοκατέβουμε 1400 σκαλιά! ενώ παράλληλα μαθαίνουμε την ιστορία του σπηλαίου. Σχηματίστηκε από τον ποταμό Salzach, ο οποίος βρήκε διέξοδο μέσα από το βουνό. Οι σχηματισμοί πάγου δημιουργήθηκαν από το χιόνι, που καθώς έλιωνε μέσα στο σπήλαιο, πάγωνε από την επίδραση του χειμωνιάτικου ανέμου.

Καθώς το σπήλαιο είναι ανοιχτό στον άνεμο, τα ψυχρά εισερχόμενα ρεύματα του χειμώνα παγώνουν το χιόνι. Αντίθετα το καλοκαίρι, ο κρύος αέρας από το εσωτερικό εξέρχεται αποτρέποντας το λιώσιμο των πάγων.

Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψη επιστρέψαμε ταχέως στις μοτοσυκλέτες όπου μας περίμενε ο Στράτος (ο οποίος το είχε επισκεφτεί παλιότερα και ορθός απέφυγε το τσουχτερό εισιτήριο των 20€) και ο οποίος είχε φροντίσει να πάρει πληροφορίες για τον καιρό στο Grossglockner από ένα ταξιτζή. Παρένθεσις: Ο ταξιτζής φορτώνει φαμίλιες μουσουλμάνων στο μίνιβαν του και τους πηγαίνει ημερήσια τουρ με αμοιβή 550€ παρακαλώ… Λεφτά που οι περισσότεροι από εμάς δεν τα βλέπουν ούτε για μηνιάτικο… Και μαύρα όπως μας εκμυστηρεύτηκε, για να μην λέμε ότι μόνο στο Ελλαδιστάν γίνονται αυτά…

Η εκπληκτική θέα από το σημείο που βρισκόμαστε

Μέχρι να φτάσουμε στην ορεινή διάβαση επικρατεί πανικός από κίνηση. Ευτυχώς όμως και λόγω του περασμένου της ώρας, το πέρασμα είναι σχεδόν άδειο. Πληρώνουμε τα τσουχτερά διόδια (23€) και ανηφορίζουμε απολαμβάνοντας την μαγική διαδρομή.

Κλικ για μεγέθυνση

Φτάνουμε στην κορυφή στα 2405μ και συνεχίζουμε προς το πιο ψηλό σημείο του περάσματος το Edelweissspitze στα 2571μ για να απολαύσουμε την πανοραμική θέα. Ο καιρός είναι τόσο καθαρός που στο βάθος διακρίνεται η γνωστή λίμνη Zell am See.

Είναι η 3η φορά που επισκέπτομαι το συγκεκριμένο μέρος και πραγματικά δεν το μετανιώνω ούτε δευτερόλεπτο. Μπορεί τα διόδια να είναι τσουχτερά, αλλά ο συνδυασμός τοπίου, τέλεια άσφαλτο και κολασμένο στροφιλίκι τα αξίζουν μέχρι και το τελευταίο σεντς.

Στην κορυφή, συναντάμε δύο Αυστριακούς με τα φρέσκα KTM Adventure τους και ο Μήτσος προσπαθεί να ανοίξει κουβέντα για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα της αντιπροσωπίας στην Ελλάδα, οι οποίοι τον καθησύχασαν για το πρόβλημα με τα λάδια και του είπαν ότι θα σταματήσει μετά τα 5000 χιλιόμετρα. Οι Αυστριακοί του το επιβεβαιώνουν μονολεκτικά αλλά δεν φαίνονται διατεθειμένοι για περαιτέρω συζήτηση.

Ξανακαβαλάμε και πορεία νότια προς τον παγετώνα Pasterze…

Είναι ο μεγαλύτερος της Αυστρίας με μήκος περίπου 8 χιλ. Η μέτρηση δεν μπορεί να είναι ακριβής γιατί το μήκος του παγετώνα μειώνεται κατά περίπου 10 μέτρα το χρόνο! Το 1851 που μετρήθηκε για πρώτη φορά είχε το διπλάσιο μήκος!

Και ενώ απολαμβάνουμε το φαντασμαγορικό τοπίο και πλησιάζουμε σιγά-σιγά το μαγαζάκι (τι μαγαζάκι δηλαδή, μαγαζάρα είναι) με τα σουβενίρ, βλέπουμε ξαφνικά τα ρολά να πέφτουν. Σόρρυ είναι 17:30 και τα πάντα κλείνουν. Ούτε ένα λεπτό παραπάνω!…
Ρε πάτε καλά! Υπάρχουν παραπάνω από 50 επισκέπτες απέξω οι οποίοι προφανώς δεν θα έχουν ξανά ευκαιρία να επισκεφτούν το συγκεκριμένο μέρος… Πίσω από τη βιτρίνα παρακολουθούμε τους ιδιοκτήτες να μετρούν έναν πάκο χαρτονομισμάτων που αντιστοιχεί στο κέρδος της ημέρας…

Αναχωρούμε με το ρολόι να δείχνει ήδη 6:00 το απόγευμα και με αρκετά χιλιόμετρα να περιμένουν μέχρι τον τελικό μας σημερινό προορισμό. Ένα πράγμα είναι σίγουρο… Θα φτάσουμε βράδυ αλλά δεν μας νοιάζει. Έχουμε μαζέψει τόσο όμορφες εικόνες που τα πρόσωπα μας λάμπουν. Χαμογελάμε συνεχώς σαν ηλίθιοι. Και έχουμε και επιδόρπιο…

Παρέα με τους Δολομίτες στα δεξιά μας τραβάμε προς το Gailberg pass (981m). Απίστευτο στροφιλίκι παρέα με τις ακτίνες του ήλιου να χάνονται πίσω από τις Δολομιτικές Άλπεις…

Λίγο παρακάτω μας περιμένει το Nassfeld pass (1552μ) ακριβώς πάνω στα σύνορα της Αυστρίας και της Ιταλίας. Το πέρασμα στα Ιταλικά λέγεται Passo di Pramollo. Το τοπίο μπορεί να είναι τρομερό, η άσφαλτος όμως είναι χάλια (ω ναι υπάρχουν και κακοί δρόμοι στις Άλπεις).

Κάνουμε μια στάση στην κορυφή όπου βρίσκεται η ομώνυμη λίμνη, αποχαιρετώντας τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου και καλωσορίζοντας ένα -σχεδόν- ολόγιομο φεγγάρι.

Μένουμε υπό Ιταλικού εδάφους για περίπου 50 νυκτερινά χιλιόμετρα…

Για να μεταβούμε στην Σλοβενία και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Podkoren το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα, μερικά χιλιόμετρα δυτικά της “γνωστής” Kranjska Gora. Παρκάρουμε έξω από το ξενοδοχείο Vitranic γύρω στις 10 παρά κάτι.

Στο εστιατόριο -στο ισόγειο του ξενοδοχείου- που είναι το μοναδικό του χωριού γίνεται πανικός. Ο ευγενικότατος σερβιτόρος, ο Μάρκο, στρώνει ένα τραπέζι και μας ρωτάει απλά αν πεινάμε πολύ για να ετοιμάσει φαγητό μέχρι εμείς να τακτοποιηθούμε. Περιττό να σας πω τι απαντήσαμε…

Το δεκάρι διαμέρισμα που έχουμε κλείσει είναι παραδοσιακό και όμορφο. Δύο δωμάτια με διπλό κρεβάτι, ένα με μονό, μία σοφίτα με 5 μονά κρεβάτια και μια μεγαλούτσικη κουζινο-σαλονο-τραπεζαρία. Θα δούμε όμως καλύτερα το πρωί γιατί τώρα πεινάμε οσάν λύκοι. Ακολουθούν ακατάλληλες σκηνές επίθεσης σε τραπεζαρία, όπου έπεσαν μαχώμενα κάτι οζά σε μορφή ποικιλίας…

Για να γιορτάσουμε τη νίκη μας σωριαστήκαμε με τάχιστες κινήσεις στα κρεβάτια μας.