Κείμενο – φωτογραφίες: Κυπραίος Μερκούριος – Στυλιανός
Αυτό το ταξιδιωτικό είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Ροσινάντε, το κορίτσι του δρόμου. Που μαζί κυνηγήσαμε για άλλη μια φορά ανεμόμυλους. Nαι αυτή είναι, το κοκκαλιάρικο άλογο του τρελού και ονειροπόλου Δον Κιχώτη …
Καμιά φορά σκέφτομαι πώς μπορεί να παρομοιαστεί ένας ταξιδιώτης. Κι αμέσως το μυαλό μου πηγαίνει στους δυο δημοφιλέστερους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδοθεί: αυτόν του κατακτητή και αυτόν του εξερευνητή. Μετά από λίγη σκέψη τα απορρίπτω και τα δυο, θεωρώντας πως δεν έχουν καμία απολύτως λογική βάση, τουλάχιστον στην εποχή μας.
Τι έχει να κατακτήσει ο ταξιδιώτης; Τίποτα! Μήπως μπορεί να κατακτήσει εδάφη και να υποτάξει λαούς; Άσε που αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο ανθρωπιστικό …
Tι έχει να ανακαλύψει ο ταξιδιώτης; Τίποτα! Μήπως πήρε το μάτι του καμιά νέα ήπειρο και το κρατάει μυστικό;
Εκτός κι αν γίνεται λόγος για τη μεταφορική σημασία του “κατακτώ” ή του “ανακαλύπτω”. Δέχομαι την αθώα ή αφελή παρομοίωση με κατακτητή ή εξερευνητή, αλλά και πάλι δεν μου κάθεται καλά, τη θεωρώ υπερβολική. (Ασφαλώς μπορεί κάποιος να εξερευνήσει μια περιοχή άγνωστη σ’ αυτόν, οπότε έχει κάθε δικαίωμα να πει “εξερευνώ”). Όμως δεν μπορώ να παρομοιάσω έναν ταξιδιώτη ούτε με τον Μέγα Αλέξανδρο αλλά ούτε και με τον Χριστόφορο Κολόμβο, παρόλο που και οι δυο υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα. Κι αν πρέπει σώνει και καλά να τον παρομοιάσω με κάποιον, τον ταξιδιώτη θα τον έβαζα στη σφαίρα του φαντασιακού και θα τον παρομοίαζα σαν τον Δον Κιχώτη ας πούμε. Ο οποίος ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο κι όμως έχει πιο πολλά κοινά στοιχεία με τον ταξιδιώτη απ’ ότι οι άλλοι δυο. Και εξηγούμαι …
Ο Δον Κιχώτης διάβαζε ιπποτικά βιβλία μέχρι που πίστεψε πως είναι ιππότης, έχρισε τέτοιον τον εαυτό του και ξεκίνησε τις περιπέτειές του. Κάπως έτσι δεν κάνει και κάποιος που ανοίγει έναν χάρτη και θέλει να ταξιδέψει;
Ο Δον Κιχώτης με συνταξιδιώτη τον Σάντσο Πάντσα και τα άλογά τους, ξεκινούν τα ταξίδια τους. Κάπως έτσι και ο ταξιδιώτης, μόνος ή όχι, καβάλα στη μοτοσυκλέτα του.
Αλλά το παράδοξο με τον Δον Κιχώτη είναι πως κυνηγάει ανεμόμυλους που του φαίνονται για κάστρα! Kι άντε τώρα να πάρεις στα σοβαρά έναν τέτοιον τύπο! Πάει, έχασε τα λογικά του ο Δον Κιχώτης! Σάμπως ο ταξιδιώτης δεν τα ‘χει χάσει;
Tρελός ο Δον Κιχώτης! Αμ, ο ταξιδιώτης τι είναι, λογικός;
Oνειροπόλος ο Δον Κιχώτης! Αμ, ο ταξιδιώτης τι είναι, προσγειωμένος στην πραγματικότητα;
Άσε δηλαδή που ο Δον Κιχώτης μου φαίνεται πιο συμπαθής από κάθε μεγάλο κατακτητή ή εξερευνητή. Γιατί ξεκινάει την περιπέτειά του από αφέλεια, καθαρά ρομαντικά, χωρίς ιδιοτελή κίνητρα, τελείως αθώα.
Έτσι κι ο ταξιδιώτης με τρέλα, ξεφεύγει από την πραγματικότητα κι αρχίζει να πραγματώνει τα όνειρά του. Χωρίς να ‘χει κάποιο κίνητρο ή σκοπό. Απλά για να ταξιδέψει. Για να κυνηγήσει ανεμόμυλους αντί για κάστρα. Τα κάστρα τ’ αφήνει για τους μεγάλους και τρανούς …
Γιατί ο ταξιδιώτης, όπως και ο Δον Κιχώτης, ταξιδεύει χωρίς την προσδοκία να κερδίσει κάτι. Άσε δηλαδή που δεν έχει να κερδίσει παρά μόνο να χάσει, τουλάχιστον από υλικά αγαθά. Αλλά αυτά που κερδίζει η ψυχή του είναι ανεκτίμητα …
Και το παράδοξο με τον ταξιδιώτη, είναι πως παρόλο που γυρίζει πίσω φτωχότερος, αισθάνεται πλουσιότερος με όλα αυτά που έχει δει και ζήσει. Εμπειρία ανεκτίμητης αξίας το ταξίδι που δεν μπορεί να εξαγοραστεί με πλούτη και δόξα. Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που θεωρούσαν πλούσιο αυτόν που έχει κάνει πολλούς πλόες, δηλαδή ταξίδια …
Για όλους του παραπάνω λόγους, θεωρώ πως ο ταξιδιώτης ταυτίζεται περισσότερο μ’ έναν τρελό και ονειροπόλο τύπο όπως τον Δον Κιχώτη παρά με κάποιον τρομερό κατακτητή ή φοβερό εξερευνητή. Και για να το πω πιο απλά και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, προτιμώ να είμαι ένα τυπάκι που του αρέσουν τα ταξίδια παρά ένας ταξιδιώτης περιωπής. Άλλωστε εμείς οι ταξιδιώτες δεν κάνουμε και τίποτα σπουδαίο. Tο κέφι μας κάνουμε και τίποτα παραπάνω …
Κι όσο για ‘σενα, ευφάνταστε ευπατρίδη Δον Κιχώτη της Μάντσας, εγώ και η Ροσινάντε, θα περάσουμε από τα μέρη σου σ’ αυτό το ταξίδι, κυνηγώντας για άλλη μια φορά ανεμόμυλους …
Αυτά για intro, τώρα ας αρχίσουμε να ταξιδεύουμε
Κάθε ταξίδι αρχίζει από τη στιγμή που ανοίγω τους χάρτες και προσπαθώ να χαράξω ρότες. Αυτή τη φορά όμως άρχισε όχι απλά πριν προλάβω ν’ ανοίξω τους χάρτες, αλλά πολύ πριν καν αποφασίσω για το πού θα πάω …
Βρισκόμαστε στο Ηράκλειο Κρήτης, τον Αύγουστο του 2015, λίγες ημέρες αφού επέστρεψα από το τελευταίο οδοιπορικό που έλαβε χώρα στις Βρετανικές Νήσους. Τα τελευταία χρόνια λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, βρίσκομαι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας κι έτσι δεν μου δίδεται η δυνατότητα να χαίρομαι τη μοτοσυκλέτα μου όπως τον παλιό καλό καιρό. Δυστυχώς, την οδηγώ μόνο μια φορά τον χρόνο, συνήθως κάθε καλοκαίρι που ταξιδεύω. Τον υπόλοιπο χρόνο η μοτοσυκλέτα βρίσκεται ακίνητη σε μια γωνιά στο συνεργείο της αντιπροσωπείας της Yamaha.
Παρκάρω έξω από την έκθεση της αντιπροσωπείας και αφού ενημέρωσα το προσωπικό, είμαι έτοιμος να την πάω στο συνεργείο που βρίσκεται απέναντι. Πατάω μίζα και η μοτοσυκλέτα δεν παίρνει μπροστά! Όταν πατώ τη μίζα, ακούγεται ένα “τσαφ” στο δεξιό τμήμα κάτω από το ντεπόζιτο. “Έλα μωρέ, μπαταρία είναι, θα τη φορτίσουμε και θα φτιάξει”, μου λέει ο ένας εκ των δυο υπαλλήλων της έκθεσης. Δεν ξέρω, μου φαίνεται περίεργο, καθώς από τις 27 Ιουλίου 2005 που αγόρασα το TDM ολοκαίνουριο, πάντα έπαιρνε μπροστά, ακόμα και μετά από μήνες ακινησίας. Κι ακόμα πιο περίεργο μου φαίνεται το γεγονός πως η μπαταρία αλλάχθηκε μόλις λίγες ημέρες πριν ξεκινήσω το ταξίδι! Και μέσα σ’ έναν μήνα παρέδωσε πνεύμα, ενώ άλλαζα μπαταρία σχεδόν κάθε 5 χρόνια για καθαρά προληπτικούς λόγους. Αρχίζω να υποψιάζομαι πως κάτι δεν πάει καλά στη μοτοσυκλέτα …
Σημειώνω εδώ, πως η “μαμά” μπαταρία του TDM είναι η GS, ενώ αυτή που αλλάχθηκε είναι η BS, επίσης της Yamaha. Eίχα την απαίτηση να τοποθετηθεί πριν το ταξίδι η GS, αλλά εισέπραξα από τον ίδιο υπάλληλο την αφοπλιστική απάντηση “της Υamaha είναι κι αυτή, πιο φθηνή και το ίδιο καλή, γιατί να δώσεις παραπάνω χρήματα;”. Σκέφτηκα λοιπόν, πως αφού η BS είναι της Yamaha, προφανώς θα είναι καλή. Και για να είμαι ειλικρινής, προσπέρασα αμέσως το θέμα με την μπαταρία, μιας και τότε το μόνο που με απασχολούσε ήταν να φύγω στην Ιρλανδία, στην Νήσο του Μαν και στα Highlands της Σκωτίας …
Προβληματισμοί προορισμών
Με τις υποψίες πως κάτι δεν πάει καλά, αφήνω το TDM να πέσει σε χειμερία νάρκη και μαζί του θ’ ασχοληθώ, λίγους μήνες πριν φύγω για το επόμενο ταξίδι. Κι έτσι λοιπόν, αρχίζω να σκέφτομαι πού θα ταξιδέψω το καλοκαίρι του 2016. Η καρδιά λέει Ισλανδία λόγω του παράφορου έρωτα με τον Βορρά. Αλλά η μοτοσυκλέτα που έχω θα με περιορίσει στην εξερεύνηση αυτής της χώρας, μιας και πολλές ομορφιές της βρίσκονται εκτός δρόμου. Αφού απέκλεισα την Ισλανδία, η καρδιά μου εξακολουθεί να με στέλνει σε άλλους προορισμούς. Καύκασος με Τουρκία, Γεωργία, Αρμενία, Ναγκόρνο – Καραμπάχ. Αλλά κι εκεί το αποκλείω για τον ίδιο λόγο. Αυτούς λοιπόν τους δυο προορισμούς τους αφήνω για το μέλλον όπου ευελπιστώ να είμαι κάτοχος μιας διαφορετικού τύπου μοτοσυκλέτας και δη on – off …
Η τρίτη λύση είναι η Ιβηρική χερσόνησος με Ισπανία, Πορτογαλία κι αν κάτσει η φάση θα σωτάρω και ολίγη από Μαρόκο, έτσι για να δω και κάτι διαφορετικό από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα. Nα πω την αλήθεια, η Ιβηρική δεν συμπεριλαμβανόταν στους άμεσους ταξιδιωτικούς μου στόχους.
“Εγγυώμαι”
Ο φίλος μου Μανώλης Κυριακόπουλος από το Moto Riders Club, πραγματοποίησε αρκετά χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 2006, ένα ταξίδι σ’ αυτά τα μέρη. Διάβασα το ταξιδιωτικό του και συζητούσαμε ώρες ατελείωτες. Ήταν ιδιαίτερα ευτυχής, καθώς του έδωσα ίσως την αφορμή να ξαναζήσει το δικό του ταξίδι, μια δεκαετία αργότερα. Μια λέξη του και μόνο είναι ικανή για να με στείλει εκεί: εγγυώμαι! Έβλεπα μια σιγουριά στο πρόσωπό του, όταν μου είπε αυτή τη λέξη. Και ξέρω πως όπου και να με στείλει ο Μανώλης, είναι ωραία …
Από το προηγούμενο ταξιδιωτικό, διδάχθηκα πολλά πράγματα. Κάποια παθήματα μου έγιναν μαθήματα. Έζησα πολλές ψυχοφθόρες στιγμές. Και φέτος το αποφάσισα: θέλω απλά να ταξιδέψω. Δεν με νοιάζει ο προορισμός, αρκεί να ταξιδέψω. Να ταξιδέψω οπουδήποτε. Χωρίς άγχος και χωρίς πρόγραμμα, αφήνοντας απλά το ταξίδι να με συνεπάρει …
Έτσι λοιπόν, έχοντας τη σιγουριά αλλά και την εγγύηση του Μανώλη, καταστρώνω ένα πλάνο, βασισμένο στο δικό του ταξιδιωτικό. Διαβάζω κι άλλο ένα, του Γιώργου Καρακατσάνη το οποίο δημοσιεύθηκε στα τεύχη 490 και 491 του περιοδικού ΜΟΤΟ, το οποίο ήταν παρόμοιο με αυτό του Μανώλη. Γύρος της Ιβηρικής και ολίγη από Μαρόκο. Τέλος, αυτό ήτανε! Δεν θα κάτσω να ξημεροβραδιάζομαι ώρες ατελείωτες πάνω από χάρτες λες και παίζω το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού! Και δεν θα είμαι κολλημένος σε μια οθόνη διαβάζοντας ό,τι ταξιδιωτικό βρίσκω στο διαδίκτυο! Δεν αντέχω να βομβαρδίζω άλλο το μυαλό μου με πληροφορίες …
Εν κατακλείδι, το φετινό ταξίδι το σχεδιάζω λίγο χύμα, η αλήθεια να λέγεται. Δεν έδωσα τεράστια έμφαση στον σχεδιασμό, εν αντιθέσει με άλλες φορές. Το σχεδίασα λίγο πρόχειρα και λίγο βιαστικά πιστός στη φιλοσοφία “πλάνο έχω, πρόγραμμα όχι” …
Λίγες ημέρες πριν φύγω, ο φίλος μου Θεόδωρος Καράμπελας ο οποίος είχε ταξιδέψει πριν αρκετές ημέρες στην Ισπανία και την Πορτογαλία, μου στέλνει χάρτες με διαδρομές που είχε κάνει και μου προτείνει να τις ακολουθήσω. Σίγουρα δεν μπορώ να τις ακολουθήσω όλες, μιας και έχω βγάλει το πλάνο μου σε γενικές γραμμές. Όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, πρόκειται για μια από τις καλύτερες, αν όχι την καλύτερη εκδρομή που θα κάνω! Το εντυπωσιακό με τον Θεόδωρο είναι πως είχαμε ανταμώσει δυο φορές όλες κι όλες στη ζωή μας. Κι αυτές όχι σε ελληνικούς δρόμους αλλά σε νορβηγικούς, εν έτει 2013 όταν ταξιδεύαμε στο Βόρειο Ακρωτήρι. Πόσο τυχερός να αισθανθώ όταν στα ταξίδια μου συναντώ ανθρώπους σαν τον Θεόδωρο …
Εκεί στον Νότο
Μια από τις ιδιαιτερότητες αυτού του ταξιδιωτικού και συνάμα ο μεγαλύτερος μου προβληματισμός, είναι το κλίμα. Μέχρι πρότινος ταξίδευα στον Βορρά, πράγμα που σημαίνει πως έχω φάει με το κουτάλι μπόλικα κρύα και βροχές. Εκεί στον Νότο λοιπόν, δεν θα έχω κρύα και βροχές, τουλάχιστον σε καθημερινή βάση, αλλά θα έχω αρκετή ζέστη μιας και η Ιβηρική και ιδίως η Ανδαλουσία, νομίζω πως αποτελεί τη θερμότερη περιοχή της Ευρώπης. Για το Μαρόκο και την Αφρική ούτε λόγος να γίνεται. Και η πλάκα είναι πως το κρύο παλεύεται, η ζέστη όμως όχι! Πίστεψέ με, κάτι ξέρω έχοντας δουλέψει από -13 έως και +45 βαθμούς της κλίμακας Κελσίου.
Έτσι λοιπόν αποφασίζω να ξεκινήσω το ταξίδι μου την 1η Ιουλίου 2016, αποφεύγοντας τη ζέστη αλλά και την πολυκοσμία του Αυγούστου. Το ιδανικότερο βέβαια θα ήταν να έφευγα τον Ιούνιο ή τον Σεπτέμβριο, αλλά δεν με παίρνει. Όμως η άθλια διαχείριση που έκανα στα οικονομικά μου σε συνδυασμό με διάφορες υποχρεώσεις, θα με ωθήσουν να φύγω περίπου μέσα με τέλη Αυγούστου. Εν τέλει, ορίζω ημερομηνία αναχώρησης την 12η ημέρα του Αυγούστου του σωτήριου έτους 2016 …
Μοτοσυκλέτας συνέχεια
Επιστρέφω πάλι στα της μοτοσυκλέτας. Λίγους μήνες πριν την αναχώρηση, αρχίζω να την προετοιμάζω. Πηγαίνω στην Yamaha και την παραλαμβάνω, η μπαταρία έχει φορτιστεί και η μοτοσυκλέτα δείχνει να δουλεύει κανονικά. Την έχω στην κατοχή μου για δυο ημέρες προκειμένου να την πλύνω και να τη φροντίσω και μετά να την παραδώσω για service. Στο τέλος της δεύτερης ημέρας, βρίσκομαι στο σπίτι ενός φίλου κάπου κεντρικά στο Ηράκλειο, έτοιμος να φύγω για την αντιπροσωπεία. Πατώ τη μίζα και η μοτοσυκλέτα δεν παίρνει μπροστά! Ακούγεται πάλι εκείνο το μυστηριώδες “τσαφ”, δεξιά κάτω από το ντεπόζιτο. Την βάζω μπροστά σπρωχτή σε μια κατηφόρα και μετά από λίγα χιλιόμετρα, βρίσκομαι στην αντιπροσωπεία. “Θα το φτιάξουμε, μη σε ανησυχεί” μου είπαν …
Αποφαίνονται πως το πρόβλημα είναι της μπαταρίας, θεωρώντας την ελαττωματική. Απαιτώ η “φθηνή” BS να αλλαχθεί με την “ακριβή” GS, με έξοδα της αντιπροσωπείας και η απαίτηση μου ικανοποιείται. Προς τιμήν τους, σεβόμενοι την περσινή αρχική επιθυμία μου για τοποθέτηση της GS, μιας και η BS απεδείχθη ελαττωματική, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους. Συμφωνούμε τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου να παραλάβω τη μοτοσυκλέτα έτσι ώστε να την έχω στην κατοχή μου καμιά 10αριά ημέρες πριν φύγω, προκειμένου να τσεκάρω τη συμπεριφορά της. Για να μην έχουμε τα περσινά …
Και ποια ήταν τα περσινά; Πέρσι θυμίζω, πως την παρέλαβα μόλις μία ημέρα πριν φύγω για το ταξίδι. Και μόλις μερικά μέτρα έξω από την αντιπροσωπεία, η μοτοσυκλέτα έσταζε κάτι σαν λάδια και νερά καθώς δεν είχε τοποθετηθεί σωστά η τσιμούχα στο ψυγείο νερού. Ήταν Σάββατο όπου ναι μεν η έκθεση είναι ανοιχτή αλλά το συνεργείο είναι κλειστό. Φωνάξαμε τον μηχανικό και τελικά το πρόβλημα επιδιορθώθηκε. Μετά παρατήρησα πως δεν λειτουργούσε ο συναγερμός. Την Κυριακή, λίγες ώρες πριν φύγω, ο μηχανικός της Yamaha έρχεται σπίτι μου, αλλά δεν μπορεί να τον επιδιορθώσει. Και εκτός αυτών, παρέλαβα μια μοτοσυκλέτα σε κυριολεκτικά κόκκινο χάλι, καθώς ήταν γεμάτη με κόκκους από κόκκινο σπρέι. Η μοτοσυκλέτα βρισκόταν όλο το διάστημα μέσα στο συνεργείο της αντιπροσωπείας και δεν νομίζω από μόνη της να απέκτησε αυτό το κόκκινο χάλι! Δεν μίλησα τότε γιατί ήμουν ιδιαίτερα αγχωμένος με τα όσα συνταρακτικά συνέβαιναν εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα, μία μόλις ημέρα μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα και τα όσα επακολούθησαν (πανικός στις τράπεζες και κλείσιμο αυτών, capital controls κτλ). Οι κόκκινοι κόκκοι από σπρέι έφυγαν αφιλοκερδώς από τα θαυματουργά χέρια του φίλου Αλέξη και η μοτοσυκλέτα πλέον δεν βρίσκεται σε κόκκινο χάλι. Πού να ήξερε η καλή μου πως μετά το κόκκινο θα την περίμενε στη συνέχεια κι άλλο χάλι και μάλιστα μαύρο …
Εν πάση περιπτώσει, αφήνω μια και καλή το 2015 στην άκρη και επιστρέφω πάλι στο 2016. Βρισκόμαστε κάπου στα τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου, όπου περιμένω να μου παραδοθεί η μοτοσυκλέτα όπως είχαμε συμφωνήσει. Σχεδόν κάθε τρεις και λίγο πηγαίνω στην Yamaha, προκειμένου να ενημερωθώ για την πορεία των εργασιών συντήρησης. Και κάθε φορά ακούω το ίδιο πράγμα από το προσωπικό της έκθεσης. “Η μοτοσυκλέτα είναι στον πάγκο” μου λένε κάθε φορά και μπαίνοντας στο συνεργείο, τη βλέπω παραμελημένη σε μια γωνιά!
Τα καινούρια λάστιχα που περίμενα, πιο γρήγορα θα έφταναν από την Ιαπωνία ή ακόμα κι από τον Πλούτωνα ή την Αφροδίτη, παρά από την Αθήνα! Κάθε μέρα ερχόντουσαν μέχρι που τελικά έφτασαν, ευτυχώς πριν από τις 32 του άλλου του μηνός που λέει κι ο λαϊκός τροβαδούρος. Παρατηρώ πως πολλές από τις εργασίες που είχαμε συμφωνήσει να γίνουν, δεν έχουν γίνει. Κάθε φορά παίρνει το μάτι μου και κάτι. Και κάθε φορά τους υπενθυμίζω πως ξεχάσατε αυτό, ξεχάσατε εκείνο, ξεχάσατε το άλλο κι άλλα διάφορα. Οι αναρτήσεις θα παρέμεναν αρρύθμιστες, αν δεν τους το υπενθύμιζα αρκετές φορές. Ούτε κι αυτή τη φορά το τιμόνι δεν ρυθμίστηκε σωστά, με αποτέλεσμα να μην είναι ίσιο! Χρόνια τώρα, το τιμόνι δεν είναι ίσιο σε μια μοτοσυκλέτα που δεν έχει ούτε μία πτώση! Μου υποσχέθηκαν πως θα φτιάξουν τον συναγερμό, ο οποίος δεν λειτουργεί από πέρσι και μετά μου λένε πως δεν έχουν ιδέα από συναγερμούς! Ξέρουν μόνο να τους τοποθετούν. Φυσικά ο συναγερμός δεν επισκευάστηκε ούτε και φέτος. Και να ήταν μόνο αυτά που δεν επισκευάστηκαν, καλά θα ήτανε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού παρατήρησα πως δεν λειτουργούσαν ούτε τα θερμαινόμενα χερούλια! Τους είπα ή τους υπέδειξα πιο σωστά (αν είναι δυνατόν, να τους υποδεικνύω εγώ ο άσχετος τι να κάνουν) να μετρήσουν τον ανορθωτή, μήπως έχει αυτός το πρόβλημα και μου είπαν πως τον μέτρησαν και δεν έχει πρόβλημα. Προσωπικά αμφιβάλλω αν τον μέτρησαν και αυτό γιατί η αξιόπιστη εικόνα που είχα σχηματίσει γι’ αυτήν την αντιπροσωπεία, πλέον έχει κλονιστεί για τα καλά.
Αρχίζω και τα παίρνω στο Shoei κι ένα απόγευμα πηγαίνω εκνευρισμένος στην έκθεση. Και αυτό γιατί η έκθεση κανονίζει τα πάντα και όχι το συνεργείο. Το συνεργείο απλά εκτελεί εντολές γι’ αυτό και δεν μπορώ να του προσάψω κάτι αρνητικό. Και ιδίως στον μηχανικό, ο οποίος πέραν από γνώστης του αντικειμένου, είναι ένας ιδιαίτερα φιλότιμος και εργατικός άνθρωπος. Τους τα χώνω κανονικά μπας και κάνουν σωστά τη δουλειά τους και να είναι τουλάχιστον ειλικρινείς απέναντί μου. Τα αυτονόητα δηλαδή. Τελικά, παραλαμβάνω τη μοτοσυκλέτα στις 9 Αυγούστου, μόλις 3 ημέρες πριν φύγω, ενώ είχαμε συμφωνήσει να μου παραδοθεί τουλάχιστον 10 ημέρες νωρίτερα.
Τελοσπάντων, δεν αφήνω καμιά αντιπροσωπεία να μου χαλάσει τη διάθεση, μιας και έχω πάρει τα πάνω μου καθώς σε λίγες ημέρες φεύγω για ένα πολλά υποσχόμενο και συναρπαστικό ταξίδι. Και φτάνουμε λοιπόν στην πρώτη ημέρα αυτού του ταξιδιού, λίγες ώρες πριν αναχωρήσω από το λιμάνι του Ηρακλείου για το λιμάνι του Πειραιά …
Ημέρα 1η: Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016, Ηράκλειο – Πειραιάς
Θα φύγουμε Rocinante, ο κόσμος να χαλάσει!
Λίγες ημέρες πριν άρχισα να αγχώνομαι, όπως συμβαίνει κάθε φορά που ετοιμάζομαι να φύγω. Αλλά όσο σκέφτομαι το περσινό ταξίδι και τον πανικό που με περιέβαλλε, το φετινό μου φαίνεται παιχνιδάκι. “Το περσινό ήταν πανεπιστήμιο”, όπως μου είπε ο φίλος μου Δημήτρης Σάκκος, λίγες ημέρες πριν στο τηλέφωνο. Το περσινό ταξίδι με άνδρωσε κατά κάποιον τρόπο, μ’ έκανε να αισθάνομαι πιο έμπειρος και πιο σίγουρος για τον εαυτό μου.
Χθες έτρεχα όλη την ημέρα, όπου παρέλαβα τη μοτοσυκλέτα και την προετοίμασα. Σήμερα είμαι χαλαρός. Τόσο χαλαρός που προλαβαίνω να πάω μέχρι και για μπάνιο σε μια πολυσύχναστη παραλία στο Κοκκίνι Χάνι, περίπου 20 km έξω από το Ηράκλειο. Το μόνο πράγμα που με άγχωσε, ήταν το γεγονός πως εξαιτίας μιας ανοησίας μου, έχασα όλες τις επαφές από το κινητό, αλλά ευτυχώς τις μετέφερα από το παρωχημένης τεχνολογίας ΝΟΚΙΑ που είχα. Η συνταρακτική εξέλιξη στη ζωή μου, είναι πως πλέον είμαι κάτοχος ενός smartphone, αποχωριζόμενος μια για πάντα την παντόφλα με το πληκτρολόγιο.
Το πλοίο φεύγει στις 22:00 από το λιμάνι του Ηρακλείου και στις 21:10 ξεκινάω από το σπίτι μου. Η απόσταση είναι περίπου 5 km και υπό κανονικές συνθήκες, απαιτούνται περίπου 5 έως 10 λεπτά οδήγησης. Στον δρόμο όμως έχει αρκετή κίνηση και η μοτοσυκλέτα ανεβάζει θερμοκρασία με τον δείκτη να είναι κολλημένος στην επικίνδυνη ζώνη λίγο πριν το κόκκινο. Δεν θυμάμαι ποτέ η μοτοσυκλέτα να έχει ανεβάσει τόση θερμοκρασία …
Μετά από σχεδόν 20 λεπτά, φτάνω στο λιμάνι και βρίσκομαι έξω από το πλοίο. Σβήνω τη μοτοσυκλέτα προκειμένου να βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία.
Μετά το πέρας της φωτογραφίας, πατώ μίζα προκειμένου να περάσω την μπουκαπόρτα του πλοίου και η μοτοσυκλέτα δεν παίρνει μπροστά! Πάλι ακούγεται το μυστηριώδες “τσαφ” δεξιά κάτω από το ντεπόζιτο! Αμέσως με λούζει κρύος ιδρώτας. Πάλι τα ίδια ρε πού$τη μου; Με καινούρια μπαταρία; Mαύρες σκέψεις με πολιορκούν και αισθάνομαι τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια μου. Πάει καταστράφηκα! Το ταξίδι μου τελείωσε πριν καν αρχίσει! Δεν θα ταξιδέψω φέτος! Την Ιβηρική και την Αφρική θα τις δω του χρόνου! Και πώς θα την παλέψω έναν ολόκληρο χρόνο με το αίμα μου να βράζει;
Παίρνω τηλέφωνο τον μηχανικό της Yamaha, o οποίος μου λέει πως δεν ξέρει τι μπορεί να συμβαίνει και γιατί η μοτοσυκλέτα κάνει πάλι τα ίδια με καινούρια μπαταρία. Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά κυλούν και μη έχοντας άλλη επιλογή βάζω τη μοτοσυκλέτα μέσα στο πλοίο, σπρωχτή με τα χέρια.
Ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός του πλοίου με συνοδεύει στο σημείο που θα παρκάρω. Καθώς σπρώχνω τη μοτοσυκλέτα την αποκαλεί “χαλασμένη” κι αμέσως αποκτώ ύφος Κρητικού πέτσακα που μόλις του έθιξαν τον εγωισμό. Μου λέει να την παρκάρω δίπλα στη δική του που είναι μια BMW R1200GS Adventure την οποία και καυχιέται λες και είναι η καλύτερη που φτιάχτηκε εις τον αιώνα των άπαντα και αποτελεί το απαύγασμα της τεχνολογίας! Κοιτάει με υπεροπτικό ύφος το TDM και αναφέρεται υποτιμητικά όχι μόνο στην αξία αλλά και στην … αξιοπιστία του! Δεν δίνω σημασία, άλλωστε αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη για πολλά …
Παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου Γιώργο Τζανιδάκη, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα. “Ρε ασ’ το πάνω μου”, μου λέει. Αμέσως παίρνει τηλέφωνο έναν φίλο του μηχανικό και του εξηγεί την κατάστασή μου. Τον πείθει αύριο το πρωί ν’ ανοίξει το συνεργείο του, ενώ κανονικά είναι κλειστό. Αύριο είναι Σάββατο και σχεδόν τα πάντα στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα είναι κλειστά, καθώς σε δυο ημέρες είναι Δεκαπενταύγουστος! Και ως γνωστόν, όλη η Ελλάδα υπολειτουργεί αυτές τις ημέρες. Αλλά το κυριότερο είναι πως αύριο στις 18:00 πρέπει να είμαι στο λιμάνι της Πάτρας προκειμένου να πάρω το πλοίο για το λιμάνι της Ancona στην Ιταλία. Ο χρόνος με κυνηγά από τώρα …
Ο Γιώργος μου λέει να κάνω κάποιες ενέργειες τις οποίες άκουσε από τον μηχανικό, για να δούμε μήπως είναι κάτι το απλό. Μάταια όμως. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε μέσω τηλεφώνου αν το πρόβλημα είναι στην καινούρια μπαταρία ή στη μίζα. Έτσι τουλάχιστον υποθέτουμε …
Αφήνω τα πράγματά μου στην καμπίνα και πηγαίνω στο εστιατόριο να γεμίσω το άδειο μου στομάχι με μια μακαρονάδα με κιμά. Και μετά κατευθύνομαι στο εξωτερικό μπαρ του πλοίου να πιω μια μπύρα στην υγειά του Γιώργου.
Ο Γιώργος, έχει ανεχθεί τα πάντα από εμένα τις τελευταίες ημέρες. Έριξε αρκετό τρέξιμο για την πάρτη μου, όπως το να μου βρει ένα smartphone κινητό, το οποίο προορίζω αποκλειστικά για χρήση GPS και να μου εγκαταστήσει μερικά προγράμματα πλοήγησης. Και τώρα πάλι τον τρέχω με την μπαταρία, τη μίζα ή ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό! Και αύριο το πρωί παρόλο που δουλεύει, θα έρθει στο πλοίο για να βάλουμε τουλάχιστον τη μοτοσυκλέτα μπροστά και να την πάμε στο συνεργείο. Όχι μια μπύρα, αλλά ολόκληρο το μπαρ του πλοίου θα πιω απόψε για τον Γιώργο! Tελικά ήπια μόνο δυο! Γιώργο, στην υγειά σου ρε φίλε …
Είχα μια άτυχη στιγμή, πριν καν μπω στο πλοίο. Λίγα λεπτά πριν αρχίσει το ταξίδι μου. Είμαι αγχωμένος μιας και δεν είναι λίγο με το που ετοιμάζεσαι να μπεις στο πλοίο, η μοτοσυκλέτα που θα σε ταξιδέψει για άλλη μια φορά “μακριά” να μην παίρνει μπροστά! Όμως αυτό δεν μου χαλάει τη διάθεση. Πλέον αισθάνομαι με τόσα ταξίδια που έχω κάνει πιο δυνατός και λιγότερο ανασφαλής, Ναι, δεν μασάω, δεν φοβάμαι! Όσο αδύναμος κι αν είμαι, όσο κι αν δεν περνάει από το χέρι μου …
Είμαι αισιόδοξος, σχεδόν βέβαιος, πως αύριο θα βρεθεί λύση. Όπως μου είπε ο Γιώργος για να με καθησυχάσει:
Η μοτοσυκλέτα δεν φεύγει αν δεν επισκευαστεί σωστά!
Στη συνέχεια πλακώνουν τα τηλέφωνα από φίλους οι οποίοι θέλουν να μου ευχηθούν. Τους εξηγώ τι μου συνέβη λίγα λεπτά πριν και η αγωνία μου μεταφέρεται και σ’ αυτούς. Στους γονείς μου δεν λέω τίποτα για να μην ανησυχήσουν.
Είμαι τυχερός μέσα στην ατυχία μου γιατί σταμάτησα ακριβώς έξω από το πλοίο. Σκόπευα να σταματήσω μερικά χιλιόμετρα πριν, στο κάστρο του Κούλε, προκειμένου να έβγαζα εκεί την αναμνηστική φωτογραφία. Αλλά δεν σταμάτησα λόγω της αποπνικτικής κίνησης. Φαντάζεσαι να σταματούσα και μετά να μην έπαιρνε μπροστά η μοτοσυκλέτα; Θα την πήγαινα με τα πόδια στο πλοίο και ενδεχομένως να το έχανα! Ή φαντάζεσαι να μην έκανα καμία στάση και να έμπαινα κατευθείαν στο πλοίο; Το πρόβλημα θα το μάθαινα το επόμενο πρωί! Ενώ τώρα το γνωρίζω και ο Γιώργος με τον μηχανικό έχουν λάβει θέσεις μάχης …
Δεν είμαι ο τύπος του ελληνάρα που για ο,τιδήποτε κακό, στραβό κι ανάποδο του συμβαίνει του φταίνε όλοι οι υπόλοιποι εκτός από τον ίδιο! Και φυσικά δεν πιστεύω στο κακό μάτι, τη γλωσσοφαγιά και άλλες τέτοιες δεισιδαιμονίες που παραπέμπουν στον σκοταδιστικό μεσαίωνα. Όμως, η μοτοσυκλέτα είναι οφθαλμοφανές πως έχει πρόβλημα και μάλιστα είχε προειδοποιήσει δυο φορές γι’ αυτό! Παρουσίασε δυο φορές τα ίδιο σύμπτωμα πριν μπει για service και μετά από αυτό εξακολουθεί να παρουσιάζει το ίδιο. Και η λογική λέει πως το σύμπτωμα από τη στιγμή που είναι εμφανές, έπρεπε να διαγνωστεί και να επιλυθεί. Όμως ούτε διαγνώστηκε, ούτε επιλύθηκε. Και αυτό είναι ευθύνη της εν λόγω αντιπροσωπείας της Yamaha, η οποία αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και ο χαμένος της υπόθεσης είμαι εγώ, όπου το ταξίδι μου κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα!
Κάθε φορά πριν ξεκινήσω ένα ταξίδι, εμπιστεύομαι εν λευκώ τη μοτοσυκλέτα στην εν λόγω αντιπροσωπεία, της οποίας είμαι πελάτης από το 2001. Θέλω να λειτουργεί σαν μόλις να βγήκε από το εργοστάσιο παραγωγής (σχήμα λόγου) και γι’ αυτόν τον λόγο, γίνονται όλες οι εργασίες που πρέπει να γίνουν και να αντικατασταθούν όσα αναλώσιμα είναι να αντικατασταθούν. Και δεν μ’ ενδιαφέρει το κόστος, πληρώνω όσο κι αν κοστίσει, αρκεί να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Λόγου χάρη, πριν από κάθε ταξίδι αλλάζω λάστιχα, λάδια, τακάκια κι ένα σωρό άλλα, ακόμα και τα λάδια του μπροστινού συστήματος, ενώ δεν είναι απαραίτητο. Είμαι ψείρας και τυπικός πέραν του δέοντος …
Και η εργασία μαζί με τα ανταλλακτικά και τα αναλώσιμα, συνήθως κοστίζει από 800 έως και 1200 €. Και επειδή πληρώνω αρκετά χρήματα, έχω την απαίτηση η δουλειά να γίνεται σωστά. Διάολε, στην άλλη άκρη του κόσμου πάω!
Ίσως η μόνη ευθύνη που με βαραίνει είναι πως οδηγώ τη μοτοσυκλέτα μου μόνο μια φορά τον χρόνο λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων που με κρατούν μακριά από το σπίτι μου. Αλλά και πάλι, στην Yamaha είχαν άπλετο χρόνο για να βρουν το πρόβλημα. Δεν ξέρω αν είχαν ή όχι τις γνώσεις για να το βρουν, ξέρω όμως πως δεν είχαν τη διάθεση ή τον χρόνο να ασχοληθούν όσο έπρεπε με τη μοτοσυκλέτα μου, ίσως και λόγω φόρτου εργασίας.
Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Αύριο με περιμένει μια πολύ δύσκολη και κρίσιμη ημέρα. Θα επισκευαστεί η βλάβη της μοτοσυκλέτας; Κι αν ναι, θα προλάβω το πλοίο; Kαι το κυριότερο, θα καταφέρω να ταξιδέψω; Ή το ταξίδι μου θα λήξει άδοξα; Δεν ξέρω, θα δείξει …
Κατευθύνομαι στην καμπίνα του πλοίου για να κοιμηθώ. Είμαι αισιόδοξος πάντως. Κάτι μου λέει πως τίποτα δεν θα με σταματήσει. Κάτι μου λέει πως όλα θα πάνε καλά …
Καληνύχτα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 19,99 €
Εισιτήρια πλοίου: 48 €
Λοιπά: 18,49 €
Σύνολο: 86,48 €
Γενικό Σύνολο: 86,48 €
Τα ποσά είναι υπολογισμένα σε ευρώ. Σε χώρες όπου το νόμισμά τους δεν είναι το ευρώ, τα ποσά υπολογίστηκαν με βάση την ισοτιμία που ίσχυε τη συγκεκριμένη ημερομηνία.
Στην κατηγορία “Λοιπά” συμπεριλαμβάνεται το φαγητό, τα ποτά, τα ψώνια από super market, βενζινάδικα και διάφορα άλλα. Για οποιαδήποτε άλλα έξοδα θα γίνεται αναφορά.
Μια ευχάριστη έκπληξη από την Minoan Lines: στις 19 Ιουλίου πήγα στα κεντρικά πρακτορεία της στο Ηράκλειο, προκειμένου να κλείσω τα εισιτήρια Ηράκλειο – Πειραιάς και Πάτρα – Ancona και τα δυο με επιστροφή. Η υπάλληλος μου ανέφερε πως έχω μαζέψει αρκετούς πόντους, αν θυμάμαι καλά πάνω από 900, μιας και είμαι κάτοχος της εκπτωτικής κάρτας της εταιρίας. Τόσα χρόνια πηγαινέλα οι πόντοι μαζεύτηκαν και δεν είχα ιδέα. Υπολόγιζα πως όλα τα εισιτήρια με καμπίνα και μοτοσυκλέτα θα μου στοίχιζαν περίπου 480 € και λόγω της εξαργύρωσης πόντων, μου στοίχισαν περίπου 140 € φθηνότερα, για την ακρίβεια 342,80 €!
