Ημέρα 10η: Κυριακή 21 Αυγούστου 2016, Cordoba – Ronda (316,2 km)
ElCaminodelMercury (Ο δρόμος του Μερκούρη)
Tη σημερινή ημέρα την περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Έχω βάλει σκοπό να μείνω στην πόλη Ronda, η οποία απέχει περίπου 167 km από την Cordoba. Φυσικά δεν θα πάω από τον συντομότερο δρόμο, αλλά θα κάνω τα “μερκουριακά” μου, δηλαδή θα αυτοσχεδιάσω στον χάρτη, χωρίς να έχω ιδέα το πού θα πάω και του τι θα δω. Το μάτι μου γυαλίζει κοιτώντας στον χάρτη κάτι διαδρομές που είναι σημειωμένες ως γραφικές και σιγά μη χάσω! Kαι η μέχρι τώρα εμπειρία μου λέει πως σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις παθαίνω μεγάλες πλάκες. Για να δούμε θα επιβεβαιωθώ για άλλη μια φορά;
Ξυπνάω στις 07:45 και σηκώνομαι σαν ελατήριο από τον υπόστρωμα. Αφού τακτοποιηθώ, φτιάχνω καφέ και λόγω του καλού σήματος wi-fi μπαίνω you porn … ερμ, σόρι you tube ήθελα να πω και ακούω μουσική. Ο Ισπανός ράπερ Zenit με την πενιά El Caballero Sancho Panza μου ανεβάζουν από νωρίς τη διάθεση. Ροσινάντε, δικό σου …
Κατά τις 10:00 είμαι στον δρόμο και παίρνω την Autovia Α-45 με κατεύθυνση την Lucena.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο Repsol για ανεφοδιασμό όπου έχω ένα αθώο φλερτ με την Ισπανίδα υπάλληλο, η οποία δεν ξέρει άλλη γλώσσα εκτός από ισπανικά. Aλλά τη βρίσκουμε την άκρη με διάφορα Repsol, Dakar, μηχανές και άλλα τέτοια ωραία. Αφού τσέκαρα δωρεάν τον αέρα με πλαστικά γάντια της μιας χρήσης περικαλώ, μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι ξανά στον δρόμο.
To θέαμα είναι το σύνηθες ισπανικό, δηλαδή οι αχανείς ελαιώνες οι οποίοι καλύπτουν πεδιάδες, λόφους, βουνά ολόκληρα! Δεν είναι τυχαία η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε παραγωγή λαδιού.
Σύντομα βρίσκομαι στo χωριό Lucena και ακολουθώ το A-331 προς Rute.
Φτάνοντας στο Iznájar παθαίνω την πρώτη πλάκα της ημέρας τόσο με το χωριό όσο και με την καταπράσινη τεχνητή λίμνη του φράγματος Embalse de Iznájar, όπου και θα με αιχμαλωτίσουν για αρκετά λεπτά της ώρας. To χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 539 m από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι χτισμένο στην κορυφή ενός τεράστιου βράχου.
Η δε λίμνη θεωρείται ως η μεγαλύτερη της Ανδαλουσίας!
Η οποία μαρτυρά τη μεγάλη της έκταση, λίγα μέτρα παραπέρα όπου και σταματώ στη γέφυρα. Λες και είναι θάλασσα, ωκεανός ολόκληρος! Στο βάθος διακρίνονται τόσο το χωριό, όσο και ξενοδοχειακές μονάδες που θυμίζουν αυτές που συναντάς σε πολυσύχναστες ακτές. Κάτσε να δεις που μπορεί να έχει και πλαζ εκεί, σε υψόμετρο 539 m!
Πλέον κινούμαι στον Α-333 και η διαδρομή τα σπάει μ’ ένα συνεχές ανηφορικό στροφιλίκι σε φαρδύ δρόμο με πολύ καλή άσφαλτο. Mπαίνω στον Α-92 με κατεύθυνση την Antequera. Δεξιά μου, παράλληλα στον δρόμο που οδηγώ παρατηρώ μια οδογέφυρα να περνάει πάνω από τους ελαιώνες και να ανυψώνεται. Μιλάμε για μεγάλο μέγεθος και το όλο θέαμα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό.
Παρένθεσις: δεν πρόλαβα να απαθανατίσω την εντυπωσιακή γέφυρα από μακριά, παρά μόνο όταν την πλησίασα και πέρασα από κάτω της.
Η οδογέφυρα έχει μήκος 3.050 m και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες στην Ισπανία (πλάκα μου κάνεις, έχουν κι άλλες τέτοιες;) και από την οποία περνάνε τρένα υψηλής ταχύτητας. Αποτελεί μέρος του εγκάρσιου σιδηροδρομικού άξονα της Ανδαλουσίας και το εν λόγω τμήμα συνδέει την Antequera με την Granada. Κλείνει η παρένθεσις μ’ ένα βίντεο από το you tube …
Πόσο εντυπωσιακά πράγματα έχουν φτιάξει και συνεχίζουν να φτιάχνουν οι Ισπανοί. Που η χώρα τους μέχρι και το 1991 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα και τώρα μας έχουν αφήσει αιώνες πίσω, παρόλο που τα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση μαστίζει και τις δυο χώρες. Ανεπτυγμένη χώρα η Ισπανία με ισχυρή οικονομία, εύφορη γη, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βαριά βιομηχανία, συνεχή κατασκευή έργων υποδομής και ίσως με το πιο εντυπωσιακό οδικό δίκτυο που έχω δει μέχρι τώρα σε ευρωπαϊκή χώρα. Με μεγάλη μου θλίψη παρατηρώ πως η χώρα μας, αδυνατεί να κοιτάξει στα μάτια τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, υστερώντας κατά πολύ σε πολλούς τομείς. Αλλά όσο κοιτάμε προς τα πίσω, άλλο τόσο θα μένουμε εκεί και θα χάνουμε το τρένο της εξέλιξης.
Τη σημερινή εποχή, η πλούσια και εύφορη γη δεν φτάνει. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος εκτός από πατάτες, ντομάτες κι ελιές, έχει ανάγκη και από αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, υπολογιστές, κινητά και άλλα πολλά. Και αυτά δεν φυτρώνουν από μόνα τους. Χρειάζονται προικισμένους και ευφυείς ανθρώπους για να φυτρωθούν. Τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται μια χώρα και όχι μόνο ένδοξους ηρωικούς προγόνους. “Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες” όπως λέει και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ …
Φτάνω στην πανέμορφη πόλη Antequera σε υψόμετρο 575 m, την “καρδιά της Ανδαλουσίας” όπως χαρακτηρίζεται ένεκα της κεντρικής της θέσης ανάμεσα σε Μάλαγα, Γρανάδα, Κόρδοβα και Σεβίλλη.
Βρίσκομαι στην πύλη Puerta de Estepa η οποία χτίστηκε το 1749 για να υποδεχθεί τους ταξιδιώτες που έρχονταν από την Σεβίλλη. Κατεδαφίστηκε το 1931 και ξαναχτίστηκε στην αρχική της μορφή το 1998.
Πλέον περιηγούμαι στο Εθνικό Πάρκο Torcal de Antequera μέσω του Α-7075. Είναι το μέρος με τις γραφικές διαδρομές που είδα στον χάρτη και σχεδιάζω να το κυκλώσω. Από τα πρώτα μέτρα καταλαβαίνω πως η ενστικτώδης απόφασή μου δικαιώνεται μ’ ένα τοπίο γεμάτο βουνοκορφές κι έναν δρόμο γεμάτο στροφές.
Καθώς προχωρώ, δέχομαι ένα ανέλπιστο δώρο από τη μητέρα φύση η οποία διώχνει την αφόρητη ζέστη μ’ ένα τεράστιο πέπλο σύννεφων να σκεπάζει τον ουρανό.
Τι καλύτερο να ζητήσω ο έρμος που δεν αντέχω άλλο να λιώνω από τη ζέστη; Δράττομαι της περίστασης και πραγματοποιώ μια δροσερή στάση κάτω από μια βουνοκορφή.
Φτάνω στην Villanueva de la Concepcion όπου σε μια διασταύρωση καλούμαι να συνεχίσω ευθεία ή να στρίψω δεξιά. Επιλέγω το πρώτο ακολουθώντας τον ΜΑ-3403.
Η διαδρομή φαίνεται γραφική, όμως αρχίζω να υποπτεύομαι πως κάτι δεν πάει καλά. Έχω πάρει λάθος δρόμο στην προσπάθειά μου να κυκλώσω το Torcal κατευθυνόμενος ανατολικά προς Málaga. Γυρίζω πίσω στη διασταύρωση και περιφέρομαι για αρκετά λεπτά στο χωριό προσπαθώντας να βγάλω άκρη. Mε το GPS αυτή τη φορά αδυνατώ να συνεννοηθώ και ο χάρτης δεν είναι ξεκάθαρος σ’ αυτό το σημείο. Αποφασίζω να στρίψω δεξιά, καθώς από εκεί στρίβουν τα περισσότερα αυτοκίνητα, ακολουθώντας έναν δρόμο που δεν είναι καν σημειωμένος στον χάρτη. Συμβιβάζομαι λοιπόν πως δεν θα κυκλώσω το Torcal και θα πάω καρφί για τον επόμενό μου προορισμό που είναι το χωριό El Chorro. Δεν θα κυκλώσω δηλαδή το Torcal όπως είχα σχεδιάσει, αλλά θα το κόψω στη μέση κινούμενος δυτικά.
Παρένθεσις: οι χάρτες που συνήθως χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου, είναι της Orama Editions με την εγκυρότητα της Marco Polo, όπως αναφέρεται. Ο χάρτης που έχω είναι της Ισπανίας και της Πορτογαλίας σε κλίμακα 1:800.000 / 1 cm = 8 km. Όμως η Ισπανία είναι τεράστια χώρα και είναι λογικό ένας χάρτης τέτοιας κλίμακας να μην έχει σημειωμένους όλους τους δρόμους. Πριν ξεκινήσω το ταξίδι προσπάθησα να βρω χάρτη μεγαλύτερης κλίμακας και κατά συνέπεια πιο αναλυτικό, αλλά μάταια. Πιστεύω πως μια καλή λύση για κάποιον που θέλει να εξερευνήσει περισσότερο την Ισπανία, είναι ν’ αγοράσει χάρτες συγκεκριμένων γεωγραφικών περιοχών π.χ. Ανδαλουσίας, Καταλωνίας, Χώρας των Βάσκων κτλ. Όμως σ’ αυτή την περίπτωση το κόστος αγοράς χαρτών εκτοξεύεται στα ύψη. Κλείνει η παρένθεσις.
Επαφίεμαι στις εντολές της γ@μημένης συσκευής (χθες την παίνευα, σήμερα τη βρίζω) και ακολουθώ μια όμορφη διαδρομή.
Η αλήθεια να λέγεται, έχω σπαστεί και σε κάποιο όμορφο σημείο θα κάνω μια στάση για ξελαμπικάρισμα.
Όσο πλησιάζω το El Chorro, ο δρόμος γίνεται χάλια. Η Ισπανία μπορεί να έχεις φοβερούς δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, αλλά το επαρχιακό της δίκτυο βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο. Σε ορισμένες περιπτώσεις η άσφαλτος είναι γλιστερή και έχει πολλές ανωμαλίες.
Στο Valle de Abdalajís μια οροσειρά ελκύει το βλέμμα μου, όπως και η απότομη ανηφορική στροφή στο σημείο που πραγματοποιώ στάση.
Μετά από λίγο εμφανίζεται κάτω από τα πόδια μου ένα μεγαλειώδες θέαμα που με αφήνει άφωνο.
Nαι, είναι το El Chorro και ενδεχομένως να μην αντίκριζα αυτό το θέαμα εάν ακολουθούσα τη διαδρομή που είχα κατά νου.
Μετά από λίγα λεπτά και αφού κατηφόρισα τις στροφές, βρίσκομαι στην είσοδο του φαραγγιού Desfiladero de los Gaitanes.
Ρωτώ την υπάλληλο αν μπορώ να προχωρήσω τον χωματόδρομο με τη μοτοσυκλέτα και μου απαντάει καταφατικά.
Προχωρώ λίγα μέτρα και σταματώ σε μια άκρη προκειμένου να δω από πού θα πάω. Και σε κλάσματα δευτερολέπτου, βγαίνει ένας ένστολος από ένα κτίριο και με τσαμπουκαλεμένο ύφος φωνάζει αγριεμένος στα ισπανικά! Και δεν βγάζει τον σκασμό, φωνάζοντας συνεχώς και κάνοντάς μου νοήματα να φύγω. Γρι από αγγλικά ο τύπος κι όταν με πλησιάζει προσπαθώ να τον ηρεμήσω και να τον φέρω στα δικά μου μέτρα ηρεμίας. Τελικά τα καταφέρνω και αμέσως αποκτά ένα γλυκό χαμόγελο μικρού παιδιού. Με ισπανοαγγλική συνεννόηση, κατάλαβα πως δεν μπορεί η μοτοσυκλέτα να συνεχίσει παραπέρα και πως πρέπει να γυρίσω πίσω. Όπως και κάνω …
Βρίσκομαι στο parking όπου με πλησιάζει ένας Ισπανός με τη γυναίκα του και με ρωτάει αν μπορεί να με βοηθήσει. Τι πρόθυμος άνθρωπος, μιλάει μάλιστα και αγγλικά! Μου εξηγεί πως η μοτοσυκλέτα είναι αδύνατον να διασχίσει το φαράγγι, το οποίο δύναται να διασχισθεί μόνο από πεζούς. Μου λέει πως εδώ, στο El Chorro, είναι η μια είσοδος του φαραγγιού και η άλλη βρίσκεται στο Ardales και απαιτούνται αρκετές ώρες πεζοπορίας για να διασχίσεις το μονοπάτι Caminito del Rey που έχει μήκος 3 km και θεωρείται επικίνδυνο. Αφού τον ευχαρίστησα, βρίσκομαι πάλι καβάλα στην Ροσινάντε και μετά από λίγο βρίσκομαι σ’ ένα σημείο όπου φαίνεται το φαράγγι με μια ξύλινη γέφυρα ανάμεσα στις “Συμπληγάδες”.
Η θέα του φαραγγιού αλλά και της γύρω περιοχής είναι μοναδικής ομορφιάς.
Σ’ αυτό το σημείο παραθέτω ένα απόσπασμα του Γιώργου Καρακατσάνη από το ταξιδιωτικό του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΜΟΤΟ (τεύχος 490, 15/09/2011):
Στην νότια Ισπανία και λίγο έξω από την Αloraβρέθηκα στο μικρό οικισμό ElChorro. Εκεί δεσπόζει το εντυπωσιακό φαράγγι Gaitanes (DesfiladerodelosGaitanes), λαμπρό πεδίο αναρρίχησης, που φημίζεται για το πολύ επικίνδυνο μονοπάτι CaminodelRey (ο δρόμος του βασιλιά, βλ. YouTube). Το συνολικού μήκους τριών χιλιομέτρων μονοπάτι, ήταν απαραίτητο το 1901 για την κατασκευή ενός υδροηλεκτρικού εργοστασίου και του φράγματος που υπάρχουν πιο πέρα. Το 1921 ο βασιλιάς AlfonsoXIIIτο διέσχισε για τα εγκαίνια του φράγματος CondedelGuadalhorceκαι έτσι από τότε πήρε το σημερινό του όνομα. Οι κάθετοι ασβεστολιθικοί βράχοι ύψους 400 μέτρων φιλοξενούν το θρυλικό, ρημαγμένο πλέον, μονοπάτι που κρέμεται 100 μέτρα πάνω από το έδαφος. Αρκετοί άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθεια να το διασχίσουν, γι’ αυτό και η ισπανική κυβέρνηση το έχει επισήμως κλειστό, χωρίς όμως αυτό να εμποδίζει κάποιους ακόμα και σήμερα να επιχειρούν να το διασχίσουν. Διέκρινα δυο – τρεις “τρελούς” που το περπατούσαν, όση ώρα ήμουν εκεί και η ηχώ του φαραγγιού βοηθούσε στο να ακούγονται οι ενθουσιώδεις κραυγές τους. Μου λύγισαν τα γόνατα και ανέβασα σφυγμούς, μόνο στην ιδέα αυτού του εγχειρήματος.
Μετά από όλα αυτά που μας είπε ο αξιόλογος ταξιδευτής, σημειώνω πως μετά από διάφορες επισκευές, το μονοπάτι άνοιξε εκ νέου το 2015 και δύναται πλέον να διασχισθεί.
Aποχωρώ από το φαράγγι ακολουθώντας μια καταπληκτική διαδρομή, με μάλλον ασβεστολιθικά πετρώματα.
Η θέα του φράγματος Embalse del Conde de Guadalhorce είναι πολύ όμορφη.
Κλικ για μεγέθυνση
Καταπράσινα νερά περιβάλλονται από περιοχές με ή καθόλου βλάστηση, από ελαιώνες και ανεμογεννήτριες. Πρέπει να τονιστεί πως η Ισπανία έχει πολλά ποτάμια και ελάχιστες λίμνες και αυτό καθιστά τη γης της εύφορη. Όσες λίμνες έχω δει μέχρι τώρα είναι τεχνητές (!) οι οποίες προήλθαν από την κατασκευή φραγμάτων. Και ως γνωστόν, οι τεχνητές λίμνες δημιουργούνται για σκοπούς όπως η άρδευση, η ύδρευση, ο έλεγχος των πλημμυρών του ποταμού και φυσικά για την παραγωγή ενέργειας.
Το χωριό Ardales είναι χτισμένο κάτω από έναν βράχο στον οποίο φυσικά υπάρχει ένα κάστρο.
Την ίδια στιγμή το μάτι της Ροσινάντε στρέφεται στους σύγχρονους ανεμόμυλους και σαν να την έχει πιάσει μια μανία να τους καταδιώξει. Όχι καλή μου, σήμερα θα πάμε σε μια φανταστική πόλη που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Την λένε Ronda και θα πάθουμε πλάκα σου λέω …
Μετά το Αrdales περνώ μια γέφυρα και κατευθύνομαι ντουγρού για Ronda μέσω των δρόμων Α-357 και Α-367.
Το κάστρο της πόλης Teba ξεχωρίζει, όπου σ’ αυτό το σημείο, στην κοιλάδα κάτω από το κάστρο, έλαβε χώρα το 1330 μ.Χ. η μάχη της Teba κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ του Βασιλιά Alfonso XI της Καστίλλης και του σουλτάνου Muhammed IV της Γρανάδας.
Η διαδρομή περνάει μέσα από ελαιώνες και ανεμογεννήτριες, τα δυο θεάματα που συναντώνται κατά κόρον σ’ αυτή τη χώρα.
Λίγο πριν φτάσω στην Ronda, βρίσκω έναν μικρό ίσκιο σε μια στάση ενός λεωφορείου όπου και ξαποσταίνω για λίγα λεπτά.
Στις 17:30 φτάνω στο camping και αφού διευθέτησα τα περί διαμονής, στήνω σκηνή,
τρώω μια κονσέρβα ντολμαδάκια
Η διατροφή μου στο ταξίδι, συνήθως είναι στο πόδι κυριολεκτικά.
και αμέσως μετά πετάγομαι για μερικές βουτιές στην πισίνα, προκειμένου να χαλαρώσω το γέρικο (σαν του Παπαντωνίου) κορμί μου …
Πηγαίνω για ντους και στις 20:00 κατευθύνομαι με τα πόδια στο κέντρο της Ronda, όπου απέχει 1,3 km από το camping.
Mετά από περίπου 15 λεπτά βρίσκομαι εκεί και η Ronda καταφέρνει να με γοητεύσει από την πρώτη στιγμή και αυτή! Αλίμονο, ισπανική πόλη και να μ’ αφήσει αδιάφορο;
Selfie δια αντικατοπτρισμού.
H Ronda βρίσκεται σε υψόμετρο 750 m, διαρρέεται από τον ποταμό Guadalquivir και έχει πληθυσμό 36.827 κατοίκους (2009). Κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, τους Καρχηδόνιους και φυσικά από τους Άραβες (713 – 1485). Μετά το 1492 όπου και άρχισε η εκδίωξη των Αράβων από την Ισπανία, πολλοί από αυτούς βρήκαν καταφύγιο σε ορεινές περιοχές όπως η Ronda. Kατά την Ναπολεόντεια εισβολή, μέσα σε τρία χρόνια ο πληθυσμός από 15.600 μειώθηκε σε 5.000, έμεινε δηλαδή το 1/3 περίπου! Κατά την περίοδο του Ισπανικού Εμφυλίου, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της μετανάστευσε σε άλλες περιοχές.
Περνάω την πύλη Puerta del Almocabar, η οποία σηματοδοτεί την είσοδό μου στην πόλη.
Περπατώ στα στενά σοκάκια όπου ξεχωρίζει η εκκλησία Iglesia del Espiritu Santo
και όσο προχωρώ ο περίπατος γίνεται πιο απολαυστικός.
O Μinarete de San Sebastián (Μιναρές του Σαν Σεμπαστιάν) αποτελούσε κάποτε τον μιναρέ ενός μουσουλμανικού τεμένους, το οποίο μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό και ο μιναρές έγινε καμπαναριό. Αργότερα η εκκλησία εξαφανίστηκε για να μείνει μόνο ο μιναρές – καμπαναριό.
Έξω από το Μουσείο Lara κάποιες φιγούρες άλλων εποχών με κοιτούν από το μπαλκόνι. Ένας ένστολος,
ένας φωτογράφος
και ο … Τσάρλι Tσάπλιν! Τι χαμπάρια ρε Τσάρλι και πέρσι συναντηθήκαμε στην Ιρλανδία, θυμάσαι;
Βρίσκομαι στο σημείο που στάθηκε η αφορμή για να έρθω σ’ αυτή την τόσο εντυπωσιακή πόλη. Η Νέα Γέφυρα (Puente Nuevo) το σήμα κατατεθέν της Ronda, η οποία είναι χτισμένη σ’ ένα φαράγγι, πάνω από τον ποταμό Guadalquivir. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1751 και τελείωσε το 1793 και έχει ύψος 120 m. Η θέα της με αφήνει με το στόμα ανοιχτό και θα με καθηλώσει για αρκετά λεπτά της ώρας.
Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η γέφυρα αλλά και τα σπίτια που είναι χτισμένα σχεδόν στο χείλος του γκρεμού …
Buena tarde από Ronda!
Συνεχίζω τον περίπατό μου ευρισκόμενος αυτή τη φορά στην αρένα Plaza de Toros de la Ronda όπου λαμβάνουν χώρα ταυρομαχίες.
Ένα αραβικής προέλευσης έθιμο το οποίο βαφτίστηκε ισπανικό. Και όχι μόνο αυτό. Όπως και στην αντίπερα όχθη της Μεσογείου, πολλά οθωμανικά έθιμα ή συνήθειες βαφτίστηκαν ελληνικά. Το πώς και το γιατί θα μας το εξηγήσει ο Βασίλης Ραφαηλίδης από το βιβλίο του “Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι”:
Οι Άραβες έμειναν στη Νότια Ισπανία 800 χρόνια. Οι Τούρκοι έμειναν τα μισά στην Ελλάδα, χωρίς να προλάβουν γι’ αυτό το λόγο να μας εκτουρκίσουν πλήρως. Μας κληροδότησαν μόνο καμιά χιλιάδα τουρκικές λέξεις, την τούρκικη κουζίνα, την τούρκικη ζαχαροπλαστική, τον τούρκικο καφέ, που έγινε ελληνικός πριν από 15 χρόνια, το τούρκικο μπαχτσίς, το τούρκικο ρουσφέτ και την μισοτούρκικη ελληνική λαϊκή μουσική, τα ρεμπέτικα, που στα τουρκικά σημαίνει αλήτικα, αυτά που όταν πέρασαν από τους ρεμπεσκέδες, που σημαίνει ανεπρόκοποι, στους προκομμένους, πρόκοψαν πολύ και στο τέλος καθιερώθηκαν ως ελληνική εθνική λαϊκή μουσική, όπως και ο τούρκικος καφές, που έγινε ελληνικός, διατηρώντας την ίδια ακριβώς γεύση.
Ανάλογα έπραξε και ο Φράνκο στην Ισπανία: βάφτισε γνησίως ισπανική την τσιγγάνικη μουσική της τσιγγάνικης Ανδαλουσίας, το φλαμένκο, βάφτισε γνησίως ισπανική την αραβική ταυρομαχία και, το φρικωδέστερο όλων, σκότωσε, μεταξύ χιλιάδων άλλων, τον μεγάλο, τσιγγάνικης καταγωγής, ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Kαι ταυρομαχία να λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή δεν θα μπω. Θεωρώ μακάβριο το θέαμα να σκοτώνεται ένας ταύρος ή ακόμα κι ένας ταυρομάχος. Ζούμε στο 2016 κι ακόμα διψάμε για αίμα ρε πού$τη μου; Λες κι έχουμε κολλήσει ακόμα στον μεσαίωνα …
Δίπλα στην αρένα, υπάρχει μια προτομή του Αμερικανού σκηνοθέτη Όρσον Γουέλς (Orson Welles), ο οποίος διακρινόταν για τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε για την Ισπανία και την Ronda, στην οποία γύρισε αρκετές ταινίες. To 1987, δυο χρόνια μετά τον θάνατό του, η σωρός του μεταφέρθηκε στην Ronda, όπως ήταν η επιθυμία του. Στην προτομή μάλιστα, αναγράφεται μια φράση του:
Ένας άνθρωπος δεν ανήκει στον τόπο που γεννήθηκε, αλλά εκεί που επέλεξε να πεθάνει.
Σ’ αυτό εδώ το σημείο θα ήθελα να τονίσω πως ο Ισπανικός Εμφύλιος χαρακτηρίστηκε ως ο “πόλεμος των ποιητών”, καθώς πολλοί διανοούμενοι, συγγραφείς και γενικά άνθρωποι του πνεύματος πήραν το μέρος των δημοκρατών που μάχονταν τους φασίστες του Φράνκο. Μάλιστα πολλοί από αυτούς όπως ο Αντρέ Μαρλώ, ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ο Άρθουρ Καίστλερ, ο Τζωρτζ Όργουελ και άλλοι πήγαν εθελοντές και πολέμησαν. Άλλοι πάλι όπως ο Τόμας Μαν, ο Χάινριχ Μαν, ο Αλπέρ Καμύ, ο Ζώρζ Μπερνανός συμπαραστάθηκαν στους δημοκράτες με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας. Ο Όρσον Γουέλς συμπαραστάθηκε μέσω του ραδιοφώνου, το οποίο ήταν το μέσο που γνώριζε καλύτερα εκείνη την εποχή.
Λίγα μέτρα παραπέρα υπάρχει το παρατηρητήριο Mirador de Ronda, από το οποίο υπάρχει πανοραμική θέα της περιοχής.
Βρίσκομαι στην πλατεία Plaza del Socorro όπου ξεχωρίσει η εκκλησία Iglesia del Socorro με το διπλό καμπαναριό της.
Έχει πλέον νυχτώσει και μεταφέρομαι στην Puente Nuevo επιδιδόμενος στο σπορ της νυχτερινής φωτογράφησης.
Μετά από ώρα παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.
Ronda, η ρομαντική.
Αποφασίζω να τσιμπήσω κάτι και βρίσκομαι σ’ ένα εστιατόριο έξω από την πύλη της πόλης, όπου επικρατεί πανικός για ένα τραπέζι. Μπαίνω σε λίστα και μετά από λίγα λεπτά οδηγούμαι σ’ ένα τραπέζι όπου δοκιμάζω tortilla, το οποίο είναι ένα είδος ομελέτας και το συνοδεύω με τοπική μπύρα.
Δίπλα μου βρίσκονται τρεις Ισπανίδες εκ των οποίων η μία με γοητεύει. Μοιάζει μάλιστα με μια Κρητικιά φίλη μου – για να μην πω ότι είναι ακριβώς η ίδια! Τη μελαμψή επιδερμίδα την κληροδότησαν οι Ισπανοί από τους Άραβες κι εμείς από τους Οθωμανούς. Κι άντε μετά να πάρεις στα σοβαρά ρατσιστικές θεωρίες περί καθαρών λαών, αφού όλοι οι λαοί ήταν και είναι ανακατεμένοι μεταξύ τους. Πόσες φορές εμένα προσωπικά μ’ έχουν περάσει από Ισπανό μέχρι Τούρκο λόγω της μελαμψής επιδερμίδας μου …
Δεν υπάρχει «αίμα ελληνικό», υπάρχει απλώς αίμα κατακόκκινο και πολύ πολύ ανθρώπινο …
(Βασίλης Ραφαηλίδης)
Αποχωρώ από το εστιατόριο και κατευθύνομαι με τα πόδια στο camping, όπου απαιτούνται περίπου 20 λεπτά. Η γυναίκα στη ρεσεψιόν μου είπε πως το βράδυ είναι επικίνδυνο λόγω του ότι περνάω από κεντρικό δρόμο που σ’ ένα τμήμα του δεν υπάρχει φωτισμός και ίσως να μη με αντιληφθούν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Με συμβούλεψε επίσης να κρατάω έναν φακό μαζί μου, αλλά ο ηλίθιος τον ξέχασα. Με βήμα ταχύ και αφού έκανα ένα τρομακτικό πεντάλεπτο στο απόλυτο σκοτάδι, μετά από 15 λεπτά βρίσκομαι στο camping λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Αγοράζω από το μηχάνημα μια μπύρα και μετά από λίγα λεπτά πάω για ντους και οδηγούμαι στη σκηνή για ύπνο.
Συναρπαστική και η σημερινή ημέρα που μου χάρισε απίστευτες εικόνες. Έκανα τα “μερκουριακά” μου και δικαιώθηκα για άλλη μια φορά! Ήθελα να κυκλώσω το Torcal, γνωρίζοντας πως είναι δύσκολο λόγω χρόνου. Έκανα όμως ένα μικρό κομμάτι του κι αν είχα αυτόν τον χρόνο θα το κύκλωνα. Όμως η διαφορά με την Ισπανία είναι πως πρόκειται για μια χώρα που διαθέτει εκπληκτικής ομορφιάς πόλεις που αξίζεις να τις δεις και να τους αφιερώσεις ακόμα και τον ελάχιστο δυνατό χρόνο. Απλά για να τις δεις και μόνο! Βέβαια, οι ισπανικές πόλεις θέλουν να έχεις στη διάθεσή σου αρκετές ημέρες για να τις εξερευνήσεις και ένας μοτοσυκλετιστής που ελκύεται από τον δρόμο, είναι δύσκολο να τους αφιερώσει πολλές ημέρες.
Και σήμερα είχε αφόρητη ζέστη, όμως απόψε έχει βγάλει ψύχρα. Ο υπνόσακος που με σκεπάζει την κάνει να φαίνεται ανεπαίσθητη, μιας και με κρατούσε ζεστό ακόμα και στον Αρκτικό Κύκλο. Αυτά για σήμερα, τα λέμε αύριο …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping El Sur (16,72 €)
Βενζίνη: 18 €
Λοιπά: 12,10 €
Σύνολο: 46,82 €
Γενικό σύνολο: 1.168,34 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
