Ημέρα 11η: Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016, Ronda – LaLineadelaConcepcion (172,6 km)
Στην Τζιμπεράλτα δίχως μπούσουλα και χάρτα
Eίναι πολύ ωραίο πράμα να ξυπνάς και με το που ανοίγεις τη σκηνή, να βλέπεις την καλή σου. Βuenos días Rocinante, σήμερα έχουμε λίγα χιλιόμετρα να βγάλουμε, καθώς αύριο μας περιμένει το Μαρόκο. Σήμερα θα οδηγήσουμε στην Serranía de Ronda, θα πάμε στο λιμάνι του Algeciras να κόψουμε τα εισιτήριά μας για Αφρική, μετά θα πεταχτούμε μια βόλτα στο Γιβραλτάρ και στο τέλος θα βρούμε κάπου εκεί κοντά ένα camping ν’ αράξουμε. Λοιπόν, τι λες;
Ξύπνησα κατά τις 08:00 και στις 10:00 είμαι στον δρόμο.
Ακολουθώ τον Α-369 ο οποίος περνάει από την Οροσειρά της Ronda ή Serranía de Ronda μέσω μιας διαδρομής που θεωρείται από τις πιο όμορφες στην Ισπανία. Σ’ αυτά τα βουνά μάλιστα, έχουν βρεθεί ίχνη ανθρώπινης ζωής από τους προϊστορικούς χρόνους. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος αλλά μετά από λίγα λεπτά γίνεται συννεφιασμένος και η θερμοκρασία πέφτει. Σε κάποια φάση ρίχνει και μερικές ανεπαίσθητες ψιχάλες. Τέλεια – και το εννοώ!
Σταματώ στο σημείο θέας Mirador de los Castañares χαζεύοντας τη θέα των βουνών και του χωριού Atajate.
Επόμενη στάση στο σημείο θέας Mirador de Gaucín του ομώνυμου χωριού, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 626 m.
Εκεί βρίσκεται μια κοπελιά με μαντίλα που χαζεύει τη θέα.
Η οποία είναι εξαιρετική και εντύπωση μου κάνει ένα βουνό στο βάθος, όπου πάνω του διακρίνεται ένας μικρός βράχος σαν … εξάνθημα!
Τα χωριά που συναντώ στον δρόμο είναι ελάχιστα και απέχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Κι έκανα το λάθος να μην ανεφοδιαστώ με βενζίνη στην Ronda, αν και το είχα γραμμένο στις σημειώσεις μου από το ταξιδιωτικό του Κυριακόπουλου. Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο και για κακή μου τύχη, του τελείωσε η βενζίνη! Ευτυχώς όμως δεν είμαι τόσο γκαντέμης μιας και με βγάζει άνετα μέχρι το Algeciras.
Πλέον κινούμαι στον Α-405 και ο δρόμος πλέον είναι κατηφορικός όπου και εδώ η όμορφη θέα των χωριών δηλώνει παρούσα, όπως αυτή στο Jimena de la Frontera.
Mπαίνω στην autovia A-7 η οποία με οδηγεί στην πόλη Algeciras και ακολούθως στο λιμάνι της.
Το οποίο είναι τεράστιο και σε πολλά σημεία βλέπω μια “κάμερα στραμμένη πάνω μου” που λένε και οι Active Member. Και ναι, υπάρχουν ραντάρ ελέγχου ταχύτητας στο λιμάνι, όπως επιβεβαιώνει και το GPS.
Βρίσκομαι στο κτίριο που εκδίδονται τα εισιτήρια για την αφρικανική ήπειρο, όπου έχω σκοπό να πάρω το πλοίο για την πόλη Ceuta, η οποία ναι μεν βρίσκεται σε αφρικανικό έδαφος, αλλά ανήκει δε, στην Ισπανία. Υπάρχουν τρεις γκισέδες διαφορετικών εταιριών όπου απευθύνομαι και στους τρεις στην προσπάθειά μου να βρω το φθηνότερο εισιτήριο. Στον πρώτο κοστίζει 58 €, στον δεύτερο 65,86 € και στον τρίτο 58 €. Επιλέγω να κόψω τα εισιτήρια στον πρώτο, καθώς το εκπληκτικό χαμόγελο της γυναίκας άνω των πρώτων “ήντα” θα με κερδίσει.
Η χαρά μου είναι μεγάλη και το χαμόγελο δεν λέει να σβηστεί από το πρόσωπό μου. Ναι Ροσινάντε, αύριο το πρωί στις 07:30 σαλπάρουμε για Αφρική! Ειλικρινά όσο κι αν κοιτάω το εισιτήριο δεν το πιστεύω. Αύριο θα βρίσκομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου στην αφρικανική ήπειρο! Τιμωρία να με βάλεις να το γράψω 1.000 φορές, δεν πρόκειται να το συνειδητοποιήσω …
Φεύγω από το λιμάνι και παίρνω τον Α-7, κατευθυνόμενος προς τον επόμενο προορισμό που είναι το Γιβραλτάρ. Βλέπω στα δεξιά ένα βενζινάδικο κι έναν παράλληλο δρόμο στην autovia, o οποίος είναι κλειστός και στο βενζινάδικο σε οδηγεί άλλος δρόμος! Μπράβο ρε Ισπανοί, ορθώς το πράξατε, εσάς σας κόβει το ρημάδι το μυαλό σας! Γιατί το δικό μας το μυαλό δεν κόβει με τίποτα, όπου σε βενζινάδικα πλησίον δρόμων ταχείας κυκλοφορίας, υπάρχουν παράλληλοι δρόμοι! Αυτή η εγκληματική άγνοια παραλίγο να μου στοιχίσει πέρσι τη ζωή. (Bλέπε ημέρα 34η του ταξιδιωτικού “Τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς τον βοριά”).
Ο βράχος του Γιβραλτάρ αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα.
Και όσο περνούν τα χιλιόμετρα αποκαλύπτεται όλο και πιο πολύ.
Σταματώ σ’ ένα σημείο για να χαζέψω τη θέα του περίφημου βράχου, ο οποίος σκεπάζεται από ένα μακρύ σύννεφο. Λες και το τράβηξε πάνω του με μαγνήτη ή λες και μοιάζει μ’ ένα πλοίο που καπνίζει το φουγάρο του.
Θα χαζέψω όμως και τη θέα των περίφημων Στενών του Γιβραλτάρ, το στενότερο σημείο της Μεσογείου που την ενώνει με τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Εδώ η Ευρώπη και Αφρική απέχουν μόλις λίγα ναυτικά μίλια μεταξύ τους. Για την ακρίβεια μόλις 7,7 miles ή 14,3 km. Ονομάζονται και Ηράκλειες Στήλες ή Γαδειρίδες Πύλες, όπου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ηρακλής είχε στήσει δυο στήλες στον βράχο του Γιβραλτάρ, όταν πήγε τα μήλα των εσπερίδων στον Ευρυσθέα.
Η θαλάσσια περιοχή ανατολικά των Στενών, ονομάζεται Θάλασσα του Αλμποράν (Mar de Alborán) ή Λεκάνη Αλμποράν (Alboran Basin), η οποία πήρε την ονομασία της από την ομώνυμη ισπανική νήσο που βρίσκεται στο κέντρο της. Σ’ όποιον τόπο και να βρεθώ, όλο και κάποιον στίχο του Καββαδία θα σιγοψιθυρίζω …
Να λύσει τ’ άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.
https://www.youtube.com/watch?v=WGVb97xkgH4
Πλησιάζοντας στο Γιβραλτάρ η κίνηση είναι τόσο ασφυκτική που με κάνει να ζηλεύω τα scooters που ελίσσονται με χάρη ανάμεσα σε ουρές αυτοκινήτων. Την ίδια στιγμή εγώ βρίσκομαι καθηλωμένος στην ουρά, υπομένοντας βασανιστικά τον καυτό ήλιο. Φυσικά στην κίνηση δεν ακούς ούτε μια κόρνα, ούτε βλέπεις αυτοκίνητα να χώνονται δεξιά κι αριστερά στην προσπάθειά τους να κερδίσουν μερικά εκατοστά. Ναι, υπάρχει κίνηση και μάλιστα μεγάλη, αλλά όχι κομφούζιο. Και άπαντες οι δικυκλιστές φορούν κράνος, ακόμα και οι καλλίγραμμες κοπελιές με τα αποκαλυπτικά τους ρούχα που πάνε για μπάνιο …
Φτάνω στα σύνορα μεταξύ των δυο χωρών, όπου και στις δυο υπάρχουν σταθμοί. Στην Ισπανία δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος, εν αντιθέσει με το Γιβραλτάρ όπου επιδεικνύω μόνο το διαβατήριο. Μετά τον σταθμό περνάω από ένα αεροδρόμιο και εισέρχομαι στα … άδυτα του βράχου.
Η Τζιμπιλτέρα ή Τζιμπεράλτα στη γλώσσα των Ελλήνων ναυτικών, είναι μια μικροσκοπική χώρα που αποτελεί μια βραχώδη χερσόνησο έκτασης μόλις 6,8 km2 και έχει πληθυσμό 33.140 κατοίκους (εκτίμηση 2014). Το Γιβραλτάρ (Gibraltar) αποτελεί Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος. Τα υπερπόντια εδάφη είναι 14 στο σύνολο, τα οποία αν και δεν αποτελούν τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, ωστόσο εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του. Είναι απομεινάρια της πάλαι ποτέ κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας που δεν έχουν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους ή ψήφισαν να παραμείνουν βρετανικά εδάφη. Το Γιβραλτάρ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, όπου με δημοψήφισμα το 2002 επέλεξε να παραμείνει για άλλη μια φορά βρετανικό έδαφος και παράλληλα να θεωρείται ανεξάρτητο κράτος. Όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο η Αγγλία, η Ουαλία, η Σκωτία και η Βόρεια Ιρλανδία είναι ανεξάρτητα κράτη αλλά νομικά αποτελούν βρετανικά εδάφη, έτσι και το Γιβραλτάρ είναι ανεξάρτητο κράτος αλλά νομικά αποτελεί βρετανικό έδαφος. Αρχηγός του κράτους είναι ο εκάστοτε Βρετανός μονάρχης, το Γιβραλτάρ έχει δικό του κοινοβούλιο και οι κάτοικοί του θεωρούνται Βρετανοί πολίτες και έχουν βρετανικό διαβατήριο. Το Γιβραλτάρ ανήκει στην ΕΕ μέχρι νεωτέρας, καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο όπως δείχνουν τα πράγματα θα αποχωρήσει από αυτήν. Βέβαια το Γιβραλτάρ αν θα παραμείνει ή όχι στην ΕΕ, θα το αποφασίσει το ίδιο. Εν αντιθέσει με το Ηνωμένο Βασίλειο, στο Γιβραλτάρ η οδήγηση γίνεται στα δεξιά και όχι στ’ αριστερά, οι χιλιομετρικές αποστάσεις μετρώνται σε km και όχι σε miles και ως νόμισμά του έχει την λίρα του Γιβραλτάρ (GIP) με το ευρώ να γίνεται δεκτό σε όλες τις συναλλαγές.
Η καίρια γεωγραφική του θέση το έχει καταστήσει ως μια περιοχή ήσσονος στρατηγικής σημασίας στο πέρασμα των αιώνων. Η δε ιστορία αυτού του βράχου, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το 711 μ.Χ. οι Άραβες ξεκινούν την κατάκτηση της Ιβηρικής από το Γιβραλτάρ, το οποίο θα πάρει το όνομα του Άραβα κατακτητή του:
Ο Ταρίκ, ενεργών ως αρχηγός σώματος πεζοναυτών, κάνει μια εκπληχτικής ακρίβειας απόβαση κοντά στο απόκρημνο βουναλάκι Κάλπε, γνωστό σήμερα σαν “βράχος του Γιβραλτάρ”. Που έκτοτε θα ονομάζεται Τζεμπέλ Ταρίκ, αραβιστί, προς τιμήν του άραβα καταχτητή της Ισπανίας. Και κατά ευρωπαϊκή παραφθορά, Τζιμπραλτάρ. Γιβραλτάρ, για να πούμε το όνομα του Τζεμπέλ Ταρίκ στην ελληνική φωνολογική του εκδοχή.
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά)
Μετά το πέρας της αραβικής κυριαρχίας, οι Ισπανοί με έπαρση προκαλούν τους Άγγλους δυο φορές, το 1588 και το 1714 και την πατούν.
Όμως, το 1588, που ο πανίσχυρος ισπανικός στόλος, η θρυλική “αήττητη αρμάδα” επιχειρεί να καταλάβει την Αγγλία, πάει σχεδόν ολόκληρη στον πάτο. Το αγγλικό ναυτικό, που για πρώτη φορά τότε κάνει κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του, δίνει στους Ισπανούς και στον κόσμο όλο να καταλάβει πως στο εξής μόνο οι Άγγλοι θα άρχουν τόσο στη Μεσόγειο όσο και στον Ατλαντικό και τον Ινδικό. Ωστόσο η Ισπανία, ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Αγγλίας αυτόν τον καιρό, θα ξανασηκώσει κεφάλι στην ταχύτατα ανερχόμενη υπεραποικιοκρατική δύναμη, την Αγγλία, που θα αξιοποιήσει στο έπακρο τα μαθήματα των πρώτων διδαξάντων ατελώς την αποικιοκρατία Ισπανών.
Μόλις τελείωσε ο λεγόμενος “πόλεμος της διαδοχής της Ισπανίας”, ο Φίλιππος Ε’ κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Αγγλίας αλλά την πατάει κι αυτός. Κι όχι μόνο την πατάει, αλλά υποχρεώνεται να παραχωρήσει στην Αγγλία το Γιβραλτάρ που είναι αγγλικός “βράχος” από τότε – αλλά τι βράχος! Όποιος Μεσόγειος ταξιδεύει με πλοίο για την Αμερική, από κει θα περάσει. Και οι Άγγλοι, είτε θα τον πάρουν από πίσω και θα τον λιανίσουν, είτε θα τον κάνουν “σύμμαχο” πριν φτάσει στην Αμερική. Χρειάζεται μυαλό ακόμα και για να είσαι καταπιεστής με κάποια καταπιεστική επάρκεια διάολε.
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά)
Πρέπει να τονιστεί πως τόσο οι Άγγλοι όσο και οι Ισπανοί αποτέλεσαν κάποτε τους πιο απάνθρωπους αποικιοκράτες. Και μην ξεχνάμε πως οι Ισπανοί εξακολουθούν να έχουν δικά τους εδάφη στην αφρικανική ήπειρο και δη στο Μαρόκο, με τις πόλεις Ceuta και Melilla να αποτελούν ισπανικά εδάφη.
Η πιο πρόσφατη διαμάχη μεταξύ τους ήταν από το 1969 μέχρι και το 1982, όπου τα σύνορα μεταξύ Ισπανίας και Γιβραλτάρ ήταν κλειστά, λόγω δημοψηφίσματος που επέβαλε ο ΟΗΕ για την ανεξαρτησία ή την υπαγωγή του στην Ισπανία και οι κάτοικοί του ψήφισαν την παραμονή τους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτά τα ολίγα, τώρα συνεχίζουμε ταξιδιωτικά …
Από τα πρώτα μου μέτρα έχω την αίσθηση πως από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα στην Μεγάλη Βρετανία. Παντού σημαίες του Ηνωμένου Βασιλείου, τα σπίτια και τα κτίρια μου δίνουν μια βρετανική αίσθηση. Το μόνο που δεν θυμίζει Ηνωμένο Βασίλειο είναι η οδήγηση που γίνεται στα δεξιά και οι χιλιομετρικές πινακίδες που αναφέρονται σε km και όχι σε miles. Οι δρόμοι στενοί, η κίνηση αρκετή, η χώρα είναι πυκνοκατοικημένη και γίνονται πολλά έργα. Πάρα πολλά έργα που κάνουν το Γιβραλτάρ να φαντάζει ως ένα απέραντο εργοτάξιο. O επιβλητικός βράχος με σκεπάζει σχεδόν σε κάθε σημείο.
Βρίσκομαι στο Europa Point, το οποίο αποτελεί το νοτιότερο σημείο του Γιβραλτάρ με τον χαρακτηριστικό κόκκινο φάρο. Χτίστηκε μεταξύ 1838 και 1841 και έγινε πλήρως αυτοματοποιημένος το 1944.
Σ’ αυτή την περιοχή υπάρχει και το μουσουλμανικό τέμενος Ibrahim-al-Ibrahim Mosque, το οποίο ήταν μια δωρεά του βασιλιά Fahd της Σαουδικής Αραβίας. Η κατασκευή του στοίχισε 5 εκατομμύρια λίρες και διήρκησε δυο χρόνια με τα εγκαίνιά του να πραγματοποιούνται στις 8 Αυγούστου 1997. Αποτελεί το νοτιότερο τζαμί σε χώρα της ηπειρωτικής Ευρώπης και ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά σε μη μουσουλμανική χώρα. Εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες των περίπου 1.000 κατοίκων ή αλλιώς του 4 % του πληθυσμού της χώρας που είναι μουσουλμάνοι.
Κυκλώνω τη βραχώδη χερσόνησο με τον επιβλητικό βράχο να εξακολουθεί να με σκεπάζει.
Βρίσκω τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στον Upper Rock, τον περίφημο βράχο του Γιβραλτάρ, εκεί όπου βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα της χώρας. Σ’ ένα σημείο βρίσκεται ένας ένστολος, ο οποίος μου λέει πως δεν επιτρέπεται να προχωρήσω παραπάνω, διότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει διαθέσιμος χώρος στάθμευσης! Η μόνη λύση για να βρεθώ εκεί πάνω, είναι να παρκάρω εδώ και ν’ ανηφορίσω περπατώντας για περίπου μία ώρα! E, μα! Ούτε στο Preikestolen να πήγαινα!
Απογοητευμένος κατηφορίζω τον δρόμο και προσπαθώ εις μάτην να βρω άλλον δρόμο που να οδηγεί εκεί. Έχω σπαστεί η αλήθεια να λέγεται και αποφασίζω να φύγω. Περνώντας το αεροδρόμιο σταματώ σε μια άκρη προκειμένου να βγάλω μια φωτογραφία. Δίπλα μου περνάνε κάποιοι τουρίστες και την ίδια στιγμή με πλησιάζει σχεδόν τρέχοντας ένας ένστολος. Με ρωτάει γιατί σταμάτησα και του απαντώ για να βγάλω μια φωτογραφία. Φαίνεται φανερά εκνευρισμένος και για να τον αντιμετωπίσω παίρνω το ύφος ενός χαζού και ηλίθιου τουρίστα που δεν ξέρει τι του γίνεται. Και αρχίζω να τον ρωτώ αν υπάρχει τρόπος να πάω στον Upper Rock και μου λέει πως πρέπει να πάρω ένα τελεφερίκ το οποίο κοστίζει περίπου 5 με 6 GIP, όπου μπορώ να πληρώσω και σε ευρώ. Γυρίζω πίσω και δεν βρίσκω πουθενά το τελεφερίκ. Αφού κάνω άλλον έναν γύρο του Γιβραλτάρ, απογοητευμένος αποφασίζω να φύγω.
Ναι μεν θέλω να πάω στον Upper Rock, αλλά και από την άλλη θέλω και να ξεκουραστώ. Όση απογοήτευση και να ένιωσα στο Γιβραλτάρ, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μου χαλάσει την ευτυχία που νιώθω αυτή τη στιγμή. Μόνο η σκέψη πως αύριο θα βρίσκομαι στο Μαρόκο με κάνει να βρίσκομαι σε κατάσταση ευφορίας. Πάμε καλή μου Ροσινάντε να φύγουμε από ‘δω, έχω στο μυαλό ένα camping εδώ κοντά όπου θα ξεκουραστούμε και θα αναδιοργανωθούμε.
Αφού έζησα ξανά την ασφυκτική κίνηση που επικρατεί στα σύνορα μεταξύ των δυο χωρών, πλέον βρίσκομαι ξανά σε ισπανικό έδαφος, όπου κινούμενος παραλιακά έχω αφεθεί στις υποδείξεις του GPS, το οποίο με οδηγεί στο camping. Το οποίο βρίσκω μετά από μια μικρή ταλαιπωρία στην παραλιακή πόλη La Línea de la Concepción.
Μπαίνω στη ρεσεψιόν και μια παρέα Ισπανών κάνει παράπονα σε έντονο ύφος στον ρεσεψιονίστ. Αυτός όμως τους αντιμετωπίζει με ευγένεια, όπως κι εμένα όταν έρχεται η σειρά μου. Στήνω τη σκηνή στον οριοθετημένο χώρο μου, ο οποίος περιβάλλεται από δέντρα και πράσινο, όπου δεν υπάρχει επαφή με τις διπλανές σκηνές. Αυτό είναι και καλό αλλά είναι και κακό. Υπάρχει παροχή ρεύματος και φορτίζω όλες μου τις συσκευές και αρχίζω να αναδιοργανώνομαι. Το camping δεν έχει πισίνα αλλά είναι σχεδόν δίπλα στη θάλασσα κι αν προλάβω θα πάω να ρίξω μια βουτιά.
Το απογευματάκι ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και πηγαίνω σ’ ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και έλεγχο πίεσης στα ελαστικά. Mετά, το GPS με οδηγεί σ’ ένα super market, το οποίο είναι πολύκεντρο και έχει ό,τι ποθεί η ψυχή σου. Τρώω μια πίτσα και μετά πηγαίνω στα Carrefour όπου αγοράζω αρκετές προμήθειες γι’ αύριο και για τις επόμενες ημέρες.
Μετά από ώρα επιστρέφω στο camping όπου ξεκουράζομαι. Πλέον έχει βραδιάσει και βρίσκομαι στη ρεσεψιόν όπου έχει καλό σήμα wi-fi. Στους χώρους του camping έχει γήπεδα του τένις και άλλων αθλημάτων όπου παίζει αρκετός κόσμος. Με το που τελειώσουν οι αθλούμενοι μαζεύονται στον χώρο που βρίσκομαι και αρχίζουν να συζητούν μεταξύ τους. Και οι άτιμοι, από φωνές άλλο τίποτα. Μα τω θεώ, αυτοί φωνάζουν πιο δυνατά κι από Έλληνες!
Εγώ με το κινητό και με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά ακούω μουσική, δείγμα του πόσο ανεβασμένη είναι η ψυχολογία μου. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι αγχωμένος, αλλά πίστεψέ με δικέ μου, άγχος δεν κουβαλώ ούτε γραμμάριο! Μπορεί να είναι η μουσική που με χαλαρώνει, μπορεί να είναι η αυριανή πρόκληση του άγνωστου, μπορεί να είναι η δοκιμασία που πέρασα μόλις άρχισε το ταξίδι, μπορεί να είναι χίλια δυο πράγματα. Όμως εγώ αυτή τη στιγμή αισθάνομαι και θέλω να είμαι τρελός!
Αύριο ένας πρωτόγνωρος κόσμος με καλεί. Ο κόσμος της Αφρικής, ο κόσμος των Αράβων, ο κόσμος των μουσουλμάνων και δε ξέρω ΄γω τι άλλο. Για τον μέσο Δυτικό, δυστυχώς αυτές οι έννοιες περικλείουν μέσα τους καχυποψία και προκατάληψη. Κάθε φορά που έλεγα σε ταξιδιώτες φίλους πως θα πάω στο Μαρόκο, αυτοί εντυπωσιάζονταν, ίσως και να ζήλευαν με την καλή έννοια. Οι “άλλοι” όμως, οι ξερόλες που έχουν άποψη για τους πάντες και τα πάντα, προσπάθησαν να με αποθαρρύνουν. Η κορυφαία μεγαλειώδους διανόησης ατάκα ειπώθηκε από έναν φίλο, το απόγευμα στην Córdoba καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο:
-Kανόνισε μ@λάκα να σε δούμε με καμιά πορτοκαλί φόρμα!
Προφανώς γι’ αυτόν τον κλινικά ηλίθιο, όλοι ανεξαιρέτως οι μουσουλμάνοι είναι … τζιχαντιστές! Λες και δεν θα πάω στο Μαρόκο αλλά στο Ισλαμικό Κράτος! Του ευχήθηκα να σταματήσει την ενδοπαλάμια πεοπαλινδρόμηση και να οδεύσει το συντομότερο δυνατό εις συνουσία, μπας και καθαρίσει ο εγκέφαλός του.
Αντιθέτως, σήμερα με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου και στο άκουσμα της είδησης πως αύριο θα βρίσκομαι στο Μαρόκο, μου είπε γεμάτη ενθουσιασμό:
-A, ωραία! Να ψωνίσεις από εκεί, θα είναι φθηνά!
Αυτό μου είπε προς μεγάλη μου έκπληξη μια γυναίκα 68 χρονών που τρέμει η ψυχή της κάθε φορά που βρίσκομαι στα ξένα μ’ ένα δίτροχο “κατασκεύασμα του διαβόλου”! Μπράβο ρε μάνα, σε πάω με χίλια κι ας με ζαλίζεις συνέχεια περί ορθοδοξίας και λοιπών θρησκευτικών μπουρδολογημάτων …
Προκαταλήψεις δυστυχώς υπάρχουν. Όμως το ταξίδι τις αναιρεί. Θεωρώ πως αν θες πραγματικά να γνωρίσεις έναν νέο κόσμο, καλό θα ήταν να τις αποβάλλεις ή τουλάχιστον να έχεις τη διάθεση να τις αποβάλλεις. Γιατί είναι άλλο ν’ ακούς κι άλλο να βλέπεις …
Πάω για ντους και στις 23:00 πέφτω για ύπνο, καθώς αύριο με περιμένει βάρβαρο ξύπνημα στις 05:00 το πρωί. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Sureuropa (13,60 €)
Βενζίνη: 19,52 €
Λοιπά: 15,56 €
Σύνολο: 48,68 €
Γενικό σύνολο: 1.217,02 €
Σύνορα Ισπανίας – Γιβραλτάρ: υπάρχουν συνοριακοί σταθμοί και στις δυο χώρες, όπου στην Ισπανία δεν γίνεται κανένας έλεγχος ενώ στο Γιβραλτάρ επιδεικνύεις μόνο το διαβατήριο.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
