Ημέρα 12η: Τρίτη 23 Αυγούστου 2016, LaLineadelaConcepcion – Fes (418 km)
Αφρική: η γέννηση ενός μεγάλου έρωτα
Το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ εύκολα, δεν είχα ύπνο. Ακούω το ξυπνητήρι στις 05:00 και λίγα δευτερόλεπτα μετά έρχεται ο φύλακας του camping να με ξυπνήσει, όπως είχαμε πει. Έξω είναι ακόμα πίσσα σκοτάδι …
Με τάχιστες κινήσεις προετοιμάζομαι και μετά από λίγη ώρα είμαι στον δρόμο, έχοντας να καλύψω μια απόσταση περίπου 25 km μέχρι το λιμάνι του Algeciras. Σε μια διασταύρωση αποφεύγω το τρακάρισμα μ’ ένα αυτοκίνητο στα δεξιά μου (μάλλον η ιδέα ή φόβος μου πρέπει να ήτανε). Μπαίνω στην autovia της οποίας ο φωτισμός είναι μηδαμινός και παρόλο που είναι ακόμα σκοτάδι και έχω τη μαύρη ζελατίνα στο κράνος, ωστόσο βλέπω καλά ένεκα των ανακλαστικών γραμμών και πινακίδων.
Φτάνω στο λιμάνι του Algeciras όπου δείχνω το εισιτήριο σ’ έναν τύπο και λίγα μέτρα παραπέρα σε μια τύπισσα που με κυνήγησε. Πως κάνεις έτσι κοπελιά μου, δεν σε είδα! Στο λιμάνι βρίσκεται λίγος κόσμος και στις 07:10 επιβιβαζόμαστε στο πλοίο όπου δυο μέλη του πληρώματος αναλαμβάνουν να δέσουν τη μοτοσυκλέτα.
Βρίσκομαι στους εξωτερικούς χώρους τους πλοίου όπου απολαμβάνω τη θέα λίγο πριν ξημερώσει.
Το πλοίο αναχωρεί στις 07:30 όπου και χαζεύω τα πλοία στο λιμάνι του Algeciras. Στα πλοία έχω από μικρός μια αδυναμία λόγω πατέρα ναυτικού και θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μαθητής δημοτικού, στο μάθημα της ζωγραφικής είχα μια εμμονή και ζωγράφιζα μόνο καράβια! Η δασκάλα είχε απηυδήσει τόσο που είπε στους γονείς μου πως το βλαστάρι τους μπορεί να ζωγραφίζει καλά, αλλά ζωγραφίσει μόνο καράβια!
Η θέα του βράχου του Γιβραλτάρ καθώς ανατέλλει ο ήλιος είναι μοναδική και μικραίνει όσο απομακρυνόμαστε από αυτό. Το μακρύ σύννεφο που σκεπάζει τον βράχο σε συνδυασμό με την ανατολή του ήλιου του προσδίδουν μια εικόνα λες και είναι βγαλμένη από την κόλαση με καπνούς και φωτιές …
Και αυτή στιγμή, εδώ στην Θάλασσα του Αλμποράν με θέα την Τζιμπεράλτα, πάλι μου έρχεται στο μυαλό άλλος ένας στίχος του Καββαδία, λες και ταιριάζει στην περίσταση …
Βγαίνει από την Τζιμπεράλτα, δίχως μπούσουλα και χάρτα.
Κοντά μου βρίσκεται μια οικογένεια ή παρέα τεσσάρων Μαροκινών, όπου οι δυο γυναίκες φορούν μακρύ φόρεμα και μαντίλα. Σοβαρές, αγέλαστες και απόκοσμες, όμως κατά τη στιγμή της αυτοφωτογράφισης από σύγχρονο κινητό φορούν τα καλύτερα χαμόγελά τους. Ο γιος (μάλλον) είναι ντυμένος με τα δυτικά πρότυπα, ενώ ο πατέρας (μάλλον) φοράει μια εντυπωσιακή κελεμπία. Όταν τον πρωτοείδα μ’ αυτήν και με ξυρισμένο μαλλί και μακριά γένια, τρόμαξα καθώς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα άνθρωπο με τέτοια εμφάνιση, όπου ήταν και ο μοναδικός στο πλοίο ξεχωρίζοντας σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα. Παρατηρώντας τον στη συνέχεια, μου έδωσε την εικόνα ενός λιγομίλητου και φιλήσυχου ανθρώπου, ο οποίος είναι κάτοχος αυτοκινήτου με ισπανικές πινακίδες.
Το πλοίο είναι ένα υπερσύγχρονο καταμαράν της εταιρίας FRS Ferries και πάει μπάλα! Μετά το Γιβραλτάρ αρχίζει να κουνάει, το οποίο δεν με χαλάει καθόλου. Ένας “θαλασσόλυκος” όπως εγώ, δεν χαλιέται με το κούνημα αλλά αντιθέτως το γουστάρει (για το θαλασσινό κούνημα μιλάω κουφάλες). Πηγαίνω στα αεροπορικού τύπου καθίσματα όπου βγάζω μπότες και αποφασίζω να ρίξω έναν υπνάκο. Μάταια όμως, καθώς το πλοίο μετά από λίγα λεπτά φτάνει στο λιμάνι της Ceuta. Περίμενα να κάνει 1,5 h όπως λανθασμένα διάβασα στα δρομολόγια και αυτό έκανε μόλις 1 h!
Aποβιβάζομαι στο λιμάνι της Ceuta, η οποία αποτελεί μια αυτόνομη κοινότητα της Ισπανίας. Πλέον κυλώ τις ρόδες μου σε γεωγραφικά αφρικανικό έδαφος αλλά νομικά σε ισπανικό. Η Ceuta μαζί με την Melilla αν και βρίσκονται σε αφρικανικό έδαφος, ωστόσο ανήκουν στην Ισπανία και αποτελούν τα μοναδικά εδάφη ευρωπαϊκών κρατών στην Αφρική.
Η αφρικανική ήπειρος με υποδέχεται με μουντό καιρό, ο οποίος φαίνεται απειλητικός για βροχή. Οι Ισπανοί αστυνομικοί με τις πράσινες στολές, με αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχω. Θα έλεγα πως με αγνοούν επιδεικτικά ενώ τα αυτοκίνητα τα ελέγχουν. Περνάω μέσα από την πόλη όπου αρκετός κόσμος κάνει jogging κατά ομάδες και με κάνει ν’ αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι σε στρατόπεδο. Κινούμαι σ’ έναν παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση τα σύνορα με το Μαρόκο που απέχουν περίπου 5 km από το λιμάνι. Κόσμος πάει κι έρχεται, κυρίως μουσουλμάνοι όπως μαρτυρά η ενδυμασία τους.
Φτάνω στα σύνορα όπου αρκετός κόσμος περνάει πεζός από έναν παράδρομο με κατεύθυνση το Μαρόκο. Γυναίκες κουβαλούν στις πλάτες τους τεράστια δέματα με το σκηνικό να θυμίζει εικόνες μαζικής μετανάστευσης. Περνώ τον σταθμό της Ισπανίας όπου δεν μου γίνεται κανένας έλεγχος και πλέον βρίσκομαι στον σταθμό του Μαρόκου. Με σταματάει ένας τύπος με αυστηρό ύφος, του οποίου η ενδυμασία με κάνει να νομίζω πως είναι του κρατικός υπάλληλος. Μου λέει πως θα αναλάβει να συμπληρώσει τα στοιχεία μου σ’ ένα χαρτί πριν περάσω τον έλεγχο. Χωρίς να με ρωτήσει, με το “έτσι θέλω” …
-Πόσα χρήματα θες;
-Όσα θέλεις, όσα νομίζεις …
Επειδή δεν μου άρεσε ο τρόπος που με πλησίασε, μετά από λίγα λεπτά του ξανακάνω την ίδια ερώτηση και λαμβάνω την ίδια απάντηση. Συμπληρώνει τα στοιχεία μου και με πηγαίνει σ’ έναν ένστολο, αστυνομικό ή τελωνειακό. Μετά το πέρας της γραφειοκρατικής διαδικασίας η οποία διήρκησε περίπου 20 με 30 λεπτά, ο ίδιος τύπος μου ζητάει χρήματα. Του δίνω 2 € και μου ζητάει 5 €! Το παίζω ότι δεν έχω και αυτός επιμένει να του δώσω 5 €, ενώ προηγουμένως μου είπε δυο φορές να του δώσω όσα θέλω! Και του λέω “αφού δεν έχω 5 €, τι να κάνω, να σου δώσω 20 €;” και του δείχνω ένα εικοσάευρο. Δέχεται το δίευρο, αλλά εξακολουθεί να με πρήζει να του δώσω 5 €. Φυσικά και δεν του τα έδωσα …
Αυτός ο τύπος δεν είναι κρατικός υπάλληλος αλλά επιτήδειος. Αυτοί οι επιτήδειοι έχουν ψαρωτική δυτικού τύπου εμφάνιση (κανονικά ρούχα και όχι κελεμπίες) αλλά και ψαρωτική κάρτα στον λαιμό, όπου με την ανοχή ή την κάλυψη των τελωνειακών, βοηθούν τους ξένους επισκέπτες στη συμπλήρωση των στοιχείων τους σ’ ένα χαρτί, το οποίο είναι γραμμένο στα αραβικά και στα γαλλικά.
Πριν αρχίσω να κυλώ για τα καλά τις ρόδες μου επί μαροκινού εδάφους, αξίζει να πω κάποια βασικά πράγματα γι’ αυτή τη χώρα. Με έκταση 446.550 km2 (58η στον κόσμο) και πληθυσμό σχεδόν 35 εκατομμύρια κατοίκους βρίσκεται στη βορειοδυτική άκρη της αφρικανικής ηπείρου. Το πλήρες αραβικό όνομα της χώρας είναι “al-Mamlakah al-Maghribiyyah” και σημείνει “Βασίλειο της Δύσης”. Το πολίτευμα της χώρας είναι η Συνταγματική Μοναρχία με κοινοβουλευτικό σύστημα. Είθισται στις μη δυτικές χώρες ο βασιλιάς να λατρεύεται σαν θεός, όμως στο Μαρόκο δεν βλέπεις πουθενά αγάλματα ή τεράστιες αφίσες με τη μορφή του, χαρακτηριστικά προσωποπαγών και αυταρχικών κρατών. Αλλά το πιο βασικό για το Μαρόκο είναι άλλο …
Το Μαρόκο δεν είναι ισλαμική χώρα αλλά μουσουλμανική. Είναι δηλαδή μια χώρα με επικρατούσα θρησκεία τον μουσουλμανισμό που δεν θα πρέπει να συγχέεται με το ισλάμ. Γιατί άλλο μουσουλμανισμός και άλλο ισλάμ. Ο μουσουλμανισμός είναι απλά μια θρησκεία ενώ το ισλάμ είναι ένα πολιτικό σύστημα. Ισλαμικές χώρες είναι για παράδειγμα το Ιράν ή η Σαουδική Αραβία όπου εκεί επικρατεί ο ισλαμικός νόμος. Και τι σημαίνει ισλαμικός νόμος με απλά λόγια; Αν για παράδειγμα μια γυναίκα μοιχεύσει τιμωρείται μέχρι θανάτου δια λιθοβολισμού και άλλα τέτοια μακάβρια. Στο Μαρόκο τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν γιατί πολύ απλά το Μαρόκο δεν είναι ισλαμική χώρα. Αυτά τα ολίγα, τώρα συνεχίζουμε μοτοσυκλετιστικά και ταξιδιωτικά …
Στα σύνορα γίνεται πραγματικός χαμός. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμου και αυτοκινήτων τα οποία κορνάρουν συνεχώς και όλα μαζί, δημιουργώντας ένα παράλογο σκηνικό που μου προκαλεί θυμηδία. Ακολουθώ για λίγο τον Α16 και το περιβάλλον θυμίζει έντονα Ευρώπη με ξενοδοχειακές μονάδες να έχουν χτιστεί δίπλα στη θάλασσα και μόνο η θέα των μιναρέδων προδίδει ότι βρίσκομαι σε μια αφρικανική χώρα.
Μετά παίρνω τον αυτοκινητόδρομο Ν6 προς Tétouan. Σταματώ σε μια άκρη λίγο μπροστά από μια γέφυρα προκειμένου να βγάλω μια φωτογραφία με τις οδικές πινακίδες που είναι γραμμένες τόσο στα λατινικά όσο και στα αραβικά. Θέλω να καμαρώσω την Ροσινάντε να στέκεται για πρώτη φορά στη ζωή της δίπλα σε αραβικής γραφής πινακίδες …
Πάνω στη γέφυρα βρίσκονται δυο οπλισμένοι ένστολοι όπου δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι αστυνομικοί ή στρατιωτικοί (άσε που δεν μου καίγεται και καρφί), εκ των οποίων ο ένας σε στάση ημιανάπαυσης, δεν ξεκολλάει το βλέμμα του από πάνω μου. Τον χαιρετώ και μου ανταποδίδει τον χαιρετισμό. Το Μαρόκο δίνει μεγάλη έμφαση στον τουρισμό και με τη φύλαξη ή επίβλεψη στις κεντρικές οδικές αρτηρίες, θέλοντας ίσως να δώσει μια αίσθηση ασφάλειας τόσο στους πολίτες του, όσο και στους δυτικούς τουρίστες, οι οποίοι όπως και να το κάνουμε έχουν έστω και μια μικρή προκατάληψη σε αραβικές και μουσουλμανικές χώρες.
Αποχωρώ χαιρετώντας τον ένστολο, ο οποίος πάλι ανταποδίδει τον χαιρετισμό. Σχεδόν όλες οι γέφυρες του αυτοκινητόδρομου φυλάσσονται από ένστολους. Ο Α6 είναι ένας σύγχρονος αυτοκινητόδρομος που θυμίζει αντίστοιχο ευρωπαϊκής χώρας με τις φωτεινές ενδείξεις να ξεχωρίζουν. Σ’ έναν σταθμό διοδίων, η νεαρή υπάλληλος που δεν φοράει μαντίλα, δεν γνωρίζει αγγλικά και περιμένει να έρθει κάποιος που να γνωρίζει. Δεν δέχονται πληρωμή με debit card, παρά μόνο σε μαροκινά dirham (MAD) και το ευρώ γίνεται δεκτό. Ο τύπος μου λέει πως πρέπει να πληρώσω 2 € όπως και κάνω, αλλά η απόδειξη αναγράφει 11 DAM που ισοδυναμούν με 1 €. Με χρέωσαν δηλαδή τα διπλά …
Από τα πρώτα μέτρα που κύλησα τις ρόδες μου στο Μαρόκο, περιμένω τη στιγμή που σταματημένο αυτοκίνητο ή τύπος που θα βγαίνει ξαφνικά πίσω από δέντρα, θα μου κάνουν νόημα για να μου πουλήσoυν χασίς ή “λίγο πράσινο κιφ μαροκινό” όπως έλεγε κι ο Μητροπάνος. Μέχρι στιγμής δεν μου έτυχε τέτοιο περιστατικό. Λογικά ή θα τους κυνηγάει η αστυνομία ή θα είναι νωρίς ακόμα για να πιάσουν δουλειά …
Μπαίνω στο Tétouan και πλέον η συννεφιά έχει παραδώσει τη θέση της στον ήλιο. Σταματώ σ’ έναν κόμβο όπου υπάρχουν πολλοί αστυνομικοί που ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Ρωτώ έναν από αυτούς να μου πει προς τα πού πρέπει να πάω για Chefchaouen και ακολουθώ την υπόδειξή του. Κινούμαι σ’ έναν παραθαλάσσιο δρόμο ενώ η διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσω δεν είναι παραθαλάσσια. Συνειδητοποιώ το λάθος μου μετά από περίπου 14 km και αράζω για λίγα λεπτά σ’ ένα parking χαζεύοντας τη θέα.
Παρατηρώ την πινακίδα του STOP που είναι γραμμένη στα αραβικά. Μια τέτοια πινακίδα σ’ ένα ορεινό χωριό της Κρήτης θα ήταν γεμάτη οπές από σφαίρες κι εδώ στο “απολίτιστο” και “τριτοκοσμικό” Μαρόκο, είναι σε άριστη κατάσταση. Κατά τ’ άλλα φοβόμαστε την επέλαση των “τζιχαντιστών” που έρχονται να κατακτήσουν, να αιματοκυλίσουν και να εξισλαμίσουν την Ελλάδα …
Επιστρέφω πίσω στο Tétouan και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για να συμπληρώσω τη λίγη βενζίνη που έκαψα. Ο λόγος είναι πως δεν ξέρω αν στην πορεία θα συναντήσω βενζινάδικα και θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Πληρώνω με debit card και πηγαίνω στη διπλανή καφετέρια όπου η γυναίκα που δουλεύει εκεί μου δίνει τον κωδικό wi-fi, χωρίς όμως να καταφέρω να συνδεθώ. Φοράει μαντίλα και φτιάχνει το τσάι ή τον καφέ σ’ έναν χώρο που κατακλύζεται από άντρες. Αυτό μου προξενεί μεγάλη εντύπωση γιατί δεν περίμενα σε μια μουσουλμανική κοινωνία μια γυναίκα να εργάζεται σε καφετέρια. Να που έκανα λάθος λοιπόν …
Αφού ξέφυγα από το κυκλοφορικό κομφούζιο της Tétouan, ακολουθώ τον επαρχιακό Ν2 προς Chefchaouen.
Ο δρόμος δεν είναι και άριστης ποιότητας με την κίνηση να είναι φυσιολογική. Και ξάφνου εμφανίζεται μπροστά μου μια λίμνη. Λίμνη στο Μαρόκο; Ναι άσχετε, τι περίμενες να έβλεπες μόνο αμμόλοφους και έρημο; Ή νομίζεις ότι η Αφρική δεν έχει λίμνες; E, μ’ αυτά που σε κάνουν να πιστεύεις για την Αφρική, καλά να πάθεις!
Eίναι η τεχνητή λίμνη Lac Barrage Martil που δημιουργήθηκε από το φράγμα του ποταμού Oued Hajera, το οποίο θεωρείται το πιο σύνθετο από τεχνικής άποψης που έχει κατασκευαστεί στο Μαρόκο. Δημιουργήθηκε για να ενισχύσει την άρδευση, την προστασία από τις πλημμύρες και την παροχή πόσιμου νερού τόσο στην Tétouan όσο και στην παράκτια τουριστική ζώνη.
Η θέα ενός μικρού μουσουλμανικού τεμένους με φόντο μια επιβλητική οροσειρά, θα με κάνει να πραγματοποιήσω μια ολιγόλεπτη στάση. Και αυτά τα δυο θα με εντυπωσιάσουν. Αφενός μεν το τέμενος, όπου ο μιναρές είναι ορθογώνιου σχήματος και όχι κυλινδρικού όπως σε άλλες μουσουλμανικές χώρες όπως π.χ. η Τουρκία. Και αφετέρου δε, η οροσειρά El Rif που σκεπάζεται από ένα μεγάλο πέπλο σύννεφων που σε κάνει να νομίζεις πως είναι χιονισμένη Αύγουστο μήνα και μάλιστα στην Αφρική! Πρόκειται για μια εντυπωσιακή οφθαλμαπάτη που μου πήρε μερικά παραπάνω δευτερόλεπτα για να τη συνειδητοποιήσω …
Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, να σου άλλη μια λίμνη, η οποία είναι κι αυτή τεχνητή και προήλθε από το φράγμα Barrage Ennakhla.
Η πόλη Chefchaouen που είναι χτισμένη σ’ ένα βουνό, φαίνεται εντυπωσιακή από τον δρόμο. Σκέφτομαι να την επισκεφθώ καθώς έχω διαβάσει καλά λόγια, όμως θα μπλέξω και θα χάσω χρόνο. Έτσι λοιπόν αρκούμαι στη μακρινή θέα της, φτιάχνοντας ένα σάντουιτς κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου. Πλέον αρχίζει να βγάζει ζέστη μιας και ο πρωινός μουντός καιρός με ξεγέλασε …
Συναντώ δυο νεαρούς Μαροκινούς με τεράστια σακίδια στην πλάτη, οι οποίοι ταξιδεύουν στη χώρα τους. Πρόκειται για εγχώριους backpackers δηλαδή. Αφού έχουμε μια ολιγόλεπτη εγκάρδια συνομιλία, τους αποχαιρετώ δια χειραψίας.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα αφήνω τον Ν2 και συνεχίζω στον Ν13. Στο τοπίο μέχρι τώρα κυριαρχεί το πράσινο χρώμα προς μεγάλη μου έκπληξη, καθώς περίμενα να το δω πιο ερημικό, λόγω της εικόνας που έχω πλάσει για την Αφρική. Ο δρόμος είναι καλής ποιότητας σχετικά, όπου σε ορισμένα σημεία του υπάρχουν αρκετές κακοτεχνίες και σε άλλα έχει τοποθετηθεί καινούρια άσφαλτος. Η κίνηση είναι υποφερτή και μόνο όταν έχω φορτηγό μπροστά μου μπορώ να καθυστερήσω.
Όσο περνάει η ώρα και φεύγουν τα χιλιόμετρα, η ζέστη γίνεται ανυπόφορη. Σταματώ σ’ ένα σημείο κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου για να δροσιστώ. Όπου και να σταματήσω στο Μαρόκο, δεν αισθάνομαι μόνος. Ακόμα και σ’ ένα απόμερο μέρος να βρεθώ, θα περάσει ένας άνθρωπος από δίπλα μου. Έτσι κι εδώ, περνάει ένα παιδί και με χαιρετάει. Πίνω αρκετό νερό και ρίχνω άλλο τόσο στο κεφάλι μου αφήνοντάς το να κυλήσει στον σβέρκο μου. Ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου τόση ζέστη. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να φτάσω στην Fez. Kι ακόμα πιο πολύ φοβάμαι μήπως δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω και ζαλιστώ.
Παραμερίζω τους φόβους μου και ανεβαίνω πάνω στη μοτοσυκλέτα εμφανώς ανανεωμένος μετά από αυτή την ανακουφιστική στάση δροσιάς. Στον δρόμο κινούνται κάθε λογής οχήματα, από σύγχρονα μέχρι παλαιά και παμπάλαια.
Στις δε πόλεις και χωριά υπάρχουν αμέτρητες σημαίες της χώρας που τόσες πολλές δεν έτυχε να ξαναδώ στη ζωή μου.
Όπου και να στρέψω το βλέμμα μου βλέπω κόσμο, παντού υπάρχουν σημάδια ανθρώπινης παρουσίας. Από παιδιά που παίζουν και από γριούλες που εργάζονται στα χωράφια υπό τον καυτό ήλιο. Αυτό που μου προξενεί εντύπωση σ’ αυτές, είναι η άσπρη παραδοσιακή φορεσιά τους, καθώς και το γεγονός πως δεν φοράνε μαντίλα αλλά ένα ψάθινο καπέλο.
Το τοπίο πλέον αρχίζει να αποκτάει άλλο χρώμα και δη κίτρινο, το χαρακτηριστικό ερημικό χρώμα της Αφρικής. Δεν έχει περάσει καλά – καλά μία ώρα ή καμιά 50αριά km από την τελευταία στάση και αρχίζω να διψάω σαν πού$της. Και το νερό μου έχει τελειώσει …
Όχι, δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο! Με τίποτα! Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι σαν οδοιπόρος στη Σαχάρα που ψάχνει να βρει όαση! Και μια όαση πήρε το μάτι μου λίγο πιο πίσω. Ναι η όαση είναι το βενζινάδικο, όπου σίγουρα θα βρω ένα μεγάλο μπουκάλι με παγωμένο νερό! Κάνω αναστροφή και φτάνω στο βενζινάδικο όπου εκεί υπάρχουν διάφορα μαγαζιά.
Μπαίνω στο μαγαζί όπου παίρνω ένα μπουκάλι νερό 1,5 lt το οποίο ανοίγω κατευθείαν για να πιω πριν καν πληρώσω! Από ‘κει να καταλάβεις με πόση λαχτάρα το ζητούσα. Ο τύπος δεν δέχεται το δίευρο που του δίνω καθώς δεν δέχεται ευρώ σε κέρματα παρά μόνο σε χαρτονομίσματα και μου ζητάει δεκάευρο και τα ρέστα θα μου τα δώσει σε μαροκινό νόμισμα. Το νερό κοστίζει 7 DAM (0,64 €) και από τα 10 € που του δίνω μου επιστρέφει 40 MAD ενώ έπρεπε να μου επιστρέψει περίπου 110 DAM (109,43 για την ακρίβεια). Κατάλαβε ότι ψυλλιάστηκα την που$τιά που πάει να μου παίξει και μου φέρνει άλλα 20 DAM ρέστα. Έρχομαι σε διαφωνία μαζί του, αλλά αυτός εκεί, απόλυτος να μην αλλάζει γνώμη. Τελικά ένα μπουκάλι νερό μου στοίχισε 4,51 € αντί 0,64 € που ήταν η τιμή του!
Το ποσό είναι μικρό, αλλά τεράστιο γι’ αυτή τη συναλλαγή. Όμως η απατεωνιά με σπάζει. Ρε, θα το γ@μή$ω το μ*υν!, σκέφτηκα προς στιγμή, αλλά μετά είπα ασ’ το να πάει στο διάολο γιατί δεν έχω καμιά διάθεση να μπλέξω σε καβγά. Και σ’ αυτό το σημείο θέλει προσοχή γιατί εύκολα μπορεί κάποιος να την πατήσει. Ναι έτυχα σ’ έναν μ@λάκα. Μπορεί να τύχω και σε άλλους μ@λάκες. Δεν σημαίνει όμως ότι όλοι οι Μαροκινοί, όλοι οι Άραβες, όλοι οι μουσουλμάνοι είναι το ίδιο. Είναι ανοησία να τα τσουβαλιάζουμε όλα και να βάζουμε ταμπέλες.
Φανερά εκνευρισμένος συνεχίζω τον μοναχικό μου δρόμο, όπου το τοπίο πλέον φέρνει στο πιο ερημικό ή αφρικανικό που είχα πλάσει στο μυαλό μου.
Ερημικοί λοφίσκοι χωρίς ίχνος βλάστησης μου δίνουν την ψευδαίσθηση πως βρίσκομαι στην Σαχάρα. Κινούμενος στον Ν4 η θέα της τεχνητής λίμνης Barrage Sidi Chahed κερδίζει τον άτυπο τίτλο της εντυπωσιακότερης θέας της ημέρας.
H Ροσινάντε κι ένα BMW R1200GS Adventure με τη φίρμα γραμμένη στα αραβικά.
Φτάνω στην Fes, όπου με πλησιάζει ένας τύπος με μηχανάκι ρωτώντας με αν ψάχνω για camping. Του απαντώ καταφατικά και μου λέει να τον ακολουθήσω στο Camping International το οποίο απέχει μόλις 3 km από το κέντρο της πόλης και είναι το μοναδικό και φυσικά το καλύτερο της πόλης, σύμφωνα με τα λεγόμενά του. Του λέω ότι πηγαίνω στο Diamand Vert και μου λέει πως δεν είναι camping αλλά bungalows και απέχει πάνω από 20 km από το κέντρο. Τον αποφεύγω με ευγένεια και την ώρα που τον αποχαιρετώ με ρωτάει από πού είμαι και του απαντώ Γιουνάν (Έλληνας στα αραβικά). Και τότε ο τύπος υψώνει τα χέρια του ψηλά στον ουρανό αναφωνώντας πόσο πολύ αγαπάει την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ναι καλά δικέ μου, σε πίστεψα τώρα! Σε λίγο από τη συγκίνηση θα μου πεις πως είμαστε και … orthodox brothers!
Aυτός ο τύπος ανήκει στα λεγόμενα τσακάλια ή κολιτσίδες, οι οποίοι σε πλησιάζουν και αναλαμβάνουν να σου βρουν μέρος να μείνεις ή να σε ξεναγήσουν στην πόλη, φυσικά έναντι αμοιβής. Μη δουν τουρίστα, αμέσως να του την πέσουν. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η εμμονή τους είναι τέτοια που σε εκνευρίζει. Και για να μην παρερμηνεύομαι, ο χαρακτηρισμός τσακάλι υποδηλώνει μεταφορικά τον πανέξυπνο άνθρωπο.
Φτάνω στο Diamand Vert το οποίο είναι bungalows αλλά και camping και το οποίο απέχει περίπου 10 km από το κέντρο της Fes και όχι 20 που μου έλεγε το τσακάλι. Το δε Camping International που μου είπε πει, το είχα κατά νου, αλλά οι εικόνες που είδα και οι κριτικές που διάβασα ήταν απογοητευτικές. Δεν θα μπορούσα να μείνω με τίποτα εκεί, ενώ εδώ που βρίσκομαι το περιβάλλον είναι όμορφο και ήσυχο, ιδανικό με άλλα λόγια.
Αφού τακτοποιήσω τα περί διαμονής, οδηγούμαι στον χώρο του camping, όπου είμαι ο μοναδικός θαμώνας σ’ έναν τεράστιο χώρο. Εκεί που έχω στήσει τη σκηνή, υπάρχει από πάνω της μια κάμερα και λίγο παραδίπλα ένα ερμάριο όπου φορτίζω τις συσκευές μου. Μετά από λίγο πηγαίνω για ντους στα κοινόχρηστα μπάνια και τουαλέτες, η καθαριότητα των οποίων σε γενικές γραμμές είναι καλή.
Ο ευγενέστατος υπάλληλος στη ρεσεψιόν μου έδωσε αρκετές πληροφορίες για την πόλη και μου πρότεινε πως μπορεί να καλέσει έναν διαπιστευμένο ξεναγό σε όποια γλώσσα επιθυμώ προκειμένου να με ξεναγήσει στην Μεντίνα της Fes, με την αμοιβή να εξαρτάται από την ώρα αλλά και από το αν διαθέτει μεταφορικό μέσο ο ξεναγός. Βέβαια την πιο φθηνή λύση την έχουν τα τσακάλια …
Αποφασίζω λοιπόν να πάω με τη μοτοσυκλέτα στο ξενοδοχείο Les Mérinides, όπου σύμφωνα με τα λεγόμενα του ρεσεψιονίστ, εκεί υπάρχει πανοραμική θέα της μεντίνας. Έτσι λοιπόν θα αρκεστώ στην πανοραμική θέα της, πρώτον γιατί δεν έχω σκοπό να ξοδέψω χρήματα σε τσακάλια και δεύτερον αν το τολμήσω μόνος, σίγουρα θα χαθώ στα στενά δρομάκια της αχανούς μεντίνας.
Στον δρόμο με σταματάει ένα τσακάλι και για να τον αποφύγω του λέω πως έχω έναν Μαροκινό φίλο που με φιλοξενεί. Αλλά το τσακάλι δεν το βάζει κάτω και με ρωτάει πού μένει και πώς τον λένε! Αμπτελχαμίντ Ελ Μερκουρί, ξέρω ‘γω …
Στη συνέχεια μου την πέφτει κι άλλο τσακάλι το οποίο αποδεικνύεται πιο πιεστικό από το προηγούμενο. Μου λέει πως από ‘δω και στο εξής θα είναι ο καλύτερός μου φίλος στο Μαρόκο και με 15 € θα αναλάβει την ξενάγησή μου στην πόλη. Τον αποφεύγω ευγενικά, αλλά αυτός εκεί! Με ακολουθεί μέχρι και το σημείο που παρκάρω τη μοτοσυκλέτα για να δω τη θέα. Απελπισμένος ρίχνει την τιμή στα 5 € όπου και πάλι του αρνούμαι. Για να πω την αλήθεια, πόνεσε η ψυχή μου όταν είδα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του μια έκδηλη έκφραση απόγνωσης. Ποιος ξέρει πόσο ανάγκη τα έχει αυτά τα 5 € αυτός ο άνθρωπος. Αν είχα την οικονομική άνεση θα του τα χάριζα …
Αφού πάρκαρα, περπατώ λίγα μέτρα στο σημείο θέας. Μια παρέα Μαροκινών με χαιρετούν στα ισπανικά λέγοντας hola (γεια σου) και με ρωτούν αν είμαι Ισπανός. Γιουνάν τους λέω …
Η μεντίνα είναι ένα πολεοδομικό τμήμα που περιβάλλεται από τείχη και περιέχει πολλούς στενούς και λαβυρινθοειδείς δρόμους των οποίων η σκοπιμότητα ήταν να αποπροσανατολίσουν και να καθυστερήσουν τους εισβολείς. Συναντάται σε πόλεις της Βόρειας Αφρικής και οι πρώτες μεντίνες άρχισαν να κατασκευάζονται τον 9ο αιώνα μ.Χ. από τους Άραβες.
Η Παλαιά Μεντίνα της Fes (Fes el Bali) είναι η μία εκ των δυο στην πόλη και πιστεύεται πως αποτελεί τη μεγαλύτερη αστική περιοχή χωρίς αυτοκίνητα στον κόσμο. Από το 1981 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Από το σημείο αυτό διακρίνεται η Νεκρόπολις των Les Mérinides. Oι Les Mérinides ήταν μια δυναστεία Βερβέρων που κυριάρχησαν στο Μαρόκο, την Ιβηρική και σε άλλα μέρη της Βόρειας Αφρικής κατά τον 14ο και τον 15ο αιώνα.
Επίσης διακρίνεται και το κάστρο Borj Nord το οποίο χτίστηκε το 1588 η σχεδίαση του οποίου ήταν εμπνευσμένη από τα πορτογαλικά φρούρια του 16ου αιώνα.
Επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο όπου σταματώ σε μια εντυπωσιακή πύλη για φωτογράφηση. Στο απέναντι ρεύμα βλέπω ένα BMW R1200GS και ένα ΚΤΜ 990 Αdventure, όπου ο αναβάτης του δευτέρου με χαιρετά. Σαν Δυτικό ή σαν μοτοσυκλετιστή, δεν ξέρω ν’ απαντήσω …
Το να οδηγείς στους κεντρικούς δρόμους μιας μεγαλούπολης του Μαρόκου, είναι σαν να παίζεις τη ζωή σου κορώνα – γράμματα. Τέτοια άθλια οδηγική συμπεριφορά δεν έχω ξανασυναντήσει. Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου, για το απόλυτο χάος! Ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Ακόμα και το να οδηγείς στο αντίθετο, θεωρείται φυσιολογικό. Το να παραβιάζεις ερυθρό σηματοδότη θεωρείται αυτονόητο. Οι δε πεζοί πετάγονται πάνω σου λες και σ’ έχουν βάλει σημάδι! Ή λες και έχουν αυτοκτονικές τάσεις! Πολλοί ένοπλοι αστυνομικοί και στρατιωτικοί βρίσκονται σε κάθε σημείο.
Στον δρόμο υπάρχουν πάρα πολλοί ζητιάνοι που το κατάμαυρο χρώμα της επιδερμίδας τους, μαρτυρά πως δεν είναι Μαροκινοί, αλλά προέρχονται από κεντροαφρικανικές χώρες. Σ’ ένα φανάρι με πλησιάζει ένας από αυτούς και μου ζητάει 2 DAM. Του λέω ότι δεν έχω και μου πιάνει την κουβέντα. Είναι από το Καμερούν και με προτρέπει να του δώσω το χέρι μου να το σφίξει, μιας και λατρεύει τις μοτοσυκλέτες όπως λέει. Με έκδηλη καχυποψία αλλά και εγρήγορση του το δίνω να το σφίξει. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου περιμένω να μου επιτεθεί την ώρα που μου σφίγγει το χέρι για να με ακινητοποιήσει ή να με ρίξει κάτω και να με ληστέψει. Τελικά έκανα μέγα λάθος! Θεώρησε τον εαυτό του κολακευμένο που του έσφιξα το χέρι και μ’ ευχαρίστησε γι’ αυτό. Στο τέλος με αποκάλεσε αδερφό του και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια στο ταξίδι μου.
Σταματώ σ’ ένα μπακάλικο όπου ο παππούς κάνει άνω – κάτω το ψυγείο του προκειμένου να μου βρει τα δυο πιο παγωμένα μεγάλα μπουκάλια με νερό που έχει. Εγώ του ζήτησα να είναι απλά παγωμένα. Τι ευγενικός, πρόθυμος και χαμογελαστός άνθρωπος! Κάτι τέτοιοι άνθρωποι ειλικρινά με κερδίζουν …
Αφού κατάφερα να επιστρέψω ζωντανός στο camping μετά την κόλαση στους κεντρικούς δρόμους της Fes, πηγαίνω πάλι για ντους και γράφω το ημερολόγιο μια περιπετειώδους και ιδιαίτερης ημέρας. Της πρώτης μου στο Μαρόκο και της πρώτης μου στην αφρικανική ήπειρο. Οι εντυπώσεις μου;
Τις εντυπώσεις μου τις παρέθεσα παραπάνω. Τώρα όμως θα ήθελα να μιλήσω σε πιο γενικά πλαίσια. Ναι, εμείς οι Δυτικοί ή οι Ευρωπαίοι, στην πλειοψηφία μας έχουμε αρκετές προκαταλήψεις απέναντι στους Άραβες και γενικά στους μουσουλμάνους. Κατ’ εμέ αδικαιολόγητα …
Ναι, θα συμφωνήσω ότι οι κοινωνίες τους δεν είναι τόσο εξελιγμένες και τόσο προοδευτικές όσες οι αντίστοιχες δυτικές. Ναι, θα συμφωνήσω ότι πολιτιστικά απέχουν παρασάγγας από τις δικές μας. Ναι, θα συμφωνήσω ότι το βιοτικό επίπεδο σημαντικού μέρους της κοινωνίας τους είναι πολύ χαμηλό. Υπάρχει αρκετός κόσμος που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, υπάρχει και κόσμος που ζει αξιοπρεπώς. Υπάρχει κόσμος που ζει με τα μουσουλμανικά ήθη, υπάρχει και κόσμος που ζει με δυτικότροπο στυλ.
Αυτό όμως δεν τους κάνει κατώτερους ανθρώπους. Κανένας άνθρωπος δεν είναι κατώτερος από κάποιον άλλον. Δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, υπάρχουν μόνο ανώτερα και κατώτερα μυαλά από ηθικής άποψης. Οι κάτοικοι του Μαρόκου και γενικά οι κάτοικοι των αραβικών κρατών ή οι μουσουλμάνοι, έχουν μάθει να ζουν μ’ έναν διαφορετικό τρόπο ζωής από τον δικό μας. Και δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι δεν αποδέχονται αυτόν τον τρόπο ζωής και ιδίως τη φτώχεια και μεταναστεύουν σε πιο προηγμένες οικονομικά και κοινωνικά χώρες όπως τις ευρωπαϊκές. Γι’ αυτό μεταναστεύουν, για να αναζητήσουν έναν καλύτερο τρόπο ζωής κι ένα καλύτερο μέλλον. Και όχι για να εξισλαμίσουν την Ευρώπη όπως πιστεύουν οι “ψεκασμένοι” …
Και δικαιολογημένα μεταναστεύουν. Έχοντας δει τον τρόπο διαβίωσής τους, ειλικρινά δεν θα μπορούσα ούτε γι’ αστείο να ζήσω έτσι και τους καταλαβαίνω. Αλλά είναι όπως έχει μάθει ο καθένας. Εμένα μου φαίνεται αποκρουστικό, σ’ αυτούς φαίνεται φυσιολογικό.
Στον μέσο Ευρωπαίο ή Δυτικό ή χριστιανό, η έννοια μουσουλμάνος έχει γίνει συνώνυμη του εγκληματία, του τρομοκράτη, του εξτρεμιστή, του δολοφόνου. Τελείως λάθος! Δεν μπορείς για κάποιους παρανοϊκούς μ@λάκες να ισοπεδώνεις τα πάντα και να θεωρείς μια εθνική ή θρησκευτική ομάδα ανθρώπων το ίδιο. Αυτό το πράγμα λέγεται ισοπέδωση των πάντων. Ο μέσος μουσουλμάνος δεν έχει καμία σχέση με τον εξτρεμιστή μουσουλμάνο. Αντιθέτως τον μισεί και εξαιτίας του εγκαταλείπει τη χώρα του (τρανό παράδειγμα η Συρία όπου οι κάτοικοί τους την εγκαταλείπουν για να γλιτώσουν από τα στίφη του Ισλαμικού Κράτους). Πιστεύω πως πρέπει να άρουμε τις προκαταλήψεις που έχουμε απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Σήμερα για παράδειγμα, γνώρισα ευτελείς ανθρώπους όπως τον τύπο στο βενζινάδικο που μου ήρθε να τον πλακώσω στα μπουκέτα. Με έκλεψαν σ’ έναν σταθμό διοδίων. Με πλησίασαν άτομα με σκοπό να μου ζητήσουν χρήματα. Γνώρισα όμως και ανθρώπους αξιοπρεπείς όπως τα κοπέλια με τα σακίδια στην πλάτη, τον ζητιάνο που ήθελε μόνο να μου σφίξει το χέρι, τον παππού στο μπακάλικο που έκανε άνω – κάτω το μαγαζί του για να μ’ εξυπηρετήσει. Έχοντας γνωρίσει αρκετούς μουσουλμάνους σε χώρες όπως η Τουρκία, η Βοσνία – Ερζεγοβίνη, η Αλβανία, το Κόσοβο, ακόμα και η Ελλάδα, κατάλαβα ένα πράγμα. Ο μέσος ευσεβής και μετριοπαθής μουσουλμάνος είναι ένας άνθρωπος ταπεινός και ενάρετος. Και τολμώ να πω, μιλώντας σε γενικές γραμμές αλλά αποφεύγοντας τις γενικεύσεις, πως δεν έχω συναντήσει πιο ταπεινούς και πιο ενάρετους ανθρώπους από τους μουσουλμάνους. Τους κανονικούς μουσουλμάνους …
Με την ώρα να δείχνει 23:15, ετοιμάζομαι να κοιμηθώ καθώς αύριο ευελπιστώ να ζήσω άλλη μια συναρπαστική και ιδιαίτερη ημέρα. Σήμερα πολύ “φοβάμαι” πως δημιουργήθηκε ένα φλερτ μεταξύ εμού και της Αφρικής. Για να δούμε, θα εξελιχθεί σε μεγάλο έρωτα; Oι προσεχείς ημέρες θα δείξουν …
Lailah saʿīdah!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Diamand Vert (7,32 €)
Βενζίνη: 7,40 €
Εισιτήρια πλοίου: 58 € (FRSFerries)
Διόδια: Mαρόκο (1 σταθμός – 2 €)
Φιλοδωρήματα: 2 €
Λοιπά: 8,35 €
Σύνολο: 85,07 €
Γενικό σύνολο: 1.302,09 €
Στο Μαρόκο γυρίζω το ρολόι άλλη μία ώρα πίσω (-1h διαφορά από την Ισπανία και -2h από την Ελλάδα).
Σύνορα Ισπανίας – Μαρόκο:
Στην Ισπανία δεν μπορώ να θυμηθώ αν μου έγινε τυπικός έλεγχος ή καθόλου έλεγχος.
Στο Μαρόκο πρέπει να συμπληρώσεις (ή να σου συμπληρώσει το τσακάλι) ένα έντυπο με τα στοιχεία σου το οποίο είναι στα αραβικά και στα γαλλικά. Δίνεις το διαβατήριο και την άδεια της μοτοσυκλέτας (για την πράσινη κάρτα δεν θυμάμαι) στον τελωνειακό και ένα μπαξίς στο τσακάλι και μετά από 20 – 30 min έχεις ξεμπερδέψει.
Στο Μαρόκο υπάρχουν δρόμοι με διόδια όπου μπορείς να πληρώσεις μετρητοίς σε DAM ή σε €. Η πληρωμή με debitcard δεν γίνεται δεκτή.
Στο βενζινάδικο πλήρωσα με debitcard , όπως και στο camping.
Eιδική κατηγορία – Κλεψιές:
Τα διόδια κοστίζουν 11 MAD (1 €) και επειδή δεν είχα μαζί μου MAD, μου ζήτησαν 2 €.
Για το περιστατικό με τον τύπο με το μπουκάλι με το νερό του 1.5 lt το νερό κόστιζε 7 DAM (0,64 €) και μου ζήτησε 10 € (109,34 DAM). Μου έδωσε μετά βίας ρέστα 60 DAM (5,49 €) και εν τέλει το νερό μου στοίχισε 49,34 DAM δηλαδή 4,51 €!
Ισοτιμία 23/08/2016: 1 € = 10,9341 MAD
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
