Ημέρα 13η: Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016, Fez – Merzouga (496,2 km)
Άτλαντας, βουνά, φαράγγια, Βέρβεροι, καμήλες και τσάι στην Σαχάρα
Στο Μαρόκο δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόγραμμα. Απλά έχω ένα πλάνο με κάποια πραγματάκια τα οποία θέλω να δω και έχω στη διάθεσή μου συνολικά 6 ημέρες. Βέβαια, το πλάνο μου θα το καθορίσουν οι καιρικές συνθήκες. Το plan A, λέει πως θα δω αυτά τα πραγματάκια που έχω κατά νου. Το plan B, λέει πως αν δεν την παλεύω με τη ζέστη, θα κάτσω στ’ αυγά μου και θα περιοριστώ σε αστικό τουρισμό. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω …
Σήμερα έχω βάλει σκοπό να πάω προς Merzouga μεριά, δηλαδή στην έρημο Σαχάρα. Κι αν η ζέστη είναι χειρότερη από χθες, τι θα κάνω, μου λες; Δε γ@μιέται, πάμε και βλέπουμε …
Το καλό με το Μαρόκο είναι πως έχει διαφορά -2h από την Ελλάδα και -1h από την Ισπανία και το πολύ πρωινό ξύπνημα είναι αναπόφευκτο. Άρα αν ξεκινώ νωρίς, μπορώ να κερδίσω χιλιόμετρα αποφεύγοντας τη ζέστη. Έτσι λοιπόν αφού ξύπνησα στις 06:00, μετά από ένα δίωρο είμαι στον δρόμο.
Σταματώ για ανεφοδιασμό σ’ ένα βενζινάδικο Afriquia, το οποίο ξεχωρίζει από τη φουτουριστική σκέπη του.
Πληρώνω με debit card και ρωτώ τον υπάλληλο πού μπορώ να κάνω συνάλλαγμα. Με ρωτάει πόσα χρήματα θέλω και του απαντώ 1.000 MAD (91,61 €). Χωρίς δεύτερη σκέψη μου τα δίνει στο χέρι και τα κρατάει από την κάρτα μου. Είναι ένα πρακτικό κολπάκι αν βαριέσαι να ψάχνεις ΑΤΜ ή μαγαζί που να κάνει συνάλλαγμα. Ο τύπος έχει όρεξη για κουβέντα:
-Από πού είσαι;
-Από την Ελλάδα.
-Σαμαράς!
-Πάει ο Σαμαράς, τώρα έχουμε τον Τσίπρα!
Αμέσως αποκτάει ένα ύφος λες και του μίλησα για τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Τελικά εννοούσε τον ποδοσφαιριστή Σαμαρά και όχι τον πρώην πρωθυπουργό …
Κινούμαι στον Ν8 προς Ifrane μέσω μιας καταπράσινης διαδρομής η οποία περνάει πλησίον του Parc national d’ Ifrane.
Όσο ανεβαίνω υψόμετρο, ο καιρός γίνεται μουντός – τι καλύτερο να ζητήσω μα τον Αλλάχ! Το Ifrane βρίσκεται σε υψόμετρο 1.665 m και πιο πολύ σχέση έχει με Ελβετία παρά με Μαρόκο, λόγω κλίματος, υψομέτρου και δόμησης. Ιδρύθηκε από τους Γάλλους το 1828 και χαρακτηρίζεται ως η “μικρή Eλβετία του Μαρόκου”, όπου όσοι δεν αντέχουν την καλοκαιρινή ζέστη μπορούν να βρουν ένα δροσερό καταφύγιο λόγω του αλπικού κλίματός της.
Πλέον βρίσκομαι στην οροσειρά του Μέσου Άτλαντα. Ο Άτλαντας είναι μια οροσειρά που εκτείνεται στο Μαρόκο, στην Αλγερία και στην Τυνησία. Έχει μήκος περίπου 2.500 km και χωρίζει τις ακτές της Μεσογείου και του Ατλαντικού από την έρημο Σαχάρα. Η ψηλότερη του κορυφή είναι η Jebel Toubkal στο Μαρόκο και φτάνει τα 4.167 m υψόμετρο! Χωρίζεται σε τέσσερις επιμέρους περιοχές: α) Μέσος Άτλαντας, Άνω Άτλαντας και Αντιάτλαντας, β) Άτλαντας της Σαχάρας, γ) Άτλαντας του Tell και δ) Οροσειρά Aurès.
Μετά το Ifrane ακολουθώ τον Ν8
και σε μια διασταύρωση στρίβω αριστερά και ακολουθώ έναν στενό δρόμο.
Συνειδητοποιώ έγκαιρα το λάθος μου και γυρίζω πίσω στον Ν8, όπου πολλά εντυπωσιακά κτίρια αποσπούν την προσοχή μου.
Κινούμαι στον Ν13 σε μια καταπράσινη διαδρομή που περνάει από το δάσος Cèdre Gouraud, το οποίο πήρε το όνομά του από έναν Γάλλο στρατηγό εν ονόματι Henri Gouraud.
Όσο προχωρώ η διαδρομή διαφοροποιείται και γίνεται πιο ερημική. Ομορφαίνει θα έλεγα και τα πάντα μ’ εντυπωσιάζουν. Από το άγονο τοπίο, από τον δρόμο μου μοιάζει σαν να το σκίζει, μέχρι και από τα κολωνάκια που δείχνουν τις χιλιομετρικές αποστάσεις. Πρωτόγνωρο κλίμα, πρωτόγνωρο περιβάλλον. Γι’ αυτό άλλωστε ήθελα να ταξιδέψω στο Μαρόκο, για να δω το κάτι διαφορετικό από αυτά που έβλεπα μέχρι τώρα …
Τέτοιου είδους μπάρες υπάρχουν σε αρκετά σημεία των δρόμων.
Η διαδρομή είναι απολαυστική και συνειδητοποιώ πως προτιμώ να χάνομαι σε δρόμους παρά σε μεντίνες. Σε μια στάση συνειδητοποιώ ότι όλες οι φωτογραφίες που τράβηξα σήμερα με την DSLR, βγήκαν όλες ασπρόμαυρες! Χθες το βράδυ στο camping πειραματιζόμουν με τις ασπρόμαυρες λήψεις και μετά ξέχασα να την επαναφέρω στις έγχρωμες λήψεις. Άμα σε λένε Μερκούρη και το μυαλό σου δεν είναι στη θέση του, αυτά παθαίνεις. Αλλά δεν πειράζει, θα μάθεις καλό lightroom, κουφάλα …
Κάθε χιλιόμετρο μου χαρίζει όμορφες και διαφορετικές εικόνες. Από τη μια το κίτρινο φόντο του τοπίου εναλλάσσεται με το καφέ ή το κόκκινο ή όπως αλλιώς το λένε.
Κάτι βράχια μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες από Αμερική και Route 66, αλλά π@πάρια – σαν λατομείο μου φαίνεται!
Σε μια μικρή πόλη ανταλλάσσω χαιρετισμό μ’ ένα δικάβαλο BMW R1200GS και η εικόνα που συναντώ είναι η συνήθης μαροκινή που διαφέρει από αυτή που συναντάς στις δυτικές κοινωνίες.
Μικροί ορεινοί όγκοι ξεπροβάλλουν στο βάθος κρατώντας μου αμείωτο το ενδιαφέρον.
Μεταξύ του Μέσου και του Άνω Άτλαντα και σε υψόμετρο 1.508 m βρίσκεται η πόλη Midelt, η οποία θεωρείται μια τις ψηλότερες μεγάλες πόλεις στον κόσμο. Βρίσκομαι σ’ ένα τέμενος το οποίο μπορεί να μην είναι επιβλητικό, αλλά με καθηλώνει με την αρχιτεκτονική αίγλη του. Ειλικρινά λάμπει από ομορφιά.
Καθώς φωτογραφίζω, το μάτι μου πέφτει απέναντι και αντικρίζει έναν οικοδομικό οργασμό με ανεγειρόμενες οικοδομές, μιας η Midelt θεωρείται από τις πλουσιότερες πόλεις της μαροκινής ενδοχώρας.
Βέβαια, αν κοιτάξεις λίγο παραπέρα θα δεις κόσμο να ζει σε σπίτια κυριολεκτικά γιαπιά. Είναι ένα από τα παράδοξα των θρησκειών που ξοδεύουν αμέτρητα χρήματα για την ανέγερση πολυτελών ναών και την ίδια στιγμή αρκετός κόσμος ζει στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση. Γιατί σημασία δεν έχει να ζεις εσύ σε γιαπί, αλλά σημασία έχει ο φανταστικός σου φίλος, να ζει σε παλάτι. Κατά τ’ άλλα, οι θρησκείες είναι για να βοηθάνε τους φτωχούς και τους αδύνατους! Θα μου πεις βέβαια, πως όλες οι θρησκείες μηδεμιάς εξαιρουμένης, τη δουλειά τους κάνουν και την κάνουν καλά, εκμεταλλευόμενες τον κάθε αφελή, αδύναμο και φοβισμένο άνθρωπο.
Και μετά την Midelt η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και κυρίως πιο συναρπαστική με ορεινούς όγκους να εμφανίζονται στο βάθος.
Ένα τζιπ καθώς με προσπερνάει με χαιρετάει δια κορναρίσματος. Στη συνέχεια ο δρόμος γίνεται ανηφορικός, γεμάτος στροφές και μοιάζει σαν να ανεβαίνω ένα πάσο. Προσπερνώ μια ουρά από αυτοκίνητα, όπου ξαναβλέπω το τζιπ που με χαιρέτησε προηγουμένως. Ο οδηγός πάλι με χαιρετά. Η διαδρομή τα σπάει με τις αλλεπάλληλες στροφές να με διασκεδάζουν.
Xαρακτηριστικό τρίκυκλο που συναντάται ευρέως στο Μαρόκο.
Σταματώ σ’ ένα σημείο και μετά από λίγα λεπτά σταματάει εκεί το τζιπ που μ’ έβαλε στο μάτι.
Ευκαιρία λοιπόν να γνωρίσω τον τύπο που με χαιρέτησε δυο φορές στον δρόμο. Είναι ο Χασάν, ο οποίος με το τζιπ του κάνει tour έναν Μαροκινό πελάτη του. Φαίνεται ενθουσιώδης που με γνωρίζει και δεν κρύβει τη χαρά του που έχω έρθει από μια μακρινή χώρα. Με ρωτάει πού πάω και του λέω στην Merzouga, όπου θέλω να δω τους περίφημους αμμόλοφους Erg Chebbi στην έρημο Σαχάρα, ένα από τα πιο φημισμένα αξιοθέατα του Μαρόκου.
Παρεμπιπτόντως, γνωρίζω πως στην περιοχή μπορείς να κάνεις tour με καμήλα στην Σαχάρα και να διανυκτερεύσεις εκεί. Αλλά εγώ δεν έχω ιδέα τι θα κάνω και πηγαίνω με τη λογική του “βλέποντας και κάνοντας”. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα πως και tour με καμήλα να μην κάνω, απλά θέλω να τους δω. Κι όμως με τον Χασάν που βρέθηκε τυχαία στον δρόμο μου, φαίνεται πως έπεσα στην περίπτωση …
O Χασάν λοιπόν, έχει ξενοδοχείο στην Merzouga, όπου μου δίνει ένα διαφημιστικό φυλλάδιo. Μπορώ να μείνω σ’ ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου, το οποίο έχει πισίνα ή να στήσω και τη σκηνή μου. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως διοργανώνει tour με καμήλα στους αμμόλοφους του Erg Chebbi κι αν το επιθυμώ, μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ σε μια οργανωμένη κατασκήνωση στην έρημο! Πωπώ, τέτοια τύχη ούτε στο τζόκερ!
Μου λέει πως το τελευταίο tour με καμήλες είναι στις 17:30, το αργότερο 18:00 και η ώρα αυτή τη στιγμή είναι 13:30. Και σύμφωνα με τα λεγόμενά του, θέλω περίπου 3 – 4 ώρες για να φτάσω στην Merzouga, μαζί με τις στάσεις για φωτογραφίες. Άρα προλαβαίνω στο τσακ! Την ίδια στιγμή επικοινωνεί τηλεφωνικώς μ’ έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου και του λέει να με περιμένουν. Το tour με καμήλα και διανυκτέρευση στην έρημο με βραδινό και πρωινό κοστίζει 700 MAD, ενώ εγώ που είμαι “Γιουνάν” και κέρδισα τη συμπάθειά του, θα πληρώσω μόλις 400 MAD. Χωρίς παζάρια, χωρίς τίποτα. Μόνο με τις παρακάτω κουβέντες του …
-Ξέρω ότι εσείς οι Έλληνες είχατε κάποτε πολλά λεφτά, αλλά τώρα με την κρίση σας έχουν λιγοστέψει! Είστε καλοί άνθρωποι οι Έλληνες!
Αυτό που έχω διαπιστώσει ταξιδεύοντας, είναι πως εμείς οι Έλληνες έχουμε καλό όνομα στο εξωτερικό. Βέβαια το καλό μας όνομα οφείλεται στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι δημιούργησαν τον πιο σπουδαίο πολιτισμό της ανθρωπότητας. Και πολλοί αφελείς ξένοι μας συμπαθούν επειδή νομίζουν ότι είμαστε σαν τους προγόνους μας. Πού να ήξεραν όμως …
Όσο τον φωτογράφιζα άπλωνε τις παλάμες των χεριών του και ύψωνε το βλέμμα του στον ουρανό, σαν να ζητούσε τη βοήθεια του Αλλάχ (ο Αλλάχ είναι ο θεός και όχι ο Μωάμεθ). Με αποχαιρέτησε λέγοντάς μου Inshallah (Ινσαλλάχ) που σημαίνει “αν θέλει ο θεός”. Μετά από μερικές επαναλήψεις κατάφερα να το προφέρω σωστά …
Είμαι αποφασισμένος να μην αφήσω τέτοια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, καθώς πρόκειται για μια εμπειρία ζωής. Οι χαώδεις ευθείες χάνονται στη θέα των βουνών στο βάθος, τα οποία μου υπόσχονται δυνατές συγκινήσεις. Λες να ‘ναι τίποτα φαράγγια; Ω, θα το γλεντήσουμε έτσι κι είναι τέτοια …
Η θέα ενός ερειπωμένου πλινθόκτιστου κτιρίου θα με αναγκάσει να ελαττώσω ταχύτητα και να παρκάρω κάπου, προκειμένου να το φωτογραφήσω. Την ίδια στιγμή αντιλαμβάνομαι μια λιλιπούτεια φιγούρα να τρέχει στον δρόμο παράλληλα μ’ εμένα. Σταματώ σε μια άκρη και μετά από λίγα δευτερόλεπτα έρχεται κατά πάνω μου ένα μικρό παιδί. “Προσοχή τζιχαντιστής”, όπως θα σκεφτόταν ένας ισλαμόφοβος ενδοπαλάμιος πεοπαλινδρομητής. Συνέχισε αγαπητέ να κάνεις αυτό που ξέρεις καλά κι άσε με ‘μενα να γνωρίσω τον καινούριο καλό μου φίλο που έτρεχε σαν τρελός για να γνωρίσει εμένα και την Ροσινάντε …
Το παιδί το έσκασε από τη μητέρα του και μ’ ένα σπριντ που θα το ζήλευε κι ο Καρλ Λιούις, έφτασε στο σημείο που βρίσκομαι, απλά για να δει εμένα και τη μοτοσυκλέτα. Δεν μιλάει αγγλικά, όμως αυτό δεν στέκεται εμπόδιο μεταξύ μας. Δεν μου ζητάει χρήματα, δέχεται με το ζόρι κάτι κέρματα που του δίνω. Δεν έχει καμία σχέση με τα τσακάλια που σε πλησιάζουν με μόνο σκοπό να σου πάρουν χρήματα. Δεν είναι επαίτης. Φοράει παντόφλες και είναι ρακένδυτο με τη φόρμα να του είναι κοντή. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια τη φοράει! Παιδί που ζει στη φτώχεια και την ανέχεια κι όμως έχει αποκτήσει αξιοπρέπεια από τόσο μικρή ηλικία! Ήρθε να δει έναν μοτοσυκλετιστή που στα μάτια του φαντάζει σαν εξωγήινος. Και μια μοτοσυκλέτα που αποτελεί όνειρο για κάθε παιδί.
Μπορεί να μην έχει playstation όπως τα παιδιά των δυτικών χωρών, αλλά ονειρεύεται να αποκτήσει μια μοτοσυκλέτα όταν μεγαλώσει. Να ταξιδέψει και να γνωρίσει τον κόσμο …
Η φτώχεια και η ανέχεια δεν επιτρέπουν πολυτέλειες. Επιβάλλουν ανάγκες και περιορίζουν τις επιλογές. Κι αναρωτιέμαι τι να είναι άραγε πιο καλό; Να είσαι κλειστός στο σπίτι, καθιστός και σκυθρωπός πίσω από μια οθόνη και να παίζεις video games ή να παίζεις στον δρόμο, να κινείσαι και να χαμογελάς; Τι είναι προτιμότερο, να κυνηγάς high scores ή μοτοσυκλέτες;
Μετά από αυτή τη σπουδαία συνάντηση αποχαιρετώ τον λιλιπούτειο φίλο μου, συνεχίζοντας τον μοναχικό μου δρόμο, περιστοιχισμένος από κάθε λογής οικοδομήματα και κυρίως από τις εντυπωσιακές οροσειρές του (μάλλον) Άνω Άτλαντα.
Ο δρόμος ανηφορίζει ελαφρώς, γίνεται πιο στριφτερός και υποθέτω πως βρίσκομαι σ’ ένα φαράγγι, όπου και πραγματοποιώ άλλη μια ολιγόλεπτη στάση.
Από εκεί και πέρα η θέα γίνεται ολοένα και πιο όμορφη.
Τα σύννεφα πυκνώνουν και σε κάποια φάση ρίχνει μερικές ανεπαίσθητες ψιχάλες. Μα γιατί μου τη χαλάς καλέ μου Αλλάχ; Ρίξε μια μπόρα να με δροσίσεις! Αν κι εδώ που τα λέμε, σήμερα η ζέστη δεν με ταλαιπώρησε καθόλου, μα καθόλου. Χθες όμως με γ@μη$ε, η αλήθεια να λέγεται …
Οι περίεργοι σχηματισμοί των οροσειρών δεν γίνεται να μη με αφήσουν αδιάφορο. Κι έτσι όπως έχει πάει το πράμα, κάθε τρεις και λίγο κάνω στάση για φωτογραφίες. Ωχ, κατάλαβα! Αύριο θα φτάσω στην Merzouga …
Πλέον περνάω μέσα από βουνά, μπορεί να είναι και φαράγγια – δεν ξέρω.
Και στο βάθος, συνεχώς ξεπροβάλλουν οροσειρές.
Αυτό που μου προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση, είναι πως βρίσκομαι σε μεγάλο υψόμετρο της τάξης των 2.000 m κι έχω την αίσθηση πως οδηγώ σε μια απέραντη πεδιάδα στην οποία κάθε τρεις και λίγο ξεπροβάλλουν οροσειρές από τις οποίες περνάει ο δρόμος. Ειλικρινά, τέτοιο πράγμα δεν έτυχε να έχω ξαναζήσει ποτέ μου. Θα έλεγα πως όλη η διαδρομή μοιάζει μ’ ένα αδιάκοπο κυνήγι οροσειρών …
Κάθε χιλιόμετρο μοιάζει πιο όμορφο από το προηγούμενο. Και κάθε φορά που εμφανίζεται καινούρια θέα μπροστά μου, με αφήνει άφωνο. Μέχρι να φτάσω στο εκπληκτικής ομορφιάς φαράγγι του Ziz όπου παθαίνω κοκομπλόκο. Ρε κοίτα κάτι σχήματα που έχουν τα βουνά! Ρε κοίτα κάτι ποτάμια που ελίσσονται σαν φίδια! Όχι ρε πού$τη, δεν παίζει! Μωρέ παίζει …
Κι όμως η φωτογραφία δεν τραβήχτηκε στραβά!
Το Ziz είναι μια σειρά από φαράγγια τα οποία σχηματίστηκαν από τον ποταμό Ziz, ο οποίος “έκοψε” τα όρη του Άτλαντα. Στην περιοχή έχουν ανασκαφεί αρχαία απολιθώματα και στο σημείο που βρίσκομαι υπάρχει η Σήραγγα των Λεγεωνάριων (Τunnel de Légionnaire) η οποία κατασκευάστηκε από τα γαλλικά αποικιακά στρατεύματα το 1930 προκειμένου να δημιουργήσουν ένα πέρασμα στο φαράγγι.
Kοιτώ τον χάρτη της Orama και παρατηρώ ότι βρίσκομαι δίπλα στην κορυφή J.Tizi n’ Firest που φτάνει τα 2.080 m υψόμετρο. Αλλά η πλάκα είναι πως με μια γρήγορη ματιά στην ευρύτερη περιοχή της διαδρομής, οι κορυφές κυμαίνονται στα 2.000 – 2.500 m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η πιο ψηλή που μπορώ να διακρίνω φτάνει τα 2.793 m κι αν κοιτάξω και πιο πέρα θα βρω μπόλικα νούμερα που ξεπερνούν για πλάκα τα 3.000 m! Πραγματικά εντυπωσιακό! Δικέ μου, βρίσκεσαι στη φημισμένη οροσειρά του Άτλαντα, μην το ξεχνάς …
Δεν περνάνε μερικά λεπτά και ξάφνου αντικρίζω άλλο ένα μεγαλειώδες θέαμα. Ρε μήπως ο Αλλάχ μου κάνει πλάκα; Μήπως δεν βρίσκομαι στο Μαρόκο; Μα πού βρίσκομαι τελοσπάντων, στο Κολοράντο; Στ’ αλήθεια, αυτό είναι το παντελώς άγνωστο σ’ έμενα μέχρι τώρα φαράγγι του Ziz; Πάει τέλειωσε, σήμερα είναι μια από τις καλύτερες ημέρες που έχουν λάβει χώρα στα ταξίδια μου. Το Μαρόκο με κέρδισε, το Μαρόκο έχει μπει για τα καλά μέσα στην καρδιά μου …
Ροσινάντε, πάμε να φύγουμε, γιατί δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ δεν μπορώ να σηκώσω στις πλάτες μου κι άλλη ομορφιά. Ε τη παλεύω μπλιο, που λένε και στην Κρήτη! Βλέπω έναν οικισμό με κάτι περίεργα σπιτάκια, τα οποία αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι πλινθόκτιστα. Εντυπωσιακό θέαμα, αλλά ο βλαξ, δεν αντέχω να ξανακατεβώ για 1.356η φορά από τη σέλα του κοκκαλιάρικου αλόγου μου.
Ξάφνου εμφανίζεται μπροστά μου η τεχνητή λίμνη Barrage Al-Hassan Ad-Dakhil, όπου και εδώ μένω άφωνος. Ρε μήπως βρίσκομαι κάπου στην Χιλή; Ε, μα γ@μώ την τρέλα μου, θα τρελαθώ τελείως!
Φτάνω στην πόλη Errachidia, η οποία τα έτη 2006 και 2007 αποτέλεσε μέρος της διαδρομής του Rally Paris – Dakar.
Έχεις ξαναδεί τα θεμέλια ενός μιναρέ; Εγώ πάντως, πολλές φορές, τόσο στην πΓΔΜ, όσο και στην Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Πλέον και στο Μαρόκο.
Είδες, πουλάω κι εξυπνάδες …
Ψάχνω να βρω βενζινάδικο με αμόλυβδη. Πηγαίνω σε δυο, όπου δεν έχουν. Πηγαίνω στο τρίτο και η κόρη του ιδιοκτήτη (μάλλον), η οποία δεν φοράει μαντίλα, μου λέει πως έχει αμόλυβδη όπου βάζω και πληρώνω με debit card.
Πραγματοποιώ μια ολιγόλεπτη στάση στο βενζινάδικο, με την ώρα να δείχνει λίγα λεπτά πριν τις 16:00. Στις 17:30 ή το αργότερο στις 18:00 πρέπει να βρίσκομαι στο ξενοδοχείο του Χασάν στην Merzouga, όπου πρέπει να προλάβω το tour. Έχω πεισμώσει πως δεν πρόκειται να το χάσω με τίποτα. Απέχω 130 km από ‘δω και έχω στη διάθεσή μου περίπου μιάμιση και κάτι ώρα για να φτάσω εκεί. Mε την απλή μέθοδο των τριών, για να είμαι εκεί στην ώρα μου, χρειάζεται να καλύπτω περίπου 700 m το λεπτό! Προλαβαίνω, δεν προλαβαίνω …
Αποφασίζω ή με διατάζω θα έλεγα πιο σωστά, να μην κάνω ούτε μία στάση. Κι αν κάποιο θέαμα με κάνει να εκστομίσω μακροσύρτως την ιαχή “ουάου” θα το αφήσω γι’ αύριο. Δεν θα χάσω με τίποτα τις καμήλες, δεν θα χάσω με τίποτα τα million stars της Σαχάρα – τέλος!
Πηγαίνω τάπα, τόσο τάπα δεν έχω οδηγήσει τουλάχιστον σ’ αυτό το ταξίδι. Η κοκκαλιάρικη και φορτωμένη μέχρι τα μπούνια Ροσινάντε, καταπίνει τα χιλιόμετρα και τις ευθείες με χαρακτηριστική άνεση. Αν είχε και περισσότερο γκάζι θα τα κατάπινε ακόμα πιο εύκολα. Οι απέραντες ευθείες χάνονται μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Και μετά ξανά άλλες ευθείες που χάνονται κι αυτές με τη σειρά τους.
Ένα μεγαλειώδες θέαμα στο Oulad Aissa θα προσπαθήσει να με δελεάσει για στάση, αλλά δεν θα τα καταφέρει τουλάχιστον για σήμερα. Μετά από αυτό, ο δρόμος γίνεται στριφτερός και περνάει μέσα από μικρές πόλεις και χωριά. Εγώ κινούμαι σαν αγωνιζόμενος των moto GP, μπαίνοντας φέτες στις στροφές. Και η Ροσινάντε, να μην καταλαβαίνει τίποτα.
Μέσα στις πόλεις και στα χωριά ελαττώνω ταχύτητα για λόγους ασφαλείας. Πετυχαίνω τρία μπλόκα της αστυνομίας, τα οποία συνήθως βρίσκονται στην είσοδο ή στην έξοδο μιας πόλης. Σε κάποια φάση με προσπερνά ένας ντόπιος με μια μονοκύλινδη, αγνώστου ταυτότητος μοτοσυκλέτα και υποθετικού κυβισμού 600 cc. Toν προσπερνώ, όχι λόγω εγωισμού αλλά λόγω βιασύνης και μετά με ξαναπροσπερνά. Αμέσως μετά υπάρχει μια στροφή και λίγα μέτρα παραπέρα υπάρχει μπλόκο της αστυνομίας, όπου και σταματούν αυτόν και όχι εμένα. Εμένα ούτε που με κοίταξαν! Πρέπει να τονίσω πως οι Μαροκινοί αστυνομικοί προσέχουν ιδιαίτερα τους τουρίστες και δεν τους βλέπουν ως θηράματα προκειμένου να κερδίσουν χρήματα από ενδεχόμενες κλήσεις ή λαδώματα. Αυτό κι αν είναι ιδιαίτερα τιμητικό για μια χώρα όπως το Μαρόκο που το βιοτικό επίπεδο των περισσοτέρων πολιτών της είναι χαμηλό. Kαι μην το ξεχάσω, ο Μαροκινός μοτοσυκλετιστής φορούσε κράνος. Ναι, κανονικό κράνος και όχι εργοταξιακό …
Και ξάφνου εμφανίζεται μπροστά μου η έρημος Σαχάρα. Το θέαμα των χρυσαφί αμμόλοφων που λάμπει στο βάθος, είναι μοναδικό. Αυτή τη στιγμή η καρδιά μου έχει αυξήσει τους παλμούς της. Έτσι από μόνη της και χωρίς πολλά – πολλά. Είναι η πρώτη φορά που την αντικρίζω και υφίσταμαι δέος.
Όμως εγώ τον χαβά μου, καθώς έχω βαλθεί να εκμηδενίσω τις αχανείς ευθείες που χάνονται στον ορίζοντα. Και μετά από λίγα λεπτά βλέπω μια πινακίδα που οδηγεί στο ξενοδοχείο του Χασάν. Στρίβω αριστερά και μετά από περίπου 2 km βατού χωματόδρομου, βρίσκομαι στο ξενοδοχείο εν ονόματι Ksar Bicha (ksar σημαίνει παλάτι), όπου παθαίνω την πλάκα μου με την ομορφιά του. Η βερβερική αρχιτεκτονική, η πολυτέλεια, η παράδοση κι ένα σωρό άλλα εναρμονίζονται μεταξύ τους. Η ώρα είναι 17:45 …
Eκεί με υποδέχεται ο φιλόξενος και εγκάρδιος Μωχάμεντ, ο οποίος μου προσφέρει τσάι για καλωσόρισμα και φοράει παραδοσιακή βερβερική κελεμπία.
Τσάι στην Σαχάρα λοιπόν! Πρέπει εδώ να τονίσω πως το τσάι που πίνω αυτή τη στιγμή αλλά και το τσάι που έχω πιεί στην Τουρκία, δεν έχει καμία σχέση με το άγευστο τσάι που πίνουμε στην Ελλάδα ή σε άλλες δυτικές χώρες.
Παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μέσα στο ξενοδοχείο, πάω για ντους μετά αρχίζω να τακτοποιώ τα πράγματά μου, όπου φορτώνω αυτά που θα χρειαστώ στο tank bag.
Δεν έχω να σου δώσω παλάτια και λεφτά …
Στη συνέχεια έρχεται ο καμηλιέρης, ο Ιμπραχίμ και στις 18:30 ανεβαίνω στην καμήλα και ξεκινάμε.
Το Ksar Bicha.
H Merzouga.
Πάνω στην καμήλα εγώ και ο Ιμπραχίμ οδηγός.
Τα πρώτα χιλιόμετρα είναι διαδικαστικά και στον πρώτο αμμόλοφο η καμήλα αρνείται να τον ανεβεί. Φαίνεται πως δεν είναι καλά, καθώς από το στόμα της βγαίνουν αφροί. Την καημένη …
Κανένα πρόβλημα, θα περπατήσω με τα πόδια στην έρημο – άλλο που δεν θέλω δηλαδή. Ο Ιμπραχίμ προχωρά με την καμήλα κι εγώ απολαμβάνω αυτές τις μοναδικές στιγμές που βρίσκομαι στην έρημο Σαχάρα. Μια λέξη που όταν την άκουγα μικρός μου προκαλούσε δέος και απέκτησε μέσα μου μια μυθική υπόσταση. Και ναι, βρίσκομαι σ’ αυτή, περπατάω …
Η Έρημος είναι ένας γεωλογικός σχηματισμός ή οικοσύστημα που δέχεται πολλές λίγες βροχοπτώσεις ή υετούς (βροχή, χιόνι, χαλάζι, χιονόνερο, χιονόβροχο κτλ). Ή αλλιώς το νερό που χάνεται στο έδαφος είναι περισσότερο από αυτό που πέφτει από τους υετούς. Καλύπτουν περίπου το 1/3 της επιφάνειας της Γης και έχουν υψηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας και χαμηλές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αποτελούνται από πετρώδη και αμμώδη εδάφη και είναι δυο ειδών: οι ψυχρές ή πολικές έρημοι με μεγαλύτερη την Ανταρκτική και οι θερμές έρημοι με μεγαλύτερη την Σαχάρα.
Η Σαχάρα είναι μια αμμώδης έκταση ερήμου που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής. Είναι ακαλλιέργητη και οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξαιρετικά δύσκολες. Στη βερβερική διάλεκτο καλείται “Σαχρά” που σημαίνει έκταση με χρώμα παραπλήσιο στο ξανθό. Οι βροχοπτώσεις είναι ελάχιστες και σε ορισμένες περιοχές έχει να βρέξει και 10 χρόνια! Επίσης στην Σαχάρα έχουν βρεθεί αρχαιολογικά ευρήματα της παλαιολιθικής και νεολιθικής περιόδου.
Erg σημαίνει αμμόλοφος και οι δυο πιο φημισμένοι αμμόλοφοι του Μαρόκου είναι ο Erg Chebbi και ο Erg Chigaga. Το μήκος του Erg Chebbi φτάνει τα 50 km από τον Βορρά στον Νότο και τα 5 – 10 km από την Ανατολή στην Δύση. Αν και οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες, το 2006 οι πλημμύρες δίπλα στους αμμόλοφους κατέστρεψαν πολλά κτίρια στην Merzouga και έχασαν τη ζωή τους 3 άνθρωποι …
Η διαδρομή διαρκεί περίπου δυο ώρες μέχρι να φτάσουμε στην κατασκήνωση. Είμαι τόσο ενθουσιώδης που δεν με νοιάζει να περπατήσω όλη τη διαδρομή. Τα πόδια μου δεν βυθίζονται όσο θα περίμενα και μπορώ μέχρι και να τρέξω στους αμμόλοφους χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η καμήλα σήμερα ήταν δύστροπη.
Καταλάβατε ή να κάνω και κακά;
Να πω την αλήθεια, πάνω στην καμήλα δεν αισθανόμουνα και πολύ άνετα μιας και πονούσε τόσο ο πισινός όσο και η βουβωνική χώρα. Και να που έφτασε η στιγμή να παίξω με την καμήλα μετά από παραίνεση του Ιμπραχίμ, ο οποίος προθυμοποιείται να με βγάλει φωτογραφίες. Και εκ του αποτελέσματος τα καταφέρνει πολύ καλά.
Όσον αφορά εμένα και την καμήλα, την έχουμε καταβρεί, καθώς εδώ μιλάμε για έναν έρωτα μεγάλο. Προσπαθώ να την πλησιάσω και να τη φιλήσω στο στόμα, όμως καθώς είναι ακίνητη, κάνει μια απότομη κίνηση προς το μέρος μου και με τρομάζει. Αλλά πού θα πάει θα τις μάθω τις ιδιοτροπίες της …
Ο καιρός είναι μουντός και ίσως απειλητικός για βροχή. Καθώς σουρουπώνει αρχίζω να κουράζομαι από το περπάτημα και ανεβαίνω πάνω στην καμήλα.
H χαρακτηριστική χειρονομία των μουσουλμάνων με τις παλάμες των χεριών τους να βλέπουν προς τον ουρανό, ζητώντας μάλλον τη βοήθεια του Αλλάχ.
Βλέπουμε κάποιες άλλες κατασκηνώσεις, αλλά η δική μας είναι πιο πέρα. Λίγα λεπτά αφού έχει σκοτεινιάσει φτάνουμε στην κατασκήνωση όπου με υποδέχεται ο Γιούσεφ, ο οποίος μένει εκεί με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Με κατατοπίζει στους χώρους της κατασκήνωσης, όπου μπορώ είτε να κοιμηθώ μέσα σε δωμάτιο με κρεβάτι είτε να ξαπλώσω σ’ ένα στρώμα έξω. Φυσικά και θα επιλέξω το δεύτερο.
Ο Γιούσεφ με την παραδοσιακή βερβερική ενδυμασία μου προσφέρει τσάι για καλωσόρισμα. Τσάι στην Σαχάρα λοιπόν για δεύτερη φορά!
Kαι αποτελεί έναν αξιόλογο συνομιλητή με τον οποίο έχουμε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση. Για αρχή μου προτείνει διαδρομές στον χάρτη και μέρη που αξίζει να επισκεφθώ, δίνοντάς μου παράλληλα πληροφορίες για τη χώρα.
Και στη συνέχεια μιλάμε επί παντός επιστητού. Αυτό τα λεγόμενά του αυτό που μου προκαλεί έκπληξη, είναι πως βρισκόμαστε μόλις 20 km από τα σύνορα Μαρόκου και Αλγερίας, τα οποία παραμένουν κλειστά από το 1999 λόγω των τεταμένων σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω κάποια πράγματα περί Αράβων και Βερβέρων. Οι Άραβες ήταν ένας λαός ο οποίος προέκυψε από τον Μωάμεθ στις αρχές του 7ου αιώνα μ.Χ., ο οποίος ήθελε να ενώσεις όλους τους λαούς της Αραβικής Χερσονήσου (από το Βόρειο Ιράκ μέχρι το Μαρόκο) σ’ ένα έθνος μέσω μιας κοινής θρησκείας. Εκείνη την εποχή λοιπόν, εφευρέθηκε μια νέα θρησκεία, ο μουσουλμανισμός κι ένας νέος λαός, οι Άραβες.
Οι Βέρβεροι από την άλλη, είναι ένας ιθαγενής λαός της Βόρειας Αφρικής που ζουν διασκορπισμένοι από το Μαρόκο μέχρι την Αίγυπτο και οι οποίοι εκμουσουλμανίστηκαν. Η γλώσσα και η γραφή τους είναι διαφορετικές από αυτές των Αράβων και πολλοί Βέρβεροι τσαντίζονται όταν τους λένε πως είναι Άραβες! Οι Βέρβεροι, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, θεωρούν πως αυτοί που ζητούν χρήματα ή κλέβουν τους τουρίστες στις συναλλαγές, είναι συνήθως οι Άραβες και όχι οι Βέρβεροι.
Πρέπει να τονιστεί πως όλοι οι Άραβες δεν είναι μουσουλμάνοι. Όπως επίσης, μουσουλμάνοι δεν είναι μόνο οι Άραβες. Μουσουλμάνοι είναι και άλλοι λαοί όπως οι Τούρκοι και οι Πέρσες (Ιρανοί) για παράδειγμα, οι οποίοι δεν είναι Άραβες απλά υιοθέτησαν μια αραβική θρησκεία.
Στη συνέχεια έρχεται το φαγητό με το πρώτο πιάτο που καταφθάνει να είναι ρύζι με σαλάτα κι ένα πανέρι από νόστιμο μαροκινό ψωμί.
Το δεύτερο πιάτο είναι το tajine (ταζίν) το οποίο αποτελείται από κοτόπουλο με ντομάτα, πιπεριά και μπαχαρικά.
Αφού τα καταβρόχθισα σαν λύκος, μου προσφέρεται ανανάς ως επιδόρπιο. Καληνυχτώ τον Γιούσεφ και λίγα λεπτά μετά τις 22:00 πέφτω για ύπνο, έξω στο στρώμα. Ο καιρός δεν είναι ο ιδανικός, καθώς έχει συννεφιά που κρύβει τα άπειρα αστέρια στον ουρανό. Καθόλου δεν χαλιέμαι πάντως. Σκεπάζομαι μ’ ένα σεντόνι και ο αέρας στέλνει εκατομμύρια κόκκους άμμους να χτυπούν το πρόσωπό μου. Ούτε αυτό με χαλάει, κάθε άλλο. Το μόνο ίσως που με χάλασε είναι πως δεν έχει ντους, παρά μόνο τουαλέτα αλλά δεν πειράζει, όλα καλά.
H σημερινή ημέρα αλλά και διαδρομή, ήταν μια από τις καλύτερες που έχω κάνει στη ζωή μου. Η δε βραδιά είναι μια από τις ομορφότερες και πιο ξεχωριστές βραδιές της ζωή μου. Ξαπλωμένος σ’ ένα στρώμα στην έρημο Σαχάρα. Δεν θέλω να φύγω, δεν μου κάνει καρδιά να φύγω από το Μαρόκο. Πιστεύω πως αν γυρίσω πίσω στην Ισπανία θα ξενερώσω. Το Μαρόκο είναι από τις πιο όμορφες και συναρπαστικές χώρες που έχω δει. Τέτοια πλάκα με τη φυσική ομορφιά, έχω πάθει μόνο σε μια χώρα: την Νορβηγία, πουθενά αλλού! Το Μαρόκο όμως είναι άλλη περίπτωση. Είναι το κάτι διαφορετικό από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα. Και αυτή η διαφορετικότητά του το καθιστά τόσο ξεχωριστό, όσο και συναρπαστικό.
Lailah saʿīdah!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Ksar Bicha (36,64 €)
Βενζίνη: 22,92 €
Φιλοδωρήματα: 0,18 €
Σύνολο: 59,74 €
Γενικό σύνολο: 1.361,83 €
Ισοτιμία 24/08/2016: 1 € = 10,9159 MAD
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
