Ημέρα 15η: Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016, Todgha – Marrakesh (490,3 km)
Τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές
Στις 05:15 με ξυπνάει από τα μεγάφωνα του μιναρέ το γλυκό κάλεσμα του ιμάμη για προσευχή. Ναι, είναι γλυκό το κάλεσμά του για προσευχή όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Και απέχει παρασάγγας από το αντίστοιχο εκκωφαντικό που συνάντησα στο Κόσοβο, όπου οι ιμάμηδες απ’ όλα τα τζαμιά χαλούσαν τον κόσμο λες και διαγωνίζονταν για το ποιος θα ακουστεί πιο δυνατά και δεν με άφησαν να κλείσω μάτι όλη νύχτα! Κοίτα να δεις που το ριζοσπαστικό ισλάμ (το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον αγνό μουσουλμανισμό) έχει περισσότερη απήχηση στο ευρωπαϊκό Κόσοβο παρά στο αφρικανικό Μαρόκο. Συνεχίζω τον ύπνο μου …
Ακούω το ξυπνητήρι στις 06:00 αλλά δεν λέω να αποχωριστώ το στρώμα του κρεβατιού. Πού θα ξαναβρώ τέτοια πολυτέλεια, να κοιμάμαι σ’ ένα κανονικό κρεβάτι με στρώμα; Σηκώνομαι στις 08:15 χαζεύοντας την εκπληκτική θέα από το παράθυρο του ξενώνα. Το σημείο που πλημμύρισε χθες ο ποταμός, πλέον έχει καθαρίσει και ο δρόμος είναι διελεύσιμος.
Κατεβαίνω στον παραδοσιακό χώρο του ξενώνα όπου παίρνω πρωινό και στη συνέχεια μαζεύω τα πράγματά μου. Πληρώνω 300 DAM και ο τύπος μου λέει να του αφήσω ό,τι θέλω για το φαγητό, ενώ χθες κατόπιν παζαριού, μου είπε πως συμπεριλαμβάνεται στην τιμή! Φυσικά και δεν του άφησα τίποτα! Άκου εκεί, να πληρώσω 400 DAM για βόλτα με καμήλα, διαμονή με βραδινό και πρωινό στην Σαχάρα κι εδώ να πληρώσω 300 DAM!
Στις 09:30 αναχωρώ και μέσω ενός εκπληκτικού τοπίου,
Ο δρόμος που πλημμύρισε χθες.
μετά από 4 km βρίσκομαι στην είσοδο του φαραγγιού Τodgha, το οποίο είναι εντυπωσιακό. Οι δυο μεγάλοι βράχοι έχουν ύψος 160 m και σε κάποια σημεία η μεταξύ τους απόσταση φτάνει μόλις τα 10 m! Aπό την αριστερή πλευρά του υπάρχει ένας τσιμεντένιος δρόμος και στο ενδιάμεσο ρέει ένα μικρό ποτάμι. Στην είσοδο βλέπω το ξενοδοχείο όπου ήταν να μείνω εκεί χθες το βράδυ, αλλά η φύση είχε άλλη άποψη.
Και τι έκπληξη! Συναντώ τον Γερμανό με τους δυο γιούς του, οι οποίοι φτάνουν στο φαράγγι την ώρα που είμαι έτοιμος να φύγω. Το αμάξι κάνει αμέσως στην άκρη και ο Γερμανός βγαίνει έξω και με πλησιάζει ρωτώντας με πού κοιμήθηκα χθες το βράδυ. Του εξηγώ πού έμεινα με 300 DAM, ενώ αυτός με τους γιούς του πλήρωσαν 750 DAM! Μετά από μια σύντομη συνομιλία χωρίζουν οι δρόμοι μας.
Αποχωρώ ακολουθώντας τον δρόμο που μ’ έφερε ως εδώ. Και φτάνω στο άλλο σημείο της διαδρομής, όπου είχε κλείσει χθες το βράδυ. Έχουν πέσει τόνοι χώματος για να ομαλοποιηθεί η ροή του ποταμού και η κίνηση διεξάγεται με προσοχή. Πρώτα περνάει η μία όχθη και μετά η άλλη.
Καθώς περιμένω υπομονετικά στην ουρά, με πλησιάζει ένα παιδί το οποίο δεν φαίνεται να έχει κλείσει ακόμα την πρώτη δεκαετία της ζωής του και μου χαρίζει ένα ομοίωμα καμήλας με φύλλα από φοίνικα. Και το εντυπωσιακό είναι πως μιλάει αγγλικά! Του λέω πως δεν έχω χρήματα να του δώσω (που ν’ ανοίγω τώρα tank bag, τσαντάκια και πορτοφόλια). Μου λέει πως δεν θέλει χρήματα και απλά θέλει να μου το χαρίσει και μου το αφήνει. Αυτή η χειρονομία ψυχής αυτού του αθώου πλάσματος μου κάνει την καρδιά κομμάτια. Δεν μου ζητάει χρήματα, μόνο αν έχω να του δώσω ένα στυλό ή μια καραμέλα. Αν δεν βιαζόμουν ένεκα της ουράς κι αν ήταν τόσο εύκολο να τον βρω, θα του χάριζα αυτόν που έχω για να γράφω το ημερολόγιο. Καραμέλες όμως δεν έχω …
Την ίδια στιγμή έρχεται η σειρά μου να περάσω το επικίνδυνο σημείο. Περνάω πάνω από τις λάσπες και σε κάποιο σημείο βάζω κάτω το δεξί μου πόδι και τα καταφέρνω. Ευτυχώς την έβγαλα με μια μπότα βουτηγμένη στη λάσπη …
Φτάνω στο Tinghir και ακολουθώ τον Ν10 με κατεύθυνση το Boumalne Dades.
Σε κάποιο σημείο του δρόμου η κίνηση έχει διακοπεί καθώς ένα φορτηγό έχει ανατραπεί και έχει μαζευτεί κόσμος κι ένα άλλο φορτηγό, όπου με μια αλυσίδα καταφέρνει να το σηκώσει.
Η διαδρομή είναι ερημική και στο βάθος φαίνονται οροσειρές του Μεγάλου Άτλαντα.
Στο Boumalne Dades σταματώ για βενζίνη και αγοράζω ένα μπουκάλι παγωμένο νερό από τη διπλανή καφετέρια, όπου μου δίνουν τον κωδικό wi-fi, φυσικά δωρεάν. Αυτά να τα βλέπουν κάποιες προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες που είτε δεν στον δίνουν, είτε πρέπει να πληρώσεις για να στον δώσουν.
Μετά από αρκετά λεπτά βρίσκομαι ξανά στον δρόμο, όπου λίγο παραπέρα χαζεύω την πανοραμική θέα της Boumalne Dades.
Πλέον οδηγώ στον R704 προς το φαράγγι Dadès όπου η διαδρομή είναι απλά εκπληκτική!
Περνάω μέσα από παραδοσιακά χωριά και εντύπωση μου προκαλούν τα πετρώματα με περίεργους σχηματισμούς. Αλλά το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο αυτό. Η ευρύτερη περιοχή των φαραγγιών Dadès πριν από εκατομμύρια χρόνια βρισκόταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας! Στους γιγαντιαίους κοραλλιογενείς υφάλους αποτέθηκαν μεγάλες ποσότητες ιζήματος και με την πάροδο του χρόνου δημιουργήθηκε μια ποικιλία ιζηματογενών πετρωμάτων όπως ψαμμίτης και ασβεστόλιθος. Με τη μετακίνηση του φλοιού της γης η περιοχή ανέβηκε πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σχηματίζοντας τα όρη του Άτλαντα και το γύρω τοπίο.
Ανεβαίνω τις πολυφωτογραφισμένες απότομες φουρκέτες του φαραγγιού όπου σε κάποιο σημείο του γίνονται έργα και μετά σταματώ σ’ ένα σημείο για μερικές φωτογραφικές λήψεις.
Εκεί με πλησιάζει ένα νεαρό ζευγάρι Μαροκινών και μου ζητούν να τους βγάλω φωτογραφία. Ο άνδρας φοράει άσπρη κελεμπία και οδηγεί ένα σύγχρονο αυτοκίνητο. Φαίνονται καθωσπρέπει άνθρωποι και πολλοί Μαροκινοί φορούν την κελεμπία για λόγους παράδοσης αλλά και δροσιάς. Λέγεται πως η κελεμπία και η σαγιονάρα, τους καυτούς καλοκαιρινούς μήνες χαρίζουν δροσιά στο ανθρώπινο σώμα.
Ένα μικρό λεωφορείο μεταφέρει κόσμο και πίσω του κρέμονται στην κυριολεξία δυο άνθρωποι!
O αναβάτης ενός Triumph Tiger Explorer 1200 κατεβαίνει τις φουρκέτες και η συνεπιβάτις του βρίσκεται λίγο παραπέρα, στο σημείο θέας δίπλα στο ξενοδοχείο, τραβώντας τον φωτογραφίες ή βίντεο. Ωραίο εργαλείο το Tiger! Ροσινάντε, ίσως γίνει η διάδοχός σου κάποια στιγμή …
Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι στην είσοδο του φαραγγιού, όπου η είσοδός του δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή.
Μέσα όμως είναι απίστευτη! Δεξιά υπάρχει ένας τσιμεντένιος δρόμος και ανάμεσα στους βράχους ρέει ο ποταμός Dadès. Το διασχίζω μέχρι τέλους και στη συνέχεια επιστρέφω στην είσοδό του.
Παρκάρω λίγα μέτρα μέσα στο φαράγγι για φωτογράφιση.
Την ίδια στιγμή, έξω από αυτό παρκάρει ένα φορτωμένο “όσο δεν πάει άλλο” αγροτικό αυτοκίνητο. Βγαίνουν έξω δυο παιδιά που με πλησιάσουν κρατώντας φαγητό και πορτοκαλάδες, τα οποία μου επιδεικνύουν. Ωχ, τίποτα τσακάλια – κολιτσίδες θα είναι και θέλουν να μου τα πουλήσουν. Αρνούμαι ευγενικά την πρότασή τους, αλλά τελικά κάνω για άλλη μια φορά λάθος! Τα κοπέλια ήθελαν απλά να μοιραστούν το κολατσό τους μαζί μου κι εγώ ο ηλίθιος, ο προκατειλημμένος και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, αρνήθηκα! Αρχιμ@λάκα, δεν είναι είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο …
Κάθονται δίπλα στη μοτοσυκλέτα και συνομιλούμε. Μου λένε πως το Dadès επικοινωνεί με το Todgha μέσω ενός δύσβατου χωματόδρομου, όπου πάνε προς τα ‘κει. Κοιτώ τον χάρτη και το υψόμετρο της κορυφής Adrar Mkorn στα 3.222 m μου προκαλεί ζαλάδα! Μετά από λίγα λεπτά φεύγουμε και διασχίζω το φαράγγι, το οποίο μέσα είναι εντυπωσιακό. Συνεχίζω για λίγα χιλιόμετρα παραπέρα όπου η θέα εξακολουθεί να είναι υπέροχη. Σκέφτομαι να τραβήξω προς Msemrir, όμως θα χάσω χρόνο και την τελευταία στιγμή κάνω αναστροφή αποφασισμένος να χαράξω ρότα προς Marrakesh. Μέσα μου ξέρω πως έκανα μεγάλη μ@λακία! Δεν πειράζει ρε, θα το αφήσω ως αφορμή για την επόμενη φορά. Ήδη το Μαρόκο μ’ έχει κερδίσει κι αυτή τη στιγμή έχω αποφασίσει πως θα υπάρξει και επόμενη φορά. Και την επόμενη φορά θα του αφιερώσω ένα ολόκληρο ταξίδι μόνο για την πάρτη του!
Πλέον ακολουθώ τον ίδιο δρόμο της επιστροφής και σταματώ στις πολυφωτογραφισμένες φουρκέτες, δίπλα σ’ ένα ξενοδοχείο.
Οι δε στάσεις μου στη συνέχεια διαδέχονται η μία την άλλη με αφορμή τα ιδιόμορφα πετρώματα και τα πλινθόκτιστα σπίτια.
Κινούμαι στον Ν10 με κατεύθυνση την πόλη Ouazarzate, και στα πρώτα χωριά βλέπω πλήθη πιστών με άσπρες κελεμπίες να περπατούν στον δρόμο και φαίνεται ή να αποχωρούν ή να πηγαίνουν σε τζαμί. Ενδεχομένως να έχουν κάποια μουσουλμανική γιορτή, μάλλον Ραμαζάνι (Ramadan).
Ο χάρτης αναφέρει πως κινούμαι στην διαδρομή Route des Kasbahs ή ο Δρόμος των Kasbahs. Eυκαιρία λοιπόν να ραπάρω ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία με τίτλο “Κasbah” μελοποιημένο από τα φιλαράκια μου τους Social Waste από το Ηράκλειο “τσι” Κρήτης:
H kasbah είναι ένα μοναδικό είδος μεντίνας, πόλης ή φρουρίου και αποτελούσε το μέρος που κατοικούσε ο τοπικός άρχοντας της περιοχής αλλά και το σημείο άμυνας εν καιρώ επίθεσης. Συνήθως περιβάλλεται από ψηλά τείχη και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς παράθυρα και συναντάται κυρίως στην κορυφή ενός λόφου ή στην είσοδο ενός λιμανιού. Ενίοτε κατασκευαζόταν και ως ένδειξη (ή επίδειξη πιο σωστά) πλούτου.
Για να είμαι ειλικρινής, οπτικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια kesbah, τόσο πολύ μυαλό που έχω ο άτιμος! Ίσως κάποιες από αυτές λειτουργούν και ως ξενοδοχεία ή ξενώνες ή να αποτελούν ιδιωτικές κατοικίες ή αξιοθέατα. Σε κάποιο σημείο της κοινότητας Ait Sedrate Sahl Gharbia, εντύπωση μου προκαλεί ένας μικρός λόφος με πέτρες αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Εν συνεχεία το τοπίο γίνεται συγκλονιστικό. Απέραντες ερημικές εκτάσεις που μοιάζουν να μην οδηγούν πουθενά. Στο βάθος διακρίνεις ορεινούς όγκους οι οποίοι είναι τόσο ευθυγραμμισμένοι, λες και τους έχει βάλει αλφάδι. Και ανάμεσά τους να υπάρχει ένας εκπληκτικός δρόμος με άριστη πρόσφυση που εναλλάσσεται μεταξύ καλοχαραγμένων στροφών και απέραντων ευθειών. Μια εικόνα που με μπάζει για τα καλά στο κλίμα και το τοπίο της Αφρικής. Κι αν σκεφτώ πως αυτό το τοπίο πριν εκατομμύρια χρόνια βρισκόταν κάτω από τη θάλασσα, αυτό το καθιστά ακόμα πιο συγκλονιστικό!
Στ’ αριστερά μου βλέπω την τεχνητή λίμνη Barrage El Mansour Eddahbi και φτάνω στη διασταύρωση της πόλης Ouarzazate, όπου κάνω μια απαραίτητη στάση ξεμουδιάσματος.
Εν συνεχεία στρίβω δεξιά ακολουθώντας τον Ν9 προς Marrakesh, όπου και θα διανυκτερεύσω το βράδυ. Απ’ ότι μου είπε ο Γιούσεφ, η διαδρομή είναι γεμάτη στροφές και χρειάζομαι τουλάχιστον 5 με 6 ώρες για να τη διασχίσω. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα σκοπό να τραβήξω προς Zagora, αλλά εγκατέλειψα γρήγορα την ιδέα. Όχι από χρονοτριβή, όχι από βαρεμάρα, όχι από κούραση. Απλά να έχω αφορμή για την επόμενη φορά. Και κάτι μέσα μου λέει πως θα υπάρξει επόμενη φορά, πρώτα ο Αλλάχ …
Η διαδρομή είναι εκπληκτική με το ερημικό και βραχώδες τοπίο να έχει παραχωρήσει τη θέση του στο πράσινο.
Σε κάποια φάση ενώ έχει ντάλα ήλιο, αρχίζει να βρέχει δυνατά! Ε, όχι δεν το πιστεύω αυτό το πράγμα! Ρίχνει καρεκλοπόδαρα με ντάλα ήλιο! Πόσες φορές σ’ αυτό το ταξίδι παρακαλούσα να ρίξει μια βροχή ή να κάνει μια ψύχρα που να με δροσίσει; Πόσες φορές νοστάλγησα το ψυχρό κλίμα του Αρκτικού Κύκλου ή τις βροχές των Highlands; Aμέτρητες! Δυστυχώς αυτή ξαφνική νεροποντή κράτησε μόνο για λίγο …
Το δε τοπίο είναι υπερκαταπληκτικό. Ένα παραδοσιακό χωριό χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου από το οποίο διέρχεται ποταμός κι ένας τεράστιος βράχος με ιδιόμορφο πέτρωμα θα με κάνουν να χάσω την μπάλα! Α, ρε Μαροκάρα θα με τρελάνεις τελείως …
Η διαδρομή εξακολουθεί να είναι υπερκαταπληκτική και τα σύννεφα στο βάθος είναι απειλητικά για βροχή. Στη συνέχεια αρχίζει να ψιχαλίζει και βλέπω πολλές μπουλντόζες να είναι στο πόδι για την αντιμετώπιση των πλημμυρών. Ωχ, λες να αποκλειστώ και σήμερα κάπου στη μέση του πουθενά;
H διαδρομή γίνεται στριφτερή και πρασινίζει πιο πολύ. Πότε βρέχει και πότε σταματά. Και συνεχώς στο βάθος δυνατές αστραπές και βροντές φωτίζουν τον συννεφιασμένο ουρανό. Ο δε ήχος τους είναι τρομακτικός. Ένα σκηνικό τρόμου εμφανίζεται στο μυαλό μου …
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο να φουλάρω ντεπόζιτο, να βάλω αδιάβροχα και ν’ αλλάξω τη μαύρη ζελατίνα του κράνους με τη λευκή και το pinlock. Πλέον έχει βγάλει ψύχρα αλλά είμαι τόσο γκαντέμης που τα θερμαινόμενα γκριπ δεν δουλεύουν! Αλλά είμαι διπλά γκαντέμης, μιας και δεν πήρα μαζί μου τα χειμερινά αδιάβροχα γάντια, καθώς θεώρησα αυτονόητο πως θα λειτουργούσαν τα θερμαινόμενα γκριπ!
Απογοητευμένος μεν αλλά αποφασισμένος δε, ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα και συνεχίζω τον δρόμο μου. Η διαδρομή είναι ανηφορική, η βροχή πέφτει ακατάπαυστα και η θερμοκρασία έχει κατέβει αισθητά. Τα καλοκαιρινά μου γάντια αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σ’ αυτές τις συνθήκες και δεν κάνω τίποτα άλλο παρά υπομονή, με τα χέρια μου να είναι βρεγμένα και ξυλιασμένα. Σαν να μην τα αισθάνομαι!
Στη διαδρομή βρίσκεται το πέρασμα Tizi-n-Tichka, όπου αποτελεί το ψηλότερο πέρασμα της χώρας με τον δρόμο να φτάνει τα 2.260 m. Φυσικά δεν το αντιλήφθηκα, ένεκα των δυσμενών συνθηκών και της άσχημης κατάστασής μου. Η βροχή σταματά καθώς φτάνω στην κορυφή του βουνού, όπου σ’ ένα σημείο γίνονται έργα. Η θέα του Άνω Άτλαντα είναι εκπληκτική και βρίσκω αφορμή για μια στάση.
Μετά ο δρόμος είναι εκπληκτικός και η άσφαλτος τέλεια. Ώπα, λέω κάποια στιγμή από μέσα μου, σε λίγο θα φτάσω στο Marrakesh! Που να ‘ξερα όμως …
Κατηφορίζω τον εκπληκτικής χάραξης και άριστης πρόσφυσης δρόμο. Σε ορισμένα σημεία γίνονται έργα όπου πρέπει να διασχίσω 2 με 3 km χαλικοχωματόδρομου! Ό,τι χειρότερο γι’ αυτή τη μοτοσυκλέτα με τα ασφάλτινα ελαστικά και το βαρύ φορτίο. Κάνω στην άκρη και με προσπερνάνε ακόμα και … ποδηλάτες! Με υπομονή και πείσμα διασχίζω αυτά τα κομμάτια και η άσφαλτος που ακολουθεί, ανακουφίζει για λίγο την αγωνία μου.
Έχω την αίσθηση πως φτάνω όπου να ‘ναι στο Marrakesh, αλλά αυτός ο δρόμος κάθε φορά μου φαίνεται πως τελειώνει και τελειωμό δεν έχει. Εν συνεχεία γίνεται πιο στενός, με αρκετή κίνηση και την κατάσταση του οδοστρώματος να χειροτερεύει. Και εκτός αυτού, αρχίζει πάλι να βρέχει. Σε πολλά κομμάτια κινούμαι ολομόναχος στην ερημιά με το πολύ 40 km/h και σε άλλα κομμάτια συναντώ κίνηση, όπου προσπερνώ τα αυτοκίνητα με την απαιτούμενη προσοχή.
Η βροχή σταματά μόλις δω την ασπροκόκκινη πλάκα που αναγράφει πως απομένουν μόλις 60 km μέχρι το Marrakesh. Σταματώ στην πλάκα που αναγράφει 51 km, όπου αράζω δίπλα της προκειμένου να φτιάξω καφέ και να φουμάρω ένα τσιγάρο. Στο βάθος πάνω από το Marrakesh, ο ήλιος προσπαθεί να το φωτίσει με τις ακτίνες του, εκμεταλλευόμενος μια τρύπα ανάμεσα στα σύννεφα. Λες και έχει πάρει φωτιά.
Κι άντε να μην φέρω και σ’ αυτόν τον τόπο, άλλον έναν στίχο του Καββαδία λες και είναι φτιαγμένος και γι’ αυτήν την περίσταση …
Tη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.
Αχ, αυτές οι τυχαίες στάσεις που σε βρίσκουν ολομόναχο σ’ έναν δρόμο χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, δεν συγκρίνονται με τίποτα. Απλά η φύση σου χαρίζει στιγμές κι εσύ προσμένεις να σε οπλίσει με την ενέργεια που έχασες λίγο πριν. Που νόμιζες πως θα αποκλειστείς ξανά, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, το γλύτωσες. Που λίγη ώρα πριν δεν ένιωθες τα δάχτυλα των χεριών σου από το κρύο και την βροχή. Και τώρα δεν ξέρεις πού και πότε θα φτάσεις και πού θα βρεις μέρος να κοιμηθείς. Κι αυτό μοιάζει να μη σε απασχολεί. Τούτες οι μοναδικές στιγμές είναι το ταξίδι …
Οι στροφές έχουν παραχωρήσει πλέον τη θέση τους σε ευθείες που περνούν από κατοικημένες περιοχές με την κίνηση να είναι αυξημένη. Έχει σκοτεινιάσει και σε λίγα λεπτά αναμένεται να φτάσω στο Marrakesh. Προσπερνώ ένα λεωφορείο και λόγω μειωμένης ορατότητας, δεν βλέπω ότι ακριβώς μπροστά του υπάρχει ένα μεγάλο φορτηγό. Μπαίνω για λίγο στο αντίθετο και το αμάξι απέναντι μου αναβοσβήνει τα φώτα. Χωρίς να πανικοβληθώ, ανοίγω παραπάνω το γκάζι και προσπερνώ το μεγάλου μήκους φορτηγό. Δεν αισθάνθηκα ότι κινδύνεψα, απλά έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτικός κατά την προσπέραση και μάλιστα βράδυ σ’ έναν δρόμο χωρίς φωτισμό.
Άσχετο: κατά μήκος του δρόμου κοιτώ τις φωτεινές ταμπέλες των φαρμακείων, οι οποίες δεν πέρασαν απαρατήρητες από την ημέρα που έφτασα στο Μαρόκο. Συνήθως τα φαρμακεία των δυτικών και χριστιανικών χωρών, έχουν ως έμβλημά τους τον πράσινο σταυρό, σύμβολο της χριστιανικής πίστης. Στο Μαρόκο και φαντάζομαι κατ’ επέκτασιν στις μουσουλμανικές χώρες, οι ταμπέλες των φαρμακείων έχουν ως έμβλημά τους την ημισέληνο, το σύμβολο της μουσουλμανικής πίστης. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις όπως σ’ αυτόν τον δρόμο, έχουν και τα δυο, τόσο τον σταυρό όσο και την ημισέληνο! Κάποια έχουν και μόνο τον σταυρό! Να και κάπου που μπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι δυο θρησκείες που είναι τόσο κοινές όσο και διαφορετικές! Είναι ένα θέαμα το οποίο αναμφίβολα μου προκάλεσε ένα αίσθημα ικανοποίησης. Και μπράβο στους μουσουλμάνους φαρμακοποιούς του Μαρόκου, οι οποίοι το κάνουν για τη διευκόλυνση και των χριστιανών τουριστών, με την εικόνα που μοιάζει σαν να θέλει να περάσει κάποια μηνύματα.
Αυτό για να μη νομίζουμε πως οι μουσουλμάνοι μισούν θανάσιμα τους “άπιστους” χριστιανούς. Ε, όσο αφήνουμε την τηλεόραση να επηρεάζει τη σκέψη μας, αυτές τις ανοησίες θα πιστεύουμε. Ας αφήσουμε τον καναπέ και τον τρόμο που μας προκαλούν σκοπίμως οι εκφωνητές των δελτίων ειδήσεων κι ας ταξιδέψουμε. Να δούμε, να μάθουμε και να οξύνουμε την κριτική μας σκέψη. Και τότε, σίγουρα θα δούμε τον κόσμο πιο σφαιρικά απ’ ότι τα δελτία …
Σ’ έναν κεντρικό κόμβο στρίβω αριστερά και μετά από μερικά χιλιόμετρα φτάνω στην μεντίνα, όπου φυσικά γίνεται το έλα να δεις από κίνηση κάθε λογής οχημάτων. Αλλά και πεζών που εμφανίζονται από το πουθενά ακριβώς μπροστά σου. Περνάω από μια πύλη και οδηγώ στην μεντίνα, όπου με πλησιάζει ένα τσακάλι αρχίζοντας να μου πρήζει τα φρύδια με το γνωστό άσμα “εγώ είμαι ο αδελφός σου εδώ, εγώ θα σου βρω ξενοδοχείο, εγώ θα σε ξεναγήσω” και άλλα τέτοια διάφορα. Ειλικρινά όσο καλή διάθεση και να έχω, αυτό το πράγμα το να σε πλησιάζει κάθε τρεις και λίγο κάποιος και να σε πρήζει, το θεωρώ εκνευριστικό. Κι άντε μετά να τον αποφύγεις, αφού η επιμονή του μοιάζει με μαθηματική συνάρτηση που τείνει στο άπειρο. Για καλή μου τύχη όμως, στην έξοδο μιας άλλης πύλης υπάρχει μπλόκο από αστυνομικούς και σταματώ σ’ αυτούς προκειμένου ν’ αποφύγω το τσακάλι. Τους ρωτώ αν ξέρουν κάποιο κάμπινγκ εδώ κοντά και μου υποδεικνύουν κάποιο, γύρω στα 15 km από ‘δω. Την ίδια στιγμή το τσακάλι έχει σταματήσει αρκετά μέτρα παραπέρα και με περιμένει. Εγώ φυσικά δεν το κουνώ ρούπι από το μπλόκο, μιας και δράττομαι της περίστασης να αναδιοργανωθώ και να ψάξω campings στο GPS. To τσακάλι αφού βλέπει πως θα καθυστερήσω, βάζει μπροστά το δίκυκλό του και εξαφανίζεται …
Βάζω το GPS να με πάει στο κοντινότερο camping, το οποίο απέχει περίπου 20 km από ‘δω. Αφού τα έκανα πουτ@ναριό μέσα στην κίνηση, κινούμαι για αρκετά λεπτά μέσα στη μεντίνα και μετά ακολουθώ τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος μετά από κάμποσα χιλιόμετρα με βγάζει στον κόμβο που έστριψα αρκετά λεπτά πριν. Στρίβω αριστερά και κινούμαι σε μια λεωφόρο και μετά από μερικά χιλιόμετρα το GPS λέει πως το camping βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον δρόμο. Σταματώ αλλά πουθενά το camping. Μπαίνω στον παράλληλο και κινούμαι έξω από ένα μεγάλο κτίριο το οποίο μοιάζει με στρατόπεδο. Στο τέλος του κτιρίου, δεξιά υπάρχει η είσοδός του, όπου συναντώ μια παρέα νεαρών ένστολων. Ενδεχομένως πρόκειται για μια στρατιωτική ακαδημία, κάτι σαν τη δικής μας Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ας πούμε. Τελικά κάθε άλλο παρά στρατιωτική ακαδημία είναι, καθώς πρόκειται για το Αμερικανικό Σχολείο του Μarrakesh στο οποίο υπάρχουν τάξεις από το Νηπιαγωγείο μέχρι και το Λύκειο. Ιδρύθηκε το 1995 από Joseph A. McPhillips III ο οποίος είχε διατελέσει επί 35 χρόνια επικεφαλής στην αντίστοιχη σχολή της Ταγγέρης. Αποτελεί έναν μη κερδοσκοπικό και ανεξάρτητο ορανισμό με την εκπαίδευση να γίνεται στην αγγλική γλώσσα.
Oι νεαροί φύλακες λοιπόν, μου λένε πω το camping είναι εδώ δίπλα και μου υποδεικνύουν την κατεύθυνση που πρέπει ν’ ακολουθήσω. Κινούμαι σ’ έναν χωματόδρομο από την πίσω πλευρά του κτιρίου και φτάνω σε μια διασταύρωση, αλλά δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Γυρίζω πίσω και ο ένας ένστολος προθυμοποιείται να πάρει το υπηρεσιακό τζιπ και να με οδηγήσει στο camping. Kαι με το που ετοιμάζεται να μπει μέσα, περνάει ένα δικάβαλο παπί και ο ένστολος τον σταματά και του προτείνει να με οδηγήσει αυτός στο camping. Ακολουθώ το παπί μέσω ενός χωματόδρομου. Σε κάποιο σημείο αποβιβάζεται ο συνεπιβάτης και ακολουθώ το παπί σε μια χωμάτινη διαδρομή με αρκετές διασταυρώσεις, η οποία περνάει μέσα από μικρούς φτωχικούς οικισμούς με σπίτια και μαγαζιά.
Μετά από 2 – 3 km χωματόδρομου, φτάνουμε στην είσοδο του camping όπου ο φύλακας ανοίγει την πόρτα. Ρωτάω το τσακάλι τι του χρωστάω και μου λέει … 400 DAM! Που αυτό μεταφράζεται σε σχεδόν 40 € (36,82 € για την ακρίβεια)! Αρνούμαι κατηγορηματικά να του τα δώσω, μιας και ο τύπος νομίζει ότι είμαι άσχετος και θέλει να μου τα “πάρει”. Προφανώς εννοούσε 40 DAM (δηλαδή 3,68 € για την ακρίβεια). Βγάζω από το πορτοφόλι μου 40 DAM και του τα δίνω αλλά αυτός δεν τα δέχεται και επιμένει να του δώσω 400 DAM! Άκαμπτος, του δίνω 40 DAM και να πάει να γ@μηθ€ί το μο~νί! Εν τέλει τα δέχεται και μου λέει κι ευχαριστώ! Αυτό έλειπε κιόλας! Αλλά η αλήθεια να λέγεται, αν δεν ήταν αυτός, δεν υπήρχε περίπτωση να έβρισκα το camping και το πιο πιθανόν είναι να έκανα βόλτες πέρα – πώδε. Αλλά όχι και να μου ζητήσει 400 DAM, ενώ η διαμονή θα μου στοιχίσει μόλις 90 DAM! Aν ήταν έτσι θα έμενα στο πρώτο luxury hotel που θα έβρισκα στον δρόμο μου …
Τι είπα, luxury hotel; Ναι, αυτό το μέρος που βρίσκομαι είναι ξενοδοχείο πολυτελείας, όπου υπάρχει και οργανωμένος χώρος για camping! O φύλακας με οδηγεί στην πισίνα, όπου περιμένω να έρθει κάποιος που να μιλάει αγγλικά. Θα ήθελα να σημειώσω πως οι περισσότεροι Μαροκινοί μιλάνε γαλλικά, ενώ τα αγγλικά ομιλούνται από λιγότερους που όμως κερδίζουν συνεχώς έδαφος.
Μετά από λίγα λεπτά έρχεται ένας τύπος, ο οποίος υποθέτω πως είναι Ευρωπαίος λόγω εμφάνισης και επιδερμίδας. Επειδή είμαι πτώμα, βαριέμαι να στήσω σκηνή και μάλιστα μεσ’ το σκοτάδι και ρωτώ αν υπάρχει κάποιο δωμάτιο και πόσο κοστίζει. Κοιτάει την κατάσταση του ξενοδοχείου και μου λέει πως δεν υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο. Υπάρχουν μόνο κάποια δωμάτια σε σκηνές όπου κοστίζουν 450 DAM και τελικά θα προτιμήσω το στήσιμο της δικής μου σκηνής με μόλις 90 DAM. Ρωτώ αν υπάρχει κάτι για να φάω και μου απαντά πως η κουζίνα έχει κλείσει, μιας και το προσωπικό μαζεύει τα πράγματα. Τελικά μου δίνει ένα μεγάλο μπουκάλι νερό και μια φραντζόλα μαροκινού ψωμιού, η οποία είναι πολύ γευστική. Ωραία θα τη συνδυάσω με κάτι πατατάκια που έχω ίσα για να κρατηθεί το στομάχι μου.
Περασμένες 22:00 στήνω τη σκηνή, πάω για ντους και μετά αράζω μέσα σ’ αυτή. Περασμένα μεσάνυχτα πλέον, πέφτω κατάκοπος για ύπνο μετά από άλλη μια περιπετειώδη ημέρα. Μετά το πέρας και της σημερινής ημέρας, δεν έχω να δηλώσω τίποτα άλλο παρά μόνο τούτο:
Το Μαρόκο είναι μια περιπέτεια από μόνο του!
Lailah saʿīdah!
Δεν περνάνε λίγα λεπτά και πριν καλά – καλά αρχίσω να βλέπω το πρώτο όνειρο, αρχίζει να βρέχει. Έχω αφήσει όπως κάθε φορά λόγω της ζέστης, τη σκηνή αεριζόμενη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι στάλες της βροχής να πέφτουν με μανία και να με κάνουν μούσκεμα σε χρόνο dt! Σηκώνομαι και την κλείνω και μετά από λίγες στιγμές ζω τη συνέχεια του ονείρου μου. Είμαι λέει μ’ ένα Super Tenere ή Triumph Tiger Explorer (αν ήταν GS θα επρόκειτο περί εφιάλτη) και κάνω το γύρο της Αφρικής. Παιδιά με πλησιάζουν ζητώντας μου στυλό και καραμέλες. Η μοτοσυκλέτα αφού ξεκόλλησε σ’ έναν βούρκο από λάσπη, τώρα διασχίζει έναν χωματόδρομο για χιλιάδες χιλιόμετρα. Εγώ σκονισμένος, υποφέρω από τη ζέστη και αφού τελείωσε το παγούρι με το νερό, είμαι ημιλιπόθυμος από τη ζέστη. Και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια όαση στην έρημο που από τη δίψα θέλω να πιω όλο το νερό της. Έχει βραδιάσει και στήνω τη σκηνή μου δίπλα της κάτω από έναν φοίνικα και … γκχσσσς … γκχσσσς … γκχσσσς …
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Manzil la Tortue (8,29 €)
Βενζίνη: (19,79 €)
Φιλοδωρήματα: 3,68 €
Λοιπά: 0,92 €
Σύνολο: 32,68 €
Γενικό σύνολο: 1.439,50 €
Ισοτιμία 26/08/2016: 1 € = 10,8621 MAD
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
