Ημέρα 17η: Κυριακή 28 Αυγούστου 2016, Kenitra – Martil
Από τον Ατλαντικό στην Μεσόγειο
Ξύπνησα στις 08:00 και αφού ετοιμάστηκα, πηγαίνω στη ρεσεψιόν να πληρώσω. Ο τύπος μου ζητάει 32 DAM ήτοι 2,95 € και μένω στήλη άλατος! Είναι το πιο φθηνό camping που έχω μείνει μέχρι τώρα στη ζωή μου και δεν το πιστεύω ότι μου ζητήθηκε τέτοιο ποσό!
Καθώς ετοιμάζομαι να φύγω με πλησιάζει ο άντρας της τριμελούς οικογένειας που έμενε μαζί μου στο camping και θέλει να βγάλει τον γιό του φωτογραφίες πάνω στη μοτοσυκλέτα. Κανένα πρόβλημα, η Ροσινάντε χαίρεται ιδιαίτερα όταν φιλοξενεί στη σέλα της λιλιπούτειους μοτοσυκλετιστές!
Η οικογένεια με προσκαλεί για πρωινό στο σημείο που μένουν με μια παλαιά Mercedes και το τροχόσπιτό τους. Κι άντε να αρνηθείς τέτοια πρόσκληση και μάλιστα από Μαροκινούς που φημίζονται για τη φιλοξενία τους. Μου προσφέρουν τσάι, πίτες που τις βουτάς σε λάδι, τυρί la vache και διάφορα βουτήματα. Όταν βρίσκεσαι με τέτοιους υπέροχους και φιλόξενους ανθρώπους, παγώνεις τον χρόνο και απολαμβάνεις τις στιγμές.
Έχουν τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων τα τρία είναι κορίτσια και ο τελευταίος είναι ο μικρός. Κατάγονται από το Ouzoud στο οποίο υπάρχουν οι ομώνυμοι καταρράκτες και το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να τους επισκεφθώ, αλλά δεν με έβγαζαν τα χιλιόμετρα. Αλλά είπαμε, θα τα ξαναπώ με την Μαροκάρα την επόμενη φορά …
Έχουμε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία, όπου λέμε πολλά και διάφορα. Μιλάμε για το ταξίδι μου αλλά και για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, μιας και ο νέος μου φίλος δείχνει ιδιαίτερα ενημερωμένος. Αυτό πάντως που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι όταν μου δείχνει την πινακίδα του αυτοκινήτου του, η οποία αποτελείται από δυο αριθμούς κι ένα αραβικό γράμμα ανάμεσά τους. Ο δεύτερος αριθμός, υποδηλώνει σε ποια περιφέρεια ανήκει το όχημα και εν προκειμένω το 62 ανήκει στο Ouzoud.
Στη συνέχεια αποχαιρετώ αυτούς τους ιδιαίτερα αξιοπρεπείς και φιλόξενους ανθρώπους, αφού πρώτα τους ευχαρίστησα για το πρωινό. Και μου χαρίζουν ένα μπουκάλι παγωμένο νερό για τον δρόμο!
Αποχωρώ από το camping και οδηγώ στο κέντρο της Kenitra, όπου η οπίσθια όψη μιας νεαρής μουσουλμάνας μητέρας που φορούσε παντελόνι τζιν και μια διακριτική μαντίλα, ειλικρινά θα με κολάσει!
Σήμερα είναι το τελευταίο μου βράδυ στο Μαρόκο. Σκέφτομαι να μείνω κάπου στην Ταγγέρη (Tangier) ή στην Ceuta, χωρίς αυτό να με απασχολεί ιδιαίτερα. Βασικά θα μείνω όπου βρω κάποιο camping επί μαροκινού εδάφους, το οποίο θα βρίσκεται κοντά στο λιμάνι της Ceuta.
Οδηγώ στον αυτοκινητόδρομο Α1 και σε κάποιο σημείο βλέπω ένα αυτοκίνητο που εξετράπη της πορείας του. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα ένα άλλο αυτοκίνητο αναποδογύρισε και αρκετός κόσμος έχει μαζευτεί γύρω από αυτό. Τα δυο αυτά συμβάντα μου προκαλούν θλίψη και εύχομαι οι απώλειες να είναι μόνο υλικές …
Αυτό που μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι πως ακόμα και στον αυτοκινητόδρομο πετάγονται πεζοί από το πουθενά και τον διασχίζουν κάθετα! Φαντάζεσαι να πηγαίνεις με πάνω από 100 km/h και να σου πεταχτεί από το πουθενά ένας πεζός; Ακούγεται τρομακτικό και απίστευτο κι όμως είναι αληθινό! Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου …
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για να φτιάξω καφέ κι εκεί πετυχαίνω ένα κιόσκι που κόβει εισιτήρια από τα λιμάνια της Tangier και της Ceuta για Ισπανία. Ρωτώ μήπως και φανώ τυχερός και βρω φθηνότερο εισιτήριο, λόγω του ότι το Μαρόκο είναι πιο φθηνή χώρα από την Ισπανία, όμως οι τιμές κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα.
Στη συνέχεια βρίσκομαι ξανά εντός του αυτοκινητόδρομου
και λίγα χιλιόμετρα πριν την Tangier τον εγκαταλείπω, μιας και το μάτι μου στάμπαρε αριστερά στον χάρτη κάποια σημεία ενδιαφέροντος και μια διαδρομή που σημειώνεται ως γραφική. Ευκαιρία λοιπόν να εξερευνήσω τα παράλια του Μαρόκου …
Ο επαρχιακός δρόμος με οδηγεί σε μια τοποθεσία με τεράστιες αμμουδερές παραλίες στις οποίες συρρέει αρκετός κόσμος.
Η περιοχή είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη τουριστικά και σφύζει από τουρίστες και ντόπιους, οι οποίοι απολαμβάνουν το μπάνιο τους. Το όλο περιβάλλον δεν θυμίζει σε τίποτα μια αραβική χώρα (έτσι τουλάχιστον που μας την έχουν πλάσει στο μυαλό μας) αλλά μια ευρωπαϊκή με πολλές παραλίες και σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες. Σταματώ σε μια άκρη, όπου με το zoom του φακού προσπαθώ να συλλάβω εικόνες από τις εκπροσώπους του ωραίου φύλου. Νομίζω καμία από αυτές δεν βουτάει με μπικίνι ή έστω ολόσωμο μαγιώ. Αρκετές μπαίνουν στη θάλασσα με το φόρεμα ή ακόμα και τη μαντίλα τους και οι πιο τολμηρές φορούν μπλουζάκι ή σορτσάκι. Άλλες κοινωνίες κι άλλα ήθη, οπότε δεν μας πέφτει λόγος εμάς των Δυτικών για το τι κάνουν στη χώρα τους …
Η συνέχεια με βρίσκει στον φάρο Spartel του ομώνυμου ακρωτηρίου, ο οποίος είναι ισλαμικής αρχιτεκτονικής. Θεωρείται το πιο βορειοδυτικό σημείο της Αφρικής και ο φάρος τέθηκε σε λειτουργία για πρώτη φορά το 1864. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά μαγαζιά τα οποία πωλούν αναμνηστικά. Στη θάλασσα διακρίνεται ένας μικρός βράχος στον οποίο είναι ζωγραφισμένη η σημαία του Μαρόκου. Εκεί κοντά βρίσκεται και το Σπήλαιο του Ηρακλή.
Πλέον βρίσκομαι σε μια καταπληκτική τοποθεσία με καταπληκτικό δρόμο, τίγκα στο πράσινο. Τα σπίτια είναι πανέμορφα και πολλά μεγάλα κτίρια φυλάσσονται από αστυνομικούς. Σταματώ σ’ έναν ίσκιο για μερικές δροσιστικές στιγμές.
Φτάνω στην Tangier, η οποία θυμίζει μια δυτική κοσμοπολίτικη πόλη και είναι γνωστή για τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα και την κουλτούρα της. Εντύπωση μου προκαλεί ένα αυτοκίνητο με ρουμανικές πινακίδες …
Αποφασίζω να κινηθώ για κάμποσα χιλιόμετρα σ’ έναν άλλον επαρχιακό και παραθαλάσσιο δρόμο που βρίσκεται μεταξύ Tangier και Ceuta. Και στον οποίο ο χάρτης αναγράφει ορισμένα σημεία ενδιαφέροντος και τον χαρακτηρίζει ως γραφική διαδρομή. Χμ, ευκαιρία να το διαπιστώσω …
Προς μεγάλη μου απογοήτευση γίνεται της κακομοίρας από κίνηση και σ’ ένα σημείο του δρόμου στρίβω αριστερά όπου οδηγούμαι σ’ έναν άλλον φάρο, τον Malabata που βρίσκεται στο ομώνυμο ακρωτήρι. Λιγότερο εντυπωσιακό εν αντιθέσει με τον Spartel, όπου περπατώ λίγα μέτρα στα ενδότερά του. Εκεί υπάρχει μια καφετέρια και μαγαζιά που πωλούν αναμνηστικά.
Ωπ! Να σου και οι ευρωπαϊκές ακτές στο βάθος και δη οι ισπανικές …
Αποχωρώ και συνεχίζω να κινούμαι ανατολικώς του κεντρικού επαρχιακού δρόμου, ο οποίος είναι ιδιαίτερα γραφικός και με μόνο αρνητικό την αρκετή κίνηση από τ’ αυτοκίνητα. Ξεχωρίζω ένα μικρό λιμάνι καθώς και τη βραχώδης παραλία απέναντί του.
Μας πήρανε χαμπάρι!
Ωπ, να και τα πλοία στο βάθος των Στενών του Γιβραλτάρ!
Βρίσκομαι στην πόλη Ksar-es-Seghir η οποία σφύζει από ζωή και τουρισμό. Χμ, ωραία φαίνεται, εδώ θα περάσω το τελευταίο μου βράδυ στο Μαρόκο. Ένας αστυνομικός μου λέει πως ένα camping βρίσκεται 100 m μετά το βενζινάδικο. Προσπαθώ για αρκετή ώρα να το βρω αλλά μάταια. Βρίσκω κατά μήκος του δρόμου κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια και ο τύπος μου λέει πως η βραδιά κοστίζει μόλις 200 DAM ήτοι 18,41 €! Όμως η μοτοσυκλέτα δεν μπορεί ν’ ανεβεί το μεγάλο σκαλοπάτι προκειμένου να μπει μέσα στη ρεσεψιόν και να φυλαχθεί το βράδυ. Τελικά αποφασίζω να την κάνω και να τραβήξω προς Ceuta μεριά, κι ίσως κάπου εκεί να βρω μέρος να μείνω.
Λίγα μέτρα μετά την πόλη, βλέπω αρκετά κιόσκια και με σταματούν με άκομψο τρόπο κάποιοι τύποι. Τρομάζω και ρωτώ τι συμβαίνει. Τελικά είναι κράχτες και ήθελαν να μου πουλήσουν εισιτήριο της εταιρίας που εργάζονται. Κάποιοι από αυτούς κουνούν ένα χαρτί σαν αυτό που συμπληρώνεις τα στοιχεία σου στα σύνορα. Και προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι σ’ ένα ολοκαίνουριο και τεράστιο λιμάνι, το οποίο εξυπηρετεί τη θαλάσσια συγκοινωνία μεταξύ Μαρόκου και Ισπανίας. Το λιμάνι ονομάζεται Tanger – Med (Ταγγέρης – Μεσογείου) και τέθηκε σε λειτουργία το 2007 με σκοπό να γίνει το μεγαλύτερο λιμάνι της Αφρικής και από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου με σκοπό να αναβαθμίσει την εμπορική και οικονομική δραστηριότητα του Μαρόκου. Αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2018 και οι αισιόδοξες προβλέψεις κάνουν λόγο πως πρόκειται να αποτελέσει το πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Μεσογείου.
Κι εκεί γίνομαι μάρτυρας ενός ευτράπελου περιστατικού. Ένα ΙΧ αυτοκίνητο που κουβαλά εκτός από πολλές δεκαετίες στην πλάτη του και 7 άτομα μέσα, (σύνηθες θέαμα στο Μαρόκο), κινείται για αρκετή ώρα μπροστά μου. Λόγω του φορτίου, το αμάξι έχει κάτσει και απέχει ελάχιστα εκατοστά από το έδαφος. Σ’ ένα σημείο του δρόμου υπάρχει χάμω ένα μπουφάν και ο νεαρός κάτοχός του τρέχει να το πάρει. Την ίδια στιγμή το αυτοκίνητο περνάει πάνω από το μπουφάν και το σέρνει μαζί του! Απογοητευμένος ο νεαρός, κοιτάει απεγνωσμένα τον ουρανό και μάλλον βρίζει την τύχη του.
Είχα ελαττώσει ταχύτητα λόγω του περιστατικού, το οποίο έλαβε χώρα σ’ έναν κόμβο και αποφασίζω ν’ ανοίξω γκάζι για να προλάβω το αυτοκίνητο και να του πω να σταματήσει. Και πριν προλάβω ν’ ανοίξω το γκάζι, με προσπερνούν ένα σωρό αυτοκίνητα από δεξιά! Μη δουν κάποιον να ελαττώσει ταχύτητα στο Μαρόκο, αμέσως να τον προσπεράσουν! Τελικά, δεν πρόλαβα το αυτοκίνητο και εύχομαι ο νεαρός να μην είχε πράγματα σημαντικής αξίας μέσα στο μπουφάν, το οποίο ποιος ξέρει πού μπορεί να βρίσκεται …
Μετά το καινούριο λιμάνι η διαδρομή γίνεται υπερκαταπληκτική! Ένας φαρδύς δρόμος με συνεχείς και καλοχαραγμένες στροφές, ανεβαίνει ένα βουνό δίπλα στη θάλασσα. Η εναλλαγή τοπίου τόσο στο παράκτιο τμήμα του Μαρόκου όσο και στην ενδοχώρα του είναι παροιμιώδης. Η πανοραμική θέα είναι πολύ όμορφη. Μπριζώνομαι και αρχίζω να ανεβάζω ρυθμό, έτσι για να το γλεντήσω κάπως, όσο μου επιτρέπει βέβαια η βαρυφορτωμένη Ροσινάντε, η οποία δείχνει να μην έχει ενδοιασμούς.
Κατηφορίζοντας το βουνό, αποκτώ μια πανοραμική άποψη της Ceuta.
Εν συνεχεία, βρίσκομαι στον ίδιο δρόμο που οδηγούσα πριν λίγες ημέρες, όταν και κύλησα για πρώτη φορά τις ρόδες μου επί μαροκινού εδάφους. Κινούμαι στον παραθαλάσσιο Ν13 και η περιοχή αποπνέει μια ευρωπαϊκή αύρα, όντας ανεπτυγμένη τουριστικά με αμέτρητες ξενοδοχειακές μονάδες.
Το GPS με οδηγεί στο camping, το οποίο αποδεικνύεται σπίτι! Στη συνέχεια με οδηγεί σ’ ένα άλλο camping, το οποίο αποδεικνύεται parking. Μετά από πολλά πάνω – κάτω αποφασίζω να τραβήξω κι άλλο νότια, λες και θέλω να απομακρυνθώ από την Ceuta. Κάτσε να δεις που μπορεί να φτάσω μέχρι την Σαχάρα …
Το GPS με οδηγεί στο τρίτο κατά σειρά camping, όπου μετά από αρκετά χιλιόμετρα αφήνω τον Ν13 και ακολουθώ έναν άλλο δρόμο. Φτάνω στο camping το οποίο αποδεικνύεται ξενοδοχείο, αλλά κανένα πρόβλημα. Θα μπω μέσα να ρωτήσω καθώς αρκετά ξενοδοχεία στο Μαρόκο έχουν χώρο και για κατασκήνωση. Το ξενοδοχείο έχει κόσμο αλλά το προσωπικό πουθενά. Εκεί βρίσκεται μια Γαλλίδα γιαγιά και μετά από αρκετά λεπτά έρχεται ο νεαρός Μαροκινός υπάλληλος του ξενοδοχείου, ο οποίος από ξένες γλώσσες μιλάει μόνο γαλλικά. Κι άντε τώρα να συνεννοηθείς. Μετά πολλά και τα λίγα μου λέει πως μπορώ να στήσω σκηνή με μόλις 60 DAM! Tέλεια, αυτό ήτανε, εδώ θα μείνω απόψε. Κι εκεί που το έχω αποφασίσει, τον ρωτώ πού είναι τα ντους! Και ο τύπος κουνάει δεξιά κι αριστερά τον δείκτη του χεριού του και κατηγορηματικά μου λέει πως δεν υπάρχει τρόπος να κάνω μπάνιο! Ρε άντε γα …! Άκου εκεί να έχει χώρο για να στήσω τη σκηνή μου και να μην έχει ντους!
Μου λέει πως αρκετά χιλιόμετρα παραπέρα στην Martil, μπορώ να βρω camping. Έτσι λοιπόν ακολουθώ τον δρόμο και αυτό το camping όντως αποδεικνύεται camping και μάλιστα οργανωμένο. Και ασφαλώς είναι καλύτερο από αυτό που έμεινα χθες.
Η νεαρή κοπελιά με τη μαντίλα δεν γνωρίζει αγγλικά και έρχεται μάλλον ο πατέρας της και ιδιοκτήτης του camping, προκειμένου να εκτελέσει χρέη διερμηνέα καθώς η νεαρή συμπληρώνει τα στοιχεία μου. To camping είναι ιδιαίτερα οργανωμένο με ένστολους φύλακες, με πισίνα και mini market, όπου πηγαίνω στο δεύτερο για μερικά ψώνια και δη το λαχταριστό μαροκινό ψωμάκι που τόσο μ’ αρέσει. Η γυναίκα που μάλλον είναι η σύζυγος του μάλλον ιδιοκτήτη, φοράει κι αυτή μαντίλα και είναι ιδιαίτερα χαμογελαστή και ευγενική.
Συνοδεύω το νοστιμότατο μαροκινό ψωμάκι με μια κονσέρβα ντολμαδάκια, καθώς εδώ και ώρα το στομάχι μου διαμαρτύρεται επικίνδυνα.
Αμέσως μετά στήνω σκηνή
και μετά από λίγο πηγαίνω στο κοντινότερο βενζινάδικο προκειμένου να είμαι πανέτοιμος γι’ αύριο το πρωί, με γεμάτο ντεπόζιτο και τσεκαρισμένη πίεση ελαστικών.
Επιστρέφω στο camping, όπου αρχίζει σιγά – σιγά να βραδιάζει. Δίπλα μου έχω παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, όπου φορτίζω τις συσκευές μου. Πάω για ντους και μετά γράφω το ημερολόγιο. Εν συνεχεία λόγω καλού και φυσικά δωρεάν wi-fi, μπαίνω you tube ν’ ακούσω μουσική. Ξαναπηγαίνω στο mini market για μερικά επιπλέον ψώνια και καθώς η σημερινή ημέρα φτάνει στο τέλος της, οδηγούμαι για ύπνο στη σκηνή μου, καθώς αύριο με περιμένει βάρβαρο ξύπνημα στις 05:00 το πρωί …
Τελευταίο μου βράδυ απόψε στο Μαρόκο. Τι να πρωτογράψω ρε πού$τη μου γι’ αυτή τη χώρα που τόσο σημάδεψε την ψυχή μου; Απλά θα αναφέρω το τι προσδοκίες είχα γι’ αυτή και το τι αποκόμισα. Κι από ‘κει και πέρα θα βρω τις διαφορές …
Για να είμαι ειλικρινής, η ιδέα ενός ταξιδιού στο Μαρόκο ή στην Αφρική γενικά, δεν μου έκανε κλικ. Θεωρούσα πως θα έβλεπα μόνο έρημο και τίποτα παραπάνω. Και για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, κλικ και μάλιστα μεγάλο, μου έκανε η Ασία και ιδίως η κεντρική. Έχοντας δει και τις δυο ηπείρους μόνο από φωτογραφίες, περισσότερη εντύπωση μου έκανε η Ασία παρά η Αφρική. Aυτή ήταν η μόνη προκατάληψη που είχα για το Μαρόκο και την Αφρική. Το τοπίο και όχι ο κόσμος των μουσουλμάνων ή των Αράβων. Εξάλλου τα ταξίδια μου με έχουν κάνει περισσότερο ανθρωπιστή, περισσότερο ανεκτικό και φανατικά αντιρατσιστή …
Πήγα στο Μαρόκο για έναν και μόνο λόγο. Για να δω το κάτι διαφορετικό από αυτά που έβλεπα μέχρι πρότινος. Και αφού θα έφτανα που θα έφτανα μέχρι τα Στενά του Γιβραλτάρ, γιατί να μην πάρω το καράβι και σε λίγη ώρα να βρεθώ απέναντι στην αφρικανική ήπειρο;
Και βρέθηκα! Την πρώτη ημέρα δεν εντυπωσιάστηκα και πολύ. Την δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη όμως έπαθα κάτι πλάκες, μα τι πλάκες! Πλάκες που θα τις θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή! Η τρομερή εναλλαγή του τοπίου, οι οροσειρές, τα φαράγγια, οι ερημικοί δρόμοι, το άνυδρο τοπίο, οι λίμνες, οι φοίνικες, το πράσινο, τα πλινθόκτιστα σπίτια, οι kesbah και άλλα πολλά με άφηναν άφωνο και με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά! Σε πολλές περιπτώσεις νόμιζα ότι βρισκόμουν στο Κολοράντο και όχι στο Μαρόκο! Η δε έρημος και η βόλτα με την καμήλα που μπορεί να θεωρηθεί και ως τουριστική ατραξιόν, κάθε άλλο παρά έτσι την εξέλαβα. Ήταν μια εμπειρία μοναδική και πρωτόγνωρη.
Συνειδητοποίησα για τα καλά πως ο ταξιδιώτης δεν επιζητά επί της ουσίας μόνο το όμορφο, αλλά το διαφορετικό. Αυτό που δεν το βλέπει συχνά, αυτό που δεν το βλέπει καθόλου, αυτό που το ζει για πρώτη φορά. Και το διαφορετικό ήταν αυτό που με κέρδισε στο Μαρόκο, το οποίο η ψυχή μου θεωρεί όμορφο. Άλλες ψυχές θεωρούν όμορφο μόνο το “χωριό” τους και χρήζουν πολλαπλό by pass στην καρδιά μπας και αγαπήσουν και κανένα άλλο χωριό, αλλά και εμφύτευση νέου εγκεφάλου στον ήδη καμένο παλιό. Οπότε μ’ αυτές τις ψυχές δεν ασχολούμαι, αφήνω τους ειδικούς θεράποντες ιατρούς να αναλάβουν …
Στο Μαρόκο είχα δυο πλάνα. Το ένα έλεγε να δω κάποια πράγματα όπως τους αμμόλοφους Erg Chebbi και τα φαράγγια Todgha και Dadès. Δεν είχα σημειώσει τίποτα μα τίποτα άλλο, καθώς ήξερα πως ενδεχομένως θα τα έβρισκα σκούρα από τη ζέστη Αύγουστο μήνα και ίσως να περιοριζόμουν σε τουρισμό εντός πόλεων με επισκέψεις σε μεντίνες, τζαμιά, αξιοθέατα, μουσεία, γκαλερί, όπερες, πινακοθήκες και … κεμπαπτζίδικα! Ευτυχώς η ζέστη με ταλαιπώρησε μόνο την πρώτη ημέρα και είδα αυτά που ήθελα να δω. Αλλά και πόσα άλλα είδα και πόσες πλάκες έπαθα …
Μου άρεσε το Μαρόκο των δρόμων, των φαραγγιών, των ερήμων και δεν μου άρεσε το Μαρόκο των μεντινών και των πόλεων. Μου άρεσαν οι Άραβες και οι Βέρβεροι με τις κελεμπίες και δεν μου άρεσαν τα τσακάλια που μου έπρηζαν τα μέζεα. Μα πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσαν εκείνα τα μικρά παιδάκια που πλησίαζαν εμένα και την Ροσινάντε …
Είχε απόλυτο δίκιο ο Δημήτρης “Ντελ Πιέρο” Παπαντωνίου, όταν μου είπε πως το Μαρόκο δεν θέλει 6 ημέρες αλλά ένα ταξίδι ολόκληρο! Νόμιζα τότε, ότι μου έλεγε μ@λακίες. Στο Μαρόκο αναθεώρησα αυτή μου την εικασία από τη δεύτερη κιόλας ημέρα …
Κινήθηκα κυρίως τουριστικά, χύμα και απρογραμμάτιστα. Ελεύθερα και κυρίως χωρίς άγχος να προλάβω, να δω, να φωτογραφήσω, να, να να, χίλια να! Ήθελα απλά να πάρω μια μικρή γεύση. Όμως αυτές οι 6 ημέρες αν και λίγες, υπήρξαν καθοριστικές και συνέβαλαν τα μέγιστα στη γέννηση ενός μεγάλου έρωτα. Του έρωτά μου με το Μαρόκο, του έρωτά μου με την Αφρική …
Εύχομαι και ποθώ να ξαναταξιδέψω στο Μαρόκο. Και να μη μείνω 6 ημέρες αλλά … 26! Κι αν θέλεις να γίνω ακόμα πιο ειλικρινής, θα το πω στα ίσα:
Nαι, δεν χαίρομαι και πολύ που αύριο θα βρίσκομαι στην Ευρώπη. Ναι, δεν μου κάνει καρδιά να φύγω από ‘δω.
Lailah saʿīdah!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Al Boustane (7,83 €)
Βενζίνη: 18,64 €
Διόδια: (1 σταθμός – 6,08 €)
Λοιπά: 3,64 €
Σύνολο: 36,19 €
Γενικό σύνολο: 1.576,87 €
Ισοτιμία 28/08/2016: 1 € = 10,8612 MAD
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
