Ημέρα 18η: Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016, Martil – DosHermanas (299,2 km)
Ιβηρικής συνέχεια
Ξυπνάω στις 05:00 και σηκώνομαι αμέσως. Δευτερόλεπτα μετά έρχεται και με ξυπνάει ο φύλακας του camping όπως ζήτησα χθες από τον ιδιοκτήτη. Λίγα λεπτά μετά, αρχίζει να βαράει ο ιμάμης, ο οποίος τις τελευταίες ημέρες εκτελούσε χρέη ήχου αφύπνισης. Το πιο αξιόπιστο ξυπνητήρι είναι αυτός – ξυπνάς θες δε θες!
Αφού πήγα μπάνιο, ρούφηξα μερικές τζούρες καφέ και τσιγάρου, μάζεψα τα υπάρχοντά μου και είμαι έτοιμος να φύγω. Το ρολόι της μοτοσυκλέτας δείχνει 06:17 ώρα Μαρόκου και με περιμένουν περίπου 45 km μέχρι το λιμάνι της Ceuta. Σημειωτέον, η Ισπανία βρίσκεται 1 h πίσω από το Μαρόκο και το πλοίο φεύγει στις 09:00 ώρα Ισπανίας, δηλαδή 08:00 ώρα Μαρόκου. Πιστεύω πως θα το προλάβω αν δεν με καθυστερήσουν στα σύνορα …
Είναι σκοτάδι ακόμα και στον δρόμο οδηγώ σχεδόν ολομόναχος. Ο δρόμος είναι φωτισμένος τέλεια, παραπέμποντας σε χριστουγεννιάτικο φωτεινό στολισμό, δημιουργώντας μια ωραία ατμόσφαιρα. Κινούμαι στον Ν16 και σε κάποια φάση πιάνει τόση ομίχλη που με κάνει να μη βλέπω την τύφλα μου. Ευτυχώς μετά από κάμποσα χιλιόμετρα σταματάει.
Σταματώ στο μπλε τζαμί, το πρώτο τους είδους του που είδα στο Μαρόκο, το οποίο μ’ εντυπωσίασε με τον ορθογώνιο μιναρέ του.
Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάνω στον συνοριακό σταθμό του Μαρόκου, όπου επικρατεί πανζουρλισμός. Τα αυτοκίνητα του ρεύματός μου, έχουν κλείσει και τα δύο ρεύματα! Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή αυτός που θέλει να μπει στο Μαρόκο, δεν μπορεί να μπει! Τα δε ακατάπαυστα κορναρίσματα δημιουργούν μια απίστευτα τρελαμένη ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω, αλλά στους μαροκινούς δρόμους έχω ζήσει τις πιο ευτράπελες καταστάσεις …
Με τροχιά ανάλογη του μίτου της Αριάδνης, καταφέρνω να απεγκλωβιστώ από το απόλυτο χάος και οδηγούμαι στον συνοριακό σταθμό. Και από το πουθενά εμφανίζονται ακριβώς μπροστά μου τύποι που κουνούν το χαρτί που πρέπει να συμπληρώσω. Τους αγνοώ. Στα τελευταία μέτρα μου την πέφτει ένα τσακάλι και μου λέει για το εν λόγω χαρτί. Τον αγνοώ και αυτόν! Αλλά αυτός έχει βαλθεί να γίνει η σκιά μου, ακολουθώντας με παντού.
Σταματώ στον πρώτο γκισέ όπου δίνω το διαβατήριο και ο τελωνειακός μου το επιστρέφει μαζί με το χαρτάκι που πρέπει να συμπληρώσω. Το συμπληρώνω και το τσακάλι εξακολουθεί να με πρήζει, ενώ προσπαθώ να τον αποφύγω. Τουλάχιστον, αυτός έχει ευγενικό ύφος συγκριτικά με άλλα τσακάλια που στην πέφτουν με το έτσι θέλω …
Φτάνω στον δεύτερο γκισέ και ο τελωνειακός μου ζητάει το διαβατήριο και το χαρτάκι. Του τα δίνω και όταν μου τα επιστρέφει μου λέει “adio” και με χαιρετά. Ωραία λοιπόν, καθάρισα! Αρκετά μέτρα παραπέρα με σταματάει ένας αστυνομικός και μου ζητάει το διαβατήριο. Του το δείχνω και με απορία με ρωτά γιατί δεν έχει σφραγίδα εξόδου το διαβατήριο. Μου λέει πως πρέπει ν’ αφήσω τη μοτοσυκλέτα εδώ και να πάω με τα πόδια πίσω στους γκισέδες προκειμένου να μου σφραγίσουν το διαβατήριο, έτσι ώστε να μου επιτραπεί η έξοδος από τη χώρα. Ρίχνω μερικές χριστοπαναγίες και έξαλλος λέω στον αστυνομικό πως πρέπει να προλάβω το πλοίο που φεύγει σε λίγα λεπτά! Και είναι άδικο επειδή ο τελωνειακός ξέχασε να μου σφραγίσει το διαβατήριο, να χάσω εγώ το πλοίο! Και εκτός αυτού, ο τύπος στον δεύτερο γκισέ με αποχαιρέτησε! Ανένδοτος, με στέλνει πίσω και υπακούω στην εντολή του, πηγαίνοντας τροχάδην με tank bag και κράνος ανά χείρας στον πρώτο γκισέ!
Το τσακάλι όμως εκεί, μοιάζει σαν να με περιμένει και μου λέει να συμπληρώσει αυτός τα στοιχεία μου. Τον αφήνω να τα συμπληρώσει και του λέω να κάνει γρήγορα γιατί βιάζομαι. Το συμπληρώνει και το παραδίδει στον τελωνειακό, ο οποίος βάζει την πολυπόθητη σφραγίδα. Συμπέρασμα: το σύστημά τους είναι τέτοιο που ευνοεί τα τσακάλια να συμπληρώνουν τα στοιχεία των αλλοδαπών επισκεπτών, προκειμένου να κερδίζουν χρήματα.
Το τσακάλι μου ζητάει χρήματα και του δίνω 5 DAM. Kαι γεμάτος απογοήτευση με ρωτάει γιατί του έδωσα τόσα λίγα χρήματα. Μα τόσα έχω φίλε μου, δεν έχω άλλα! Αν κι εδώ που τα λέμε, αυτό το τσακάλι το συμπάθησα μόνο και μόνο για την ευγένεια του. Περνώ τον συνοριακό σταθμό της Ισπανίας και πλέον οδηγώ σε ισπανικό έδαφος κατευθυνόμενος προς το λιμάνι της Ceuta. Kι εκεί βγάζει μια ομίχλη που με κάνει να μη βλέπω τίποτα μπροστά μου. Φτάνοντας στο λιμάνι, εξαφανίζεται.
Εισέρχομαι στο λιμάνι στις 08:45 ώρα Ισπανίας, με βάσιμες ελπίδες πως θα προλάβω το πλοίο που φεύγει σε 15 λεπτά. Μπροστά μου εμφανίζεται ένας σταθμός από γκισέδες διαφόρων εταιριών και επιλέγω αυτόν της ίδιας εταιρίας με την οποία ταξίδεψα πριν λίγες ημέρες, την FRS Ferries. Μου λένε πως δεν έχει θέση για το δρομολόγιο των 09:00 και πως το επόμενο είναι στις 12:00! Mε προτρέπουν να ρωτήσω σε γκισέ άλλης εταιρίας και απευθύνομαι σε αυτόν της Trasmediterranea. Το πλοίο φεύγει στις 10:00 και ο υπάλληλος μου λέει να περιμένω λίγο προκειμένου να ψάξει στον υπολογιστή αν υπάρχει διαθέσιμο φθηνό εισιτήριο. Και ναι, υπάρχει φθηνότερο κατά 18 € από το κανονικό και κοστίζει 58 €.
Αμέσως μετά βρίσκομαι στον χώρο αναμονής των επιβατών και των οχημάτων, σκοτώνοντας για περίπου μία ώρα τον χρόνο μου μέχρι τον απόπλου.
Κατά την επιβίβαση γίνεται έλεγχος και μια Ισπανία αστυνομικός θα με κάνει να την κοιτώ σαν χαζός, προκαλώντας μου πρόστυχες αντρικές σκέψεις! Δυστυχώς δεν ήμουν τόσο τυχερός ώστε να με ελέγξει αυτή …
Μπαίνω μέσα στο πλοίο όπου δένεται η μοτοσυκλέτα από το προσωπικό και κατευθύνομαι στο σαλόνι. Δυστυχώς σ’ αυτό το καταμαράν δεν μπορείς να βγεις έξω κι έτσι λοιπόν τη βγάζω καθιστός στα αεροπορικού τύπου καθίσματα. Και μέχρι να καταθέσω μερικές αράδες στο ημερολόγιο, έχει φανεί ο περίφημος βράχος του Γιβραλτάρ.
Mετά από μία ώρα πλου, το υπερσύγχρονο καταμαράν δένει τους κάβους του στο λιμάνι του Algeciras. Bγαίνω με σύνεση από το τεράστιο λιμάνι καθώς υπάρχουν κάμερες για τον έλεγχο της ταχύτητας και μετά ακολουθώ τον Ν-340 πηγαίνοντας ντουγρού για Tarifa. Στη διάρκεια της διαδρομής καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να έρθω στα κανονικά μου, μιας και 6 ημέρες στο Μαρόκο απώλεσα μεγάλο μέρος της οδηγικής μου παιδείας …
Φτάνω στο σημείο που μια στενή λωρίδα γης ενώνει τη στεριά με το πρώην πλέον νησί Isla de Tarifa ή Isla de las Palomas.
Η είσοδος για οχήματα απαγορεύεται και περιμένω διακριτικά, μέχρι ν’ αδράξω τη ευκαιρία και να προχωρήσω για να δω τι παίζεται. Ένας αστυνομικός μέσα από το περιπολικό μου λέει σε αυστηρό ύφος να φύγω! Αγενέστατος! Αυτό με προσγειώνει στην ισπανική πραγματικότητα, καθώς από τους Μαροκινούς αστυνομικούς δεν συνάντησα τέτοιου είδους συμπεριφορά παρά μόνο ευγένεια.
Καθώς φτιάχνω ένα σάντουιτς, με πλησιάζει ένας Μαδριλένος με τον μικρό γιο του και μου πιάνει την κουβέντα. Μου λέει πως είναι κάτοχος BMW R850R και έχει το ίδιο μπουφάν με το δικό μου αλλά σε κόκκινο χρώμα. Εντυπωσιάζεται που έχω έρθει από τόσο μακριά …
Στην περιοχή υπάρχουν πολλοί επισκέπτες αλλά και λουόμενοι που απολαμβάνουν το μπάνιο τους στη μικρή παραλία Playa Chicha.
Πίσω μου υπάρχει σ’ έναν λόφο το κάστρο Castillo Santa Catalina του 16ου αιώνα και το οποίο ανακατασκευάστηκε το 1931.
Η Tarifa βρίσκεται μεταξύ της ακτής Costa de la Luz (Aκτή του Φωτός) και των Στενών του Γιβραλτάρ και το σημείο Punta de Tarifa αποτελεί το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η ονομασία Tarifa είναι αραβικής προέλευσης και σημαίνει “τιμολόγιο” καθώς ήταν το πρώτο λιμάνι στην ιστορία που χρέωνε του εμπόρους για τη χρήση των αποβαθρών του. Επίσης προέρχεται και από το όνομα του Βερβέρου κατακτητή Tarik ibn Malik, ο οποίος το 710 ξεκίνησε από εδώ την κατάκτηση της Ισπανίας.
Αποχωρώ από την Tarifa και ακολουθώ πάλι τον Ν-340 προς Cádiz κατά μήκος της Costa de la Luz. Στον δρόμο εκτός από το γνωστό ομοίωμα ταύρου, συναντώ κι ένα ομοίωμα ενός ανθρώπου με καπέλο που κρατάει μια κιθάρα.
Στην ευρύτερη περιοχή όπως και σε όλη άλλωστε την Ισπανία υπάρχουν αμέτρητες ανεμογεννήτριες και τη διαδρομή θα τη χαρακτήριζα τελείως αδιάφορη.
Στα δεξιά μου υπάρχει το Cabo de Trafalgar, το οποίο δεν είναι ορατό από τον δρόμο, αλλά μου είναι γνωστό από την περίφημη ναυμαχία του στις 21 Οκτωβρίου 1805. Ο Ναπολέων κατέλαβε την Ισπανία και την υποχρέωσε να συμμαχήσει μαζί του εναντίον της Αγγλίας. Και στην Ναυμαχία του Trafalgar ο γαλλικός και ισπανικός στόλος πηγαίνουν στον πάτο από τον αγγλικό και το γεγονός αυτό οριστικοποιεί την παντοκρατορία των Άγγλων στις θάλασσες.
Κάπου εκεί λοιπόν, ο Ν-340 παραχωρεί τη θέση του στην autovia E-5 A-48 και σε κάποιο σημείο παρατηρώ πως η κίνηση έχει διακοπεί για άγνωστο λόγο. Τροχαίο ατύχημα δεν βλέπω πουθενά, παρά μόνο ένα αστυνομικό όχημα στην άκρη του δρόμου με αρκετούς ένστολους να περιεργάζονται δυο μεγάλες βαλίτσες. Περιμένω για αρκετά λεπτά και σε κάποια βάση σβήνω τη μοτοσυκλέτα και κατεβαίνω προκειμένου να ξεμουδιάσω. Δεν περνάνε μερικά δευτερόλεπτα κι ένας γενειοφόρος αστυνομικός (τους επιτρέπεται βλέπεις ν’ αφήνουν μούσι) αρχίζει να μου μιλάει με έντονο ύφος στα ισπανικά. Του δείχνω πως δεν καταλαβαίνω και αφού μου κάνει νόημα ν’ ανεβώ στη μοτοσυκλέτα, μου λέει να τη βάλω μπροστά, χτυπώντας με δύναμη το πόδι του έδαφος λες και βαράει προσοχή! Άλλος ένας Ισπανός αστυνομικός που σκίζει από ευγένεια. Α ρε Μαροκινοί, πού είστε;
Στον δρόμο υπάρχουν τεράστια φωτοβολταϊκά πάρκα και φτάνω στην Cádiz, η οποία είναι χτισμένη σ’ έναν βράχο και ενώνεται με τη στεριά μέσω μιας μεγάλης λωρίδας δρόμου.
Φαίνεται τεράστια και αχανής πόλη που όμως μου κάνει κλικ, όντας μια κλασσική ισπανική πόλη που διακρίνεται για την ομορφιά και τη γραφικότητά της. Μα καλά πού είναι η μεντίνα; Τι, δεν έχει; Συνειδητοποίησέ το ρε, έχεις φύγει από το Μαρόκο!
Για την Cádiz θα μας μιλήσει ο Βασίλης Ραφαηλίδης από το βιβλίο του “Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά”:
Η μεγάλη φοινικική πόλη Γάδειρα, το σημερινό Κάδιξ, δεν είναι μεσογειακή. Βρίσκεται λίγο έξω από τον πορθμό του Γιβραλτάρ, προς τον Ατλαντικό. Το Κάδιξ είναι, θα λέγαμε, η μοιραία πόλη για την ιστορία της Ισπανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Από αυτήν και απ’ τα γύρω παράλια θα μπουν οι Καρχηδόνιοι στην Ισπανία, από αυτήν και οι Άραβες. Από δω θα ξεκινήσει το ταξίδι του ο Κολόμβος, κι από δω θα διεκπαιρεωθούν στην απέναντι βορειοαφρικανική ακτή οι Βάνδαλοι για να συνεχίσουν εκεί τους βανδαλισμούς, αφήνοντας στην Ισπανία μόνο το όνομά τους στη Βανδαλουσία – Ανδαλουσία, αν προτιμάτε το σημερινό της όνομα. Απ’ το οποίο δε λείπει μόνο το πρώτο σύμφωνο του παλιού, αλλά και το πράττειν βανδαλικά.
H εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη Torreón de las Puertas de Tierra του 16ου αιώνα, δεν θα με αφήσει αδιάφορο.
Εν συνεχεία μέσω ενός πλακόστρωτου κεντρικού δρόμου οδηγούμαι στην παραλία La Caleta, όπου ένα μικρό νησάκι επικοινωνεί με τη στεριά μέσω μιας στενής λωρίδας γης. Εκεί βρίσκεται το κάστρο Castillo de San Sebastián, το οποίο πήρε το όνομά του από ένα μικρό εκκλησάκι που έχτισαν οι Ενετοί το 1457, όπου σταμάτησαν εκεί για να θεραπεύσουν μια αρρώστια που μάστιζε το πλήρωμα του πλοίου. Η είσοδος στα οχήματα απαγορεύεται και μένω σ’ αυτό το σημείο πραγματοποιώντας μια στάση αρκετών λεπτών.
Εκεί υπάρχουν δυο προτομές, επιφανών κατοίκων της Cádiz. Η μία είναι του Francisco José María del Sagrado Corazón de Jesús Alba Medina ή Paco Alba (23/04/1918 – 15/01/1976) ο οποίος ήταν μουσικός, στιχουργός και συνθέτης και συνείσφερε πολλά στο Καρναβάλι της Cádiz το οποίο θεωρείται ένα από τα διασημότερα της Ισπανίας.
Η άλλη είναι του Fernando Quiñones (02/03/1930 – 17/11/1998), ο οποίος ήταν συγγραφέας κυρίως λογοτεχνημάτων και ποιημάτων.
Δίπλα έχει ένα κιόσκι και ξεδιψάω με νερό και γκαζόζα. Σε κάποια φάση με πλησιάζει ένα ζευγάρι τουριστών γύρω στα εξήντα και ο άντρας μου πιάνει την κουβέντα:
-Προσπαθώ να καταλάβω τόση ώρα από ποια χώρα είναι η πινακίδα …
-Ελλάδα, GR!
-Ω! Νόμιζα ότι οι ελληνικές πινακίδες περιέχουν γράμματα από το Hellas και όχι από το Greece …
Toν κούφανα αλλά και με κούφανε! Και ο λόγος που με κούφανε είναι πως η Ελλάδα είναι γνωστή διεθνώς με το όνομα Greece και όχι με το όνομα Hellas. Aν πεις “Ηellas” οι περισσότεροι δεν θα καταλάβουν για ποια χώρα τους μιλάς, πρέπει να πεις “Greece” για να καταλάβουν. Και στις περισσότερες πινακίδες ευρωπαϊκών οχημάτων αναγράφονται ένα ή δυο γράμματα χαρακτηριστικά της εθνικής ονομασίας και όχι της διεθνούς. Για παράδειγμα οι ισπανικές πινακίδες αναγράφουν το “Ε” από το “España” και όχι το “Spain”, οι γερμανικές το “D” από το “Deutschland” και όχι το “Germany”, οι ολλανδικές το “NL” από το “Νederland” και όχι το “Holland” και ούτω καθεξής. Μοραία λοιπόν, ο τύπος περίμενε να δει ένα “HL” ας πούμε από το “Ηellas” και όχι ένα “GR” από το “Greece”.
Aποχωρώ με τις καλύτερες των εντυπώσεων από την Cádiz, την οποία και θεωρώ μια πανέμορφη πόλη και θα έμενα άνετα σε μια μελλοντική μου επίσκεψη. Στην πόλη υπάρχουν δυο μεγάλες γέφυρες που επικοινωνούν με τη στεριά.
Εγώ περνώ από τη νότια και εν συνεχεία ακολουθώ την autovia A-5 με κατεύθυνση την Σεβίλλη, έχοντας την προσοχή μου τεταμένη, καθώς η autovia επικοινωνεί σε πολλά σημεία με την autopista και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πληρώσω ένα μεγάλο ποσό στα τσουχτερά διόδιά της.
Παρόλο που δεν έχει ήλιο, η ζέστη είναι ανυπόφορη και σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για μια απαραίτητη στάση δροσιάς. Άφησα την autovia και πλέον κινούμαι στο επαρχιακό δίκτυο με τη διαδρομή να είναι παντελώς αδιάφορη και το μόνο το οποίο κεντρίζει την προσοχή μου είναι τα τεράστια φωτοβολταϊκά πάρκα. Αλλά και μια νταλίκα η οποία έχει αναποδογυρίσει.
Κουίζ: πώς λέγεται είπαμε αυτό το ομοίωμα ταύρου;
Βρίσκω εύκολα το camping το οποίο φαίνεται όμορφο.
Αφού τακτοποιήσω τα περί διαμονής μου, στήνω σκηνή και αμέσως κατευθύνομαι στην πισίνα όπου και θ’ αράξω με τις ώρες! Δεν θέλω σήμερα να πάω στην πόλη, καθώς θα μείνω εδώ δυο βράδια. Ο οργανισμός μου έχει ανάγκη αρκετές στιγμές χαλάρωσης και πραγματικά οι πισίνες σχεδόν σε όλα τα campings της Ισπανίας είναι ό,τι πρέπει για να δροσιστεί ένας ταλαιπωρημένος αναβάτης που οδηγεί αρκετές ημέρες στον δρόμο υπό υψηλές θερμοκρασίες. Διαδοχικές βουτιές στην πισίνα, ηλιοθεραπεία, κινητό με you tube, facebook και messenger. Σήμερα κάνω ζωάρα …
Aργά το απόγευμα πηγαίνω με τα πόδια σ’ ένα μέρος όπου υπάρχουν πολλά καταστήματα και σταματώ στα Mc Donalds για να τσιμπήσω κάτι και μετά πηγαίνω σ’ ένα Carrefour για ψώνια.
Εν συνεχεία επιστρέφω στο camping όπου βρίσκομαι στα πλυντήρια για πλύσιμο και στέγνωμα ρούχων.
“Μερκουριακές” πατέντες.
Έχει βραδιάσει και αφού έκανα ντους, ακούω μουσική, γράφω ημερολόγιο και στις 22:40 οδηγούμαι στη σκηνή για ύπνο. Αύριο το πρόγραμμα είναι χαλαρό καθώς περιλαμβάνει βόλτα στην πόλη της Σεβίλλης.
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Villsom (16,95 €)
Εισιτήρια πλοίου: Trasmediterranea(58 €)
Φιλοδωρήματα: 0,46 €
Πλύσιμο και στέγνωμα ρούχων: 7 €
Λοιπά: 13,29 €
Σύνολο: 95,70 €
Γενικό σύνολο: 1672,57 €
Ισοτιμία 29/08/2016: 1 € = 10,8758 MAD
Στην Ισπανία γυρίζω το ρολόι 1 ώρα πίσω.
Για τη διαδρομή στον χάρτη, δεν θυμάμαι αν από την Τarifa προς Cádiz, από ένα σημείο και μετά ακολούθησα τον Ν-340 ή τον Α-48. Eπίσης δεν θυμάμαι ακριβώς ποιους δρόμους ακολούθησα από την Cádiz προς Sevilla. Το σίγουρο είναι πως έφτασα εκεί, αποφεύγοντας την autopistaΑΡ-4 προκειμένου να γλυτώσω τα τσουχτερά διόδια.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
