Ημέρα 19η: Τρίτη 30 Αυγούστου 2016, DosHermanas (47,6 km)
Στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας
Ξύπνησα μετά τις 08:00 μιας και σημερινή ημέρα προβλέπεται χαλαρή με επίσκεψη στην Σεβίλλη αλλά και με επίσκεψη σε αντιπροσωπεία της Yamaha για την αλλαγή λαδιών. Βρίσκομαι στην πόλη Dos Hermanas, η οποία απέχει 15 km από την Σεβίλλη και στις 10:30 επιβιβάζομαι στο λεωφορείο που οδηγεί σ’ αυτήν. Φτάνω μετά από 45 λεπτά …
Η Σεβίλλη είναι η πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας και αποτελεί και αυτή ένα μίγμα χριστιανικού και μουσουλμανικού στοιχείου ή ευρωπαϊκού και αραβικού πολιτισμού. Με το που κατεβαίνω από το λεωφορείο, περπατώ ένα πάρκο κήπων περιστοιχισμένο από ψηλά δέντρα και στο οποίο ξεχωρίζουν μια κρήνη και μια τεράστια ελιά, ενδεχομένως πολλών ετών.
Βρίσκομαι στο Parque Prado de San Sebastián έκτασης 58.384 m2, το οποίο πήρε το όνομά του από το παρεκκλήσι του ομώνυμου αγίου που χτίστηκε εκεί τον 13ο αιώνα. Στο πέρασμα των χρόνων η περιοχή είχε αλλάξεις μορφές και χρήσεις όπως νεκροταφείο, βοσκότοπος και άλλα. Χρησιμοποιήθηκε επίσης και ως χώρος ταφής λόγω των επιδημιών αλλά και της πανούκλας που εξαπλώθηκε στην Σεβίλλη το 1649 από την οποία είχαν χάσει τη ζωή τους 60.000 άνθρωποι. Επίσης, στο σημείο που υπάρχει το άγαλμα του εθνικού ήρωα των Ισπανών, του El Cid, υπήρχε μια πυρά της Ιεράς Εξέτασης η οποία “διέπρεπε” εκείνη την εποχή στην Ισπανία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη καθολική χώρα.
Μετά το πάρκο, κάτι φαίνεται πως αλλάζει στον ορίζοντα και υποθέτω πως βρίσκομαι σ’ ένα αξιοθέατο της πόλης που μαζεύει αρκετό κόσμο.
Προχωρώντας λίγα μέτρα αντικρίζω ένα θέαμα το οποίο με αφήνει με το στόμα ανοιχτό!
Κλικ για μεγέθυνση
Είναι η Plaza de España (Πλατεία Ισπανίας), η οποία κατασκευάστηκε λόγω μιας διεθνούς ισπανοαμερικανικής έκθεσης το 1929 από τον διασημότερο Σεβιλλιάνο αρχιτέκτονα Anibal Gonzalez. Σήμερα στεγάζει κυβερνητικά κτίρια και στο κέντρο της υπάρχει ένα συντριβάνι.
Περιμετρικά υπάρχουν αναπαραστάσεις στον τοίχο που αφορούν την ιστορία κάθε ισπανικής επαρχίας. Αυτό οφείλω να ομολογήσω πως μου αρέσει, καθώς η Ανδαλουσία έχει περισσότερο ενωτικές παρά αποσχιστικές τάσεις με την Ισπανία. Και κατά συνέπεια δεν επικρατεί αυτός ο σοβινισμός που επικρατεί σε άλλες αυτόνομες κοινότητες όπως στην Καταλωνία ή στην Χώρα των Βάσκων.
Τα δε κτίρια, έχουν έντονο τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το αραβικό αρχιτεκτονικό στοιχείο. Επίσης γύρω από την πλατεία υπάρχει ένα τεχνητό ποτάμι στο οποίο γίνονται βαρκάδες. Θυμάμαι το ταξιδιωτικό του Κυριακόπουλου, όπου το 2006 δεν υπήρχε αυτό το ποτάμι, καθώς ήταν ακόμα στο στάδιο της κατασκευής του. Τέλος, στην πλατεία έχουν γυριστεί σκηνές από τις ταινίες “Ο Λώρενς της Αραβίας” και από το δεύτερο επεισόδιο της σειράς “ O Πόλεμος των Άστρων”.
Τι να πω; Μακάρι να είχαμε ή να φτιάχναμε κι εμείς στην Ελλάδα τέτοιες πόλεις και τέτοιες πλατείες. Αλλά εμείς μάλλον είμαστε κληρονόμοι πολιτισμού και όχι δημιουργοί πολιτισμού. Από δημιουργία τίποτα κι από περηφάνια άλλο τίποτα! Λες και είμαστε ανάξιοι και ανίκανοι να δημιουργήσουμε πολιτισμό. Που έχουμε τις πιο άσχημες πόλεις και τα πιο άσχημα χωριά στην Ευρώπη (ευτυχώς που κάποιοι παραδοσιακοί οικισμοί τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική Ελλάδα και σώζουν κάπως την κατάσταση). Που η πανοραμική θέα της πρωτεύουσάς μας μοιάζει περισσότερο με τη μεντίνα μιας μαροκινής πόλης ή τις φαβέλες της Βραζιλίας κι από πάνω να στέκει αγέρωχος ο … Παρθενώνας!
Αποχωρώ με τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις από την Πλατεία Ισπανίας και συνεχίζω τη βόλτα μου στην πόλη. To Palacio de San Telmo αποτελεί ένα από τα εμβληματικά κτίρια της πόλης, το οποίο κατασκευάστηκε το 1682 σε μπαρόκ αρχιτεκτονικό ρυθμό και η κύρια πρόσοψή του κοσμείται από εντυπωσιακά γλυπτά. Ξεκίνησε ως ιεροδιδασκαλείο και σήμερα αποτελεί την έδρα της κυβέρνησης της Ανδαλουσίας.
H θέα ενός συγκροτήματος κτιρίων, μαρτυρά το αραβικό στοιχείο που επέδρασε στην Ισπανία και ιδιαίτερα στην Ανδαλουσία. Πρόκειται για το Real Alcázar de Sevilla, το οποίο βλέπω μόνο απ’ έξω. Επί αραβοκρατίας ήταν μαυριτανικό (δηλαδή αραβικό) οχυρό και εν συνεχεία έγινε βασιλικό ανάκτορο. Είναι το παλαιότερο βασιλικό παλάτι που χρησιμοποιείται σήμερα στην Ευρώπη και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1987. Alcázar στα αραβικά σημαίνει κτίριο μαζί και ανάκτορο και τα τέσσερα που σώζονται μέχρι σήμερα είναι αυτά της Σεβίλλης, της Κόρδοβας, του Τολέδο και της Σεγκόβια. Το πέμπτο σώζεται στην Ελλάδα και είναι το Στάδιο Αλκαζάρ, έδρα του ποδοσφαιρικού τμήματος της ΑΕΛ …
Ένα πράγμα που γουστάρω κάργα στις ισπανικές πόλεις είναι πως εκτός από το μίγμα ευρωπαϊκού και αραβικού πολιτισμού, συνδυάζουν παράλληλα τόσο το παλαιό όσο και το καινούριο. Φυσικά η Σεβίλλη δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτόν τον συνδυασμό. Διαστημικά μέσα μαζικής μεταφοράς κινούνται ανάμεσα τόσο σε κόσμο, όσο σε παλαιά και νέα κτίρια που ξεχωρίζουν για την καλαισθησία τους.
Ο Καθεδρικός Ναός της Σεβίλλης (Catedral de Sevilla) είναι ο τρίτος μεγαλύτερος καθεδρικός ναός στον κόσμο και το μεγαλύτερο γοτθικό κτίσμα στον πλανήτη. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1401 και ολοκληρώθηκε μετά από 100 χρόνια. Στη θέση του παλαιότερα υπήρχε ένα μουσουλμανικό τζαμί από το οποίο έχουν απομείνει μόνο δυο τμήματα. Λέγεται πως μέσα στον ναό βρίσκεται ο τάφος του Χριστόφορου Κολόμβου, κάτι που ερευνάται με εξετάσεις DNA. Από το 1987 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η περιοχή ανάμεσα στον Καθεδρικό και το Alcázar θα κάνει την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής να προσθέτει ολοένα και περισσότερα αρχεία στη μνήμη της.
Βρίσκομαι στην παλαιά αυλή Patio de Banderas,
εν συνεχεία στην εντυπωσιακή εκκλησία Hermandad de Santa Cruz
και μετά στα σοκάκια της Σεβίλλης.
Κάθομαι σε μια παραδοσιακή ταβέρνα για τσιμπούσι που περιλαμβάνει ένα πιάτο με 6 tapas του σεφ κι ένα ποτήρι σπιτική sangria με αλκοόλ. Εγώ νόμιζα πως τα tapas είναι σάντουιτς και περίμενα να μου έρθει ένα πιάτο με 6 τέτοια. Όμως μου ήρθε ένα πιάτο με 6 μεζέδες μιας και τα tapas είναι μεζέδες και όχι σάντουιτς όπως νόμιζα. Αυτό για να μην κοροϊδεύουμε τους τουρίστες που έρχονται στην Ελλάδα και δικαιολογημένα οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι το τζατζίκι, το σουβλάκι, ο freddo κι ένα σωρό άλλα. Προφανώς θεωρούμε δεδομένο πως όταν κάποιος τουρίστας έρχεται στη χώρα μας, πρέπει να ξέρει τα δικά μας πιάτα, τις δικές μας συνήθειες και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο. Κι άμα δεν τα ξέρει θεωρείται χαζός και ηλίθιος, όχι έξυπνος και τσακάλι σαν κι εμάς. Κι εμείς τον κοροϊδεύουμε …
Aπό το 6 tapas, τρώω τα 5 μιας και το ένα ήταν με θαλασσινά. Όπου τα θαλασσινά γενικά, όχι μόνο δεν τα τρώω, αλλά δεν αντέχω και τη μυρωδιά τους. Τη δε sangria την αδειάζω σε χρόνο ρεκόρ. Είπαμε μπορεί να μην είμαι καλοφαγάς αλλά από αλκοόλ κατεβάζω ωκεανούς ολόκληρους!
Mετά το φαγητό συνεχίζω το περπάτημά μου, έτσι για τη χώνεψη.
Σε λίγα λεπτά βρίσκομαι σε μια όχθη του ποταμού Guadalquivir στην οποία βρίσκεται ο Torre del Oro (Χρυσός Πύργος), για τον οποίο θα παραθέσω ένα κομμάτι από την ιστοσελίδα “Ταξιδολόγιο”:
Ο πύργος αυτός είναι τόσο χρυσός όσο λευκός είναι ο “Λευκός Πύργος” της Θεσσαλονίκης. Κάποτε όμως η κορυφή του πύργου καλύπτονταν με χρυσό ο οποίο αντανακλούσε της ηλιαχτίδες και έκανε τον πύργο να φαίνεται σε όλη την πόλη. Κατασκευάστηκε στην αρχή του 13ου αιώνα, δίπλα από τον ποταμό Guadalquivir και έχει χρησιμοποιηθεί ως πολεμικός πύργος για των έλεγχο του ποταμιού κατά την χρυσή εποχή που ο στόλος έφερνε στην πόλη ακριβά μέταλλα από της αποικίες. Κατά των μεσαίωνα είχε χρησιμοποιηθεί και ως φυλακή. Ο πύργος είναι πολύ σημαντικός για τους Σεβιλλίανους καθώς τα τελευταία 200 χρόνια πολλές φορές σχεδιάστηκε να καταστραφεί για την διαπλάτυνση των δρόμων αλλά σώθηκε μετά από ισχυρή αντίδραση των κατοίκων. Μάλιστα το 1868 είχε προταθεί να πουληθεί ως μπάζα, κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ μετά την αντίδραση των κατοίκων. Σήμερα ο πύργος είναι μουσείο της θάλασσας, με είσοδο μόλις 1 ευρώ.
Στη συνέχεια οδηγούμαι στη στάση του λεωφορείου προκειμένου να πάρω την άγουσα για το camping. Επιβιβάζομαι σ’ αυτό στις 14:15 και λίγο πριν ξεκινήσει βλέπω από το τζάμι, ακριβώς έξω από το λεωφορείο δυο κορίτσια, μάλλον μαθήτριες Λυκείου, να φιλιούνται με πάθος στο στόμα για αρκετή ώρα! Φυσικά και δεν το κατακρίνω, μιας και σέβομαι τις σεξουαλικές προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου. Αυτά τα κορίτσια πρέπει να αισθάνονται τυχερές, καθώς αν ζούσαν σε μια όχι και τόσο προοδευτική ή ανεκτική χώρα, θα ήταν δακτυλοδεικτούμενες και θα αντιμετώπιζαν την κοινωνική κατακραυγή και τον χλευασμό …
Μετά από 45 λεπτά φτάνω στο camping όπου απολαμβάνω την καραβίσια φραπεδούμπα μου. Όσο ήμουν στην ταβέρνα, τηλεφώνησα στην αντιπροσωπεία της Yamaha στην Σεβίλλη και η γυναίκα στην άλλη γραμμή μου είπε πως μπορούν να αλλάξουν τα λάδια της μοτοσυκλέτας από τις 16:00 έως τις 18:30.
Βάζω στο GPS τη διεύθυνση της αντιπροσωπείας και πηγαίνω κατά ‘κει. Το άτιμο, άμα δεν του δώσεις συντεταγμένες κι άμα δεν έχει τη διεύθυνση φορτωμένη, σε πάει όπου να ‘ναι. Βρίσκομαι στη διεύθυνση που του έβαλα, αλλά πουθενά η αντιπροσωπεία. Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο όπου ο υπάλληλος μου λέει πως η Yamaha βρίσκεται εδώ κοντά, σ’ έναν παράλληλο δρόμο. Πάω και τα κάνω φυσικά πουτ@ν@ριό. Βλέπω από μακριά κάτι ψηλά κτίρια με φίρμες αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών όπου διακρίνω κι αυτήν της Yamaha. Aλλά άντε να βρεθείς εκεί, όταν σε λένε Μερκούρη που ακόμα και με συνοδό χάνεται! Σταματώ σε μια άκρη και θέτω στο GPS να με πάει σε μια αντιπροσωπεία από αυτές που έχει αποθηκευμένο. Eπιλέγω την Toyota και … του πού$τη, άμα με πάει εκεί και δεν βρω την Yamaha, τότε να πάω να πνιγώ στον Guadalquivir!
Και ναι, φτάνω έξω από την αντιπροσωπεία της Yamaha! Κατεβαίνοντας από τη μοτοσυκλέτα παρατηρώ προς μεγάλη μου έκπληξη πως ένα μπουκαλάκι με το υγρό ρούχων που έχω μαζί μου, βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στην πλαϊνή βαλίτσα και τη μοτοσυκλέτα! Το ξέχασα ο ηλίθιος και το εντυπωσιακό είναι πως δεν το πέταξε ο αέρας όπου πριν λίγα λεπτά κινούμουν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με υψηλές σχετικά ταχύτητες!
Η ονομασία της αντιπροσωπείας είναι Eduardo Castro Motos και γίνομαι δέκτης ένθερμης υποδοχής που με αφήνει έκπληκτο! Τόσο από τον τύπο στη ρεσεψιόν που δεν γνωρίζει αγγλικά, όσο κι από τον νεαρό μηχανικό που θ’ αναλάβει τη μοτοσυκλέτα και ο οποίος μιλάει άπταιστα αγγλικά. Τα παιδιά με κάνουν να αισθάνομαι άνετα, οικεία και χωρίς υπερβολές, σαν να είμαστε χρόνια φίλοι! Ο δε μηχανικός με βλέπει που ζαχαρώνω το Super Tenere και με ρωτάει αν θέλω να με βγάλει φωτογραφία. Δεν τρελαίνομαι είναι η αλήθεια για φωτογραφίες που περιέχουν την αφεντιά μου, αλλά πώς να αρνηθώ τέτοια πρόταση από αυτόν τον ευγενικό άνθρωπο;
Είμαι ξένος σε μια ξένη χώρα και οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να μ’ εξυπηρετήσουν. Ειλικρινά τέτοια αντιμετώπιση δεν συνάντησα πουθενά! Όση ώρα η μοτοσυκλέτα μου βρίσκεται στον πάγκο, εγώ βρίσκομαι στους χώρους της έκθεσης, η οποία είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει μέχρι τώρα τα μάτια μου από αρκετές αντιπροσωπείες της Yamaha που έχω συναντήσει στην Ευρώπη.
Το μάτι μου καρφώνεται φυσικά στο Super Tenere κι αμέσως κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι πως κάνω τον γύρο της Αφρικής. Φέρνω στο μυαλό μου φωτογραφίες του Βροχίδη, του Γκόγκου, του Μητσάκη και φαντάζομαι τη πιθανή διάδοχο της Ροσινάντε σ’ αυτά τα τοπία. Κι από το στόμα μου βγαίνει ένας μελαγχολικός αναστεναγμός που δεν μπορώ να την αποκτήσω …
Σε κάποια φάση ο μηχανικός με αναζητά και μου λέει πως πρέπει να αλλαχθούν κάποιες τσιμούχες και ροδέλες στο καπάκι του φίλτρου λαδιού, οι οποίες χρήζουν άμεσης αντικατάστασης για να μη χυθούν λάδια. Εκτός αυτών ο μηχανικός από μόνος του, κάνει έναν λεπτομερή οπτικό έλεγχο της μοτοσυκλέτας για τυχόν διαρροές και βλέπει ο,τιδήποτε χρήζει αντικατάστασης και τσεκάρει αν η μοτοσυκλέτα έχει κάποιο πρόβλημα. Και αυτό το κάνει δωρεάν! Και όταν τον ρωτώ γιατί μπήκε αφιλοκερδώς σ’ αυτόν τον κόπο, μου απαντάει πως καταλαβαίνει πως έρχομαι από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και θέλει να έχω ήσυχο το κεφάλι μου!
Και έρχεται η στιγμή να πληρώσω. Για αλλαγή λαδιών και φίλτρου λαδιού, καθώς και για κάτι τσιμουχάκια, ροδέλες κι άλλα τέτοια ψιλοπράγματα, όλα γνήσια ανταλλακτικά της Yamaha, πληρώνω μόλις 69,32 €! Η γλυκύτατη κοπελιά στην έκθεση με ρωτάει αν είμαι ο “Γκρέκο” με τον οποίο μίλησε πριν λίγες ώρες στο τηλέφωνο. Γνωρίζει αρκετές γλώσσες, αλλά αγγλικά ξέρει ελάχιστα, τόσα όσα της επιτρέπουν να συνεννοηθεί. Με ρωτάει πως μου φαίνεται η τιμή και της απαντώ:
-Πάρα πολύ καλή, τέλεια θα έλεγα! Να φανταστείς στην Ελλάδα, μόνο για την αλλαγή λαδιών πληρώνω 60 € και πέρσι στην Σκωτία για αλλαγή λαδιών και φίλτρου λαδιού πλήρωσα πάνω από 100 €!
Με κοιτάει μ’ ένα βλέμμα ικανοποίησης. Αναμφίβολα αισθάνεσαι ικανοποιημένος όταν οι πελάτες σου είναι ικανοποιημένοι. Ίσως και κατανόησης, γιατί και οι Ισπανοί ζουν κι αυτοί σε μεγάλο βαθμό την κρίση, όπως τη ζούμε κι εμείς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Κι όταν φεύγω ο μηχανικός έρχεται να με αποχαιρετήσει και ζητάει από τον τύπο στην υποδοχή να μας βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία. Τους αποχαιρετώ και αισθάνομαι τυχερός που έλαβα τέτοιας υποδοχής, φιλοξενίας και αντιμετώπισης. Δεν έχω παρά να τους αποδώσω τα εύσημα και τις ευχαριστίες μου σε όλο το προσωπικό του Eduardo Castro Motos!
Eπιστρέφω στο camping όπου αράζω για αρκετή ώρα με βουτιές στην πισίνα και στη συνέχεια καθαρίζω τα πλαστικά τμήματα της μοτοσυκλέτας που συσσωρεύουν πάνω τους αρκετή υγρασία. Εν συνεχεία πηγαίνω στον ίδια περιοχή με χθες όπου υπάρχουν πολλά καταστήματα κι αυτή τη φορά μπαίνω σ’ ένα super market Dia για κάμποσα ψώνια. Απ΄ αυτά ξεχωρίζω ένα μπουκάλι sangria του 1,5 lt, το οποίο κοστίζει μόλις 1,16 €!
Επιστρέφω στο camping όπου χαλαρώνω και με την ώρα να δείχνει 23:35 κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την επόμενη ημέρα, όπου και θα αλλάξω χώρα και θα μπω στην Πορτογαλία …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Villsom (16,95 €)
Εισιτήρια λεωφορείου: 3,30 €
Αλλαγή λαδιών κινητήρα και φίλτρου λαδιών: 69,32 €
Λοιπά: 29,09 €
Σύνολο: 118,66 €
Γενικό σύνολο: 1.791,23 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
