Ημέρα 20ή: Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016, Sevilla – Cascais (705,4 km)
Στη χώρα των μεγάλων εξερευνητών
Η ώρα είναι 07:15 και έξω είναι ακόμα σκοτάδι. Σήμερα έχω βάλει σκοπό να μπω στην Πορτογαλία και γράφοντας αρκετά χιλιόμετρα κυρίως σε επαρχιακούς δρόμους, να φτάσω στο Cabo da Roca, το δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ή κάπου εκεί τελοσπάντων …
Στις 09:00 αναχωρώ και έξω από το camping υπάρχει βενζινάδικο της Shell όπου σταματώ για ανεφοδιασμό βενζίνης και αέρος. Κινούμαι στον SE-30 και περνάω τη γέφυρα Puente del Centenario πάνω από τον ποταμό Guadalquivir.
Σειρά έχει η autovia A-49, ο δρόμος που οδηγεί στα σύνορα Ισπανίας – Πορτογαλίας. Κάνει αρκετή ψύχρα και στη συνέχεια ο καιρός γίνεται μουντός, κατεβάζοντας κι άλλο τη θερμοκρασία. Σ’ ένα parking σταματώ για να βάλω την επένδυση του μπουφάν γιατί ήδη τον “έχω δαγκώσει” που λεν και στην Κρήτη.
Πλησιάζοντας την Πορτογαλία, ο ήλιος κάνει την επανεμφάνισή του όπως και οι πινακίδες άλλης μιας χώρας που θα κυλήσω τις ρόδες μου.
Ο ποταμός Guadiana με μήκος 744 km είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος ποταμός της Ιβηρικής και διασχίζει την Πορτογαλία και την Ισπανία. Στο κάτω μέρος του αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ των δυο χωρών και εκβάλλει στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η διεθνής γέφυρα Ponte Internacional do Guadiana συνδέει τις δυο χώρες πάνω από τον ποταμό, η οποία κατασκευάστηκε το 1991 και έχει μήκος 666 m. Ευτυχώς δεν διαβάζω “Ελεύθερη Ώρα” και “Μακελειό” γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα δίσταζα να διασχίσω μια “σατανική” γέφυρα, κατασκεύασμα του διαβόλου …
Πλέον κινούμαι σε πορτογαλικό έδαφος και βλέπω στα δεξιά μου έναν σταθμό διοδίων, όπου για να βρεθείς σ’ αυτόν πρέπει να βγεις εκτός πορείας. Σταματώ λίγα μέτρα πιο πέρα και χτυπώ ένα σάντουιτς τυρί – λουκάνικο μιας και το στομάχι μου διαμαρτύρεται εντόνως.
Μετά το πέρας της στάσης ακολουθώ τον επαρχιακό Ν125 με προορισμό την πόλη Faro. Η διαδρομή είναι αδιάφορη και η ποιότητα του οδοστρώματος είναι χάλια, εφάμιλλη του ελληνικού, μπορεί και χειρότερη. Το μόνο που μου κάνει εντύπωση, είναι ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι μ’ έναν πύργο στο Olhão που μου δίνει την αίσθηση ενός “δρακουλόσπιτου”, το οποίο έχει μετατραπεί σ’ ένα σύγχρονο έργο τέχνης από τα εντυπωσιακά graffiti.
Φτάνω στην πόλη Faro που αποτελεί τη νοτιότερη πόλη της Πορτογαλίας, η οποία μου δίνει την αίσθηση μιας μικρής πόλης, αλλά όμως είναι τεράστια. Την είχα ακουστά από το Euro 2004 με το Στάδιο Algarve που φιλοξένησε αρκετούς αγώνες της διοργάνωσης. Εκεί σφραγίσαμε την πρόκριση στους 16 παρόλο που χάσαμε 2-1 από την Ρωσία. Επίσης, κάθε χρόνο στο Faro, γύρω στα τέλη Ιουλίου γίνεται μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις μοτοσυκλετιστών στην Ευρώπη.
Η εκκλησία Igreja do Carmo χτισμένη σε μπαρόκ ρυθμό, θα εντυπωσιάσει την Ροσινάντε, η οποία θέλει να φωτογραφηθεί δίπλα της.
Χτίστηκε το 1719 και το 1755 υπέστη μια μεγάλη καταστροφή εξαιτίας ενός σεισμού που έπληξε την Πορτογαλία, η οποία θεωρείται μια ιδιαίτερα σεισμογενής χώρα. Επίσης, στο πίσω μέρος της εκκλησίας υπάρχει ένα παρεκκλήσι χτισμένο με πάνω από 1.000 κρανία Καρμελιτών μοναχών για να υπενθυμίζει πόσο παροδικό είναι το πέρασμα του ανθρώπου από την Γη …
Πανέμορφα πορτογαλικά οικοδομήματα.
Στη συνέχεια βρίσκομαι στη μαρίνα του Faro, όπου πραγματοποιώ μια μικρή στάση χαζεύοντας τη θέα.
Μετά από λίγα λεπτά βγαίνω από το Faro και στον Ν125 που θα με οδηγήσει στον επόμενο προορισμό που είναι η πόλη Sagres. Αλλά πουθενά ο Ν125 μιας και φαίνεται μόνο στον χάρτη! Και απ’ ότι δύναμαι να καταλάβω, ο εν λόγω δρόμος από το Faro και μετά, πρέπει να συνεχίζει ως αυτοκινητόδρομος. Αλλά κι έτσι να είναι (που δεν είναι) σιγά μην κάτσω να σκάσω, εξάλλου ο Ν125 μέχρι το Faro μου φάνηκε αδιάφορος. Έτσι λοιπόν κινούμαι στον Α22 (μάλλον) και παρατηρώ πινακίδες που αναγράφουν τις τιμές διοδίων για όλα τα οχήματα αλλά και κάμερες μπροστά – πίσω, πάνω από τον αυτοκινητόδρομο. Αρχίζω να υποψιάζομαι πως έπρεπε να σταματήσω στον σταθμό διοδίων στην είσοδο της χώρας, αλλά έπρεπε να βγω εκτός πορείας! Νόμιζα πως θα συναντούσα σταθμό διοδίων μπροστά μου, όπως σε όλες τις χώρες. Φαντάζομαι πως εκεί δίνεις τα στοιχεία σου και αυτά προστίθενται στην κάρτα σου; Ή μήπως τα διόδια είναι τύπου βινιέτας; Άγνωστο! Και σαν να μου φαίνεται πως κάτι δεν έκανα σωστά, αλλά δεν φταίω εγώ …
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό, περιμένοντας πως η τιμή της βενζίνης στην Πορτογαλία θα είναι φθηνότερη από αυτήν της Ισπανίας, όπως διάβασα στο ταξιδιωτικό του Κυριακόπουλου πριν … 10 χρόνια! Και μου φαίνεται λογικό, μιας και η Πορτογαλία δεν είναι τόσο πλούσια χώρα όσο η Ισπανία. Και προς μεγάλη μου απογοήτευση παρατηρώ πως η τιμή της βενζίνης είναι 1,479 €/lt, ενώ σήμερα το πρωί έβαλα βενζίνη στην Ισπανία με μόλις 1,098 €/lt! Ωχ δικέ μου, αναμένεται να τον πιω κανονικά στην Πορτογαλία …
Στο 1,098 €/lt η τιμή βενζίνης σήμερα το πρωί στην Ισπανία!
Στο 1,479 €/lt η τιμή της βενζίνης αυτή τη στιγμή στην Πορτογαλία!
Κάπου στο Lagos βρίσκω επιτέλους τον Ν125 ο οποίος οδηγεί στο Sagres και ένας ιδιόμορφος πύργος αποσπά την προσοχή μου.
Ο δρόμος οδηγεί στο ακρωτήρι Ponta de Sagres, όπου εκεί υπάρχει το φρούριο Fortaleza de Sagres. Υπάρχει αρκετός κόσμος που πληρώνει είσοδο προκειμένου να μπει στο φρούριo όπου μέσα υπάρχει κι ένας φάρος. Μένω απέξω λοιπόν χαζεύοντας τη θέα ενώ φυσάει δυνατός αέρας. Στο ακρωτήρι υπάρχουν απόκρημνα βράχια και κάποτε θεωρούταν ως το τέλος του τότε γνωστού κόσμου. Η περιοχή έχει μεγάλη ναυτική ιστορία και σημασία, καθώς υπάρχουν αναφορές από τον Στράβωνα, έναν από τους πιο γνωστούς γεωγράφους της αρχαιότητας. Επίσης, το μέρος αποτέλεσε και το σημείο που ο Πορτογάλος Infante Dom Henrique de Avis ή αλλιώς Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος, σχεδίασε και ξεκίνησε τις εξερευνήσεις του. Η περιοχή κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1775 υπέστη μεγάλες καταστροφές.
Από τη δεξιά πλευρά η θέα είναι ενδιαφέρουσα καθώς ξεχωρίζει το ακρωτήρι Cabo de São Vicente, όπου κι εκεί υπάρχει ένας φάρος και αποτελεί το νοτιοδυτικότερο σημείο της Πορτογαλίας.
Στ’ αριστερά του φρουρίου, η θέα δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα.
Αποχωρώ από την Sagres και επιστρέφω στη διασταύρωση του Ν125 με τον Ν268, όπου συνεχίζω στον δεύτερο με κατεύθυνση την Sines. Ο δρόμος διασχίζει το φυσικό πάρκο Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina, το οποίο εκτείνεται από την Sines μέχρι την Sagres αλλά και ενδιάμεσα μεταξύ Sagres και Lagos. Tη διαδρομή θα τη χαρακτήριζα απλά απολαυστική, όπου οι ευθείες εναλλάσσονται με στροφές και περνάει μέσα από πεύκα και γραφικά χωριά.
Όντας αυτές τις λίγες ώρες στην Πορτογαλία, μου έκαναν εντύπωση δυο πράγματα. Πρώτον, σχεδόν σε όλα τα χωριά ο κεντρικός δρόμος είναι πλακόστρωτος σε σημαντικό τμήμα του και αυτό σε αναγκάζει να κόψεις ταχύτητα, θες δε θες. Επίσης στις πόλεις, οι διαγραμμίσεις πορείας είναι ανάγλυφες, πράγμα που σε αποτρέπει από το να βγεις εκτός ρεύματος. Δεύτερον, η οδηγική παιδεία των Πορτογάλων απέχει παρασάγγας από αυτή των Ισπανών, καθώς οι πρώτοι φαίνονται πιο κόσμιοι στον δρόμο και δεν οδηγούν αλλοπρόσαλλα όπως οι δεύτεροι. Κινούνται με τα όρια, σου παραχωρούν προτεραιότητα και δεν κάνουν ταρζανιές. Με λίγα λόγια, ευγενικοί και καθόλου ατίθασοι οι Πορτογάλοι εν αντιθέσει με τους Ισπανούς. Αυτά βέβαια σε γενικές γραμμές στην προσπάθειά μου να γίνω κατανοητός, γιατί το να βάζουμε ταμπέλες σε σύνολα ανθρώπων, αυτό από μόνο του συνιστά ανωμαλία …
Κατά τη διάρκεια της εν λόγω διαδρομής, τυγχάνω σ’ ένα περιστατικό το οποίο μαρτυρά την οδηγική παιδεία των περισσότερων κατοίκων αυτής της χώρας. Κινούμαι στον κεντρικό και μετά από μια αριστερή στροφή, ένα αυτοκίνητο σε μια διασταύρωση στα δεξιά μου, έχει σταματήσει λίγο πιο μπροστά. Ενώ έχω προτεραιότητα, σταματώ και κάνω νόημα στην οδηγό του αυτοκινήτου να περάσει. Και τι κάνει η οδηγός; Βάζει όπισθεν και μου αφήνει χώρο να περάσω! Λες και προηγουμένως δεν είχα! Αυτό το πράγμα πρώτη φορά το βλέπω, τόσα χρόνια που οδηγώ …
Καθώς κινούμαι σ’ ένα δρόμο με απολαυστικές στροφές, σ’ ένα πέταλο η πανοραμική αλλά αδιάφορη θέα του χωριού Odeceixe θα διακόψει για λίγα λεπτά τις απολαυστικές πλαγιολισθήσεις μου.
Συνεχίζω την πορεία μου με τη διαδρομή να μου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Βρίσκομαι στο Vila Nova de Milfontes, το οποίο θα μπορούσα να το μεταφράσω και ως “Νέο Χωριό των MILF’s”, φυσικά με όλο τον σεβασμό απέναντι στου κατοίκους του. Σταματώ στην ομώνυμη γέφυρα η οποία βρίσκεται πάνω από τον ποταμό Mira, χαζεύοντας τη θέα.
Φτάνοντας στο Shines, σταματώ σε μια καφετέρια για γκαζόζα, παγωμένο νερό και … αφόδευση. Η καφετέρια θυμίζει τις δικές μας παρακμιακές που συναντάς κυρίως σε βιομηχανικές περιοχές, αλλά το κτίριο που στεγάζεται είναι τουλάχιστον παραδοσιακό κι αν μη τι άλλο, ιδιαίτερα γραφικό για τη χρήση και την τοποθεσία του. Δίπλα υπάρχει ο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Sines.
Mετά από αρκετά λεπτά και αφού έριξα μπόλικο νερό στο κεφάλι μου, συνεχίζω ανανεωμένος την πορεία μου προς τη χερσόνησο Tróia ή … Τροία! Όταν σχεδίαζα το ταξίδι προτίμησα να περάσω από εκεί όπου θα έπαιρνα το πλοίο για την απέναντι ακτή, παρά να κάνω έναν κύκλο μέσω του βαρετού αυτοκινητόδρομου. Και εκτός αυτού, το σημείο και το σχήμα της χερσονήσου είχε εξάψει τη φαντασία μου. Η διαδρομή είναι τελείως αδιάφορη, καθώς κινούμαι σ’ έναν δρόμο ο οποίος μοιάζει με αυτοκινητόδρομο υπό κατασκευή. Η κίνηση διεξάγεται προσωρινά στο ένα ρεύμα το οποίο έχει χωριστεί στα δυο, κάνοντας την προσπέραση ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, ίσως και αδύνατη.
Μπαίνοντας στη χερσόνησο η διαδρομή γίνεται κάπως όμορφη. Κατευθύνομαι στην Τροία όπου βλέπω στα δεξιά μου τη διασταύρωση για το ferry. Tην προσπερνώ και κατευθύνομαι προς την πόλη, ακολουθώντας έναν δρόμο που μου προκαλεί έκπληξη. Σε πολλά σημεία είναι πλακόστρωτος και σε αναγκάζει να μειώνεις ταχύτητα, όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις πορτογαλικές πόλεις και χωριά. Μάλιστα σε σημεία που στενεύει ο δρόμος, έχουν διαπλατυνθεί και οι οδηγοί του ρεύματος αλλάζουν για λίγα μέτρα κατεύθυνση και εισέρχονται ξανά στον φαρδύτερο δρόμο! Ενδεχομένως αυτό να γίνεται και για να αποφεύγουν οι οδηγοί να κινούνται με μεγάλες ταχύτητες σε μια περιοχή που είναι κατοικημένη.
Φτάνω στην Τροία, η οποία φαίνεται ιδιαίτερα οργανωμένη και προσεγμένη πόλη. Για την καθαριότητα ούτε λόγος να γίνεται, καθώς όλες οι πόλεις στην Ευρώπη λάμπουν από καθαριότητα.
Η αισθητική της Τροίας θα με κάνει να τη χαρακτηρίσω ως μια πόλη του μέλλοντος. Αλλά για να πω την αλήθεια μου, η αισθητική της με εντυπωσίασε αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μου άρεσε. Η Τροία είναι ιδιαίτερα τουριστική λόγω του ότι βρίσκεται σε μια περιοχή του Ατλαντικού στην οποία υπάρχουν αμέτρητες παραλίες. Έχει σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους οι οποίοι χρονολογούνται από την εποχή που η χερσόνησος ήταν νησί και ονομαζόταν Acala και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν σ’ αυτήν οι Ρωμαίοι.
Γυρίζω πίσω και κατευθύνομαι στο λιμάνι για να πάρω το ferry. Bρίσκομαι σ’ έναν καλαίσθητο γκισέ όπου πληρώνω το εισιτήριο και φτάνω στην προβλήτα. Το πράσινου χρώματος ferry ήδη φεύγει και περιμένω υπομονετικά το επόμενο, το οποίο αναμένεται να φτάσει μετά από μισή ώρα.
Χτυπώ μερικά ντόνατς με σοκολάτα, φτιάχνω άλλον έναν παγωμένο καφέ και χαζεύω τη θέα.
Πολλά πλοία στη χερσόνησο και δίπλα στο λιμάνι μια αμμουδερή παραλία, η οποία σου δίνει μια εξωτική αίσθηση. Ενδεχομένως ο κόσμος να μην την προτιμά λόγω της αυξημένης κίνησης των πλοίων. Βέβαια αυτό το λέω με κάθε επιφύλαξη γιατί δεν είμαι γνώστης της περιοχής. Η αλήθεια πάντως να λέγεται, η Πορτογαλία έχει εκπληκτική ακτογραμμή με απόκρημνα βράχια και αμέτρητες παραλίες που μαζεύουν πλήθη τουριστών.
Στη συνέχεια έρχεται το ferry όπου και επιβιβάζομαι.
Μετά από περίπου 25 – 30 λεπτά φτάνω στην απέναντι όχθη και δη στο λιμάνι της Setúbal.
Θέτω στο GPS να με πάει καρφί για Cabo Da Roca, με την ώρα να κοντεύει 19:00 και θέλω περίπου 85 km ή περίπου 1 h για να φτάσω στον προορισμό μου.
Aποβιβάζομαι στην Setúbal και μετά από λίγο βρίσκομαι στον αυτοκινητόδρομο. Έχω μαζέψει αρκετά χιλιόμετρα και βλέπω μπροστά μου έναν σταθμό διοδίων. Ελαττώνω ταχύτητα προκειμένου να σκεφτώ ποια λωρίδα θ’ ακολουθήσω προκειμένου να πληρώσω μετρητοίς. Την ίδια στιγμή, ένα αυτοκίνητο από πίσω μου κορνάρει και μη έχοντας άλλη επιλογή, διατηρώ σταθερή πορεία και περνώ από το ρεύμα που περνάνε ελεύθερα τα αυτοκίνητα που έχουν ηλεκτρονική κάρτα! Την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ το λάθος μου και γνωρίζοντας πως τα πρόστιμα στους πορτογαλικούς αυτοκινητόδρομους είναι τσουχτερά, δεν το ρισκάρω και βγαίνω από στην πρώτη έξοδο του αυτοκινητόδρομου προκειμένου να διορθώσω το λάθος μου. Στην έξοδό του υπάρχει ένας σταθμός διοδίων όπου παρκάρω στην άκρη τη μοτοσυκλέτα, φυσικά σε σημείο που δεν εμποδίζει τη διέλευση των οχημάτων.
Απευθύνομαι στον υπάλληλο όπου και του εξηγώ το λάθος μου. Μου λέει πως στον προηγούμενο σταθμό, έπρεπε να πάρω ένα χαρτάκι και πως το πρόστιμο σε περίπτωση που δεν το έχεις είναι 37,50 €! Ο ευγενέστατος υπάλληλος κατανοεί πως είμαι ξένος σε μια ξένη χώρα και σαφώς δεν γνωρίζω τα πράγματα. Και εκτός αυτού, εκτιμά την κίνησή μου να σταματήσω προκειμένου να πληρώσω το αντίτιμο, ενώ μπορούσα κάλλιστα να την κάνω με ελαφριά και να το αποφύγω, περνώντας από την ελεύθερη λωρίδα που δεν έχει μπάρα. Με συμβουλεύει να περάσω από αυτήν, η οποία έχει μια πράσινου χρώματος ταμπέλα και από την οποία περνάνε οι κάτοχοι ηλεκτρονικής κάρτας διοδίων. Και στον επόμενο σταθμό θα μου δώσουν ένα χαρτάκι όπου το αντίτιμό του θα το πληρώσω στον μεθεπόμενο. Έτσι και πράττω λοιπόν, ακολουθώντας τις συμβουλές του υπαλλήλου. Περνώ ελεύθερα από τον σταθμό, στον επόμενο μου δίνουν χαρτάκι και στον μεθεπόμενο πληρώνω.
Φτάνω στην Λισαβόνα και διασχίζω την εντυπωσιακή κόκκινη γέφυρα Ponte 25 de Abril πάνω από τον ποταμό Tejo και στα δεξιά της υπάρχει το άγαλμα του Χριστού.
Η κίνηση είναι αρκετή και σε μια έξοδο κάνω λάθος και βρίσκομαι στο κέντρο της Λισαβόνα, σ’ έναν κόμβο όπου δεσπόζει ένα τεράστιο άγαλμα. Βρίσκομαι πάλι στον αυτοκινητόδρομο με πορεία προς Cabo da Roca. O ήλιος αρχίζει να δύει και το ηλιοβασίλεμα μου χαρίζει όμορφες εικόνες.
Η κίνηση είναι αρκετή και φυσάει δυνατός αέρας. Αφήνω τον αυτοκινητόδρομο και ακολουθώ τον Ν247 και πλέον αρχίζει να σουρουπώνει. Η διαδρομή είναι εξαιρετικής ομορφιάς, αλλά οι δυνατές ριπές του ανέμου δεν θα με αφήσουν να την απολαύσω. Ο αέρας είναι μανιασμένος και σε πολλά σημεία αισθάνομαι να χάνω τον έλεγχο της μοτοσυκλέτας. Φυσάει πιο πολύ κι από τότε στο Nordkapp. Όμως θα φτάσω στο δυτικότερο σημείο της Ευρώπης, όπως έφτασα και τότε στο βορειότερο με τον ίδιο ακριβώς αντίπαλο. Τον μανιασμένο αέρα …
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και φτάνω στο Cabo da Roca, όπου οι λίγοι επισκέπτες που έχουν απομείνει, αποχωρούν. Και είμαι σχεδόν μόνος, απολαμβάνοντας τη στιγμή με το σκοτάδι να είναι σχεδόν πίσσα …
Ωραία λοιπόν, έφτασα στο Cabo da Roca, το οποίο και θα επισκεφθώ ξανά αύριο, μιας και θα μείνω μάλλον δυο βράδια στην περιοχή. Φεύγω προς αναζήτηση του κοντινότερου camping και μετά από περίπου 10 km, φτάνω σ’ αυτό και το οποίο, πρέπει να είναι κλειστό ή εγκαταλελειμμένο. Όταν έφυγα από το Cabo da Roca, βάρεσε η ρεζέρβα, προσθέτοντας ακόμα άλλον έναν μπελά. Αυτόν της ανεύρεσης βενζινάδικου που για την ώρα χρήζει άμεσης επίλυσης συγκριτικά με την εύρεση camping. Eυτυχώς λίγα χιλιόμετρα παραπέρα βρίσκω ένα μικρό Repsol και ανεφοδιάζομαι.
Μετά την απαραίτητη στάση, συνεχίζω να ψάχνω για camping και το GPS με πάει σ’ έναν ανηφορικό στενό δρόμο, ο οποίος οδηγεί μάλλον σ’ ένα … νεκροταφείο!
Απογοητευμένος, αλλά και ασφαλής καθώς πλέον το ντεπόζιτό μου είναι γεμάτο, σκέφτομαι να μείνω σ’ ένα πιο μακρινό camping και ψάχνω για τέτοιο στην περιοχή της Sintra, όπου λογικά θα βρίσκεται πιο μακριά από εδώ. Και το GPS με οδηγεί στο πρώτο που πήγα και ήταν κλειστό! Φτου γαμώτο, στην Sintra βρίσκομαι τόση ώρα και δεν το ‘χω πάρει χαμπάρι ο πανηλίθιος! Πού να το φανταστώ ο βλαξ!
Μια γιαγιά που περνάει εκείνη την ώρα από εκεί μου επιβεβαιώνει πως αυτό το camping δεν λειτουργεί. Έτσι λοιπόν, ακολουθώ τη συμβουλή του υπαλλήλου που ρώτησα πριν λίγη ώρα στο βενζινάδικο, να πάω προς Cascais. Mετά από 17 km μέσα στο σκοτάδι και σ’ έναν δρόμο γεμάτο στροφές, φτάνω επιτέλους στο camping, με την ώρα να δείχνει μόλις λίγα λεπτά πριν τις 22:00. Και προλαβαίνω τη ρεσεψιόν ανοιχτή στο τσακ! Τακτοποιώ τα περί διαμονής μου και στη συνέχεια στήνω σκηνή μέσα στο μαύρο σκοτάδι.
Στη συνέχεια πάω για ντους, γράφω ημερολόγιο και 40 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα πέφτω για ύπνο.
Κουραστική ημέρα η σημερινή, όπου έγραψα πάνω από 700 km. Εδώ θα μείνω για δυο ή μπορεί και τρία βράδια από τα συνολικά πέντε που θα μείνω στην Πορτογαλία. Το καλό είναι πως δεν έχω πρόγραμμα που να μου υπαγορεύει πως πρέπει να κάνω αυτό και να κάνω το άλλο, αλλά ένα πλάνο με αυτά που θέλω να δω. Και από αυτά που θέλω να δω, θα δω όσα προλάβω. Εξάλλου ταξιδεύω για την πάρτη μου και δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Το ποιος είμαι, το ξέρω μόνο εγώ αν και γι’ αυτό έχω αμφιβολίες καθώς ούτε εγώ με ξέρω, αλλά προσπαθώ να με γνωρίσω. Και το ταξίδι συμβάλει σ’ αυτή τη γνωριμία μεταξύ εμένα και του εαυτού μου …
Boa noite!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: CampingOrbitur (16,20 €)
Βενζίνη: 61 €
Εισιτήρια ferryboat: 9,30 €
Διόδια: Πορτογαλία (3 σταθμοί – 4,50 €)
Λοιπά: 3.35 €
Σύνολο: 94,35 €
Γενικό σύνολο: 1.885,58 €
Σύνορα Ισπανίας – Πορτογαλίας: ανύπαρκτα.
Στην Πορτογαλία γυρίζω το ρολόι 1hπίσω.
Στους αυτοκινητόδρομους της Πορτογαλίας οι μοτοσυκλέτες πληρώνουν διόδια. Τα διόδια είναι ηλεκτρονικά, αλλά και τύπου “χαρτάκι”.
Toεισιτήριο για το ferryκοστίζει 8,80 €. Ο υπάλληλος με ρώτησε αν έχω την πράσινου χρώματος κάρτα VivaViagemη οποία κοστίζει 0,50 €. Του απάντησα όχι και μου την έδωσε. Όπως θα μάθω την μεθεπόμενη ημέρα, αυτή η κάρτα είναι εκπτωτική και ισχύει σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Πορτογαλίας. Έχει διάρκεια 24 hκαι μπορεί να ανανεώνεται κατά τη διάρκεια ενός έτους. Αυτά βέβαια τα αναφέρω με κάθε επιφύλαξη …
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
