Ημέρα 23η: Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016, SaoPedrodeMoel – Coimbra (360,4 km)
Άψογα ισορροπημένη και ηρωικά θλιμμένη απλή μελωδία
Το βράδυ είχα έναν απολαυστικό ύπνο, αν εξαιρέσεις πως διακόπηκε για λίγα λεπτά στις 02:15 κι έτρεχα σαν τρελός στην τουαλέτα για μπιστολιά. Μάλλον φταίνε οι σανγκριές και οι μπύρες που κοπάνησα! Ξύπνησα στις 06:00 και σηκώθηκα κατά τις 08:00 με την ομίχλη να δηλώνει ακόμα παρούσα. Καθόλου δεν μ’ ενοχλεί βέβαια, καθώς σ’ αυτό το ταξίδι ο ήλιος και η ζέστη κυριαρχούν. Tο θέαμα των πανύψηλων δέντρων στο ομιχλώδες τοπίο, μου φτιάχνει τη διάθεση από νωρίς το πρωί …
Σήμερα έχω βάλει σκοπό να μείνω στην πόλη Coïmbra και αύριο στην πόλη Porto. Θα μπορούσα κάλλιστα να κινηθώ στην ακτογραμμή της χώρας, όμως κατά τη σχεδίαση του ταξιδιού επέλεξα να κινηθώ στην ενδοχώρα για δυο λόγους. Πρώτον, προέρχομαι από μια νησιωτική χώρα και το να βλέπω θάλασσες κι ακτές, είναι κάτι το οποίο έχω συνηθίσει. Θέλω λοιπόν να δω κάτι διαφορετικό και δη βουνά. Δεύτερον, το μάτι μου στον χάρτη πήρε κάτι διαδρομές, οι οποίες είναι σημειωμένες ως γραφικές. Και εκτός αυτού, δεν έχω ιδέα του τι θα δουν τα μάτια μου. Κι αυτό το άγνωστο είναι που εξάπτει τη φαντασία μου. Το αν κάνω λάθος που προτιμώ την πορτογαλική ενδοχώρα απ’ την ακτογραμμή, δεν με απασχολεί. Θέλω να ζήσω τη μαγεία του ταξιδιού και όχι να προσθέσω πινέζες με must to see προορισμούς, λες και είμαι ο σούπερ ταξιδιώτης με αμέτρητες περγαμηνές στο παλμαρέ του …
Στις 09:30 αποχωρώ από το camping και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο ίδιο σημείο που βρέθηκα χθες, προκειμένου να δω τη θέα του São Pedro de Moel. Tζίφος, η ομίχλη εξακολουθεί να σκεπάζει τα πάντα και να με κάνει ν’ απορώ “πού είναι η θέα, οέο;” …
Λίγα λεπτά αποχωρώ με ανάμικτα συναισθήματα. Λυπημένος που δεν είδα τίποτα από θέα αλλά και χαρούμενος για όσα με προσμένουν στη συνέχεια. Στην αρχή ακολουθώ τον ίδιο δρόμο που ακολούθησα χθες και σε κάποιο σημείο το GPS με καλεί να στρίψω αριστερά. Η ομίχλη είναι έντονη και με την πάροδο του χρόνου και των χιλιομέτρων εξαφανίζεται παραχωρώντας τη θέση της σ’ έναν καυτό ήλιο. Υποθέτω πως κινούμαι σε κάποιο εθνικό πάρκο, το οποίο περιστοιχίζεται από κυπαρίσσια που τα σκίζουν αχανείς ευθείες. Ο δρόμος είναι τέλειος και σε κάποια σημεία είναι εντελώς άθλιος, με λακκούβες, κακοτεχνίες κτλ.
Σημαντική παρένθεσις: αυτές οι γραμμές προφανώς γράφονται μετά το πέρας του οδοιπορικού. Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα σε ποια ακριβώς διαδρομή κινούμαι, καθώς είχα αφεθεί ολοκληρωτικά στις υποδείξεις του GPS για να με πάει από το São Pedro de Moel στον επαρχιακό ΙCB προς CasteloBranco. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είδα κάποιες πινακίδες που αναφέρονταν σε κάποιο πάρκο ή σε κάποιο δάσος της Leiria. Και αν επίσης θυμάμαι καλά, πρέπει να πέρασα κι από την πόλη της Leiria.
Στις 18 Ιουνίου 2017, ξέσπασε στην Leiriaφωτιά και η πύρινη λαίλαπα εκτός από καμένες εκτάσεις, άφησε πίσω της 62 νεκρούς και 62 τραυματίες. Το πιο πιθανό είναι να πέρασα από εκείνα τα δάση. Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Τρελαίνομαι μόνο και μόνο στη σκέψη ότι οι λίγοι άνθρωποι που βρέθηκαν για λίγες στιγμές στο διάβα μου, μπορεί να ήταν ανάμεσα στα θύματα …
Για μερικά χιλιόμετρα κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο, όπου φοβούμενος το χθεσινό περιστατικό, περνάω από την πράσινου χρώματος ταμπέλα που επιτρέπει την ελεύθερη διέλευση. Μετά το Pombal παίρνω τον εθνικό ΙCB, ο οποίος μου επιτρέπει να κινηθώ με ταχύ ρυθμό και φυσικά χωρίς διόδια.
Περνάω μια γέφυρα, η οποία βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα πάνω από τον Rio Zêzere (rio: ποταμός στα πορτογαλικά) ο οποίος είναι ο 2ος μεγαλύτερος ποταμός της χώρας.
Η πανοραμική θέα και από τις δυο πλευρές της γέφυρας είναι εκπληκτική και ιδίως στην αριστερή, όπου ξεχωρίζει ένα μικρό τρίτοξο καλοπελεκημένο γεφύρι εν ονόματι Ponte Filipina (ponte: γέφυρα στα πορτογαλικά). Η θέα από ψηλά είναι μοναδική και με κάνει να νομίζω πως την απολαμβάνω από το παράθυρο ενός αεροπλάνου. Τώρα, το φωτογραφικό αποτέλεσμα ίσως μοιάζει με αεροφωτογραφία ή λήψη από drone. Kάτσε να δεις που όταν ανεβεί το ταξιδιωτικό στο motoadv.gr θα ψαρώσει πολύς κόσμος …
Η Ponte Filipina αποτελείται από τρεις καμάρες ή τόξα, όπου το μεγαλύτερο έχει άνοιγμα 22 m και ύψος 26 m. Eίναι κατασκευασμένη από ογκόλιθους γρανίτη και το συνολικό της μήκος είναι 72 m. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια μεγάλη σχετικά γέφυρα και από το σημείο που την κοιτώ φαντάζει σαν ένα μικρό γεφύρι! Φαντάσου δηλαδή σε τι ύψος βρίσκομαι τώρα! Η γέφυρα χτίστηκε την περίοδο 1607 – 1610 προκειμένου ν’ αντικαταστήσει μια παλιά ρωμαϊκή γέφυρα, της οποίας υπάρχουν ίχνη ακόμα και σήμερα. Το 1860 έγινε εφικτή και η οδική πρόσβαση, καθώς μέχρι τότε ήταν προσβάσιμη μόνο με τα πόδια ή και με άλογο. Μετά την κατασκευή του φράγματος Cabril (1950 – 1954) προκλήθηκαν ρήγματα στη γέφυρα και πλέον δεν χρησιμοποιείται. Ωστόσο, έχουν γίνει βελτιωτικά έργα στην προσπάθεια διατήρησής της, τουλάχιστον ως ιστορικού αξιοθέατου.
Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο να οδηγώ όρθιος στα μαρσπιέ ένα on – off και να μπαίνω με ανάποδα …
Στο βάθος το φράγμα Cabril.
Λογικά η θέα από εκεί θα είναι πανέμορφη.
Αυτές είναι από τις μικρές και όμορφες στιγμές ενός ταξιδιού. Σταματάς κάπου στην τύχη, περπατάς ανυποψίαστος μερικά μέτρα για να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου και αντικρίζεις όμορφα πράγματα. Πολλές φορές η τύχη σου χαρίζει αυτές τις μικρές εκπλήξεις …
Στην Πορτογαλία γίνεται χαμός από ποτάμια. Λίγο αργότερα αντικρίζω ένα παρόμοιο θέαμα με το προηγούμενο, ευρισκόμενος ξανά σε μια πανύψηλη γέφυρα του ICB, με τον ποταμό Zêzere (μάλλον) να κουλουριάζεται σαν όφις ανάμεσα στα βουνά. Το όλο θέαμα με παραπέμπει σε εικόνες που συνάντησα κυρίως στην Βοσνία – Ερζεγοβίνη και την Σερβία και θα επαναφέρει στη μνήμη μου ονομασίες ποταμών όπως Vrbas, Una, Drina, Dunav …
Eν συνεχεία ακολουθώ για λίγα χιλιόμετρα τον αυτοκινητόδρομο Α23 προς Castelo Branco, όπου τα διόδια είναι ηλεκτρονικά, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχουν σταθμοί διοδίων αλλά κάμερες. Πάμε κι ο φανταστικός μου φίλος βοηθός! Αν με σταματήσουν με σταμάτησαν και πολύ καλά θα κάνουν …
Το Castelo Branco φαίνεται όμορφη πόλη και μετά από ένα μικρό μπέρδεμα βρίσκω τον επαρχιακό Ν112 όπου και κινούμαι σ’ αυτόν. Στο πρώτο χωριό σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο προκειμένου να φουλάρω ρεζερβουάρ και ρωτώ τον βενζινοπώλη για το πώς είναι ο δρόμος από ‘δω μέχρι την Coïmbra. Κι αυτός μ’ ένα βλέμμα δυσφορίας μου λέει πως είναι δύσκολος καθώς είναι όλο στροφές! Αμέσως αποκτώ ένα βλέμμα ικανοποίησης κι αυτός με κοιτά απορημένος! Μα αυτό θέλω σενιόρ! Έναν δρόμο γεμάτο στροφές με τη μοτοσυκλέτα μου να επιδίδεται σε ατέλειωτες πλαγιολισθήσεις! Kαι για να φτάσω μέχρι εκεί, θέλω περίπου 3 ώρες! Τέλεια, θα το γλεντήσω και μάλιστα με διάρκεια!
Η διαδρομή είναι ορεινή και βρίσκεται κάπου μεταξύ τριών οροσειρών: της Serra do Cabeço da Rainha (1.080 m), της Serra da Gardunha (1.227 m) και της Serra do Açor (1.418 m). Tα νούμερα των ψηλότερων κορυφών τους δεν προκαλούν δέος, παρόλο που η Πορτογαλία είναι ορεινή χώρα. Να φανταστείς πως η ψηλότερη κορυφή της βρίσκεται στο νησί Pico στις Αζόρες και φτάνει τα 2.351 m, ενώ η ψηλότερη κορυφή της ηπειρωτικής χώρας φτάνει μόλις τα 1.991 m στο Serra da Estrela.
Στην ανηφορική διαδρομή κυριαρχούν το πράσινο χρώμα και οι συνεχείς στροφές. Οδηγώ με χαλαρό ρυθμό και η ζέστη είναι αφόρητη. Σε πολλά σημεία υπάρχουν αρκετές βρύσες με νερό καθώς και γούβες με τρεχούμενο νερό. Χμ, αυτό είναι πολύ θετικό στην περίπτωση που διψάσεις ή θες να ρίξεις μπόλικο νερό στο κεφάλι σου στην προσπάθεια αντιμετώπισης της ζέστης.
Μεταξύ των χωριών Orvalho και Cambas περνώ μια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Zêzere και σταματώ σε μια σκιά για λίγα λεπτά.
Εντύπωση μου προκαλούν στους επαρχιακούς της χώρας, οι πολύ μικρές τσιμεντένιες πλάκες που αναγράφουν τις χιλιομετρικές αποστάσεις.
Το χωριό Pampilhosa da Serra με εντυπωσιάζει και αποφασίζω να κάνω μια στάση εκεί, αφού πρώτα οδηγηθώ στο πλησιέστερο mini market προκειμένου να εφοδιαστώ με προμήθειες.
Έχω την αίσθηση (λαθεμένη ή σωστή, αλλά αίσθηση) πως μου θυμίζει κάτι από Σλοβενία.
Το χωριό έχει περίπου 1.300 κατοίκους και διαρρέεται από τον ποταμό Unhais, ο οποίος είναι παραπόταμος του Zêzere. Παρκάρω έξω από την εκκλησία που βρίσκεται δίπλα στη γέφυρα και χαζεύω το όμορφο αυτό χωριό που μου θυμίζει όπως είπα Σλοβενία και δη, κάτι μεταξύ Idrija και Spodnja Idrija …
Αν κι εδώ που τα λέμε, τα χωριά της Σλοβενίας δεν παίζονται. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα χωριά της Πορτογαλίας δεν μπορώ να πω ότι είναι τόσο γραφικά όπως αυτά της γειτονικής Ισπανίας. Μπορεί και να κάνω λάθος, δεν ξέρω …
Σε κάποια φάση με πλησιάζει ένας ντόπιος και τον ακούω να μου λέει:
– Δως μου ένα τσιγάρο!
Σηκώνω ψηλά τα φρύδια από την έκπληξη, καθώς δεν περίμενα σ’ ένα χωριό της ορεινής Πορτογαλίας κάποιος να μιλάει ελληνικά! Κι αμέσως τον ρωτώ στα ελληνικά:
-Mιλάς ελληνικά;
Kι ο τύπος μου απαντάει στα πορτογαλικά, καθώς δεν καταλαβαίνει τι του είπα. Ευθύς συνειδητοποιώ πως η εν λόγω φράση που μου είπε “dê-me um cigarro” έχει λεκτική και ηχητική ομοιότητα στην πορτογαλική και ελληνική διάλεκτο. Και τελικά η έκπληξή μου, έμεινε έκπληξη κι έτσι λοιπόν του δίνω ένα τσιγάρο κι αυτός συνεχίζει τον δρόμο του …
Μετά από λίγα λεπτά συνεχίζω κι εγώ τον δικό μου με τη διαδρομή να κινείται στο ίδιο μοτίβο. Ορεινή, γεμάτη στροφές και περιστοιχισμένη από αρκετό πράσινο με μόνη διαφορά πως ο δρόμος γίνεται πιο φαρδύς περιστοιχισμένος από ανεμογεννήτριες στις κορυφές του βουνού.
Στα δεξιά μου βλέπω ένα κτίσμα και σταματώ προκειμένου να κολατσίσω. Είναι ένα όμορφο σκέπαστρο στο οποίο υπάρχει παγκάκι για τους ταξιδιώτες καθώς και μια βρύση που δεν τρέχει νερό, όπου οι ταξιδιώτες μπορούν να σταματήσουν και να απολαύσουν το κολατσό τους. Χτίστηκε από κάποιον προκειμένου να τιμήσει τον θανόντα πατέρα του και ακριβώς δίπλα υπάρχει κάτι σαν εκκλησάκι …
Βρίσκω λοιπόν ευκαιρία να ξαποστάσω και να ξεκουραστώ μακριά από τον ενοχλητικό ήλιο και θα μείνω για αρκετή ώρα, μόνος κάπου σ’ ένα βουνό. Πρέπει να κάθισα συνολικά 30 με 45 min και όλο αυτό το διάστημα πέρασε μόνο ένα αυτοκίνητο! Συνεχίζω τον δρόμο μου στο ίδιο μοτίβο με πριν. Το GPS μάλλον με πάει από άλλον δρόμο από αυτόν που είχα κατά νου, αλλά ποιος νοιάζεται θα μου πεις. Άσε δηλαδή που μπορεί να είναι κι αυτός κι εγώ να μην έχω πάρει χαμπάρι τόσο σκράπας που είμαι από προσανατολισμό. Βέβαια ο χάρτης, όπως έχω ξαναπεί, είναι μικρής ανάλυσης και δεν συνίσταται σε κάποιον που θέλει να εξερευνήσει όπως εγώ – τρομάρα μου!
Με περνάει από το χωριό Lousã κι ένα άλλο το οποίο το διάβασα κάτι σαν “Ροναλντίνιο” τόσο γλωσσομαθής που είμαι!
Μετά από μερικά χιλιόμετρα σε μια συμπαθητική διαδρομή φτάνω στην Coïmbra η οποία με κερδίζει από την πρώτη στιγμή.
Το camping απέχει μόλις 2 km από το κέντρο της πόλης, όπου φτάνω εκεί, αλλά πουθενά το camping. Βάζω το επόμενο το οποίο απέχει περίπου 5 km από εδώ και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι εκεί. Αφού τακτοποιήσω τα περί διαμονής μου, στήνω σκηνή, πάω για ντους και μετά από αρκετή ώρα είμαι έτοιμος να κατευθυνθώ στο κέντρο της πόλης, περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου ακριβώς έξω από το camping.
Όπως μου είπε η κοπελιά στη ρεσεψιόν, λόγω του ότι σήμερα είναι Σάββατο, το τελευταίο δρομολόγιο για την πόλη γίνεται στις 18:40 και το τελευταίο από την πόλη προς το camping στις 19:00. Aυτό σημαίνει πως το βράδυ θα επιστρέψω στο camping ή με πατίνι ή με Peugeot II …
Επιβιβάζομαι στο τελευταίο λεωφορείο και μετά από λίγα λεπτά αποβιβάζομαι στο κέντρο της πόλης. Η Coïmbra αποτελεί μαζί με την Braga την τρίτη σημαντικότερη πόλη της Πορτογαλίας και έχει πληθυσμό 148.474 κατοίκους. Πρωτεύουσα της χώρας από το 1139 έως και το 1260, έχει μια μεγάλη αρχαιολογική περιοχή από την εποχή που ήταν ρωμαϊκή κωμόπολη και είχε το όνομα Aeminium. Αποτελεί σημαντικό πολιτιστικό κέντρο της χώρας κυρίως χάρη στο πανεπιστήμιό της που ιδρύθηκε το 1290, το οποίο είναι ένα από τα παλαιότερα της Ευρώπης. Η Coïmbra αποτελεί τον τόπο καταγωγής του Πορτογάλου μαθηματικού του 16ου αιώνα Pedro Nunes (07/01/1502 – 11/08/1578) ο οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους επιστήμονες της εποχής του, καθώς προσέγγισε την πλοήγηση και τη χαρτογράφηση με μαθηματικό τρόπο.
Η πόλη διαρρέεται από τον ποταμό Modengo, ο οποίος με μήκος 234 km, είναι ο μεγαλύτερο ποταμός που βρίσκεται αποκλειστικά μέσα σε πορτογαλικό έδαφος. Η γέφυρα Ponte de Santa Clara άρχισε να κατασκευάζεται το 1951 και εγκαινιάστηκε το 1954 αντικαθιστώντας μια παλαιά σιδερένια γέφυρα που υπήρχε από το 1873 και η οποία αντικατέστησε με τη σειρά της ένα πέτρινο γεφύρι που υπήρχε από το 1513. Στο βάθος διακρίνονται κι άλλες γέφυρες πιο σύγχρονες …
Στο σημείο που βρίσκομαι η εικόνα της είναι πολλά υποσχόμενη, καλώντας με στα ενδότερά της για εξερεύνηση. Ένας λόφος και πολλά πανέμορφα κτίρια εποχής δεν μπορούν να με αφήσουν ασυγκίνητο.
Το μάτι μου καρφώνεται στο Hotel Astoria όπου υπάρχει και στο Ηράκλειο ξενοδοχείο με την ίδια ονομασία, αλλά όχι εφάμιλλης αρχιτεκτονικής.
Πριν αρχίσω την περιήγησή μου στα ενδότερα της πόλης, σταματώ στο King Burger όντας λάτρης της … υγιεινής διατροφής! Το καλό είναι ότι μπορώ να γεμίσω το ποτήρι με όση cola θέλω και όσες φορές θέλω. Όπως Αμερική δηλαδή …
Σε περίοπτη θέση, ξεχωρίζει το μνημείο του Joaquim António de Aguiar (24/08/1792 – 26/05/1864) πολιτική φυσιογνωμία της χώρας με καταγωγή από την Coïmbra.
Aπό το σημείο αυτό ακολουθώ τον κεντρικό πεζόδρομο Praça 8 de Maio που είναι φτιαγμένος από μωσαϊκό. Τα κτίρια μ’ εντυπωσιάζουν τόσο πολύ που η φωτογραφική δεν ξεκολλάει από τα χέρια μου.
Αυτό που κερδίζει τις εντυπώσεις είναι ένα ψηλό και ιδιαίτερα στενό κτίριο που βρίσκεται ανάμεσα στον κεντρικό πεζόδρομο και σ’ ένα ανηφορικό σοκάκι.
Η εκκλησία Igreja de Santa Cruz είναι χτισμένη από το 1131 σε μπαρόκ ρυθμό και ακριβώς δίπλα της βρίσκεται ένα καφέ – εστιατόριο. Η πλατεία της μαζεύει αρκετό κόσμο και δίνει αρκετά vibes στην πόλη.
Χάνομαι οικειοθελώς και απολαυστικώς σε δρόμους, δρομάκια και σοκάκια έχοντας έναν όμορφο περίπατο, όπου σχεδόν σε κάθε μου βήμα όλο και κάτι κεντρίζει την περιέργειά μου.
Τι έγινε στις 8 Μαϊου στην Πορτογαλία, ειλικρινά δεν έμαθα, όσο κι αν έψαξα. Στην Σύμη η εν λόγω ημερομηνία εορτάζεται για την υπογραφή της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.
Ξεχωρίζουν οι συντεταταγμένες σ’ ένα σημείο του πεζόδρομου στην πλατεία της εκκλησίας Igreja de Santa Cruz.
Κατεβαίνω μερικά σκαλιά και βρίσκομαι έξω από την εκκλησία Igreja de São Tiago όπου και εκεί μαζεύεται αρκετός κόσμος.
Και το χάσιμό μου συνεχίζεται
μέχρι να βρεθώ πάλι στο ίδιο σημείο και να διασχίσω την Ponte de Santa Clara, όπου βρίσκομαι στην απέναντι όχθη της, όπου χαζεύω για αρκετά λεπτά της ώρας τη θέα της Coïmbra, η οποία μου μαρτυρά πως θέλει το χρόνο της. Ένας ταξιδιώτης με λιγοστό χρόνο και την κούραση των πολλών καθημερινών χιλιομέτρων, περιορίζεται μόνο στο να βλέπει ελάχιστα πράγματα, καθώς είναι αναγκασμένος πάντα να φεύγει. Αχ και να ‘χα χρόνο ν’ ανεβώ εκεί ψηλά στον λόφο …
Αναμφίβολα η Coïmbra αποτελεί μια από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω επισκεφθεί. Μια πόλη που μου έκανε “κλικ” διαβάζοντας το ταξιδιωτικό του φίλου μου Μανώλη Κυριακόπουλου. Aλλά και μια πόλη στην οποία κάνει ιδιαίτερη αναφορά, ο αγαπημένος μου συγγραφέας Βασίλης Ραφαηλίδης μέσα από το βιβλίο του “Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι” εν έτει 1996:
Mιας πανέμορφης πόλης 56.000 κατοίκων στο κέντρο της χώρας, περίπου σε ίση απόσταση από τη Λισσαβώνα στο νότο και το Πόρτο στο βορρά.
(Θυμάστε το πορτογαλικό τραγούδι “Κοΐμπρα”, που το έκανε γνωστό στα πέρατα του κόσμου η Πορτογαλίδα Αμαλία Ροντρίγκες, η μεγάλη μου αγάπη; Αυτή η άψογα ισορροπημένη και ηρωικά θλιμμένη απλή μελωδία θα μπορούσε να είναι ο πορτογαλικός εθνικός ύμνος, όπως στην πορτογαλική παραλλαγή της ισπανικής [αραβικής κατά την καταγωγή] ταυρομαχίας δε σκοτώνεται ποτέ ο ταύρος, έτσι και σ’ αυτό το συναρπαστικό τραγούδι δε σκοτώνεται η αισιοδοξία, παρά την απέραντη “θαλασσινή”, λικνιστική και χορευτική θλίψη του).
Και μετά από αυτά που διαβάζεις από τον “αιρετικό” Βασίλη Ραφαηλίδη, άντε να μην κάνεις τον κόπο να ψάξεις το τραγούδι …
Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και περπατώ ξανά στον κεντρικό πεζόδρομο για τις τελευταίες νυχτερινές λήψεις.
Αποχωρώ με τις καλύτερες εντυπώσεις από την Coïmbra παίρνοντας την άγουσα για το camping. Το GPS λέει πως σε 55 min θα βρίσκομαι εκεί με τα πόδια. Τελικά έκανα 54 min και χάθηκα δυο φορές! Είμαι σβέλτο πόδι ο άτιμος, αλλά από προσανατολισμό … γ@μησέ τα!
Ξανακάνω μπάνιο και με συνοδεία σανγκριάς γράφω το ημερολόγιο. Τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι αυτό έγραφε 22:45 και πλέον βλέπω το πρώτο όνειρο της βραδιάς.
Boa noite!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Parque Campismo Municipal de Coimbra (12,50 €)
Βενζίνη: 17 €
Εισιτήρια λεωφορείου: 1,60 €
Λοιπά: 12,94 €
Σύνολο: 44,04 €
Γενικό σύνολο: 2.046,47 €
Η διαδρομή στον χάρτη από το São Pedro de Moel στο Pombal είναι στο περίπου, λόγω απώλειας μνήμης και έλλειψης προσανατολισμού. Λίγο μετά το πρώτο έστριψα αριστερά και χάθηκα στο δάσος.
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
