Ημέρα 24η: Kυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016, Coimbra – Porto (487,5 km)
Η χώρα των λιμανιών (των ποταμών, των καναλιών και, και, και)
Σηκώνομαι λίγα λεπτά μετά τις 06:00 και μετά από ένα δίωρο είμαι στον δρόμο. Και σήμερα θα κινηθώ στην ενδοχώρα, όπου το μάτι μου πήρε στον χάρτη κάτι διαδρομές που είναι σημειωμένες ως γραφικές. Kαι κατά πάσα πιθανότητα, αυτές θα με οδηγήσουν στο Porto, όπου μάλλον θα μείνω εκεί το βράδυ. Δεν μπορείς να πεις, από σιγουριά και προγραμματισμό σκίζω …
Όπως φαίνεται στον χάρτη, υπάρχουν πολλοί δρόμοι από την Coïmbra που οδηγούν στην πορτογαλική ενδοχώρα και σκέφτομαι να ακολουθήσω μια διαδρομή διαφορετική από τη χθεσινή. Για λίγα χιλιόμετρα κινούμαι στην ίδια διαδρομή με χθες και εν συνεχεία εξακολουθώ να ακολουθώ τον Ν17 προς São Martinho da Cortiça. Μετά παίρνω τον IC6 και κάνω μια παράκαμψη προς Arganil – ούτε κι εγώ ξέρω γιατί! Αν με βλέπουν ο Στράβωνας κι ο Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος, σίγουρα θα γελάνε με την πάρτη μου …
Λίγο πριν το Arganil περνάω μια γέφυρα και αφού εικάζω πως πιο πέρα δεν έχει κάτι ενδιαφέρον, επιστρέφω πίσω όπου έχω σταμπάρει ένα ωραίο σημείο για στάση. Έχει ίσκιο, τρεχούμενο νερό και ωραία θέα. Ευκαιρία λοιπόν για κολατσό …
Η περιοχή διαρρέεται από τον ποταμό Alva και στην όχθη του υπάρχει ένα όμορφο camping, η τοποθεσία του οποίου είναι ιδανική.
Περπατώντας στη γέφυρα, βλέπω έναν παλαιό τροχό στον ποταμό και ένα χωριό χτισμένο σ’ έναν βράχο πάνω από τον ποταμό.
Λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκονται ένας μπάρμπας με μπαστούνι κι ένας τύπος με ποδήλατο, οι οποίοι έρχονται προς το μέρος μου. Μου λένε να πάω με τη μοτοσυκλέτα μου πάνω στο χωριό όπου υπάρχει πανοραμική θέα. Πρόκειται για το χωριό Sarzedo …
Έτσι και πράττω λοιπόν, γνωρίζοντας πως οι συμβουλές των ντόπιων είναι πιο σημαντικές από οποιονδήποτε ταξιδιωτικό οδηγό. Ανεβαίνω την απότομη ανηφόρα και βρίσκομαι σ’ ένα πετρόκτιστο μεγάλο κιόσκι όπου υπάρχει πανοραμική θέα. Δίπλα μου ένας κύριος διαβάζει ένα βιβλίο και με χαιρετά. Μερικοί χωριανοί που περνούν με καλημερίζουν στα πορτογαλικά. Αναμφισβήτητα οι Πορτογάλοι είναι πολύ φιλικοί στον ξένο και τον κάνουν να αισθάνεται όμορφα.
Αποχωρώ και κατηφορίζοντας το απότομο δρομάκι συναντώ τον μπάρμπα με το μπαστούνι ο οποίος ανεβαίνει και με τη διεθνή γλώσσα της νοηματικής με ρωτάει αν μου άρεσε η θέα. Του απαντώ καταφατικά στην ίδια γλώσσα …
Επιστρέφω στον IC6, ο οποίος μετά από λίγα χιλιόμετρα διακόπτεται και γίνεται Ν17 με τη διαδρομή να περνάει μέσα από χωριά. 
Κυριακή σήμερα και οι μοτοσυκλέτες που κινούνται στον δρόμο είναι αρκετές. Σ’ ένα σημείο μάλιστα συναντώ δεκάδες τέτοιες, κάθε είδους και κυβισμού που κινούνται όλες μαζί. Από mega on-off, enduro, superbike, scooter μέχρι και αναπαλαιωμένες. Πόσο θα ήθελα να απαθανάτιζα αυτό το σκηνικό για να το δείξω σε μια παρέα όπου απαραίτητη προϋπόθεση για να βολτάρεις μαζί τους είναι να έχεις μοτοσυκλέτα συγκεκριμένης μάρκας …
Η θέα ενός καμένου δάσους θα μου χαλάσει τη διάθεση. Η πύρινη λαίλαπα άφησε πίσω της καμένη μια δασική έκταση με λίγα μόλις δέντρα να έχουν γλιτώσει το κακό. Η Ροσινάντε φαίνεται να την έχει πάρω από κάτω …
Λίγα χιλιόμετρα πριν το Tamanhos υπάρχει αυτοκινητόδρομος με ηλεκτρονικά διόδια και φτάνοντας σ’ αυτό σταματώ για ανεφοδιασμό σε βενζίνη.
Πλέον οδηγώ στον Ν226 και στο Tancoso δεσπόζει το ομώνυμο κάστρο, το οποίο βρίσκεται σε μια εξαιρετικά σημαντική θέση, πολύ κοντά στα σύνορα με την Ισπανία. Κατά την περίοδο του μεσαίωνα, έλαβαν μάχες μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων αλλά και αργότερα μεταξύ της Πορτογαλίας με τα γειτονικά βασίλεια.
Έχω χαράξει πορεία προς Lamego με τη διαδρομή να είναι ωραία αλλά όχι σαν τη χθεσινή η οποία ήταν ορεινή. Η τεχνητή λίμνη Barragem de Vilar που κατασκευάστηκε το 1958 και τελείωσε το 1965, βρίσκεται σχεδόν κάθετα στον δρόμο μου και παρόλο που είναι τεράστια, ωστόσο έχω μια μικρή άποψη του νότιου τμήματός της.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής εντυπωσιάζομαι από τα όμορφα χωριά, τα οποία συναγωνίζονται σε γραφικότητα και ομορφιά αυτά της Ισπανίας. Κάποια σπίτια είναι φτωχικά αλλά αξιοπρεπή. Όμορφα διατηρημένα και όχι παραμελημένα. Με σχήμα και κεραμίδια και όχι άμορφα οικοδομήματα. Που δείχνουν ότι φτιάχτηκαν με τέχνη, φροντίδα και μεράκι και όχι με βιασύνη και προχειρότητα.
Για μερικά χιλιόμετρα κινούμαι στην ίδια διαδρομή με Βρετανούς μοτοσυκλετιστές οι οποίοι εξερευνούν τη χώρα. Πλέον βρίσκομαι στο Lamego το οποίο με καλωσορίζει με μια πανοραμική θέα από τον κεντρικό δρόμο. Στη χαράδρα βρίσκεται το παλαιό ίσως τμήμα της πόλης, του οποίο φαίνεται ιδιαίτερα φτωχικό. Παρόλα αυτά όμως, η τέχνη και η γραφικότητα περισσεύει, έστω και σαν ανάμνηση …
Βρίσκομαι στο νέο τμήμα της πόλης και το GPS με οδηγεί στο σήμα κατατεθέν του Lamego, την εκκλησία Santuário de Nossa Senhora dos Remédios. Ανηφορίζω τις συνεχείς στροφές ενός πυκνού δάσους και σε όλο σχεδόν το μήκος της διαδρομής υπάρχει αμέτρητος κόσμος. Κάποιοι έχουν στρώσει για πικ νικ και κάποιοι άλλοι έχουν στήσει τις σκηνές τους.
Και φτάνω στην εκκλησία όπου υπάρχουν αρκετοί προσκυνητές, ίσως και λόγω της ημέρας (Κυριακή γαρ). Η Santuário de Nossa Senhora dos Remédios αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους προσκυνηματικούς τόπους της Πορτογαλίας και βρίσκεται χτισμένη στον λόφο του Αγίου Στεφάνου. Ανεγέρθηκε το 1750 και αποπερατώθηκε το 1905 αντικαθιστώντας το ξωκλήσι του Αγίου Στεφάνου. Η ιδιαιτερότητα αυτής της εκκλησίας είναι πως επικοινωνεί με το Lamego μέσω μιας τεράστιας σκάλας με 686 σκαλοπάτια! Στη σκάλα υπάρχουν κρήνες, σιντριβάνια, γλυπτά, οβελίσκοι κι άλλα διάφορα. Και τέλος, σε ετήσια βάση διοργανώνεται ένα πανηγύρι που διαρκεί από τις 6 έως τις 8 Σεπτεμβρίου. Σε δυο μέρες δηλαδή αρχίζει το πάρτυ …
Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίσεις, αποφασίζω να κάνω μια στάση σ’ έναν ίσκιο προκειμένω να πάρω δυνάμεις για τη δύσκολη λόγω ζέστης συνέχεια. Αγοράζω ένα παγωτό αλλά το στομάχι μου όμως αισθάνεται άδειο και αγοράζω μια λουκανικόπιτα, ένα παραδοσιακό ψωμί με μπέικον κι ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, όπου πληρώνω 5 €! Mάλλον πρέπει να είναι “άγια” κι “ευλογημένα”, γι’ αυτό κοστίζουν τόσο ακριβά …
Γεμίζω τα μπουκάλια μου από το “άγιο” και “ευλογημένο” δροσερό νερό της πηγής του Lamego. Το οποίο θα μου αποδείξει πόσο άγιο κι ευλογημένο είναι, αν καταφέρει να διατηρηθεί δροσερό καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Και τότε εγώ θα ανεβοκατεβώ τα 686 σκαλοπάτια της Santuário de Nossa Senhora dos Remédios! Εξάλλου για να πιστέψω κάπου θέλω απτές αποδείξεις, όχι παραμύθια …
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο! Και μα τον Μανιτού, είναι η θρησκόληπτη μαμά! Το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη στιγμή. Χθες που μιλήσαμε, μου είπε να πάω σ’ αυτήν την εκκλησία για την οποία έμαθε από τον αδελφό μου, ο οποίος είχε πάει και μου πρότεινε να πάω κι εγώ. Μάλλον την είχε φάει η αγωνία να δει τον άπιστο γιο της να … εκκλησιάζεται! Το καλό πάντως με τις εκκλησίες, είναι ότι σου δίνουν μια ωραία αφορμή να λες ότι είδες κι ένα αξιοθέατο χωρίς να είναι απαραίτητο να είσαι θρησκόληπτος …
Aποχωρώ από αυτή την εντυπωσιακή τοποθεσία, έχοντας ανακτήσεις δυνάμεις για τη δύσκολη υπό καύσωνα συνέχεια. Ακολουθώ τον αυτοκινητόδρομο Α24 μέχρι το Castro Daire και μετά τον φιδίσιο επαρχιακό Ν228 προς São Pedro do Sul, όπου από ‘κει και πέρα αρχίζουν τα ωραία …
To São Pedro do Sul με υποδέχεται με το άγαλμα του εν λόγω άγιου που κοσμεί τον κυκλικό οδικό κόμβο του.
Φαίνεται πανέμορφο χωριό με όμορφα σπίτια και με την ευρύτερη περιοχή να περιβάλλεται από βουνά, λόφους, κοιλάδες, ποτάμια και άλλα τέτοια όμορφα της φύσης. Βρίσκεται στην κοιλάδα του Castro και είναι παγκοσμίως γνωστό για τα ιαματικά λουτρά του. Kαι όσον αφορά την ιστορία, φαίνεται πως περισσεύει σε τούτο εδώ τον τόπο, μιας και υπάρχει μεγάλιθος από γρανίτη που χρονολογείται από τον 10ο αιώνα π.Χ., η περιοχή κατοικείται από τον 6ο αιώνα π.Χ. και μετέπειτα έχει να επιδείξει αρκετές παρουσίες στο ρου της πορτογαλικής ιστορίας.
Ακολουθώ τον επαρχιακό Ν16 με κατεύθυνση της πόλη Aveiro με τη διαδρομή να είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ορεινή, καταπράσινη, γεμάτη στροφές και σε ορισμένα σημεία με ωραία θέα. Δεν μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο …
Μετά από αρκετή ώρα το μάτι μου καρφώνεται στην πινακίδα ενός χωριού εν ονόματι Fontelas do Vouga και αμέσως σταματώ για φωτογράφηση προκειμένου να κάνω μια πλάκα στον φίλο μου ταξιδιώτη, Στράτο Βουγά!
Προχωρώ λίγα μέτρα παρακάτω και βλέπω κι άλλη πινακίδα εν ονόματι Sever do Vouga! Kάτσε να δεις πως ανακάλυψα τον τόπο των προγόνων του!
Προχωρώ κι άλλο και βλέπω κι άλλες ταμπέλες σχετικές με το επώνυμο του μελλοντικού μου καλού φίλου. Και γιατί μελλοντικού; Ας μην τα λέω από τώρα, θα τα πω όλα όταν θα έρθει η ώρα της επιστροφής στην Ελλάδα …
Παντού σε όλες τις ταμπέλες υπάρχει και η λέξη Vouga σαν να σου λένε πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Vouga. Kαι κάποιες από τις πινακίδες είναι τόσο κατατοπιστικές που σου δείχνουν το δρόμο για το S.Vouga – μάλλον για το Stratos Vougas! Πω, θα πάθει μεγάλη πλάκα ο μελλοντικός αδελφικός μου φίλος!
Η περιοχή διαρρέται από τον ποταμό Vouga και σε κάποιο σημείο περνώ μια γέφυρα και βρίσκομαι στην άλλη του όχθη. Η περιοχή αποτελεί σημείο εναλλακτικού τουρισμού προσελκύοντας πολλούς ιδιαίτερους τουρίστες που ελκύονται κυρίως από τη φύση και τις δραστηριότητες σ’ αυτήν.
Μετά από αυτό το σημείο, κινούμαι δίπλα στον ποταμό Vouga με τη διαδρομή να είναι καταπληκτική, θυμίζοντάς μου κάτι από την αγαπημένη μου Σλοβενία. Ο ποταμός Vouga έχει μήκος 148 km και ανέρχεται σε ύψος 930 m από την επιφάνεια της θάλασσας! Η πορεία του γίνεται κατά κύριο λόγο από ανατολικά προς δυτικά και οι εκβολές του φτάνουν μέχρι τη λίμνη του Aveiro στην ομώνυμη πόλη.
Μετά τα τελευταία πανέμορφα χιλιόμετρα στον Ν16 δίπλα στον ποταμό Vouga, ακολουθώ τον αυτοκινητόδρομο Α25 και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στην πόλη του Aveiro, την οποία μου είπε ο αδελφός μου να την επισκεφθώ. Βέβαια εγώ θα της ρίξω μια γρήγορη ματιά όπως και κάνω, σταματώντας στο πρώτο σημείο που θα με γοητεύσει και θα μου θυμίσει την Βενετία με τις γόνδολες να κινούνται στο κανάλι. Ευρισκόμενο σε μια ακτή του Ατλαντικού, το Aveiro αποτελεί μια σημαντική βιομηχανική πόλη και λιμάνι της χώρας και αποκαλείται “πορτογαλική Βενετία”. Και δικαιολογημένα μάλιστα …
Το Aveiro φαίνεται στο βάθος πολλά υποσχόμενο, όμως εγώ αισθάνομαι γεμάτος και αποφασίζω να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω προς Porto. Εξάλλου το Aveiro ήταν μια πόλη που δεν την είχα στο πλάνο μου, απλά ο αδελφός μου μ’ έπεισε να πάω και εκεί. Καταλυτικός βέβαια λόγος που με κάνει να μην προχωρήσω μέσα στην πόλη, είναι η ασφυκτική κίνηση από τα αυτοκίνητα, όπου σίγουρα θα χάσω αρκετό χρόνο.
Αποχωρώ από τον ίδιο δρόμο και πλέον κινούμαι στον αυτοκινητόδρομο Α29 ο οποίος έχει ηλεκτρονικά διόδια, πράγμα που σημαίνει πως περνάς χωρίς να διακόπτεις τον ρυθμό σου από τους σταθμούς.
Φτάνω στο Porto και κατευθύνομαι στη γέφυρα Ponte Luís Ι πάνω από τον ποταμό Douro που διαρρέει την πόλη. Η κίνηση από αυτοκίνητα και κόσμο είναι ασφυκτική. Σαν να λέμε δεν πέφτει καρφίτσα. Μετά από αρκετή υπομονή παρκάρω τη μοτοσυκλέτα μου κάπου και σταματώ προκειμένου να πάρω μια μικρή γεύση από άλλη μια πανέμορφη πορτογαλική πόλη που με γοήτευσε και αυτή από την πρώτη στιγμή.
Το Porto είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας και είναι χτισμένη κατά μήκος των εκβολών του ποταμού Douro και από το 1996 συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. To περίφημο κρασί Vinho do Porto, οφείλει την ονομασία του σ’ αυτήν την πόλη.
Ακριβώς το Πόρτο είναι που έδωσε το όνομα στη χώρα. Πόρτο σημαίνει λιμάνι. Συνεπώς, Πορτογαλία θα μπορούσε να σημαίνει “χώρα των λιμανιών” και, αν προτιμάτε, της θάλασσας.
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι)
Αλήθεια, το Porto με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή …
Η Ponte Luís Ι άρχισε να κατασκευάζεται το 1881 και ολοκληρώθηκε το 1886 και με μήκος 172 m, αποτελούσε τη μεγαλύτερη γέφυρα τους είδους της στον κόσμο εκείνη την εποχή. Είναι διώροφη, όπου στο πάνω μέρος της κινείται αμαξοστοιχία και στο κάτω οχήματα. Παρόλο που είναι μιας κάποιας ηλικίας, φαίνεται σύγχρονη και φυσικά εντυπωσιακή. Και προσωπικά τολμώ να πω πως είναι από τις πιο εντυπωσιακές γέφυρες που έχω δει.
Το μάτι μου καρφώνεται ψηλά στον ουρανό, όπου βλέπω πολλά τελεφερίκ να πηγαινοέρχονται.
Μια Πορτογαλίδα μου ζητάει να την βγάλω φωτογραφίες. Κόσμος πάει κι έρχεται. Ερωτευμένα ζευγάρια περπατούν χέρι – χέρι. Δυνατά vibes ζωής. Κι ο κόσμος δεν μασάει από ήλιο και ζέστη, το απολαμβάνει. Αποχωρώ από τη γέφυρα και πλέον βρίσκομαι στη διαδικασία αναζήτησης camping. Το GPS αποφαίνεται πως το camping απέχει από ‘δω περίπου 5 km και με βάζει σε υποψίες πως εκεί που θα με στείλει δεν θα υπάρχει camping. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, είναι λίγο απίθανο να βρεις camping εντός πόλεως και μάλιστα μεγαλουπόλεως όπως το Porto. Βάζω πρώτη και κινούμαι πιο αργά κι από χελώνα από την ασφυκτική κίνηση. Βρίσκομαι κάτω από την Ponte Luís όπου τη νιώθω να τραντάζεται λες και γίνεται σεισμός!
Φτάνω στο σημείο που έθεσα στο GPS με 20 λεπτά καθυστέρηση από τον προκαθορισμένο χρόνο άφιξης. Και δυστυχώς οι υποψίες μου επαληθεύτηκαν, καθώς camping δεν υπάρχει πουθενά.
Κοιτώ τις σημειώσεις μου και αποφασίζω να τραβήξω για ένα camping το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Vila Nova de Gaia, στην απέναντι όχθη του Duro.
Φτάνω κατά τις 20:00 όπου και τακτοποιώ τα περί διαμονής και λίγα λεπτά αργότερα στήνω τη σκηνή. Σκέφτομαι να πάρω το λεωφορείο για μια βραδινή τσάρκα στο Porto και ο ρεσεψιονίστ μου λέει πως λόγω του ότι σήμερα είναι Κυριακή, το τελευταίο δρομολόγιο από το camping είναι στις 22:05 αλλά δεν ξέρει τι ώρα είναι το τελευταίο από το Porto για το camping. Μπορώ όμως να επιστρέψω με ταξί όπου θα πληρώσω 10 με 15 € – να μου λείπει! Μπορώ να πεταχτώ και με την Ροσινάντε, όμως θα μπλέξω στην ασφυκτική κίνηση – επίσης να μου λείπει!
Το camping ίσως είναι το χειρότερο που έχω μείνει μέχρι τώρα στην Πορτογαλία, αλλά εφόσον έχει ντους και μια γωνιά για τη σκηνή και τη μοτοσυκλέτα, δεν με χαλάει.
Το καλό είναι πως βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα σε μια παραλία γεμάτη άμμο που βρέχεται από τα νερά του Ατλαντικού. Το ηλιοβασίλεμα σ’ αυτή την τοποθεσία θα με κάνει να πειραματιστώ με τη φωτογραφική για μερικά λεπτά της ώρας. Ή να π@π@ριστώ πιο σωστά, τόσο σχετικός που είμαι με το αντικείμενο …
Η συνέχεια έχει ντους και άραγμα στη διπλανή καφετέρια όπου κοπανώ μια μπύρα, χτυπώ δυο κομμάτια πίτσας και γράφω το ημερολόγιο.
Με την ώρα να δείχνει 22:30 κατευθύνομαι κατάκοπος στη σκηνή μου για ύπνο.
Boa noite!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Parque Campismo Marisol (15 €)
Βενζίνη: 20 €
Λοιπά: 14,90
Σύνολο: 49,90 €
Γενικό σύνολο: 2.096,37 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
