Ημέρα 26η: Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016, SantiagodeCompostela – Viveiro (434,8 km)
Στις ακτές της Γαλικίας
Σηκώνομαι με το ρολόι να δείχνει 08:15! Φτου γαμώτο, άργησα σήμερα! Μέχρι να ετοιμαστώ και να πληρώσω, έχει πάει 10:25. Σκοτίστηκα να πω την αλήθεια μου, έτσι κι αλλιώς δεν με κυνηγάει κανείς εκτός από τον καυτό ήλιο …
Σήμερα θ’ ακολουθήσω μια διαδρομή που μου πρότεινε ο φίλος ταξιδιώτης Θεόδωρος Καράμπελας και η οποία διασχίζει τις ακτές της Γαλικίας. Το πού θα μείνω για σήμερα είναι άγνωστο και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Φύγαμε λοιπόν!
Κινούμαι στην autovia AG-56 και σύντομα την εγκαταλείπω παίρνοντας τον επαρχιακό AC-543. Όχι κάτι το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον τα χιλιόμετρα δεν είναι βαρετά όπως θα ήταν στην autovia.
Φτάνω στην παραλιακή πόλη Noia που βρίσκεται στις εκβολές αρκετών ποταμών και η οποία δεν μου λέει κάτι το ιδιαίτερο, τουλάχιστον από αυτή την ολιγόλεπτη γνωριμία μας.
Στη συνέχεια περνώ ένα σωρό γέφυρες και ακολουθώ μια παράκτια διαδρομή. Όσο περνούν τα χιλιόμετρα, το τοπίο ομορφαίνει με πολλούς όρμους, κόλπους, παραλίες και τουριστικά θέρετρα. Κινούμαι στον ΑC-550 και συναντώ ένα παραθαλάσσιο χωριό εν ονόματι … Serres! Στο Muros συναντώ αρκετή κίνηση και αργότερα παραλίες με τεράστιες αμμουδιές κάνουν την εμφάνισή τους.
Προσεγγίζω μία από αυτές, την Praia de Carnota, η οποία με μήκος πάνω από 7 km, θεωρείται ίσως η μεγαλύτερη της Γαλικίας. Και το εντυπωσιακό με αυτή είναι πως όταν έχει χαμηλή παλίρροια, το πλάτος της σε ορισμένα σημεία υπερβαίνει τα 500 m! To 2002 όταν και βυθίστηκε το πετρελαιοφόρο Prestige, είχε ως συνέπεια να προκληθεί πετρελαιοκηλίδα με δυσάρεστες συνέπειες για το περιβάλλον. Συμβαίνουν αυτά, ακόμα και σε μια χώρα που επί 30 συναπτά έτη, αποτελεί την πρώτη χώρα στην Ευρώπη (και όχι μόνο) με τις περισσότερες γαλάζιες σημαίες. Που αυτό μεταφράζεται ως η χώρα με τις καθαρότερες παραλίες στην Γηραιά Ήπειρο (και όχι μόνο).
Το Santa Uxía do Ézaro φαίνεται μια ενδιαφέρουσα τοποθεσία, η οποία μοιάζει σαν να θέλει να κρύψει κάποια πράγματα από τον ποταμό που εκβάλλει στη θάλασσα κάτω από μια γέφυρα και τα βουνά που βρίσκονται από πάνω του.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν και με κάνουν να μετανιώνω συνεχώς που δεν κάνω στάση για φωτογραφίες, μιας και η όλη διαδρομή το αξίζει. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως το να σταματάς συνέχεια για φωτογραφίες, είναι θα έλεγα λιγάκι εκνευριστικό και φυσικά χρονοβόρο. Και πολλές φορές δεν σε αφήνει να αφεθείς στη μαγεία της οδήγησης …
Η πόλη Fisterra αποτελεί τον επόμενό μου προορισμό, μέσω μιας όμορφης διαδρομής. Σταματώ για λίγα λεπτά στο λιμάνι, όπου σ’ έναν κυκλικό κόμβο υπάρχει ένα περίτεχνο άγαλμα.
Μόλις 3 km εκπληκτικής διαδρομής χωρίζουν την πόλη Fisterra από το Cabo Fisterra, τα οποία αποσπούν τον θαυμασμό μου. Ειλικρινά, ακόμα και με τα πόδια αξίζει τον κόπο να τα διασχίσει κάποιος! Και τα διασχίζουν πολλοί, καθώς υπάρχει σηματοδότηση του Δρόμου του Αγίου Ιακώβου που οδηγεί εκεί και θεωρείται από πολλούς ως το τέλος της διαδρομής.
Tο Cabo Fisterra αποτελεί το δυτικότερο σημείο της Γαλικίας αλλά και της Ισπανίας. Η όλη τοποθεσία βρίσκεται στη βραχώδη ακτή Costa da Morte, όπου στα γαλικιακά σημαίνει “Η Ακτή του Θανάτου” λόγω των πολλών ναυαγίων που έχουν συμβεί. Εκεί υπάρχει ένας φάρος και έξω από αυτόν ένας Gruceiro, o oποίος είναι ένας πέτρινος σταυρός που συναντάται ευρέως στην Γαλικία.
Φωτογραφήσεις πάσης φύσεως μοντέλων.
Μπορεί να μην σκαμπάζω από φωτογραφική τέχνη, ωστόσο αναδεικνύω τέλεια τις φυσικές ομορφιές – δε μπορείς να πεις, ε;
Μετά από αρκετά λεπτά αποχωρώ από το ακρωτήρι και ακολουθώ τον ίδιο δρόμο της επιστροφής. Παρατηρώ κάτι μυστηριώδη σπιτάκια, τα οποία μοιάζουν σαν μικρά εκκλησάκια. Σταματώ προκειμένου ν’ ανακαλύψω το μυστήριο που κρύβουν …
Είναι τα περίφημα Hórreo, ένα από τα χαρακτηριστικά της Γαλικίας. Είναι μακρόστενες αποθήκες σιτηρών ή άλλων γεωργικών προϊόντων, κατασκευασμένες από πέτρα, το μήκος των οποίων συνήθως κυμαίνεται από 1 έως 10 m. Kαι το εντυπωσιακό είναι πως στηρίζονται στο έδαφος με “πόδια” στις άκρες τους, προκειμένου να αποφευχθεί η πρόσβαση τρωκτικών. Συναντώνται κυρίως στην Γαλικία, την Αστούρια αλλά και την Πορτογαλία και το μεγαλύτερο από αυτά έχει μήκος 35 m και βρίσκεται στην Γαλικία.
H Muxía αποτελεί τον επόμενo προορισμό και ο DP-2303 αποδεικνύεται ένας καταπληκτικός δρόμος, ο οποίος μου φέρνει θύμισες από τα Highlands της Σκωτίας, όντας διασκεδαστικός, γεμάτος στροφές και ανηφοροκατηφόρες. Είναι καταπράσινος και σε ορισμένα σημεία αρκετά στενός.
Φτάνω στην Muxía, η οποία είναι ξακουστή για τις παραλίες και την αλιεία της. Φαίνεται ενδιαφέρουσα περιοχή και σταματώ σ’ ένα σημείο όπου υπάρχει ένας Gruceiro αλλά και η σήμανση του Δρόμου του Αγίου Ιακώβου.
Αποχωρώ κινούμενος στον AC-440 και η διαδρομή είναι όμορφη.
Μετά κινούμαι στον AC-552 και στο Vimianzo σταματώ σ’ ένα super market Dia για μερικά ψώνια. Πέρσι τιμούσα τα Lidl, φέτος τα Dia χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Λίγο πιο πίσω υπάρχει ένα βενζινάδικο όπου κατευθύνομαι για ανεφοδιασμό και στον κεντρικό δρόμο υπάρχει μια κρήνη με τρεχούμενο νερό, όπου μένω για μερικά λεπτά προκειμένου να περιλούσω το κεφάλι μου με άφθονο νερό! Ανακούφιση …
Εν συνεχεία κινούμαι στον AG-55 προς A Coruña (γαλικιακά) ή La Coruña (ισπανικά), όπως είναι γνωστή στους ποδοσφαιρόφιλους.
Προσπαθώ να βρω τον Πύργο του Ηρακλή και επειδή έχουν κλείσει κάποιοι δρόμοι, περιφέρομαι για αρκετά λεπτά πέριξ της πόλης, η οποία καταφέρνει να μ’ εντυπωσιάσει.
Ειλικρινά, προσπαθώ να βρω τόσες ημέρες που βρίσκομαι σε τούτη εδώ τη χώρα, έστω μια πόλη που να μη μ’ έχει εντυπωσιάσει αλλά μάταια …
Ο Πύργος του Ηρακλή (Torre de Hércules) είναι ένας αρχαίος ρωμαϊκός φάρος και με ύψος 55 m, αποτελεί τον 2o μεγαλύτερο της Ισπανίας. Στην είσοδο του φάρου βρίσκεται όχι ο Ηρακλής, αλλά ο Breogan, ο ιδρυτής της κοινότητας των Κελτών στην Γαλικία. Για τον φάρο υπήρξαν αναφορές πως υπήρχε από τον 2o αιώνα μ.Χ. και ανακατασκευάστηκε το 1791. Από το 2009 συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Επόμενος προορισμός η Sada, στην οποία φθάνω μετά από αρκετή ώρα λόγω κίνησης. Είναι ιδιαίτερα τουριστική και οφείλω να ομολογήσω πως αυτά τα μέρη δεν μ’ ενθουσιάζουν και τόσο, για τον απλούστατο λόγο ότι ζω σε μια χώρα με τα τουριστικά θέρετρα να αφθονούν. Οπότε αυτό το θέαμα, δεν μου είναι κάτι το πρωτόγνωρο έτσι ώστε να εντυπωσιαστώ.
Η Sada λοιπόν δεν μου έκανε τίποτα το ιδιαίτερο, πέραν από το μπραζίλιαν μαγιώ μιας ξανθιάς καλλονής που μ’ έστειλε από ‘κει που ήρθα! Φεύγω από την Sada μέσω ενός άλλου δρόμου και στη συνέχεια κινούμαι στον Ν-651 με τη διαδρομή να είναι καταπληκτική. Η πανοραμική θέα του χωριού Βetanzos με τις πάρα πολλές γέφυρες με κάνει να βλαστημώ που δεν σταμάτησα για φωτογραφίες αλλά ας όψεται η διαδρομή που μ’ έχει συνεπάρει.
Η οποία είναι καταπληκτική και με εκπληκτική αλληλουχία τοπίου. Και τι δεν βλέπεις; Βουνά, θάλασσα, όμορφα χωριά, εντυπωσιακές γέφυρες, ποτάμια, μεγάλες πόλεις όπως η Ferrol. Και φυσικά με το πράσινο χρώμα να είναι κυρίαρχο κι έναν δρόμο απολαυστικό και γεμάτο στροφές. Κρίμα που σήμερα βαριέμαι να σταματώ για φωτογραφήσεις. Ειλικρινά κρίμα …
Μετά το ύψος της Ferrol, η οποία βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ομώνυμου ποταμού, ακολουθώ τον AC-862 προς Ortigueira, όπου βρίσκω έναν ίσκιο για να ξαποστάσω.
Η διαδρομή μετά είναι ορεινή και το τοπίο εναλλάσσεται συνεχώς. Μια βουνό, μια θάλασσα! Κάτσε να δεις που θα βαρεθώ ακόμα και την εναλλαγή του τοπίου, τόσο συχνά που συμβαίνει.
Χαρακτηριστικές οι πολλές γέφυρες στις ακτές της Γαλικίας.
Ήδη έχω ανεβάσει ρυθμούς όσον αφορά το θέμα οδηγικής διασκέδασης και σε μια όχθη του ποταμού Baleo, ένα ρωμαϊκό γεφύρι στο βάθος θα με κάνει να το απαθανατίσω, καθώς ο ήλιος αρχίζει σιγά – σιγά να πέφτει.
Κοιτώ πίσω και ψηλά και αντικρίζω μια τεράστια οδική γέφυρα.
Κοιτώ μπροστά και βλέπω έναν φιδίσιο δρόμο να με προκαλεί να επιστρατεύσω όλες τις τεχνικές μεθόδους στριψίματος που γνωρίζω. Που βασικά δεν γνωρίζω καμία, τόσο κουλάδι που είμαι και τόσο αξιοθαύμαστες οδηγικές ικανότητες που έχω …
Συνεχίζω πάλι στο ίδιο μοτίβο. Βουνό στην αρχή και υγρό στοιχείο στη συνέχεια. Και τι υγρό στοιχείο, τα νερά του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού που με συντροφεύουν από την A Coruña και μετά. Όμορφες παραλίες και παραθαλάσσια χωριά κάνουν την εμφάνισή τους όπως το Vicedo.
Πρέπει να τονίσω πως κινούμαι στον Βισκαϊκό ή Γασκωνικό Κόλπο, ο οποίος είναι κόλπος του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού και εκτείνεται κατά μήκος από τα βορειοδυτικά της Ισπανίας μέχρι τα βόρεια της Γαλλίας. Ή αλλιώς από την Γαλικία της Ισπανίας μέχρι την Βρετάνη της Γαλλίας. Η ιδιαιτερότητα του Βισκαϊκού Κόλπου είναι πως μέρος της υφαλοκρηπίδας εκτείνεται βαθειά μέσα στον κόλπο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι περιοχές να έχουν ρηχά νερά που προκαλούν αρκετές τρικυμίες. Ο κόλπος πήρε την ονομασία του από την επαρχία Bizkaia της Χώρας των Βάσκων.
Πλέον αρχίζει η διαδικασία εύρεσης camping και απ’ ότι μου λέει το GPS στο Viveiro υπάρχει ένα τέτοιο. Φτάνω σ’ αυτή την όμορφη πόλη όπου σταματώ στην παραλία που ξεχωρίζουν δυο μικροσκοπικές βραχονησίδες. Την ίδια στιγμή ένα σύννεφο μοιάζει σαν να προσπαθεί να κρύψει τον ήλιο καθώς αυτός είναι έτοιμος να δύσει …
Φτάνω στο camping, όπου βρίσκομαι στη ρεσεψιόν μαζί με δυο Ισπανίδες που εργάζονται εκεί, μια νεαρή και μια μεσήλικη. Και θα μείνω για αρκετά λεπτά της ώρας καθώς η συζήτησή μας αποδεικνύεται μεγάλη …
Δεν καταλαβαίνουν από ποια χώρα είμαι μιας και το “Hellas” στο διαβατήριο τους είναι άγνωστο. Λογικό μιας και όλος ο πλανήτης μας γνωρίζει με τη διεθνή μας ονομασία ήτοι “Greece” και όχι με την εθνική, ήτοι “Ηellas”. Και αυτό το παρατήρησα πολλάκις σ’ αυτό το ταξιδιωτικό. Ειλικρινά είχα βαρεθεί να εξηγώ κάθε φορά που έδινα κάπου το διαβατήριό μου πως είμαι από την “Greece”.
Αφού λοιπόν το κατανοούν, κοιτούν τον υπολογιστή και μου λένε πως είμαι ο πρώτος Έλληνας που μένει στο camping τους! Μου το έχουν ξαναπεί αυτό πολλές φορές, οπότε παμ’ παρακάτω …
Αμέσως πετιέται η νεαρή και μου λέει ό,τι γνωρίζει από Ελλάδα. Για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία που μάθαιναν στο σχολείο, για την πρώην βασίλισσα της Ισπανίας που είναι Ελληνίδα, για το ότι είναι αριστερή, ψηφίζει Podemos και συμπαθεί τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο για τον Κώστα Μήτρογλου δεν μου είπε …
Λέμε κι άλλα πολλά για αρκετή ώρα, μέχρι να με οδηγήσει στο μέρος που θα στήσω τη σκηνή. Το Viveiro φαίνεται όμορφη πόλη κι αν κάνεις ένα zoom στον χάρτη, τότε σίγουρα θα ερεθιστεί η φαντασία σου. Βρίσκεται χτισμένο βαθειά μέσα σ’ έναν μεγάλο κόλπο στον οποίο εκβάλλουν πολλοί ποταμοί και σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι σε θάλασσα, λίμνη, φιόρδ και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο …
Σήμερα ακολούθησα μια από τις διαδρομές που μου πρότεινε ο φίλος ταξιδιώτης Θεόδωρος Καράμπελας και αναμφίβολα ήταν από τις καλύτερες που έχω ακολουθήσει σ’ αυτή τη χώρα. Μακάρι να μπορούσα να ακολουθήσω και τις άλλες διαδρομές που μου πρότεινε, αλλά θα ήθελα άλλες τόσες ημέρες.
Να πω την αλήθεια μου, πριν το ταξίδι οι ακτές της Βόρειας Ισπανίας με αποθάρρυναν να τις εξερευνήσω καθότι τουριστικές περιοχές και με αρκετή κίνηση στους δρόμους. Έτσι λοιπόν, είχα αποφασίσει την Βόρεια Ισπανία να τη διασχίσω “νταλικιέρικα” προκειμένου να κερδίσω χρόνο, μιας και αυτό που θέλω να δω σαν τρελός σ’ αυτή την περιοχή είναι τo Eθνικό Πάρκο Picos de Europa, στο οποίο θα βρίσκομαι αύριο. Και για να κερδίσω χρόνο αύριο, σήμερα ήθελα να βγάλω αρκετά χιλιόμετρα, προσπαθώντας να φτάσω μέχρι και την Luanco από επαρχιακούς. Αλλά αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Δεν έβγαιναν με τίποτα τα χιλιόμετρα και είμαι ακόμα μακριά …
Πάω για ντους και κοπανώ αρκετή σανκριά πριν πέσω για ύπνο με την ώρα να δείχνει 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Αρχίζει να ψιχαλίζει και την ίδια στιγμή ακούγονται βροντές που αντί να με φοβίσουν, καταφέρνουν να με νανουρίσουν με τόση κούραση που έχω μαζέψει. Αύριο με περιμένουν τα Picos de Europa για τα οποία έχω μεγάλες προσδοκίες …
Βuenas noches λοιπόν και εις αύριον τα σπουδαία!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Vivero (16 €)
Βενζίνη: 18,50 €
Λοιπά: 8,74 €
Σύνολο: 43,24 €
Γενικό σύνολο: 2.208,87 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
