Ημέρα 30ή: Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016, Pamplona – Lau-Balagnas (293,6 km)
Πυρηναία Όρη – Μέρος Α’
Σηκώνομαι κατά τις 07:00 και αφού ετοιμάστηκα, μάζεψα τα πράγματά μου και είμαι στον δρόμο με το ρολόι να δείχνει 09:15. Από σήμερα θα περιηγούμαι στα περίφημα και ξακουστά Πυρηναία. Που αν οι Άραβες δεν βιάζονταν να τα περάσουν, ίσως σήμερα η Ευρώπη να ήταν αραβική.
Τα Πυρηναία είναι από τις μεγαλύτερες οροσειρές της Ευρώπης και σχηματίστηκαν πριν από τις Άλπεις σε παλαιότερη εποχή. Βρίσκονται μεταξύ Ισπανίας, Γαλλίας και Ανδόρρας και εκτείνονται σε μια απόσταση 480 km από τον Βισκαϊκό Κόλπο μέχρι την Μεσόγειο Θάλασσα. Η ψηλότερη κορυφή τους φτάνει τα 3.404 m και πολλές άλλες ξεπερνούν τα 3.000 m.
Φυσικά αποτελεί έναν δημοφιλή προορισμό για τους μοτοσυκλετιστές και αν σκεφτώ πως σήμερα είναι Σάββατο, θα συναντήσω αρκετές μοτοσυκλέτες τόσο σήμερα όσο και τις επόμενες ημέρες. Αφήνω πίσω μου την πανέμορφη Pamplona και ακολουθώ την autovia A-21. Ένα μπλόκο της τροχαίας κάνει σήμα στο προπορευόμενο αυτοκίνητο να σταματήσει. Στον δρόμο κινούνται πολλές μοτοσυκλέτες κυρίως σε ομάδες.
Στην Liédena εγκαταλείπω την autovia και παίρνω τον επαρχιακό ΝΑ-2420 προς την πόλη Yesa,
όπου σταματώ στην όμορφη εκκλησία του San Esteban κατά μήκος του δρόμου.
O NA-2420 αλλάζει ονομασία και γίνεται Ν-240, ενδεχομένως γιατί πλέον αφήνω την αυτόνομη κοινότητα της Ναβάρρας και πλέον βρίσκομαι σ’ αυτήν της Αραγωνίας. Κινούμαι στην τεχνητή λίμνη Yesa, η οποία δεν μπορώ να πω ότι μ’ εντυπωσιάζει. Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει είναι το σχήμα και το υλικό των πετρωμάτων το οποίο δεν μπορώ να προσδιορίσω καθώς δεν είμαι και … γεωλόγος! Μοιάζει θα έλεγα σαν άμμος, θυμίζοντάς μου κάτι από την ημιέρημο Tabernas στην Ανδαλουσία. Από πάνω τους υψώνονται επιβλητικές κορυφές και στην απέναντι όχθη της λίμνης υπάρχει αρκετή βλάστηση.
Καθώς κινούμαι, στ’ αριστερά η εντυπωσιακή θέα ενός εγκαταλελειμμένου χωριού σ΄ έναν “αμμόλοφο” (με το παρντόν, αλλά δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω) θα με κατεβάσει από τη μοτοσυκλέτα προκειμένου να το απαθανατίσω. Πρόκειται για το χωριό Esco, το οποίο ερημώθηκε τη δεκαετία του 1960 κατά την κατασκευή του φράγματος τoυ ποταμού Aragón και τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης Yesa. Απ’ ότι βλέπω, ένας μάλλον βατός χωματόδρομος οδηγεί εκεί και για να πω την αλήθεια μου, σκέφτομαι να τον ακολουθήσω αλλά ίσως μπλέξω με τη στρητάδικη και βαρυφορτωμένη μοτοσυκλέτα.
Στο ίδιο σημείο φτάνει ένα ζευγάρι Νεοζηλανδών, οι οποίοι ξεκίνησαν το ταξίδι τους από τον Καναδά και θα συνεχίσουν προς Carcassonne, την οποία θα επισκεφθώ τις προσεχείς ημέρες. Σε κάποια φάση περνάει ένας Ισπανός με το τροχόσπιτό του και με ρωτάει κάτι στα ισπανικά, όπου αδυνατώ να καταλάβω. Μάλλον μου λέει κάτι για τη μοτοσυκλέτα και μόλις φεύγει, οι Νεοζηλανδοί σχολιάζουν πως είναι δύσκολο να βρεις Ισπανό που να μιλάει αγγλικά. Συμφωνώ και επαυξάνω …
Αφήνω πλέον τον Ν-240 και παίρνω τον Α-137 προς Sigüés όπου από ‘κει αρχίζουν τα ωραία. Η θέα ενός φαραγγιού που ξεπροβάλλει στο βάθος θα σχηματίσει στα χείλη μου ένα πονηρό χαμόγελο.
Ο ποταμός Esca κινείται κατά μήκος του φαραγγιού, στην είσοδο του οποίου κάνω μια στάση προκειμένου να απολαύσω το κολατσό μου.
Χθες ψώνισα από ένα ισπανικό super market και το ψωμί είναι σούπερ! Το δε τυρί είναι εύγεστο όπως και το ζαμπόν, τα οποία αποδεικνύονται ό,τι καλύτερο έχω ψωνίσει μέχρι τώρα. Τον δε χυμό πορτοκάλι τον κατεβάζω κάτω με δυο-τρεις ρουφηξιές.
Μετά το πέρας της στάσης, εισέρχομαι στο φαράγγι, όπου λίγα μέτρα παραπέρα ξανασταματώ. Άλλη φάση να είσαι μέσα στο φαράγγι. Στενός δρόμος, πέτρινο γεφύρι και επιβλητικές κορυφές με γυπαετούς. Πλέον οδηγώ στην Κοιλάδα του Roncal …
Η διαδρομή είναι καταπληκτική
και στον δρόμο παρατηρώ τα ομορφότερα χωριά που έχω δει μέχρι τώρα στην Ισπανία, τα οποία μάλλον θυμίζουν τα γαλλικά. Δεν ξέρω, αλλά η αίσθηση που μου έχει αφήσει όλες αυτές τις ημέρες η Ισπανία, είναι πως έχει τα ομορφότερα και πιο ξεχωριστά χωριά που έχω δει μέχρι τώρα. Το ίδιο ισχύει και για τις πόλεις της, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη – αίσθηση …
Από ένα σημείο και μετά βρίσκομαι πάλι στην αυτόνομη κοινότητα της Ναβάρρα και στο χωριό Burgui θα σταματήσω για να απαθανατίσω τη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Esca.
Πλησιάζοντας τα σύνορα Ισπανίας – Γαλλίας σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο στο Roncal προκειμένου να γεμίσω το ντεπόζιτο, μιας και η τιμή της βενζίνης στην Ισπανία είναι κατά πολύ φθηνότερη από αυτήν της Γαλλίας.
Μετά το Roncal, αφήνω πίσω μου τα γραφικά χωριά με τα πανέμορφα σπίτια και ανεβαίνω το βουνό Larra-Belagua όπου σε κάποιο σημείο απολαμβάνω την πανοραμική θέα της Κοιλάδας του Roncal.
Πλησιάζοντας τα σύνορα, ανεβαίνω υψόμετρο και ο καιρός από ηλιόλουστος γίνεται μουντός, δίνοντας πόντους επιβλητικότητας στο όλο σκηνικό και το τοπίο μοιάζει ερημικό. Μέχρι να δω αρκετές μοτοσυκλέτες να κινούνται στο αντίθετο ρεύμα και να καταλάβω ότι υπάρχει ζωή εδώ πέρα.
Βρίσκομαι στο πέρασμα Col de la Pierre Saint-Martin με τον δρόμο να φτάνει τα 1.766 m υψόμετρο. Μέρος της ανάβασης που μόλις πραγματοποίησα είχε συμπεριληφθεί κατά το παρελθόν στη διαδρομή του πασίγνωστου ποδηλατικού γύρου Tour de France. Εκεί υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο και η θέα είναι περιορισμένη λόγω της ομίχλης. Το πέρασμα βρίσκεται σε γαλλικό έδαφος, λίγα μέτρα μετά τα σύνορα των δυο χωρών. Πουθενά όμως δεν είδα έστω μια πινακίδα που να λέει ότι άλλαξα χώρα, ίσως και λόγω της ομίχλης …
Κατηφορίζω το πέρασμα και θα καταλάβω ότι βρίσκομαι σε άλλη χώρα από τις διαφορετικού τύπου και χρώματος οδικές πινακίδες. Όσο κατεβαίνω, τόσο η ομίχλη εξαφανίζεται. Και όσο περνούν τα χιλιόμετρα, ο ήλιος επανεμφανίζεται.
Tα χωριά που συναντώ στο διάβα μου είναι σχεδόν άδεια, δεν βλέπεις πουθενά ψυχή παρά μόνο λίγους αγρότες. Όμως αυτά τα σπίτια δείχνουν να έχουν ψυχή, καθώς δεν έχουν σημάδια εγκατάλειψης ή ένδειας. Τα πάντα είναι περιποιημένα και με τέχνη, όπως το Issor που σταματώ για λίγες στιγμές.
Aν σε βαστάει, προσπέρασε!
Αφήνω τον D132 και τον D198 και ακολουθώ τον Ν134 προς Escot και εν συνεχεία τον D294.
Μέσω μιας καταπράσινης διαδρομής βρίσκομαι στο πέρασμα Col de Marie-Blanque που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.035 m όπου και από εδώ έχει περάσει ο Tour de France.
Στο Bielle παίρνω τον D934 και μετά τους D240 και D918 οι οποίοι συνθέτουν μια μοναδική διαδρομή που περνάει μέσα από βουνά και χωριά.
Σταματώ στη διασταύρωση για Eaux-Bonnes, η οποία αποτέλεσε το ορμητήριο του Οικονομάκη στα Πυρηναία εν έτει 2007. Πριν το ταξίδι σκεφτόμουν να μείνω εδώ, όπως ο Στέλιος, όμως βλέπω πως τα χιλιόμετρα έχουν βγει εύκολα σήμερα και η ώρα δεν έχει πάει ακόμα 15:00! Όρεξη για οδήγηση έχω μπόλικη, οπότε αποφασίσζω να κάνω μια στάση για ανασύνταξη δυνάμεων πριν συνεχίσω την περιήγησή μου στα Πυρηναία.
Στο σημείο που βρίσκομαι περνούν αμέτρητες μοτοσυκλέτες. Ασφαλώς – φυσικά – αυτονόητα, όλοι οι αναβάτες τους είναι πλήρως εξοπλισμένοι. Το θέαμα ξεκράνωτων μοτοσυκλετιστών είναι όχι απλά άγνωστο, αλλά αδιανόητο στις ευρωπαϊκές χώρες. Και απ’ όλες τις χώρες που έχω ταξιδέψει, ξεκράνωτους αναβάτες ανεξαρτήτου τύπου δικύκλου, έχω δει μόνο στην Ελλάδα και στο Μαρόκο! Και δεν κάνω καθόλου πλάκα …
Και εκτός αυτού, πολλές μοτοσυκλέτες, ιδίως οι supersport και οι superbike, κινούνται γρήγορα μεν, αλλά όχι επικίνδυνα δε. Δεν βλέπεις πουθενά επικίνδυνες προσπεράσεις, ένεκα της παιδείας τους. Οδηγούν μοτοσυκλέτα επειδή το γουστάρουν και τους γεμίζει και δεν προσπαθούν να βγάλουν τα κόμπλεξ τους δείχνοντας το πόσο γ@μάτοι, @ρχιδάτοι και ανδροπρεπείς αναβάτες είναι. Και φυσικά δεν νομίζουν ότι είναι οι άρχοντες των δρόμων, ούτε οι μοναδικοί στο είδος τους που νομίζουν πως ο δρόμος τους ανήκει. Και ούτε προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι καλύτεροι από τον άλλον.
Περνώ μέσα από την Eaux-Bonnes και ο D918 με οδηγεί μέσω μιας καταπληκτικής ορεινής και γεμάτης στροφές διαδρομή, στο πέρασμα Col d’Aubisque.
Όσο ανεβαίνω, πυκνά σύννεφα κάνουν την εμφάνισή τους και δεν μου επιτρέπουν να χαρώ πλήρως τη θέα. Φτάνω στο ψηλότερό σημείο του περάσματος στα 1.709 m όπου σταματώ για λίγα λεπτά. Φυσικά και από αυτό το πέρασμα έχει περάσει ο Tour de France ουκ ολίγες φορές και αυτό μαρτυράται τόσο από τα ποδήλατα όσο και από τα τεράστια γράμματα ή σημάδια με μπογιά πάνω στην άσφαλτο.
Ακολούθως αποφασίζω να γυρίσω πίσω προκειμένου να φωτογραφίσω κάποια σημεία που μου άρεσαν, καθώς θεωρώ πως είναι η πιο όμορφη διαδρομή που ακολούθησα στα Πυρηναία μέχρι αυτή τη στιγμή. Τα κλικ που ακούγονται από τη φωτογραφική διαδέχονται το ένα το άλλο.
Κατεβαίνω κι άλλο πιο κάτω όπου σταματώ σ’ ένα σημείο θέας με τα σύννεφα να προσπαθούν να κρύψουν την ομορφιά του.
Εκεί με πλησιάσει ο κάτοχος μιας ΚΤΜ 1190 Αdventure όπου δίπλα της έχω παρκάρει την Ροσινάντε. Μόλις γνώρισα τον Sebastian από το Passau της Γερμανίας, όπου κάπου εκεί χάθηκα στο περσινό μου ταξίδι. Αφού συστηθήκαμε, παίρνει το θάρρος και με ρωτά:
-Να σε ρωτήσω κάτι και συγνώμη κιόλας. Στις ειδήσεις ακούω ότι οι Έλληνες μισείτε τους Γερμανούς εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ισχύει; Εγώ προσωπικά θλίβομαι που οι Έλληνες υποφέρουν, αλλά γιατί να με μισεί ένας Έλληνας;
Και πες μου τώρα τι να του απαντήσω! Απλά τον καθησυχάζω και του λέω πως αυτοί που σκέφτονται έτσι, είναι οι αφελείς. Του εξηγώ πως σχεδόν μισώ την γερμανική πολιτική ηγεσία, αλλά δεν μπορώ για μια Μέρκελ κι έναν Σόιμπλε να μισήσω ανεξαιρέτως έναν ολόκληρο λαό. Άλλωστε, άλλο οι πολιτικοί και άλλο οι άνθρωποι …
Εκπληκτικό και εγκάρδιο άτομο ο Sebastian, με τον οποίο θα συζητάμε για αρκετή ώρα. Μου προσφέρει από το κολατσό και τον χυμό του, αλλά αρνούμαι ευγενικά μιας και έχω κολατσίσει πριν λίγο. Θα πάει μέχρι το San Sebastián που έχει το όνομά του και του λέω αν έχει χρόνο να περάσει από τα Picos de Europa, ένα από τα highlights του ταξιδιού μου. Aμέσως – αμέσως, βρισκόμαστε πάνω από τον χάρτη προκειμένου να του δείξω σε ποιο σημείο βρίσκεται η εκπληκτική αυτή τοποθεσία. Μέσα από τις κουβέντες που αντάλλαξα με τον νέο Γερμανό φίλο μου, πλέον τον αισθάνθηκα σαν αδελφό. Αποχωρήσαμε αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο και τραβήξαμε ο καθένας τον δρόμο του …
Βρίσκομαι ξανά στην κορυφή του Col d’Aubisque και μέσω μιας καταπληκτικής διαδρομής κατευθύνομαι στο επόμενο πέρασμα Col du Soulor, όπου σ’ ένα σημείο η θέα είναι εκπληκτική. Φτάνω στο Col du Soulor με υψόμετρο 1.474 m, όπου και από ‘δω έχει περάσει πολλάκις ο Tour de France.
Συμβαίνουν και αυτά εις τας Ευρώπας …
Πόσες ώρες περιμένουν για να πετύχουν ένα κλικ. Δυστυχώς ο μοτοσυκλετιστής δεν έχει αυτή την πολυτέλεια …
Aπό ‘κει και πέρα ο D918 κατηφορίζει και στον δρόμο συναντώ πολλές μοτοσυκλέτες. Λόγω του ότι είμαι φορτωμένος μέχρι τα μπούνια, είναι αυτονόητο πως δεν μπορώ να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα όπως θα την οδηγούσα ξεφόρτωτη. Παρόλα αυτά όμως το διασκεδάζω. Πολλές φορές κάνω στην άκρη προκειμένου να παραχωρήσω χώρο σε άλλες μοτοσυκλέτες που έχουν βγει για την ημερήσια βόλτα τους και προφανώς έχουν υψηλότερο ρυθμό οδήγησης από τον δικό μου. Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι με προσπερνούν διακριτικά και καθόλου επικίνδυνα. Δεν με προσπερνούν με τη λογική “να μου την πουν” ούτε “να μου ρίξουν στ’ αυτιά”, όπως θα έκαναν αρκετοί δίτροχοι “άνθρωποι του Νεάντερνταλ” που εγκαταβιούν στη χώρα με τους “πιο πολιτισμένους ανθρώπους στον κόσμο”…
Φτάνω στο Argelès-Gazost όπου και μπερδεύομαι και μετά από λίγα λεπτά σταματώ στον κεντρικό δρόμο προκειμένου ν’ αποφασίσω τι θα κάνω.
Να συνεχίσω ή να βρω κάποιο camping εδώ τριγύρω για να μείνω; Δεν περνούν μερικά λεπτά και μια μοτοσυκλέτα BMW σταματάει ακριβώς δίπλα μου. Ο αναβάτης μου μιλάει στα ισπανικά κι εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα. Το μόνο που μπορώ να καταλάβω από την πλευρά του είναι ένας ενθουσιασμός που αναβλύζει από το πλατύ χαμόγελό του. Ειλικρινά τα χάνω μιας και δεν καταλαβαίνω την πρόθεσή του. Μου λέει συνεχώς μια λέξη: Potes! Potes! Potes!
Και αμέσως ενθυμούμαι, τόσο σπίρτο που είμαι, το χωριό Potes στο Picos de Europa όπου πριν 3 ημέρες με πλησίασαν καθώς έφευγα, δυο Ισπανοί μοτοσυκλετιστές. Δεν αργώ να καταλάβω πως ο τύπος είναι ένας από αυτούς! Ναι ρε, τον θυμήθηκα! Και την αρχική μου έκπληξη τη διαδέχθηκε μια καρδιά που έγινε κομμάτια! Πώς με θυμήθηκε ένας άνθρωπος που βρέθηκε μόλις για λίγες στιγμές στο διάβα μου σ’ ένα μέρος που απέχει εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες χιλιόμετρα από ‘δω;
Ήθελε απλά να μου μιλήσει και σύντομα αποχωρεί μιας και ακολουθεί την παρέα του. Καθώς φεύγει τον φωτογραφίζω ενώ εκείνος με χαιρετά ενθουσιωδώς, προσπαθώντας να απαθανατίσω αυτή την απρόσμενη συνάντηση.
Λαμβάνω την απόφαση να βρω camping κάπου εδώ κοντά μιας και ήδη έχω χορτάσει για σήμερα και με το παραπάνω μάλιστα. Βρίσκω ένα camping 200 m παραπέρα στο οποίο γίνονται προετοιμασίες για κάποια συναυλία ή εκδήλωση. Η δε τιμή του όπως αναγράφεται, είναι 18 € και σκέφτομαι να ψάξω κάποιο άλλο φθηνότερο μιας και στα Πυρηναία τα camping αφθονούν. Πηγαίνω στο επόμενο, το οποίο τιμάται 16 € και την κάνω. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως σε αρκετά camping εδώ, αναγράφονται οι τιμές αναλυτικά κι αν δεν σε ικανοποιούν μπορείς να συνεχίσεις να ψάχνεις, γλυτώνοντας το ανέβα-κατέβα και το πηγαινέλα στη ρεσεψιόν για να ρωτήσεις. Πηγαίνω σ’ ένα mini market ενός χωριού αλλά οι τιμές του είναι ακριβές συγκριτικά με την Ισπανία. Και εκτός αυτού δεν έχει αυτά που θέλω …
Βρίσκω ένα camping με μόλις 10,32 € και χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζω να μείνω. Η περιοχή λέγεται Lau-Balagnas και προφέρεται Λάου Μπαλανιάζ. Εγώ την πρόφερα Λάου Μπαλάγκνας μέχρι να με διορθώσει ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης του camping …
Στήνω τη σκηνή δίπλα σ’ έναν τύπο από την Γαλλία που ταξιδεύει στα Πυρηναία με το αυτοκίνητό του. Μου πιάνει τη συζήτηση και γνωρίζει λίγα αγγλικά, αλλά επαρκή για να συνεννοηθούμε. Ομιλητικός και ζεστός άνθρωπος και όποιος πιστεύει τα στερεότυπα και τις κατεστημένες απόψεις που ευδοκιμούν στη χώρα μας περί “ψυχρών και άχαρων Ευρωπαίων”, ας κάνει τον κόπο να ταξιδέψει και σίγουρα θα αναθεωρήσει. Το εγγυώμαι …
Εκπληκτική μέρα η σημερινή. Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετική, όταν βρίσκομαι στην καρδιά των Πυρηναίων διασχίζοντας τα ξακουστά περάσματά τους; Μαζί με μοτοσυκλετιστές, ποδηλάτες, πεζοπόρους και λάτρεις των γρήγορων σύγχρονων αλλά και αναπαλαιωμένων κλασσικών αυτοκινήτων. Παντού μοτοσυκλέτες, παντού χαρούμενα πρόσωπα που τα κράνη αδυνατούν να κρύψουν αυτή τη χαρά. Όπως και τη δική μου που δεν έσβησε στιγμή σήμερα …
Και πριν πω την καληνύχτα μου, θα ήθελα να συμπληρώσω κάποια πράγματα για τα Πυρηναία. Τα Πυρηναία από πολλούς θεωρούνται ως το αντίπαλο δέος των Άλπεων με τις συγκρίσεις να είναι αναπόφευκτες. Δεδομένου πως το τι είναι όμορφο είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και δεν μπορεί να δοθεί σαφής και αντικειμενική άποψη, τολμώ να πω πως ασφαλώς τα Πυρηναία είναι εκπληκτικά και πανέμορφα, αλλά θεωρώ τις Άλπεις ανώτερες από φυσική ομορφιά, τοπία, δρόμους κτλ. Επίσης, θεωρώ τα γαλλικά Πυρηναία πολύ πιο όμορφα από τα ισπανικά. Προσωπική μου πάντα άποψη για να μην παρεξηγούμαι. Αλλά, about appetite pumpkin pie που λεν’ και στο χωριό μου …
Στα μοτοσυκλετιστικά, ασφαλώς κυκλοφορούν κάθε είδους μοτοσυκλέτες και δίκυκλα, όπως και στις Άλπεις. Παρόλο που λατρεύω να “μισώ” τα κάθε είδους BMW, ωστόσο οι μοτοσυκλέτες που κυκλοφορούν εις τας Ευρώπας, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μοντέλα της εν λόγω εταιρίας. Όμως, και εδώ είναι η διαφορά, δεν θα δεις ούτε κατά διάνοια BMW που να οδηγούνται από τύπους χωρίς κράνος. Και όχι μόνο BMW αλλά καθετί που έχει δυο ρόδες …
Στα νέα της … μοτοσυκλετιστικής αγοράς (!) κυκλοφορούν πολλές νέες μοτοσυκλέτες. Oι Honda CR1000F Africa Twin κι ακόμα πιο πολύ οι BMW XR1000 πρέπει να πωλούνται σαν ζεστά καρβέλια που μόλις βγήκαν από τον φούρνο.
Επίσης, εις τα Ευρώπας γενικώς, κυκλοφορούν πολλά αναπαλαιωμένα αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες που συντηρούνται από ανθρώπους με μεράκι και πάθος για την αυτοκίνηση. Είναι διαφορετικό να έχεις πάθος με την αυτοκίνηση και διαφορετικό να έχεις πάθος με την κοινωνική καταξίωση μέσω της αυτοκίνησης. Ο νοών νοείτω …
Και για το τέλος, αφήνω δυο ενδιαφέροντα απόσπασμα για τα Πυρηναία Όρη των οποίων η γεωγραφική θέση αποδείχθηκε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία της ευρωπαϊκής ηπείρου. Από το βιβλίο “Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά” του Βασίλη Ραφαηλίδη …
Τα Πυρηναία παραμένουν πάντα το πιο ισχυρό φυσικό οχυρό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κι εκείνον τον καιρό τα περνούσες μόνο από δυο στενά περάσματα, στο βορρά και στο νότο, κοντά στη θάλασσα και τα δύο. Όποιοι λαοί καβαλήσουν τα Πυρηναία απ’ τη μεριά της Γαλλίας, ή εισβάλουν στη χώρα απ’ τη μεριά της Αφρικής, μοιάζουν να εγκλωβίζονται για πάντα σ’ αυτή την ακρότατη περιοχή της Ευρώπης, που θα τη χαρακτηρίζει μια κλειστότητα σ’ ολόκληρη την ιστορία της.
Ίσως ολόκληρη η Ευρώπη σήμερα να ήταν αραβική, αν οι Άραβες της Ισπανίας δεν βιάζονταν να περάσουν τα Πυρηναία, μιμούμενοι τον Καρχηδόνιο Αννίβα, χωρίς όμως να σκεφτούν πώς, και κυρίως γιατί ηττήθηκε απ’ τους Ρωμαίους εκείνος ο πολύ μεγάλος στρατηγός. Ηττήθηκε ο Αννίβας γιατί, άπαξ και περάσεις τα Πυρηναία απ’ τη μεριά της Ισπανίας προς τη μεριά της Γαλλίας, δύσκολα τα ξαναπερνάς προς την αντίθετη κατεύθυνση, στην περίπτωση που χρειαστεί να κάνεις ελιγμούς, ή μια τακτική υποχώρηση. Ακριβώς το ίδιο έπαθαν και οι Άραβες, οι πιο σπουδαίοι ιππείς σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και σήμερα. Βασισμένοι στην ταχύτητα με την οποία διεξάγουν τον πόλεμο, κυρίως με το ελαφρύ ιππικό τους, 21 μόλις χρόνια μετά την αποβίβασή τους στο βράχο του Γιβραλτάρ, περνούν αστραπιαία τα Πυρηναία και προελαύνουν ακάθεκτοι μέσα στο γαλλικό έδαφος. Όπως και το 732 μ.Χ., στην περίφημη μάχη του Πουατιέ, την πιο σημαντική και κρίσιμη μάχη σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, ηττώνται κατά κράτος από τον φράγκο βασιλιά Κάρολο Μαρτέλο, τον άνθρωπο που έσωσε την Ευρώπη από τον εκμουσουλμανισμό και τον εξαραβισμό. Οι Άραβες δεν θα ξαναεπιχειρήσουν να καταχτήσουν ολόκληρη την Ευρώπη και θα περιοριστούν στην Ισπανία.
Mε το ρολόι να δείχνει 20:39, νιώθω να ταρακουνιέμαι! Ωπ, μα τι γίνεται ρε γαμώτο; Σεισμός είναι ή μου φαίνεται; Mετά από μία ώρα περίπου, πέφτω για ύπνο στη σκηνή γεμάτος από μια γεμάτη ημέρα. Εις αύριον τα (επόμενα) σπουδαία …
Βonne nuit!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Sarl Camping Les Frenes (10,32 €)
Βενζίνη: 10 €
Σύνολο: 20,32 €
Γενικό σύνολο: 2.373,37 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
