Ημέρα 31η: Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016, LauBalagnas – Oliana (408,2 km)
Πυρηναία Όρη – Μέρος Β’
Τα μεσάνυχτα διακόπηκε ο ύπνος μου και μ’ ένα σπριντ αλά Καρλ Λιούις κατευθύνομαι στην τουαλέτα για επιτακτική ούρηση. Και μετά την εναπόθεση αρκετών λίτρων υγρών του ουροποιητικού συστήματος μου ανοίγει η όρεξη και χλαπακιάζω ένα σάντουιτς. Mάλλον πρέπει να κόψω τη σανγκριά πριν κοιμηθώ.
Κατά τις 07:00 – 07:30 σηκώνομαι και στις 09:10 είμαι στον δρόμο για των Πυρηναίων συνέχεια.
Ακολουθώ τον D921 αρχικά και τον D918 στη συνέχεια που οδηγεί στο επόμενο πέρασμα, το Col du Tourmalet. Aν και Κυριακή σήμερα, στον δρόμο δεν υπάρχει αρκετή κίνηση, ούτε αρκετές μοτοσυκλέτες. Μάλλον είναι νωρίς ακόμα …
Λίγο πριν αρχίσει η ανάβαση του περάσματος, ο γαλανός ουρανός θα δημιουργήσει μια αντίθεση με το κιτρινοπράσινο των βουνών και το βαθύ μπλε τ’ ουρανού. Και συνειδητοποιώ πως αν φωτογραφίζω κόντρα στον ήλιο και ιδίως το πρωί, το αποτέλεσμα από πλευράς χρωμάτων τουλάχιστον, θα είναι όμορφο. Γιατί ο πανίβλακας, αμέτρητες φορές φωτογράφιζα έχοντας απέναντί μου τον ήλιο με αποτέλεσμα πολλές φωτογραφίες να βγουν καμένες. Εμ, άμα δεν έχεις ιδέα και δεν σου κόβει, αυτά παθαίνεις …
Η ανάβαση του πάσου είναι εκπληκτική και θα μου ανεβάσει στα ύψη τη διάθεση. Με τον δρόμο να περνάει από τα 2.115 m, θεωρείται το ψηλότερο οδικό πέρασμα των γαλλικών Πυρηναίων, αν και αυτό αμφισβητείται. To Col du Tourmalet αποτελεί το πιο πολυσύχναστο πέρασμα του Tour de France, ο οποίος πέρασε από ‘δω 83 φορές μέχρι και το 2014.
Εκεί υπάρχει ένα άγαλμα ενός ποδηλάτη και η προτομή του Jacques Goddet (21/06/1905 – 15/12/2000) o οποίος ήταν επί 40 χρόνια ο διευθυντής του Tour de France.
Στο ψηλότερο σημείο βρίσκομαι εγώ και αρκετοί μοτοσυκλετιστές, κυρίως Ισπανοί. Η κατάβαση του πάσου είναι εξίσου καταπληκτική.
Συνεχίζω στον D918 και βρίσκομαι στο επόμενο πέρασμα, το Col d’ Aspin σε υψόμετρο 1.489 m, το οποίο περιλήφθηκε στο Tour de France 77 φορές. Εκεί συναντώ μια παρέα Ισπανών μοτοσυκλετιστών που με πλησιάζουν. Μόνο ένας από αυτούς μιλάει αγγλικά, εκτελώντας χρέη μεταφραστή την ώρα που οι υπόλοιποι με βομβαρδίζουν στις ερωτήσεις.
Iσπανοί αναβάτες με τις μοτοσυκλέτες τους.
Το νέο BMW R1200GS Adventure είναι όντως εντυπωσιακό.
To Col d’ Aspin δεν μ’ εντυπωσιάζει ιδιαίτερα και στο χωριό Arreau μπερδεύομαι για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω. Καθόλου δεν με χαλάει βέβαια καθώς πρόκειται για ένα όμορφο γαλλικό χωριό που βρίσκεται στη συμβολή δυο ποταμών.
Βρίσκω τον D618 o οποίος περνά μέσα από το χωριό και μέσω μιας υπέροχης διαδρομής βρίσκομαι στο επόμενο πέρασμα, το Col de Peyresourde σε υψόμετρο 1.596 m.
To ψηλότερο σημείο του δρόμου δεν βρίσκεται σ’ ένα σημείο με πανοραμική θέα όπως συνηθίζεται στα περάσματα, αλλά βρίσκεται κατά μήκος του δρόμου. Και προς το παρόν, δεν δείχνει εντυπωσιακό …
Εκεί λοιπόν παίρνει το μάτι μου ένα μαγαζί που αναγράφει πως η τιμή της κρέπας είναι 0,50 € και αποφασίζω να το τιμήσω. Φυσικά η τιμή της κρέπας, αφορά μόνο την κρέπα σκέτη, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου πως πρόκειται περί τιμής – παγίδας. Μιας και το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα, αποφασίζω να χτυπήσω μια ομελέτα, η οποία αποδεικνύεται πεντανόμιστη.
Στο διπλανό τραπέζι βρίσκεται ένα ζευγάρι Άγγλων με Triumph Tiger 800, με τους οποίους φτάσαμε την ίδια στιγμή. Και κατά σύμπτωση, αποχωρούμε από το μαγαζί την ίδια στιγμή, κατευθυνόμενοι προς τις μοτοσυκλέτες μας, οι οποίες είναι παρκαρισμένες η μια δίπλα στην άλλη. Ο άντρας καθώς βλέπει την πινακίδα μου, γεμάτος έκπληξη με ρωτάει αν είμαι από την Ελλάδα. Είναι φίλοι με τον Στέλιο Βαλτζή, ιδιοκτήτη της εταιρίας Μotogpsroutes που διοργανώνει ταξίδια με μοτοσυκλέτα σε όλη την Ευρώπη, όπου πέρσι είχαν ταξιδέψει μαζί στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.
Μόλις γνώρισα τον Ken και την Maria με τους οποίους έχουμε μια συνομιλία αρκετών λεπτών. Άνθρωποι εγκάρδιοι, ομιλητικοί, με θετική ενέργεια και χιούμορ, χαρακτηριστικά γνωρίσματα πολλών Άγγλων.
Τους αποχαιρετώ χαρούμενος για τη γνωριμία μαζί τους και λίγα μέτρα παραπέρα, βρίσκομαι να απολαμβάνω μια υπέροχη θέα. Το κατέβασμα του περάσματος είναι απίθανο …
Επόμενο πέρασμα το Col du Portillon σε υψόμετρο 1.293 m στα σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας, όπου φυσικά ο Tour de France πέρασε και από εδώ, 18 φορές από το 1957 έως το 2006.
Ο δρόμος D618A που οδηγεί εκεί είναι στενός και περνάει μέσα από ένα δάσος. Δυο ντόπιοι Γάλλοι με μοτοσυκλέτες χαμηλότερου κυβισμού από τη δική μου θα με “ξεφτιλίσουν” στις στροφές και πολύ καλά θα κάνουν. Πλέον είμαι τόσο γεμάτος με τα ταξίδια μου που μου έφυγε αυτή η κ@βλα του να τρέξω, να περάσω, να προσπεράσω, να είμαι πιο γρήγορος, να είμαι ο πιο γ@μάτος και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Το να με προσπεράσει κάποιος, πλέον δεν το θεωρώ “προσβολή του αίσχιστου είδους που πρέπει να ανταποδοθεί” …
Λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκομαι σε ισπανικό έδαφος ξανά (έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές μπήκα και βγήκα σ’ αυτή τη χώρα) με τη διαδρομή να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με πριν. Η πανοραμική θέα του χωριού Bosost θα με κατεβάσει για λίγα λεπτά λεπτά από τη σέλα προκειμένου να τη χαζέψω. Στο σημείο υπάρχει άγαλμα που απεικονίζει έναν ποδηλάτη.
Βρίσκομαι στην αυτόνομη κοινότητα της Καταλονίας και οδηγώ στον Ν-141 και αφού τον κατηφορίσω, σταματώ σ’ ένα Repsol για ανεφοδιασμό και ανασυγκρότηση.
Ακολουθώ τον Ν-230 στην αρχή και τον C-28 στη συνέχεια
μέχρι να βρεθώ στο επόμενο πέρασμα, το Port de la Bonaigua σε υψόμετρο 2.072 m. Το πάσο γ@μεί και από τις δυο πλευρές του με τη θέα να είναι εξαιρετική.
Το Port de la Bonaigua αποτελεί το τελευταίο πέρασμα για σήμερα. Από ‘κει και πέρα μπορώ να διασχίσω τα Πυρηναία περνώντας από διάφορα περάσματα και να καταλήξω στην Ανδόρρα. Όμως αυτά τα περάσματα, απ’ ότι είδα στο ταξιδιωτικό του Οικονομάκη, δεν μ’ ενθουσίασαν και τόσο, τουλάχιστον φωτογραφικά. Ίσως και να κάνω λάθος, δεν ξέρω. Αλλά απ’ ότι μου είπε ο Στέλιος, τα γαλλικά Πυρηναία είναι πιο όμορφα από τα ισπανικά, μια γνώμη η οποία με βρίσκει σύμφωνο με τα όσα είδα μέχρι τώρα …
Έτσι λοιπόν, πριν το ταξίδι χαζεύοντας στο Google Maps, είδα όμορφα τοπία στην ευρύτερη περιοχή και αποφάσισα ν’ αδράξω την ευκαιρία και να τα εξερευνήσω. Ή να αυτοσχεδιάσω σε δρόμους άγνωστους που τόσο πολύ το γουστάρω. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά το σίγουρο είναι πως σ’ ένα ταξίδι δεν μπορείς να τα έχεις όλα και φυσικά ούτε να τα δεις όλα.
Κατεβαίνω πλέον το πάσο και ακολουθώ κατά σειρά τους δρόμους C-28 και C-13 και η θέα του ποταμού Noguera Pallaresa θα με καταπλήξει.
Ο ποταμός έχει συνολικό μήκος 154 km και ένα σημαντικό μέρος του βρίσκεται δίπλα στη διαδρομή που ακολουθώ, την οποία και θα χαρακτηρίσω εξαιρετική.
Η πόλη Sort θα μου υπενθυμίσει πως βρίσκομαι στην Καταλονία με τις αμέτρητες σημαίες να κοσμούν κάθε κτίριο. Μετά το Sort ακολουθώ τον Ν-260 κατά μήκος του ποταμού La Noguera Pallaresa και δεν το μετανιώνω στιγμή για την επιλογή μου, καθώς το τοπίο είναι εκπληκτικό.
Εν συνεχεία ακολουθώ τον C-13. Έχω πάρει τόσο τα πάνω μου που σ’ ένα μέρος αφήνω την άσφαλτο και ακολουθώ έναν χωματόδρομο που περνάει δίπλα από τις γραμμές του τρένου, προκειμένου να πλησιάσω την όχθη του φράγματος Sant Antoni που περιστοιχίζεται από επιβλητικές και ιδιόμορφες κορυφές.
Δεν τα καταφέρνω όμως και σύντομα γυρίσω πίσω …
Η διαδρομή μου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον.
Βρίσκομαι στο φράγμα Embalse de los Terradets, όπου εκεί υπάρχει μια μικρή γέφυρα και απέναντι ένα τούνελ πάνω από τα νερά του φράγματος που αποτελείται από πολλές οπές στο πλάι. Ειλικρινά εντυπωσιακό και νομίζω πως είναι ένα θέαμα που δεν έχω ξαναδεί.
Διασχίζω το φαράγγι Terradets από το οποίο περνά ο ποταμός La Noguera Pallaresa. Το τοπίο είναι εκπληκτικό και σταματώ σε μια παλαιά μεσαιωνική γέφυρα εν ονόματι El Pont de Terradets.
Mετά το πέρας του φαραγγιού, εξακολουθώ να κινούμαι στον C-13 όπου τα ωραία δεν λένε να σταματήσουν.
Οι στάσεις μου για φωτογραφήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Και αυτή η λίμνη είναι τεχνητή που προήλθε από την κατασκευή του φράγματος. Πραγματικά το τοπίο θυμίζει φιόρδ και τα πετρώματα κάτι από Grand Canyon. Φυσικά υπερβάλλω, δεν είναι σε καμία περίπτωση φιόρδ γιατί ως γνωστό τα φιόρδ προέκυψαν από τη διάσπαση των πάγων και υπάρχουν μόνο στην Νορβηγία και στην Χιλή, πουθενά αλλού. Για το Grand Canyon δεν ξέρω …
Μόλις τα τελευταία χιλιόμετρα του C-13 πριν την Balaguer θα μου φανούν αδιάφορα. Δεν μπαίνω καν στην πόλη και ακολουθώ τον C-26 αρχικά και τον C-14 στη συνέχεια με απώτερο σκοπό να πλησιάσω κοντά στην Ανδόρρα και να βρω ένα camping όπου θα περάσω το τελευταίο μου βράδυ στην Ισπανία.
To GPS με οδηγεί σ’ ένα camping έξω από τον κεντρικό δρόμο όπου φτάνω μετά από λίγα λεπτά. Και το προσωπικό μου λέει πως μόλις σήμερα έκλεισαν για την καλοκαιρινή σεζόν και βρίσκονται σε διαδικασία μαζέματος. Μα καλά, πλάκα μου κάνουν; Είναι μόλις 11 του Σεπτέμβρη …
Τραβώ προς Oliana, μια πόλη που βρίσκεται χτισμένη σε μια εξαιρετική τοποθεσία στον κεντρικό δρόμο. Εκεί βρίσκω ένα εστιατόριο το οποίο έχει και camping όπου και στήνω τη σκηνή μου. Έχει λίγο κόσμο μέσα, περίπου 3 – 4 οικογένειες.
Μόλις βραδιάσει παίρνω τη μοτοσυκλέτα και κατευθύνομαι στο κέντρο της πόλης προς αναζήτηση φθηνού φαγητού (αχ ρε Παπαντωνίου, ξέρω πως νιώθεις διαβάζοντας αυτές τις γραμμές). Βρίσκομαι σ’ ένα παρακμιακό fast food και τη βγάζω μ’ ένα burger της πλάκας, πατάτες της πλάκας και μια βαρελίσια μπύρα καθόλου της πλάκας.
Στη συνέχεια οδηγούμαι στο camping για ντους, ημερολόγιο και πέφτω για ύπνο στις 22:30. To τελευταίο μου βράδυ στην Ισπανία όπου δεν μπορώ να πω πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος. Και το ταξίδι μου πλέον μπαίνει στο στάδιο της επιστροφής, όπου επίσης δεν είμαι χαρούμενος …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping d’ Oliana (15 €)
Βενζίνη: 16 €
Λοιπά: 22,70 €
Σύνολο: 53,70 €
Γενικό σύνολο: 2.427,07 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
