Ημέρα 32η: Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016, Oliana – Carcassonne (260 km)
Πυρηναία Όρη – Μέρος Γ’
Ξύπνησα μετά τις 07:00 και με τάχιστες διαδικασίες αρχίζω να ετοιμάζομαι. Το τάχιστες βέβαια είναι σχετικό γιατί τις τελευταίες ημέρες έχω αποκτήσει έναν μικρό πόνο στη μέση και είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός στις κινήσεις μου. Ξέρω πως μια απότομη κίνηση μπορεί να με καθηλώσει από μία έως δυο εβδομάδες στο κρεβάτι. Επίσης, στο αριστερό μου πόδι, στο σημείο που ακουμπά το πάνω μέρος της μπότας, έχω αποκτήσει ένα μεγάλο τραύμα, το οποίο προήλθε από φαγούρα και κνησμό. Με ταλαιπωρούσε σχεδόν μόλις βγήκα από το πλοίο στην Ancona …
Στις 09:00 αποχωρώ από το camping και ακολουθώ τον C-14, μια πανέμορφη διαδρομή δίπλα στο φράγμα Embalse de Oliana του ποταμού El Segre που περιστοιχίζεται από εντυπωσιακούς βράχους.
Ένα τεράστιο τρακτέρ που κινείται στον δρόμο έχει ως αποτέλεσμα να σχηματιστεί μια μεγάλη ουρά από πίσω του που κινείται με ρυθμούς χελώνας.
Φτάνω στην πόλη La Seu d’ Urgell όπου σταματώ σ’ ένα Repsol για βενζίνη και σ’ ένα Dia για ψώνια. Είναι η τελευταία ισπανική πόλη που συναντώ, ο τελευταίος μου σταθμός σ’ αυτή τη χώρα που κοιμήθηκα 16 βράδια, τα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα.
Μετά ακολουθώ τον Ν-145 που οδηγεί στην Ανδόρρα, διασχίζοντας τα τελευταία μου χιλιόμετρα επί ισπανικού εδάφους. Καταλαβαίνω πως πλέον το ταξίδι μου έχει μπει στο στάδιο της επιστροφής και μελαγχολικά συναισθήματα με πολιορκούν. Είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν θέλω να σταματήσει το ταξίδι, όσες μέρες κι αν λείπω από τη χώρα μου. Ειλικρινά στεναχωριέμαι που φεύγω από την Ισπανία και καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να διώξω τη μελαγχολία ή τη συγκίνηση αν θέλεις που προσπαθεί να με κυριεύσει.
Δεν ξέρω τι μ’ έχει κερδίσει σ’ αυτή τη ώρα. Ναι δε λέω, είναι πανέμορφη, τεράστια, αχανής, με τρομερή αλληλουχία τοπίου, με αξιοθαύμαστη φυσική ομορφιά, με εκπληκτικά μέρη, με τις ομορφότερες πόλεις και χωριά που έχω δει, με, με, με … χίλια με! Σίγουρα έχω δει ομορφότερες χώρες από την Ισπανία όπως π.χ. την Νορβηγία, την Ελβετία, την Σκωτία. Η Ισπανία όμως θεωρώ πως είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό από αυτά που έχω δει μέχρι τώρα. Είναι θα έλεγα μια κατηγορία μόνη της. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που κατάφερε να παντρέψει τόσο πετυχημένα τον ευρωπαϊκό και τον αραβικό πολιτισμό, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα, τόσο στην ψυχή αυτής της χώρας, όσο και στις ψυχές των κατοίκων της. Παρόλο που η κάθε χώρα σαν έννοια είναι αφηρημένη, ωστόσο η Ισπανία μου δίνει την αίσθηση πως έχει ψυχή. Ίσως γι’ αυτό με κέρδισε …
Οι τελωνειακοί υπάλληλοι της Ανδόρρας που βρίσκονται μέσα στους γκισέδες έχουν καθαρά διακοσμητικό ρόλο. Ούτε καν καταδέχονται να σε κοιτάξουν, επιτρέποντάς σου ασφαλώς την είσοδο σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Βρίσκομαι στη μικροσκοπική χώρα της Ανδόρρας ή το Πριγκηπάτο της Ανδόρας όπως είναι η επίσημη ονομασία της.
To Πριγκηπάτο της Ανδόρας είναι ένα μεσόγειο κράτος, δηλαδή περίκλειστο που δεν βρέχεται από τη θάλασσα και βρίσκεται μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας. Έχει έκταση μόλις 468 km2 και πληθυσμό 78.264 κατοίκους (επίσημη εκτίμηση 2016). Σ’ αυτό το μικροσκοπικό κράτος λοιπόν, συμβαίνουν πολλά περίεργα πράγματα που αξίζει να αναφερθούν …
Το 76,6 % των κατοίκων της είναι Ισπανοί, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Βρετανοί και Ιταλοί. Οι δε Ανδορρανοί αποτελούν μόλις το 33,3 % του πληθυσμού της, είναι δηλαδή μειονότητα μέσα στην ίδια τους τη χώρα!
Η εθνική τους γλώσσα είναι η καταλανική με την ισπανική και γαλλική να ομιλούνται από ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της. Αρχηγός Κράτους είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος της Γαλλίας και ο Επίσκοπος του Ουρζέλ. Την ευθύνη για την άμυνα της χώρας τη φέρουν η Ισπανία και η Γαλλία. Κυρίαρχο θρησκευτικό δόγμα είναι ο καθολικισμός.
Η Ανδόρα έχει το παγκόσμιο ρεκόρ μακροζωίας και το ποσοστό αλφαβητισμού στην χώρα είναι 100 %. Η οικονομία της στηρίζεται κυρίως στον τουρισμό αλλά και στις επιχειρήσεις που βρίσκονται εκεί ένεκα των φορολογικών απαλλαγών, όπως συμβαίνει σε όλα τα μικροσκοπικά κράτη του κόσμου.
Άλλωστε, υπάρχουν στον κόσμο κι άλλα τέτοια παράδοξα κρατίδια, όπως η Ανδόρα, το Σαν Μαρίνο, το Λιχτενστάιν, το Μονακό, όλα ταγμένα στην υπηρεσία της διεθνούς φοροδιαφυγής και των εν γένει διευκολύνσεων του διεθνούς κεφαλαίου. Είπαμε να κυνηγάμε τους κλέφτες, αλλά όχι και να μην τους αφήσουμε και μερικά πειρατικά καταφύγια, σκόρπια δώθε κείθε στον κόσμο, για ν’ ακουμπούν το πόδι τους – και τα κλοπιμαία!
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά)
Όμως, υπό μια διαφορετική οπτική, πολύ θα ήθελα να ζω σε μια τέτοια χώρα, μα τω θεώ! Ειλικρινά θα ήμουν τρισευτυχισμένος αν και θα μου έλειπε η ανεπανάληπτη αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα και ο freddo espresso. Zηλεύω αυτές τις χώρες και τους κατοίκους αυτών, όχι μόνο για το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο, αλλά και για πολλούς και διάφορους λόγους. Τέτοιες χώρες δεν πειράζουν και δεν τις πειράζει κανείς. Δεν θα τσακωνόμουν με τους γείτονες για μια ονομασία ή για μερικές βραχονησίδες. Δεν θα τσακωνόμουν με τους γείτονες για το ποια εδάφη μου ανήκουν ή τους ανήκουν. Δεν θα τσακωνόμουν με τους γείτονες για το ποιος έχει καλύτερη σημαία και ποιανού ο φανταστικός φίλος είναι ο καλύτερος. Και δεν θα είχα Έλληνες πατριδοκάπηλους να μου ζαλίζουν τον έρωτα για το πόσο ένδοξους προγόνους έχω και το πόσο ένδοξη ιστορία κουβαλώ στις πλάτες μου, έτσι ώστε αυτοί πίσω από την πλάτη μου να τρων με την ησυχία τους τα δάνεια κι εμένα να μου δίνουν λίγα ψίχουλα με μπόλικη εθνική υπερηφάνεια. Γιατί όσο πιο χάλιας αισθάνεσαι, τόσο πιο πολύ έχεις ανάγκη την εθνική υπερηφάνεια για να πιστέψεις πως δεν είσαι χάλιας. Και δεν θα με εξολόθρευαν με σκληρά και απάνθρωπα μέτρα λιτότητας ξένοι και γηγενείς πολιτικοί …
Το πολιτισμικό σοκ που αισθάνομαι στην Ανδόρα μετά από τόσες ημέρες στην Ισπανία είναι μεγάλο. Οι οδηγοί κινούνται με τα όρια και είναι προσεκτικοί. Καμία σχέση με την πλειοψηφία των Ισπανών. Η Ανδόρρα από την πρώτη στιγμή σου δίνει την αίσθηση πως δεν πρόκειται για χώρα αλλά για μια πόλη. Είναι ορεινή και πυκνοκατοικημένη με πανέμορφους οικισμούς. Μπαίνω στην πρωτεύουσα Andorra la Vella και κατευθύνομαι σ’ ένα κεντρικό σημείο προκειμένου να βρω κάτι που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον αλλά τίποτα. Ίσως είμαι σε λάθος σημείο και αποχωρώ για να μην χρονοτριβώ. Λίγα χιλιόμετρα πιο ψηλά, βρίσκω ένα σημείο με πανοραμική θέα της πρωτεύουσας.
Ακολουθώ μέσω του CG-2 μια υπέροχη ορεινή διαδρομή που περνά μέσα από πανέμορφα χωριά. Ήδη οι πρώτες κορυφές των βουνών εμφανίζονται μπροστά μου και σ’ ένα parking κάνω στάση για κολατσό. Κλασσικά απολαμβάνω σάντουιτς, ντόνατς σοκολάτας και χυμό πορτοκάλι. Και λίγες γουλιές καφέ μ’ ένα τσιγάρο για τη χώνεψη …
Ακολουθώντας τον ορεινό και γεμάτο στροφές δρόμο βρίσκομαι στο πέρασμα Port d’ Envalira όπου με υψόμετρο 2.408 m αποτελεί τον ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο των Πυρηναίων. Η θέα από αυτό το σημείο, είναι εντυπωσιακή και θα με κρατήσει για αρκετά λεπτά της ώρας.
Κατηφορίζοντας βρίσκομαι στο χιονοδρομικό θέρετρο El Pas de la Casa, το οποίο βρίσκεται στα σύνορα Ανδόρρας – Γαλλίας.
Η αίσθηση που μου άφησε αυτή η μικροσκοπική ορεινή χώρα, είναι σα να διέσχισα ένα … πάσο! Αποχαιρετώ την Ανδόρρα και πλέον βρίσκομαι σε γαλλικό έδαφος όπου το τοπίο είναι χάρμα ιδέσθαι, με πανύψηλες καταπράσινες βουνοκορφές. Το πέρασμα Col de Puymorens στα 1.920 m αποτελεί τον επόμενό μου σταθμό όπου και θα κάνω μια στάση μερικών λεπτών. Εκεί συνομιλώ μ’ ένα ζευγάρι Γερμανών μοτοσυκλετιστών με Yamaha FJR 1300 από την Δρέσδη. Φιλικοί και ζεστοί άνθρωποι με τους οποίους έχω μια ευχάριστη συνομιλία μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας.
Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι πως πολλές φορές κοιτώντας τα βουνά, φαντάστηκα τη θέα τους με χιόνια, έστω και λίγα. Ίσως ο ηλιόλουστος καιρός κόβει πόντους επιβλητικότητας γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι αλλιώς να βλέπεις μια κορφή με χιόνια κι αλλιώς να τη βλέπεις τελείως γυμνή.
Επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο και κινούμαι ξανά στον κεντρικό Ν20 με την compact να δείχνει πως τα ‘χει παίξει. Ευκαιρία λοιπόν να την αποχωριστώ και να απολαύσω οδήγηση. Όπως και κάνω καθώς η διαδρομή είναι υπερκαταπληκτική με ωραίες στροφές που με βάζουν στην πρίζα. Στη μοτοσυκλέτα της δίνω και καταλαβαίνει …
Μετά από αρκετή ώρα οδηγικής απόλαυσης βρίσκομαι στο χωριό Tarascon-sur-Ariège ή Ax-les-Thermes αν θυμάμαι σωστά, όπου ο δρόμος πάει προς τ’ αριστερά και αφού περάσω έναν κυκλικό κόμβο, οδηγώ σ’ έναν φαρδύ δρόμο ο οποίος μοιάζει με υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο. Το GPS επαναχαράσσει πορεία, δηλαδή σαν να μου λέει πως πάω λάθος. Γυρίζω πίσω προκειμένου να βρω τον κανονικό δρόμο που φαντάζομαι θα είναι παράλληλος σ’ αυτόν. Το GPS επιμένει να ακολουθήσω τις υποδείξεις του και σύντομα ανεβαίνω ένα δρομάκι σ’ ένα βουνό. Βρε λες; Για να δούμε …
Ο δρόμος είναι τόσο στενός που μετά βίας χωράει ένα αυτοκίνητο. Σε πολλά σημεία έχει χαλίκι και περνάει από πολύ μικρά χωριουδάκια με λίγα σπίτια. Αυτός ο δρόμος μοιάζει σαν να φτιάχτηκε προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες των κατοίκων για μετακίνηση. Τα ‘χω χαμένα ομολογώ και πηγαίνω κυριολεκτικά στο άγνωστο …
Μετά από περίπου 6 km φτάνω σε μια διασταύρωση με μια εκπληκτική πανοραμική θέα! Και αμέσως αντιλαμβάνομαι πως άμα θέλει το γ@μήδι το GPS μπορεί να σε πάει στα καλύτερα. Είναι καθαρά θέμα τύχης και η τύχη άμα θέλει, μπορεί να σου χαμογελάσει κάποιες φορές …
Για να είμαι ειλικρινής, είμαι της παλαιάς σχολής. Της σχολής με τους χάρτες. Το 2013 έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήρι, μόνο με χάρτη. Και πολλές φορές όταν κινούμαι σε επαρχιακούς δρόμους που έχω την ευχέρεια να εξερευνήσω, δεν χρησιμοποιώ καθόλου το GPS. Το απενεργοποιώ ή το φυλάσσω στο tank bag. Κι αν το χρησιμοποιώ, το κάνω για να με πάει σ’ ένα μέρος όπου καλούμαι να καλύψω διαδικαστικά χιλιόμετρα. Ή για να βρω ένα camping ή ένα hostel σε μια πόλη! Τι τραβούσα παλαιότερα όταν έψαχνα κάπου να βρω μέρος να κοιμηθώ! Πραγματικό μαρτύριο που αυτό το μηχάνημα σου λύνει τα χέρια. Αυτά, προχωράμε στα του ταξιδίου τώρα …
Στην πραγματικά υπέροχη τοποθεσία που βρίσκομαι, ειλικρινά τα ‘χω χαμένα κοιτώντας τις πινακίδες και τις διασταυρώσεις. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιον δρόμο να πάρω. Να συνεχίσω να ανεβαίνω ή να πάρω την κατηφόρα που μάλλον θα με βγάλει στον Ν-20 που θα με πάει στα σίγουρα στην Carcassonne, την πόλη που έχω βάλει σκοπό να μείνω γι’ απόψε;
Eπιλέγω να συνεχίσω το ανέβασμα κι ο θεός βοηθός που λέει κι ο σοφός (;) λαός. O δρόμος ή πιο σωστά το δρομάκι, έχει την κωδική ονομασία D20 και αναφέρεται ως Route des Corniches. Περνώ μέσα από ένα πυκνό δάσος όπου κατά μήκος του ιδιαίτερα στενού δρόμου υπάρχουν πολλές … αγελάδες! Περνώντας δίπλα από μία, αυτή γυρνάει απλά το κεφάλι της προς το μέρος μου και τρομάζω! Ειλικρινά με πήγε να! Φαντάζεσαι να έρθει κατά πάνω σου αυτό το πράμα; Τη γ@μησες!
Ερημική διαδρομή χωρίς ίχνος ανθρώπινης ζωής. Στον δρόμο συναντώ μόνο ένα αυτοκίνητο. Μετά από περίπου 6 km βρίσκομαι σε μια διασταύρωση και μια από τις πολλές πινακίδες μου λέει ότι βρίσκομαι στο πέρασμα Col de Marmare σε υψόμετρο 1.361 m. Έκανα και πάσο εκτός προγράμματος δηλαδή …
Aυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ πως το GPS δεν με πήγε από ‘κει που ήθελα. Που ήθελα να πάω μέσω του Ν20 μέχρι το St.-Paul-de-Jarrat και από ‘κει θα έπαιρνα τον D117 προς Quillan. Ο οποίος στον χάρτη φαίνεται γραφικός, ενώ αυτό που οδηγώ αυτή τη στιγμή, όχι (αν εξαιρέσεις ένα μικρό κομμάτι στο τέλος). Επί της ουσίας έκοψα προς Quillan αποφεύγοντας τον γύρο. Τώρα αν έχασα ή κέρδισα, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Έτσι τα ‘φερε η τύχη, τι να κάνουμε …
Τα πρώτα χιλιόμετρα στον D613 είναι απαράδεκτα για Γαλλία. Λες και βρίσκεσαι στο επαρχιακό δίκτυο μιας βαλκανικής χώρας. Δρόμος κάκιστης ποιότητας με πολλές ανωμαλίες που κάνουν το TDM να λικνίζεται στους ρυθμούς του καρσιλαμά. Βρίζω την τύχη μου και σκέφτομαι αρνητικά πως ίσως και να έκανα μ@λακία που πέρασα από ‘δω και ίσως έχασα πιο όμορφα πράγματα.
Εν συνεχεία η διαδρομή και καλυτερεύει και ομορφαίνει. Ευθείες μέχρι το Quillan και D138 προς Carcassonne. O δρόμος κατηφορίζει ένα βουνό και είναι γεμάτος στροφές και εκπληκτική άσφαλτο.
Μόνο τα τελευταία χιλιόμετρα πριν την Carcassonne είναι αδιάφορα όπου πλησιάζοντας σ’ αυτήν αρχίζει να φυσάει. Κάνω μια απαραίτητη στάση για ξεκούραση
και εν συνεχεία βρίσκομαι στο camping όπου κατασκηνώνω.
Με πλησιάζει ένας Γερμανός μοτοσυκλετιστής γύρω στα πενήντα από το Ντόρντμουντ, όπου εντυπωσιάστηκε από την παρουσία του TDM, το οποίο ως γνωστόν δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ευρώπη, εν αντιθέσει με την Ελλάδα όπου ακόμα και σήμερα που δεν βγαίνει πλέον καινούριο στην αγορά, αποτελεί ένα δημοφιλές μοντέλο.
Αφού έκανα ντους κατά τις 18:00 αποχωρίζομαι τα “μοτοσυκλετιστικά” και φορώ τα “πολιτικά” μου aka βερμούδα, κοντομάνικο, αθλητικά και τραβώ προς την πόλη. Μόλις 1.400 m μαγευτικής διαδρομής με τα πόδια χωρίζουν το camping από την Carcassonne. To χωμάτινο μονοπάτι περνάει μέσα από ένα δάσος δίπλα στο ποτάμι προσφέροντας στους περιπατητές έναν υπέροχο περίπατο.
Αν μη τι άλλο, εντυπωσιακός ο σταυρός.
Παραμελημένα σπίτια μιας άλλης εποχής. Υπαρκτό μεν, σπάνιο δε φαινόμενο στις ευρωπαϊκές χώρες.
Η Carcassonne είναι μια από τις λίγες οχυρωμένες μεσαιωνικές πόλεις της Ευρώπης των οποίων έχουν διατηρηθεί οι οχυρώσεις και το παλιό μεσαιωνικό τους κέντρο. Έχει πλούσια ιστορία και από το 1996 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Η Carcassonne χωρίζεται σε δυο τμήματα: την Πολιτεία της Carcassone (Cité de Carcassonne) όπου βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και την Κάτω Πόλη (Ville Basse) που βρίσκεται κάτω από τον λόφο και εκτός των οχυρώσεων.
Περπατώντας στην οχυρωματική πόλη αισθάνεσαι σαν να συμμετέχεις σε ταινία εποχής ή ταξιδεύεις αρκετούς αιώνες πίσω στον χρόνο. Στενά σοκάκια, τείχη, πύργοι, αρκετοί τουρίστες, μαγαζιά. Ο καθεδρικός της πόλης ξεχωρίζει με την αρχιτεκτονική του.
Φρικιαστικά σουβενίρ!
Αυτή η εικόνα κάτι μου θυμίζει και αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι ο Ναπολέων γονυπετής …
Κατεβαίνω από τη μεσαιωνική πόλη όπου η θέα της είναι εντυπωσιακή.
Βρίσκομαι στην κάτω πόλη, όπου παρατηρώ ένα κανάλι, το οποίο μάλλον είναι το Canal du Midi, ένας υδάτινος δίαυλος που κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα και μαζί με άλλα κανάλια ενώνει την Μεσόγειο με τον Ατλαντικό!
Περνώ μια πολύτοξη πέτρινη γέφυρα και σύντομα βρίσκομαι σε μια άλλη γέφυρα προκειμένου να την απαθανατίσω με φόντο την μεσαιωνική πόλη.
Μετά τις 20:00 επιστρέφω στο camping και γευματίζω στο εστιατόριο. Τρώω ένα μικροσκοπικό μπιφτέκι με πατάτες λες και βρίσκομαι σε ινστιτούτο αδυνατίσματος ή λες και πρόκειται για μερίδα συνταγολογημένη από διαιτολόγο. Και το χρυσοπληρώνω!
Ξανά ντους και κατά τις 23:00 οδηγούμαι για ύπνο στη σκηνή, καθώς αύριο πρέπει να είμαι στον δρόμο αρκετά νωρίς, καθώς με περιμένουν πολλά χιλιόμετρα, το λιγότερο καμιά οχτακοσάρα. Φυσάει δυνατά στην Carcassonne, αλλά τα πασαλάκια που κάρφωσα έχουν πιάσει καλά και έτσι μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος και σχετικά ανενόχλητος. Τα λέμε σε λίγες ώρες …
Βonne nuit!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping La Cite (19,55 €)
Βενζίνη: 15,50 €
Λοιπά: 36,35 €
Σύνολο: 71,40 €
Γενικό σύνολο: 2.498,47 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
