Ημέρα 33η: Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016, Carcassonne – TabianoBagni (952,5 km)
Θύμισες από εκείνο το αξέχαστο βράδυ
Σηκώνομαι στις 06:00 και με γρήγορες διαδικασίες αρχίζω να ετοιμάζομαι για την αναχώρηση. Σήμερα τα χιλιόμετρα είναι πολλά και θα φύγουν με νταλικιέρικο τρόπο, καθώς έχω βάλει σκοπό – πείσμα θα έλεγα – να μπω Ιταλία και να δω την περίφημη Manarola που μ’ έδιωξε κατά κάποιον τρόπο από την πρώτη ουσιαστικά ημέρα του ταξιδιωτικού. Από ‘κει κι έπειτα, σκέφτομαι να κοιμηθώ κάπου εκεί, σχετικά κοντά στο λιμάνι της Ancona, όπου αύριο θα πάρω το πλοίο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη.
Αφού έγινε το check out, πίνω μερικές γουλιές καφέ ακόμη και καπνίζω ένα τσιγάρο για να ξυπνήσω για τα καλά. Έτσι λοιπόν, στις 07:55 είμαι στον δρόμο και σ’ έναν κυκλικό κόμβο βλέπω ένα TDM 850 πρώτης γενιάς, αυτό με τα δυο στρογγυλά φανάρια και ο οδηγός του με χαιρετάει ενθουσιωδώς …
Επειδή τα χιλιόμετρα είναι πολλά και τα υπολογίζω τουλάχιστον 800, αποφασίζω πως σε κάθε μου στάση θα γεμίζω και το ντεπόζιτο προκειμένου να ελαττώσω τις στάσεις κερδίζοντας χρόνο. Μην ξεχνάμε πως έχω και διόδια, ιδίως στην Γαλλία όπου οι σταθμοί είναι ασφαλώς περισσότεροι και κατά συνέπεια οι στάσεις. O καιρός είναι μουντός και έχω έναν κόντρα άνεμο να με κάνει να μην μπορώ να κινηθώ με πάνω από 120 km/h. Eν συνεχεία βελτιώνεται η κατάσταση και ο ρυθμός ανεβαίνει στα 140 km/h.
Πρώτη στάση για βενζίνη επί της πόλης Fabrègues κάπου στο Montpelier, όπου φουλάρω ρεζερβουάρ.
Μετά τις απαραίτητες ανάσες, συνεχίζω να καταβροχθίζω χιλιόμετρα. Σε μια ανύποπτη στιγμή, ενώ οδηγώ στο αριστερό τμήμα του αυτοκινητόδρομου προσπερνώντας αυτοκίνητα, αισθάνομαι κάτι από το αριστερό μου πόδι να κάνει φτερά! Αμέσως κοιτώ προς τα πίσω και βλέπω ένα μικρό μαύρο αντικείμενο της μοτοσυκλέτας να αιωρείται και να κείτεται στην άσφαλτο. Την ίδια στιγμή συνειδητοποιώ πως το αριστερό πλαστικό φρύδι, ακριβώς κάτω από ντεπόζιτο, έχει φύγει από τη θέση του. Πριν χρόνια είχε σπάσει η προεξοχή του και το συγκράτησα μ’ ένα δεματικό. Πλέον το δεματικό έφαγε τα ψωμιά του …
Ούτε καν διανοούμαι να σταματήσω, καθώς δεν είμαι μόνος στον δρόμο και ο δρόμος δεν μου ανήκει. Άσε που κινούμαι στ’ αριστερά με αρκετά υψηλή ταχύτητα και θεωρώ αδιαπραγμάτευτο το να μην σταματήσω. Αν σταματούσα θα ήμουν κλινικά ηλίθιος. Μην ξεχνάμε πως εδώ είναι Ευρώπη και το να σταματήσεις εν κινήσει σε αυτοκινητόδρομο είναι αδιανόητο.
Σταματώ στο πρώτο parking που εμφανίζεται στα δεξιά μου για να δω αν εκτός από το πλαστικό έχει φύγει και κάτι άλλο. Ευτυχώς όλα είναι στη θέση τους και το μόνο ανησυχητικό είναι η μπαταρία που είναι εκτεθειμένη.
Και από αυτήν την εντελώς συμπτωματική στάση με περιμένει μια απροσδόκητη έκπληξη στο parking! Όχι δεν το πιστεύω αυτό το πράγμα που βλέπω μα τους 12 θεούς του Ολύμπου! Ένα θέατρο το οποίο μοιάζει σαν αρχαίο ελληνικό, αλλά δεν είμαι 100 % σίγουρος αν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Μην ξεχνάμε πως σ’ αυτήν την περιοχή της Μεσογείου πριν χιλιάδες χρόνια ζούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες.
Επόμενη στάση σ’ ένα βενζινάδικο κάπου στην Brignoles, όπου κατευθύνομαι στον χώρο parking των μοτοσυκλετών και απολαμβάνω το κολατσό μου. Σάντουιτς, ντόνατς σοκολάτας και φυσικά χυμό πορτοκάλι.
Οι μοτοσυκλέτες παρκάρουν σε ειδικούς χώρους στάθμευσης και όχι σε πεζοδρόμια.
Τα δε σκουπίδια βρίσκονται εντός (και όχι εκτός) κάδου, ο οποίος μάλιστα είναι και καλαίσθητος.
Συνεχίζω να καταβροχθίζω τα βαρετά χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου, ο οποίος γίνεται ενδιαφέρων μόνο στο κομμάτι της Κυανής Ακτής. Δεν κατεβαίνω από τη μοτοσυκλέτα παρά μόνο πριν από το τούνελ που βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα Γαλλίας – Ιταλίας. Εκεί σταματώ για να χαζέψω λίγο το τοπίο.
Διασχίζω το τούνελ και πλέον οδηγώ σε ιταλικό έδαφος, όπου παίρνω το χαρτάκι από τον σταθμό διοδίων και θα το προσκομίσω στην έξοδό μου από τον αυτοκινητόδρομο. Οι Ιταλοί μπορεί να βαράνε χτύπους στις τιμές των διοδίων, αλλά το καλό τους είναι πως παίρνεις ένα χαρτάκι και στο τέλος πληρώνεις το αντίτιμο, καθαρίζοντας γρήγορα και χωρίς πολλές στάσεις. Στην Γαλλία αντιθέτως, αναγκάζεσαι να σταματήσεις αρκετές φορές επί του αυτοκινητόδρομου, είτε για να πάρεις χαρτάκι είτε για να πληρώσεις το αντίτιμο.
Η Ιταλική Ριβιέρα μου φαίνεται πιο όμορφη από την Γαλλική, τουλάχιστον από την πανοραμική θέα που είμαι σε θέση να διακρίνω. Οι ιταλικοί οικισμοί μου θυμίζουν πάρα πολύ τους οικισμούς της νησιωτικής Ελλάδας, όπου ένα μεγάλο μέρος των νησιών ήταν κάποτε υπό Ενετική και αργότερα Ιταλική κυριαρχία. Το μόνο ίσως που τις διαφοροποιεί είναι η αρχιτεκτονική των εκκλησιών, με την καθολική Ιταλία και την ορθόδοξη Ελλάδα …
Κινούμαι στην autopista … συγνώμη, autostrada ήθελα να πω, Ε80 προς Manarola όπου θα δω σε τι δρόμους οδήγησα εκείνο το αξέχαστο βράδυ που έγραψα πάνω από 1.400 km για να βρεθώ από την Ancona κατευθείαν στην Ισπανία, λες και θα ‘παιρνα αεροπλάνο. Άριστος δρόμος με απολαυστικές στροφές αλλά με κίνηση.
Κάπου στην Γένοβα μια τύπισσα με scooter θα με ρεζιλέψει καθώς με προσπέρασε. Όσο και να ήθελα να την φτάσω, δεν μπορούσα καθώς αυτή ελίσσεται με χάρη ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα, ενώ εγώ κάνω στην άκρη κινούμενος με τετράτροχο ρυθμό ένεκα του όγκου της μοτοσυκλέτας.
Σε μια στάση για βενζίνη, λόγω του ότι παρουσιάστηκε επιπλοκή με το μηχάνημα που διαβάζει τις χρεωστικές κάρτες, περιμένω λίγα λεπτά μέχρι να αποκατασταθεί η βλάβη.
Κατά το διάλλειμα γνωρίζω ένα ζευγάρι Ισπανών από την Ουέλβα με KTM 1190 Adventure. Aρκετά ενθουσιώδεις και οι δυο, ανταποκρίνονται στον κλασσικό χαιρετισμό μου και έχουμε μια συζήτηση αρκετών λεπτών. Ο Ραμόν με τη γυναίκα του πραγματοποιούν το πρώτο τους ταξίδι με μοτοσυκλέτα εκτός Ισπανίας και έχουν προορισμό τις Άλπεις. Τους είπα πως ταξίδευα για αρκετές ημέρες στη χώρα τους και τρελάθηκαν από τη χαρά τους για το πόσο όμορφες εντυπώσεις μου άφησε.
Κάνω μια στάση σ’ ένα parking και παρατηρώ πως ο καιρός αρχίζει να χαλάει και να γίνεται απειλητικός για βροχή, ευχόμενος να μη δικαιωθεί η εκτίμησή μου.
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα αφήνω την autostrada όπου και πληρώνω το τσουχτερό αντίτιμο. Τo GPS με πηγαίνει από τον ίδιο δρόμο στην Manarola, όπως εκείνο το αξέχαστο βράδυ. Περνώ τις ίδιες κατηφορικές στροφές και φτάνω στο παραθαλάσσιο Levantο. Kαι λέω, ωπ, εδώ δίπλα βρίσκομαι! Αμ δε …
Στην αρχή ανηφορίζω ένα βουνό και μετά από αρκετή ώρα το κατηφορίζω.
Αν θυμάμαι καλά, δυο δρόμοι ήταν κλειστοί.
Σε κάποια φάση ο δρόμος γίνεται τόσο στενός που δεν θα ήταν υπερβολή να πω, πως ίσα που χωράει μια μοτοσυκλέτα με πλαϊνές βαλίτσες. Και μετά ο δρόμος είναι κλειστός και πρέπει να περάσω από έναν άλλον δρόμο που έχει τα μαύρα του τα χάλια. Το οδόστρωμα είναι γ@μησέ τα κι άφησέ τα, όπου κατεβαίνω έναν πάρα πολύ στενό δρόμο με λακκούβες κι ένα σωρό άλλα για σχεδόν 6 μαρτυρικά χιλιόμετρα. Μετά ανηφορίζω πάλι ένα βουνό από το οποίο η πανοραμική θέα είναι εξαιρετική με πολλά παραδοσιακά χωριά, χτισμένα κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα. Μετά κατηφορίζω πάλι μέχρι να φτάσω στην Μanarola.
Μόλις διέσχισα χωρίς να το γνωρίζω φυσικά, το Εθνικό Πάρκο Parco Nazionale delle Cinque Terre. Kαταπληκτική διαδρομή αλλά ιδιαίτερα κουραστική. Η λογική έλεγε πως για να μη χάσω χρόνο, έπρεπε να πήγαινα από La Spezia. Όμως κόλλησα ο ηλίθιος με το Levanto, καθώς εκεί βρίσκονται τα κοντινότερα camping στην Manarola που σχεδίαζα να μείνω εκείνο το αξέχαστο βράδυ. Όπως και να ‘χει, αυτό το λάθος ή σύμπτωση αν θες, μου βγήκε σε καλό. Κουράστηκα πολύ η αλήθεια να λέγεται, σχεδόν μου βγήκε η ψυχή, αλλά έφτασα! Να φανταστείς, το πρωί το GPS έλεγε πως θα φτάσω εδώ στις 15:23 (φυσικά με τα όρια ταχύτητας και χωρίς τις στάσεις) και τώρα είναι λίγα λεπτά πριν τις 18:00 …
Θα ήθελα να επισημάνω πως κατά τη διάρκεια της διαδρομής, δυο αυτοκίνητα παραλίγο και θα έπεφταν πάνω μου και τα απέφυγα κυριολεκτικά στο τσακ! Το ένα από αυτά το οδηγούσε ένας παππούς που μάλλον διάγει τα τελευταία χρόνια της ζωής του …
Παρκάρω τη μοτοσυκλέτα στο parking δίπλα σ’ ένα TDM πρώτης γενιάς – δεύτερη φορά σήμερα που βλέπω τέτοιο! Αφήνω τα πράγματά μου στο σπιτάκι που βρίσκεται εκεί, κατόπιν άδειας της φιλότιμης υπαλλήλου. Αρκεί να είμαι εκεί πριν τις 19:00 όπου και κλείνει …
Κρίμα! Τόσος δρόμος, τόση ταλαιπωρία, όχι μόνο τότε εκείνο το αξέχαστο βράδυ αλλά και τώρα. Που πρέπει να περπατήσω με τα πόδια μια κατηφόρα, να δω λίγα λεπτά την Manarola και να φύγω ανεβαίνοντας την ανηφόρα! Δεν πειράζει, θα ταλαιπωρηθώ λίγο και μετά θα τα θυμάμαι όλα αυτά και θα γελώ …
Φτάνω στην Manarola όπου πραγματικά εντυπωσιάζομαι, έστω και γι’ αυτά τα λίγα λεπτά.
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής ανηφορίζοντας με ταχύ βήμα για να πάρω τα πράγματά μου από το σπιτάκι πριν κλείσει. Φτάνω 20 λεπτά πριν και παίρνω τα πράγματά μου αλλά και τις απαιτούμενες ανάσες ξεκούρασης.
Οδηγώ στον άνετο SP370 και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στην πόλη La Spezia. Σκέφτομαι να βρω camping κάπου εκεί να μείνω, όμως έχω ακόμα δυνάμεις και όρεξη να βγάλω χιλιόμετρα, έτσι ώστε αύριο να διανύσω λιγότερα χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι της Ancona.
Τραβώ λοιπόν ρότα προς Parma στον ίδιο δρόμο όπως τότε, εκείνο το αξέχαστο βράδυ. Έχει αρκετή ψύχρα και η υγρασία και όσο πλησιάζω στην Parma, οι συνθήκες γίνονται καλύτερες. Σε μια στάση για βενζίνη, δυο τρελοί Ιταλοί βενζινοπώλες που δεν μιλούν γρι από αγγλικά με πλησιάζουν και κάνουν σαν να είδαν εξωγήινο. Ο ένας μάλιστα από αυτούς μου καθαρίζει την πινακίδα που είναι γεμάτη λάσπη και δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου ο αριθμός κυκλοφορίας.
Σε γενικές γραμμές, οι Ιταλοί είναι τρελοί. Όπως και οι Ισπανοί. Όπως και οι Έλληνες. Όπως και οι Κροάτες των Δαλματικών Ακτών. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι λαοί; Πρώτα απ’ όλα μιλούν δυνατά. Πολύ δυνατά, φασαριόζικα θα έλεγα. Μα πάνω απ’ όλα έχουν την Μεσόγειο Θάλασσα που απ’ ότι φαίνεται επιδρά στην ψυχολογία και στον χαρακτήρα τους.
Έχει ήδη σκοτεινιάσει και έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα της νυχτερινής οδήγησης. Στο μυαλό μου παίζουν πολλά και διάφορα σενάρια όπως το να μείνω εδώ κοντά ή κάπου στην Parma. Η ακόμα σκέφτομαι να τραβήξω ντουγρού για Αncona. Πάμε και βλέπουμε …
Περίπου 15 km πριν τη διασταύρωση της autostrada για Ancona, σταματώ στο parking ενός βενζινάδικου και τσεκάρω τα κοντινότερα campings της περιοχής. Το κοντινότερο απέχει από εδώ περίπου 30 km και τραβάω κατά ‘κει.
Αφήνω την autostrada και μετά από αρκετά λεπτά βρίσκομαι στο camping το οποίο βρίσκεται στο χωριό Tabiano Bagni. Η διαμονή κοστίζει 20 €, αλλά το camping ανοίγει στις 07:30 το πρωί ενώ εγώ θέλω να είμαι στον δρόμο στις 07:00 το αργότερο. O υπάλληλος μου λέει πως το καλύτερο είναι να μείνω σε ξενοδοχείο και αφού συμφωνώ, αμέσως τηλεφωνεί σ’ ένα το οποίο βρίσκεται επί του κεντρικού δρόμου, 500 m πιο πριν. Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο ξενοδοχείο το οποίο είναι τέλειο, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα και κοστίζει 40 €. Έχει parking σε διακριτικό χώρο του ξενοδοχείου, το οποίο όμως είναι ανοιχτό. Ο ιδιοκτήτης με καθησυχάζει λέγοντάς μου πως είναι ήσυχη περιοχή και έχει κάμερες. Ο ίδιος μάλιστα κοιμάται το βράδυ στο ξενοδοχείο.
Αφού οδηγηθώ στο δωμάτιο και τακτοποιηθώ, περπατώ στους σκοτεινούς δρόμους του χωριού, κατευθυνόμενος προς το εστιατόριο του camping που απευθύνθηκα πριν. Εκεί τρώω μια πίτσα, χτυπώ μια μπύρα και φεύγοντας τρώω κι ένα παγωτό για τη χώνεψη.
Κάνω ντους, τακτοποιώ τα πράγματά μου και γράφω το ημερολόγιο ξαπλωμένος στο κρεβάτι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ξενοδοχείο … πόσα χρόνια έχω να μείνω σε τέτοιο; Είναι η τρίτη φορά που σε αυτό το ταξίδι θα κοιμηθώ σε κανονικό κρεβάτι. Από αυτό μωρέ με το στρώμα …
Βuonanotte!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Hotel Ricordo (40 €)
Βενζίνη: 81,26 €
Διόδια: Γαλλία (7 σταθμοί – 28,30 €), Ιταλία (2 σταθμοί – 40,60 €)
Λοιπά: 22,15 €
Σύνολο: 212,31 €
Γενικό σύνολο: 2.710,78 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
