Ημέρα 34η: Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016, TabianoBagni – Ancona – Πάτρα (370,1 km)
Εν δρόμω και εν πλω
Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 06:00 και λίγα λεπτά αργότερα σηκώνομαι και αρχίζω να ετοιμάζομαι. Aφού ήπια τις πρώτες γουλιές καφέ και κάπνισα το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, στις 07:00 αποχωρώ από το ξενοδοχείο και το Tabiano Bagni. Τo GPS λέει πως θα βρίσκομαι στο λιμάνι της Ancona κατά τις 10:21 φυσικά με τα όρια ταχύτητας και χωρίς τις στάσεις. Η δε απόσταση που έχω να καλύψω είναι περίπου 340 km. Ο λόγος που σηκώθηκα πρωί είναι πως δεν θέλω τελευταία ημέρα να μου τύχει κάτι απρόοπτο στον δρόμο που θα με καθυστερήσει. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω την περιπέτεια του συνταξιδιώτη Γιάννη το 2011 στις Άλπεις, όπου έπαθε λάστιχο στην autostrada, έβαλε τη μοτοσυκλέτα του σε οδική και πρόλαβε το πλοίο κυριολεκτικά στο παραπέντε …
Ευτυχώς φορώ την επένδυση κι έτσι μπορώ να αντιμετωπίσω την πρωινή ψύχρα. Στη συνέχεια εμφανίζεται ο ήλιος που έχει ως φυσικό επακόλουθο την άνοδο της θερμοκρασίας. Η κίνηση στην autostrada αρκετή με τις τεις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας να είναι γεμάτες. Παρόλα αυτά κινούμαι σχετικά άνετα με μια σταθερή ταχύτητα της τάξης των 130 km/h.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο Repsol … συγνώμη, μπερδεύτηκα – σ’ ένα τυχαίο βενζινάδικο επί του αυτοκινητόδρομου για ανεφοδιασμό σε υγρά καύσιμα.
Κατά τη διάρκεια της στάσης μου παρατηρώ μια διαφημιστική ταμπέλα στην οποία εικονίζεται ο καταξιωμένος Ιταλός προπονητής ποδοσφαίρου Κλαούντιο Ρανιέρι. Ο οποίος αν δεν κάνω λάθος, κάθισε πρόσφατα στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας και εκδιώχθηκε καθώς δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Έφυγε λοιπόν και την αμέσως επόμενη χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας με την Λέστερ που ήταν και το πρώτο και μοναδικό της ιστορίας της!
Μετά από κάποια χιλιόμετρα παρατηρώ μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα που έχουν πιάσει όλες τις λωρίδες του ρεύματος. Ωχ, τη γ@μήσαμε, μονολόγησα και αμέσως σκέφτομαι πως έκανα καλά που επέμενα να σηκωθώ τόσο νωρίς. Φαντάσου να είναι έτσι μέχρι το λιμάνι, μπορεί να μην προλάβω το πλοίο …
Για περίπου 10 km κινούμαι σημειωτόν κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Πραγματικό μαρτύριο, πού να είχε μεσημεριάσει κιόλας! Μετά από αρκετά λεπτά συνειδητοποιώ πως η αιτία αυτής της ουράς είναι δυο αυτοκίνητα που εξετράπησαν της πορείας τους και απ’ ότι μπορώ να καταλάβω, οι οδηγοί είναι σε καλή κατάσταση. Εύχομαι οι ζημιές να ήταν μόνο υλικές, τίποτα άλλο …
Σ’ ένα βενζινάδικο σταματώ για ν’ αγοράσω ένα μπουκάλι παγωμένο νερό, η εύρεση του οποίου αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολη διαδικασία.
Πλησιάζοντας την Ancona, το GPS επαναχαράσσει πορεία και με πηγαίνει στην επόμενη έξοδο από αυτήν πού ήταν να στρίψω και η οποία βρίσκεται 15 km πιο μετά. Ωχ, κατάλαβα … στην Σικελία θα με πάει, κάτσε να δεις!
Πληρώνω το αντίτιμο των διοδίων στην έξοδο και πλέον κινούμαι στην πόλη της Ancona και μετά βρίσκομαι στο λιμάνι όπου πάω στο κτίριο για check in.
Σταματώ στην παρακείμενη καντίνα για burger και αναψυκτικό και μετά κατευθύνομαι στην προβλήτα 13 όπου περιμένω με πολλά φορτηγά και αυτοκίνητα το πλοίο κάτω από τον βασανιστικό ήλιο. Και πουθενά σκιά!
Εκεί συναντώ έναν Φινλανδό μοτοσυκλετιστή με Honda Paneuropean 1300, με τον οποίο περνάει την ώρα μας συζητώντας. Είναι ίσως και πάνω από 60 ετών και πάει στην Πάργα όπου θα συναντήσει έναν φίλο του Φινλανδό και από ‘κει θα πάνε στο Μαυροβούνιο, το οποίο είχε επισκεφθεί το 2006 και φυσικά είχε εντυπωσιαστεί και με ρωτάει για την κατάσταση των δρόμων της Αλβανίας. Συζητάμε για πολλή ώρα για ταξίδια, για την Ελλάδα και την Φινλανδία.
Όσο περνάει η ώρα, μαζεύεται κι άλλος κόσμος καθώς και πολλοί Έλληνες μοτοσυκλετιστές.Αυτό το γεγονός μου ανεβάζει τη διάθεση, καθώς τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι Έλληνες ταξιδεύουμε στο εξωτερικό. Αυτό είναι θετικό γιατί μεγαλώνει ο μικρόκοσμός μας και ίσως κάποια στιγμή αποβάλλουμε αυτή την ηλίθια νοοτροπία του “εμείς είμαστε και κανείς άλλος”. Πραγματικά χαίρομαι να βλέπω συμπατριώτες μου να ταξιδεύουν κι ακόμα περισσότερο όταν βλέπω πως το ταξίδι τους κάνει ν’ αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο. Κι όσο βλέπω Έλληνες να ταξιδεύουν και ν’ ανοίγουν τα μάτια και τους ορίζοντές τους, κάτι με κάνει να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον αυτού του δύσμοιρου τόπου …
Το πλοίο φθάνει σχεδόν στην ώρα του και η θέα του καθώς μπαίνει στο λιμάνι μου προσφέρει μια τεράστια ανακούφιση γιατί θα βρω επιτέλους ένα μέρος με ίσκιο!
Ήταν να φύγει στις 14:00 αλλά θα έχει 3 ώρες καθυστέρηση! Μπαίνω στο πλοίο και οδηγούμαι στην καμπίνα για ν’ αφήσω τα πράγματά μου αλλά και να κάνω ένα λυτρωτικό παγωμένο ντους και να αποχωριστώ μπότες, μπουφάν, παντελόνια και λοιπό εξοπλισμό. Μετά πηγαίνω στους εξωτερικούς χώρους του πλοίου όπου χρυσοπληρώνω ένα παγωμένο μπουκάλι νερό για να φτιάξω έναν δροσιστικό frappe.
Mετά από λίγα λεπτά καταφθάνει μια παρέα 3 Ιταλών και κάθεται στο διπλανό τραπέζι. Η δυσωδία που βγαίνει από τα πόδια του ενός, με κάνει να φύγω μετά από ελάχιστα λεπτά και την ώρα που φεύγω οι φίλοι του γελούν. Λες και τον έχουν επίτηδες στην παρέα για να μην τους πλησιάζει κανείς.
Στην καμπίνα γνωρίζω έναν τύπο από το Kyustendil της Βουλγαρίας, από το οποίο είχα περάσει το 2014 και βρίσκεται κοντά στα σύνορα της χώρας με την Σερβία και την πΓΔΜ. Μου προσφέρει ουίσκι αλλά αρνούμαι ευγενικά λόγω ώρας και επιφυλάσσομαι για το βράδυ.
Το πλοίο φεύγει κάποια στιγμή και αύριο το μεσημέρι προς απόγευμα θα βρίσκομαι ξανά στην Ελλάδα.
Αργότερα πηγαίνω στο κατάστρωμα του πλοίου προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα μου. Και ο καλύτερος τρόπος για να σκοτώσεις εποικοδομητικά την ώρα σου είναι να διαβάσεις ένα βιβλίο. Επιλέγω λοιπόν να αγοράσω από το βιβλίο “Στην Ευρώπη: ταξίδια στον 20ό αιώνα” του Ολλανδού συγγραφέα Geert Mak, το οποίο θα με συνεπάρει για αρκετές ώρες.
Μετά από αρκετές ώρες πηγαίνω στο εστιατόριο του πλοίου για να χτυπήσω μια μακαρονάδα με κιμά και μια μπύρα.
Κάνω την τελευταία βόλτα της ημέρας στους εξωτερικούς χώρους του πλοίου και μετά κατευθύνομαι στην καμπίνα για ύπνο.
Καληνύχτα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Εισιτήρια πλοίου: 84,70 €
Βενζίνη: 16 €
Διόδια: (1 σταθμός – 23,40 €)
Λοιπά: 35,93 €
Σύνολο: 160,03 €
Γενικό σύνολο: 2.870,81 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
