Ημέρα 35η: Πέμπτη 15 Αυγούστου 2016, Πάτρα – Αθήνα (244,9 km)
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον S.Vouga
Ξυπνάω πριν τις 08:00 και λίγα λεπτά μετά σηκώνομαι. Στις 09:20 το πλοίο φτάνει Ηγουμενίτσα και κάθομαι για αρκετά λεπτά της ώρας στους εξωτερικούς του χώρους.
Βλέποντας κάποιες μοτοσυκλέτες να βγαίνουν, σκέφτομαι πως ίσως κάνω λάθος που μένω στο πλοίο και θα περιμένω 5 – 6 ώρες μέχρι να φτάσω στην Πάτρα. Η αγωνία μου να δω τους φίλους μου είναι εμφανής.
Δράττομαι της περίστασης πως το σήμα στο κινητό είναι πλέον ελληνικό και τηλεφωνώ στον Στράτο τον Βουγά και στον Γιώργο τον Τζανιδάκη.
Τις επόμενες μου ώρες τις περνώ εποικοδομητικά, καθώς το βιβλίο του Geert Mak, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και με ταξιδεύει στην Ευρώπη, τόσο του σήμερα όσο και του χθες.
Προς το μεσημεράκι χτυπώ άλλη μια καραβίσια μακαρονάδα και λίγο πριν το πλοίο πιάσει Πάτρα, κάθε λεπτό μου μοιάζει με ώρα.
Κατά τις 15:00 το πλοίο φτάνει Πάτρα και κατά την αποβίβαση γνωρίζω ένα ζευγάρι Τούρκων μ’ ένα καραφορτωμένο Yamaha XT660Z Tenere. Tαξίδεψαν στις Άλπεις και τώρα επιστρέφουν στην Τουρκία και δη στο İzmir (ή Σμύρνη ελληνιστί) όπου και ζουν. Αφού μιλήσαμε για αρκετή ώρα περί ταξιδίων, τον ρώτησα πως είναι η κατάσταση στη χώρα μετά τα όσα έγιναν με το πραξικόπημα της 13ης Ιουλίου 2016. Ο τουρκικός λαός έχει τραβήξει και συνεχίζει να τραβάει μεγάλα ζόρια και εύχομαι να καλυτερεύσει όσο πιο γρήγορα γίνεται η κατάσταση. Πριν φύγω μου ζητάει mail και τηλέφωνο έτσι ώστε να επικοινωνήσω μαζί του σε περίπτωση που με βγάλει ο δρόμος στην Τουρκία και το İzmir.
Aποβιβάζομαι από το πλοίο και λίγα μέτρα παραπέρα σταματώ για να τακτοποιηθώ πλήρως. Επαφίεμαι στις εντολές του GPS το οποίο θα με οδηγήσει στο σπίτι του νέου μου αδελφικού φίλου Στράτου Βουγά, ο οποίος θα με φιλοξενήσει κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Αθήνα, όπου και θα μείνω δυο βράδια.
Ήδη από τα πρώτα μέτρα επί ελληνικού εδάφους υφίσταμαι σοκ. Όπως και κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα μετά από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Αρκετή κίνηση στον δρόμο με κορναρίσματα. Κορναρίσματα έχω ν ‘ ακούσω από το Μαρόκο! Η δε άσφαλτος γλιστράει τόσο και με κάνει ιδιαίτερα προσεκτικό στις κινήσεις μου. Πλέον μπαίνω αυτοκινητόδρομο.
-Πόσο;
-1,70 …
-Τόσα θα μου δώσετε για να διασχίσω αυτόν τον αυτοκινητόδρομο;
Aυτή η συζήτηση έλαβε χώρα με την υπάλληλο του σταθμού στα πρώτα διόδια που συνάντησα. Για περίπου 120 km σ’ έναν δρόμο γεμάτο πλαστικά κολωνάκια όπου η προσπέραση είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση και μπορεί να γίνει με ασφάλεια μόνο σε ορισμένα σημεία.
Για αρκετή ώρα έχω μπροστά μου ένα αυτοκίνητο με γερμανικές πινακίδες, όπου προσπαθώ να το προσπεράσω, φυσικά εκεί που με παίρνει και φυσικά με ασφάλεια. Κι ακόμα πιο φυσικά στα σημεία που επιτρέπεται η προσπέραση. Και κάθε φορά που ανάβω φλας για προσπέραση, ο τύπος μου κλείνει τον δρόμο μη αφήνοντάς με να τον προσπεράσω! Δίπλα του είναι η συνοδηγός – κοπελιά – γυναίκα του ή κάτι απ’ όλα αυτά.
Σε κάποια φάση πετάει τη γόπα του από το παράθυρο, η οποία περνάει ξυστά μου. Λίγα λεπτά μετά πετάει ένα πλαστικό ποτήρι, το οποίο περνάει επίσης ξυστά από δίπλα μου! Ήδη αρχίζω και τα παίρνω στο κρανίο. Και η πλάκα είναι πως σε κάποια φάση μου κάνει νόημα να τον προσπεράσω ενώ το σημείο δεν συνίσταται για προσπέραση.
Ειλικρινά μου κάνει εντύπωση. Τέτοια οδηγική συμπεριφορά δεν έχω συναντήσει πουθενά στην Ευρώπη. Είχα μέχρι πρότινος την εντύπωση πως αυτά αποτελούν συμπεριφορές ορισμένων “ελληναράδων” και όχι Ελλήνων για να μην παρεξηγούμαι.
Τον προσπερνώ και μερικά χιλιόμετρα παρακάτω σταματώ σ’ ένα parking όπου μετά από λίγα λεπτά σταματάει το εν λόγω αυτοκίνητο όπου αποβιβάζεται ο τύπος με την κοπελιά. Και οι υποψίες μου επαληθεύονται, καθώς τον ακούω να μιλάει ελληνικά …
Τον προσπερνώ και μερικά χιλιόμετρα παρακάτω σταματώ σ’ ένα parking όπου μετά από λίγα λεπτά σταματάει το εν λόγω αυτοκίνητο όπου αποβιβάζεται ο τύπος με την κοπελιά. Και οι υποψίες μου ότι αποκλείεται να είναι Γερμανός επαληθεύτηκαν, καθώς τον άκουσα να μιλάει ελληνικά! Ενδεχομένως να είναι Έλληνας που ζει στην Γερμανία, ποιος ξέρει …
Συνεχίζω τον δρόμο μου οδηγώντας σ’ ένα καινούριο τμήμα του αυτοκινητόδρομου, το οποίο δεν συνάντησα πριν από έναν και βάλε μήνα, όπου μπορώ να κινηθώ γρήγορα και με ασφάλεια. Μετά από αρκετή ώρα σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο γι’ ανεφοδιασμό και μια στάση λίγων λεπτών. Και καθώς ξεκουράζομαι σ’ έναν ίσκιο, με πλησιάζει ο νεαρός υπάλληλος του βενζινάδικου ο οποίος μου πιάνει την κουβέντα:
-Να σας κάνω μια ερώτηση;
-Παρακαλώ!
-Είστε Έλληνας;
-Aν σταματήσεις τον πληθυντικό θα σου απαντήσω.
-Καλά λοιπόν! Έλληνας είσαι;
-Έτσι γράφει το διαβατήριό μου …
-Στην αρχή σε πέρασα για τουρίστα που ήξερε να μιλάει ελληνικά!
-Πλάκα κάνεις!
-Kαθόλου! Aυτό που μου έκανε εντύπωση σ’ εσένα, είναι πως όταν ήρθες με χαιρέτησες και μου μίλησες στον πληθυντικό παρόλο που είμαι μικρότερος σου. Και εκτός αυτού μου είπες ευχαριστώ!
-Από συνήθεια φιλαράκι!
-Ειλικρινά έχω απογοητευθεί! Συνήθως όταν έρχονται Έλληνες, δεν μου μιλάνε! Οι περισσότεροι είναι μουτρωμένοι, ούτε γεια δεν λένε! Μου λένε μόνο βάλε μου τόση βενζίνη κι όταν φεύγουν πάλι δεν χαιρετάνε! Οι δε καθημερινοί πελάτες, μου λένε “βάλε ρε βετζίνα”! Με λένε “ρε”, ίσως επειδή είμαι πιτσιρικάς, ίσως με βλέπουν και σαν τον υπηρέτη τους! Οι ξένοι από την άλλη, με χαιρετούν, λένε ευχαριστώ, παρακαλώ, μου αφήνουν φιλοδωρήματα και είναι χαμογελαστοί.
-Τα πιστεύω αυτά που μου λες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι είναι το ίδιο, έτσι;
-Aσφαλώς! Μισό μια στιγμή, πάω να εξυπηρετήσω αυτό το αμάξι κι έρχομαι …
Μετά από λίγα λεπτά έρχεται ξανά προς το μέρος μου και συνεχίζει:
-To είδες αυτό το αμάξι; Eίναι τέσσερις Έλληνες μέσα. Πήγα, τους χαιρέτησα και ούτε γεια δεν μου είπαν. Μόνο μου είπαν ορθά – κοφτά, βάλε 20 € βενζίνη. Ούτε γεια, ούτε ευχαριστώ, ούτε παρακαλώ …
Συνεχίζω τον δρόμο μου όπου μπαίνω στην πρωτεύουσα. Ο Στράτος μου είπε από ποιο σημείο να κόψω προκειμένου να μην περάσω από το κέντρο της Αθήνας και να φτάσω σπίτι του αποφεύγοντας την κίνηση. Αλλά φεύ! Ή εγώ ή το GPS έχουμε κάνει μ@λακία και σύντομα βρίσκομαι να οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας, όπου λέω τον δεσπότη Παναγιώτη! Και κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα μετά από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, εκτός του ότι υφίσταμαι πολιτισμό σοκ, παράλληλα με πιάνει και μια στεναχώρια με αυτά που βλέπω. Το μόνο που δεν είδα, έτσι για επιβεβαίωση, είναι μια πινακίδα μου να αναγράφει “Kαλωσήρθατε στο Μαρόκο” …
Κάγκουρας με ΚΤΜ 690 με προσπερνάει μ’ εντυπωσιακή σούζα και σταματάει στο φανάρι μ’ ένα εντυπωσιακό endo! Φυσικά με βερμούδα, σαγιονάρα και ακόμα πιο φυσικά χωρίς κράνος! Και είχε στον λαιμό του ένα λάστιχο μοτοσυκλέτας! Ρε, μα πού βρίσκομαι στο Μαρόκο; Μετά από τόσα ταξίδια σε αρκετές χώρες, σε καμιά χώρα δεν είδα ούτε κατά διάνοια έναν μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος! Τόσα ξεκράνωτα κεφάλια έχω δει μόνο στην Ελλάδα και φυσικά στο Μαρόκο!
Οικογενειάρχης με παπί, έχει ως συνεπιβάτες του τη γυναίκα του και το παιδί του! Και μάλιστα χωρίς κράνος! Ο εξυπνότερος λαός στον κόσμο σου λέει μετά …
Και στις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις υπάρχει κίνηση και ίσως μεγαλύτερη από την Αθήνα, αλλά εδώ αυτό το πράγμα δεν το λες κίνηση. Το λες κομφούζιο. Δεν πέφτει καρφίτσα και τα συνεχή κορναρίσματα μου θυμίζουν στιγμές από την κίνηση σε μια μεντίνα του Μαρόκου …
Ειλικρινά τα ‘χω χαμένα και οδηγώ σιγά, προσεκτικά και αμυντικά. Και σε πολλές περιπτώσεις βρίσκομαι ακινητοποιημένος πίσω από αυτοκίνητα καθώς η προσπέραση φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτη. Για να σου δώσω να καταλάβεις, ακόμα κι ένας ταξιτζής στην Ομόνοια, κάνει ελιγμούς ανάμεσά μου ενώ κανονικά θα έπρεπε να κάνω εγώ! Κινούμαι σίγουρα πιο αργά κι από αυτοκίνητο, ίσως κι από χελώνα …
Σε κάποια φάση, ενώ είμαι ακινητοποιημένος πίσω από μια ουρά αυτοκινήτων, γυρίζω δεξιά το κεφάλι μου για να μπω στη μεσαία λωρίδα. Και πριν καταφέρω να το γυρίσω όλο, ακούω συνεχόμενα “σβιιίν” από κάθε είδους δίτροχα που περνάνε σφεντόνα από δίπλα μου! Κι αν δε γύριζα το κεφάλι μου να κοιτάξω και απλά άλλαζα λωρίδα, τι θα γινόταν, μου λες; Το να παίζω τη ζωή μου κορώνα γράμματα, είχα να το αισθανθώ από το Μαρόκο …
Μοτοσυκλετιστές με κράνος κυκλοφορούν ελάχιστοι. Είναι τόσο λίγοι που φαντάζουν γραφικοί, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των δικυκλιστών δεν φοράει. Και όλα, μα όλα τα BMW R1200GS Adventure οδηγούνται από κουστουμαρισμένους και γραβατωμένους τύπους με απαραίτητο αξεσουάρ τον χαρτοφύλακα και φυσικά χωρίς κράνος. Σίγουρα οι συνειδητοποιημένοι μπεμβεδάκηδες αυτή τη στιγμή απουσιάζουν από το κέντρο των Αθηνών. Μάλλον πρέπει να είναι στα βουνά ή να ταξιδεύουν …
Βρίσκομαι κάπου στην παραλιακή και καθώς περιμένω σ’ ένα φανάρι, γραβατωμένος και φυσικά ξεκράνωτος κάτοχος BMW F800GS στήνεται αρκετά μέτρα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους, φυσικά χωρίς να έχει οπτική επαφή με το φανάρι περιμένοντας το κορνάρισμα από τους πίσω. Ανάβει πράσινο και του κορνάρω διακριτικά για να ξεκινήσει. Και τι κάνει ο τύπος; Mε κοιτάει σχεδόν με μίσος και λίγα μέτρα παραπέρα με προσπερνάει με υπεροπτικό ύφος, έτσι για “αντίποινα”. Απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων σου λέει μετά! Ο πιο πολιτισμένος λαός στον κόσμο, σου λέει επίσης μετά …
Μετά από αρκετή ώρα στην μεντίνα του Μαρόκου … συγνώμη λάθος! Μετά από 10 χώρες σ’ αυτό το ταξίδι, η μόνη χώρα που μου θύμισε την Ελλάδα είναι το Μαρόκο! Να με συγχωρεί το Μαρόκο, αλλά το Μαρόκο ξέρει σε ποιον πολιτισμό ανήκει …
Είμαστε άραγε σαν το Μαρόκο; Ασφαλώς και όχι! Όμως, πολιτισμός δεν σημαίνει μόνο Παρθενώνες. Σημαίνει ήθος και ύφος στην καθημερινότητά μας. Και η οδηγική μας συμπεριφορά αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς μας, νομίζω …
Και για να μην παρεξηγούμαι, έχω δει και χειρότερους οδηγούς από τους Έλληνες όπως π.χ. Αλβανούς, Ρουμάνους, Ρώσους, Τούρκους και άλλους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι είναι το ίδιο. Παντού βρίσκεις και καλούς και κακούς …
Έκανα πάνω από 45 μαρτυρικά λεπτά για να φτάσω από την Ομόνοια στην Γλυφάδα, τα οποία μου πρόσθεσαν κούραση και αρκετά νεύρα. Σκέφτομαι να σταματήσω κάπου για μερικά λεπτά προκειμένου να ηρεμήσω μιας και δεν θέλω να με δει ο Στράτος σ’ αυτήν την κατάσταση. Αλλά τι λέω; Είμαι σίγουρος πως όταν τον δω, η ψυχολογία μου θα πάρει τα πάνω της και θα κάνω σαν τρελός από τη χαρά μου.
Φτάνω στο σπίτι του Στράτου και τον βλέπω από μακριά. Μετά από λίγες στιγμές αγκαλιαζόμαστε με μια χαρά εφάμιλλη μικρών παιδιών που μόλις τ’ άφησαν οι γονείς τους να παίξουν στην παιδική χαρά. “Περίμενε βρε άνθρωπε να βγάλω το κράνος και να σε φιλήσω” του είπα και μετά από λίγα λεπτά παρκάρω στο γκαράζ και γίνομαι δέκτης μιας εκπληκτικής φιλοξενίας που θα διαρκέσει δυο ολόκληρες ημέρες. Και θα γράψει τον καλύτερο δυνατό επίλογο του ταξιδιωτικού …
Με τον Στράτο δεν γνωριζόμασταν από κοντά μέχρι αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά αισθανόμαστε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, χωρίς καμία απολύτως δόση υπερβολής. Η επικοινωνία μας άρχισε από το διαδίκτυο και δη το motoadv.gr, όπου ο Στράτος είχε διαβάσει το ταξιδιωτικό μου στο Βόρειο Ακρωτήρι και φέτος ταξίδεψε εκεί. Είχαμε αρκετή επικοινωνία τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια του ταξιδιωτικού του. Έκτοτε μιλήσαμε μόνο δυο φορές στο τηλέφωνο, όταν επέστρεψε από το Nordkapp και σήμερα. Πολλές φορές το διαδίκτυο, όσο και να το κατηγορούμε, έχει τα πολύ καλά του. Φέρνει σε επαφή ανθρώπους που κουβαλούν την ίδια τρέλα. Και το καλό με αυτό είναι πως στο διαδίκτυο επιλέγεις ποιους θα κάνεις πραγματικούς φίλους και με ποιους θα συναναστραφείς. Γιατί ορισμένες φορές στην πραγματική ζωή, δεν επιλέγεις αλλά αναγκάζεσαι με ποιους θα συναναστραφείς. Ήμουν σίγουρος πως με τον Στράτο θα κολλούσαμε, θα έδενε η χημεία μας. Και τον αισθανόμουν φίλο αδελφικό, πολύ πριν γνωριστούμε. Δεν έκανα λάθος …
Ο Στράτος μου πρότεινε να με φιλοξενήσει στο σπίτι του κι ας ήμουν ένας “άγνωστος”. Δέχτηκα κι ας ήταν ένας “άγνωστος”. Πολλές φορές εμείς οι γραφιάδες ταξιδιωτικών κειμένων (ο θεός να τα κάνει) είναι εύκολο να παρεξηγηθούμε γιατί εκθέτουμε δημόσια τον εαυτό μας μέσα από τις περιγραφές μας. Είναι λογικό και ασφαλώς σεβαστό, σε κάποιους να αρέσουμε και σε κάποιους άλλους όχι. Κάποιοι από εμάς γράφουν για να αναδειχθούν μέσω των ταξιδιωτικών τους και κάποιοι άλλοι το κάνουν για το κέφι τους. Άρχισα να γράφω ταξιδιωτικά εν είδει προσωπικού ημερολογίου για την πάρτη μου και μόνο. Μετά άρχισα δειλά – δειλά να τα δημοσιεύω μόνο στο motoadv.gr. Δεν επιζητώ τη δημοσιότητα, ούτε τη δόξα, ούτε την επιβεβαίωση, ούτε τίποτα. Για ‘μενα η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή είναι η αγάπη έστω και λίγων από αυτούς που με διαβάζουν. Και δυο φορές μέχρι τώρα, δυο άνθρωποι που δεν τους γνώριζα, μου άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους και με φιλοξένησαν. Ο Γιάννης ο Τσιοπελάκος πριν λίγα χρόνια ο Στράτος ο Βουγάς τώρα. Με τίμησαν με τη φιλοξενία και την αγάπη τους. Και δυο άγνωστοι μέχρι τότε άνθρωποι, έγιναν φίλοι καρδιάς. Αυτό είναι για ‘μενα το σπουδαίο. Όχι η δημοσιότητα, η δόξα και τα σεντόνια διθυραμβικών σχολίων και επαίνων …
Εκτός από τον Στράτο με υποδέχονται η γυναίκα του η Antonia και ο 13χρονος γιός τους Φόντας. Η Antonia είναι Ισπανίδα από το νησί της Μαγιόρκα και μάλιστα είναι επαγγελματίας και διακεκριμένη σεφ! Και ετοίμασε μια ισπανική παέγια για 11 άτομα. Περιττό να αναφέρω πως η παέγια της Antonia ουδεμία σχέση είχε με την πάεγια που δοκίμασα στην Ισπανία. Είναι άλλο να τρως φαγητό από ένα τουριστικό μαγαζί και άλλο από μια επαγγελματία μαγείρισσα με πολλές διακρίσεις.
Και τι δεν είπαμε και πού δεν μεταφερθήκαμε! Ο Στράτος έχει ζήσει αρκετά χρόνια στην Ισπανία και στην πόλη Marbella. Μου διηγείται ιστορίες από ένα βράδυ στην Sierra Nevada όπου πήρε φωτιά το ξενοδοχείο που έμενε! Και εκτός από ταξίδια μιλάμε και για μουσική μιας και ο Στράτος είναι μουσικός και παίζει σαξόφωνο και θεωρείται από τους καταξιωμένους εν Ελλάδι της Hardcore Jazz! Eδώ και αρκετά χρόνια είναι ιδιοκτήτης της εταιρίας Sigmaweb, η οποία ασχολείται με υπολογιστές και λογισμικό. Είναι από τους δημιουργούς ιστοσελίδων κυρίως ελληνικών forums και sites του μοτοσυκλετιστικού χώρου.
Τέτοια φιλοξενία δεν μου έχουν ξανακάνει. Ούτε σε πεντάστερο ξενοδοχείο να βρισκόμουν. Και είναι οφθαλμοφανές πως τόσο ο Στράτος όσο και η Antonia δεν το κάνουν επιτηδευμένα. Τους βγαίνει αυτή η φιλοξενία, είναι πηγαία και η οποία, όχι απλά με σκλαβώνει αλλά με τιμάει.
Δεν θα πω τίποτα άλλο, παρά μόνο τούτο. Από την ώρα που έφτασα μέχρι τις 02:00 το πρωί, μιλούσαμε με τον Στράτο με μόνες παύσεις τη στιγμή που πίναμε το κρασί. Τελικά, οι δυο μας ήπιαμε 4 ολόκληρα μπουκάλια εξαιρετικής ποιότητας κόκκινου κρασιού.
Καληχύντα!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Βενζίνη: 23,50 €
Διόδια: (3 σταθμοί – 4,40 €)
Λοιπά: 18,95 €
Σύνολο: 46,85 €
Γενικό σύνολο: 2.917,66 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
