Οδηγώ ξανά στην autostrada με τη διαδρομή να είναι απολαυστική. Αμέτρητες στροφές και αμέτρητα τούνελ. Ο φωτισμός σχεδόν ανύπαρκτος αλλά οι διαγραμμίσεις κάνουν άριστη δουλειά. Ο άριστος δρόμος με την άσφαλτο γυαλόχαρτο και τις καλοχαραγμένες στροφές που δεν κρύβουν καμία παγίδα, μου αποπνέουν μια αίσθηση ασφάλειας. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω αισθανθεί τόσο ασφαλής οδηγώντας βράδυ σ’ έναν δρόμο χωρίς φωτισμό, με αμέτρητες στροφές και τούνελ. Γι’ αυτό ίσως και το απολαμβάνω …
Σ’ ένα βενζινάδικο πριν την Savona σταματώ για βενζίνη. Παρατηρώ πως οι τιμές είναι διαφορετικές γι’ αυτόν που βάζει βενζίνη μόνος του και γι’ αυτόν που του βάζει ο υπάλληλος, με τη διαφορά να είναι στα 0,10 €/lt. Tσιμπώ μερικά crackers και φτιάχνω άλλον έναν καφέ. Φοράω την επένδυση του μπουφάν μιας και η βραδινή ψύχρα είναι πλέον αισθητή. Το κοντινότερο camping που βρίσκεται στον δρόμο μου, απέχει περίπου 50 km από εδώ.
Είμαι ξανά στη σέλα με τη διαδρομή να κυμαίνεται στο ίδιο μοτίβο με πριν. Ο μπόλικος ύπνος που έριξα στο καράβι αποδείχθηκε ευεργετικός και αυτό έχει ως συνέπεια να γουστάρω τρελά την κάθε στιγμή που κυλώ τις ρόδες μου. Ειλικρινά το λέω, πίστεψέ με …
Φτάνω στη διασταύρωση που οδηγεί στο camping κι εκεί που είμαι έτοιμος να στρίψω, τελευταία στιγμή, ενστικτωδώς θα έλεγα, διατηρώ ευθεία την τροχιά μου, αποφασισμένος να συνεχίσω γράφοντας χιλιόμετρα. Σκέφτομαι να περάσω την Ιταλία, να μπω Γαλλία, μετά Μοnaco, μετά πάλι Γαλλία κι αν με βγάλουν οι δυνάμεις μου να φτάσω Ισπανία! Έχω αποφασίσει να βγάλω χιλιόμετρα. Χιλιόμετρα αλήτικα!
Έχω πεισμώσει τόσο πολύ που θα σταματήσω μέχρι να μ’ εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου. Η αυτοπεποίθησή μου τούτες τις στιγμές χτυπάει κόκκινα. Αρχίζω να παίρνω τα πάνω μου και να καλλιεργώ μια αρρωστημένη αίσθηση πως είμαι γαμάτος, μοναδικός, φοβερός, τρομερός και άλλα τέτοια τραγικά. Κολακεύω τον εαυτό μου φωνάζοντας μέσα από το κράνος μου “μπράβο ρε Μερκ, είσαι παλικάρι”. Χωρίς παρεξήγηση, αισθάνομαι κατά κάποιον τρόπο θα έλεγα περήφανος για τον εαυτό μου, μιας και δεν είναι και λίγο εκεί που βλέπεις όλα σου τα όνειρα να γκρεμίζονται και να περνάς έναν κυκεώνα, αυτή τη στιγμή τα βλέπεις να ξαναχτίζονται. Γι’ αυτό τούτη τη στιγμή, παρόλο που δεν βρήκα μέρος να κοιμηθώ και αναγκάζομαι να οδηγώ μες το μαύρο σκοτάδι, αισθάνομαι ευτυχής. Γιατί ταξιδεύω, γιατί είμαι ξανά στον δρόμο. Μεγάλη υπόθεση μετά τα όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες. Και αυτή την ευτυχία κανείς δεν μπορεί να μου τη χαλάσει …
Η ώρα έχει πάει 04:00 και σταματώ στο parking ενός βενζινάδικου. Έχω την ανάγκη να ξεκουραστώ, να κλείσω λίγο τα μάτια μου. Δεν βλέπω πουθενά έστω ένα παγκάκι και αποφασίζω να ξαπλώσω χάμω στον δρόμο, δίπλα στη μοτοσυκλέτα μου. Τριγύρω υπάρχουν μερικά αυτοκίνητα και όλα φαίνονται ήσυχα.
Tο πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βγάλω τις μπότες. Οι παλιές μου μπότες πέρσι παρέδωσαν πνεύμα και επειδή δεν διέθετα αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσω καινούριες, σ’ αυτό το ταξίδι φόρεσα κάτι άλλες πιο παλιές που είχα. Όμως επειδή είχα να τις φορέσω αρκετά χρόνια, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να με σφίγγουν και να με πονούν. Φρικτό βασανιστήριο, το οποίο πρέπει να υποστώ για μερικές ημέρες ακόμη, όπου ελπίζω ν’ ανοίξουν και να είναι πιο άνετες.
Όσο κι αν προσπαθώ να κοιμηθώ με το ζόρι, δεν τα καταφέρνω. Κλείνω μόνο τα μάτια μου. Στις 05:00 σηκώνομαι και πηγαίνω στις τουαλέτες του εστιατορίου για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Πίνω μερικές γουλιές καφέ, ανάβω ένα τσιγάρο κι αυτό ήτανε! Αισθάνομαι ανανεωμένος, έτοιμος να καταβροχθίσω χιλιόμετρα. Ένα αποφασιστικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου, εξαλείφοντας κάθε υποψία γκρίνιας ή μεμψιμοιρίας. Τίποτα δεν με σταματά και στο μυαλό μου παίζει το σενάριο να πορευθώ κατευθείαν για Ισπανία και την πρώτη πόλη που έχω βάλει σκοπό να μείνω, την Roses. Πάμε και βλέπουμε …
Περνώ τα ανύπαρκτα σύνορα Ιταλίας – Γαλλίας την ώρα που ξημερώνει και ακολουθώ τις πινακίδες που οδηγούν στο Πριγκιπάτο του Μονακό. Ευρισκόμενος ακόμα σε γαλλικό έδαφος, έχω μια πανοραμική εικόνα της χώρας και της πρωτεύουσάς της, το Monte Carlo.
Οδηγώ στις κατηφορικές στροφές και σε κάποια φάση πέφτει στην αντίληψή μου κάτι που αστράφτει πίσω μου. Λες να είναι καμιά κάμερα που με αποτύπωσε να παραβιάζω το όριο ταχύτητας;
H ώρα είναι περασμένες 06:00 και η κίνηση στους δρόμους είναι μηδαμινή έως ελάχιστη. Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να περιπλανηθώ με την ησυχία μου στους άδειους δρόμους της μικροσκοπικής αυτής χώρας. Πολλά τούνελ, ψηλά κτίρια και ουρανοξύστες, μαρίνες με θαλαμηγούς και κάθε λογής πλεούμενο, πανάκριβα αυτοκίνητα. Φαντάζει διαστημική χώρα …
Το Μοnaco με έκταση μόλις 1,95 km2 και πληθυσμό 38.400 κατοίκους (εκτίμηση 2015) θεωρείται η δεύτερη μικρότερη χώρα όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και του κόσμου μετά το Βατικανό. Συνάμα αποτελεί την πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο και μια ματιά στους ουρανοξύστες και στα κτίρια που κοσμούν τη λιλιπούτεια αυτή χώρα, είναι αρκετή για να το δικαιολογήσει. Τα σύνορά της έχουν μήκος μόλις 4,4 km και η ακτογραμμή της μόλις 4,1 km! Το Monaco είναι συνυφασμένο με τον πλούτο, τη χλιδή, την πολυτέλεια, τους γαλαζοαίματους, τις πολυτελείς λιμουζίνες, τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τις θαλαμηγούς αλλά και το Grand Prix της Formula 1.
Αράζω σε μια άκρη του λιμανιού, απολαμβάνοντας την ανατολή του ήλιου.
Μετά από λίγα λεπτά φεύγω από το Μονακό και παίρνω κατά τύχη τον επαρχιακό δρόμο Μ6007 για την πόλη Nice, η οποία απέχει περίπου 20 km από το Monaco. Η διαδρομή είναι ορεινή και προσφέρει θέα στην περίφημη Κυανή Ακτή ή Γαλλική Ριβιέρα, ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά θέρετρα στον κόσμο. Η διαδρομή είναι πανέμορφη και ξεχωρίζω ένα κάστρο σ’ ένα χωριό. Η θέα της Μεσογείου, οφείλω να ομολογήσω πως δεν με ενθουσιάζει, λόγω του ότι αποτελεί μια γνώριμη εικόνα για κάποιον που έχει ζήσει όλη του τη ζωή δίπλα στη θάλασσα.
Φτάνω στην Nice, στην πόλη όπου λίγες ημέρες πριν στις 14 Ιουλίου 2016 και ώρα 22:40, κατά τη διάρκεια των εορτασμών της γαλλικής εθνικής εορτής, ένα φορτηγό γεμάτο με όπλα και χειροβομβίδες, κινούμενο ζιγκ – ζαγκ με ταχύτητα 70 km/h έπεσε εσκεμμένα πάνω σε πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στη λεωφόρο Promenade des Anglais προκειμένου να παρακολουθήσει τη ρίψη πυροτεχνημάτων. Το φορτηγό οδηγούσε 31χρονος Γάλλος με τυνησιακή καταγωγή, σκοτώνοντας 84 ανθρώπους και τραυματίζοντας 65! Την ευθύνη ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος και ο οδηγός του φορτηγού σκοτώθηκε από την ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία και πλέον βρίσκεται στον παράδεισο συντροφιά με … 72 παρθένες! Πόσο ανόητος και απάνθρωπος πρέπει να είναι κάποιος εν έτει 2016 για να στέλνει τυφλά στον θάνατο 84 ανθρώπους;
Είναι Δευτέρα πρωί λίγα λεπτά μετά τις 07:00 και οδηγώ στην πόλη της Nice με τον κόσμο να ξυπνάει σιγά – σιγά.
Σταματώ σ’ ένα σημείο και αμέσως μετά κατευθύνομαι προς τον αυτοκινητόδρομο, βάζοντας πλώρη για Ισπανία.
Αυτοκινητόδρομος λοιπόν και ο ήλιος αρχίζει να βγαίνει για τα καλά.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό αλλά και για να ρυθμίσω σωστά τον αριστερό καθρέπτη, τον οποίο βρήκα σε τελείως διαφορετική θέση όταν παρέλαβα τη μοτοσυκλέτα από την Yamaha. Και για να τον ρυθμίσεις, είναι ολόκληρη ιστορία που μεταφράζεται “βγάλε εργαλεία, ψάξε κλειδιά, ξαναφύλαξε εργαλεία” …
Τα χιλιόμετρα είναι πάνω από 500 και υπολογίζω νωρίς το μεσημέρι να έχω μπει Ισπανία. Και όσο περνούν τα χιλιόμετρα φαίνονται τα πρώτα σημάδια της κούρασης. Πολλές φορές αισθάνομαι τα μάτια μου να κλείνουν και με οδηγούν σε στάση για τσιγάρο, καφέ και νερό. Και στην προσπάθειά μου να κρατηθώ ξύπνιος, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Όμως φαίνεται πως έχω μεγάλο πείσμα. Ναι στράβωσαν τα πάντα χθες στην Manarola, αλλά σήμερα θα μπω Ισπανία ο κόσμος να χαλάσει! Πλέον αρχίζω να ξεπερνώ τα όριά μου …
Σταματώ πάλι για βενζίνη στην Γαλλία και στη συνέχεια ο ηλιόλουστος καιρός παραχωρεί για λίγο τη θέση του στα σύννεφα. Πλησιάζω τα σύνορα με την Ισπανία, ευρισκόμενος στα Πυρηναία, όπου φυσάει χωρίς όμως ο αέρας να γίνεται ενοχλητικός και να εμποδίζει την ευστάθεια της μοτοσυκλέτας.
Λίγο πριν τα σύνορα κάνω άλλη μια στάση προκειμένου να τσιμπήσω μια κονσέρβα, καθώς το στομάχι μου αρχίζει να διαμαρτύρεται εντόνως. Αφού καταβρόχθισα την κονσέρβα σαν τον Ποπάϋ που τρώει το σπανάκι του, βρίσκομαι ξανά στη σέλα της καλής μου μιας και ελάχιστα πλέον χιλιόμετρα με χωρίζουν από τα ανύπαρκτα σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας.
Και φτάνω στην Ισπανία. Μου φαίνεται απίστευτο! Τι τράβηξα βρε αδερφέ για να φτάσω μέχρι εδώ. Οδηγούσα ολημερίς κι ολονυχτίς. Και εκτός αυτού, έφτασα νωρίτερα απ’ ότι υπολόγιζα. Η κούραση που με κατέβαλε στην Γαλλία πλέον εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Η διάθεσή μου έχει αλλάξει και το ηθικό μου αναπτερώθηκε, βλέποντας πως πέτυχα τον στόχο που είχα θέσει.
Η πυραμίδα στ’ αριστερά αποσπά το βλέμμα μου, η οποία κατασκευάστηκε το 1976 στα σύνορα μεταξύ των δυο χωρών.
Διανύοντας τα πρώτα μέτρα στην Ισπανία, το τοπίο αλλάζει άρδην. Μοιάζει σαν αυτή η χώρα να είναι βγαλμένη από ταινία western. O αυτοκινητόδρομος στην Ισπανία λέγεται autopista και κινούμαι στον ΑΡ-7 Ε-15 με κατεύθυνση την πόλη Figueres. Mετά από καμιά 20αριά km, στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου υπάρχει σταθμός διοδίων, όπου πληρώνω 2,35 €! Χιλιόμετρο και ευρώ δηλαδή! Και εκτός αυτού δεν δέχονται πληρωμή με χρεωστική κάρτα (debit card). Την ίδια στιγμή το παίρνω απόφαση πως δεν ξαναμπαίνω σε autopista.
Bρίσκομαι στην Figueres, τη γενέτειρα πόλη του μεγάλου Ισπανού ζωγράφου Σαλβαδόρ Νταλί (Salvador Felip Jacint Dalí Domènech, 11/05/1904 – 23/01/1989), εκφραστή του καλλιτεχνικού κινήματος του υπερρεαλισμού που συνάμα αποτελούσε μια εκκεντρική φυσιογνωμία της σύγχρονης τέχνης. Βρίσκομαι έξω από το Θέατρο – Μουσείο του Νταλί, το οποίο περιέχει αποκλειστικά έργα του. Το επισκέπτεται αρκετός κόσμος, όμως εγώ αρκούμαι σε μια γρήγορη φωτογράφιση και συνεχίζω τον δρόμο μου.
Ακολουθώ τον επαρχιακό C-260 προς Roses, όπου σκοπεύω να μείνω κάπου εκεί. Στις γραμμές του τρένου θα περιμένω για αρκετά λεπτά υπό αρκετή ζέστη, μέχρι να περάσει ο συρμός.
Η διαδρομή είναι διεκπαιρεωτική και εντύπωση μου κάνουν δυο πράγματα. Το πρώτο είναι οι πολλοί κυκλικοί κόμβοι, με τους Ισπανούς οδηγούς να βιάζονται ποιος θα πρωτομπεί στον κόμβο. Και κάθε φορά που μπαίνω σε κόμβο, με φοβίζουν. Σίγουρα πάντως δεν έχουν την πολιτισμένη συμπεριφορά των Βρετανών, όπου πέρσι αν και οδηγούσα στ’ αριστερά, μου φάνηκαν τα πράγματα πιο φυσιολογικά. Οι Ισπανοί οδηγοί θα έλεγα πως είναι λίγο αλάνια στην πλειοψηφία τους …
Το δεύτερο πράγμα που μου κάνει εντύπωση είναι οι αμέτρητες καταλανικές σημαίες, μιας και βρίσκομαι στην Καταλωνία (ή Καταλονία). Πουθενά, μα πουθενά όμως δεν βλέπω ούτε μια σημαία της Ισπανίας, λες και βρίσκομαι σε άλλη χώρα.
Όμως τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την προξενεί η ίδια η Ισπανία. Λες και είναι βγαλμένη από ταινία western όπως προείπα. Οι πόλεις και τα χωριά μου δίνουν την αίσθηση πως βρίσκομαι σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ό,τι πιο διαφορετικό και ό,τι πιο όμορφο έχω δει μέχρι τώρα από οικιστικής πλευράς στα ταξίδια μου. Οι ισπανικές πόλεις και χωριά …
Φτάνω στην παραλιακή πόλη Roses και οδηγούμαι σ’ ένα camping του οποίου η τιμή των 23 € για ένα άτομο, σκηνή και μοτοσυκλέτα, μου φαίνεται τσιμπημένη. Λίγο πιο πέρα υπάρχει ένα άλλο camping στο οποίο απευθύνομαι αλλά δέχονται μόνο τροχόσπιτα. Επόμενη επιλογή ένα camping 6 km πιο πέρα στο οποίο πηγαίνω αλλά η τιμή των 30 € με κάνει να γυρίσω πίσω. Καθόλου βέβαια δεν το μετάνιωσα μιας και η διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα με πολλές παραλίες στις οποίες συρρέουν πλήθη λουομένων. Η κίνηση στον παραλιακό δρόμο είναι αρκετή αλλά πάντα σε πολιτισμένα πλαίσια.
Ξέχασα να αναφέρω πως βρίσκομαι στην Costa Brava, την “άγρια παραλία” ή “τραχιά ακτή”, μια από τις τουριστικότερες περιοχές της Ισπανίας και της Μεσογείου. Πρέπει να τονιστεί πως η Ισπανία αποτελεί τη 2η χώρα παγκοσμίως σε αφίξεις τουριστών μετά την Γαλλία.
Επιστρέφω στην Roses και αποφασίζω να μείνω στο πρώτο camping που απευθύνθηκα. Στήνω τη σκηνή μου, τακτοποιούμαι και μετά τις 18:00 περπατώ στην παραλία της Roses, η οποία απέχει λίγα μέτρα από το camping.
Η προέλευση της Roses που σημαίνει “ρόδο” είναι αμφισβητούμενη με την πιο πιθανή θεωρία να υποστηρίζει πως χτίστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από Έλληνες της Ρόδου (εξού και το όνομα). Άλλη θεωρία λέει πως χτίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. από Έλληνες της Μασσαλίας οι οποίοι ανακατεύτηκαν με κατοίκους των γύρω περιοχών. Τρομεροί οι αρχαίοι ημών “πρόγονοι”, αναμιγνύονταν με άλλους λαούς και δημιούργησαν έναν εκπληκτικό πολιτισμό και τον έκαναν γνωστό καθώς διασκορπίζονταν σε κάθε γωνιά της Μεσογείου. Προσοχή όμως μη μας ακούσει κανένας υπερπατριώτης με καθαρό ελληνικό αίμα και μάλιστα χρώματος γαλάζιου, γιατί θα τον πιάσει αμόκ να καταλάβει εκτός από την (μ)Πόλη και την Roses …
H αμμουδερή παραλία, ο δρόμος και τα μαγαζιά είναι γεμάτα από κόσμο.
Προχωρώντας πέφτω πάνω σε μια τοπική εκδήλωση ή γιορτή. Ωπ, το ξέχασα! Δεκαπενταύγουστος είναι σήμερα, ανήμερα της Παναγιάς και προφανώς λαμβάνουν χώρα εορταστικές εκδηλώσεις. Να ‘σαι καλά μάνα που μου το θύμισες πριν λίγο στο τηλέφωνο!
Πραγματοποιείται μια παρέλαση ή κάτι σαν καρναβάλι από μουσικούς και ξυλοπόδαρους, οι οποίοι φέρουν διάφορες μορφές από τις οποίες καταφέρνω να ξεχωρίσω με σιγουριά μόνο αυτή του Ποπάϋ.
Ένας τύπος δημιουργεί στην άμμο, από παλάτια μέχρι μορφές. Τι ταλέντο και τι αίσθηση του χιούμορ έχει αυτός ο άνθρωπος που προκαλεί την περιέργεια και τον θαυμασμό των διερχόμενων. Και δεν ξέρω αν μπορεί να κερδίζει τίποτα από αυτό ή το κάνει απλά για να σκοτώσει την ώρα του …
Βρίσκω ένα super market όπου κάνω μερικά ψώνια και κατευθύνομαι στο camping για ξεκούραση.
Το camping διαθέτει πισίνα και φυσικά δεν χάνω την ευκαιρία να βουτήξω. Τι ευχάριστο ρε γαμώτο, μετά από τόση κούραση να βουτάς στο νερό και να χαλαρώνεις. Δεν μπορείς να φανταστείς δικέ μου, πόσο είχα ανάγκη αυτή τη βουτιά, έστω και σε πισίνα …
Στη συνέχεια πάω για ντους και στις 21:20 ετοιμάζομαι να μπω μέσα στη σκηνή για να ξεραθώ στον ύπνο που τόσο μου έλειψε χθες. Δυο ημέρες σε μία. Μια διαδρομή, μια περιπέτεια που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Κι έτσι όπως εξελίχθηκε, ίσως να ήταν και καλύτερα, καθώς έφθασα το μεσημέρι στην Roses. Αν έβρισκα κάπου να κοιμηθώ στην Ιταλία, ίσως αυτή τη στιγμή να οδηγούσα ακόμα ψάχνοντας κάπου να κοιμηθώ στην Roses …
Aπό αύριο χαλαρώνω τους ρυθμούς μου. Πλέον βρίσκομαι στην Ισπανία με το πραγματικό ταξίδι ν’ αρχίζει τώρα. Γιατί μέχρι τώρα ήμουν στην εισαγωγή …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping – Caravaning Joncar Mar (23,50 €)
Βενζίνη: 105,12 €
Διόδια: Ιταλία (3 σταθμοί – 63,20 €), Γαλλία (7 σταθμοί – 27,10 €), Ισπανία (1 σταθμός – 2,35 €)
Λοιπά: 23,34 €
Σύνολο: 244,61 €
Γενικό Σύνολο: 855,02 €
Στην Ιταλία γυρίζω το ρολόι 1 h πίσω.
Περί διοδίων δεν χρειάζεται να κάνω αναφορά. Μια ματιά να ρίξεις στα πόσα χρήματα μου έφυγαν και θα καταλάβεις …
Σύνορα Ιταλίας – Σαν Μαρίνο: ανύπαρκτα.
Σύνορα Ιταλίας – Γαλλίας: ανύπαρκτα.
Σύνορα Γαλλίας – Μονακό: ανύπαρκτα.
Σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας: ανύπαρκτα.
Πολύ με φτιάχνει αυτό το “ανύπαρκτα”. Όπεν δε μπόρντερς σε όλη τον πλανήτη ρε!
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
