Ημέρα 5η: Τρίτη 16 Αυγούστου 2016, Roses – Barcelona (231,1 km)
CostaBrava: η άγρια παραλία
Για δυο ημέρες είχα ξεχάσει τι εστί ύπνος κι έτσι λοιπόν μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να ξαναθυμηθώ πως είναι να κοιμάσαι. Μετά από έναν απολαυστικό ύπνο που τόσο είχε ανάγκη το γέρικο (σαν του Παπαντωνίου) κορμί μου, ξυπνάω στις 08:00 και σχεδόν αμέσως σηκώνομαι! Χμ, καλό σημάδι αυτό …
Μέχρι όμως να πιω ένα καφεδάκι και να μαζέψω τα υπάρχοντά μου, ας πούμε κάποια πράγματα για την Ισπανία. Βασικά έχουμε να πούμε πολλά και θα τα λέμε στην πορεία καθώς ταξιδεύουμε. Ξεκινάμε λοιπόν από τα βασικά …
Η επίσημη ονομασία της χώρας είναι Βασίλειο της Ισπανίας, σαν να λέμε δηλαδή Βασίλειον της Ελλάδος, το οποίο δεν μου προκαλεί ευχάριστους συνειρμούς. Μάλιστα η σύζυγος του πρώην βασιλιά Χουάν Κάρλος Α΄, η βασίλισσα Σοφία είναι Ελληνίδα. Βέβαια οι γαλαζοαίματοι στις ευρωπαϊκές χώρες είναι μόνο για το θεαθήναι, ενώ στην Ελλάδα όσο υπήρχαν ανακατεύονταν στα πάντα …
Αφήνω τους γαλαζοαίματους στην άκρη και συνεχίζω με πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Η Ισπανία λοιπόν, είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος το οποίο αποτελείται από 19 αυτόνομες κοινότητες, οι οποίες είναι:
Ανδαλουσία, Αραγωνία, Αστούριας, Βαλεαρίδες Νήσοι, Βαλένθια, Γαλικία, Εξτρεμαδούρα, Θεούτα, Κανάριες Νήσοι, Κανταβρία, Καστίλλη και Λεόν, Καστίλλη – Λα Μάντσα, Καταλωνία, Μαδρίτη, Μελίγια, Περιοχή της Μούρθια, Ναβάρρα, Λα Ριόχα, Χώρα των Βάσκων. Aπό αυτές οι Θέουτα και η Μελίγια βρίσκονται στην αφρικανική ήπειρο, έχοντας χερσαία σύνορα με το Μαρόκο.
Εγώ αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Καταλωνία, η οποία τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει έντονες αποσχιστικές τάσεις από την Ισπανία. Η οποία Ισπανία, αποτελεί την 52η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο σε έκταση και είναι περίπου 3,8 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Σε πολλές περιοχές ομιλούνται διάφορες γλώσσες όπως τα ισπανικά, τα καταλανικά, τα βασκικά και άλλα. Κυρίαρχη θρησκεία είναι ο καθολικισμός, πρωτεύουσα της χώρας είναι η Μαδρίτη, η χώρα ανήκει στην ΕΕ και έχει ως νόμισμά της το ευρώ και για τα υπόλοιπα μπορείς να ανατρέξεις στην Βικιπαίδεια. Ελπίζω βέβαια να μην έχεις ως ταβάνι των γνώσεών σου την Βικιπαίδεια και εύχομαι η κριτική σου σκέψη να την ξεπερνάει. Τα λέω σωστά; Παμ’ παρακάτω …
Η ώρα έχει πάει περίπου 10:00 και αποχωρώ από το camping. Σήμερα έχω βάλει σκοπό να φτάσω στην Βαρκελώνη όπου θα μείνω δυο βράδια. Ο συντομότερος δρόμος για την Βαρκελώνη απαιτεί περίπου 170 km ή περίπου 2,5 ώρες οδήγησης. Και σιγά μην τον ακολουθήσω! Βρίσκομαι άλλωστε στην Costa Brava και φυσικά δεν θ’ αφήσω τέτοια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη προκειμένου να την εξερευνήσω. Και για τον σκοπό αυτό, έχω σημειώσει στην τύχη κάποιες πόλεις από τις οποίες θα περάσω πριν φτάσω στην Βαρκελώνη.
Βρίσκω ένα βενζινάδικο της Repsol, το οποίο μου προκαλεί έναν αυθόρμητο μοτοσυκλετιστικό ενθουσιασμό λόγω Dakar, MotoGP και άλλα τέτοια σχετικά. Ευκαιρία λοιπόν να αισθανθώ σαν αγωνιζόμενος στα pits όπου παραλαμβάνει τη σχετική αγωνιστική φροντίδα. Βενζίνη λοιπόν και έλεγχος πίεσης στα ελαστικά. Και παθαίνω πλάκα και με τα δυο! Αφενός η τιμή της βενζίνης κυμαίνεται στα 1,189 €! Όχι ρε φίλε, δεν το πιστεύω, μήπως δεν διάβασα σωστά; Μωρέ σωστά διάβασα, αλλά άντε τώρα να το πιστέψω! Και αφετέρου, το κοπέλι με βοηθάει να βάλω αέρα στα λάστιχα κάνοντάς με να αισθανθώ σαν αγωνιζόμενος του Dakar! Kαλά εντάξει, θα κόψω κάτι …
Μετά την απαραίτητη αγωνιστή φροντίδα ξεκινώ για τον πρώτο προορισμό της ημέρας που είναι η πόλη Cadaqués, η οποία απέχει περίπου 16 km από την Roses. Aκολουθώ έναν στενό ανηφορικό δρόμο, σε αρκετά σημεία του οποίου συναντώ αρκετή κίνηση κινούμενος με 20 – 30 km/h.
Μετά την κορυφή του βουνού, ακολουθώ την κατηφορική διαδρομή και πλέον βρίσκομαι εκεί, περιπλανώμενος τόσο στα ιδιαίτερα στενά δρομάκια όσο και στον παραλιακό δόμο.
H Cadaqués είναι ένα δημοφιλές παραθεριστικό θέρετρο και θεωρείται ίσως ο πιο γραφικός εκπρόσωπος της Costa Brava. Το όνομά της προέρχεται από το Cap de Quers που σημαίνει “Ακρωτήρι των Βράχων”. Γίνεται χαμός από κίνηση, τουρίστες, λουόμενους, σκάφη κι ένα σωρό άλλα. Σταματώ σ’ ένα σημείο για λίγα λεπτά, μακριά από τις ορδές των τουριστών. H Cadaqués είναι πράγματι πανέμορφη και γραφική πόλη, όμως το σημείο που επέλεξα (ή που με επέλεξε) να σταματήσω για φωτογράφιση δεν είναι το ιδανικό προκειμένου να αναδείξω την ομορφιά και τη γραφικότητά της. Και ως γνωστό, δεν το ‘χω σε κάτι τέτοια …
Στη συνέχεια φεύγω ακολουθώντας ένα ανηφορικό μονοπάτι το οποίο μου προσφέρει μια πανοραμική θέα αυτής της τόσο γραφικής πόλης. Το μάτι μου καρφώνεται σε μια εντυπωσιακή εκκλησία και στα παραδοσιακά σπίτια με το όλο σκηνικό να θυμίζει σκηνές που έχω δει μόνο σε ταινίες western. Σαν να βρίσκομαι στην Λατινική Αμερική ένα πράμα. Επίσης έκπληξη, όχι όμως και τόση ευχάριστη, μου προξενούν τα στενά δρομάκια και ιδίως τα απότομα ανηφορικά ή κατηφορικά, τα οποία αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ισπανικών χωριών. Φαντάζομαι πως όταν βρέχει θα είναι τόσο γλιστερά που δεν σε σώνει ούτε ο θεός του ABS …
Eπιστρέφω από τον ίδιο δρόμο στην Roses, παίρνοντας σβάρνα όλες τις πόλεις, χωριά και παραλίες που έχω σημειώσει. Επόμενος προορισμός L’ Escala. Τώρα τι είναι αυτό, θα δείξει. Περνώντας από διάφορα γραφικά χωριά, βλέπω παντού σημαίες της Καταλωνίας και μα τω θεώ, ούτε μια της Ισπανίας! Λες και βρίσκομαι σε άλλη χώρα!
Μεταξύ Roses και L’ Escala υπάρχει ο μεσαιωνικός οικισμός Sant Marti d’ Empuries, όπου δυστυχώς δεν περνάω από ‘κει, σκεφτόμενος πως θα μπλέξω με την κίνηση. Φτάνω στην L’Escala όπου σταματώ κάπου παραλιακά. Οφείλω να ομολογήσω πως δεν εντυπωσιάζομαι, μιας και μου έδωσε την εικόνα μιας μεγαλούπολης με αρκετή κίνηση και χωρίς να έχει κάτι γραφικό να επιδείξει. Ενδεχομένως να κάνω λάθος, γιατί είναι αυτονόητο πως δεν μπορώ να αφιερώσω αρκετό χρόνο σε κάθε τόπο κι έτσι αρκούμαι να διατυπώνω την ακροθιγή αίσθηση που αποκομίζω εκ πρώτης όψεως.
Το μόνο που κεντρίζει το ενδιαφέρον μου είναι ένα μνημείο για την μπάντα (ή μουσικό είδος, δεν ξέρω) La Cobla που αναπαριστά 11 μουσικούς με τα όργανά τους και αναφέρεται στο παραδοσιακό καταλανικό μουσικό ύφος. Όπως αναγράφεται στη βάση του μνημείου, κατασκευάστηκε το 1976 από ασβεστόλιθο και το 2007 επενδύθηκε από χαλκό .
Επόμενος προορισμός ο Palamós, όπου ο συνειρμός του ονόματος μου φέρνει στον νου το “Τραγούδι των Γύφτων” ή “Μπαλαμός” όπως είναι ευρέως γνωστό. Βέβαια ο Palamós και ο Mπαλαμός δεν έχουν καμία σχέση, αλλά μέσα από το κράνος μου βγαίνουν στίχοι που τρυπούν την καρδιά του ταξιδιώτη …
Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα,
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου.
Πλησιάζοντας τον Palamós,
εντυπωσιάζομαι από ένα κάστρο στην κορυφή ενός λόφου στο χωριό Torroella de Montgri, το οποίο φαίνεται όμορφο και γραφικό. Φτάνοντας στον Palamós, έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι πάλι σε μια μεγαλούπολη με αρκετή κίνηση από αυτοκίνητα και ανθρώπους. Βρίσκομαι κάπου παραλιακά όπου σταματώ για λίγα λεπτά δίπλα στους λουόμενους προσπαθώντας να βρω κάποια εκπρόσωπο του ωραίου φύλου που θα μου ανεβάσει τη λίμπιντο με το καυτό μπικίνι της, αλλά μάταια.
Ο Palamós δεν με εντυπωσιάζει, καθώς είναι ένας κλασσικός εκπρόσωπος της τουριστικής Costa Brava. Και με τους τουριστικούς εκπρόσωπους δεν τα ‘χω καλά. Όλες οι παραλίες της Costa Brava αποτελούνται από πολλά χιλιόμετρα άμμου και είναι πολυπληθείς. Και ακριβώς πάνω από την άμμο (ή την παραλία αν θες) έχουν χτιστεί αμέτρητες ξενοδοχειακές μονάδες και κτίρια ουρανοξύστες σκέτοι που αφαιρούν πόντους γραφικότητας. Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια που λέει και το λαϊκό άσμα, αλλά όταν με αυτά τα παλάτια πλουτίζεις, τότε στα παλιά σου τα παπούτσια και η αισθητική και η φύση και το περιβάλλον. Η δε αισθητική αυτών των κτιρίων δεν έχει και πολλά πράγματα να ζηλέψει από αυτήν των κτιρίων του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ. Ψηλά και επιβλητικά, στοιβάζουν αμέτρητες ανθρώπινες ψυχές μέσα σε λίγα τετραγωνικά …
Επόμενος προορισμός η Platja d’ Aro, παραλία με άμμο που μου θυμίζει κάτι από Baywatch και σταματώ μπας και πετύχω καμιά Pamela Anderson.
Το ίδιο σκηνικό κι εδώ, όπου το μάτι μου πέφτει σ’ ένα ψηλό κτίριο στο οποίο τουλάχιστον έχει δοθεί ένα διαφορετικό σχήμα που το ξεχωρίζει από τα άμορφα τετράγωνα οικοδομήματα.
Στη συνέχεια φτάνω στο Sant Feliu de Guíxols, όπου τα πράγματα κι εκεί είναι τα ίδια, αλλά μου φαίνονται πιο συμπαθητικά. Βρίσκω λοιπόν ευκαιρία και σταματώ στο λιμανάκι προκειμένου να πάρω μερικές ανάσες. Μέχρι τώρα τόσο η ζέστη όσο και η κίνηση ήταν ανυπόφορες και αναγκαζόμουν σε αρκετές περιπτώσεις να κινούμαι με 1η και 2α. Ο δε υδράργυρος κυμαίνεται στα ελληνικά επίπεδα των καλοκαιρινών μηνών και ενδεχομένως να τα ξεπερνάει.
Συνεχίζω την πορεία μου με κατεύθυνση το Lloret de Mar, όπου με περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Η κίνηση είναι μηδαμινή και ανεβαίνω ένα βουνό με τον δρόμο να περνάει δίπλα από τα βράχια. Γεμάτος στροφές κι έτσι λοιπόν μπαίνω στο στοιχείο μου! Και το GPS να λέει πως θα φτάσω στον προορισμό μου σε 32 km! Τι άλλο θέλω για να περάσω καλά;
Όλα αυτά καθιστούν τη διαδρομή καταπληκτική! Συνεχής εναλλαγή τοπίου με βουνό, βράχια, θάλασσα, απόκρημνες παραλίες. Και φυσικά αποφαίνομαι πως μέχρι τώρα είναι η καλύτερη διαδρομή που έχω κάνει στην Ισπανία και δεν έχει καμία σχέση με την πολυκοσμία και την κίνηση που συνάντησα προηγουμένως.
Οι αλλεπάλληλες στροφές θα με κάνουν να λικνίζομαι λες και είμαι μεθυσμένος. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλλον αυτός που άνοιγε τον δρόμο πρέπει να ήταν τύφλα στο μεθύσι. Βέβαια, οι στροφές και η ποιότητα της ασφάλτου δεν είναι ευρωπαϊκού επιπέδου, αλλά ελληνικού. Και αυτό γιατί σε ορισμένα σημεία η μη σωστή χάραξη του δρόμου κρύβει παγίδες. Όμως προσπαθώ να το διασκεδάσω όσο μπορώ κινούμενος σε σχετικά γρήγορους ρυθμούς.
Και το καλό είναι πως όσο περνάει η ώρα, ο καιρός δείχνει να καλυτερεύει, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί και ως χειροτερεύει, μιας και τα σύννεφα προσπαθούν να κρύψουν τον ήλιο και να χαμηλώσουν τη στάθμη του υδράργυρου. Το ακρωτήρι Punta d’ en Bosc και η παραθαλάσσια πόλη Tossa de Mar θα με κατεβάσουν για λίγα λεπτά από τη σέλα της μοτοσυκλέτας για να θαυμάσω την πανοραμική τους θέα …
Αξίζει να τονιστεί πως η Ισπανία εκτός του ότι αποτελεί την 2η πιο τουριστική χώρα παγκοσμίως, αποτελεί και τη χώρα που επί 30 συναπτά έτη έχει τις περισσότερες γαλάζιες σημαίες, πράγμα που μεταφράζεται ως η χώρα με τις καθαρότερες παραλίες στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Φτάνω στο Lloret de Mar όπου κι εκεί είναι μια από τα ίδια και φυσικά δεν εντυπωσιάζομαι.
Το ίδιο και στην Blanes, όπου ο βράχος Sa Palomera σώζει κάπως την κατάσταση προσδίδοντας πόντους γραφικότητας.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και η σημαία της Καταλωνίας που στέκει πάνω του. Φαντάζεσαι να πάει κάποιος να τη βγάλει και να βάλει μια της Ισπανίας ας πούμε; Ωχωχώχ, βλέπω καταστάσεις τύπου Ίμια και γκρίζων ζωνών μεταξύ Ισπανών και Καταλανών …
Το GPS κάνει τα δικά του και με περιφέρει για αρκετή ώρα στα στενά της Blanes. Και μετά πάει να με οδηγήσει στην Βαρκελώνη μέσω autopista, αλλά ευτυχώς το αντιλαμβάνομαι και τελευταία στιγμή γυρίζω πίσω, μιας και δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να πληρώσω μια περιουσία στα διόδια. Μετά κόπων και βασάνων, βρίσκω τον Ν-11, ο οποίος θα με οδηγήσει εκεί δωρεάν!
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για μερικές ανάσες δροσιάς. Παίρνω το μισόλιτρο μπουκάλι μιας fanta και το μετατρέπω σε coffee frappe shaker. Αξία ανεκτίμητη να απολαμβάνεις έναν παγωμένο καφέ δικής σου “παραγωγής” μέσα σε τόση ζέστη …
Φτάνω λοιπόν στην Βαρκελώνη και στην παραλιακή πόλη Masnou και το GPS με πηγαίνει από μια προβλήτα και στη συνέχεια με περιφέρει σε κάτι στενά. Μετά από αρκετά πήγαινε – έλα, πάνω – κάτω και πέρα – πώδε, παρατηρώ ότι το camping είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο! Λίγο ακόμα και θα το πετούσα στη θάλασσα το γ@μήδι το GPS …
Μετά τις 18:00 φτάνω στο camping και κανονίζω τα περί διαμονής μου. Αφού έστησα τη σκηνή, δεν χάνω ευκαιρία και επισκέπτομαι την πισίνα. Kαι τι καλύτερο από μια βουτιά μετά από αρκετές ώρες στον δρόμο και με τόση ζέστη …
Αυτό που έχω καταλάβει μέχρι τώρα στην Ισπανία, είναι πως τα campings είναι λίγο τσουχτερά στην τιμή τους, ίσως και λόγω full season, όμως είναι αρκετά οργανωμένα. Τα περισσότερα έχουν free wi-fi, εστιατόριο, mini market και πισίνα, τα οποία δεν τα συναντάς εύκολα σε campings άλλων χωρών. Βέβαια, τα περισσότερα δεν έχουν κουζίνα για να μαγειρέψεις κάτι δικό σου, όπως π.χ. μακαρόνια ή ριζότο. Kαι τέτοια κουβαλώ μαζί μου, ελπίζω όχι άδικα …
Φτιάχνω κάτι σάντουιτς από τις προμήθειές μου, γράφω το ημερολόγιο, πίνω και μια μπύρα να γουστάρω και στις 23:20 παίρνω την άγουσα για τη σκηνή όπου θα αναπαύσω για λίγες ώρες το γέρικο (σαν του Παπαντωνίου) κορμί μου. Μεγαλώνω κι εγώ Μήτσο μου, τα 36 έφτασα ο πορν … ερμ, σόρι ο κωλόγερος ήθελα να πω!
Και πριν καληνυχτίσω, κλείνω με τις εντυπώσεις της ημέρας. Η Costa Brava είναι από τις πιο τουριστικές περιοχές της Μεσογείου μαζί με την Κυανή Ακτή. Αισθητικά εντυπωσιάστηκα μόνο από την Cadaqués, όλα τα υπόλοιπα ήταν τα ίδια. Μεγάλα ξενοδοχειακά εκτρώματα δίπλα στην άμμο που ούτε σε χώρα του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ συναντάς. Το τοπίο γνώριμο, μιας και προέρχομαι από χώρα της Μεσογείου και έχω ζήσει όλη μου τη ζωή δίπλα στην θάλασσα. Το να βλέπω τουρίστες, παραλίες, θάλασσες δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο για εμένα. Κι αν σε όλα αυτά συνυπολογίσεις το θερμό κλίμα με τον υδράργυρο να εκτοξεύεται στα ύψη με κάνει να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Σαν να βρίσκομαι στην Ελλάδα ένα πράμα …
Άλλες εντυπώσεις; Η καταπληκτική διαδρομή Sant Feliu de Guíxols προς Lloret de Mar που είναι … τάβλα! Kαι φυσικά η φθηνή βενζίνη. Και φυσικά οι αμέτρητες σημαίες της Καταλωνίας λες και βρίσκομαι σε άλλη χώρα. Αλλά μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν δυο αυτοκίνητα στα οποία οι κάτοχοί τους τοποθέτησαν στις πινακίδες ένα αυτοκόλλητο “CAT” (Catalunya) καλύπτοντας το “E” (España)!
Αποτελεί γεγονός πως στην Καταλωνία επικρατεί εθνικισμός ένεκα των αποσχιστικών τάσεών της. Οι Ισπανοί αποτελούν ένα κράτος πολυεθνικό και οι Καταλανοί, αποτελούν ένα από αυτά τα έθνη. Έχουν περισσότερο λατινικές καταβολές παρά ισπανικές. Τάχθηκαν στο πλευρό των δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο και επί Φράνκο υπέστησαν αρκετή καταπίεση. Στη μετά Φράνκο εποχή τους παραχωρήθηκε αρκετή αυτονομία, η οποία δεν θεωρείται αρκετή καθώς θέλουν να φτιάξουν δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Είναι από τις πιο πλούσιες περιοχές της χώρας και συνεισφέρουν πολλά στην ισπανική οικονομία. Έτσι λοιπόν, πιστεύουν πως αν ανεξαρτητοποιηθούν πλήρως από την Ισπανία, θα έχουν όλο τον πλούτο για την πάρτη τους. Όμως κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί με σιγουριά αν η οικονομία και κατά συνέπεια το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της θα καλυτερέψουν αν γίνουν ανεξάρτητο κράτος.
Σίγουρα οι Καταλανοί επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους με ειρηνικά μέσα, εν αντιθέσει π.χ. με τους Βάσκους οι οποίοι είχαν συγκροτήσει την αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ η οποία είχε προβεί αρκετές φορές σε τρομοκρατικές ενέργειες.
Προσωπικά δεν μπορώ να πάρω θέση (και δεν νομίζω να αφορά και κανέναν) περί Καταλωνίας, σεβόμενος τόσο την αυτοδιάθεση των λαών, όσο και την εδαφική ακεραιότητα μιας χώρας. Απλά εύχομαι, όποιο δρόμο κι αν διαλέξουν τόσο οι Ισπανοί όσο και οι Καταλανοί, να το κάνουν δια της ειρηνικής οδού.
Και ως αντιεθνικιστής, εύχομαι να έρθει κάποια στιγμή μια μέρα που όσοι κατοικούμε σ’ αυτόν τον πλανήτη, τη μόνη ιδιότητα που θα φέρουμε να είναι αυτή του Πολίτη του Κόσμου …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Masnou (21,95 €)
Βενζίνη: 14,01 € και (0,50 € αέρας)
Λοιπά: 4,20 €
Σύνολο: 40,66 €
Γενικό Σύνολο: 895,68 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
