Ημέρα 7η: Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016, Barcelona – Valencia (560 km)
Eκρηκτικό πολυπολιτισμικό μίγμα
Σηκώνομαι μετά τις 07:00 και αρχίζω να ετοιμάζομαι, καθώς σήμερα με περιμένουν κάμποσα χιλιόμετρα μέχρι την Valencia, την πρωτεύουσα της ομώνυμης αυτόνομης κοινότητας. Αποχαιρετώ τους Γερμανούς φίλους μου, τον Marcel και την Corina, οι οποίοι έχουν βάλει στόχο το Nordkapp μέσα στην επόμενη διετία. Kαλή συνέχεια και καλούς δρόμους να έχετε φίλοι μου …
Κατά τις 09:00 είμαι στον δρόμο και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι να οδηγώ στην autopista με την κωδική ονομασία Ε-15 ΑΡ-7. Αναγκαστική επιλογή, μιας και απ’ ότι είδα δεν υπήρχε “γρήγορος” δρόμος χωρίς τσουχτερά ισπανικά διόδια.
Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και όσο απομακρύνομαι από την Βαρκελώνη τα σύννεφα λιγοστεύουν μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς.
Πριν το Reus σταματώ για βενζίνη και στη συνέχεια βρίσκομαι στον επαρχιακό Ν-420 με κατεύθυνση το Alcañiz. O δρόμος είναι ευρύχωρος θα έλεγα για επαρχιακός, γεμάτος στροφές και με πολύ καλή άσφαλτο.
Η κίνηση είναι φυσιολογική και σ’ ένα σημείο του γίνονται έργα με τοποθέτηση καινούριας ασφάλτου.
Οφείλω να ομολογήσω πως το τοπίο δεν με εντυπωσιάζει και πολύ, εν αντιθέσει με τα χωριά. Ένα από αυτά είναι το Corbera d’ Ebre με την εκκλησία του San Pere σ’ έναν λόφο.
Η διαδρομή σε γενικές γραμμές είναι απολαυστική.
Ξάφνου το μάτι μου πέφτει στα ερείπια του εγκαταλελειμμένου χωριού El Mas del Labrador. Το μόνο κτίσμα το οποίο παραμένει σε καλή κατάσταση είναι η εκκλησία του San Juan Degollado.
H πρώτη αναφορά για το χωριό χρονολογείται στο μακρινό 1646 και κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου (1936 – 1937) το χωριό βομβαρδίστηκε. Τα κατεστραμμένα σπίτια δεν ξαναχτίστηκαν μιας και οι κάτοικοι μετανάστευσαν στις γύρω περιοχές. Οι εναπομείναντες κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό τη δεκαετία του 1960 λόγω του ότι η ποιότητα ζωής ήταν αρκετά χαμηλή.
Φτάνω στην πόλη Alcañiz το οποίο ανήκει στην αυτόνομη κοινότητα της Αραγονίας. Αυτό που έχω παρατηρήσει στην Ισπανία, είναι πως πολλές πόλεις ή χωριά είναι χτισμένα πάνω σ’ έναν λόφο, όπου εκεί υπάρχει κι ένα κάστρο. Σταματάω κάπου κεντρικά και οφείλω να ομολογήσω πως εντυπωσιάζομαι.
Και επειδή επιζητώ να εντυπωσιαστώ κι άλλο, ανεβαίνω τον δρόμο που οδηγεί στο κάστρο – μοναστήρι Los Calatravos του Ιπποτικού Τάγματος της Καλατράβα. Το εν λόγω τάγμα είχε συμβολή στην απελευθέρωση της Ιβηρικής από τους Άραβες και έλαβε μέρος σε Σταυροφορίες.
Η πανοραμικά θέα από το κάστρο δεν με εντυπωσιάζει και μετά από λίγο την κάνω.
Κατηφορίζοντας σταματώ στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου εντυπωσιάζομαι τα μάλα από την αρχιτεκτονική των κτιρίων η οποία αποτελεί ένα κράμα αραβικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μην ξεχνάμε πως μεγάλο μέρος της σημερινής Ισπανίας (κυρίως η κεντρική και η νότια) ήταν υπό αραβική κατοχή για σχεδόν 800 χρόνια. Ξεχωρίζει η εκκλησία Santa María la Mayor, η οποία χτίστηκε τον 13ο αιώνα.
Αποχωρώ με τις καλύτερες εντυπώσεις από την Alcañiz, επιστρέφοντας μέχρι τη διασταύρωση και πλέον κινούμαι στον Ν-232 με κατεύθυνση το Xert.
Σε κάποιο σημείο ο δρόμος γίνεται πολύ στενός, εξακολουθώντας όμως να παραμένει στριφτερός και σε ορισμένα κομμάτια έχει τοποθετηθεί καινούρια άσφαλτος.
Μετά ξαναγίνεται όπως ήταν, δηλαδή ευρύχωρος και φυσικά στριφτερός. Η διαδρομή είναι ορεινή και περνάω από το πέρασμα Puerto de Torre Miró σε υψόμετρο 1.204 m, όπως μαρτυρά η σχετική σήμανση. Σ’ αυτή την περιοχή υπάρχουν αρκετές ανεμογεννήτριες, χαρακτηριστικό της Ισπανίας, η οποία θεωρείται από τις πρωτοπόρες χώρες στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δη στην αιολική. Η καλή μου Ροσινάντε, ποζάρει δίπλα στους σύγχρονους ανεμόμυλους αλλά δεν θέλει να τους κυνηγήσει. Όπως μου είπε, προτιμά να κυνηγήσουμε παρέα άλλου είδους “ανεμόμυλους”. Aπό αυτούς που έχουν ψυχή …
Η θέα σ’ έναν λόφο της πόλης Morella με το επιβλητικό κάστρο της, θα με ωθήσει σε μια μικρή παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο κατευθυνόμενος προς αυτή. Λόγω της στρατηγικής της θέσης διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο ρου της ιστορίας και αποτελεί μια πόλη που πολλοί λαοί και πολιτισμοί άφησαν τα ίχνη τους. Το κάστρο χτίστηκε το 1084 από τον Cid Campeador (γνωστός και ως El Cid), ο οποίος θεωρείται ως ο μεγάλος εθνικός ήρωας των Ισπανών.
Πλησιάζω στο κάστρο, όπου απαγορεύεται η είσοδος στα οχήματα και επιστρέφω πίσω στο Ν-232, συνεχίζοντας τη ρότα που έχω χαράξει.
Βρίσκομαι στο χωριό Vallivana όπου εκεί βρίσκεται η εκκλησία Santuari de la Mare de Déu de Vallivana και δίπλα μια ταβέρνα που επικοινωνούν μεταξύ τους μ’ έναν προθάλαμο.
Λίγο παραδίπλα υπάρχει ένα ερειπωμένο κτίριο, το οποίο στα δικά μου μάτια φαντάζει σαν τουριστική ατραξιόν, θυμίζοντάς μου κάποια ερειπωμένα σπίτια στην Σύμη, τα λεγόμενα “χαλατά” τα οποία παρέμειναν ερειπωμένα μετά τους βομβαρδισμούς του Β’ ΠΠ. Δεν ξέρω την ιστορία του εν λόγω κτιρίου, όμως δύναμαι να κάνω αυτόν τον συνειρμό.
Υπεύθυνος για την επίσκεψή μου εδώ (και όχι μόνο εδώ) είναι ο Κυριακόπουλος, ο οποίος τίμησε την ταβέρνα πριν μια δεκαετία. Και την ίδια διαδρομή με αυτόν, προσπαθώ ν’ ακολουθήσω σήμερα. Συναντώ έναν Ισπανό μοτοσυκλετιστή από την Βαλένθια με τον οποίο έχουμε μια σύντομη συζήτηση. Έχει τόση ζέστη που με αναγκάζει να μεταφέρω τη μοτοσυκλέτα σ’ ένα σημείο με ίσκιο, προκειμένου να ξεκουραστώ και να δροσιστώ.
Στη συνέχεια βρίσκομαι ξανά on the road, όπου περνάω από το Xert και μετά από αυτό ακολουθώ τον CV-10.
Και μετά από αυτόν διασχίζω για 12 km μια πραγματικά ωραία διαδρομή.
Στο βάθος βλέπω μια πόλη στην οποία δεσπόζει το καμπαναριό ενός ναού, το οποίο είναι μονοκόμματο και έτσι όπως το βλέπω από μακριά, μου φαίνεται σαν μιναρές. Φτάνω στην Alcalá de Chivert και η άκρατη περιέργειά μου, θα με οδηγήσει στον ναό που τόσο μ’ εντυπωσίασε από μακριά. Εύκολα τον βρίσκω και σταματώ εκεί για λίγα λεπτά.
Οι σχέσεις μου με τις θρησκείες είναι αυτό που λέμε “γ@μησέ τα”. Όμως, οφείλω να ομολογήσω πως η αρχιτεκτονική πολλών ναών ανεξαρτήτου δόγματος, αμέτρητες φορές μ’ έχει αφήσει άφωνο προκαλώντας τον θαυμασμό μου. Η εκκλησία ονομάζεται Iglesia de San Juan Bautista και χτίστηκε τον 18ο αιώνα σε μπαρόκ ρυθμό. Πρέπει να τονιστεί πως όταν μιλάμε για εκκλησίες στην Ισπανία, εννοούμε χριστιανικές και δη καθολικές. Ο καθολικισμός είναι η επικρατούσα θρησκεία σε όλη την Ισπανία και οι Ισπανοί θεωρούνται από τους πιο ένθερμους καθολικούς στον κόσμο.
Στη συνέχεια ακολουθώ τον Ν-340 προς Valencia, έχοντας τα μάτια μου 14, μην κάνω καμιά μ@λακία και μπω σε autopista και βρεθώ να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου σε διόδια. Ο δρόμος είναι αδιάφορος και το μόνο που μου κάνει εντύπωση, είναι μια πινακίδα που υποδεικνύει την κατεύθυνση προς Αλγερία, τόσο με τη λατινική όσο και με την αραβική γραφή! Νομίζω πως πρέπει να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω οδική πινακίδα στ’ αραβικά και αυτό μου προκαλεί ένα χαμόγελο, καθώς κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα βρεθώ στην Αφρική, όπου και ευελπιστώ να αποκρυπτογραφώ ταμπέλες με αραβική γραφή! Κάποια στιγμή κάνω στάση σ’ ένα μέρος με σκιά, προκειμένου να τηλεφωνήσω σε κάποια campings από αυτά που έχω στις σημειώσεις μου, προκειμένου να μάθω τιμές και απόσταση από το κέντρο της πόλης.
Εν συνεχεία μπαίνω autovia με την κωδική ονομασία A-7. Η autovia μοιάζει με την autopista αλλά το μεγάλο μου πρόβλημα είναι πως δεν έχω μάθει ακόμα να τις ξεχωρίζω! Σταματώ σ’ ένα Repsol για ανεφοδιασμό κι εκεί με πλησιάζει ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στο ταξίδι. Είναι Ισπανός από την Βαλένθια και κάτοχος μιας BMW R1200GS Adventure, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του έρχεται από Σλοβενία, Αυστρία, Ελβετία οι οποίες τον εντυπωσίασαν.
Μιλάμε σε αρκετά εγκάρδιο κλίμα και κάποια στιγμή, αυτός και η γυναίκα του, μου λύνουν την απορία σχετικά με την autopista και την autovia. To θέμα λοιπόν έχει ως εξής:
Η autopista είναι αυτοκινητόδρομος στον οποίο πληρώνεις διόδια. H autovia είναι εθνικός δρόμος στον οποίο δεν πληρώνεις διόδια. H autovia σε πολλά σημεία μοιάζει με την autopista και απ’ ότι μπορώ να υποθέσω, μάλλον θα ήταν ο παλιός ισπανικός αυτοκινητόδρομος. Σε πολλές περιπτώσεις η autopista και η autovia ενώνονται μεταξύ τους. Και επειδή λοιπόν μοιάζουν, ακόμα και πολλοί Ισπανοί δυσκολεύονται να τις ξεχωρίσουν, πόσω μάλλον ένας ταξιδιώτης ο οποίος έρχεται για πρώτη φορά στην Ισπανία. Το μυστικό λοιπόν για να τις ξεχωρίσει κάποιος είναι η “κωδική ονομασία” των δρόμων, όπου τη διαφορά την κάνει ένα γράμμα, το “P”. Για παράδειγμα στην autopista γράφει “ΑP-7” ενώ στην autovia “A-7”. Aυτά για όποιον θέλει να αποφύγει τα ομολογουμένως τσουχτερά διόδια της autopista, που μπορούν άνετα να αφαιμάξουν ένα σημαντικό ποσό μετρητών από το πορτοφόλι του.
Κλείνοντας το θέμα, η autovia σου επιτρέπει να κινηθείς γρήγορα και άνετα, καταβροχθίζοντας χιλιόμετρα και εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις, χωρίς να πληρώσεις διόδια. Και ναι, πίστεψέ με, η autovia είναι καλύτερος δρόμος, όχι μόνο από τους ελληνικούς εθνικούς δρόμους, αλλά ακόμα κι από τους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους. Και τολμώ να πω, πως η Ισπανία έχει από τα καλύτερα οδικά δίκτυα που έχω δει σε χώρα.
Φτάνω στην Valencia και αντικρίζω το συγκλονιστικό θέαμα ενός αποξηραμένου ποταμού. Είναι ο πρώην ποταμός Turia, ο οποίος υπερχείλισε το 1957 προκαλώντας μια καταστροφική πλημμύρα στην πόλη. Στη συνέχεια αποξηράνθηκε και αλλάχθηκε η ροή του και στη θέση του υπάρχει ένα πάρκο μήκους 7 km που φτιάχτηκε το 1986.
Ακολουθώ τις υποδείξεις του GPS και σε κάποια φάση αντί για το camping βρίσκομαι στο λιμάνι, όπου υπάρχουν πύλες που ελέγχουν τα οχήματα! Μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι σ’ έναν οδικό κόμβο, όπου υπάρχει ένα camping. Μπαίνω μέσα και συνειδητοποιώ πως δεν ήταν αυτό που είχα αποφασίσει να πάω, απλά έμοιαζε το όνομα. Λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκω το camping όπου και εισέρχομαι σ’ αυτό. Η ώρα είναι περίπου 18:00 και αφού κανόνισα τα περί διαμονής, αρχίζω να τακτοποιούμαι. To camping έχει πισίνα όπου μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις πληρώνοντας επιπλέον, όμως δεν έχω χρόνο, καθώς θέλω να γνωρίσω την Valencia.
Η ώρα έχει 20:00 όπου παίρνω το λεωφορείο για το οποίο υπάρχει στάση έξω από το camping. H θέα της πόλης μέσα από το τζάμι του λεωφορείου είναι απίστευτη. Περνάει από το Πάρκο του Ποταμού Τούρια (Jardín del Turia) όπου ξεχωρίζει η Πόλη των Τεχνών και της Επιστήμης (Ciudad de las Artes y las Ciencias). Σχεδιάστηκε από τον διάσημο Iσπανό αρχιτέκτονα Santiago Kalatrava, ο οποίος είναι από την Valencia και σχεδίασε το ανακαινισμένο ΟΑΚΑ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.
Αποβιβάζομαι από το λεωφορείο και με τον τουριστικό χάρτη ανά χείρας βρίσκομαι να περπατώ στο κέντρο της πόλης. H Valencia είναι η πρωτεύουσα της ομώνυμης αυτόνομης κοινότητας και αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας μετά την Μαδρίτη και την Βαρκελώνη, με πληθυσμό 810.064 κατοίκους (2008). Ιδρύθηκε το 137 μ.Χ. από τους Ρωμαίους και στο πέρασμα των αιώνων κατακτήθηκε από Βισηγότθους, Άραβες, Καταλανούς και Αραγονούς.
Βρίσκομαι στην κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία μ’ εντυπωσιάζει.
Εκεί βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός ή αλλιώς Seu όπως αποκαλείται.
Tι να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοθαυμάσω όταν ξέρω πως έχω στη διάθεσή μου λιγότερο από 2 ώρες μέχρι να πάρω το τελευταίο λεωφορείο για το camping …
Εξυπακούεται πως γίνεται χαμός από κόσμο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Ισπανία προσελκύει και δικαιολογημένα μάλιστα, τόσους πολλούς τουρίστες. Θα μπορούσα να αναφέρω χίλιους δυο λόγους. Όμως την παρούσα στιγμή θεωρώ πως ένας από τους σημαντικότερους είναι οι πανέμορφες πόλεις της. Τόσο σύγχρονες και τόσο παλαιές, έχοντας καταφέρει να διατηρήσουν την πολιτιστική τους κληρονομιά σε άριστη κατάσταση. Των οποίων η πολιτιστική κληρονομιά αποτελεί ένα εκρηκτικό μίγμα πολλών πολιτισμών που αλληλεπίδρασαν τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή της Ισπανίας.
Βρίσκομαι κάπου έξω από την κεντρική πλατεία και περνώ από τους πύργους Torres dels Serrans που αποτελούσαν μέρος του αμυντικού τείχους της πόλης και κατασκευάστηκαν το 1394.
Η φωτογραφική μηχανή δεν ξεκολλάει από τα χέρια μου, μιας και η Valencia μου δίνει αρκετές αφορμές.
Η συνέχεια με βρίσκει στην εντυπωσιακή κεντρική πλατεία, όπου μου δίνει την αφορμή για πολλούς πειραματισμούς στη νυχτερινή φωτογράφηση.
Αφού ψώνισα από ένα μπακάλικο, στις 22:00 επιστρέφω με το λεωφορείο στο camping, έχοντας συλλέξει όμορφες εικόνες από αυτή την πανέμορφη πόλη …
Φτάνω στο camping και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στον χώρο έξω από την κουζίνα, όπου υπάρχει τραπεζαρία και ψησταριά. Φορτίζω συσκευές και γράφω το ημερολόγιο κοπανώντας δυο μπύρες που αγόρασα από το μπακάλικο. Εκεί γνωρίζω ένα ζευγάρι Ιταλών, τον Αλεσάντρο και την Χριστίνα. Με κερνούν κρασί αλλά και μια ιταλική σπεσιαλιτέ η οποία είναι κάτι σαν πίτσα. Εκπληκτικοί άνθρωποι, έξω καρδιά που λέμε! Μιλάμε λες και γνωριζόμαστε χρόνια!
Σε κάποια φάση ο Αλεσάντρο μου πετάει με χιούμορ “una faccia una razza”, το οποίο χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει τις ομοιότητες μεταξύ Ιταλών, Ισπανών αλλά και Ελλήνων. Του λέω πως τα Δωδεκάνησα ήταν κάποτε υπό ιταλική κατοχή και η γιαγιά μου μιλούσε ιταλικά, όπως και οι πολλοί κάτοικοι εκείνης της εποχής. Μάλιστα στην Σύμη έχουμε υιοθετήσει αλλά και διατηρήσει κάποιες λέξεις όπως π.χ. το ψωμάκι το λέμε πανίνο από το ιταλικό panini.
Μετά τις 01:00 καληνυχτώ τον Αλεσάντρο και την Χριστίνα και οδηγούμαι για ύπνο στη σκηνή, ελαφρώς ζαλισμένος από τις μπύρες και τα κρασιά. Αύριο με περιμένουν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα σ’ αυτή την τόσο ξεχωριστή χώρα …
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping Valencia El Saler (18,70 €)
Βενζίνη: 38,50 €
Διόδια: (3 σταθμοί – 9,35 €)
Eισιτήρια λεωφορείου: 3 €
Λοιπά: 5,35 €
Σύνολο: 74,90 €
Γενικό Σύνολο: 1.020,26 €
« Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |