Ημέρα 9η: Σάββατο 20 Αυγούστου 2016, Granada – Cordoba (261,6 km)
Η αραβική Ισπανία
Σηκώνομαι στις 08:00 όπου ετοιμάζομαι και πίνω καφέ.
Στις 09:00 βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου και λίγα λεπτά αργότερα περπατώ σ’ ένα κεντρικό σημείο της Granada. Στη σκέψη μου αυτή τη στιγμή παίζει μια πασίγνωστη μελωδία για την πόλη …
Η κεντρική και η νότια Ισπανία έχουν έντονο το αραβικό στοιχείο. Η δε Ανδαλουσία το έχει ακόμα πιο έντονο. Κι αν μια πόλη της το έχει πιο έντονο ακόμα, αυτή είναι η Γρανάδα. Μπορεί οι Άραβες να έφυγαν, αλλά άφησαν το στίγμα τους στην Ισπανία μέχρι και σήμερα. Κρίνω λοιπόν σκόπιμο να παραθέσω δυο αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο “Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά” του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη, τα οποία θεωρώ πως έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για την “αραβική” Ισπανία:
Από το 711 που οι Άραβες εισβάλλουν στην ιβηρική χερσόνησο μέχρι και το 1492 που καταλύεται το πανίσχυρο και ιδιαίτερα πολιτισμένο ισπανικό μουσουλμανικό κράτος της Ισπανίας μεσολαβούν 781 χρόνια εξαραβισμού της νοτιοκεντρικής και νότιας Ισπανίας. Είναι τόσο ισχυρή η αραβική επίδραση, που σήμερα δε νοείται Ισπανία χωρίς τις αραβικής καταγωγής ταυρομαχίες, χωρίς το αραβικής καταγωγής φλαμένκο, χωρίς την αραβικής καταγωγής μελαψή επιδερμίδα των Ισπανών, χωρίς το αραβικό Αλκαζάρ, χωρίς την αραβική Αλάμπρα.
Στην Ανδαλουσία όπως και σ’ όλη την Ισπανία, δεν υπάρχουν πια Άραβες. Διότι υπάρχουν παντού στην Ισπανία. Αλλά δε λέγονται πια έτσι. Έχει σημασία πώς λέγονται; Μόνο σε μας “το όνομά μας είναι η ψυχή μας”. Οι Ισπανοί που έχουν ψυχή, πεντάρα δε δίνουν για τα ονόματα.
Πάμε τώρα στα δικά μας. Η Granada έχει πληθυσμό 234.758 κατοίκους και είναι χτισμένη στους πρόποδες του βουνού Sierra Nevada και στη διασταύρωση 3 ποταμών. Παρόλο που το κλίμα στην Ανδαλουσία είναι ζεστό, στην Granada είναι πιο δροσερό λόγω του ότι βρίσκεται σε υψόμετρο 738 m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Από τα πρώτα μου κιόλας βήματα στην πόλη εντυπωσιάζομαι, την ερωτεύομαι σφόδρα θα έλεγα.
Το Βασιλικό Παρεκκλήσι της Γρανάδα (Capilla Real de Granada) το οποίο χτίστηκε μεταξύ 1505 και 1517 σε γοτθικό ρυθμό, φαίνεται μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό και κάθε άλλο παρά παρεκκλήσι θα το χαρακτήριζα.
Δίπλα βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός της Γρανάδα (Catedral de Granada), ο οποίος έχει χτιστεί πάνω από ένα πρώην αραβικό τζαμί, όπως και οι περισσότεροι χριστιανικοί ναοί της πόλης. Οι εργασίες κατασκευής του ξεκίνησαν το 1523 και ολοκληρώθηκαν το 1704, δηλαδή μετά από 181 χρόνια! Για να δούμε, η La Sagrada Familia θα ξεπεράσει αυτό το ρεκόρ;
Περπατώ κάπου στην τύχη χωρίς να θέλω να δω κάτι συγκεκριμένο, θαυμάζοντας αυτή την τόσο όμορφη και γραφική πόλη.
Tελικά, δεν συμφέρει να έχεις μεγάλο μέγεθος. (Σκρουτζ Μακ Ντακ)
Εντυπωσιάζομαι από τα στενά δρομάκια, τα γραφικά ψηλά κτίρια με τα μπαλκόνια αλλά και τις όμορφες εκκλησίες όπως την Parroquia de Santos Justo y Pastor
και την Santuario de Nuestra Señora del Perpetuo Socorro.
Αλλά η Basílica de San Juan de Dios είναι αυτή που θα με απασχολήσει περισσότερο φωτογραφικά.
Στη συνέχεια βρίσκομαι στον κεντρικό δρόμο, όπου τα πράγματα εδώ είναι λιγότερο γραφικά, αλλά εξίσου όμορφα. Ξεχωρίζω τα ψηλά κτίρια με τα περίτεχνα μπαλκόνια,
το ξενοδοχείο Palacio Müller που φέτος γιορτάζει τα 100 του χρόνια
και την εκκλησία Iglesia Sagrado Corazón de Jesús.
Και όχι μόνο αυτά …
Βρίσκομαι στην Νέα Πλατεία (Plaza Nueva)
όπου ξεχωρίζει το Ανώτατο Δικαστήριο της Ανδαλουσίας.
Έφτασα ως εκεί σε μια προσπάθεια να βρω το παλάτι Alhambra αλλά και τη μουσουλμανική συνοικία Albaicín. Τελικά τα καταφέρνω μιας και βρίσκονται το ένα απέναντι στο άλλο κι εγώ κάπου στο ενδιάμεσα. Η εκκλησία Iglesia de San Gil y Santa Ana σηματοδοτεί την είσοδό μου στην περιοχή,
όπου διαρρέεται από τον ποταμό Darro, στις δυο όχθες του οποίου υπάρχουν σπίτια και μαγαζιά.
Και ειλικρινά εντυπωσιάζομαι τα μάλα με τα φωτογραφικά κλικ να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Πάνω ψηλά βρίσκεται το Κόκκινο Παλάτι, η Alhambra. Είχα σκεφτεί πριν το ταξίδι πως θα το επισκεφθώ οπωσδήποτε, αλλά δυστυχώς ο χρόνος δεν με παίρνει. Κρίμα ρε γαμώτο, κρίμα! Θέλει χρόνο, ούτε μια ολόκληρη ημέρα δεν σε φτάνει για να το δεις όλο, όπως μου είπε ο αδελφός μου που το επισκέφθηκε πριν λίγα χρόνια. Είναι τεράστιο με έκταση 142.000 m2 και δέχεται περίπου 8.000 επισκέπτες ημερησίως. Από το 1984 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Η Alhambra είναι ένα σύνολο κτιρίων που περιλαμβάνει το παλάτι, την ακρόπολη, το φρούριο και το σπίτι της δυναστείας των Nazri (1238 – 1492). Ήταν το τελευταίο οχυρό των Αράβων που έπεσε το 1492 και τότε άρχισαν να αποχωρούν από την Ισπανία. Τη σημαδιακή εκείνη χρονιά που ο Κολόμβος φτάνει στην Αμερική και αρχίζει η ενοποίηση της μετααραβικής Ισπανίας.
Τα τελευταία λεπτά πριν την αναχώρηση με βρίσκουν να περπατώ κάπου κεντρικά, όπου ο εντυπωσιακός καθεδρικός αποσπά άλλο ένα κλικ από τη φωτογραφική.
Στις 11:00 παίρνω το λεωφορείο της επιστροφής, γεμάτος εικόνες αλλά και μ’ ένα αίσθημα λύπης. Ήθελα να δω το παλάτι της Alhambra, αλλά δυστυχώς δεν με παίρνει. Αλλά καθόλου δεν χαλιέμαι, μιας και έχω συνειδητοποιήσει πως δεν μπορώ να τα δω όλα. Είμαι ταξιδιώτης αλλά είμαι και μοτοσυκλετιστής. Με ελκύει ένα αξιοθέτο ή μια όμορφη πόλη, αλλά νομίζω πως ο δρόμος είναι αυτός που με ελκύει περισσότερο. Εν κατακλείδι, θα ξαναπήγαινα άνετα στην Granada που τόσο με μάγεψε και θα τις αφιέρωνα κάμποσες ημέρες. Μέχρι τώρα είναι η ομορφότερη ισπανική πόλη που έχω δει, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου γούστα …
Μαζεύω τα πράγματά μου και στις 12:00 αναχωρώ από το camping με προορισμό το χιονοδρομικό κέντρο της Sierra Nevada. Βρίσκομαι να οδηγώ στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, όπου σ’ έναν κυκλικό κόμβο υπάρχει ένα … ελικόπτερο! Πρέπει εδώ να τονίσω πως ένα από τα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση από την πρώτη ημέρα στην Ισπανία, είναι πως στους κόμβους υπάρχουν ωραία και πρωτότυπα θέματα. Ή και θεάματα, όπως το πάρει κανείς …
Αυτός ο κόμβος εγκαινιάστηκε στις 18 Ιουνίου 2011 στην επέτειο των 100 χρόνων της Στρατιωτικής Αεροπορίας όπου και πραγματοποιήθηκε η πρώτη πτήση από την αεροπορική στρατιωτική βάση της Granada. To ελικόπτερο είναι ένα Sikorsky S-76 Spirit, κατασκευασμένο το 1977 με δυο κινητήρες, ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης και χωρητικότητα 14 ατόμων.
Σταματώ σ’ ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και μετά κατευθύνομαι προς το χιονοδρομικό κέντρο. Για λίγα χιλιόμετρα ακολουθώ τον Α-44 και μετά τον κεντρικό επαρχιακό Α-395, ο οποίος περνάει από όμορφα χωριά.
Και τι ευτυχία, σε κάποια φάση το GPS με πηγαίνει από άλλον δρόμο ο οποίος φαίνεται πιο γραφικός και είναι πιο στενός! Λες και έχει βαλθεί να με κάνει να εξερευνήσω την περιοχή από τριτοτέταρτα δρομάκια. Ώρες – ώρες αυτό το μηχάνημα παίρνει αξιέπαινες πρωτοβουλίες …
Ο δρόμος λογικά είναι ο GR-3202 (σκοτίστηκα) και σε κάποια σημεία δεν είναι και τόσο καλός, θυμίζοντας ελληνική οδική κατασκευή. Η διαδρομή είναι όμορφη
και σε μια στάση βλέπω να περνάει ένας πιτσιρικάς με motocross και με κάνει να σκεφτώ πως δεν είναι τυχαίο που ο μοτοσυκλετιστής προτιμά τους μη πολυσύχναστους δρόμους.
Αυτός, αυτή κι ο δρόμος …
Πού και πού πετάγεται και ‘κανας ταύρος άμα λάχει.
Στη συνέχεια με βγάζει στον κεντρικό A-395 ο οποίος με υποδέχεται μ’ ένα κολασμένο στροφιλίκι με πολύ καλή ποιότητα ασφάλτου.
Ανεβαίνω συνεχώς υψόμετρο
μέχρι να βρεθώ στην Sierra Nevada, όπου και πραγματοποιώ μια στάση με θέα το χιονοδρομικό.
Να και τα τελεφερίκ!
Άμα δεν ξέρεις καλό endo την πούτ$ισ€ς!
Εκεί με πλησιάζει ο Ραφαέλ, Ισπανός που μένει στην Granada. Kι όταν του λέω ότι είμαι από την Ελλάδα μου λέει πως πριν αρκετά χρόνια δούλευε στο İzmir (Σμύρνη) της Τουρκίας, όπου είχε καραβάκια και πήγαινε σε πολλά ελληνικά νησιά και ιδίως σ’ αυτά που επικοινωνούσαν με το Βodrum και το Kuşadası. Έχει στην κατοχή του 8 μοτοσυκλέτες και αυτή τη στιγμή πετάχτηκε με ένα από τα αυτοκίνητά του για μια σαββατιάτικη βόλτα στην Sierra Nevada. Είναι συλλέκτης παλαιών μοτοσυκλετών και αυτοκινήτων. Ο τύπος είναι ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια και μου δίνει αρκετές πληροφορίες για το μέρος. Με προτρέπει να πάρω έναν δρόμο που μετά από 5 – 6 km οδηγεί στο ψηλότερο σημείο που ξεπερνάει τα 2.500 m και αποτελεί τον ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο της Ισπανίας. Η δε κορυφή που θα συναντήσω, αποτελεί τη δεύτερη πιο ψηλή της Sierra Nevada.
Aκολουθώ τη συμβουλή του Ραφαέλ και μετά από λίγα λεπτά βρίσκομαι στο σημείο που μου υπέδειξε. Εκεί υπάρχει αρκετός κόσμος και αρκετοί μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι απολαμβάνουν τον καφέ τους σ’ ένα από τα κιόσκια. Οι περισσότερες μοτοσυκλέτες είναι supersport και superbike, όπου το φορτωμένο σαν γαϊδούρι TDM καταφέρνει να χωθεί ανάμεσά τους. Παρόλο που υστερεί σε φήμη και επιδόσεις σε σχέση με τις άλλες δίτροχες, ωστόσο δεν αισθάνεται καθόλου μειονεκτικά απέναντί τους μιας και αντιπαραθέτει ως αντιστάθμισμα τις ταξιδιωτικές περγαμηνές της …
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στον ψηλότερο ασφαλτοστρωμένο δρόμο της Ισπανίας σε υψόμετρο 2.526 m, ο οποίος συνεχίζει μέχρι τα 3.380 m αλλά δεν επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες. Επιτρέπεται μόνο σε πεζούς και ποδηλάτες και αν δεν κάνω λάθος, στα οχήματα επιτρέπεται μόνο κατόπιν ειδικής άδειας. Θεωρείται ο ψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ευρώπης και βρίσκεται στην Sierra Nevada (Χιονισμένη Οροσειρά), η ψηλότερη κορυφή της οποίας είναι το Mulhacén (3.478 m) και αμέσως μετά το Pico de Veleta (3.398 m) όπου και οδηγεί ο συγκεκριμένος δρόμος. H δε ψηλότερη κορυφή της Ισπανίας είναι το Pico del Teide με υψόμετρο 3.718 m και βρίσκεται στην Τενερίφη των Κανάριων Νήσων.
Η Σιέρα Νεβάδα, ένα άλλο πολυτραγουδημένο μικρό μεν αλλά πανύψηλο βουνό (το πιο ψηλό της Ισπανίας, απ’ όπου βλέπει κανείς την απέναντι μαροκινή ακτή) θα είναι για οχτώ αιώνες το ορμητήριο των Αράβων.
(Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά)
Ξανασυναντώ τον Ραφαέλ, ο οποίος είναι ιδιαίτερα ομιλητικός άνθρωπος. Μιλάει όπως οι περισσότεροι Ισπανοί που έχουν έφεση στην πάρλα: ακατάπαυστα και δυνατά! Ο Ραφαέλ είναι ένας τύπος με τον οποίο έχουμε ταύτιση απόψεων και μιλάμε επί παντός επιστητού μέχρι να χωρίζουν οι δρόμοι μας.
Αποχωρώ, θέτοντας στο GPS να με πάει καρφί για Córdoba. Moυ βγάζει 3 διαδρομές όπου επιλέγω από ένστικτο τη μεσαία, η οποία είναι και η πιο αργή.
Kαι αυτό κάνει για άλλη μια φορά σήμερα τα δικά του και με πηγαίνει από άλλον δρόμο, όχι από τον κεντρικό Α-395 αλλά από τον … α-κεντρικό (!) Α-4025. Ειλικρινά δεν ξέρω τι το έχει πιάσει σήμερα το ηλίθιο μηχάνημα κι έχει βαλθεί να με πηγαίνει από τα καλύτερα! Τέτοια τύχη ούτε στο τζόκερ! Η διαδρομή είναι καταπληκτική!
Σε κάποια φάση με προσπερνούν δεκάδες μοτοσυκλέτες, είναι αυτές που συνάντησα στο ψηλότερο σημείο. Κάνω στην άκρη του στενού δρόμου να τους παραχωρήσω χώρο και όλοι σχεδόν οι αναβάτες χαιρετούν έναν μοναχικό συν-αδελφό τους που ήρθε από κάπου μακριά για να εξερευνήσει τη χώρα τους …
Μετά από λίγο με βγάζει στον κεντρικό Α-395 όπου η εκπληκτική θέα του φράγματος Embalse de Canales που λειτουργεί από το 1988, αυτομάτως με κατεβάζει για λίγα λεπτά από τη σέλα της καλής μου.
Στο βάθος διακρίνεται ένα δάσος σε σχήμα καρδιάς.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρίσκομαι να οδηγώ στον Ν-432 με κατεύθυνση την Córdoba που την χωρίζουν περίπου 160 km από την Granada. Τα χιλιόμετρα είναι καθαρά διαδικαστικά, όμως κυλούν ευχάριστα αν εξαιρέσεις τη ζέστη που είναι εμφανής μιας και πλέον έχω κατεβεί από τα 2.500 m.
Και εδώ τα χωριά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι χτισμένα σ’ έναν λόφο όπου δεσπόζει ένα κάστρο ή μια εκκλησία. Ένα από αυτά είναι το Alcalá la Real για το οποίο έχει διατυπωθεί η υπόθεση πως ήταν ένα από τα τελευταία μέρη που έζησε ο άνθρωπος του Νεάντερταλ. Το 713 μ.Χ. κατακτήθηκε από τους Άραβες και την τριετία του Ισπανικού Εμφυλίου κατακτήθηκε από τους φασίστες του Φράνκο.
Παρατηρώ στ’ αριστερά μου άλλο ένα χωριό μ’ ένα κάστρο χτισμένο σ’ έναν βράχο, το οποίο δεν προλαβαίνω να φωτογραφήσω και περιορίζομαι σε μια on the board λήψη.
Επίσης, ένα πράγμα που παρατήρησα από τις πρώτες κιόλας ημέρες στην Ισπανία είναι οι αχανείς ελαιώνες. Τόσες ελιές δεν έτυχε να έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου!
Επόμενη στάση το χωριό Espejo, το οποίο και αυτό αποτελεί ένα κλασσικό ισπανικό χωριό με άσπρα σπίτια και καστροεκκλησιές σ’ έναν λόφο.
Κατά τις 17:00 φτάνω στο camping όπου υφίσταμαι απογοήτευση από την τιμή! Για σκηνή και μοτοσυκλέτα πρέπει να πληρώσω 25 € και εκτός αυτού πρέπει να πληρώσω μετρητοίς καθώς δεν δέχονται χρεωστική κάρτα! Αλλά όσο θυμάμαι τα περσινά που τράβηξα με τις κάρτες, το δέχομαι ψύχραιμα. Αφού τακτοποιηθώ και στήσω σκηνή, οδηγούμαι στην πισίνα για μερικές βουτιές. Τι ευχάριστο πράγμα θεέ μου, να είσαι πτώμα όχι τόσο από την κούραση όσο από τη ζέστη κι όταν φτάνεις να αποχωρίζεται μπότες και λοιπή μοτοσυκλετιστική ένδυση και να βουτάς στα νερά της πισίνας! Μεγάλη υπόθεση σου λέω, ακόμα κι αν τα νερά είναι τίγκα στα χημικά κι ας μην έχουν τη θαλασσινή αλμύρα που καίει το σώμα σου.
Το καλό είναι πως εκεί που έχω στήσει σκηνή, έχει πρίζες και βρίσκω ευκαιρία να φορτίσω όλες μου τις συσκευές. Και λίγο παραπέρα έχει μια πηγή με καθαρό νερό, όπου τι κάνω; Γεμίζω ένα μπουκάλι νερό και πλένω τα πλαστικά τμήματα της μοτοσυκλέτας, καθώς η υγρασία έχει κάνει εμφανή την παρουσία της. Μωρέ μπράβο φροντίδα! Ποιος; Eγώ ο μπίχλας που πλένω την καλή μου όλη κι όλη μια φορά τον χρόνο, πριν φύγω για ταξίδι!
Αφού έγραψα το ημερολόγιο κάτω από τη δροσιά των ψηλών δέντρων, πάω για ντους και κατά τις 20:00 βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου έξω από το camping, προκειμένου να γνωρίσω άλλη μια σημαντική ισπανική πόλη. Από την οποία αναμένω να με γοητεύσει, καθώς στη ρεσεψιόν είδα μια φωτογραφία με μια καταπληκτική γέφυρα που μου ανέβασε τη διάθεση. Άλλωστε στις όμορφες και καλοπελεκημένες γέφυρες έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία.
Η Córdoba είναι μια πόλη με μια ιστορία δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με το μέγεθός της. Ιδρύθηκε το 169 π.Χ. από τους Ρωμαίους και από το 756 μ.Χ. ήταν η πρωτεύουσα του Αραβικού Χαλιφάτου της Κόρδοβα το οποίο διοικούσε όλη σχεδόν την Ιβηρική. Εκείνη μάλιστα την περίοδο έζησε τη μεγαλύτερη ακμή της. Οι περίπου 500.000 κάτοικοί της την είχαν καταστήσει ως τη μεγαλύτερη πόλη της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου. Είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Guadalquivir. Λόγω απουσίας θάλασσας το καλοκαίρι το κλίμα είναι ξεστό και ξηρό με αποτέλεσμα οι θερμοκρασίες να εκτινάσσονται στα ύψη, με τη μέγιστη να ξεπερνάει για πλάκα τους 40 οC και την ελάχιστη να μην κατεβαίνει κάτω από τους 27 οC! Η ελάχιστη μάλιστα θερμοκρασία της, αποτελεί την υψηλότερη στην Ευρώπη κατά τους καλοκαιρινούς μήνες φυσικά. Έχει 325.453 κατοίκους και αποτελεί ένα αμάγαλμα διαφορετικών πολιτισμών που άφησαν πάνω της τη σφραγίδα τους στο πέρασμα του χρόνου. Το δε ιστορικό κέντρο της πόλης αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco από το 1984.
Κατεβαίνω από το λεωφορείο, περπατώ έναν πεζόδρομο και σύντομα κάνω στάση να τσιμπήσω κάτι, καθώς από το στομάχι μου γουργουρίζει σαν μπετονιέρα (διορθώνω: σαν BMW R1200GS Adventure). Ευκαιρία λοιπόν να δοκιμάσω ένα ισπανικό σάντουιτς, το λεγόμενο bocadillos, όπως μου είπε η όμορφη κοπελιά.
Βρίσκομαι στην πλατεία Plaza de las Tendillas, εκεί που χτυπάει η εμπορική καρδιά της πόλης.
Συνεχίζω το περπάτημα στον πεζόδρομο ο οποίος βγάζει σε στενά σοκάκια.
Σύντομα αντικρίζω τον Μεγάλο Καθεδρικό και Μουσουλμανικό Τέμενος (Μezquita de Cordoba) όπου εντυπωσιάζομαι από το μέγεθός του αλλά και από επιβλητικό του καμπαναριό.
Μαζί με το Alhambra αποτελούν τα πιο διάσημα έργα των Αράβων που άφησαν στην Ισπανία. Κατασκευάστηκε περίπου το 600 μ.Χ. ως χριστιανικός ναός από τους Βησιγότθους και το 784 π.Χ. ανακατασκευάστηκε και λειτουργούσε ως μουσουλμανικό τέμενος. Από το 1236 μ.Χ. έγινε πάλι χριστιανικός ναός και δέχθηκε πολλές αλλαγές μέχρι και τα τέλη του 18ου αιώνα. Το εντυπωσιακό με την Mezquita είναι πως κατασκευάστηκε σε τρεις διαφορετικές εποχές χωρίς να καταστραφεί το παρελθόν του σε κάθε ανακατασκευή! Αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1984. Θα τον χαρακτήριζα ίσως ως έναν ναό που ενώνει δυο θρησκείες τόσο όμοιες αλλά και τόσο διαφορετικές.
Πολλά και διάφορα αποσπούν σε κάθε βήμα την προσοχή μου. Όπως το μνημείο του Αρχάγγελου Ραφαήλ,
οι άμαξες,
τα αυτοκίνητα αντίκες
και φυσικά η αραβική αρχιτεκτονική.
Η ανάμιξη του χριστιανικού και μουσουλμανικού στοιχείου δεν περνάει απαρατήρητη.
Βρίσκομαι στις όχθες του ποταμού Guadalquivir όπου η Ρωμαϊκή Γέφυρα (Puente Romano) αποσπά τον θαυμασμό μου.
Χτίστηκε στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. από τους Ρωμαίους, ανακατασκευάστηκε από τους Άραβες και έχει μήκος 246 m, πλάτος 9 m και έχει 16 ασπίδες και στη μέση ένα άγαλμα του Άγιου Ραφαήλ.
Η τελευταία της αναστήλωση έγινε το 2006 και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1994. Στη μια άκρη της υπάρχει η πύλη Puerta del Puente του 16ου αιώνα
Δεν νοείται Ισπανία χωρίς μουσική!
και στην άλλη ο αραβικής αρχιτεκτονικής πύργος Torre de Calahorra του 14ου αιώνα.
Η θέα από τη γέφυρα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Χάνομαι οικειοθελώς στα στενά δρομάκια της Córdoba πραγματοποιώντας έναν ευχάριστο περίπατο. Έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι κάπου μεταξύ αιγαιοπελαγίτικου νησιού και Μεξικό. Μπορεί η αίσθησή μου να σφάλλει αλλά ουδείς άσφαλτος που λέει και η λαίδη …
Αυτό που δεν περνάει απαρατήρητο είναι πως λίγα ευτυχώς κτίρια έχουν ξεχαστεί από τον χρόνο, καθώς οι ιδιοκτήτες τους φαίνεται πως δεν τους δίνουν και αρκετή φροντίδα. Αυτές οι εξαιρέσεις βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αμαυρώσουν την εικόνα αυτής της τόσο όμορφης πόλης. Αν κι εδώ που τα λέμε, αν με χάλασε κάτι, αυτό είναι τα πολλά καλώδια που κρέμονται σαν μακαρονάδα σε πολλά κτίρια.
Όσο νυχτώνει, περιηγούμαι πάλι πέριξ της Mezquita και της Puente Romano. Είναι δυο ιδιαίτερα και συνάμα εντυπωσιακά αξιοθέατα που θα με απασχολήσουν για αρκετά λεπτά της ώρας προκειμένου να πετύχω μερικές καλές λήψεις.
Δεν μπορώ να γράψω και πολλά για την Córdoba. Θα αρκεστώ μόνο να πω τέσσερις λέξεις: φοβερή πόλη και αυτή!
Πλέον παίρνω τον δρόμο της επιστροφής και σταματώ σ’ ένα μπακάλικο προκειμένου ν’ αγοράσω προμήθειες αλλά και μπαταρίες για τον φακό. Στις 22:00 παίρνω το λεωφορείο και επιστρέφω στο camping.
Λίγο πριν πω την καληνύχτα μου, θα ήθελα να παραθέσω κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα πάλι από τον Βασίλη Ραφαηλίδη και το βιβλίο του “Λαοί της Ευρώπης καταγωγή και χαρακτηριστικά”. Και παίρνω την αφορμή διότι πολλοί από εμάς τους Δυτικούς όταν ακούμε περί αραβικού πολιτισμού, το μυαλό μας πηγαίνει σε κάτι κακό, σε κάτι διαβολικό, σε κάτι σατανικό. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και σήμερα η “αραβική” Ισπανία μ’ έκανε να αναθεωρήσω. Κύριε Βασίλη, έχει τον λόγο και χίλιες σανγκριές στην υγειά σου, όπου κι αν βρίσκεσαι …
Επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε πως πολιτισμό δεν παράγουν μόνο οι χριστιανοί, και δη οι εξ αυτών ορθόδοξοι. Επιτέλους, πρέπει να αναγνωρίσουμε τα χρέη μας στον σπουδαίο αραβικό πολιτισμό, που τον πετάξαμε στο περιθώριο, μόνο και μόνο γιατί οι Άραβες είναι μουσουλμάνοι. Άλλωστε, ο αραβικός πολιτισμός είναι κι αυτός ευρωπαϊκός, το ξαναλέμε. Η αραβική Ισπανία το κραυγάζει. Γιατί δεν ακούμε την εκκωφαντική φωνή που βγάζουν οι πέτρες της Αλάμπρα και του Αλκαζάρ; Μα γιατί βουλώσαμε τ’ αυτιά με το κερί που κλέψαμε απ’ το παγκάρι του ορθόδοξου ναού της ενορίας μας.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η σημερινή ημέρα. Είδα δυο πόλεις της Ισπανίας με έντονες αραβικές πολιτιστικές επιδράσεις, την Granada και την Córdoba. Και δεν ξέρω αν αποτελεί σύμπτωση, αλλά μέχρι στιγμής αυτές είναι που με γοήτευσαν περισσότερο. Οδήγησα στον ψηλότερο δρόμο της Ευρώπης. Γνώρισα έναν άνθρωπο σαν τον Ραφαέλ, έναν χαρακτηριστικό τύπο Ισπανού. Και αύριο με περιμένει άλλη μια συναρπαστική ημέρα σε άγνωστους δρόμους και μέρη που με προκαλούν να τα γνωρίσω. Κλείνω μ’ έναν στίχο του Νίκου Καββαδία, όπου σχεδόν σε κάθε τόπο σιγοτραγουδώ και κάτι από τα μελοποιημένα ποιήματά του …
Σύρε για ‘κεινο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι.
Βuenas noches!
Έξοδα – Σημειώσεις:
Διαμονή: Camping M. El Brillante (25 €)
Βενζίνη: 17 €
Εισιτήρια λεωφορείου: Granada (2,40 €), Cordoba (2,60 €)
Λοιπά: 11,10 €
Σύνολο:58,10 €
Γενικό Σύνολο: 1.121,52 €
| « Προηγούμενη Σελίδα | Επόμενη Σελίδα » |
