Οδοιπορικό στην πανέμορφη Ρουμανία

Κείμενο: Δημήτρης Παπαντωνίου
Φωτογραφίες: Αντώνης Παπαντωνίου, Νικόλας Καραχάλιος

Έφτασε πάλι ο καιρός που θέλω να αποτυπώσω σ’ ένα φύλλο του Word και να αποθηκεύσω σ’ ένα φάκελο όλες εκείνες τις πραγματικά όμορφες στιγμές που περάσαμε φέτος με τα παιδιά στο καθιερωμένο μας καλοκαιρινό οδοιπορικό. Ξέρετε, κάθε φορά που είναι να γράψω δεν ξέρω πως και από πού ν’ αρχίσω. Εκεί που θέλω πραγματικά να σταθώ και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πολύ καιρό πριν ξεκινήσουμε είναι πως κανείς από τους τρεις μας δεν έθεσε έστω και μια φορά το αν έπρεπε φέτος να πάμε κάπου ή λόγω της γενικής κατάστασης να το αφήσουμε.

Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε από πράγματα που μας φέρνουν σε σημείο τέτοιο που θα πρέπει συνεχεία να διαπραγματευόμαστε και να επαναπροσδιορίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και προτεραιότητες. Αυτό μας φέρνει σε καθημερινή μάχη με το τι είναι απαραίτητο και το τι όχι. Κάτι που σήμερα είναι απαραίτητο αύριο τίθεται σε αμφισβήτηση. Όλο αυτό εξελίσσεται τόσο γρήγορα που πραγματικά υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να το ελέγξεις. Χρειάζεται ο καθένας τον χρόνο του μέχρι να επεξεργαστεί και να αφομοίωση όλες αυτές τις πέρα από κάθε φαντασία αλλαγές, όμως όλο αυτό σε φορτώνει με περαιτέρω πίεση. Σ’ όλο αυτό το σκηνικό πιστεύω πως ο καθένας μας πρέπει να ψάξει να βρει τις σταθερές του άξιες, τα σταθερά του σημεία εκείνα που ανεξάρτητος συνθηκών θα πατήσει πάνω τους και θα του δώσουν την ώθηση να ρίξει μια μούντζα πίσω του και να προχωρήσει. Αυτά τα σταθερά σημεία είναι αυτά που ξυπνάς το πρωί και είναι πάντα εκεί. Και στην τελική διαπιστώνω πως τα μόνα σταθερά σημεία είναι τα βαθιά αληθινά αισθήματα που υπάρχουν γύρω από όλων των ειδών τις σχέσεις. Αισθήματα που δεν μπαίνουν σε αμφισβήτηση, σε καλούπια, σε πρέπει και σε όλων των ειδών τους καθωσπρεπισμούς. Αυτή η πραγματικότητα είναι ίσως και η μοναδική που δεν θα τεθεί ποτέ σε διαπραγμάτευση ούτε στο μυαλό ούτε στην ψυχή για ένα απλό λόγο: γιατί τα αληθινά, βαθιά αισθήματα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα δεν μετριούνται σε τραπεζικά ομόλογα, spreeds ή ότι άλλη χαζομάρα έχει κυριεύσει το μυαλό μας όλο αυτό τον καιρό. Γιατί αυτά τα αισθήματα δεν έχουν άξια, αποτίμηση, εξαγορά.
Σε αυτό που θέλω να καταλήξω λοιπόν είναι ότι σε αυτό το επίπεδο το πόσο πλούσιος ή φτωχός είναι ο καθένας είναι καθαρά προσωπική του υπόθεση και επιλογή…
Έτσι λοιπόν χαίρομαι που και φέτος δείξαμε και οι τρεις ότι παρόλες τις δυσκολίες κρατάμε αυτές τις άξιες σταθερές μέσα μας. Και μια από αυτές είναι και τα ταξίδια μας με μοτοσυκλέτα. Γιατί όπως λέει και ένας φίλος μοτοσυκλετιστής: τα αυτοκίνητα μεταφέρουν ανθρώπους ενώ οι μοτοσυκλέτες ψυχές.
Έτσι βάλαμε και φέτος τις ψυχές μας να κάνουμε ένα οδοιπορικό που θα μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε και να ευχαριστηθούμε όλο αυτά που σου προσφέρει ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα και που μας κάνει συνεχώς να το αποζητούμε.

Ας αρχίσουμε λοιπόν και ας ελπίζουμε ότι θα καταφέρουμε να σας μεταδώσουμε έστω και για λίγο τα όμορφα συναισθήματα που μας διακατέχουν ακόμη και σήμερα για αυτό το οδοιπορικό.

Ο προορισμός
Για φέτος τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα από τον χειμώνα. Το ταξίδι που αναβάλαμε πέρυσι για να πάμε στο Nordkapp θα γινόταν φέτος. Ρουμάνια λοιπόν με όλες τις πληροφορίες να είναι υπέρ μας. Όμορφη χωρά, με πολλές φυσικές ομορφιές, ιστορικές πόλεις, πολύ φτηνή και πολλά μέρη που έχει να δεις έτσι ώστε να περάσεις «γεμάτες» μοτοσυκλετιστικά ημέρες. Άλλωστε γι’ αυτό πάμε…

Η παρέα
Ήταν θέλημα Θεού τελικά να πάμε όλοι μαζί, αφού μετά από κάποιες αναβολές (όχι που δεν θα τις είχαμε και φέτος) τα καταφέραμε εν τέλει. Η παρέα λοιπόν του 2010 στην Τουρκία και του ανοιξιάτικου οδοιπορικού στη Βουλγαρία (θα το γράψω σε λίγο καιρό) μαζεύτηκε και πάλι. Μερικοί λίγο μεγάλωσαν αλλά τι να κάνεις έχουν και αυτοί δικαιώματα στη ζωή…

Έχουμε λοιπόν:
Αντώνης Παπαντωνίου (Aprilia Caponord 1000)
Νικόλας Καραχάλιος (ΒΜW 1200GS Adventure)
Δημήτρης Παπαντωνίου (V-STROM 650)

Η προετοιμασία
Σχετικά εύκολα καταλήξαμε στη διαδρομή. Βάλαμε κάτω τον χάρτη της Michelin, διαλέξαμε τις πράσινες διαδρομές και τα μέρη που θέλαμε να δούμε, διαβάσαμε διάφορα ταξιδιωτικά σε αυτό το blog αλλά και στο www.motoridersclub.com και εν τέλει καταφέραμε να παντρέψουμε τα περισσότερα από αυτά. Έτσι μπορέσαμε να περάσουμε από το 90% των χαρακτηρισμένων ως “πράσινων διαδρομών” του χάρτη της Michelin. Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους σκοπούς μας σε κάθε ταξίδι. Να γινόμαστε στο βαθμό που μπορούμε ένα με την φύση.
Για να ταξιδέψεις στη Ρουμάνια δεν χρειάζεσαι και τίποτα το ιδιαίτερο πέρα από πράσινη κάρτα, νέα ταυτότητα -αν και το διαβατήριο θα σας εξυπηρετήσει παρά πολύ στα σύνορα Βουλγαρίας- Ρουμανίας- και καλή διάθεση…

Η διαδρομή
Όπως είπα και παραπάνω όλα σχεδιάστηκαν πάνω στο χάρτη της Michelin 738 για την Ρουμάνια. Δεν βάλαμε συγκεκριμένες στάσεις που θα έπρεπε να σταματήσουμε εκτός από την 1η μέρα που θα έπρεπε να φτάσουμε οπωσδήποτε στο Vidin της Βουλγαρίας. Όλες τις άλλες μέρες θα έπρεπε να διανύουμε από 300 έως 450 χλμ την ημέρα για να μπορέσουμε να επισκεφτούμε όλα εκείνα τα μέρη που θέλαμε να δούμε.
Και έτσι ήρθε η μέρα της αναχώρησης.

1η Μέρα
Σάββατο 28 Ιουλίου 2012
Διαδρομή: Λάρισα – Rila Monastery (Bulgaria) – Vidin (Bulgaria)
Χιλιόμετρα: 738
Συνολικά χλμ: 738

Κάθε χρόνο τα ίδια συναισθήματα, κάθε χρόνο το ίδιο τελετουργικό. Ο ύπνος λίγος και η ανυπομονησία μεγάλη μέχρι να ξεκινήσουμε. Έτσι και φέτος ξυπνάμε πολύ νωρίς για να απολαύσουμε τον καφέ στη βεράντα και να αγναντέψουμε τον όμορφο ήλιο που μας προδιέθετε για το ποσό όμορφα θα περνούσαμε και σε αυτό το ταξίδι μας.

Αφού όλα πακεταρίστηκαν με περίσσια ευκολία φέτος (το μάθαμε το κόλπο πλέον), αναχωρούμε αφού βγάζουμε την κλασική πλέον φωτογραφία στην πυλωτή.

Το ρολόι δείχνει 8:30 και ο πρώτος θόρυβος από τα μοτέρ δίνει το σύνθημα για την έναρξη του ταξιδίου μας. Τα πρώτα χλμ πάντα αναγνωριστικά: το πήρα εκείνο, το πήρα το άλλο, κάθονται καλά οι βαλίτσες και το κλασικό: έκλεισα το θερμοσίφωνα και όλα τα σχετικά. Αφού πέρασαν αυτά και πριν καλά-καλά ζεσταθούμε ανακαλύπτω όταν πάω να κάνω ένα κατέβασμα ότι δεν έχω λεβιέ ταχυτήτων. Είναι δυνατόν, το V-Stromάκι να μου κάνει τέτοιο χουνέρι; Πλάκα με κάνει… Ευτυχώς είχε απλά ξεβιδωθεί. Στάση, σφίξιμο και ο Θεός βοηθός. Λίγο πριν τα διόδια Μαλγάρων πάλι τα ιδία. Ξαναλέω: πλάκα με κάνει… Και εκεί κάνει πάλι το θαύμα του το τσαντάκι του Sport Billy, συγγνώμη του Αντώνη ήθελα να γράψω. Πως τα καταφέρνει πάντα ο άνθρωπος να έχει το κατάλληλο πράγμα για παν ενδεχόμενο. Έτσι και αυτή τη φορά έβγαλε μια κολλά σπειρωμάτων και από τότε ο λεβιές καλά κρατεί. Στα γρήγορα καλύψαμε την διαδρομή μέχρι τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα τα όποια και περάσαμε σε χρόνο ντε-τε. Μια μικρή στάση για να πάρουμε ανάσες και γρήγορα στη συνέχεια. Επόμενος σταθμός μας ήταν το μοναστήρι της Rila. Ήταν ένα μέρος που δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε στην τελευταία μας επίσκεψη στη Βουλγαρία και θέλαμε παρά πολύ να το δούμε και οι τρεις. Τα πρώτα χλμ στο έδαφος της Βουλγαρίας είναι ψιλοαδιάφορα. Μετά το μακρόσυρτο χωριό Kresna (45 χλμ από τα σύνορα) η διαδρομή αρχίζει και ομορφαίνει. Ο δρόμος ακολουθεί τον πόταμο Struma στη Βουλγαρική, Στρυμόνας στην Ελληνιστή πράγμα που τον κάνει αρκετά ενδιαφέρον. Μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η χάραξη του δρόμου με πολύ «γλύκες» στροφές που κάνει τον κάθε οδηγό να παίξει μαζί του φτάνοντας στα όρια. Η αλήθεια είναι πως αν εξαιρέσεις ότι ο δρόμος είναι στενός ήταν από τους ποιο ποιοτικούς δρόμους που θα περνούσαμε τις επόμενες μέρες. 100 χλμ από τα σύνορα και λίγο πριν το χωριό Slatino στρίψαμε δεξιά για το μοναστήρι της Rila. Άξιζε τον κόπο η παράκαμψη των 60 χλμ (με επιστροφή) αφού και η διαδρομή αλλά και το μοναστήρι μας αποζημίωσαν. Από τα πιο όμορφα Μοναστήρια που έχουμε επισκεφτεί. Κτισμένο σε καταπληκτική τοποθεσία (όπως όλα τα μοναστήρια άλλωστε), φοβερά σχεδιασμένο και στους εξωτερικούς χώρους του αλλά και στο εσωτερικό του, επιβλητικό στην όψη του.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη της Ρίλα, γνωστό και απλά ως Μοναστήρι της Ρίλα είναι η μεγαλύτερη και πιο φημισμένη ορθόδοξη μονή στη Βουλγαρία.
Βρίσκεται στα Όρη Ρίλα, σε υψόμετρο 1.147 μέτρων και 117 χιλιόμετρα νότια της πρωτεύουσας, Σόφιας. Ολόκληρο το συγκρότημα της μονής καταλαμβάνει μια έκταση 8.800 τμ και αποτελείται από μια μονόκλιτη βασιλική, κελιά όπου μένουν οι μοναχοί και έναν πύργο.
Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 10ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά πολιτισμικά, ιστορικά και αρχιτεκτονικά μνημεία της Βουλγαρίας και γενικότερα των Βαλκανίων. Το 1976 ανακηρύχθηκε εθνικό ιστορικό μνημείο της Βουλγαρίας και το 1983 χαρακτηρίστηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Από το 1991 υπάγεται εξ’ ολοκλήρου στην Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Βουλγαρίας. (πηγή Βικιπαίδεια).
Ο προαύλιος χώρος πραγματικά εντυπωσιακός.

Η διαδρομή μέχρι το μοναστήρι ακολουθεί και αυτή τον ποταμό Rilska και όλος ο δρόμος είναι σκεπασμένος από τις φυλλωσιές των δέντρων.

Η θερμοκρασία από τους 36C πέφτει στους 21C. Αξίζει μία επίσκεψη σε όσους δεν το έχουν επισκεφτεί μιας και δεν απέχει πολύ από τις πόλεις της Β. Ελλάδας. Έχει μεσημεριάσει για τα καλά και θα πρέπει να κινηθούμε σβέλτα μιας και έχουμε να καλύψουμε περίπου 350χλμ μέχρι τον σημερινό μας προορισμό. Βγαίνουμε πάλι στον κεντρικό δρόμο Ε-79 και ακολουθούμε πορεία προς Σόφια. Ο δρόμος παραμένει στενός με πολύ κίνηση με αποτέλεσμα να είμαστε συνεχεία στο αντίθετο ρεύμα. 40χλμ πριν τη Σόφια ο δρόμος γίνεται ευρωπαϊκών προδιαγραφών και έτσι καλύπτουμε γρήγορα την απόσταση. Πριν τη Σόφια θέλει μια προσοχή για όσους θέλουν να πάνε προς τα εκεί. Υπάρχουν δυο διαδρομές: η μια πάει προς Montana από τον Ε-79 (αυτόν θα σας βγάλει το GPS) και η άλλη σας πάει από τον 81. Η 2η διαδρομή είναι και η καλύτερη μιας και γλιτώνετε και πολλά χλμ αλλά ακολουθείς και μια πανέμορφη διαδρομή. Μετά το Kostinbord και για 80 περίπου χλμ μέχρι το χωριό Berkovica η φύση οργιάζει. Ο δρόμος αρχίζει και ανηφορίζει με αποτέλεσμα να φτάσουμε στα 1420μ υψόμετρο στο χωριό Petrohan. Τα δέντρα για ακόμη μια φορά σήμερα καλύπτουν τον ουρανό. Απλά υπέροχα…

Η ποιότητα του δρόμου πρέπει να αναφέρουμε πως είναι χάλια αλλά μπροστά σε αυτό το σκηνικό ποιος νοιάζεται. Τα επόμενα 22χλμ μέχρι την Montana είναι αδιάφορα όπως και η ομώνυμη πόλη. Τα τελευταία 110χλμ γίνονται πάλι στον Ε-79 ο όποιος είναι καλής ποιότητας με αποτέλεσμα να καλύψουμε την διαδρομή πολύ γρήγορα. Στις 20:30 φτάνουμε στο Vidin. Η Βουλγαρική πόλη Βίντιν βρίσκεται σήμερα στο βορειοδυτικό άκρο της Βουλγαρίας, στις όχθες του ποταμού Δούναβη. Απέχει ελάχιστα από τα σύνορα με τη Σερβία και τη Ρουμανία και έχει πληθυσμό 47.138 κατοίκων (2011). Σήμερα η παραποτάμια πόλη παραμένει αξιόλογο αγροτικό και εμπορικό κέντρο και, παράλληλα, η εύφορη ενδοχώρα του Μάντιν φημίζεται για τα κρασιά της. Παρ’ όλα αυτά, το Βίντιν αντιμετωπίζει τις τελευταίες δεκαετίες δημογραφικά προβλήματα, αν και το 1991 ζούσαν 68.164 άνθρωποι (πηγή Βικιπαίδεια).
Γρήγορα βρίσκουμε το ξενοδοχείο που έχω κάνει την κράτηση. Δυστυχώς κάνεις από τους συνοδοιπόρους δεν εκτίμησε την χάρη που είχε το συγκεκριμένο ξενοδοχείο. Αλλά τι να πεις για ανθρώπους υποκουλτούρας (μεταξύ μας μην διανοηθεί κάνεις να πάει σε αυτό το ξενοδοχείο). Γρήγορο μπανάκι και έξω να κάνουμε μια γνωριμία με την πόλη και μιας και ήταν και σαββατόβραδο να το ρίξουμε και λίγο έξω. Η κατάσταση που αντικρίσαμε στην κεντρική πλατεία ήταν αυτή.

Ερημιά και χάος. Δεν κυκλοφορούσε ψύχη. Τελικά ανακαλύψαμε πως το παιχνίδι παίζεται διπλά στον Δούναβη όπου και κατευθυνθήκαμε. Φάγαμε καλά, φτηνά (3€ με μπύρα), παγωτάκι με 0,90 και μετά από μια περιπλάνηση στους πεζόδρομους πήγαμε να την πέσουμε στο 7 κλειδιών και τεσσάρων αστέρων ξενοδοχείο μας. Ήταν μια γεμάτη μέρα που την χαρήκαμε παρά πολύ.

Εντυπώσεις ημέρας: Rila Monastery, διαδρομή 81 στη Βουλγαρία
Έξοδα ημέρας (κατ’ άτομο): 78€ βενζίνη, 11€ δωμάτιο, 4€ φαγητό-ποτό-γλυκό (είναι να γελάει κανείς)
Διαδρομή ημέρας: Ε75 (Ελλάδα) – Ε79 (Ελλάδα) – Ε79 (Βουλγαρία) – 81- Ε79 (Vidin)

Επόμενη Σελίδα »