Οδοιπορικό στην πανέμορφη Ρουμανία

2η Μέρα
Κυριακή 29 Ιουλίου 2012
Διαδρομή: Vidιn (Bulgaria) – Bregovo (Bulgaria-Serbia) – Kladovo (Serbia) – Drobeta (Serbia- Romania) – Orsova – Oravita – Resita – Lacul Trei Ape.
Χιλιόμετρα: 425
Συνολικά χλμ: 1163

Μπορεί το ξενοδοχείο να υστερούσε λίγο σε πολυτέλεια (λέμε τώρα) αλλά μια χαρά ύπνο ρίξαμε. Το πρωί ανακαλύψαμε την υπέροχη ταράτσα που παίρνανε οι πελάτες το πρωινό. Θέα στο Δούναβη (ε, τώρα μη φανταστείτε και πιάτο), όμορφες γλαστρούλες και βεβαία το must του ξενοδοχείου που ήταν το κλειστό parking-κήπος.

Μιλάμε για χαϊλίκια. Μετά το απλό και νόστιμο πρωινό αναχωρούμε με προορισμό το μέρος από όπου παίρνεις το ποταμόπλοιο για να διασχίσεις τον Δούναβη και να πατήσεις το έδαφος της Ρουμανίας. Είναι 10χλμ από το Vidin. Με τα γραφειοκρατικά στα σύνορα (με τα διαβατήρια γλυτώνεις την ταλαιπωρία ενώ με ταυτότητα χάνεις χρόνο) χάσαμε το πλοίο για 5 λεπτά.

Το επόμενο θα ερχόταν σε 1 ώρα και άλλη τόση που θα έκανε να γεμίσει θα χάναμε πολύτιμο χρόνο. Έτσι κοιτώντας τον χάρτη αποφασίσαμε γρήγορα να κινηθούμε προς τα σύνορα με την Σερβία που ήταν στα 25χλμ. Εκεί οι διαδικασίες ήταν άπλες και η βοήθεια ενός αστυνομικού ήταν πολύτιμη αφού μας έδειξε τον σύντομο δρόμο για να φτάσουμε στο Kladovo από όπου και θα περνούσαμε την γέφυρα για να πατήσουμε Ρουμάνια.

Η διαδρομή μέσα στη Σερβία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και αυτό γιατί τα χωριά της ήταν σαφώς πιο περιποιημένα αλλά και γιατί η διαδρομή ακολουθούσε τον Δούναβη. Σε πολλά σημεία είδαμε ανθρώπους να κάνουν μπάνιο σε σχετικά οργανωμένες παράλιες. Τώρα με τι ψυχολογία έμπαιναν μέσα σε αυτό τον βούρκο δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον οι άνθρωποι δεν είχαν την δυνατότητα να κάνουν κάπου άλλου όποτε στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι. Από ψαράδες άλλο καλό.

Τα σύνορα τελικά ήταν 80χλμ και ο δρόμος αρκετά κάλος με αποτέλεσμα γρήγορα να καλύψουμε την απόσταση. Τις δυο χώρες -Σερβία και Ρουμάνια- ενώνει μια γέφυρα. Στην αρχή και στο τέλος της υπάρχουν οι αντίστοιχοι συνοριακοί σταθμοί και τους οποίους περνάς χωρίς κανένα πρόβλημα πολύ γρήγορα. Επιτέλους μπήκαμε στο έδαφος της χώρας η όποια και θα μας φιλοξενούσε την επομένη εβδομάδα.

Η πορεία μας άρχισε με τους καλυτέρευε οιωνούς μιας και η ποιότητα του δρόμου ήταν καλή -παρόλο που ο δρόμος είναι στενός- αλλά και η παρουσία του Δούναβη στα αριστερά της πορείας μας βοηθούσε να ξεκουράσουμε τα μάτια μας και να αλλάξουμε εικόνες. Η αλήθεια είναι πως από αυτή την μεριά ο ποταμός φαίνεται πολύ πιο επιβλητικός και σε κάποια σημεία του θυμίζει έντονα Νορβηγικά φιόρδ.

Η πρώτη μεγάλη πόλη που συναντάμε είναι η Orsova. Παραθεριστικό κέντρο με αρκετή κίνηση αλλά λόγω Κυριακής δεν βρίσκουμε πουθενά ανταλλακτήρια να κάνουμε συνάλλαγμα. Ευτυχώς υπήρχε ένα μεγάλο super-market που μπορέσαμε και πήραμε φαγώσιμα για το υπόλοιπο της ημέρας. Συνεχίζουμε χωρίς φράγκο (lei στη Ρομανιστή) την πορεία μας στον 57. Ο δρόμος μετά την Orsova έχει πολλές κακοτεχνίες με αποτέλεσμα κάθε λίγο και λιγάκι να είναι χαλασμένος και να μην μπορούμε να πιάσουμε ένα σταθερό ρυθμό. Η ζεστή αφόρητη στους 38-40C. Η περιοχή φημίζεται για δυο πράγματα: για την ομορφιά που προσφέρουν οι «σιδηρές πύλες του Δούναβη» και για το μεγαλύτερο γλυπτό βράχου της Ευρώπης που απεικονίζει τον βασιλεύ Ντεσεμπάλους. Στη μεν 1η περίπτωση αυτό που βλέπεις είναι το σημείο στο όποιο ο ποταμός εισέρχεται στο έδαφος της Ρουμανίας

Στη μεν 2η σε αφήνει άφωνο το 40μ σμιλεμένο άγαλμα στις όχθες του ποταμού και το όποιο χρειάστηκαν 10 χρόνια και 10 γλύπτες για να κατασκευαστεί.

Το δημιούργημα στοίχισε 1εκ δολάρια και από κάτω υπάρχει μια επιγραφή που γραφεί στα λατινικά «ο Βασιλιάς Ντεκεμπάλους- Δημιουργία του Ντράγκαν» (έτσι λένε τον επιχειρηματία και ιστορικό που το κατασκεύασε: Ιωσήφ Ενσταντανέ Ντράγκαν). Μετά από αρκετή ταλαιπωρία φτάνουμε στη πόλη Moldova Veche. Εκεί θα έπρεπε να βρούμε ένα μικρό δρόμο όπου θα μας οδηγούσε μέσα από το φαράγγι Nera κοντά στην πολύ Oravita. Δυστυχώς ρωτώντας τους ντόπιους στο περίπου -μετά από πολλές παντομίμες που κάναμε και εμείς και αυτοί- καταλάβαμε πως ο δρόμος ήταν χάλια και θα κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να διασχίσουμε τα 30χλμ χωματόδρομου που ήταν μπροστά μας.

Γρήγορα πήραμε την απόφαση να μην προχωρήσουμε από αυτό τον δρόμο μιας και είχε περάσει η ώρα και να συνεχίσουμε από τον κεντρικό δρόμο τον 57. Εκεί βρήκαμε και την ευκαιρία διπλά σ’ ένα ρυάκι να κάνουμε και το διάλειμμα της ημέρας να φάμε να πιούμε τον καφέ μας και να δροσιστούμε.

Μετά από μια ώρα και πλήρως αναζωογονημένοι αναχωρήσαμε για τον τελικό μας προορισμό που θα ήταν κάπου κοντά στην πόλη Resita. Έχουμε μπροστά μας περίπου 120χλμ να διανύσουμε. Η διαδρομή ψιλοαδιάφορη μέχρι το χωριό Anina. Από εκεί, μπαίνοντας στον 58 και για 36χλμ ακολουθούμε μια υπέροχη δροσερή διαδρομή που μας κάνει να χαμογελάμε κάτω από τα κράνη μας. Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή μέρα είχε αρκετή ταλαιπωρία και πολλή ζεστή με αποτέλεσμα αυτή η όαση πράσινου και δροσιάς να μας αναζωογονήσει. Φτάνοντας στην πόλη Resita μιας πιάνει μια απογοήτευση. Η πόλη ήταν χάλια και δεν σου έκανε καμία διάθεση να καθίσεις. Βιομηχανική πόλη με τεραστία φουγάρα, ξενέρωτη και κακομούτσουνη. Βλέποντας τον χάρτη και ρωτώντας καταλάβαμε ότι μετά από 50χλμ υπάρχει camping στο βουνό και αξίζει τον κόπο να πάμε. Το καλό ήταν ότι δεν βγαίναμε από την διαδρομή. Όποτε αποφασίσαμε -αφού κανένας δεν ήθελε να καθίσει σε αυτή την πόλη έκτρωμα- να συνεχίσουμε και όπου βγούμε. Από τα πρώτα χλμ καταλάβαμε ότι πήραμε την σωστή απόφαση αφού ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει, η βλάστηση πύκνωνε, τα στροφίλικια να διαδέχονται το ένα το άλλο και εμείς να το απολαμβάνουμε.

Ανεβαίνοντας στα βουνά Semenic η κίνηση άρχισε να πυκνώνει. Είναι Κυριακή απόγευμα και ο κόσμος επιστρέφει από την έξοχη. Μια πραγματικά υπέροχη περιοχή. Το εθνικό πάρκο ονομαζόταν Cheile Nerei-Beusnita και τα συνδύαζε όλα: πολύ πράσινο, μια μεγάλη λίμνη, αναρρίχηση, πολλές διαδρομές για ποδήλατο άλλες τόσες για enduro, όλα τα θαλάσσια σπορ, ξαπλώστρες παραλίμνια να απολαύσεις τον καφέ σου και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Και όλα αυτά σε υψόμετρο 1446μ. Απλά υπέροχα… Μετά από μια μικρή ταλαιπωρία -που δεν μας ενόχλησε καθόλου- φτάσαμε στο καταπληκτικό camping ακριβώς στις 21:00. Σε μια υπέροχη τοποθεσία με θεά την λίμνη Trei-Ape

Το ομώνυμο camping διέθετε ξύλινα κουκλόσπιτα που μπορούσαν να φιλοξενήσουν μέχρι και τέσσερα άτομα.

Το τοπίο υπέροχο αλλά και η πεινά δεν περιγραφόταν. Πριν πάμε για μπάνιο κάνουμε την παραγγελία μας στον ψήστη του camping να μας ετοιμάσει τρεις μπριζόλες (προς 2€ η μια) και έξι λουκάνικα. Όλα φαγώθηκαν σε χρόνο μηδέν, όποτε παραγγείλαμε μια γύρα ακόμη έτσι για την όρεξη.

Οι αστραπές που φαινόταν πολύ κοντά μας και που καθρεπτίζονταν στη λίμνη δημιουργούσαν σκηνικό θρίλερ. Ήρθε και η δυνατή βροχή να δέσει όλο το σκηνικό. Λίγη ώρα πριν είχαμε γνωρίσει τον Lucas ένα Τσέχο και ένα άλλο ζευγάρι και που -όπως μας είπε- έπινε από το πρωί. Το βράδυ κλείνει με μια βότκα στο ένα χέρι και μια μπύρα στο άλλο. Με διακριτικό τρόπο αποχωριζόμαστε από τον Lucas γιατί αν καθόμασταν κι άλλο ακόμη εκεί θα ήμασταν. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι λίγο πριν κλείσουν τα μάτια μου και ακούγοντας έξω την βροχή να πέφτει με δύναμη αναρωτιέμαι: τελικά κάθε μέρα και πιο όμορφα, κάθε χρόνο και καλύτερα… καλό βράδυ παίδες…

Εντυπώσεις ημέρας: πως καταφέρνουν οι όμορφες εικόνες να σε ξεκουράσουν από μια ταλαιπωρημένη ημέρα.
Έξοδα ημέρας (κατ’ άτομο): 17€ βενζίνη, 10€ Camping, 6.5€ Μάρκετ, 6.5€ Φαγητό-Μπύρα
Διαδρομή ημέρας: 12 (BG) – 24/16 (Serbia) – Negotin 25//E771 Kladovo (Serbia) – E70 (BG) – 57 – 58 – Valiug (Munti Semenic)