Οδοιπορικό στην πανέμορφη Ρουμανία

4η Μέρα
Τρίτη 31 Ιουλίου 2012
Διαδρομή: Munti Apuseni – Baia Mare – Sighetu Marmatiei
Χιλιόμετρα: 347
Συνολικά χλμ: 1962

Ο καλύτερος ύπνος και με διάφορα. Αναζωογονημένοι και οι τρεις. Το πρωινό σχεδόν χειμωνιάτικο. Χαμηλή θερμοκρασία και η ομίχλη να φτάνει κοντά στα σπίτια.

Παίρνω τον καφέ μου και την φωτογραφική μηχανή με σκοπό να τραβήξω μερικές φώτο αλλά και να εξερευνήσω περπατώντας την γύρω περιοχή.

Αυτό που επικρατεί είναι η απολυτή ησυχία… ότι πρέπει γι’ αυτή την ώρα. Σιγά-σιγά ετοιμαζόμαστε και μέχρι να αναχωρήσουμε έχει εξαφανιστεί η ομίχλη και η θερμοκρασία έχει πάρει τα πάνω της. Κατέβασμα από τον ίδιο δρόμο μέχρι να συναντήσουμε την διασταύρωση στο χωριό Vadu Motilor. Σε αντίθεση με χθες που είχε βραδιάσει όταν ανεβαίναμε, σήμερα γινόταν ευδιάκριτη η ομορφιά της περιοχής. Ψηλά δέντρα, πολλά νερά, ο πόταμος Ariesu Mic να μας ακολουθεί και εμείς να χαζεύουμε το σκηνικό.

Εντύπωση προκαλούν οι σμιλεμένες πλαγιές των βουνών και τα βαθιά φαράγγια. Μετά από κάθε στροφή και ένα καινούριο πορτραίτο. Η περιοχή αποτελεί εθνικό δρυμό για την Ρουμάνια που καλύπτει έκταση 75.784 εκτάριων. Είναι και ο μοναδικός που κατοικείται από τους αυτόχθονες Μότζι. Οι Μότζι έχουν δημιουργήσει μια ξεχωριστή κουλτούρα και μια δίκια τους πολιτιστική ταυτότητα κομμάτι της οποίας είναι η ξυλογλυπτική. Ασχολούνται έντονα με την κτηνοτροφία αφού από όπου και να περάσεις βλέπεις ζώα. Οι άνθρωποι εκεί που επέλεξαν να ζουν δεν τους δίνεται και η δυνατότητα να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Τα χωριά των Μότζι είναι ένα από τα καλυτέρα μέρη της Ρουμανίας που βρίσκονται μακριά από τα γνωστά τουριστικά μέρη και μακριά από τις σελίδες των τουριστικών οδηγών.

Ευτυχώς βεβαία γιατί είναι από τα λίγα μέρη που μπορείς να χαλαρώσεις, να ηρεμήσεις και να γαληνέψεις την ψυχή σου μέσα από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Συνέχεια και παίρνοντας τον δρόμο που διασχίζει τον εθνικό δρυμό, το σκηνικό αρχίζει σιγά-σιγά να αλλάζει. Τα σπίτια γίνονται πιο περιποιημένα, οι πλαγιές των βουνών πιο «γαλήνιες».

Στο μέσο της διαδρομής και για 15χλμ ο δρόμος γίνεται και πάλι ένας βάτος χωματόδρομος.

Βρισκόμαστε στην κάρδια του δρυμού και όλα είναι τόσο χαλαρά. Ακόμη και τα ζώα «στήνονται» για φώτο.

Απολαμβάνουμε το σκηνικό οδηγώντας με μικρή ταχύτητα και κάπου-κάπου απαθανατίζουμε όμορφες εικόνες στη φωτογραφική μας μηχανή.

Ο δρόμος στο τελείωμα του δάσους περνάει διπλά από την λίμνη Marisel χαρίζοντας μας μια τελευταία όμορφη εικόνα από το πέρασμα μας στα βουνά Apuseni.

Δεν άργησε -μετά από λίγα χλμ- η βροχή να κάνει την εμφάνιση της, ακόμα πιο έντονη από την χθεσινή μέρα. Τόσο νερό δεν έχω ξαναφάει ποτέ. Από εκεί και περά και μέχρι την πόλη Baia Mare 130χλμ μακριά (στάση για καφεδάκι) ακολουθούμε μια πορεία εντελώς αδιάφορη που μας κούρασε παρά πολύ λόγω των συνέχων έργων που γινόταν αλλά και της ζεστής που την είχαμε ξεχάσει για μια μέρα. Η Baia Mare είναι μια συμπαθητική πόλη που εκτός της μοντέρνας πλευράς της διαθέτει και το ιστορικό κέντρο το όποιο διατηρεί σε πολύ καλό επίπεδο.

Καθόμαστε σ’ ένα μοντέρνο καφέ με νεολαία για να νιώσουμε και λίγο τον πολιτισμό (όχι ότι μας είχε λείψει). Ο ουρανός άρχισε πάλι να φορτώνει αλλά ευτυχώς δεν άνοιξε. Ο τελικός μας προορισμός βρίσκεται 120χλμ μακριά και είναι η πόλη Sighetu Marmatiei. Ώρα για το κολατσιό μας.

Μπαίνουμε στην περιοχή Maramures και το τι θα επακολουθήσει το αντιλαμβανόμαστε από την αρχή.

Πρώτα όμως θα επισκεφτούμε το πασίγνωστο νεκροταφείο Sapanta Cimitirul Vesel ή αλλιώς το χαρούμενο νεκροταφείο. Και γιατί αυτό το όνομα; Πολύχρωμοι σταυροί, χρωματιστά πορτρέτα, έξυπνα στιχάκια γραμμένα στα μνήματα που άλλοτε εκθείαζαν τα θετικά σημεία του εκλιπόντος και άλλοτε τον χαντακώνουν (στην κυριολεξία), αναφέροντας με τρόπο χιουμοριστικό τον τρόπο που πέθαναν ή το επάγγελμα τους. Όλα αυτά συνέθεταν ένα σκηνικό που καμία σχέση δεν είχε με το κλασικό νεκροταφείο.

Λίγο πιο περά βρίσκεται το μουσείο του ανθρώπου που σκαρφίστηκε όλο αυτό το σκηνικό και που δεν υπάρχει πλέον.

Την δουλεία αυτή την συνεχίζει ένας άλλος κύριος που διαχειρίζεται μαζί με την όμορφη κόρη του την όλη κατάσταση.

Τα τελευταία 15χλμ μας κάνουν πάλι να νιώθουμε δημοφιλείς αφού από όπου περνάμε τα παιδιά κάνουν σαν τρελά.

Και εμείς κάτω από τα κράνη μας γελάμε από χαρά… σαν μικρά παιδιά και εμείς (λες και δεν είστε, όπως θα έλεγαν και κάποιοι κοντινοί μας). Η Sighetu Marmatiei είναι μια πόλη στα σύνορα με την Ουκρανία. Όπως και οι περισσότερες πόλεις της Ρουμανίας δεν έχει χρώμα εκτός από λίγα κτήρια στο κέντρο και κάποιες καλόγουστες γωνίες.

Αποκορύφωμα αυτής της κακογουστιάς είναι και αυτές οι βιτρίνες. Τι να πεις όλοι έχουν δικαίωμα στο καλόγουστο ντύσιμο.

Ο Νικόλας κάνει τα κουμάντα και μας γλυτώνει από μια λάθος επιλογή δωματίου με αποτέλεσμα το κατάλυμα που βρήκαμε να είναι υψηλών προδιαγραφών. Πίτσα, μπύρα και για κλείσιμο παγωτό. Κατάκοποι πάμε για ύπνο… ακόμη μια γεμάτη μέρα -από όλες τις απόψεις- έχει φτάσει στο τέλος της… καληνύχτα…

Εντυπώσεις ημέρας: Apuseni, Maramures
Έξοδα ημέρας (κατ’ άτομο): 11€ δωμάτιο, 17€ βενζίνη, 3€ φαγητό-ποτό
Διαδρομή ημέρας: Garda De Sus – Horea – 1G – 1H – E58//1C – 19 Sighetu Marmatei