Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 10η, Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2023 Trebinje (Βοσνία & Ερζεγοβίνη) – Budva (Μαυροβούνιο) Χιλ. ημέρας: 217 (Σύνολο: 2730) Κυκλώνοντας το Κότορ

Σήμερα το πλάνο έχει διάφορα καλούδια που είναι κρυμμένα – ή και φανερά – μέσα στο επονομαζόμενο από πολλούς «νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης». Αν το παρατηρήσετε στον παρακάτω χάρτη, θα δείτε ότι μοιάζει υπερβολικά με φιόρδ, οι γεωλόγοι όμως λένε ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα φαράγγι ποταμού το οποίο έχει καταρρεύσει μέσα στη θάλασσα.

Αναχωρούμε αρκετά νωρίς, έχοντας μπροστά μας ένα κομμάτι που ούτε το έχουμε σχεδιάσει, ούτε το έχουμε μελετήσει, καθώς η απόφαση μας να βρεθούμε στο Trebinje πάρθηκε μόλις χτες. Το πλάνο μας λέει ότι θέλουμε να βρεθούμε στην βόρεια πλευρά του κόλπου του Κότορ, μέσα από μικρά δρομάκια, τα οποία απλά ελπίζουμε ότι δεν θα μας κρύβουν κάποια έκπληξη και θα μπορούμε να τα διασχίσουμε.

Αρχικά, στο έδαφος της Βοσνίας, ακολουθούμε τον ποταμό Trebisnjica σε μια όμορφη, στριφτερή διαδρομή.

Περνάμε γοργά τα σύνορα της Βοσνίας, αλλά πριν φτάσουμε στα σύνορα του Μαυροβουνίου, κάνουμε μια σύντομη στάση για να απολαύσουμε τη θέα…

Κλικ για μεγέθυνση

Τάχιστα ξεμπερδεύουμε και με τους συνοριοφύλακες του Μαυροβουνίου και σύντομα αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο, ακολουθώντας μικρότερους, ξεχασμένους δρόμους. Μια λωρίδα, φυσικά εμπόδια και αρκετά ζώα στον δρόμο. Το κόβω να τρώμε πόρτα κάπου…

Κάποια στιγμή όμως βγαίνουμε σε ένα ολόφρεσκο δρόμο – ο οποίος φυσικά απουσίαζε από το GPS – με σήμανση προς την πόλη Cetinje, όπου και θέλαμε να πάμε. Το γκάζι ανοίγει, αλλά όχι για πολύ, καθώς λίγο παρακάτω ο δρόμος είναι κομμένος λόγω κάποιας κατολίσθησης. Οι εργάτες μας δείχνουν ένα μικρό χωμάτινο δρομάκι, το οποίο θα μας οδηγήσει στην προαναφερόμενη πόλη.

Σύντομα φτάνουμε στην πόλη, όπου και σταματάμε σε ένα “γνωστό μας καφέ”:

Για φραντσάιζ το κόβω 😉

Μετά τον καφέ, συνεχίζουμε την πορεία μας και σύντομα βρισκόμαστε εντός του Εθνικού Πάρκου Lovćen. Για την είσοδο σε αυτό, πληρώνουμε 3€ ανά μοτοσυκλέτα.

Ο φιδίσιος δρόμος είναι αρχικά στενός και θέλει αρκετή προσοχή. Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, όμως, φαρδαίνει, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τον απολαύσουμε οδηγικά.

Κατευθυνόμαστε προς την κορυφή του ομώνυμου βουνού, όπου βρίσκεται το μαυσωλείο του Petar Petrović Njegoš, επίσκοπος, ποιητής και φιλόσοφος, του οποίου τα έργα θεωρούνται από τα πιο σημαντικά στη λογοτεχνία του Μαυροβουνίου και της Σερβίας.

Ο στενός ανηφορικός δρόμος που οδηγεί στο μαυσωλείο έχει υπερβολική κίνηση, με τα παρκαρισμένα οχήματα να σχηματίζουν ουρά πάνω από 2 χιλιόμετρα! Ευτυχώς, οι μοτοσυκλέτες μας μπορούν εύκολα να φτάσουν δίπλα στην είσοδο, όπου και βρίσκουμε ένα μικρό άνοιγμα για να παρκάρουμε.

Μια ανηφορική μεγάλη σκάλα οδηγεί προς το εκκλησάκι που φιλοξενεί τον τάφο. Έχουμε διαβάσει ότι η θέα είναι σχεδόν η ίδια με αυτή που έχουμε από την αρχή της σκάλας και δεν αξίζει κάποιος να πληρώσει το ακριβούτσικο εισιτήριο – 8€ παρακαλώ – για να προσεγγίσει το μαυσωλείο.

Και αυτό πράττουμε. Χαζεύουμε λίγο τη θέα και κατηφορίζουμε προς το Κότορ.

Κλικ για μεγέθυνση

Σύντομα, σταματάμε σε ένα σημείο που αυτοδιαφημίζεται ως το «καλύτερο σημείο με θέα προς τον κόλπο του Κότορ».

Η παρακάτω φωτογραφία είναι 360° (κλικ στο VR κάτω δεξιά στην φωτογραφία για να την δείτε σε πλήρες μέγεθος):

Δεν ξέρω αν όντως είναι το καλύτερο, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά όμως είναι ότι είναι καταπληκτικό…

Κλικ για μεγέθυνση

Στη συνέχεια, ακολουθεί ο διάσημος δρόμος που ενώνει το εθνικό πάρκο με το Κότορ, που αναφέρεται από αρκετούς αλλά και στο google maps ως Kotor Serpentine. Πρόκειται για ένα στενό φιδίσιο δρόμο, με 30 απότομες φουρκέτες και απίστευτη κίνηση…

Και φυσικά, με καταπληκτική θέα σε κάθε στροφή!

Κλικ για μεγέθυνση

Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε ένα από τα αξιοπερίεργα αυτού του δρόμου, στο σημείο που το οδόστρωμα σχηματίζει το γράμμα «Μ».

Λέγεται ότι ο Αυστρό-Ούγγρος μηχανικός Josip Slade-Šilović, που κατασκεύασε τον δρόμο, είχε δαγκάσει τη λαμαρίνα με μια ντόπια κοπέλα ονόματι Μιλένα, όπου και «σκάλισε» το αρχικό της στον περίφημο δρόμο.

Στην πραγματικότητα – καθώς την ιστορία την είχα διαβάσει πριν το ταξίδι και ήμουν περίεργος να δω τι παίζει ακριβώς – ο δρόμος έχει μια αρκετά μεγάλη υψομετρική διαφορά, η οποία δεν είναι ορατή από το σημείο που είναι τραβηγμένες οι περισσότερες φωτογραφίες. Άρα, δεν θα μπορούσε να είναι απλά μια ευθεία, όπως ισχυρίζονται αυτοί που σκαρφίστηκαν την παραπάνω, ομολογουμένως ενδιαφέρουσα, ιστορία.

Το θερμόμετρο, αλλά και η κίνηση, έχουν ανέβει για τα καλά, καθώς έχουμε πιάσει το επίπεδο της θάλασσας. Σύντομα όμως αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο και ακολουθούμε την ακτογραμμή δίπλα στον όρμο του Κότορ με τα δεκάδες νησάκια του.

Church and Monastery of Our Lady of Mercy (άντε να το μεταφράσεις αυτό τώρα)

Μέσα στον όρμο του Κότορ, το τότε Γιουγκοσλαβικό ναυτικό είχε κατασκευάσει τρία «τούνελ», σκαμμένα στους λόφους της ακτογραμμής, για να κρύβονται υποβρύχια αλλά και μικρά πλοία από τις εναέριες επιθέσεις. Από αυτά που είχα διαβάσει στο ίντερνετ, είναι σχεδόν παρόμοια, αλλά σε αυτό που βρίσκεται βόρεια του χωριού Rose, έγραφαν ότι υπήρχε και ένα εγκαταλειμμένο πλοίο μέσα. Έτσι, επιλέξαμε να επισκεφτούμε αυτό…

Η κατασκευή τους ξεκίνησε το 1970, έχουν μήκος περίπου 100 μέτρα και βάθος 10. Η είσοδός τους ήταν καμουφλαρισμένη με ψεύτικους βράχους και φυτά, τα οποία όμως έχουν μερικώς καταρρεύσει μετά την εγκατάλειψή τους.

ΥΓ: Πλοίο δεν υπάρχει πια εντός του τούνελ. Η βάρκα που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία είναι τουριστική, καθώς υπάρχουν αρκετές εκδρομές από τον κόλπο του Κότορ προς τις βάσεις των υποβρυχίων.

Drone story part II: Το πετούμενο τραβάει πλάνα από το απόκοσμο μέρος και ο μλκς ο πιλότος του, εγώ δηλαδή, αποφασίζει να το βάλει μέσα στο τούνελ. Αρχικά το drone τα κάνει όλα τέλεια, αλλά σύντομα… χάνει την επαφή του με τους δορυφόρους, φυσικά, και αρχίζει μια τρελή ανεξέλεγκτη πορεία. Αρχίζει να χτυπάει στα τοιχώματα του τούνελ αρκετές φορές και στο τέλος πέφτει άτσαλα στο έδαφος, ευτυχώς και όχι στο νερό. Το ότι κατάφερε να πέσει στο μικρό διάδρομο, μόλις 1 μέτρου και όχι στο νερό, μόνο τύχη μπορεί να θεωρηθεί, για να μην το πω διαφορετικά.

Για καλή μου τύχη και πάλι, δεν έχει πάθει κάτι σοβαρό, εκτός του ότι σπάσαν οι έλικες, όπου έχω φυσικά ανταλλακτικούς μαζί μου. Είναι η δεύτερη φορά στο ίδιο ταξίδι που παραλίγο να το χάσω, ελπίζω να μην τριτώσει το κακό…

Λίγο πριν αναχωρήσουμε, έχουμε μια τυχαία συνάντηση με ένα ζευγάρι Βέλγων μοτοσυκλετιστών, οι οποίοι είναι ήδη 63 μέρες στο δρόμο, παρακαλώ! Πάνω στην κουβέντα μας αναφέρουν ότι επισκέφτηκαν και τα άλλα δύο τούνελ, τα οποία βρίσκονται σε κοντινή απόσταση, και μας επιβεβαιώνουν αυτό που είχαμε διαβάσει, ότι όλα είναι σχεδόν παρόμοια.

Τέλος περιήγησης και πορεία προς την κοσμοπολίτικη Budva, όπου σήμερα επιλέξαμε να περάσουμε το βράδυ μας σε κάτι διαφορετικό… σε ένα Glamping. Δεν μας είχε κάτσει ποτέ ως τώρα να το δοκιμάσουμε και, μιας και η περιοχή διαθέτει αρκετά από αυτά, είπαμε να δούμε πώς είναι.

Σε σύντομο χρόνο λοιπόν, φτάνουμε στο Sea Glamping, μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Budva. Ντάξ, οι σκηνές είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε μείνει μέχρι τώρα στο ταξίδι μας.

Το γκλάμπινγκ διαθέτει και πισίνα, και είναι ό,τι πρέπει μετά από τις υψηλές θερμοκρασίες που συναντήσαμε σήμερα, ειδικά εντός του κόλπου του Κότορ.

Τα άδεια στομάχια μας αναλαμβάνει να γεμίσει το εστιατόριο των εγκαταστάσεων, το οποίο είναι κυριλέ και ακριβούτσικο, σε αντίθεση με το κόστος διαμονής που πληρώσαμε, το οποίο ήταν περίπου 90€ για τους τέσσερις μας.

Η βραδιά κλείνει όμορφα, στην αυλή της σκηνής μας, με τα τελευταία σφηνάκια τσικουδιάς που κουβαλάμε μαζί μας και με κουβεντούλα για τα τόσα ωραία που έχουμε δει μέχρι τώρα στο ταξίδι μας.