Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 11η, Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2023
Budva (Μαυροβούνιο) – Δυρράχιο (Αλβανία)
Χιλ. ημέρας: 217 (Σύνολο: 2947)
Σημειωτόν στην Αλβανία

Ξυπνάω αρκετά νωρίς και ξεκινάω να επισκευάζω το drone. Την ίδια ώρα, ο Κώστας έχει κατέβει για μια βόλτα στην κοντινή παραλία…

Μετά το πλούσιο πρωινό, κατευθυνόμαστε ανατολικά, αρχικά μέσα από την Budva. Η κίνηση και οι συνεχόμενες πολυκατοικίες μάς κρατούν συντροφιά όσο διασχίζουμε την πόλη. Για να είμαι δίκαιος, γνωρίζω ότι το παλιό της κομμάτι, το οποίο βρίσκεται σε μια περιτειχισμένη χερσόνησο, είναι πανέμορφο. Εμείς, ωστόσο, περνάμε από το νέο κομμάτι της πόλης, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μια μεγαλούπολη.

Η πρώτη στάση της ημέρας γίνεται στο γνωστό φωτογραφικά Sveti Stefan. Η έλλειψη κίνησης μού κάνει μεγάλη εντύπωση και τη δικαιολογώ λόγω της πρωινής ώρας.

Μη βρίσκοντας κάπου να παρκάρουμε, αποφασίζουμε να πάμε στο πληρωτέο πάρκινγκ που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην είσοδο που οδηγεί στο νησάκι, όπου φιλοξενείται η καστροπολιτεία του Sveti Stefan.

Το πάρκινγκ ήταν άδειο και αυτό… Ο αγενέστατος υπάλληλος μάς ενημέρωσε πως οι μοτοσυκλέτες δεν επιτρέπονται εκεί. «Θα πληρώσουμε το αντίτιμο για αυτοκίνητο», πρότεινε ο Μάκης, αλλά ο υπάλληλος ήταν ανένδοτος: «Απαγορεύεται». Όταν ρωτήσαμε πού θα μπορούσαμε να παρκάρουμε, λάβαμε μια απότομη, αγενή απάντηση: «Δεν ξέρω».

Η επιμονή μας, ωστόσο, απέδωσε καρπούς. Τελικά, δέχτηκε να μας ανοίξει την μπάρα του πάρκινγκ, φυσικά αφού πληρώσαμε 6€ για τις τέσσερις μοτοσυκλέτες.

Οι πρώτες αναφορές για την καστροπολιτεία του Sveti Stefan δείχνουν ότι υπήρξε πρωτεύουσα της κοινότητας Paštrovići, η οποία έγινε προτεκτοράτο της Δημοκρατίας της Βενετίας το 1423. Μέσα στους αιώνες, το νησί υπήρξε μάρτυρας έντονων συγκρούσεων, με τους Βενετούς, τους Οθωμανούς και τους Πειρατές της Αδριατικής να αφήνουν το σημάδι τους. Το φρούριο του νησιού κατεδαφίστηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές, πλέκοντας μια πλούσια και συναρπαστική ιστορία.

Στη σύγχρονη ιστορία του, η κυβέρνηση της τότε Γιουγκοσλαβίας, το μετέτρεψε σε πολυτελές ξενοδοχείο ως ένα αποκλειστικό θέρετρο όπου σύχναζαν κορυφαίες ελίτ του κόσμου. Το θέρετρο φιλοξένησε διασημότητες όπως οι Orson Welles, Elizabeth Taylor, Sophia Loren, Marilyn Monroe, η Πριγκίπισσα Μαργαρίτα, ο Carlo Ponti, ο Ingemar Stenmark και ο Kirk Douglas. Παράλληλα, αποτέλεσε χώρο για πολιτικά συνέδρια και αγώνες σκακιού, με κορυφαίους παίκτες όπως ο Boris Spassky και ο Bobby Fischer να συμμετέχουν. Ωστόσο, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του 1990, το θέρετρο πέρασε μια περίοδο παρακμής.

Η κυβέρνηση του Μαυροβουνίου, το 2007, ανέθεσε στην Ελβετική Aman Resorts την ανακαίνιση του Sveti Stefan, η οποία ολοκληρώθηκε το 2009, επαναφέροντας τη λάμψη του ως κορυφαίο προορισμό.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι το θέρετρο έχει παραμείνει κλειστό από το 2020, λόγω της πανδημίας COVID-19, και δεν έχει ανακοινωθεί επίσημη ημερομηνία επαναλειτουργίας. Υπάρχουν ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ότι το νησί έχει πλέον περάσει σε ελληνικά χέρια και ανακατασκευάζεται για να λειτουργήσει ξανά ως ξενοδοχείο. Σε ερώτησή μας στον φρουρό της εισόδου, μας απάντησε ότι γίνονται εργασίες συντήρησης.

Συνεχίζουμε παραλιακά προς Αλβανία, στο ίδιο μοτίβο, μέσα από συνεχόμενα χωριά-τουριστικά θέρετρα, με αρκετή κίνηση αλλά και αρκετά μπλόκα. Μόνο το κομμάτι που οδηγεί από το Ulcinj προς τον συνοριακό σταθμό έχει ενδιαφέρον.

Τα σύνορα μεταξύ Μαυροβουνίου και Αλβανίας είναι πλέον κοινά και η διέλευσή μας γίνεται πολύ γρήγορα. Πορεία προς Σκόδρα, λοιπόν, όπου διασχίζουμε μια καινούργια γέφυρα πάνω από τον ποταμό Buna. Το “καινούργια” είναι σχετικό· καινούργια για εμένα, καθώς το 2008, που είχα ξαναπεράσει από τον ίδιο σταθμό, υπήρχε μια στενή, σιδερένια γέφυρα.

Τώρα…

Και τότε…

Πάνω από την πόλη της Σκόδρας (Shkoder) βρίσκεται το Κάστρο Ροζάφα (Kalaja e Rozafës), το οποίο υψώνεται επιβλητικά πάνω σε έναν βραχώδη λόφο, 130 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, περιβαλλόμενο από τους ποταμούς Μπούνα και Δρίνο.

Λόγω της στρατηγικής του θέσης, ο λόφος είχε κατοικηθεί από την αρχαιότητα. Αρχικά, ήταν ιλλυρικό οχυρό, μέχρι που καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ.

Το κάστρο υπήρξε θέατρο πολλών γνωστών πολιορκιών, μεταξύ αυτών η πολιορκία από τους Οθωμανούς το 1478 και εκείνη από τους Μαυροβούνιους το 1912.

Η πανοραμική θέα 180° που προσφέρει προς τις γύρω περιοχές κυριολεκτικά κόβει την ανάσα…

Κλικ για μεγέθυνση

Κλικ για μεγέθυνση

Κατηφορίζουμε από το κάστρο και βάζουμε πορεία νότια, προς το Δυρράχιο. Η κίνηση είναι τέτοια που με κάνει να αμφιβάλλω συνεχώς για την επιλογή μου να ακολουθήσουμε τα παράλια της Αλβανίας.

Εκατό περίπου χιλιόμετρα μας χωρίζουν από τον τελικό μας προορισμό, και τα μισά από αυτά διανύονται σε δρόμο με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση. Στη συνέχεια, μπαίνουμε σε αυτοκινητόδρομο με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Η κίνηση χαλαρώνει, αλλά γίνεται και πάλι χαοτική όσο πλησιάζουμε στο Δυρράχιο.

Βρίσκουμε με δυσκολία το κατάλυμα που έχουμε κλείσει, ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία, όπου μας κάνει τσεκ-ιν ένας δωδεκάχρονος μαγκιόρος! Βάζουμε τις μοτοσυκλέτες στο υπόγειο πάρκινγκ και τραβάμε να ρίξουμε μια ματιά στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το κυριότερο λιμάνι της Αλβανίας.

Είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της γειτονικής χώρας, καθώς ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. από Έλληνες αποίκους από την Κόρινθο και την Κέρκυρα, με το όνομα Επίδαμνος. Τη σημερινή του ονομασία την οφείλει στους Ρωμαίους, οι οποίοι τη μετονόμασαν σε Dyrrachium (από το ελληνικό Δυρράχιον). Θεωρούσαν το όνομα Επίδαμνος δυσοίωνο, λόγω της τελείως συμπτωματικής ομοιότητάς του με τη λατινική λέξη damnum, που σημαίνει “απώλεια” ή “κακό”.

Βγήκαμε στην παραλιακή ζώνη ακριβώς την ώρα του ηλιοβασιλέματος, το οποίο μας χάρισε όμορφες εικόνες.

Ο παραλιακός τους πεζόδρομος είναι επίσης καταπληκτικός: φαρδιά ζώνη για τους πεζούς, ποδηλατόδρομος με δύο λωρίδες και ξεχωριστή λωρίδα για δρομείς, με σημειωμένες τις χιλιομετρικές αποστάσεις!

Περπατάμε όλη την παραλιακή, προσπερνάμε το λιμάνι, για να φτάσουμε προς το παλιό κομμάτι της πόλης.

Η Βασίλισσα Τεύτα που κοσμεί το κτίριο της Εμπορικής Τράπεζας.

Λόγω της περασμένης ώρας, η επίσκεψη στο αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο της πόλης δεν είναι εφικτή, καθώς είναι κλειστό. Έτσι, κατευθυνόμαστε προς το κάστρο της πόλης, το οποίο είναι κτίσμα του 5ου ή 6ου αιώνα.

Το κάστρο χτίστηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Αναστάσιο, μετατρέποντας την πόλη σε μία από τις πιο οχυρωμένες της Αδριατικής. Ωστόσο, ο μεγάλος σεισμός του 1273 ισοπέδωσε ένα μεγάλο μέρος των τειχών, και παρά τις εργασίες αποκατάστασης, σώζονται μόλις το ένα τρίτο των τειχών και μερικοί πύργοι.

Κοντά του συναντάμε ένα άγαλμα αφιερωμένο στον Ρόδον, ο οποίος λατρευόταν στην περιοχή του Δυρραχίου. Πιθανότητα ήταν θεότητα που σχετίζονταν με τη θάλασσα ή τη ναυσιπλοΐα, αν και δεν υπάρχουν πολλές αναφορές για τη λατρεία του.

Καθώς η ώρα έχει περάσει, επιλέγουμε να επιστρέψουμε στην παραλιακή ζώνη με ταξί, όπου εκεί έχουμε δει μερικά εστιατόρια που μας κίνησαν το ενδιαφέρον. Ο ταξιτζής, φυσικά, μιλάει Ελληνικά, αφού έχει περάσει κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Γενικά, στην Αλβανία πρέπει να προσέχει κανείς τι λέει στον δρόμο, καθώς τα Ελληνικά είναι η δεύτερη γλώσσα τους 😉

Επιστροφή, λοιπόν, στην παραλιακή, και μετά από λίγο ψάξιμο επιλέγουμε ένα εστιατόριο όπου μπορείς να φας και να πιείς όσο θέλεις με 14€ το άτομο. Η “μάχη” που ακολούθησε ίσως, στο μέλλον, εμπλουτίσει την πλούσια ιστορία της πόλης 😉

Επιστροφή στο διαμέρισμα για ξεκούραση, με τη σκέψη αν μας περιμένει “μια από τα ίδια” — εννοώντας την τραγική κίνηση — την αυριανή ημέρα, που σκοπεύουμε να συνεχίσουμε παραλιακά.