Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 3η, Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2023 Prizren (Κόσοβο) – Σαράγεβο (Βοσνία & Ερζεγοβίνη) Χιλ. ημέρας: 422 (Σύνολο: 1223) Σε έρημους δρόμους…

Το Πρίζρεν λοιπόν είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Είναι χτισμένο στους πρόποδες της οροσειράς του Sharr και διασχίζεται από τον ποταμό Lumbardhi.

Ιδρύθηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους και τον 14ο αιώνα, ως πρωτεύουσα της Σερβίας, ενώ ήταν έδρα της αυτοκρατορικής αυλής του Σέρβου τσάρου Stefan Dousan. Υπήρξε μεγάλο πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων, καθώς ήταν χτισμένο πάνω στη εμπορική διαδρομή προς τη Σκόδρα και τις ακτές της Αδριατικής.

Κλικ για μεγέθυνση

Στο κέντρο της πόλης δεσπόζει το μεγαλοπρεπές Τζαμί του Shinan Πασά, με έξοχες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του, που χρονολογείται από τις αρχές του 17ου αιώνα. Κτίστηκε από μάρμαρο που αφαιρέθηκε από την ερειπωμένη σήμερα Μονή του Αρχαγγέλου.

Στην κορυφή του λόφου βρίσκεται το μεσαιωνικό κάστρο της πόλης, το οποίο χτίστηκε αρχικά από τους Βυζαντινούς, επεκτάθηκε από το Σέρβο αυτοκράτορα Stefan Dousan, ενώ την τελική του πινελιά έβαλαν οι Οθωμανοί, που είχαν τον έλεγχο του για τέσσερις ολόκληρους αιώνες.

Όπως θα παρατηρήσατε στην παραπάνω φωτογραφία, το κάστρο κοσμούν τα αρχικά του Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου (UCK: Ushtria Çlirimtare e Kosovës).

Η παλιά πόλη, στην οποία βρισκόμαστε, είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσα, εντυπωσιάζοντας μας σε κάθε της γωνία:

Ο ποταμός Lumbardhi ο οποίος διασχίζει την πόλη

Στο κέντρο της παλιάς πόλης δεσπόζει η Παλιά Πέτρινη Γέφυρα του Πρίζρεν (Ura e Gurit), ένα οθωμανικό μνημείο του 15ου αιώνα που συνδέει τις δύο πλευρές του ποταμού Lumbardh. Αποτελείται από τρεις καμάρες διαφορετικών μεγεθών, σχεδιασμένες για να αντέχουν τις συχνές πλημμύρες του ποταμού.

Η γέφυρα καταστράφηκε εν μέρει από πλημμύρες το 1979, αλλά ανακατασκευάστηκε λίγα χρόνια αργότερα για να επανέλθει στην αρχική της μορφή.

Λίγο πιο πέρα βρίσκεται ο μιναρές από το τζαμί Arasta. Κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και την ονομασία του την οφείλει στη γειτονική αγορά που υπήρχε στην περιοχή.

Στον λόφο νότια του ποταμού βρίσκονται τα απομεινάρια της Σέρβικης εκκλησίας αφιερωμένης στον Άγιο Σωτήρα (Sveti Spas). Χτίστηκε γύρω στο 1330, αλλά υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια των ταραχών του 2004 στο Κοσσυφοπέδιο. Κηρύχθηκε Μνημείο Πολιτισμού Εξαιρετικής Σημασίας το 1990 και προστατεύεται από τη Δημοκρατία της Σερβίας.

Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας βρίσκεται και ο καθεδρικός ναός που είναι αφιερωμένος στην Παναγία της Αειπαρθένου Σωτήρας. Χτίστηκε τη δεκαετία του 1990, συνδυάζοντας τη σύγχρονη και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, με μεγάλα βιτρό που επιτρέπουν την είσοδο φυσικού φωτός.

Η πρωινή μας εξερεύνηση λαμβάνει σύντομα τέλος, καθώς μας περιμένει ακόμα μια δύσκολη χιλιομετρικά μέρα. Τα χιλιόμετρα είναι γύρω στα 450, είναι όμως όλα κατά πλείστον σε μικρούς επαρχιακούς δρόμους, πράγμα που σημαίνει ότι θα μας πιάσει πάλι βράδυ στο δρόμο. Ελπίζουμε αυτό να συμβεί κοντά στον τελικό μας προορισμό, το Σαράγεβο.

Γεμίζουμε τα άδεια στομάχια μας με το πραγματικά πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου και αναχωρούμε με πορεία βόρεια. Για περίπου 100 χιλιόμετρα μέχρι την πόλη της Peje, ο δρόμος έχει αρκετή κίνηση και πολλά μπλόκα.

Φουλάρουμε το ρεζερβουάρ πριν βγούμε από τη χώρα, καθώς η βενζίνη είναι φτηνότερη από το Μαυροβούνιο, και ανηφορίζουμε τα τελευταία χιλιόμετρα διασχίζοντας το εθνικό πάρκο Bjeshkët e Nëmuna.

Μας έχει συνεπάρει η καταπληκτική καταπράσινη διαδρομή και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε, βρισκόμαστε στα σύνορα με το Μαυροβούνιο, προσπερνώντας χωρίς να το καταλάβουμε ένα σημείο ενδιαφέροντος που είχα στις σημειώσεις μου, τον καταρράκτη White Drin.

Φώτο από Wikipedia

Η διέλευση είναι γρήγορη, χωρίς κίνηση, με μια ξινισμένη μούρη του Κοσοβάρου συνοριοφύλακα -μάλλον του χαλάσαμε την ησυχία του- και με ένα μεγαλοπρεπές «Γειά σου φίλε», το οποίο βγήκε από τα χαμογελαστά χείλη του Μαυροβούνιου συναδέλφου μόλις αντίκρισε τα ελληνικά διαβατήρια.

Η πορεία συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο. Κατάφυτες εκτάσεις με ψηλά δέντρα και φιδίσιος δρόμος μέχρι και την πρώτη μεγάλη πόλη, το Rozaje.

Από εκεί και πέρα το τοπίο δεν αλλάζει ιδιαίτερα, αλλά ο δρόμος στενεύει επικίνδυνα, ρίχνοντας αρκετά την ταχύτητα με την οποία κινούμαστε.

Αρκετή ώρα αργότερα κάνουμε μια στάση σε μια όμορφη ξύλινη πλατφόρμα μέσα στο δάσος για να τσιμπήσουμε κάτι και να πάρουμε μια ανάσα.

Το μέρος είναι καταπληκτικό και αναβάλουμε συνεχώς την αναχώρησή μας, για να το απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται.

Πλήρεις δυνάμεων, ξεκινάμε και πάλι στο ίδιο μοτίβο, ακολουθώντας από «ξεχασμένους δρόμους» τα βόρεια σύνορα του Μαυροβουνίου.

Μια ξαφνική νεροποντή, διάρκειας ενός λεπτού κυριολεκτικά, μας οδηγεί στο υπόστεγο ενός νηπιαγωγείου που έτυχε να είναι κοντά μας.

Ευτυχώς την πόρτα δεν την άνοιξε κάποια από τις παιδικές φωνούλες που ακούγαμε πίσω της, γιατί το κράνος του Μάκη θα είχε άσχημη κατάληξη…

Συνεχίζουμε την πανέμορφη διαδρομή, απολαμβάνοντας το πραγματικά πανέμορφο τοπίο:

Επόμενη στάση, λίγο πριν αφήσουμε πίσω μας τη χώρα, σε ένα εκπληκτικό σημείο με θέα προς τον φιδίσιο ποταμό Cehotine. Για να φτάσουμε στο σημείο, αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο και ακολουθούμε έναν εύκολο χωματόδρομο για μερικές εκατοντάδες μέτρα. Παρκάρουμε σε ένα πλάτωμα στο τέλος του δρόμου και ακολουθούμε ένα μονοπάτι για περίπου 5 λεπτά. Η πλατφόρμα με τη θέα ξεπροβάλλει μπροστά μας, και τα στόματα μένουν ανοιχτά! Απολαύστε υπεύθυνα…

Και μια 360° φωτογραφία από το πανέμορφο αυτό μέρος (κλικ στο VR κάτω δεξιά στην φωτογραφία για να την δείτε σε πλήρες μέγεθος):

Η ομορφιά του τοπίου μας έχει καθηλώσει για αρκετή ώρα και το GPS έχει ήδη αρχίσει να δείχνει ανησυχητικά νούμερα για την ώρα άφιξής μας. Καβαλάμε και πάλι γοργά και τραβάμε προς τα ερημικά σύνορα. Τόσο ερημικά που παραλίγο να τα προσπεράσω χωρίς να το πάρω χαμπάρι…

Γρήγορος έλεγχος και συνεχίζουμε βιαστικά όσο ακόμα υπάρχει το φως της ημέρας. Όμως το ψιλόβροχο δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή του και ο δρόμος αρχίζει να γλιστράει τρελά, κάνοντάς μας να οδηγούμε σημειωτόν.

Και κάπου εκεί, λίγο μετά το Goražde, μας πιάνει η νύχτα. Η διαδρομή που είχα επιλέξει πραγματικά θα μπορούσε να είναι σκηνικό από κάποια ταινία θρίλερ. Στενός δρόμος, πίσσα σκοτάδι, φως πουθενά και συνεχόμενες στροφές. Κάτι πάνω από 100 χιλιόμετρα σε αυτό το μοτίβο, με μέσο όρο ταχύτητας να μην ξεπερνάει τα 20 χιλιόμετρα. Πραγματικά, όταν είδα τα φώτα από το Σαράγεβο, πανηγύρισα έξαλα μέσα στο κράνος.

Φτάσαμε μεν, αλλά έλα σου που το Airbnb μας δεν μπορούμε να το βρούμε με τίποτα. Βρίσκεται κάπου στους λόφους νότια της πόλης και όποιον δρόμο και να ακολουθούμε, μας βγάζει σε κάτι ανηφορικά αδιέξοδα, στα οποία με το ζόρι καταφέρνουμε να κάνουμε αναστροφή.

Τελικά, μας μαζεύει από τον κεντρικό δρόμο ο Velid, ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης του σπιτιού και μας οδηγεί σε αυτό. Και όχι μόνο… Μιας και η ώρα είναι περασμένη, παίρνει τον Νίκο με το αυτοκίνητό του και τον κατεβάζει στο κέντρο της πόλης για να βρει κάτι να φάμε πριν τα μαγαζιά κλείσουν!

Πίτσες, σαλάτες και μπύρες, παρέα με την όμορφη θέα της πόλης, θα ρίξουν την αυλαία και στο σημερινό οδηγικό μας μαραθώνιο.