Φθινοπωρινό Βαλκανιζατέρ

Ημέρα 5η, Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2023
Σαράγεβο (Βοσνία & Ερζεγοβίνη) – Una National Park (Βοσνία & Ερζεγοβίνη)
Χιλ. ημέρας: 368 (Σύνολο: 1591)
Αγαπημένη Βοσνία

Καλημέρα με τη θέα από το κατάλυμά μας, που όσο κι αν την βλέπεις, δεν μπορείς να την χορτάσεις!

Η πρόβλεψη του καιρού δεν είναι με το μέρος μας σήμερα. Το πρόγραμμά μας περιλαμβάνει μια μεγάλη διαδρομή, από την πρωτεύουσα μέχρι τα δυτικά σύνορα με Κροατία, μέσα από επαρχιακούς δρόμους, συνδυασμένη με αρκετές στάσεις σε ενδιαφέροντα σημεία. Ήταν όμως αδύνατο να τα προλάβουμε όλα. Έτσι, με βαριά καρδιά αποφασίζουμε να παραλείψουμε την επίσκεψη στο Τούνελ του Σαράγεβο και το Πυρηνικό Καταφύγιο του Τίτο, καθώς θα μας “έτρωγαν” πολύ χρόνο. Αφήνουμε εκκρεμότητες, ίσως και επίτηδες, αφού αγαπάμε τη Βοσνία και ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε.

Πριν αποχαιρετήσουμε την πόλη, ανηφορίζουμε στις Δειναρικές Άλπεις, τα βουνά που “σκεπάζουν” το Σαράγεβο, για να δούμε τα απομεινάρια από τους 14ους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Ήταν οι πρώτοι που διοργανώθηκαν σε σοσιαλιστική χώρα, στην τότε Γιουγκοσλαβία.

Το GPS μας κατευθύνει αρχικά μέσα από φρεσκοστρωμένους δρόμους, περιτριγυρισμένους από πανύψηλα δέντρα, ενώ η θέα της πόλης απλώνεται στα πόδια μας.

Πρώτη μας στάση, η εγκαταλειμμένη πίστα έλκηθρου, που πλέον έχει μετατραπεί σε καμβά για καλλιτέχνες του δρόμου. Μια προσπάθεια αποκατάστασής της ξεκίνησε το 2014, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2022, η κυβέρνηση διόρισε μια ομάδα για την ανάπτυξη σχεδίου ανακατασκευής, στο πλαίσιο της πιθανής υποψηφιότητας της πόλης για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2030.

Τα παιδία παίζει 😉

Λίγο πιο πάνω βρίσκεται ο σταθμός του τελεφερίκ που συνδέει την πόλη με τις παλιές Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Εκεί συναντάμε και το σήμα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1984, μια συμβολική υπενθύμιση της λαμπρής αυτής διοργάνωσης.

Αν προσέξετε, η γραμματοσειρά του σήματος των Ολυμπιακών Αγώνων θυμίζει έντονα αυτή της Coca-Cola, η οποία ήταν ένας από τους κύριους χορηγούς της διοργάνωσης. Κάπου είχα διαβάσει ότι πριν τους Αγώνες, το συγκεκριμένο αναψυκτικό δεν ήταν εύκολα διαθέσιμο στη χώρα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών, καταναλώθηκαν πάνω από 1.100.000 κουτάκια, φέρνοντας μια γεύση της παγκόσμιας αγοράς στο Σαράγεβο.

Συνεχίζουμε την πορεία μας, διαγράφοντας έναν μικρό κύκλο στις Δειναρικές Άλπεις, περνώντας μέσα από τοπία που θυμίζουν έντονα Αυστρία. Ξύλινα σπιτάκια, καταπράσινα πανύψηλα δέντρα και ένας φιδίσιος δρόμος που μας κάνει να απολαμβάνουμε ακόμα περισσότερο τη διαδρομή.

Η διαδρομή μας κατηφορίζει κοντά στο αεροδρόμιο του Σαράγεβο και για λίγα χιλιόμετρα μπαίνουμε στην εθνική οδό. Για περίπου 35 χιλιόμετρα, πληρώνουμε 3,5 Βοσνιακά Μάρκα (περίπου 1,80€). Δεν το λες και οικονομικό, αν σκεφτείς την απόσταση.

Αφήνοντας την εθνική, κινούμαστε σε έναν όμορφο επαρχιακό δρόμο που ακολουθεί την πορεία της τεχνητής λίμνης Jablanica, ενός από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της Βοσνίας.

Καταλήγουμε στη ομώνυμη πόλη, Jablanica, στα νότια της λίμνης, όπου κάνουμε στάση για να δούμε τη βομβαρδισμένη γέφυρα του ποταμού Neretva.

Η γέφυρα αυτή έχει ιστορική σημασία, καθώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1ης και 4ης Μαρτίου 1943, οι Παρτιζάνοι κατέστρεψαν όλες τις γέφυρες στους ποταμούς Neretva και Rama για να καθυστερήσουν την προέλαση των Γερμανών και να προστατεύσουν τους τραυματίες τους.

Αυτό το παιχνίδι στρατηγικής μεταξύ Παρτιζάνων, Γερμανών και Ιταλών αποτυπώθηκε εξαιρετικά στην ταινία «Η Μάχη της Νερέτβα» (Bitka na Neretvi), την πιο ακριβή παραγωγή της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η οποία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Η ταινία, που είχε την έγκριση του ίδιου του Τίτο, ήταν η πρώτη από μια σειρά μεγαλειωδών κινηματογραφικών παραγωγών για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χρηματοδοτούμενων από το κράτος. Διάσημα ονόματα όπως οι Sergei Bondarchuk, Yul Brynner, Franco Nero και Orson Welles συμμετείχαν, δελεασμένα από τα τεράστια χρηματικά ποσά που προσφέρονταν.

Για τις ανάγκες της ταινίας, κατασκευάστηκαν τέσσερα χωριά και ένα φρούριο, τα οποία στη συνέχεια καταστράφηκαν — ξανά για τις ανάγκες της ταινίας! Το κορυφαίο, όμως, όλων είναι ότι για να αποδοθεί με όσο μεγαλύτερη αυθεντικότητα γινόταν η ανατίναξη της γέφυρας, ανατίναξαν την πραγματική σιδηροδρομική γέφυρα όχι μία, αλλά τέσσερις φορές, καθώς ο καπνός εμπόδιζε την καθαρή λήψη της σκηνής. Και το πιο ειρωνικό; Τα τελικά πλάνα που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία γυρίστηκαν σε ένα στούντιο στην Πράγα, με τη βοήθεια ενός μικροσκοπικού αντίγραφου μεγέθους τραπεζιού!

Αναχωρούμε, με τον δρόμο να μας οδηγεί μέσα σε ένα επιβλητικό φαράγγι που σκαρφαλώνει σταδιακά στα γύρω βουνά. Αν και ο καιρός έχει κλείσει για τα καλά, ελπίζουμε ακόμα να μην βρέξει και να μας αφήσει να απολαύσουμε το όλο τοπίο.

Δυστυχώς όμως, οι πρώτες ψιχάλες δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους και σύντομα εξελίσσονται σε καταρρακτώδη βροχή.

Κάνουμε στάση για να φορέσουμε αδιάβροχα, αλλά, για κακή μου τύχη, διαπιστώνω ότι τα δικά μου έχουν πολυμεριστεί μέσα στη σακούλα μεταφοράς. Μεγάλο λάθος που δεν τα έλεγξα πριν ξεκινήσουμε…

Ο βρεγμένος δρόμος γλιστράει αρκετά για ακόμα μία φορά και με βήμα σημειωτόν συνεχίζουμε την πορεία μας δυτικά.

Ακόμα και μέσα από την καταρρακτώδη βροχή, η θέα της λίμνης Buško από ψηλά είναι μαγευτική. Η παρακάτω φωτογραφία είναι από όταν φτάσαμε δίπλα στη λίμνη. Στο σημείο με θέα έριχνε πολύ νερό και δεν καταφέραμε να βγάλουμε.

Προσπερνάμε τη λίμνη και συνεχίζουμε δυτικά, όπου ο καιρός κάνει ένα μικρό άνοιγμα. Η ώρα έχει ήδη πάει τρεις, κι έτσι κάνουμε μια σύντομη στάση για να τσιμπήσουμε κάτι από τις προμήθειές μας και να βγάλουμε τα αδιάβροχα. Στη δική μου περίπτωση, βέβαια, πιο σωστά θα τα έλεγα «ευδιάβροχα», αφού είχαν γίνει πιο πολύ διακοσμητικά, μπάζοντας κυριολεκτικά από παντού…

Δυστυχώς, το παράθυρο του καλού καιρού κράτησε όσο και το δικό μας. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ο ουρανός σκοτείνιασε ξανά, και η δυνατή βροχή έκανε πάλι την εμφάνισή της.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, μπαίνουν τα αδιάβροχα (μάταια στην περίπτωσή μου) και συνεχίζουμε την πορεία μας σε πανέμορφους επαρχιακούς δρόμους, παράλληλα με τα σύνορα της Κροατίας.

Ο καιρός ανοίγει μόλις μπαίνουμε μέσα στο Εθνικό Πάρκο Una, έναν τόπο που μοιάζει βγαλμένος από καρτ ποστάλ. Τη διαδρομή συνοδεύουν πανύψηλα δέντρα και το ομώνυμο ποτάμι, που με την διαύγειά του, δίνει μια μοναδική ζωντάνια στο τοπίο (Σημ: Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφίες από την πορεία μας δίπλα στο ποτάμι. Οι παρακάτω είναι μεν μέσα στο πάρκο, αλλά πριν φτάσουμε δίπλα στπν ποταμό).

Το απόγευμα φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό για σήμερα, το κάμπινγκ BUK, που βρίσκεται μέσα στο εθνικό πάρκο. Η τοποθεσία είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Το κάμπινγκ είναι μεν βασικό στις παροχές του, αλλά παραμένει αξιοπρεπές.

Ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι, που μετά βίας χωράει τέσσερα άτομα, θα μας φιλοξενήσει για απόψε.

Με τη βοήθεια από χταπόδια και ιμάντες, στήνουμε αυτοσχέδιες απλώστρες για να στεγνώσουμε το μουσκεμένο εξοπλισμό μας.

Η τυχαία επιλογή μας να πάμε νωρίς για φαγητό στο εστιατόριο του κάμπινγκ αποδείχθηκε καίρια, καθώς προλάβαμε τις τελευταίες παραδοσιακές σούπες (Goulash) του καταλόγου. Οι επόμενοι πελάτες του μαγαζιού, οι οποίοι φτάσαν 5 λεπτά μετά από εμάς, έκαναν μεταβολή, καθώς το μενού είχε πια μόνο ψάρι!

Το φαγητό, αν και καλό, είναι σχετικά ακριβό για τα δεδομένα της χώρας: δώδεκα ευρώ ανά άτομο, τη στιγμή που το δωμάτιο κόστισε μόλις 50 ευρώ και για τους τέσσερις μας.