Οι «μηχανές» του χρόνου

14 Αυγούστου, Οδησσός – Constanta (χιλ 505)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Πεντέμισι το πρωί βαράει το ξυπνητήρι και μισή ώρα αργότερα αναχωρούμε διασχίζοντας την άδεια πόλη για να βρεθούμε σύντομα εκτός αυτής. Η πρωινή δροσούλα μαγική. Το ίδιο και τα χρώματα της ανατολής του ηλίου.

Μεγάλη προσοχή θέλουν οι ουκρανοί οδηγοί. Θεωρούν ότι είναι κυρίαρχοι των δρόμων και πραγματικά κάνουν ότι τους καπνίσει. Ένας από αυτούς, αφού μας προσπερνάει πατητός με το Lada του, συνεχίζει προσπαθώντας να περάσει και το προπορευόμενο φορτηγό. Δεν τον παίρνει όμως, λόγω ενός αντίθετα ερχόμενου οχήματος και βγαίνει στα χωράφια αριστερά του δρόμου!

Φτάνουμε στα σύνορα, που είχαμε ξαναβρεθεί πριν δύο μέρες, και όπως είχα σωστά συμπεράνει, ο φρουρός μας δίνει ένα χαρτάκι όπου γράφει απλά τρεις μοτοσυκλέτες. Το κρατάμε και συνεχίζουμε για δέκα ακόμα χιλιόμετρα μέχρι να συναντήσουμε το επόμενο φυλάκιο. Δίνουμε το χαρτάκι στον εκεί φρουρό και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Τρελές ευθείες απίστευτη άνοια…

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε την Ουκρανία γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ λόγω της τσαμπέ βενζίνης και συνεχίζουμε προς το συνοριακό φυλάκιο.

Ένα ερείπιο εμφανίζεται μπροστά μας και από τους ένστολους καταλαβαίνουμε ότι μάλλον είμαστε στα σύνορα. Σε ένα γκισέ του χαλάσματος βρίσκεται ο πρώτος υπάλληλος ο οποίος έχει μπροστά του έναν υπολογιστή με αρχαιολογική αξία ενώ σε ένα υπαίθριο τραπεζάκι ο δεύτερος hi-tech υπάλληλος με ένα λάπτοπ. Αν και δεν υπάρχει άλλος μπροστά μας, η διαδικασία είναι απελπιστικά αργή. Μας τρώει πάνω τριάντα λεπτά για να περάσουμε και οι τρεις. Βγαίνοντας από το φυλάκιο ακούμε την πρώτη αγγλική λέξη από ουκρανό συνοριοφύλακα “γκουντ μπάι!”.

Στο Μολδαβικό φυλάκιο μας υποδέχεται ένας πιτσιρικάς με χαμόγελο. Απογοητεύεται που δεν μιλάμε γαλλικά αλλά κάνει τα πάντα για να μας εξυπηρετήσει μέχρι που ο βαρύμαγκας, πάλιουρας, μουστακαλής εμφανίζεται στην σκηνή. Τα χαμόγελα κόβονται και οι κουβέντες γίνονται κοφτές. Παίρνει τα χαρτιά μας και εξαφανίζεται για λίγο. Επιστρέφει ελέγχοντας τις πινακίδες μας και αρχίζει τα “πρόμπλεμ”, “μπιγκ πρόμπλεμ”. Μας δείχνει τον αριθμό στην άδεια κυκλοφορίας και τον αριθμό στην πινακίδα μας και ρωτάει επίμονα για την απουσία του αρχικού μηδενικού. Προσπαθώ να του εξηγήσω αλλά δεν καταλαβαίνει. Μπαίνει στην μέση η Νατάσα με τα σπαστά τσέχικα και ως δια μαγείας ο τύπος πείθεται. Μας επιστρέφει τα χαρτιά μας και μας υποδεικνύει ένα άλλο γραφείο. Ο δεύτερος υπάλληλος επανελέγχει τα χαρτιά και μας στέλνει δίπλα στο ταμείο για πληρωμή διοδίων. Του δείχνω ότι έχουμε πληρώσει κατά την προηγούμενη είσοδο στη χώρα αλλά αυτός επιμένει να λέει “μπάνκα”. Νευριάζω αλλά συγκρατιέμαι, έχουν το πάνω χέρι. Πάμε δίπλα και η κοπέλα πίσω από τον γκισέ μας ζητάει 17,50 lei ανά μοτοσυκλέτα. Της λέμε “σε €;”, για να πάρουμε την απάντηση ότι δεν γίνεται δεκτό. Μόνο lei ή πιστωτική κάρτα. Στον άλλο συνοριακό σταθμό, την πρώτη φορά που μπήκαμε Μολδαβία δέχονταν €, εδώ όχι… τρελά πράγματα. Εν τέλει πληρώνουμε με κάρτα η οποία και χρεώθηκε με παραπάνω έξοδα για την κίνηση από το ποσό που έπρεπε να πληρώσουμε!

Αναχωρούμε νευριασμένοι για να διανύσουμε περίπου εβδομήντα άθλια χιλιόμετρα με συνεχόμενες λακκούβες επί Μολδάβικου εδάφους αγανακτώντας για το γεγονός ότι πληρώσαμε και διόδια.

Στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή, οι ευθείες χάνονται στον ορίζοντα και οι λίγες διασταυρώσεις δεν έχουν καμία σήμανση. Όμως ως δια μαγείας δύο φορές που χρειαστήκαμε οδηγίες για την πορεία μας συναντήσαμε τους αντίστοιχους ανθρώπους, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, οι οποίοι μας έδωσαν τις κατάλληλες πληροφορίες με χρήση της νοηματικής.

Εν τέλει φτάνουμε στον επόμενο συνοριακό σταθμό από τον οποίο ξεμπερδεύουμε με συνοπτικές διαδικασίες. Διασχίζουμε την σιδερένια γέφυρα η οποία ενώνει τα δύο κράτη και βρισκόμαστε επί Ρουμανικού εδάφους.

Αχ Ευρώπη! Οι συνοριοφύλακες μιλούν αγγλικά, είναι ευγενικοί και κάνουν πλάκα μαζί μας! Ο ένας από αυτούς μας μιλάει κιόλας ελληνικά. Δηλώνει πως μας ζηλεύει και πως και αυτός θέλει κάποτε να κάνει ταξίδια με μοτοσυκλέτα. Του το ευχόμαστε μέσα απ’ την καρδιά μας και συνεχίζουμε την διαδρομή μας.

Διασχίζουμε την μεγαλούπολη του Galati, μέσα από τρελό μποτιλιάρισμα, και συνεχίζουμε προς Braila. Δεν υπάρχει καμία πινακίδα να μας στέλνει προς το ferry αλλά ευτυχώς το navigator μας πηγαίνει ακριβώς.

Μας κάνουν νόημα να επιβιβαστούμε στην παντόφλα και μας στριμώχνουν όσο δεν πάει άλλο. Το τελευταίο βαν που φορτώνουν σχεδόν αιωρείται…

Είμαστε ήδη έξι ώρες στο δρόμο με μόνες στάσεις αυτές που κάναμε στα σύνορα συν μία για βενζίνη. Η θερμοκρασία νιώθω πως περνάει τους 40 βαθμούς αλλά δε μπορώ να το επιβεβαιώσω. Δέκα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στην απέναντι όχθη και αράζουμε στο παραπλήσιο αναψυκτήριο καθώς έχουμε αφυδατωθεί εντελώς. Αναπληρώνουμε υγρά και συνεχίζουμε μέσω μιας ιδιαίτερα όμορφης διαδρομής που διασχίζει απέραντους βάλτους μέσα από τους οποίους ξεφυτρώνουν πανύψηλα δέντρα. Κοντά στις όχθες των βάλτων δροσίζονται ζώα και πουλιά, ενώ ψαράδες δοκιμάζουν την τύχη τους στα πράσινα νερά.

Ευτυχώς για εμάς το τοπίο συνεχίζει να είναι ενδιαφέρον παρά την απομάκρυνσή μας από τον Δούναβη. Ένας καλοσχεδιασμένος ελικοειδής δρόμος ο οποίος ανεβοκατεβαίνει αρκετούς λοφίσκους μας οδηγεί στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.

Από εκεί και μέχρι την Κωνστάντια μας συνοδεύουν απέραντες κοιλάδες και ανεμογεννήτριες που απλώνονται όσο μπορεί να δει το μάτι μας.

Η πόλη μας υποδέχεται με το σήμα κατατεθέν της, το καραβάκι. Το θερμόμετρο σε κάποιο φανάρι γράφει 37 βαθμούς και εμείς δεν βλέπουμε την ώρα να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Τα φανάρια συχνά και πέφτουμε από κόκκινο σε κόκκινο για αρκετή ώρα. Τελικά το GMG ξεπροβάλει την ώρα που μας την πέφτουν κάποιοι ντόπιοι κουνώντας μας κλειδιά και φωνάζοντας “cazare-cazare”. Όπως ανακαλύψαμε αργότερα σε όλη την παραλιακή ζώνη υπάρχουν δεκάδες τέτοιοι τύποι που νοικιάζουν δωμάτια.

Παρκάρουμε τις κυρίες μας ευπρεπώς, πάνω στο κόκκινο χαλί και τραβάμε για την παραλία της Mamaia, την πιο φημισμένη της χώρας. Έχετε δει τη χαρακτηριστική φωτογραφία με τους στιβασμένους κινέζους σε μία παραλία που κυκλοφοράει στο net; Μάλλον στην Mamaia πρέπει να τραβήχτηκε…

Η εικόνα αποκρουστική. Ο πήχτρα κόσμος εκτός και εντός θαλάσσης, τα σκουπίδια που ήταν πεταμένα παντού, ένα λούνα παρκ που λειτουργούσε πάνω στην άμμο, τα ξενοδοχεία με τα δωμάτια που θύμιζαν κάτι από στοιβαγμένα τελάρα και μια παραλιακή γεμάτη φαστφουντάδικα και κακόγουστα καφέ-εστιατόρια, μας ωθούν στο να κάνουμε άμεσα μεταβολή. Ο παράλληλος δρόμος που ακολουθούμε είναι γεμάτος με πολυτελή αυτοκίνητα.

Στην πόλη συναντάμε επίσης, πολλά φτιαγμένα hayabusa.

Κοντά στο ξενοδοχείο είχαμε δει ένα αξιοπρεπές εστιατόριο και μιας και δεν είχαμε κάποια καλύτερη επιλογή τραβήξαμε προς τα εκεί. Κατά λάθος βρισκόμαστε μάλλον στο πιο ιν ρεστοράν της πόλης, στο La Dolce Vita. Αν και γίνεται χαμός η εξυπηρέτηση είναι τάχιστη και το φαγητό ποιοτικό. Οι ρουμάνικες τιμές ασυναγώνιστες.