Οι «μηχανές» του χρόνου

15 Αυγούστου, Constanta – Nesebar (χιλ 284)
Πριν αναχωρήσουμε τραβάμε για μια πρωινή γρήγορη βόλτα στην πόλη. Μιας και έχω ξαναέρθει, αναλαμβάνω τα χρέη ξεναγού και προσπαθώ να πλησιάσω την προβλήτα που φιλοξενείται το παλαιό καζίνο. Ο δεκαπενταύγουστος όμως είναι η εθνική εορτή του ρουμάνικου ναυτικού και στην Κωνστάντια γίνεται μία από τις πιο φαντασμαγορικές τελετές.

Η αστυνομία μας αναγκάζει να κάνουμε μερικούς κύκλους, καθώς έχουν κλείσει αρκετούς δρόμους, αλλά τελικά καταφέρνουμε να πλησιάσουμε το λιμάνι. Μια μπάντα του ναυτικού δίνει ρυθμό συνοδευόμενη από τους κανονιοβολισμούς των δεκάδων πολεμικών πλοίων που πλέουν στα ανοιχτά της θάλασσας.

Ανάμεσα στο πλήθος ξεχωρίζει το καζίνο, χτισμένο κάπου ανάμεσα στους δύο παγκοσμίους πολέμους, σε αρ νουβό ρυθμό, από τους αρχιτέκτονες Daniel Renard και Petre Antonescu. Δυστυχώς αυτό το αριστούργημα είναι εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του και σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι το είχα βρει ενάμιση χρόνο πριν.

Παραδίπλα βρίσκεται ο εντυπωσιακός φάρος ονόματι Genoece, χτισμένος προς τιμήν των Γενουατών εμπόρων οι οποίοι δραστηριοποιήθηκαν στην περιοχή τον 13ο αιώνα.

Χαζεύουμε για λίγο την γιορτή πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για να φορτώσουμε τις μοτοσυκλέτες μας και να αναχωρήσουμε προς Βουλγαρία και συγκεκριμένα προς Nesebar.

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ο παραλιακός δρόμος μέχρι τα σύνορα είναι πήχτρα στην κίνηση και τα ατυχήματα είναι συχνό φαινόμενο. Αν δεν με απατά η μνήμη μου πρέπει να συναντήσαμε τέσσερα τρακαρισμένα αυτοκίνητα σε απόσταση περίπου είκοσι χιλιομέτρων.

Το ένα τουριστικό θέρετρο διαδέχεται το άλλο για τα επόμενα εξήντα χιλιόμετρα και το τελευταίο ξενοδοχειακό συγκρότημα δεν απέχει παραπάνω από πεντακόσια μέτρα από τα σύνορα.

Περνάμε από τον τυπικό έλεγχο των Ρουμάνων και τον ανύπαρκτο των Βουλγάρων! Πολύ σωστά διαβάσατε, στην Βουλγάρικη πλευρά δεν υπήρχε κανείς εκτός ενός βαριεστημένου υπαλλήλου που ήταν υπεύθυνος για τις κάρτες διοδίων. Οι μοτοσυκλέτες ευτυχώς δεν πληρώνουν διόδια 😉

Η πρώτη εντύπωση από την Βουλγαρία είναι αποθαρρυντική. Τα παραθεριστικά κέντρα έχουν εξαφανιστεί, οι δρόμοι είναι χάλια και η φτώχια είναι ζωγραφισμένη τόσο στα πρόσωπα των ανθρώπων όσο και στις οικίες τους. Η εικόνα αυτή κρατάει για περίπου εκατό χιλιόμετρα μέχρι να ξανασυναντήσουμε τουριστική ζώνη. Το τοπίο αλλάζει και πάλι δραματικά. Καλύτεροι δρόμοι, περιποιημένα κτίρια και γενικά καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Σχεδόν σε όλες τις μεγαλουπόλεις που διασχίζουμε υπάρχει και κάποιο υπαίθριο πολεμικό μουσείο.

Η διαδρομή γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα λίγο πριν την μεγαλούπολη της Varna διασχίζοντας ένα καταπράσινο δάσος που απλώνεται πάνω σε μικρούς λόφους.

Στο πλάι του δρόμου ιερόδουλες ψαρεύουν διερχόμενους οδηγούς! Δυστυχώς οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι χάλια λόγω του ότι είναι από την helmet camera…

Στάση για ανεφοδιασμό και συμπλήρωση υγρών ψυγείου στο KTM που τα έχει δει όλα από την ζέστη. Το βεντιλατέρ του βαράει υπερωρίες…

Φτάνουμε Nesebar και οδηγούμαστε προς την χερσόνησο στην οποία βρίσκεται το ξενοδοχείο μας, το Royal Palace. Όμορφο, στην καρδιά της παλιάς πόλης η οποία σφύζει από τουρισμό. Τακτοποιούμαστε τάχιστα και τραβάμε για να τη γνωρίσουμε καλύτερα.

Το Nesebar, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο από το 1983, είναι χτισμένο στην θέση της αρχαίας Μεσημβρίας. Η αρχαία πόλη βρίσκεται σε μια βραχώδη χερσόνησο, παλιότερα νησί, που ενώνεται με μια λωρίδα γης με τη στεριά. Τα αρχαιολογικά ερείπια της πόλης χρονολογούνται κυρίως από την Ελληνιστική περίοδο και περιλαμβάνουν την ακρόπολη, έναν ναό του Απόλλωνα, την αρχαία αγορά και ένα τμήμα των αρχαίων θρακικών τειχών. Επίσης, υπάρχουν μεσαιωνικά μνημεία από την περίοδο που η πόλη αποτελούσε μια από τις σημαντικότερες περιοχές του Βυζαντίου στα δυτικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας, ενώ τα ξύλινα σπίτια του 19ου αιώνα είναι χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής εκείνης της περιόδου. Η παλαιά πόλη φιλοξενεί τον εντυπωσιακό αριθμό των έντεκα εκκλησιών!

Η βόλτα στο γραφικά σοκάκια μας κρατά απασχολημένους για αρκετή ώρα και η ανεύρεση κάποιου καλού εστιατόριου σε μια τουριστικότατη πόλη αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση. Η αναποφασιστικότητά μας, μας οδηγεί στην χειρότερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε. Καθόμαστε σε ένα εστιατόριο (Honolulu) όπου ο σερβιτόρος μας μιλά ελληνικά, η μουσική που παίζει είναι ελληνική (Καρρά παρακαλώ), η παραγγελία γίνεται επίσης στα ελληνικά και το μόνο τελικά που αξίζει είναι η θέα.

Η βραδιά κλείνει με φαντασμαγορικά βεγγαλικά στην πλατεία καθώς και εδώ η 15^η Αυγούστου είναι τοπική εορτή.