Οι «μηχανές» του χρόνου

7 Αυγούστου, Bardejov – Cluj-Napoca (χλμ 478)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η σημερινή μέρα προμηνυόταν δύσκολη και η πρωινή αναχώρηση επιβαλλόταν. Είχαμε μπροστά μας περίπου 450 χιλιόμετρα με δύο διασχίσεις δύσκολων συνόρων και λιγότερο χρόνο, λόγω αλλαγής ώρας από χώρα σε χώρα. Δεν έφταναν όλα αυτά, ο καιρός δεν προβλεπόταν καλός καθώς έβρεχε όλο το βράδυ και αραιές ψιχάλες έπεφταν κατά την αναχώρηση μας.

Οκτώ το πρωί είμαστε λοιπόν ήδη στο δρόμο με κατεύθυνσή ανατολικά, διανύοντας τα 130 περίπου χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με τα Ουκρανικά σύνορα. Όσο πιο ανατολικά κινούμαστε τόσο το βιοτικό επίπεδο πέφτει. Τα σημάδια της φτώχιας είναι εμφανή τριγύρω μας. Δεν είναι τυχαίο πως η Σλοβακία λέγεται πως είναι η φτωχή πλευρά της άλλοτε ενωμένης Τσεχοσλοβακίας.

Στα σύνορα προσπερνάμε μια τεράστια ουρά φορτηγών. Ο έλεγχος πρωτότυπος. Καταγράφουν τα χιλιόμετρά μας καθώς και τα καύσιμα που έχουμε στα ντεπόζιτα. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την διαφορά της τιμής μόλις περάσεις τα σύνορα. Περίπου 1,25€ στη Σλοβακία και 0,85€ στην Ουκρανία. Την μεγάλη διαφορά στην τιμή των καυσίμων την παίρνεις χαμπάρι και απ’ τα εγκαταλελειμμένα βενζινάδικα που βρίσκονται επί Σλοβάκικου εδάφους και κοντά στα σύνορα.

Ξεμπερδεύουμε εύκολα με τους ευγενικούς Σλοβάκους συνοριοφύλακες και περνάμε στην Ουκρανική πλευρά. Τα ρολόγια γυρίζουν μια ώρα μπροστά, σε ώρα Ελλάδος πια και όλη η διαδικασία μέχρι να καταφέρουμε να περάσουμε τα ουκρανικά σύνορα μας τρώει άλλη μια ώρα. Δεν έχει κίνηση αλλά όλα γίνονται σε ρυθμούς χελώνας. Συμπληρώνουμε κάτι χαρτιά με τα στοιχεία μας και τον προορισμό μας και γίνεται σχολαστικός έλεγχος στους αριθμούς πλαισίου των μοτοσυκλετών μας. Η καταχώρηση στους λίγο καλύτερους από Amstrad 6128 υπολογιστές θυμίζει κάτι από το βασανιστήριο της σταγόνας. Κάθε πλιτς και πάτημα πλήκτρου…

Το μαρτύριο τελειώνει και επιτέλους βρισκόμαστε επί Ουκρανικού εδάφους. Η πρώτη εντύπωση ανατριχιαστική. Όσα κι αν είχαμε διαβάσει για την φτώχεια που επικρατεί στην περιοχή δεν συγκρίνεται με αυτό που αντικρίσαμε. Άθλιοι οικισμοί, αυτοκίνητα ξεχασμένα και από τις ίδιες αυτοκινητοβιομηχανίες, κάρα και βρώμα… πολύ βρώμα.

Το γκάζι μένει ανοικτό για να μας οδηγήσει μακριά από το «τρομακτικό» Uzhhorod. Η κακή χαρτογράφηση της περιοχής όμως, σε συνδυασμό με τις πινακίδες οι οποίες είναι μόνο σε κυριλλικό αλφάβητο μας ταλαιπωρούν λίγο.

Το γήπεδο αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε μόλις καταφέραμε να βγούμε στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας πάνω από το Uzhhorod!

Συναντάμε τις πρώτες πινακίδες από βενζινάδικα και τα μάτια μας νομίζουμε πως κάνουν πουλάκια!

Η ισοτιμία είναι 1/100

Έχουμε συνολικά 110 χιλιόμετρα επί Ουκρανικού εδάφους τα οποίο αποδεικνύονται ενδιαφέροντα, όχι τόσο από τοπίο αλλά από τις διαφορετικές εικόνες που συναντάμε γύρω μας. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι από παράγκες, καθώς όλοι πουλάν την παραγωγή τους ακριβώς μπροστά απ’ την πόρτα του σπιτιού τους. Τα κάρα είναι περισσότερα από τα αυτοκίνητα και η άσφαλτος κατά το πλείστον σε άθλια κατάσταση.

Στην μέση περίπου της διαδρομής και συγκεκριμένα στην πόλη Mukachevo συναντάμε το όμορφο κάστρο του Palanok. Δυστυχώς το χαζεύουμε μόνο περνώντας καθώς δεν έχουμε χρόνο για επίσκεψη.

Γύρω στις τρεις το απόγευμα φτάνουμε στα άθλια σύνορα. Η ουρά και πάλι μικρή αλλά όλα κινούνται με ρυθμούς σαλιγκαριού. Αξιοποιούμε την ώρα αναμονής κολατσίζοντας, λαδώνοντας της αλυσίδες μας και κάνοντας ότι άλλη βλακεία μας έρθει κατά νου. Τρεις Αυστριακοί BMWάκηδες σκάνε μύτη. Βρίσκουν την ευκαιρία και κολλάνε πίσω μας, προσπερνώντας μερικά αυτοκίνητα. Πιάνουμε την κουβέντα. Έχουν πάρει το δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα κάνοντας μια μικρή παράκαμψη μέσα από την Ρουμανία. Η συζήτηση στρέφεται περί συνόρων και μας λένε ότι στα σύνορα Σλοβακίας-Ουκρανίας που εμείς περάσαμε το πρωί, αυτοί χτες έκαναν τέσσερις ώρες! Είχαν πέσει σε διάλειμμα φαγητού!

Ανταλλάσσουμε ταξιδιωτικές πληροφορίες ροκανίζοντας ευχάριστα τα εξήντα συνολικά λεπτά που κάναμε να περάσουμε τα σύνορα και τραβάμε προς στην Ρουμάνικη πλευρά.

Προσπερνάμε την ουρά -κλασσικά- και ο φρουρός αφού μιλάει για λίγο στον ασύρματο μας κάνει νόημα να περάσουμε. Στο σταθμό δεν εξυπηρετείται κανείς άλλος καθώς έχουμε πέσει με την σειρά μας σε μεσημεριανό λαντς μπρέικ. Οι Ρουμάνοι συνοριοφύλακες ελέγχουν τα χαρτιά μας τρώγοντας ταυτόχρονα παγωτό και σε χρόνο ννο τε-ντε μας δίνουν το ΟΚ να περάσουμε. Πανηγυρίζουμε που ξεμπερδέψαμε από τα σύνορα και την κάνουμε μισοντυμένοι με σκοπό να κάνουμε στάση καμιά εκατοσταριά μέτρα παρακάτω για να φορέσουμε τον εξοπλισμό μας. Τα πανηγύρια κόβονται απότομα από ένα μπλόκο της αστυνομίας…

– Γουάι δε γκιρλς ντο νοτ γουέαρ δε χέλμετς;
Το οποίο μεταφράζεται καλώς ήρθατε στην Ρουμανία, ελάτε να σας κόψω μία κλήση.
Ευτυχώς οι εξηγήσεις που δώσαμε έγιναν πιστευτές. Σε αυτό βοήθησαν βέβαια ότι στα χέρια μας κρατούσαμε ακόμα γάντια, μπουφάν και διαβατήρια.
Ο αστυνομικός συνεχίζει:
– Πέιπερς πλίηζ
Η χαρά του παιδιού, τόσο τρέξιμο ρίξαμε για να τα βγάλουμε. Πάρε άδεια, δίπλωμα, πράσινη κάρτα, ευρωπαϊκό δίπλωμα, διαβατήριο και καμιά δεκαριά χαρτάκια από σύνορα και διόδια. Γρήγορα όμως ο πολισμάνος μου έκοψε τα πόδια:
– Βιγκνέτα;
– Γουάτ;
– Βιγκνέτα, τολ τίκετ, γουέαρ ις ιτ;
Ρε μπάρμπα έχω διαβάσει στο internet ότι δεν είναι υποχρεωτικό για μοτοσυκλέτες. Δεν το ‘πα, το σκέφτηκα πάντως. Με μια δεύτερη και πιο ορθή σκέψη λέω λάθος θα έγραφε στο δίκτυο, κάτι θα έχει αλλάξει. Ρωτάμε λοιπόν από που θα το ψωνίσουμε και μας στέλνει πίσω στα σύνορα.

Μεταβολή λοιπόν έξω από τον γκισέ που έγραφε με μεγάλα γράμματα “Rovignete” και τον οποίο είχαμε αγνοήσει παντελώς μέσα στα πανηγύρια μας.. Ο αραχτός υπάλληλος που βρίσκεται απ’ έξω μας βλέπει και γελά. Κάτι δεν πάει καλά σκέφτομαι. Μας πλησιάζει και κουνώντας δεξιά-αριστερά το δάκτυλό του μας λέει:
– Νο βιγκνέτε φορ μοτορσάικλς
– Γες, μπατ πολίς…
Η κίνηση του δακτύλου αλλάζει και δείχνοντας τώρα τον εαυτό του μας απαντά:
– Μι πολις, νοτ δέι
– Μπατ…

Μιας και δεν βγάζει άκρη με εμάς αλλά ούτε και εμείς με αυτόν, μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. Περπατάει την απόσταση που μας χωρίζει με το μπλόκο, χαιρετάει τον νεαρό αστυνομικό και του εξηγεί ότι οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια. Απορημένος ο πολισμάνος μας κάνει εν τέλει νόημα να περάσουμε. Με το ζόρι κρατήθηκα να μην του φέρω τον δείκτη του δεξιού χεριού στην αριστερή παλάμη και να το περιστρέψω αναφωνώντας “να-να-να-να-να”…

Επιστροφή στους δρόμους λοιπόν με την ποιότητα του οδοστρώματος να βελτιώνεται κατακόρυφα. Όχι πως είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά μπροστά στους Ουκρανικούς δρόμους μέχρι και οι κατσικόδρομοι των Λευκών Ορέων μοιάζουν με οτοστράντες.

Τα όρια ταχύτητας είναι αρκετά υψηλά για τους δρόμους τους. Στο δευτερεύον οδικό δίκτυο (μία στενή λωρίδα ανά κατεύθυνση) έχει όριο ταχύτητας 100 χλμ! Οι τεράστιοι σταυροί δεξιά και αριστερά του δρόμου δεν μαρτυρούν όμως ατυχήματα. Είναι μάλλον κάποια τάματα για καλή σοδιά.

Όλη μέρα είχαμε αποφύγει την βροχή, αλλά ο καιρός κλείνει επικίνδυνα μπροστά μας. Φοράμε αδιάβροχα λίγο πριν ανοίξουν οι ουρανοί για να μας ξεπλύνουν λίγο απ’ την βρώμα της Ουκρανίας. Δεν κρατάει όμως πολύ, μας κάνει την χάρη και το γυρίζει σε ψιχάλα μόλις πιάνουμε Καρπάθια. Πανέμορφη διαδρομή την οποία όμως δεν μπορούμε να απολαύσουμε λόγω του ότι το βρεγμένο οδόστρωμα γλιστράει αρκετά. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και το φορτηγό μπροστά μας που έχει «σκάσει» στις προστατευτικές μπάρες, γεμίζοντας τον δρόμο με κομμάτια απ’ την ξυλεία που κουβαλούσε. Σαν τιμωρία οι αστυνομικοί έχουν βάλει τον οδηγό του να σκουπίζει την άσφαλτο!

Ο καιρός ανοιγοκλείνει και εμείς συνεχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε τα καταπράσινα Καρπάθια

Περίπου τις εφτά το απόγευμα καταφθάνουμε στην Cluj-Napoca. Η πανσιόν Caramell που έχουμε κλείσει βρίσκεται στην άλλη πλευρά της πόλης και πιο συγκεκριμένα τέσσερα χιλιόμετρα έξω απ’ αυτήν. Περνάμε μέσα από αγρούς και λασπωμένους χωματόδρομους μέχρι να εμφανιστεί μπροστά μας η εντυπωσιακή πανσιόν. Εγκάρδια υποδοχή από τους φιλόξενους ιδιοκτήτες οι οποίοι λόγω του περασμένου της ώρας μας παραγγέλνουν φαγητό από ντελίβερι το οποίο και πληρώνουν αυτοί, μιας και εμείς δεν έχουμε κάνει ακόμα συνάλλαγμα.

Η πανσιόν απλά καταπληκτική, από τα κορυφαία καταλύματα που έχω μείνει ποτέ. Τακτοποιούμαστε, μπανιαριζόμαστε ώσπου να έρθει το φαγητό και ακολουθεί κανονική επίθεση στην τραπεζαρία. Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα!