Οι «μηχανές» του χρόνου

Κείμενο: Στέλιος Οικονομάκης
Φωτογραφίες: Στέλιος Οικονομάκης, Δημήτρης Αναστασάκης, Νατάσα Σπηλιοπούλου, Κούλα Γδοντάκη
Video: Δημήτρης Αναστασάκης
Μοντάζ: Στέλιος Οικονομάκης

Τι θα λέγατε για ένα ταξίδι στο παρελθόν;
Οι μηχανές του χρόνου ξεκινούν από την μεταπολεμική Σερβία με επόμενους σταθμούς την Μεσαιωνική Βουδαπέστη και τη σημαδεμένη από το Ναζισμό Κρακοβία. Συνεχίζουν διασχίζοντας την Αναγεννησιακή πλευρά της Σλοβακίας και χάνονται στα Ρουμάνικα Καρπάθια, ανάμεσα σε άλογα και κάρα, κυνηγώντας το μύθο του Δράκουλα. Γυρίζουν το ρολόι πενήντα χρόνια πίσω για να βρεθούν στις πρώην κομμουνιστικές και ανεξερεύνητες Μολδαβία και Ουκρανία, ενώ λίγο πριν την επιστροφή τους στο σήμερα ακολουθούν τον Παρευξείνιο δρόμο για να συναντήσουν την Βουλγαρία της δεκαετίας του 1980.

Αναχώρηση
«Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει» διάβαζα πριν λίγο καιρό σε ένα άλλο ταξιδιωτικό. Ή όπως λέει ο Murphy «Όταν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει». Δέκα μέρες περίπου πριν αναχωρήσουμε, οι οδηγοί βυτιοφόρων αναγγέλλουν απεργία. Σκεπτόμενος πάντα θετικά λέω «σιγά μωρέ, πόσο θα κρατήσει»… Αμ δε, η απεργία δεν λέει να λήξει και συνεχίζεται μέχρι και την μέρα αναχώρησης μας. Η τελευταία ανακοίνωση αναμενόταν την Παρασκευή το μεσημέρι -ημέρα αναχώρησης μας- και εγώ πάλι ήμουν πεπεισμένος ότι όλα θα πάνε καλά. Ετοίμαζα τις τελευταίες λεπτομέρειες όταν το τηλέφωνο μου χτυπά. Στην άλλη πλευρά της γραμμής ο συνταξιδιώτης Δημήτρης με ρωτά: «Είδες ειδήσεις;». «Όχι» του απαντώ. Και συνεχίζει «Η απεργία συνεχίζεται, τι κάνουμε;».

Απ’ το μυαλό μου αστραπιαία περνάν εικόνες από όλο το τρέξιμο του σχεδιασμού, και τα χαμένα λεφτά από τις κρατήσεις ξενοδοχείων και εισιτηρίων. Αυτό-σφαλιαρώνομαι και βάζω μπροστά το πλαν μπι.

Στην Ελλάδα έχουμε να κάνουμε μόνο 500 χιλιόμετρα. Άρα αν ξεκινήσουμε γεμάτοι και με 3-4 τετράλιτρα καβάτζα, βγαίνουμε χαλαρά από τα σύνορα. Ο προβληματισμός μου ήταν μόνο το KTM του Μήτσου που κατεβάζει την βενζίνη όπως κατεβάζει ο διψασμένος οδοιπόρος το νερό στη Σαχάρα. Κουτσά στραβά όμως θα τα βγάζαμε πέρα. Ξεχυνόμαστε λοιπόν για να βρούμε κάποιο βενζινάδικο απ’ αυτά που τους πηγαίνανε κάμποσα λίτρα με τα ιδιωτικά βυτία των εταιριών. Η επιχείρηση στέφεται σύντομα επιτυχώς, φουλάρουμε, παίρνουμε την καβάτζα μας, φορτώνουμε και τραβάμε για το σημείο συνάντησής μας, το κατάστημα GAS.

Πρωταγωνιστές σε αυτό το οδοιπορικό ο Δημήτρης με KTM Adventure 990, ο Μανώλης με τη Κούλα με Suzuki V-Strom 650 και η αφεντιά μου με συνοδοιπόρο τη Νατάσα με Yamaha TDM 900.

Αποχαιρετάμε τους λίγους φίλους που έχουν μαζευτεί για να μας ευχηθούν καλό ταξίδι και τραβάμε το καθιερωμένο πια δρομολόγιο για το λιμάνι της Σούδας. Η διαδικασία έχει καταντήσει ιεροτελεστία. Μπύρα, ευχές, τελευταίες λεπτομέρειες και νάνι. Αύριο έχει πολύ πρωινή αναχώρηση και μας περιμένουν ~900 δύσκολα χιλιόμετρα.

31 Ιουλίου, Πειραιάς – Nis, χιλ 882

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το πλοίο δένει αρκετά νωρίς και εμείς έξι το πρωί έχουμε πάρει τους δρόμους. Η πρωινή δροσιά πάντα βοηθάει στο να καταπιούμε χιλιόμετρα, η έλλειψη βενζίνης όμως κρατάει τους κινητήρες μας κάτω από τις 5000 στροφές. Η τύχη μας χαμογελά και 120 χιλιόμετρα έξω απ’ την Αθήνα βρίσκουμε ανοικτό βενζινάδικο. Φουλάρουμε και χωρίς άγχος συνεχίζουμε προς Ευζώνους. Με μικρές στάσεις για ξεμούδιασμα, ξαλάφρωμα και ανεφοδιασμό από τα μπιτόνια μας, φτάνουμε στα σύνορα γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι. Φορ δε ρέκορντ συναντήσαμε δύο ανοικτά πρατήρια στα Τέμπη, αλλά γινόταν της… κακομοίρας. Προτιμήσαμε να ξοδέψουμε τα μπιντονάκια μας…

Ο έλεγχος στα ελληνικά σύνορα σύντομος αλλά όχι και στο γειτονικό φυλάκιο των Σκοπίων. Παρεμπιπτόντως είμαστε οι μοναδικοί που επιμένουμε να λέμε την γειτονική χώρα Σκόπια ή ΦΥΡΟΜ. Ο χάρτης στο tank bag μου γράφει Μακεδονία και η πράσινη κάρτα που δείχνω στον συνοριοφύλακα MK. Το παιχνίδι είναι χαμένο προ πολλού. Λόγω λοιπόν αυτής της διαφωνίας του ονόματος, πολλές φορές έχουν παρατηρηθεί προβλήματα στα σύνορα. Περνώντας τον πρώτο έλεγχο κάνω νόημα στον δεύτερο υπάλληλο για το αν μου επιτρέπει να περάσω. Λόγω μοτοσυκλέτας σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει τελωνειακός έλεγχος. Όλοι οι υπάλληλοι απλά σου κάνουν νόημα να περάσεις. Έτσι και εδώ, ο υπάλληλος μου γνέφει καταφατικά και εγώ περνάω. Το ίδιο και ο Δημήτρης από πίσω μου. Σταματάμε λίγο μετά τα σύνορα για να περιμένουμε και τον τρίτο της παρέας, τον Μανώλη, ο οποίος εμφανίζεται αλαφιασμένος λέγοντάς μας: «Ρε ‘σεις μου κράτησε τα διαβατήρια ο τελωνειακός και θέλει να πάτε πίσω». Μεταβολή λοιπόν στον τελωνοφύλακα ο οποίος ισχυρίζεται ότι τον αγνοήσαμε και ότι παραλίγο να τον πατήσουμε! Συγκρατώ τα νεύρα μου, ξέροντας ότι έχει το πάνω χέρι και ότι άμα θέλει θα ξημερωθούμε εκεί, του εξηγώ ευγενικά ότι νόμιζα πως μου έκανε νόημα να περάσουμε και του ζητάω συγνώμη. Το θέμα λήγει εκεί ευτυχώς και αναχωρούμε βρίζοντας τον από μέσα μας.

Τον ξεχνάμε γρήγορα πάντως καθώς μια πομπή αυτοκινήτων για κάποιο γάμο μας τραβάει το ενδιαφέρον. Όλοι οι επιβάτες τους κρέμονται από τα παράθυρα, τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια, ενώ απ’ την ηλιοροφή του πρώτου οχήματος ένα κύριος βιντεοσκοπεί το γεγονός.

Στα πρώτα βενζινάδικα που συναντάμε γίνεται χειρότερος χαμός απ’ αυτά που συναντήσαμε στα Τέμπη. Τα ρεζερβουάρ μας έχουν ακόμα απόθεμα και συνεχίζουμε βόρεια μέχρι να βρούμε κάποιο με λιγότερη κίνηση. Βρίσκουμε μεν, αλλά μας έμελλε χαλασμένη αντλία η οποία μας καθυστερεί αρκετά. Τον χρόνο αναμονής γεμίζουν οι τέσσερεις μοτοσυκλέτες με ελληνικές πινακίδες που καταφθάνουν για ανεφοδιασμό. Οι Σαλονικιότες φίλοι τραβάνε για Αυστριακές και Κροατικές Άλπεις.

Οι μοναδικές στάσεις που κάνουμε στην γειτονική χώρα -εκτός από το βενζινάδικο- είναι στους τρεις σταθμούς διοδίων όπου και πληρώνουμε 1€ ανά μοτοσυκλέτα. Κανονικά τα διόδια κοστίζουν 50 (ή 60 ανάλογα το σταθμό) δηνάρια, δηλαδή περίπου 70-80 λεπτά, αλλά μας κλέβουν -εν γνώση μας- στην μετατροπή. Αν δεν θες να μπλέξεις με συνάλλαγμα καλύτερα να έχεις κέρματα μαζί σου. Συνήθως «δεν έχουν» ρέστα να σου επιστρέψουν…

Φτάνουμε στα σύνορα με Σερβία όπου γίνεται ο κακός χαμός από κίνηση. Με τα πολλά καταφέρνουμε να ξεμπερδέψουμε και τραβάμε για τα τελευταία χιλιόμετρα της ημέρας επί Σέρβικου εδάφους. Ο καιρός μπροστά μας μουντός αλλά δεν δείχνει ακόμα απειλητικός για βροχή. Μία μέλισσα περνάει μέσα στο μανίκι του Μήτσου κερνώντας τον με μια τσιμπιά. Το παίζει αντράκι και δεν σταματάει για να βάλει αμμωνία πληρώνοντας το με δύο μέρες φαγούρα. Καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα μακριά απ τα σύνορα μπαίνουμε στην εθνική οδό για να διανύσουμε άλλα τόσα γρήγορα χιλιόμετρα με μηδαμινή κίνηση. Στρίβουμε πριν την Nis πληρώνοντας 2€ διόδια ανά μοτοσυκλέτα. Δεν υπήρχε καμία πινακίδα να αναγράφει το ποσό που έπρεπε να πληρώσουμε και ο υπάλληλος δεν μας δίνει καμία απόδειξη για την συναλλαγή, αφήνοντάς μας με την απορία για το που καταλήγουν τα χρήματα που δώσαμε. Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του νεαρού Σέρβου που είχα ρωτήσει σε προηγούμενο ταξίδι για το που παίρνεις εισιτήρια για το λεωφορείο, παίρνοντας την αποστομωτική απάντηση: «Κανείς δεν αγοράζει εισιτήρια για το λεωφορείο, εδώ είναι Σερβία».

Τα τελευταία χιλιόμετρα γίνονται μέσω μικρών και φτωχών χωριών, με τόσο διαφορετικές εικόνες από αυτές που έχουμε συνηθίσει, οι οποίες είναι ένα πρόγευμα για το τι θα συναντήσουμε στο φετινό μας οδοιπορικό. Ένα σύμπλεγμα εικόνων από κάρα φορτωμένα με γεωργικά προϊόντα τα οποία τα σέρνουν άλογα ή γελάδια, αυτοκίνητα που μόνο σε μουσεία μπορείς να συναντήσεις και ανθρώπους να κάνουν διάφορες εργασίες στα χωράφια τους χειρονακτικά.

Διασχίζουμε μια φτωχογειτονιά σκαρφαλώνοντας ένα λόφο που στην κορυφή του φιλοξενεί το μοντέρνο ξενοδοχείο Aleksandar στο οποίο έχουμε κάνει κράτηση. Τακτοποιούμαστε τάχιστα και τραβάμε να σβήσουμε την κούραση μας στην πισίνα του με φόντο την πόλη στα πόδια μας και τα αστραπόβροντα στο βάθος. Λίγο πριν αρχίσει η βροχή μεταφερόμαστε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για να γεμίσουμε τα άδεια στομάχια μας. Η βροχή δυναμώνει και οι υπάλληλοι στο ξενοδοχείο μας κάνουν χώρο για να βάλουμε τις μοτοσυκλέτες μας κάτω από υπόστεγα. Το φαγητό καλό και φτηνό, και τα πιάτα δεν λένε να σταματήσουν να έρχονται στο τραπέζι. Σταματάμε μόνο όταν πια ζοριζόμαστε να διπλώσουμε τον κορμό μας και τραβάμε με το ζόρι για να αποθέσουμε τα κορμιά μας στα κρεβάτια μας.

Επόμενη Σελίδα »