Οι «μηχανές» του χρόνου

9 Αυγούστου, Sibiu-Brasov (χλμ 302)
Με το που ανοίγω τα μάτια μου τρέχω κατευθείαν στο παράθυρο. Ο καιρός είναι ανοικτός προς τα δυτικά και εγώ αρχίζω τα πανηγύρια. Είναι η μέρα που θα διασχίσουμε το περίφημο Transfagarasan και το μοναδικό πράγμα που δεν ήθελα ήταν να βρέχει.

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Σαράντα χιλιόμετρα μακριά από το ξενοδοχείο μας συναντάμε την πρώτη πινακίδα που μας στέλνει προς τα βουνά Fagaras. Βρισκόμαστε σε υψόμετρο 450 μέτρων και θα σκαρφαλώσουμε μέχρι τα 2034. Ιστορικά τώρα, ο δρόμος κατασκευάστηκε από τον Τσαουσέσκου μεταξύ το 1970 και 1974 για στρατιωτικούς σκοπούς και συγκεκριμένα για προφύλαξη της χώρας σε τυχόν επίθεση των Σοβιετικών. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν πάνω από έξι εκατομμύρια χιλιόγραμμα δυναμίτη και τα επίσημα στοιχεία μιλάνε για πάνω από 40 νεκρούς στρατιώτες. Ο δρόμος αναφέρεται σε πολλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς αλλά και από την γνωστή εκπομπή Top Gear ως ο καλύτερος δρόμος στον κόσμο!

Η διαδρομή συνολικά καλύπτει περίπου ενενήντα χιλιόμετρα! Αρχικά περνάμε μέσα από ένα καταπράσινο δάσος με την ποιότητα της ασφάλτου να είναι σε αρκετά καλά επίπεδα.

Οι στάσεις συχνές για να χαζέψουμε και να φωτογραφίσουμε την υπέροχη θέα.

Στα μέσα περίπου της ανάβασης βλέπουμε από μακριά τον καταρράκτη Balea.

Από εκεί και πάνω αρχίζει το πολυφωτογραφημένο κομμάτι της διαδρομής με τις συνεχόμενες φουρκέτες οι οποίες ενώνονται με δεκάδες γέφυρες.

Φτάνοντας στην κορυφή σταματάμε για να χαζέψουμε την λίμνη Balea. Το τοπίο είναι Αλπικό…

Αρκετή ώρα αργότερα αναχωρούμε διασχίζοντας το «τρομακτικό» τούνελ, σμιλευμένο μέσα στο βράχο, στο οποίο τρέχει τόσο νερό που νομίζεις πως βρέχει.

Η κάθοδος είναι με πιο ανοιχτές στροφές και το τοπίο γυμνό, περιβαλλόμενο από δεκάδες καταρράκτες.

Παρακάτω παραθέτω ένα βιντεάκι από Transfagarasan:

Όλα τα όμορφα όμως κάποτε τελειώνουν. Το δικό μας τέλειωσε κάπως απότομα καθώς με το που πιάνουμε υψόμετρο περί τα 1000 μέτρα κάποιος πήρε την άσφαλτο από τον δρόμο μας -όχι όλη άφησε και λίγη για ντεκόρ- και στην θέση της έβαλε πέτρες, χώματα, νεροφαγώματα, κολύμπες, κορμούς και κλαδιά. Οδηγικό μαρτύριο…

Για 30 περίπου χιλιόμετρα κινούμαστε δίπλα στην τεχνητή λίμνη Vidraru σε ένα υπέροχο τοπίο με το μειονέκτημα ότι δεν γινόταν να το απολαύσεις γιατί δεν μπορούσες να πάρεις το βλέμμα σου από τον επικίνδυνο δρόμο.

Η λίμνη δημιουργήθηκε το 1965 με τη δημιουργία του ομώνυμου υδροηλεκτρικού φράγματος στον ποταμό Arges. Το τοξωτό φράγμα έχει ύψος 166 μέτρα και μήκος 305 και συγκρατεί 465 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού στην λίμνη η οποία έχει μέγιστο μήκος 10,3 χιλιόμετρα και πλάτος 2,2. Η περίμετρός της είναι 28 χιλιόμετρα.

Ο δρόμος βελτιώνεται λίγο στην πορεία μας προς την κωμόπολη Curtea de Arges αλλά γίνεται και πάλι τραγικός μόλις στρίβουμε προς Campulung. Είναι έρημος από κίνηση, γεμάτος με βαθιές λακκούβες και περνάει μέσα από αρκετά ξεχασμένα χωριουδάκια τα οποία σπάνε την μονοτονία του αδιάφορου τοπίου.

Την υποδοχή μας σε καλή άσφαλτο αναλαμβάνει μια σφίγγα η οποία αυτή την φορά προτιμάει να τρυπώσει στο κράνος του Μανώλη. Στάση για πρώτες βοήθειες με τον Μανώλη να βρίζει που ενώ κατάφερε να αποφύγει ένα πουλί, ένα σκύλο και μία αγελάδα, μέσα σε μία μέρα, δε γλίτωσε από το κεντρί της μέλισσας…

Σύντομα βρισκόμαστε ξανά πάνω στα Καρπάθια ακολουθώντας και πάλι μια υπέροχη διαδρομή η οποία ενώνει τις πόλεις Rukar και Bran. Ο άριστος ασφαλτόδρομος σκαρφαλώνει φιδίσια την καταπράσινη οροσειρά Giuvala οδηγώντας μας σε ένα στριφτερό υπέροχο παιχνίδι που δεν θέλουμε να τελειώσει.

Το μόνο μελανό σημείο της διαδρομής είναι τα αρκετά φορτηγά που συναντήσαμε, καθώς η διαδρομή είναι από τους βασικούς άξονες που ενώνουν το Βουκουρέστι με την Brasov και τις γύρω πόλεις. Οι φουρκέτες είναι τόσο πολλές που πραγματικά ζορίζεσαι να τα προσπεράσεις.

Μιας και έχω ξανακάνει την διαδρομή σε προηγούμενο ταξίδι μου -με αυτοκίνητο τότε αλλά ήταν αυτό που με ώθησε να ξαναβρεθώ στα ίδια μέρη με δύο τροχούς- αναλαμβάνω τον ρόλο ξεναγού δείχνοντας στους υπόλοιπους από μακριά το περίφημο κάστρο του Δράκουλα που βρίσκεται στην κωμόπολη Bran.

Πολλά κάστρα διεκδικούν κάτι από τον μύθο του Δράκουλα -πουλάει βλέπετε- αλλά το Bran τα καταφέρνει καλύτερα από όλα. Δεν υπάρχει πάντως καμία απόδειξη ότι ο Bran Stoker (για όσους δεν συγκρατούν ονόματα είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Dracula» το οποίο τον αναφέραμε κατά την περιήγηση μας στην Sighisoara) γνώριζε για την ύπαρξη αυτού του κάστρου, όμως υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Vlad Tepes το χρησιμοποίησε σαν στρατηγείο κατά την εκστρατεία του. Παρκάρουμε απέναντι από το κάστρο και τραβάμε να το εξερευνήσουμε. Το παραμυθάκι του Δράκουλα το πουλάνε πάντως καλά στην πόλη:

Η ιστορία του κάστρου ξεκινά κάπου στο 1212 όταν οι Τεύτονες Ιππότες έκτισαν ένα ξύλινο κάστρο για να προστατεύσουν την γύρω περιοχή αλλά καταστράφηκε το 1412 από επιδρομή των Μογγόλων. Η επόμενη αναφορά που διασώζεται είναι το 1377 όταν ο Λούης ο πρώτος, βασιλιάς της τότε μεγάλης Ουγγαρίας έδωσε το δικαίωμα στους Σάξονες να χτίσουν ένα κάστρο στο λόφο. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε αμυντικά κατά την επίθεση των Οθωμανών το 1378 ενώ στην συνέχεια εκτέλεσε χρέη τελωνειακού σταθμού ανάμεσα στις περιοχές Τρανσυλβανία και Βλαχία. Το 1920 έγινε κατοικία της βασίλισσας Μαρίας η οποία επιμελήθηκε την διακόσμηση με παραδοσιακά έπιπλα και ταπετσαρίες από κορυφαίους Ρουμάνους δημιουργούς. Μετά την εξορία της βασιλικής οικογένειας το 1948, το κάστρο πέρασε στα χέρια των Κομμουνιστών όπου και παρέμεινε μέχρι την πτώση τους το 1989. Το 2005 η δημοκρατική πια Ρουμανία ψήφισε ένα νόμο ο οποίος επέτρεπε την διεκδίκηση περιουσίων που είχαν αλωθεί από τους κομουνιστές, η ιδιοκτησία πέρασε στα χέρια του Dominic von Habsburg, γαμπρού της βασίλισσας Μαρίας, αρχιτέκτονα στη Νέα Υόρκη, ο οποίος το έβγαλε στο σφυρί προς 78 εκατομμύρια δολάρια. Ακολούθησε μια δικαστική διαμάχη μεταξύ του ιδιοκτήτη και της Ρουμάνικης κυβέρνησης και εν τέλει, το 2009, η οικογένεια αποφάσισε να μην πουλήσει το κάστρο και να το μετατρέψει σε μουσείο εις μνήμη της βασίλισσας. Ουφ, αυτό δεν είναι ιστορία, επεισόδιο της Λάμψης είναι…

Ξανά καβάλα στις μοτοσυκλέτες και πορεία προς Rasnov με το περίφημο κάστρο της το οποίο βρίσκεται στον λόφο πάνω απ’ την πόλη. Μπροστά του κείτεται η κακόγουστη πινακίδα που αναφέρει το όνομα της πόλης αλλά Hollywood.

Δυστυχώς η ώρα έχει περάσει για τα καλά και δεν έχουμε τον χρόνο να το επισκεφτούμε.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω μπαίνουμε στην πόλη της Brasov και μετά από μερικούς κύκλους καταφέρνουμε να βρούμε την πανσιόν Ambient που έχουμε κάνει κράτηση. Τακτοποίηση σε χρόνο ρεκόρ και έξοδο στην πόλη λίγο πριν δύσει ο ήλιος.

Η Brasov αναφέρεται ως η πιο όμορφη πόλη της Ρουμανίας και είναι πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών. Σε αυτό συντελεί και η ύπαρξη ενός γνωστού χιονοδρομικού κέντρου το οποίο συγκεντρώνει επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου. Κατ’ εμάς είναι μεν πανέμορφη αλλά η πόλη έχει ένα Χολιγουντιανό τουπέ που στην σπάει:

Αν καταφέρεις να εξαιρέσεις αυτό το τουπέ σίγουρα θα απολαύσεις μια υπέροχη πόλη. Καταρχάς στο κέντρο της παλιάς πόλης υπάρχει μια πανέμορφη πλατεία όπου φιλοξενείται το παλαιό Δημαρχείο με τον πύργο-ρολόι.

Δίπλα της βρίσκεται η Μαύρη εκκλησία, σε γοτθικό ρυθμό, η οποία πήρε το όνομα της λόγω του χρώματος που απέκτησε μετά από μια πυρκαγιά το 1689.

Ένα ακόμα “περίεργο” αξιοθέατο, το οποίο πρέπει κανείς να ψάξει αρκετά για να το βρει, είναι η Strada Sforii ή αλλιώς The Rope Street. Με 111 εκατοστά πλάτος και 80 μέτρα μήκος κατέχει την 3η θέση ως ο πιο στενός δρόμος της Ευρώπης.

Η ώρα έχει περάσει για τα καλά και τα στομάχια έχουν αρχίσει να μας ενοχλούν έντονα. Με οδηγό το Lonely Planet καταλήγουμε στο εστιατόριο Bella Musica το οποίο βρίσκεται στο υπόγειο του ομώνυμου ξενοδοχείου και δύσκολα του δίνει κάποιος σημασία αν δεν πάει συστημένος. Υπέροχο περιβάλλον και θαυμάσιο φαγητό σε λίγο πιο τσιμπημένες τιμές. Είπαμε, το τουπέ πληρώνεται…