Οι «μηχανές» του χρόνου

10 Αυγούστου, Brasov-Piatra Neamt (χλμ 287)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Αναχωρούμε μετά από μια χαλαρή πρωινή βολτούλα στην πόλη με κατεύθυνση βόρεια και πιο συγκεκριμένα για το φαράγγι του Bicaz. Η διαδρομή αρχικά έχει κίνηση αλλά σύντομα βρισκόμαστε να κινούμαστε σε έρημους δρόμους, διασχίζοντας καταπράσινες κοιλάδες περικλειόμενες από όμορφα βουνά.

Αν και ο δρόμος είναι καλής ποιότητας, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στους δρόμους της Ρουμανίας.

Φτάνοντας στο Gheorgheni ένα Zastava βγαίνει χωρίς να κοιτάξει από ένα βενζινάδικο. Φρένα πανικού και ευτυχώς σταματάω λίγο πριν γίνω αυτοκόλλητο στην πόρτα του. Ακολουθεί σκηνή με τον οδηγό να απολογείται στα Ρουμάνικα, εμένα να του φωνάζω “Δεν βλέπεις ρε κουμπάρο” και τους γύρω θαμώνες να τον γιουχάρουν κανονικά. Τώρα που το σκέφτομαι γελάω, αλλά πιστέψτε με τότε τα χρειάστηκα κανονικά και δεν το διασκέδασα καθόλου. Έκανα αρκετή ώρα για να ηρεμήσω.

Ο επαρχιακός δρόμος ο οποίος ξεκινά απ’ την πόλη και οδηγεί προς το φαράγγι είναι γραφικός μεν αλλά μοιάζει βομβαρδισμένος. Είναι δε και γεμάτος με λεωφορεία τα οποία δύσκολα προσπερνάς λόγω του ότι είναι υπερβολικά στενός. Το τοπίο πάντως σε αποζημιώνει και με το παραπάνω.

Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα παρακάτω ξεπροβάλει μπροστά μας η λίμνη Rosu, η κόκκινη λίμνη ελληνιστί, η οποία πήρε το όνομά της από τα λασπωμένα νερά της. Μέσα στην λίμνη στέκονται όρθιοι πολλοί νεκροί κορμοί απλώνοντας ένα πέπλο μυστηρίου και ξυπνώντας μύθους που μιλούν για ματωμένα νερά -εξού και το κόκκινο χρώμα- από καταπλακωμένους παραθεριστές στα βάθη της λίμνης από κατάρρευση του παραπλήσιου βουνού. Στην πραγματικότητα εν έτη 1838, υπήρξε μια μεγάλη κατολίσθηση του βουνού φτιάχνοντας ένα φυσικό φράγμα που διοχετεύει με νερό τον ποταμό Bicaz και δίνοντας ένα χεράκι στην σημερινή μορφή της λίμνης. Για νεκρούς ουδείς λόγος…

Λίγο πιο κάτω από την λίμνη εισερχόμαστε στο εντυπωσιακό φαράγγι Bicaz για την κατασκευή του οποίου ευθύνεται ο ορμητικός ομώνυμος ποταμός. Ο δρόμος περικλείεται από απότομες βραχώδεις πλαγιές, καταρράκτες και φυσικά τούνελ λαξευμένα στο βράχο από τα νερά του ποταμού.

Μετά το τέλος του φαραγγιού ξεπροβάλουν αρκετά χωριουδάκια με τα σπίτια τους να είναι κτισμένα στην δεξιά όχθη του ποταμού, ενώ ο κύριος δρόμος βρίσκεται στην αριστερή. Οι γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές θα πρέπει να κατέχουν κάποιο αρχιτεκτονικό βραβείο.

Δεν διακρίνεται καθαρά αλλά οι γέφυρες είναι απλά κορμοί δέντρων...

Από πάνω τους ο “Γολγοθάς”, όπως τον ονομάζουν οι ντόπιοι, μία απότομη κορυφή η οποία φιλοξενεί τρεις σταυρούς.

Φτάνοντας στην κωμόπολη του Bicaz παρεκκλίνουμε λίγο της πορεία μας για να επισκεφτούμε το ομώνυμο φράγμα το οποίο βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα πιο βόρεια. Μόλις βγαίνουμε έξω απ’ την πόλη το επιβλητικό φράγμα εμφανίζεται μπροστά μας αφήνοντάς μας με το στόμα ανοικτό. Οι διαστάσεις του φράγματος είναι: ύψος 127 μέτρα, μήκος 435 και μέγιστο πλάτος 119.

Κλικ για μεγέθυνση...

Μιας και ο χρόνος μας παίρνει αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα γύρω από την λίμνη η οποία μας αποζημιώνει πλήρως. Ο φιδίσιος δρόμος με την πολύ καλή άσφαλτο μας οδηγεί σε ένα καλοφτιαγμένο χώρο αναψυχής σε κάποια πλαγιά με πανοραμική θέα της λίμνης.

Κλικ για μεγέθυνση...

Είναι τέτοια η γαλήνη που σου προσφέρει το μέρος που με βαριές καρδιές το αποχαιρετάμε για να καλύψουμε τα τελευταία χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από την Piatra-Neamt και το ξενοδοχείο Central που έχουμε κάνει κράτηση. Ένα ανακαινισμένο κτίριο από αυτά του κουμουνιστικού μπλοκ που δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω από ένα μέτριο κρεβάτι για ύπνο.

Η πόλη επίσης δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο να επιδείξει. Προλαβαίνουμε μετά βίας ένα από τα τελευταία τελεφερίκ (κόστος 15 lei/άτομο) τα οποία ξεκινούν παραδίπλα από το ξενοδοχείο, διασχίζουν ολόκληρη την πόλη και καταλήγουν σε μια κορυφή πάνω απ’ αυτήν. Οι υπάλληλοι προσπαθούν να μας ξαναβάλουν στο ίδιο τελεφερίκ για κάθοδο καθώς έχουν μείνει ελάχιστα λεπτά λειτουργίας του και με το ζόρι προλαβαίνουμε να ρίξουμε μια ματιά στην εντυπωσιακή θέα και στην μικρή πίστα σκι που λειτουργεί κατά τους χειμερινούς μήνες.

Κάνουμε μια μικρή βόλτα στην αδιάφορη πόλη πριν μπούμε στην διαδικασία ανεύρεσης φαγητού.

Ο οδηγός μας δεν περιέχει καν αυτήν την πόλη και εμείς έχουμε μπει στην διαδικασία ανεύρεσης πιτσαρίας. Ρωτάμε μερικούς περαστικούς και όλοι μας δίνουν την ίδια απάντηση, Pizza 66. Λίγα λεπτά αργότερα, στον πρώτο όροφο ενός εμπορικού κέντρου σε μια κεντρική πλατεία, απολαμβάνουμε τις εύγευστες πίτσες υπό τον ήχο δυνατής beat μουσικής!