Οι «μηχανές» του χρόνου

13 Αυγούστου, Οδησσός
Στο ξενοδοχείο το πρωί προσπαθούμε μετά βίας να πάρουμε κάποιες πληροφορίες από την ρεσεψιονίστ η οποία ήταν πιστό αντίγραφο της Αντζελίνα Τζολί αλλά πιο κρύα και από το παγόβουνο του Τιτανικού. Τις μισές ερωτήσεις μας τις αγνόησε και όταν απαντούσε δεν έλεγε παραπάνω από δύο κουβέντες.

Η Νατάσα πάει στο παραπλήσιο σούπερ μάρκετ για να γευτεί την πλήρη άρνηση των υπαλλήλων να την εξυπηρετήσουν μόλις την ακούν να μιλά αγγλικά. Δεν απαντούσαν καν, απλά γύριζαν το κεφάλι απ’ την άλλη πλευρά.

Τραβάμε και πάλι ποδαράτα προς το κέντρο με το θερμόμετρο να βαράει και σήμερα κόκκινα. Ψάχνουμε να βρούμε το μουσείο της Φιλικής Εταιρείας και πέφτουμε πάνω στο εμπορικό κέντρο Αθηνά, μια επένδυση της εταιρίας «Μηχανική» (Εμφιετζόγλου) που στο κεντρικό του εσωτερικό κοινόχρηστο χώρο περιέχει ένα μνημείο με την μορφή της θεάς Αθηνάς, αφιερωμένο στα άτυχα θύματα του τραγικού αεροπορικού δυστυχήματος της Θεσσαλονίκης το 1997 (οι περισσότεροι από εμάς θα θυμούνται το μοιραίο Γιάκοβλεφ που έπεσε στην περιοχή της Πιερίας), ανάμεσα στα οποία ήταν και πολλοί εργαζόμενοι της εταιρείας.

Από το εμπορικό κέντρο ξεκινά και η οδός Ελλήνων, παράλληλα στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται και το μουσείο της Φιλικής Εταιρίας. Όπως αναφέρει και η επιγραφή:

Ο υπάλληλος μέσα δεν μιλά γρι αγγλικά, ούτε ελληνικά. Παίρνει κάπου τηλέφωνο και λίγο αργότερα εμφανίζεται μια κοπέλα που μας ρωτά σε σπαστά ελληνικά τι θέλουμε. Απαντάμε “να δούμε το μουσείο” και με την σειρά της δίνει εντολή στον υπάλληλο να ξεκλειδώσει τις πόρτες και να ανοίξει τα φώτα. Μας λέει στα πεταχτά ότι έχει δύο ορόφους και μας αφήνει να απολαύσουμε το πριβέ μουσείο μας.

Το μουσείο είναι καλοστημένο με μπόλικο υλικό για να σε κρατήσει απασχολημένο για αρκετή ώρα. Μόνη παραφωνία τα ομοιώματα των Φιλικών, Νικόλαου Σκουφά, Εμμανουήλ Ξάνθου και Αθανάσιου Τσακάλωφ, τα οποία δεν είχαν κάτω άκρα… χτυπούσαν άσχημα στο μάτι.

Κιβωτός της Ελληνικής Γλώσσης

Μάχου Υπερ Πίστεως και Πατρίδος

Στην πλατεία, δίπλα στο εμπορικό κέντρο, υπάρχει το καφέ Ελληνικόν. Ο κατάλογος γράφει φραπέ και η στέρηση έχει βαρέσει κόκκινα, σαν το θερμόμετρο. Το νεροζούμι όμως που έρχεται μας προσγειώνει κάπως απότομα.

Συνεχίζουμε βολτάροντας για μια ακόμα φορά στον κεντρικό τους πεζόδρομο. Στην κορυφή του φιλοξενεί ένα πάρκο, όπου δύο γλυπτά έχουν την τιμητική τους. Μία καρέκλα που συμβολίζει την σατιρική νουβέλα «Οι δώδεκα καρέκλες» του Ηλία Ιλφ και Ευγένιου Πετρώφ και ένα άγαλμα αφιερωμένο στον ηθοποιό και τραγουδιστή Leonid Utyosov. Υπάρχει τρελή κοσμοσυρροή για μία πόζα μαζί τους.

Το ωραίο φύλο δίνει και πάλι ρέστα. Ο πήχης έχει πέσει αμυδρά σε σχέση με την Μολδαβία αλλά μιλάμε για πολύ μικρή διαφορά. Όσον αφορά τους άντρες ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλο. Σε γκάλοπ που κάναμε με τις κοπέλες της παρέας για το αν είδαν κάποιον ωραίο καθ’ όλη την διάρκεια της εκδρομής, κατάφεραν με το ζόρι να βρουν ένα Ρουμάνο…

Ο περίπατος μας συνεχίζεται στους πεζόδρομους δίπλα από την όπερα και το μουσείο.

Κλικ για μεγέθυνση...

Η Οδησσός εκτός των άλλων φημίζεται για τις παραλίες της. Ξέραμε απ’ την αρχή ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μας εντυπωσιάσουν αλλά πήγαμε για να πάρουμε μια γεύση. Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας είναι μία από της φημισμένες παραλίες της πόλης, η Otrada. Ο πεζόδρομος που οδηγεί προς αυτήν διασχίζει ένα καταπράσινο πάρκο-λόφο όπου οι πολυτελείς κατοικίες των πλουσίων κατέχουν την καλύτερη θέση πάνω απ’ την θάλασσα.

Στην παραλία γίνεται πατείς με, πατώ. Η άμμος είναι γεμάτη με συνθλιμμένα μύδια και η θάλασσα έχει ένα περίεργο πράσινο χρώμα.

Αν έχετε διαβάσει παλαιότερα ταξιδιωτικά μας θα έχετε παρατηρήσει ότι με κάθε ευκαιρία κάνουμε κάποιο extreme sport. Έτσι και εδώ το παίρνουμε απόφαση και βουτάμε στην μαύρη θάλασσα! Το νερό δεν έχει σχεδόν καθόλου αλάτι και το πράσινο χρώμα οφείλεται στο σκεπασμένο με φύκια βυθό. Λίγα μέτρα μέσα στην θάλασσα περνάει ένας τεράστιος αγωγός όπου οι λουόμενοι στέκονται πάνω του και μαζεύουν μύδια. Στην παραλία περιφέρεται μια γιαγιά πουλώντας παστά ψάρια…

Αργά το απόγευμα κατηφορίζουμε με δύο τροχούς προς το κέντρο για μάσα. Το παραδοσιακό Ukrayinska Lasunka πάνω στον κεντρικό πεζόδρομο μας είχε γεμίσει το μάτι και όπως αποδείχτηκε η επιλογή ήταν σωστή. Εκτός των υπέροχων τοπικών πιάτων, είναι η πρώτη φορά που κάποιος ντόπιος μας χαμογελάει! Η ζέστη είναι όμως τόσο αφόρητη που αισθανόμαστε σα να έχουμε παραγγείλει σούπα μέσα σε σάουνα!

Ανησυχούμε για την αυριανή διαδρομή καθώς εκτός από τα πολλά χιλιόμετρα, έχει και πολλά εμπόδια που σίγουρα θα μας καθυστερήσουν. Δύο διασχίσεις συνόρων (Ουκρανία-Μολδαβία και Μολδαβία-Ρουμανία) και ένα πέρασμα του Δούναβη με καραβάκι. Οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται πάντα με συνοδεία μπύρας, έτσι λοιπόν συμφωνήσαμε για πολύ πρωινή αναχώρηση.

Επιστρέφουμε στο μέρος που αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες όπου συναντάμε κάτι δημοτικούς, μάλλον, υπάλληλους να τις περιεργάζονται. Προφανώς έχουμε παρκάρει παράνομα σκέφτομαι και παίρνω το ρόλο του αθώου τουρίστα που δεν καταλαβαίνει τι του λένε. Να πω την αλήθεια δεν πολυπροσπάθησαν να μας εξηγήσουν, αλλά δεν τους δώσαμε και χρόνο καθώς εξαφανιστήκαμε με τάχιστες κινήσεις.