Βαλκάνια… Ευρώπη… Ελλάδα…

15 Αυγούστου, Postojna Caves, Predjama Castle, Rakitna Lake (χλμ 147)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Το μετεωρολογικό δελτίο δεν έκανε λάθος. Πρωινό ψιλόβροχο με επιδείνωση το βράδυ. Εμείς κατευθυνόμαστε προς Postojna Caves μέσω εθνικής οδού. Διανύουμε γοργά τα 50 περίπου χιλιόμετρα που μας χωρίζουν και παρκάρουμε κοντά στην είσοδο των σπηλιών.

Προλαβαίνουμε και παίρνουμε εισιτήρια (25€ για Postojna Caves και Predjama Castle) πριν πλακώσει το μεγάλο μπούγιο και στεκόμαστε στην ουρά για 20 λεπτά περίπου περιμένοντας το τρενάκι που θα μας οδηγήσει εντός των σπηλαίων. Στην είσοδο νοικιάζουν χλαίνες καθώς η θερμοκρασία εντός των σπηλαίων είναι σταθερά 8ο Κελσίου. Να που μια φορά οι κορντούρες μας φάνηκαν χρήσιμες και εκτός μοτοσυκλέτας 😉
Το τρενάκι καταφθάνει και ακολουθεί μια τρομακτική διαδρομή που ευχόμουν εκτός του μπουφάν να φορούσα και το κράνος. Το τρενάκι κινείτε με μεγάλη ταχύτητα ενώ πάνω απ’ το κεφάλι σου περνάν δεκάδες σταλακτίτες. Δεν ξέρω κατά πόσο θα έβρισκα πάνω, αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως είχαν σκύψει.
Πριν συνεχίσω να ενημερώσω ότι οι φωτογραφίες μέσα στο σπήλαιο απαγορευόταν -πράγμα που δεν σεβόταν σχεδόν κανείς πλην από εμάς-, άρα φωτογραφίες δεν έχει.
Το τρενάκι του τρόμου εν τέλει σταματά και εμείς κατεβαίνουμε σε μια τεράστια αποβάθρα στην οποία και βλέπουμε μια πινακίδα που έγραφε “English Language”. Υποθέτουμε πως είναι για την ξενάγηση και περιμένουμε σαν πρόβατα προς σφαγή γύρω στα 15 λεπτά μέχρι να εμφανισθεί η ξεναγός. Μας λέει τα καθέκαστα περί του σπηλαίου, μας γνέφει να την ακολουθήσουμε και ως δια μαγείας διακτινίζεται στο επόμενο σημείο! Δεν κάνω πλάκα ακόμα απορώ με την ταχύτητα που εξαφανιζόταν!
Ας αφήσουμε όμως την ξεναγό και ας περάσουμε στις εντυπώσεις μας από το σπήλαιο. Το σπήλαιο είναι χαώδες. Το πλήθος και η ποικιλία των σταλαγμίτων και σταλακτίτων μοναδικά. Αλλά εμείς μείναμε με την αρνητική εντύπωση της καταστροφής που έχουν προξενήσει για να γίνει αυτό το μέρος προσβάσιμο. Έχει πέσει τρελή ποσότητα από άναρχο τσιμέντο…

Το τουρ τελειώνει και μετά από μια επαναληπτική διαδρομή με το τρενάκι του τρόμου ξαναβρισκόμαστε στην επιφάνεια. Επόμενος σταθμός μας το Predjama Castle, 10 χιλιόμετρα μακριά μας. Το σκηνικό μας αφήνει άφωνους από την πρώτη κιόλας στιγμή…

Έξω απ’ το κάστρο υπήρχε χώρος για κονταρομαχίες…

Το κάστρο μέσα αρκετά μεγάλο με πολλά πατώματα, τα οποία και περιείχαν από θάλαμο βασανιστηρίων μέχρι και εκκλησία. Τελειώνοντας την ξενάγηση τα απειλητικά σύννεφα έχουν αραιώσει, πράγμα που μας αφήνει να συνεχίσουμε το πρόγραμμα μας μέχρι την λίμνη Rakitna. Η διαδρομή γραφική, περνάει μέσα από δεκάδες μικρά χωριουδάκια. Ο στριφτερός δρόμος που οδηγούσε προς την λίμνη μας επεφύλασσε και μια έκπληξη. Προς χαρά του KTM η όμορφη άσφαλτος αφήνει την θέση του σε ένα βατό χωματόδρομο…

Φτάνουμε στην όμορφη λίμνη και αράζουμε στο παραπλήσιο καφέ-μπαρ για να δροσιστούμε με κάποιο αναψυκτικό.

Ο καιρός αρχίζει να κλείνει και πάλι, πράγμα που μας οδηγεί γοργά στις μοτοσυκλέτες για να διανύσουμε τα τελευταία 30 χιλιόμετρα που μας χωρίζουν με την πόλη της Λουμπλιάνας. Προλαβαίνουμε και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο πριν αρχίσει μια δυνατή καταιγίδα η οποία δεν λέει να κοπάσει με τίποτα.
Ο καιρός μας αναγκάζει να πάρουμε ταξί για να οδεύσουμε προς μια πιτσαρία (Ljubljanski Dvor) την οποία μας είχε συστήσει ο φίλος Σωτήρης. 100 είδη πίτσας, μεγέθη που θα ικανοποιούσαν και τον πιο πεινασμένο, σε πολύ χαμηλές τιμές.