Βαλκάνια… Ευρώπη… Ελλάδα…

16 Αυγούστου, Λουμπλιάνα – Βελιγράδι (χλμ 620)

Προβολή χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Η βρόχα δεν λέει να κοπάσει και εμείς φοράμε τα αδιάβροχα μας και ετοιμαζόμαστε για τα τελευταία μας χιλιόμετρα επί Σλοβενικού εδάφους. Η βροχή σταματάει μερικά χιλιόμετρα πριν βγούμε από την Σλοβενία και εμείς μπαίνουμε σε ένα βενζινάδικο για να γεμίζουμε τα ρεζερβουάρ μας, λόγο φτηνότερης βενζίνης.

Συνέχεια επί Κροατικού εδάφους με τον καιρό να ανοίγει όσο πιο ανατολικά κινούμαστε. Ο βρόχινος εξοπλισμός μας σιγά-σιγά παίρνει θέση στις μπαγαζιέρες μας, αντικαθιστώμενος από καλοκαιρινά γάντια και κοντομάνικες μπλούζες.
Προσπαθούμε να σπάσουμε την μονότονη και άχρωμη εθνική οδό της Κροατίας με μια επίσκεψη στο Vukovar, στην πιο βομβαρδισμένη πόλη της Κροατίας κατά τον πόλεμο με την Σερβία. Η καταστροφή της πόλης ήταν ολοκληρωτική και εμφανείς ακόμα και σήμερα.

Οι εικόνες που μιλάν μόνες τους σε συνδυασμό με όλες τις υπόλοιπες εικόνες που μαζέψαμε αλλά δεν φωτογραφήσαμε, κρατάν το γκάζι της μοτοσυκλέτας μας ανοιχτό και μας ωθούν μακριά από αυτό το δύστυχο μέρος. Οι ίδιες εικόνες επαναλαμβάνονται καθ’ όλη την πορεία μας δίπλα στα Σερβοκροατικά σύνορα.

Η είσοδος μας στην Σερβία εύκολη, δίχως ταλαιπωρία. Ο συνδυασμός όμως της κάκιστης εθνικής οδού με τα πανάκριβα διόδια και το εντελώς αδιάφορο τοπίο, κάνουν τα 110 περίπου χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από την πόλη του Βελιγραδίου ατελείωτα.
Η κακή χαρτογράφηση της περιοχής στο navigator μας μπερδεύει αρκετές φορές αλλά εν τέλει καταφέρνουμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας (Srbija Hotel) γύρω στις 18:30. Γρήγορη τακτοποίηση και έξοδος στην πόλη.
Μιας και δεν είμαστε σίγουροι το πόσο ασφαλές είναι να πάρουμε τις μοτοσυκλέτες μας στην πόλη, αποφασίζουμε να χρησιμοποιήσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ρωτάμε για εισιτήρια και μας λένε ότι θα πάρουμε μέσα απ’ το λεωφορείο. Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο και ζητάμε εισιτήρια απ’ τον οδηγό, ο οποίος μας κάνει νόημα να προχωρήσουμε. Προχωράμε απορημένοι και εν τέλει κατεβαίνουμε απ’ το λεωφορείο -μερικές στάσεις πριν από την Knez Mihailova, τον κεντρικό τους πεζόδρομο- χωρίς να έχουμε πληρώσει εισιτήριο. Πλησιάζουμε ένα νεαρό και ζητάμε γενικές πληροφορίες. Όταν τον ρωτάμε περί εισιτηρίων και λεωφορείου παίρνουμε την κορυφαία απάντηση: «Εδώ είναι Σερβία, κανείς δεν πληρώνει στο λεωφορείο».

Περπατάμε στο νυχτερινό Βελιγράδι καταλήγοντας σε ένα μικρό εστιατόριο, ονόματι Freska. Η τυχαία επιλογή μας αποδείχτηκε πολύ καλή ποιοτικός και οικονομικός. Συνεχίζουμε την περιήγηση μας στον γεμάτο νεολαία πεζόδρομο πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.